Month: May 2011

Meer met minder?

Het leek me al heel lang fijn, maar de laatste weken denk ik er steeds serieuzer over na: 4 dagen per week gaan werken in plaats van 5.

Werk is absoluut niet het belangrijkste in mijn leven. Ik vind het wel fijn om een dagstructuur te hebben, iets te bereiken, me te ontwikkelen en niet de hele dag alleen te zijn, maar of dat nou per se 40 uur per week moet…? Eigenlijk besteed ik mijn tijd veel liever aan al mijn hobbies, waar ik momenteel gewoon veel te weinig aan toekom.

Nu lijkt het bovendien het ideale moment te zijn, want mijn nieuwe collega heeft inmiddels bijna alle klanten van mijn oudcollega terug overgenomen van mij, dus ik heb nu minder klanten om tevreden te houden. In de afgelopen maanden heb ik tweemaal zo hard gerend als normaal, dus als ik nu ineens een dag minder ga werken, valt het niet ineens tegen dat ik alles in minder tijd moet doen. De afgelopen maanden heb ik het ook prima gered en ik heb het liever druk dan dat ik uit m’n neus zit te eten. Ik merk nu al dat ik me af en toe weer begin te vervelen, omdat ik weer moet wennen aan de lagere hoeveelheid klanten.

Ik werk al een dag per week thuis, dus mijn collega’s zijn er al aan gewend dat ik een dag niet in de buurt ben. Als ik thuis werk word ik eigenlijk ook nooit gebeld, dus ik denk dat het voor hen niet zo’n grote stap is als ik m’n thuiswerkdag omzet naar een vrije dag.

Wat me tegenhoudt? De financiële consequenties. Want je zakt toch 20% in salaris en pensioenopbouw.
Maar goed, het is ook niet zo dat ik het met minder geld niet zou redden; mijn salaris is dan nog steeds voldoende om alles van te betalen. Alleen zal sparen niet meer zo hard gaan. Maar misschien krijg ik dan ook weer tijd om aan m’n website te werken, zodat daar meer neveninkomsten van binnenkomen… :-)

Alleen de consequenties voor het pensioen kan ik moeilijk inschatten. Er zijn een hoop mensen die van mening zijn dat het niet zo veel uitmaakt, omdat je pensioen tegen die tijd toch een stuk minder waard is en je sowieso te weinig hebt… Maar ik ben altijd erg voorzichtig en spaarzaam wanneer het om financiën gaat. Mark geeft zijn geld heel makkelijk uit, terwijl ik altijd zorg voor een (te?) grote buffer op mijn spaarrekening voor je-weet-maar-nooit.

Moeilijk. Ik zit er nu echt een beetje doorheen qua werk, enerzijds door het moeilijke gesprek, anderzijds doordat ik het afgelopen jaar zo druk ben geweest met het uitbreiden van de afdeling, het opleiden van twee collega’s en het draaiende houden van de boel bij onderbezetting, dat ik nu geen puf meer heb om opnieuw pro-actief dingen te gaan ondernemen. Ik doe alleen mijn dagelijkse werkzaamheden, niets extra’s. Ik weet niet in hoeverre dit mijn gevoel over minder werken beïnvloedt. Misschien denk ik er over een tijdje weer anders over. Van de andere kant is dit zoals ik al zei wel een ideaal moment.

Help, wie van jullie heeft er ervaring met een dagje minder gaan werken?

LARP Sux!

Zaterdag was LARP Sux, het jubileumevenement van Evolution Events. Het was een dagje heerlijk lolplayen, gewenteld in alle LARP-clichés die je maar kunt bedenken.

Plothamer +2

Het concept was behoorlijk anders dan het gemiddelde LARP-weekend: het was de bedoeling dat de spelers in enkele teams een LARP-evenement gingen proberen te organiseren. En daarbij kregen ze te maken met allerlei veel voorkomende problemen, zoals niet-meewerkende locatiebeheerders, stroomuitval, biertekorten, trots filmende ouders, niets vermoedende wandelaars en niet in de laatste plaats: eigenzinnige deelnemers!

Aangezien Mark en ik dit al in de dagelijkse praktijk meemaken als crew van Charm, en er niet zo de lol van inzagen om onszelf dit nogmaals op de hals te halen, besloten we ons in te schrijven als NPC. Wij mochten dus lekker de spelers lastigvallen en het hen zo moeilijk mogelijk maken :-)

Paraplu + tak + ducktape = LARP-zwaard voor beginners!

Ik heb me onwijs vermaakt in mijn rollen als Carly ‘Kawaii Kitteh’ de Cosplayer (“Maar waarom kan ik niet als manga kitten op jullie hofdrama met zombies komen? En als catwoman dan? Ook niet??”), Drama Denise (“Dit plot heeft meer emotie nodig… hee, wat als we uiteindelijk gewoon allemaal dood gaan?”), Oriana de Onbegrepene (“Ja weet je, ik neem de negatieve energie van mensen  altijd over. En dat trek ik gewoon niet. En daarom heb ik pillen. Maar ik ben wel al een jaar nuchter. Mag ik hier roken?”) en niet te vergeten Jailbait Julie (“Jullie evenement heeft toch niet ook al een leeftijdsgrens van 18 jaar? En de split van die jurk is echt niet te hoog hoor, zoiets draag ik wel vaker”).

Ook mijn collega-NPC’s waren hilarisch! Bijna allemaal waren het ervaren organisatoren/verhaalschrijvers/roleplayers en ik genoot ervan hoe iedereen zonder al te veel aansporen zich in zijn rol inleefde, een perfect cliché kostuum bij elkaar sprokkelde en geweldige accessoires erbij haalde. Ter plekke werd gebrainstormd over hoe het allemaal nog idioter kon.
Zo moest Mark een beginnend LARP-er spelen. Hij suggereerde zijn paraplu als wapen. Ik stelde voor ‘m met aluminiumfolie in te wikkelen. Dat was niet voorhanden, maar iemand anders opperde ducktape als alternatief. En toen kwam weer iemand anders aanzetten met een tak als kling. Met als resultaat wat je op het plaatje ziet :-D

Niemand was ook te beroerd om zichzelf onwijs voor lul te zetten. Ik had een veels te kort rokje aan en iemand anders heeft zich in een SM-spinnenwebbody gehesen. Ook de spelers hebben ons enorm laten lachen met alle debiele fratsen die ze uithaalden. Helaas was het een hoop ‘je had erbij moeten zijn’, dus heeft het weinig zin het in deze blogpost te proberen te herhalen.

Het was in ieder geval een superleuke dag. Ik ben blij dat ik heb meegedaan! Complimenten aan de organisatie!

Een persoonlijk afscheidcadeautje

Een collega met wie ik al 5 jaar samenwerk, heeft helaas een andere baan. We konden altijd goed met elkaar opschieten, dus ik wilde graag een persoonlijk afscheidscadeautje aan hem geven. Maar ja, wat dan?

Na wat brainstormen kreeg ik ineens een ingeving: tijdens de pauze spelen we altijd samen spelletjes in de gameroom. In het begin poolden we, maar sinds we een Wii hebben zijn we eigenlijk niet meer bij dat ding weg te slaan. We begonnen met Wii Sports tennis en nu zijn we al zo’n twee jaar fanatiek aan het Mario Karten (en het verveelt nog steeds niet). Wat als ik hem nou eens een persoonlijke Wii controller cadeau zou doen? Hij heeft thuis namelijk ook zo’n ding staan en ik zie hem er ook wel voor aan dat hij het op zijn nieuwe werk gaat introduceren.

Dus ging ik aan de fröbel.

Via Marktplaats.nl vond ik goedkoop een nieuwe controller (ja, wel een originele hoor!):

Toen ik ‘m uit elkaar wilde halen, bleek dat ik daar een speciale schroevendraaier voor nodig had. Het duurde even voordat ik doorhad dat ik een ‘tri-wing’ schroevendraaier moest hebben. Die heeft drie uitsteekseltjes en is blijkbaar speciaal voor schroefjes van Nintendo spelcomputers. Je moet het even weten. Dus moest ik eerst zo’n ding aanschaffen.

En toen kon ik aan de sloop:

Plastic hoesjes even goed schoonspoelen onder de kraan en behandelen met St.Marc, zodat de verf zou pakken.

De goudverf bleek gelukkig erg goed te dekken en te blijven zitten! Geen druppelvorming of andere zooi.

De grootste uitdaging: alle losse onderdeeltjes weer netjes in elkaar zetten…
Maar het is gelukt en hij werkte daarna ook nog steeds! :-)

Als laatste heb ik op de voorkant zijn naam geschreven (ja, dat had netter gekund :-S ) en op de achterkant een persoonlijke boodschap.

Het enige jammere is, dat de witte knopjes niet zo mooi matchen bij het goud. Maar ja, als ik die ook over had gespoten dan had ik de tekens handmatig er weer op moeten schilderen en ik denk dat dat ook niet mooi was geworden. Bovendien slijt de verf op de knopjes waarschijnlijk veel harder dan die op de behuizing.

In eerste instantie had ik het polsbandje ook niet gespoten, omdat ik dacht dat het lelijk zou worden en de verf niet zou pakken, of het ding keihard zou worden van de verf. Bovendien kon ik het clipje niet loshalen van het bandje zonder het bandje door te knippen.
Maar het witte bandje vond ik ook niet uitzien, dus heb ik het toch geprobeerd, door het heel lichtjes en in twee delen (clipje de tweede keer een stukje opschuiven) te spuiten. En het ziet er eigenlijk prima uit! Het bandje is wat stugger, maar nog steeds flexibel. Het is alleen de vraag of de verf er op een gegeven moment afschuurt als je het clipje vaak heen en weer beweegt. Maar dat is niet anders.

Vrijdagavond hadden we een afscheidsetentje en heb ik het gegeven. Gelukkig vond hij het leuk :-)

Het was overigens een etentje met vooral oud-collega’s waar hij het altijd goed mee kon vinden, for old times sake. En het was echt heel leuk en gezellig om iedereen weer eens te zien! Veel herinneringen opgehaald en roddels gedeeld. Verbazend, hoeveel iedereen bij elkaar toch over anderen weet… Conclusie was in ieder geval dat er vast weinig bedrijven zijn waarbij er zo veel achter de schermen gebeurt als bij ons… :-P
Eigenlijk mis ik het oude groepje en sfeertje van vroegah best wel… Misschien zijn we inmiddels toch iets te groot geworden.

Een bezoekje aan de dierendokter

Zulay mocht vandaag weer naar de dierendokter voor haar jaarlijkse controle. Het is de derde keer dat ze er heen moest en inmiddels heeft ze de associatie ‘reismandje’ – ‘niet leuk’ wel gelegd. Gelukkig had ik haar er na 10 minuten eindelijk in en was ik slechts 5 schrammen rijker. Ik geloof dat zelfs m’n truitje het heeft overleefd!

Het eindoordeel: poes lijkt gezond, maar ze is wel ongeveer een halve kilo afgevallen. Even in de gaten houden dus.

Wellicht is ze iets ouder dan het asiel haar geschat had. Volgens hun schatting zou poes nu ongeveer 9 jaar moeten zijn, maar de dierenarts zei dat ze best wel eens ouder dan 10 zou kunnen zijn.
En inderdaad, ze wordt steeds luier met naar buiten gaan. Ze staat structureel bij de voordeur om aan te geven dat ze naar buiten wil, in de hoop dat wij die voor haar open maken. Maar zolang ze nog zelfstandig over de schutting terugklimt om via het kattenluikje weer naar binnen te komen, lijkt het me niet echt een probleem.

Toen Nuna, onze poetshulp, me liefdevol met de kat bezig zag, zei ze dat we maar eens kinderen moesten nemen… want ik was een mooie vrouw, Mark een mooie man, dus dan zouden we mooie kinderen krijgen. En zij wilde dan wel komen oppassen! :-D

Nou… vooralsnog projecteer ik eventuele moedergevoelens nog wel op ons poezebeest. Zeker als ze wat bejaarder wordt, zal ze alle liefde nodig hebben.

Volgende maand even opnieuw wegen en dan maar hopen dat ze niet meer is afgevallen.

Wiemere!

Yay, de eerste bijna-rijpe bosjes wiemere zijn gesignaleerd! Zouden we dit jaar dan eindelijk van ons struikje kunnen eten? Het enige trosje dat vorig jaar de rijping benaderde, werd namelijk in een oogwenk door de vogeltjes verorberd…

Bonk!

Ik zit nietsvermoedend boven achter de pc. Ineens hoor ik een gigantische BONK in de gang.

Ik kijken.

Bleek de pakketjesbezorger bedacht te hebben dat hij voor dit pakketje helemaal niet aan hoefde te bellen… het paste ook wel door de brievenbus. Net zo makkelijk, toch? :-X

(en dat waren dus twee nieuwe latjes voor onze bedbodem)

Balfolk avond

Whieieie, wat een heerlijke avond was het gisteren! Voor het eerst ging ik naar een balfolk avond. De drempel was niet zo hoog, want het was in Nijmegen, dus als het niets was, dan was ik ook weer in 10 minuten thuis :-)

Van de andere kant kende ik eigenlijk zo goed als niemand daar, en aangezien Mark een Yoshida weekendje had, had ik niet eens een danspartner. Ik wist wel dat er een bekende met haar vriend om 22.00 uur zou arriveren, dus als ik het tot die tijd wist uit te houden, kon ik in ieder geval de vloer op.

Maar het bleek allemaal totaal geen issue, want bijna zodra ik binnen was, zag ik al iemand die ik vorige week tijdens de draailier & doedelzak workshop had ontmoet. En aangezien het een man was, had ik gelijk iemand om mee te dansen.

Bovendien was het een heel leuke groep mensen en maakte ik al snel kennis met een hoop anderen. Wat wil je ook, als je tijdens een gigue of een tovercirkel continu van partner wisselt. Kun je gelijk achterhalen wie de goeie dansers zijn :-)

En daar waren er een hoop van! Heel veel mannen konden goed leiden, waardoor ik diverse dansen heb gedanst die ik eigenlijk helemaal niet ken! :-D
Zo danste ik spontaan een Argentijnse tango – terwijl ik alleen in een ver verleden tijdens stijldansen een ‘gewone’ tango heb geleerd. Maar bij de Argentijnse tango is er blijkbaar veel meer vrijheid en geeft de man de vrouw de ruimte om vanalles te doen. Met enige aanwijzigen. Mijn voeten werden op een gegeven moment zelfs letterlijk vastgezet door mijn danspartner, en werd ik automatisch door zijn houding een bepaalde kant uitgestuurd. Geweldige dans, die wil ik wel vaker doen!
Hetzelfde geldt voor de mazurka. In het begin leek het me nogal een suffe dans, maar aan het eind van de avond werd ik gekoppeld aan iemand die ‘m goed kon dansen. Er werd ook heel mooie muziek gespeeld, dus in plaats van de pasjes te staan tellen, liet ik me gewoon door de muziek en mijn danspartner leiden. Het bleek een kwestie van vooral goed contact blijven houden, en toen ging de rest vanzelf.
Alleen die polska hè… die mag iemand me nog eens rustig voordoen. ;-)

Ik was vooraf gewaarschuwd dat ik geen schoenen met hakken moest dragen en dat was maar goed ook, want zo’n hele avond balfok dansen is heftig! De meeste dames hadden platte schoentjes aan, zelfs met sokjes erin onder een jurk of rok. Tsja, bittere noodzaak eigenlijk. En wel zo praktisch. Het was ook bloedheet in de zaal (net onder een puntdak), dus veel drinken was een must. Hoewel ik op een gegeven moment wel een beetje een klotsbuik had van de biologische appelsap en maar op cola ben overgestapt.

Het deed me allemaal heel erg denken aan de vrije dansavonden in het stijldanscentrum, waar ik op zaterdagavonden altijd heen ging toen ik nog op de middelbare school zat. Gewoon een leuke, relaxte club mensen met dezelfde interesse. Geen agressie, geen ladderzatte lui, geen geduw door de drukte om bij de garderobe te komen… gewoon gezellig!

Om 1 uur hield de laatste band er mee op, maar omdat er onder veel gejoel nog twee zugaben werden gespeeld, stond ik uiteindelijk pas om half 2 buiten. Jammer dat het voorbij was, maar ik was ook wel goed gaar. Dus snel naar bedje gegaan en vandaag vooral brak geweest. ‘t Is toch alweer een tijdje geleden dat ik uit ben geweest… maar in deze vorm is het zeker voor herhaling vatbaar!

De uitnodigingen!

Het heeft even (nou ja… behoorlijk lang) geduurd, maar dan heb je ook wat: onze uitnodigingen zijn eindelijk klaar en op de bus gedaan!!

Als het goed is hebben de meesten hem inmiddels ontvangen, dus kan ik erover bloggen. Mocht je er geen hebben gekregen terwijl je wel een uitnodiging verwachtte: wacht nog even met boos worden, want een paar exemplaren worden nog persoonlijk overhandigd en van sommige mensen moeten we het adres nog even achterhalen.

Maar we hebben helaas ook keuzes moeten maken wat betreft de gastenlijst. Met een maximum zaalcapaciteit van 150 personen, moesten we flink schrappen. Dat vond ik eigenlijk wel de vervelendste klus van de bruiloftsvoorbereidingen. Onze ‘definitieve gastenlijst’ is naderhand zeker 15x alsnog gewijzigd :-S
Maar bij nader inzien is het maar goed ook dat er een absoluut maximum is, want als je gaat uitrekenen hoeveel tijd je hebt om bij te praten tijdens de feestavond, dan kom je nu al op hoogstens enkele minuten per persoon uit! Ai…

Anyway, de uitnodigingen dus! In eerste instantie wilde ik er niet al te veel moeite in stoppen. Maar ja, je weet hoe dat gaat…

Mijn lieve Zwusje is grafisch vormgeefster en vond het een eer om ons kaartje te ontwerpen.
Bij het maken van een moodboard, bedacht ik dat het leuk zou zijn om een foto van Zulay erop te zetten. Want het beestje kan helaas niet bij de bruiloft zijn en zo is ze toch nog een beetje onderdeel ervan :-)

Ork, die de fotografie tijdens de bruiloft gaat doen, was gelukkig ook wel te porren voor een katten-fotoshoot. Dat bleek nog een hele uitdaging, want poezebeesten doen natuurlijk nooit wat jij wil dat ze doen.

Ik had een aantal requisieten in elkaar geknutseld, zoals een hartvormig kussentje en een ereboog, en daarnaast nog wat dingetjes gekocht, zoals een boeketje en een gebakje.

Het hartvormige kussen had ik een tijdje voor de shoot al op de bank gelegd, zodat poes eraan kon wennen. En ja hoor, ze vond het heerlijk om erop te slapen! Maar helaas besloot ze op de dag zelf dat ze er niet meer op wilde. Ja, even erop staan om het snackje dat we erop hadden gelegd, te verorberen… maar liggen, ho maar.

Okee, volgende plan. Het ereboogje. In haar mandje wilde ze vast wel liggen, dus hadden we het boogje om haar mandje heen gezet. Maar hij wiebelde nogal en daar moest ze dus niets van hebben! Daarom probeerde Ork eerst een foto van het mandje met de boog te maken en daarna een foto van Zulay in haar mandje, om ze vervolgens samen te photoshoppen.

Poes bleek echter een ster in chagrijnig kijken.

Ook op haar ‘WTF”-houding had ze geoefend:

Alleen door het boogje vast te houden, konden we ervoor zorgen dat het boogje niet scheef stond en poes een actieve houding aannam. De vinger kon daarna wel weggephotoshopped worden.


Wat we ook probeerden, was samen met haar op de foto gaan. Maar gedraaide nekken zijn niet mooi en poes heeft best scherpe nageltjes :-P

Uiteindelijk hebben we poes wat rust gegund en haar gewoon op haar poef laten zitten. Daar hebben we vervolgens een boeketje en een setje ringen naast gelegd. Poes bleef onverstoorbaar zitten, dus daar hebben we flink wat mooie foto’s van gekregen, waarvan we uiteindelijk deze hebben gekozen voor op de kaart:

Wat overigens wel een groot succes was, was het slagroomgebakje dat ik speciaal voor haar had laten aanpassen bij de banketbakker. Het was geen enkel probleem om haar zo ver te krijgen om ervan te smikkelen :-D


Deze foto’s bleken wat minder geschikt om op de voorkant van de uitnodiging te plaatsen, maar ik vond ze wel erg leuk en dus wilde ik er eentje gebruiken als ‘grapje achteraf’ op de achterkant.

Ork is aan de slag gegaan met het bewerken van de plaatjes en mijn Zwusje heb ik daarna gillend gek gemaakt door steeds wijzigingen in haar ontwerp en in de tekst voor te stellen ( ;-) ).
Op een gegeven moment besloot ik dat het nu maar goed genoeg moest zijn, want anders waren we over een jaar nog bezig, en kon het ontwerp gedrukt worden via het werk van Marcel, mijn doedelzakdocent (die ook grafisch vormgever van beroep is). Met dit als prachtig resultaat:

Mooi he??

Vooral over de cadeautip heb ik lang moeten nadenken. Er zijn mensen die het onbeschoft vinden om om geld te vragen, of zelfs om het uberhaupt over een cadeau te hebben. Van de andere kant zijn er ook mensen die geen idee hebben wat ze moeten geven en twijfelen of gewoon geld geven niet stom gevonden wordt. En dan komt er nog eens bij dat wij al lang samenwonen en dus geen behoefte hebben aan twintig peper & zoutstelletjes, of een kamer vol bossen bloemen die staan te verwelken tijdens onze huwelijksreis…

Dus heb ik na lang hersenkraken het volgende cadeautip-gedichtje bedacht:

Jouw komst op de mooiste dag van ons leven
Is ons meer waard dan enig cadeau
Maar wil je toch iets geven
Dan kan het wellicht zo:  <tekening van spaarvarkentje met envelopje>

Het metrum is niet bepaald een poëtisch hoogstandje, maar hopelijk communiceert het duidelijk genoeg dat het ook prima is als je geen cadeau meeneemt of als je zelf wat bedenkt.

In dezelfde ‘niets moet’-gedachtengang hebben we erop gezet dat er geen dresscode is en iedereen gewoon moet aantrekken waar hij zich prettig in voelt. Of dat nou een net pak of een spijkerbroek is, wij vinden het vooral belangrijk dat iedereen een leuke avond heeft.

Het enige dat ik achteraf gezien anders gedaan zou hebben, is het papier. Ik ben uitgegaan van 250 grams papier, maar ik denk dat ik een volgende keer voor 300 grams zou gaan.
Voor de rest ben ik er heel blij mee!

Het vinden van geschikte enveloppen had ook nog heel wat voeten in de aarde, want eigenlijk zouden we het kaartje 15×15 centimeter maken. Maar zulke enveloppen zijn best moeilijk te vinden. En er was ook nog de vraag hoeveel millimeter speling we moesten incalculeren zodat een dubbel kaartje van 250 grams papier, in een 120 grams envelop zou passen. Na een hoop gegoogle en vergelijken (waarom kunnen webshops er niet gewoon de papierkwaliteit bij zetten en een fatsoenlijke foto plaatsen??), besloten we het kaartje maar gewoon 13,2×13,2 centimeter te maken en standaard 14×14 enveloppen te halen. Speling genoeg en probleem opgelost.

De uiteindelijke kosten:

  • Vormgeving: gratis door Zwusje
  • Fotografie: gratis door Ork
  • Drukken, snijden en rillen (vouwen): gratis door mijn doedelzakdocent
  • Papier: €31,03 voor 250 vellen (dik de helft is over, want ze hadden geen kleinere pakken, en de verzendkosten hadden ook nog lager gekund als ik er geen spoedbestelling van had gemaakt)
  • Enveloppen: €12,75 voor 110 stuks
  • Postzegels:  €38,22

Maakt zo’n €0,81 per uitnodiging, waarvan €0,49 voor de postzegel is. Nou, dat had toch een stuk slechter gekund – het verzenden was dus zelfs duurder dan het maken van de uitnodigingen :-D Super, al die lieve mensen die ons hebben geholpen! Nogmaals heel erg bedankt!

En nu zijn ze dus eindelijk de deur uit.

Aangezien poes heeft geholpen bij het inpakken (ze ging op de enveloppen zitten zodat ze niet weg konden waaien; behulpzaam he?), kan het zijn dat er hier en daar ook wat echte kattenharen tussen de uitnodigingen zitten. Maar dat versterkt de beleving alleen maar zullen we maar zeggen ;-)

Doedelzakworkshop

Vandaag was er een workshopdag van Stichting Draailier en Doedelzak. Voor de beginners was er ook gisteren een cursusdag, maar ik ben echt geen beginner meer. Van de andere kant was het de vraag of ik wel al in de categorie ‘gevorderd’ zou vallen. De vorige keer waren er drie niveaus en koos ik het gemiddelde niveau, maar nu was er dus alleen de keus uit ‘beginner’ en ‘geen beginner’.

Toen ik mijn doedelzakdocent vertelde dat ik een workshop van Arnaud Degimbe ging krijgen, keek hij moeilijk. Niet alleen gaf hij volgens hem op een flink tempo en hoog niveau les, hij was ook een Frans sprekende Belg, en ik kon dus maar beter mijn Franse vocabulaire ophalen. Oh jee…

Maar het bleek tot mijn verrassing heel erg mee te vallen! Naast enkele Franse zinnen was de les voornamelijk in het Engels. Het tempo lag inderdaad flink hoog, maar blijkbaar ben ik in de loop van tijd beter geworden in het op gehoor naspelen van melodietjes. Tijdens mijn vioollessen speelde ik namelijk alleen van papier en op gehoor spelen is echt wel een vaardigheid die je onder de knie moet krijgen.

Helaas gold dat niet voor alle deelnemers. We begonnen met een man of elf, maar na de lunchpauze hadden er al vijf afgehaakt. Want tsja, als het je niet lukt om snel het betreffende melodietje op te pakken, dan kun je ook niet de versieringen, interpretaties en alle andere dingen waar de workshop om draait, leren.

Ook ik ben niet heel ver gekomen daarin hoor, want hoewel ik het net trok om de liedjes (steeds sneller en nog sneller…) mee te spelen, was ik nog te veel bezig om mijn vingers uit de knoop te houden, om écht met de oefeningen aan de slag te kunnen. Maar ik kan ze in ieder geval thuis verder op mijn gemakje gaan oefenen.

Onze docent was in ieder geval erg inspirerend om naar te luisteren. ‘t Is toch altijd jaloersmakend, hoe goed die mensen kunnen spelen…

Verder weer een hoop leuke mensen gesproken, een eetdate gepland met iemand die ook interesse in LARP blijkt te hebben (nieuw NPC-potentieel voor Charm!), en een kaartje gekocht voor de balfolk avond die binnenkort in Nijmegen wordt gehouden.

En nu even mijn arme oren laten bijkomen van de gehoorbeschadiging die ik heb opgelopen dankzij al die doedelzakken in één zaaltje…

Afgeschermde post

Sorry, alleen geregistreerde bezoekers mogen deze post lezen.

Heb je al een account?
Heb je nog geen account en ben je een goede vriend van me, dan mag je een account aanvragen. Stuur me daartoe een mailtje ([email protected]).