Een tijdje geleden attendeerde Gijs me op “Together at Last”: een internationaal LARP-evenement dat in Berg en Dal, oftewel vlak naast Nijmegen, georganiseerd zou worden. Helaas was dat LARP om de een of andere reden volledig aan mij voorbij gegaan. Wat zonde! Want het thema van het LARP-evenement sprak me erg aan. In Nederland zijn het toch nog steeds voornamelijk ‘old school’ high fantasy-LARPs die worden georganiseerd. Veel van mijn LARP-vrienden gaan daarom tegenwoordig regelmatig naar het buitenland om aan internationale LARPs mee te doen, want die hebben vaak meer dramatisch, intenser en hoger niveau rollenspel, en zijn ook erg professioneel qua locatie, aankleding en kostuums. Maar ja, reizen naar andere landen in Europa (of nog verder) is natuurlijk duur én nog tijdrovender dan een lokaal weekend van vrijdag t/m zondag, en ook nog eens extra vermoeiend. Nog even los van de hogere toegangsprijzen van dit soort evenementen, en het probleem dat ze vaak in mei/september/oktober worden georganiseerd, oftewel het festivalseizoen waarin ik veel optredens met mijn middeleeuwse band heb. Tot nu toe ben ik daarom alleen naar Cry Havoc! in het Verenigd Koninkrijk gegaan. Okee, en naar Drachenfest in Duitsland (vele jaren geleden, ook fantasy) en naar Orenda in België en Frankrijk, maar die laatste was vanuit een Nederlandse organisatie die gewoon een coolere locatie in het buitenland vond dan in Nederland mogelijk was.
Dat evenment bij mij om de hoek was dus een supermooie gelegenheid om toch naar zoiets te kunnen gaan! Helaas zat het al helemaal vol toen ik er van hoorde. Maar ik liet me op de wachtlijst zetten, want er zijn altijd mensen die last-minute afhaken, en bij evenementen met vaste rollen is dat problematisch, omdat dan diverse plotlijntjes met andere spelers wegvallen. Normaal gesproken houd ik niet van last-minute wijziging van plannen en wil ik graag ruim de tijd krijgen om me voor te bereiden op een rol, maar voor dit evenement leken er geen bijzondere dingen zoals kostuum-eisen te zijn, dus kon ik vast wel improviseren en iets aantrekken wat ik al in mijn kast had hangen.
En hoera, zo’n tweeënhalve week voor het evenement kreeg ik te horen dat er inderdaad een plekje vrij was gekomen! Of ik de rol van Serena Alura, een cult-leidster spirituele gids die auras kon zien, mensen hielp te genezen van hun negatieve energieën via meditatie, en een cult spirituele commune was begonnen met gelijkgestemden die streefden naar verlichting door het ‘samenbreien van de energieën van de aarde’, wilde spelen? Jazeker!!
Last-minute inlezen bleek toch wel een dingetje. Ik had ook nog ‘even’ de Charm baravond tussendoor en een hoop andere dingen die ik nog moest doen, terwijl het leesvoer veel uitgebreider was dan ik had verwacht. Dit evenement was namelijk veel meer open vooraf dan ik gewend ben: zo waren de personagebeschrijvingen van alle spelers beschikbaar, zodat je alvast plannen voor je type spel kon maken, en omdat je romantische relaties met medespelers aan zou gaan, was het belangrijk om vooraf te weten wie dat waren en met elkaar af te stemmen wat je persoonlijke grenzen waren en hoe je je relatie vorm wilde geven, om ongemakkelijkheden te voorkomen.
Er bleek ook nog een Discord-server te zijn. Ik zit zelf amper op Discord, maar het is op zich wel een goede tool voor LARP-evenementen om o.a. pre-pret te stimuleren. Deze was een beetje uit de hand gelopen, want er waren kanalen voor IC-nieuwsberichten, OC-nieuwsberichten, om je dagboek-schrijfsels op te posten, om OC advies te vragen, om IC advies te vragen, om mede-spelers van spellen die sommige personages speelden te ontmoeten, nog meer onderwerp-specifieke kanalen, en dan waren er ook nog kanalen voor iedere speler én NPC afzonderlijk, die fungeerden als je persoonlijk Facebook-tijdlijn waar je zelf op kon posten en waar anderen berichten of PM’s voor jou op konden achterlaten. Dat was wel even overweldigend. Totdat ik besefte dat dit weer zo’n evenement was waarbij je onmogelijk met alle deelnemers spel kunt hebben. Dus focuste ik op de informatie rondom de mensen met wie ik volgens mijn achtergrond connecties had en de dingen waar mijn personage daadwerkelijk interesse in zou hebben.
Desondanks vond ik het ook tijdens het spel lastig om steeds Discord te blijven checken op OC-updates, IC-nieuwsberichten / roddels en mijn eigen tijdlijn in de gaten te houden, wat wel de bedoeling was. Het is raar om de hele tijd je telefoon bij je te hebben, want je blijft dan natuurlijk ook je OC Whatsapp- en FB-berichtjes binnenkrijgen (en ik moest even mijn achtergrond veranderen, want anders moest ik mijn IC-partners ook nog eens gaan uitleggen waarom ik een foto van mijn OC-partner op mijn telefoon had staan. 
).
Verder ben ik OC helemáál geen liefhebber van meditatie, dus worstelde ik me als voorbereiding op mijn rol door meerdere tenenkrommende Youtube-video’s met begeleide meditatie om inspiratie op te doen voor hoe ik mijn meditatiesessies tijdens het evenement vorm kon geven. Ik uploadde rustgevende achtergrondmuziek naar mijn telefoon om af te kunnen spelen, diepte enkele klankschalen uit mijn LARP-requisietenkist op, en kocht ook nog snel een regenstok via Marktplaats.
Maar misschien moet ik eens gaan uitleggen waar het spel precies om draaide. De setting was een aantal decennia later dan ons heden. Het Corona-virus was nooit verdwenen. Sterker nog: het was dermate erg geworden dat niemand meer zonder beschermend pak naar buiten kon, want dan kon je het virus al krijgen en er dood aan gaan. Mensen waren dus gedwongen om thuis te blijven en alles online te regelen. Hobby’s werden in virtual reality-omgevingen uitgevoerd, vrienden en familie zag je digitaal, boodschappen en andere benodigdheden werden via drones bezorgd, etc. De hele maatschappij was er inmiddels op aangepast en dat verliep prima. Alleen het vinden van een levenspartner was een uitdaging. Daarom was er het ‘Together at Last’ dating-programma. Dankzij een recente ontdekking kon je een éénmalige vaccinatie krijgen waardoor je tijdelijk fysiek met meerdere mensen in aanraking kon komen, om te kijken in hoeverre jullie geschikt waren om de rest van je leven samen te blijven. Deelnemers kregen een ‘cortical implant’ die data verzamelde over jou en je gevoelens en hoe je interacteerde met je dates, en een complexe AI zou vervolgens met een slagingspercentage van 97,5% berekenen wie je ‘forever match’ was, waar je dan mee samen ging wonen voor de rest van je leven.
De opzet van het LARP was dus dat je allemaal in ‘hazmat-suit’ arriveerde op de locatie (yep, iedereen kreeg daadwerkelijk zo’n witte wegwerp-overall aan over diens kleding, plus een beschermende bril met spatscherm), alwaar je de vaccinatie kreeg en je ‘cortical implant’ werd aangezet in turbo modus, zodat één dag met een date voelde alsof je een relatie van 6 maanden met elkaar had doorgebracht. Vervolgens werd je iedere dag met een andere persoon gematcht, waarmee je een tijdje samen moest zijn om data te verzamelen. (Voor degenen die de serie Black Mirror kijken: het evenement is o.a. gebaseerd op de aflevering ‘Hang the DJ‘.)
De insteek was vooral romantisch spel met andere spelers, met een lichte dosis humor, maar daarnaast (uiteraard) ook een hoop drama. Bijvoorbeeld doordat je heimelijk nog verliefd was op je ex, je grootste vijand ook aanwezig was in het programma (waar je uiteraard mee moest daten), je een beroemdheid was waarvan alle handelingen gemonitord werden door de roddelpers, of, zoals bij mij het geval was, mijn ‘bad boy’ zoon Johnny ook meedeed met het programma en natuurlijk voor allerlei ellende zorgde waar ik ook last van had. Je kon daarbij zelf bepalen hoeveel drama, hoeveel romantiek en hoeveel lol je wilde hebben, omdat je zelf je rol had mogen schrijven (behalve ik, omdat ik die van iemand anders had overgenomen) en je met je matches bepaalde wat je wilde dat er gebeurde.
Gijs, degene die me op het LARP had geattendeerd, bleek mijn zoon te spelen! Daar was ik erg blij mee, want ik vind hem een erg leuke speler. Vooraf stemden we dus af wat de relatie tussen Johnny en zijn moeder Serena was en wat we wel en niet van elkaar wisten.
Ik had bij mijn inschrijving aangegeven dat ik geen voorkeur had voor de gender van mijn spelpartner, en mijn personage bleek dan ook te zijn gematcht met achtereenvolgens een non-binair persoon, een vrouw en een man. Degenen die mijn matches speelden kende ik alledrie nog niet, dus het was even afwachten hoe ik met hen spel kon hebben. Via Facebook stemden we af wat onze OC-grenzen waren wat betreft romantische handelingen en naar wat voor soort spel we op zoek waren.
(Voor degenen die niet met LARP bekend zijn: je kunt romantiek en seks op allerlei manieren uitspelen: bv. daadwerkelijk met elkaar zoenen, theater-technieken toepassen zoals het gezicht van de ander vastpakken als je die persoon wil gaan ‘zoenen’ en dan je duim op de lippen van de ander leggen zodat het eruit ziet alsof je zoent, maar jullie lippen alleen de duim aanraken in plaats van elkaar, of de ‘ars amandi’-techniek gebruiken waarbij het subtiel of minder subtiel aanraken/aaien van iemand’s hand t/m bovenarm symbolisch staan voor verschillende fases, van zoenen tot seks hebben. Wat je kiest is afhankelijk van je eigen grenzen (en wat je met je eventuele OC-partner hebt afgesproken) en die van je medespeler, en afhankelijk van de richtlijnen van het evenement.)
Ik hoopte wel dat ik OC ook een beetje een klik ging hebben met de mensen die mijn matches gingen spelen, want dat is natuurlijk altijd afwachten. Het is enerzijds een rollenspel, dus je moet acteren, maar het helpt wel als je ook OC goed kunt opschieten met iemand als je er een relatie mee moet faken, en als je hetzelfde soort spel leuk vindt. Maar ik bleek erg veel geluk te hebben met mijn matches! Ik vond het allemaal prettige, veilige mensen en iedereen was communicatief en open over zijn/haar/diens voorkeuren.
Mijn tweede match had vooraf aangegeven geen complex drama te willen en gewoon een fijne relatie te willen uitspelen met een happy end. Aangezien onze personages qua achtergrond enorm goed met elkaar bleken te matchen, was dat een perfect uitgangspunt. Ik stelde daarom aan mijn medespelers voor dat mijn personage Serena met haar eerste match geen goede klik ging hebben en alleen maar de schijn op probeerde te houden om hen niet te kwetsen (zodat die wellicht nog een donatie wilde doen aan mijn cult euh… ‘spiritual healing community’), Serena’s tweede match haar ‘soul mate’ zou blijken te zijn die aan het eind van het evenement haar ‘forever match’ zou worden, en Serena’s derde match iemand zou zijn die rationeel gezien geen perfecte match was, maar waar ze zich wel enorm tot aangetrokken voelde. Daardoor kon een hoop drama ontstaan, omdat ze dus al op iemand anders verliefd was geworden, maar ze toch nog die derde relatie moest aangaan vanwege de regels van het programma. Wat natuurlijk voor haar derde match initieel als een grote afwijzing zou voelen en later enorme schuldgevoelens zou gaan oproepen bij Serena richting beide matches.
Tijdens het spel ben ik maar één keer tegen een persoonlijke grens aangelopen en heb ik het spel afgekapt. Grappig genoeg had dat niets te maken met romantiek. Gedurende het weekend waren er meerdere workshops waar je met je partner aan mee kon doen, van ‘partner yoga’ tot ‘historische dansen’ en van ‘conflict management’ tot ‘modeltekenen’. Mijn partner van dat moment wilde graag meedoen aan de ‘ouderschap’ workshop, maar in tegenstelling tot de andere workshops bleek die niet maar een half uur tot drie kwartier te duren, maar enkele uren, want het was de bedoeling dat je een babygezichtje op een pak meel plakte en het ding een luier omdeed en mutsje opzette, en het pak een paar uur met je meesjouwde als een soort Tamagotchi waar je voor moest zorgen, waarna je (mits je het goed genoeg had gedaan) een certificaat kreeg waarmee je kon aantonen een geschikte potentiele ouder te zijn. Euh… nee. Na drie kwartier was ik daar OC echt zó mee klaar dat ik mijn medespeler heb gevraagd of hij het erg vond om aan de organisatie te vragen of het okee was om te doen alsof we deze workshop hadden afgemaakt, maar in praktijk het pak meel terug mochten geven en ander spel konden opzoeken. Gelukkig vonden mijn medespeler en de orga dat geen probleem. Want in LARP draait het uiteindelijk om lol hebben, en als je dat niet hebt, is er doorgaans wel een mouw aan te passen.
Het element humor was duidelijk aanwezig tijdens het evement, zowel in subtiele als in minder subtiele vorm. Overal lagen roze tafelkleedjes, hartjes en rozen, er waren romantische kussentjes en er lagen boeken gericht op het vormen van een goede relatie.
In de kelder van de locatie was een game room, met pooltafel, legpuzzels en andere dingen die je met je date kon gaan doen. Waaronder een scherm waarop je filmpjes kon kijken, zoals eentje over het paringsritueel van de tijgerslak (oftewel slakkenporno 
), of een videospel genaamd “Genital Jousting” kon spelen, waarbij je een penis met anus moest besturen die je o.a. in de anussen van de penissen van andere spelers moest proberen te stoppen. 
Aan het eind van de tweede avond was er een karaoke-avond, waarbij iedereen natuurlijk helemaal los ging, met liedjes die over-de-top romantisch of tenenkrommend pijnlijk (voor een ander) waren. Zo zongen mijn tweede match en ik een duetje (“You’re the one that I want” van Grease, met als extra passende tekstregel “Meditate in my direction” ), terwijl mijn personage inmiddels al een relatie had met haar derde match.
Als je iemand van de organisatie nodig had voor wat dan ook, kon je die makkelijk aanspreken, want een van hen speelde ‘Help bot’, oftewel een robot die continu in het spel aanwezig was voor ondersteunende taken. Uiteraard werd de arme robot betrokken bij vanalles, zoals de workshop ‘neo-tantra’, omdat er een oneven aantal deelnemers was en er nog een partner nodig was voor een van de aanwezigen. Tijdens de workshop bleek Help bot uitgerust te zijn met een woordcensor (workshopleidster: “Herhaal de orgasmische uitroep van de deelnemer” / deelnemer: “fuck… FUCK… FUCK!!!!” / Help bot: “Beep. Beep. Beep.”) en bleek deze ongebruikelijke inzet dermate veel energie van het arme ding te hebben gevergd, dat ze daarna per direct aan de oplader moest.
En dan was er nog de workshop ‘seksuele voorlichting’, waarbij zoon Johnny voor de groep moest demonstreren hoe je een condoom om een courgette deed, al die tijd wanhopige, vragende blikken werpend op mamma Serena, die stiekem de handelingen voor hem uitbeeldde – uiteraard tot grote hilariteit van de andere deelnemers.
Onze moeder-zoon interactie was sowieso heel leuk. We ruzieden uiteraard vaak, maar stoere Johnny kwam ook regelmatig uithuilen op mammie’s schouder, niet-tech-savvy mammie moest haar zoon’s hulp vragen bij het gebruiken van Discord op haar telefoon (“En dan klik je hierop… en dan hierop… en op dit formulier staat dan dat je [dit en dit] moet invullen…” “Ik kan wel lezen, hoor lieverd!”), en uiteraard was er een moment waarbij Johnny vuiligheid op zijn wang had dat moeder Serena wel even met wat spuug afveegde.
Het spel rondom mijn familie was ook heel dramatisch, want halverwege het evenement kwam opeens Johnny’s half-zus opdagen, oftewel de dochter van mijn ex-man, die me in de steek had gelaten toen Johnny nog een baby was. Auw. Vervolgens kwamen één voor één alle schimmige zaken aan het licht waar Johnny in verzeild was geraakt, zoals drugshandel, het per ongeluk zwanger maken van een van de andere deelnemers, en het verduisteren van donaties van mijn commune-leden. Dat gecombineerd met het drama dat ik al had vanwege de gevoelens voor zowel mijn tweede als derde match, maakte het met vlagen een behoorlijk heftig spel. Ik heb dit weekend minimaal 5x gehuild, waarvan enkel de laatste keer tranen van vreugde. Heerlijk!
Die vreugdetranen vloeiden omdat Serena uiteindelijk toch gekoppeld werd met haar tweede match, Hope. Het evenement eindigde namelijk met het aankondigen van alle ‘forever matches’, waarna die gelijk allemaal in het huwelijk met elkaar traden. Er was dus ook een groepshuwelijk-scène, inclusief bloemblaadjesstrooiende bruidsmeisjes. Vooraf was dan ook aangegeven dat je, indien je wilde en indien je die had, een trouwjurk-/trouwpak-achtige outfit mee kon nemen. Dat liet ik me uiteraard geen twee keer zeggen – eindelijk een goede gelegenheid om mijn daadwerkelijke trouwjurk weer een keer aan te kunnen trekken! (Gelukkig past die me 13 jaar later nog steeds.) 
Al met al was het dus een bijzonder, maar heel vermakelijk evenement. De combinatie van drama, relatiespel en humor met een happy end is iets wat mij erg trekt, dus hopelijk kan ik meer LARP-evenementen vinden die deze insteek hebben én niet al te ver weg / in een lastige periode van het jaar vallen!
