Draailier & Doedelzak workshopweekend 2025

Helaas kon ik Pasen dit jaar niet met mijn familie vieren, want er was namelijk iets anders leuks: het jaarlijkse workshopweekend van Stichting Draailier & Doedelzak. Niet zomaar een weekend, maar een heus jubileumweekend vanwege hun 40-jarige bestaan! Dat betekende allerlei extraatjes, van grotere bands tot extra activiteiten tussendoor tot een dag extra – want het duurde ditmaal tot en met Paasmaandag!

Ook heel erg leuk: vorig jaar sleepte ik Richard voor het eerst mee en toen deed hij de workshop voor halfgevorderden. Aangezien hij het allemaal supersnel oppikt, had hij zichzelf dit jaar geüpgrade naar de (ver)gevorderden en zat hij dus samen met mij in de workshopgroep bij Julien Barbances van La Machine! <3 (Ik probeer heel hard niet jaloers te zijn, want ik kom er al sinds 2009 en ben zeker niet zo snel vooruitgegaan als hij.  :P <3 )

Ook dit jaar was ik volgens mij heel gemiddeld vergeleken met mijn groepsgenoten. Inmiddels pik ik de meeste melodietjes snel op gehoor op en ik kan de versieringen en ander lesmateriaal prima spelen – alleen alles tegelijk toepassen op tempo lukt uiteraard pas na thuis oefenen.

Volgens mij had de docent voor de eerste dag een duidelijk idee van wat hij ons wilde leren, was hij de tweede dag afgeleid doordat hij ook nog moest soundchecken en optreden met zijn band, en was hij de derde dag een beetje baldadig, want de structuur van de les en hoeveel tijd hij nam om dingen voor te spelen was erg wisselend en op de laatste dag zijn we gaan cursus-crashen bij andere workshops, waarbij we al tetterend over het terrein liepen om onverwacht andere groepjes te vragen of ze met ons mee wilden spelen.  :lol:

Maar het meest memorabel waren de schoenen van de docent. Onderdeel van de workshop was om te proberen met onze voeten de maat mee te stampen (argh… coördinatie-issues als je handen iets anders moeten doen dan je voeten!) en om het goed voor te kunnen doen had hij zijn wandelschoenen verwisseld voor een paar met mismatchende veters die aan bijelkaar gehouden werden met ducttape…  :lol:

We zijn vanwege het jubileum extra verwend met speciale hapjes, zoals ter plekke voor ons klaargemaakte eieren, taart met jubileumlogo, chocolade paaseieren die we zelf tussen de struiken konden zoeken, en meer.


En dan was er nog de presentatie van het jubileumboek! Ter ere van het 40-jarig bestaan hadden Wouter en Lies 6 jubileumliedjes gecomponeerd, die ze het afgelopen jaar tijdens een cursusreeks aan mensen hebben aangeleerd en dit weekend tijdens een concert ten gehore brachten. Omdat het zonde zou zijn om er daarna niets meer mee te doen, was het idee ontstaan om ze op te nemen in een deunenboekje, samen met bladmuziek van andere liedjes. Lies en Wouter hebben het project van het ontwikkelen van dat boekje ook gecoördineerd en ervoor gezorgd dat er muziek werd verzameld. Ik had gevrijwilligd om dat boekje vervolgens te gaan proeflezen, lay-outen en drukklaar te maken – ik heb daar immers ervaring mee omdat ik mijn eigen Alice in Wonderland-boek heb uitgegeven en ook mijn eigen coupeuseboek heb samengesteld en laten drukken.

Het was een hele toer om dit ding gerealiseerd te krijgen, want uiteraard zijn deadlines more like guidelines anyway en zijn er altijd meer wijzigingen dan je zou willen (waardoor die hele &*@#$ indeling weer verschuift en opnieuw moet :roll: ). Ik ken mezelf inmiddels en ik had me dus voorgenomen om niet teveel mijn Mening op dit project te drukken en vooral faciliterend te zijn. Dus ik heb diverse dingen losgelaten, maar omdat ik natuurlijk wel mijn professionele kennis en ervaring heb die ik wil meegeven, stond ik er bijvoorbeeld wel op dat de vormgeving zou voldoen aan de huisstijl van de Stichting (die ik min of meer zelf heb vastgelegd toen ik hun website maakte, gebaseerd op hun promotieposters  :P  ). Want ik ben dan wel geen professioneel grafisch vormgeefster, maar wél marketing- & communicatiemedewerkster, en het veranderen van de kleur van een logo zodat het mooier in het design past, is toch écht een no-go…  8O

Maar gelukkig vinden ze me (volgens mij) nog steeds lief en al met al is het een superleuk resultaat geworden, dat heel goed past bij de Stichting! Het boekje bevat, behalve een voorwoord en introductie, 3 onderdelen: deel 1 bevat de speciaal voor het jubileum gecomponeerde liedjes, deel 2 bevat liedjes die docenten van en deelnemers aan de evenementen van de stichting konden aanleveren, en deel 3 bevat ‘klassiekers’ die vaak tijdens sessies worden gespeeld. Door het boekje heen staan her en der anekdotes die iets vertellen over waarom het betreffende liedje is geschreven / uitgekozen en/of wat de link ervan met Stichting Draailier & Doedelzak is.

En ja, ik heb zelf ook een liedje, dat ik voor Androneda schreef, aangeleverd, dus je vindt ‘De Cisthematische Scottish’ terug in deel 2!  :D

(Interesse? We hebben meer exemplaren laten drukken dan er pre-orders waren en ik heb geen idee hoeveel er tijdens het weekend zelf van zijn verkocht, maar er zijn vast een aantal boekjes over, dus als je contact opneemt met Stichting Draailier & Doedelzak dan kunnen ze je meer vertellen over hoe je er eentje bemachtigt!)

In de avonden konden we zoals gebruikelijk genieten van luisterconcerten en lekker dansen op de muziek van balfolkbands – extra veel dankzij de extra dag, wat heel leuk was maar natuurlijk nóg een nacht met veel te weinig slaap betekende. Ik heb er geen enkele nacht voor half 1 in gelegen, met een uitschieter tot 2 uur, en dan heb ik slechts één van de drie avonden met de sessie meegespeeld… Gezien het feit dat je in zo’n slaapzaal structureel geen oog dicht doet vanwege laat binnenvallende mensen, snurkers en een vreemde omgeving, heb ik geen idee hoe ik het voor elkaar heb gekregen dagelijks mijn aandacht bij de workshop te houden (en hoe degenen die wél iedere avond het licht uit deden, dat volhielden).

Moe maar voldaan reden we maandag dus weer naar huis. De data voor volgend jaar én die van het jaar erop staan alweer in mijn agenda!

Androneda-vlogje

Drie weken geleden hadden we met Androneda een mini-tour door Noordoost-Nederland: op vrijdagavond speelden we in Groningen en op zaterdagavond in Zwolle. Het leek me wel leuk om daar een vlogje van te maken, zodat mensen kunnen zien wat daar allemaal bij komt kijken. En die is zojuist gepubliceerd! ^_^

Ik ben helaas niet zo’n goede videograaf vrees ik – in het basismateriaal zaten dermate heftig bewogen beelden dat ik kotsmisselijk werd bij de voorselectie van geschikte opnames…  8O En ik DACHT dat ik een heel leuke scène had opgenomen op een terrasje in Groningen, maar achteraf bleek ik een foto te hebben gemaakt in plaats van op de ‘record’-knop te hebben geklikt. Zucht.

Maar goed, gelukkig is er genoeg materiaal overgebleven en hebben Wouter, Richard en Patricia’s vriend Maikel ook enkele bijdrages gedaan, dus kon ik er toch een vlogje mee knutselen. Het resultaat:

https://youtu.be/SZsM_lIoc7Y

Dagje Efteling

Eind 2023 was ik met Richard naar de winter-Efteling gegaan, maar het was echt al heel lang geleden dat ik er op een warme, zonnige dag was geweest. Gisteren gingen we er met een van zijn vriendengroepjes heen (een clubje (ex-)locals die in hun jeugd dermate vaak met hun abonnement in de Efteling zijn geweest, dat ze er allemaal met hun ogen dicht de weg kunnen vinden 😋) en het bleek de perfecte dag om dat in te halen, want het leek wel zomer!! 🌞😎

Omdat het een zonnige zaterdag was, vreesde ik dat het loeidruk zou worden, maar het viel gelukkig mee. Het was weliswaar druk, en we moesten regelmatig een tijdje in de wachtrij staan, maar het was lang niet zo erg als in Phantasialand en er waren ook attracties waar we bijna in één keer door konden lopen.

Aangezien in de winter veel dingen dicht zijn en er inmiddels vanalles bijgebouwd is, kon ik gisteren diverse attracties voor het eerst doen. Al moet ik zeggen dat ik niet helemaal weet wat er nou precies is veranderd sinds mijn vorige bezoeken…

Danse Macabre was in ieder geval voor iedereen nieuw, dus die tikten we als eerste af. Ik moet zeggen: ze hadden goed hun best gedaan de sfeer en diverse onderdelen van het oude Spookslot te behouden. Maar persoonlijk was ik geen grote fan van het Spookslot, dus de old school vibe deed me weinig en ik denk niet dat het een attractie is waar ik de volgende keer weer in wil.

Met de hitte was het perfect weer om de Piraña in te gaan! Ze bleken er wat water-elementen aan toe te hebben gevoegd, dus grotere kans om nat te worden. :D Aangezien ik na het verlaten van het gebouwtje per direct een flink plens over me heen kreeg én mijn kant van het bootje nét niet onder de waterval terechtkwam, was ik ‘de winnaar’ van ons bootje (volgens hun traditionele natheidsnormering) :D

Uiteraard deden we ook achtbanen. Ik kan me niet herinneren dat ik eerder in Joris en de Draak ben geweest, dus dat was een leuke belevenis. (Bij het instappen kwam mijn rugzak, die we volgens de instructies in het karretje mee moesten nemen maar waar totaal geen plek voor was, tussen de beugel en mij te zitten zodat die niet goed dichtkon. De medewerker, op een toon van ‘we hebben er weer een…’, tegen zijn collega: “Johan, kun jij met de haak komen?”, waarna ik werd ontkoppeld, ik mijn rugzak kon herpositioneren, en weer werd ingebeugeld. “De Haak” is vanaf nu een ding. :P )

Toen we in de wachtrij voor de Sirocco (de vervanger van Monsieur Canibale) stonden, keek Jeroen ons met glimmende ogen aan: “Wie wil er zometeen hard gaan…?” Oeh, pick me, pick me!! :P Dus claimden hij, Richard en ik ons eigen bootje en ragden we zo hard aan de draaischijf om onszelf rond te draaien dat de wereld om ons heen een blur werd. We hebben de anderen, die in het bootje naast ons zaten, alleen bij het in- en uitstappen gezien en ik vraag me nog steeds af hoe ik in een (ongeveer) rechte lijn de attractie weer heb kunnen verlaten. Deze ervaring was heftiger dan de achtbanen, kan ik zeggen! :lol: (En toch moeten we de volgende keer eerst nog beter onze draai-strategie bespreken, want nu hadden we alleen geanalyseerd dat we het snelste zouden gaan als we tegen de klok in draaiden, omdat het plateau waar ons bootje op zat ook die kant op draaide, maar ik denk dat we onze handplaatsing effectiever hadden kunnen doen om te voorkomen dat we elkaar in de weg zaten. :P )

Villa Volta sloeg ik over, want Robyn, het kindje van Sandra, wilde per se blijven schommelen in een speeltuintje in plaats van dat vervloekte huis in, dus bood ik aan om achter te blijven om op haar te passen zodat Sandra, die de attractie wel heel graag wilde doen, met de rest van de groep meekon. Het resultaat:

  • Ik heb dik een half uur Robyn op de schommel mogen aanduwen (“Harder! Hoger!”), en een deel van die tijd zelfs tegelijkertijd een ander kindje, dat op de schommel ernaast kwam zitten en óók door mij, grote kindervriend, geduwd wilde worden;
  • Sandra kwam na een half uur in de wachtrij te hebben gestaan, weer haar kind ophalen, want met haar zwangere buik bleek ze niet goed in de beugel van de attractie te passen, dus moest ze weer uitstappen en kon ze alsnog niet mee;
  • De rest kwam onverwacht vele minuten later pas aanzetten, want halverwege het ritje waar zij in zaten was de attractie stilgezet, omdat een kindje maar bleef opstaan, dus die moest eerst goed worden vastgegespt aan de ouder, waarna de attractie opnieuw werd gestart.

Later in de Droomvlucht vertelde Jeroen dat hij ooit bij een tafereel een half uur had vastgezeten.
Ik, toen we het tafereel waren gepasseerd en een schuine helling op werden getakeld zodat we met z’n allen naar één kant van het rijtuigje helden: “Nou, gelukkig maar dat je toen niet op dit stuk vastzat, dat zou een stuk minder prettig zijn geweest!”
Attractie: *KLOINK*
…waarop we precies op dat punt bleven vasthangen. :lol:  Gelukkig reden we na nog geen minuut alweer verder, maar ik heb vanaf dat moment maar mijn grote mond gehouden. :P

We hebben natuurlijk lang niet alles kunnen doen, ook al waren we er vanaf openingstijd tot sluitingstijd, maar het was wel heel erg gezellig!

Coupeusedag 2025

Afgelopen jaren mocht ik vanuit mijn opleiding deelnemen aan de jaarlijkse costumièredag, maar aangezien ik inmiddels dat diploma heb gehaald (alleen nog stééds niet officieel in ontvangst heb mogen nemen, terwijl we bijna een jaar verder zijn… 😒), mag ik inmiddels meedoen met de coupeusedag: een leerzame en inspirerende workshopdag voor zowel coupeuses als coupeuses in opleiding.

Mijn juf had harder geworven dan haar collega’s, want van de 12 deelnemers waren er, naast diverse reeds geslaagde coupeuses / juffen, maar liefst 5 leerlingen van haar aanwezig en dus maar weinig leerlingen van andere juffen.

Ik weet niet of de opzet van de coupeusedag altijd zoals vandaag is of dat dit jaar een uitzondering was, maar het was even wennen. Tijdens costumièredagen raceten we altijd met klotsende oksels door de dag heen om meerdere werkstukjes met verschillende technieken te maken en verliep de dag in stressvolle chaos. Vandaag was er echter slechts één workshop die de hele dag zou duren.

Marijke van Welzen van ART2WEAR, een ‘textielkunstenaar’, kwam deze geven. Zij maakt echt een soort kunstwerkjes op kleding door middel van een collagetechniek: ze knipt allerlei plaatjes uit stoffen en appliceert / quilt die op een ondergrond, waar ze dan bijvoorbeeld weer een mantel van maakt. Ze vult die applicaties verder aan met borduursels, stempels, verf, etc.:

De dag begon wat later dan verwacht. Op het programmabriefje stond dat we vanaf 9.30 uur welkom waren en er dan de gelegenheid was tot koffie en wat shoppen bij een kraampje. Ik (en diverse mede-deelneemsters) waren er vanuitgegaan dat we dan om 10.00 uur echt zouden beginnen. Toen ik om 9.45 uur binnen kwam zetten, was ik dan ook de laatste die in het gebouw in Nunspeet arriveerde. Maar we bleken pas om 11 uur te beginnen! Had ik ook wat langer in bed kunnen blijven liggen… 🫤

Het begin van het programma vond ik ook niet heel boeiend. De workshopbegeleidster gaf namelijk eerst anderhalf uur lang een Powerpointpresentatie van al haar tentoonstellingen. Dus nee, niet over haar technieken en hoe ze haar werkstukken maakte, maar op welke tentoonstellingen ze allemaal was geweest! Euh… hoe is dat relevant / interessant voor ons…? Maar de aanwezige juffen leken het allemaal wel erg boeiend te vinden.

Vlak voor de lunch mochten we dan eindelijk de creaties close-up bewonderen, aanraken en fotograferen.

Zo’n bonte collage is niet echt mijn smaak, maar wel enórm indrukwekkend, want zeker als coupeuses realiseren wij ons wat een gigantische hoeveelheid werk hierin moet zitten en hoe lastig het is om al die elementjes bij elkaar te zoeken en te matchen tot een eenheid! Ik vond het al lastig om al die stofjes voor mijn lapjesdeken bij elkaar te zoeken… Respect!

Na de mantels bewonderd en grondig geïnspecteerd te hebben, mochten we ze van haar aantrekken als we wilden!! 😲 Diverse mensen riepen gelijk dat ik de sprookjesjas (met sprookjesfiguren-applicaties en Sneeuwwitje-mouwen) moest aantrekken, omdat mijn juf en mede-leerlingen inmiddels wel weten dat dat thema bij mij past (maar ik vermoed ook deels omdat ik één van de weinigen was die in het smalle getailleerde ding paste 😛). Nou, dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen! 😁 En ja hoor, hij zat me als gegoten en stond me prachtig! ❤️

Op de foto met de ontwerpster

Na de lunch mochten we dan eindelijk zelf aan de slag. We kregen een basis waar de stofjes op moesten komen en er werden zakken met stofjes met bloemenprintjes uitgedeeld, waar we zelf een selectie uit mochten maken. Graaien!! 😋

Het was de bedoeling dat we initieel drie bloemetjes uitkozen, die helemaal netjes uit de stof uitknipten en met elkaar combineerden, en daarna deze desgewenst verder aanvulden met andere bloemetjes. Maar zo werk ik niet – ik moet vanaf het begin het totaalplaatje overzien. Dus liep ik stiekem toch met een setje ‘potentiële basisbloemetjes’ in de hand naar de andere tafels om ze aan te vullen, alvorens ik een collage neerlegde. Die ik ook niet gelijk op het uitgedeelde lapje legde.

Workshopleidster: “Als je een grotere ondergrond nodig hebt dan deze, dan kan dat.”
Ik: “Oh… daar had ik nog helemaal niet op gelet, ik was bezig met het creatieve proces…”
Workshopleidster: “Ja, er zijn altijd mensen die het net iets anders doen dan de anderen.”
… 🙈

Van thuis hadden we lijm, borduurnaalden, borduurgaren en kraaltjes mee moeten nemen, want het was de bedoeling om de boel eerst op de ondergrond te lijmen en daarna verder te gaan decoreren. Normaal gesproken speld en stik je het op de ondergrond, maar omdat het een workshop met weinig tijd was, deden we het even zo. Dat vond ik eigenlijk wel jammer. Het scheelde natuurlijk dat we ditmaal niet onze naaimachines hoefden mee te zeulen, maar het blijft toch een coupeuse-workshop en het netjes en subtiel vastnaaien van de randjes via een vrije hand-voetje leek me juist heel leerzaam.

Sommigen hadden afgelopen week nog even een raid gedaan bij de Action om aan kraaltjes en dergelijke te komen, maar ik heb inmiddels een flinke stash aan knutselmateriaal en dus trok ik vanochtend gewoon een bak kralen en zak DMC-garen uit de kast.

Het was ook grappig om te zien hoeveel naaisters totaal geen borduurervaring hadden en zelfs worstelden met het vastzetten van het garen. Het zijn toch écht verschillende vaardigheden! 😄 Gelukkig heb ik veel ervaring met met de hand naaien en heb ik ook wel eens geborduurd, maar het bepalen welke borduursteken op welke plekken in de bloemen mooi zouden uitpakken, vond ik wel het lastigste van de middag! Al snel ben ik dus maar overgestapt op het toevoegen van kraaltjes. Dat ging beter én sneller.

Voordat ik het wist was het alweer half 4 en moesten we ophouden, omdat we om 4 uur het pand moesten hebben verlaten! Ik denk dat we effectief dus maar anderhalf uur daadwerkelijk zelf bezig zijn geweest met iets maken, wat ik wel jammer vond. Uiteraard had dus niemand haar werkstukje ook maar in de verste verte af. Ik was zelfs de enige die er kraaltjes op had gedaan.

Het idee is dat we, als we de decoraties af hebben, de collage in z’n geheel uitknippen uit de ondergrond en dan de randjes afwerken met de naaimachine. En dan hebben we een grote applicatie om ergens op te naaien!

Dit is mijn tussentijdse resultaat:

Ik ben zeker niet ontevreden over hoe de bloemetjes zijn gecombineerd en hoe de kraaltjes erop werken! Maar het lichtpaarse borduursel in de paarse bloem vind ik niet optimaal geslaagd.

Uiteraard hebben we ook nog even al onze creaties bij elkaar gelegd. Altijd leuk om de verschillen tussen mensen te zien!

Al met al vond ik het best een leuk werkje om te doen en een inspirerende techniek, maar de opzet van de dag had van mij anders gemogen qua tijdsindeling: minder wachten/kletsen/presentatie en meer zelf aan de slag gaan!

Parkietendoek

Er was een periode waarin ik regelmatig grappige baddoeken naaide voor de versgeboren kinderen van mijn vrienden en vriendinnen. Inmiddels is iedereen uit de baby-fase, dus zijn kraamcadeautjes niet meer nodig. Maar een teamgenoot is vandaag met zwangerschapsverlof gegaan en mijn mede-teamgenoten hadden voorgesteld om als tijdelijk afscheid een kaartje en klein cadeautje voor haar te kopen.

Maar ja, ik vind het veel leuker en persoonlijker om zelf iets te maken dan om maar weer geld ertegenaan te gooien en wanhopig in de winkels naar iets leuks te moeten zoeken. Van mijn baddoeken weet ik dat ze gewaardeerd worden – het is een item dat niet iedere aanstaande ouder gelijk in huis haalt. Bovendien heb ik van meerdere vriendinnen gehoord dat ze lang meegaan en ze op latere leeftijd nog steeds door de kids gebruikt worden, na het wassen of als verkleedkleding. Mooi toch? ^_^

Dus doorzocht ik mijn stoffen-stash op bruikbare stukken badstof. Na al die baddoeken in verschillende kleurtjes genaaid te hebben had ik een hoop restanten liggen. Alleen uiteraard niks dat groot genoeg was om als basis te dienen voor een compleet nieuwe baddoek. Tijd dus om nog een slagje creatiever te worden, want ik had geen zin en geen tijd om er helemaal voor naar de stofjeswinkel te rijden.

Hoe de start van een creatief proces eruit ziet…

Eens kijken, wat kon ik maken in een beestjesvorm van de kleuren die ik nog had, zonder al te veel naadjes in de baddoek te naaien waar Baby niet lekker op zou liggen? Na wat brainstormen had ik het: een parkiet! Een vogelvorm werkt toch het beste en parkietjes kunnen verschillende kleurencombinaties hebben. Met creatief passen en meten en het negeren van de recht-van-draad-lijn ( :roll: ) wist ik een patroon te fabriceren (gewoon op basis van een van de eerdere patronen die ik tekende) dat ik kon maken met mijn restanten.

Passen en meten

Ik had ook besloten het mezelf niet al te moeilijk te maken door de randen met biaisband te willen afwerken en heb de boel gewoon gezigzagd. Daardoor was ik in een middagje klaar. Hoezee, ik had een cadeautje!

Het is ook het eerste naaiproject waar ik mijn nieuwe eigen bedrijfslabeltje in heb kunnen naaien. ^_^

Helaas kon ik er vanwege een begrafenis vandaag niet bij zijn toen mijn teamgenootjes de kaartjes en cadeautjes aan de collega in kwestie overhandigden, maar ik hoop dat ze er blij mee is. :-)

Androneda on tour

Afgelopen weekend hadden we met Androneda een mini-tour in Noordoost-Nederland! Op vrijdagavond speelden we namelijk in Groningen en op zaterdag in Zwolle.

Omdat Groningen een behoorlijk eind rijden is, konden we gelukkig net als vorig jaar na het optreden blijven slapen in het ‘hotelletje’ van de lokatie. En tsja, als je dan de volgende dag halverwege de middag alweer in Zwolle moet zijn om te soundchecken, heeft het weinig zin om tussentijds op en neer naar Nijmegen te rijden. Aldus besloten we om de ochtend en begin van de middag in Groningen door te brengen. Althans, Wouter en ik, want Patricia moest die dag ook nog repeteren met een andere muziekgroep (muzikantenleven…).

Groningen is echt een leuke stad – er zijn veel meer leuke, unieke winkeltjes dan de standaard ketens die je in het centrum van Nijmegen aantreft.  :|  We hebben er ontbeten, gewinkeld, geluncht en nog meer gewinkeld. Want Wouter is natuurlijk de ideale partner om hoedjes mee te shoppen.  ;)

Kijk toch eens hoe zwaar het muzikantenleven is…

Het optreden in Groningen was voor mij een experiment, want ik wilde graag in ear monitors uitproberen omdat ik vaak problemen heb met mezelf op de monitor terug te horen, aangezien beide bandgenootjes om me heen zowel zachter als harder dan ik kunnen spelen en ik op de doedelzak maar één volume heb. Patricia had zo’n setje, dus die mocht ik voor deze keer lenen.

Ik was er al voor gewaarschuwd dat het wel héél anders klinkt om jezelf op die manier terug te horen en dat klopt – het is alsof je temidden van een band staat die muziek aan het maken is, terwijl je tegelijkertijd een opname van jezelf aan het luisteren bent. Maar het hielp wel om mezelf beter te horen, vooral bij de zang. Die ging dan ook weer erg goed. Het doedelzak spelen iets minder, omdat ik heel erg bezig was met het geluid én bang was dat die dingen halverwege het optreden uit m’n oren zouden vallen (mijn op maat gemaakte oordopjes bleken er niet op te passen dus ik had generieke dingen erop gezet). Het optreden begon ook nog eens verkeerd, omdat ik bij het eerste nummer in het geheel geen monitorgeluid terugkreeg. Dus moest ik tijdens het nummer de aandacht van de geluidsman trekken, die vervolgens, terwijl ik speelde, de batterij van het apparaatje aan mijn riem verving… Niet heel relaxed natuurlijk. (Er kwam ook nog eens bij dat het podium niet diep genoeg was opgebouwd, waardoor ik bijna op de rand moest gaan staan om niet met mijn bourdonpijp tegen ons achtergronddoek te komen, waardoor ik weinig bewegingsruimte had en ik mijn bandgenootjes niet goed kon zien.) Ik hoorde ook ontzettend veel omgevingsgeluid door de monitor terug, dus mijn eigen tonen werden aangevuld met geroezemoes van het publiek, plus een hoop gekraak. Ik weet dus nog niet in hoeverre het iets voor me is. Ik weet niet wat normaal is, wat een kwestie is van de boel beter inregelen, en wat wordt veroorzaakt door mijn eigen microfoontjes.

In Zwolle wilde ik daarom gaan uitproberen hoe het is om te spelen met één in ear monitor in en met mijn andere oor gewoon het geluid om me heen op te pikken, maar er was helaas geen tijd om daarmee te experimenteren. De locatie in Zwolle was nieuw – ze hadden er nog nooit een folkbal gehost. Patricia had contact gelegd met de locatie en dus hadden wij dit evenement als band zelf samen met de beheerder aldaar georganiseerd. De beheerder had wel iets verstand van geluidstechniek, maar was ons niveau niet gewend, dus heeft Patricia het grootste deel van de soundcheck zelf gedaan (met haar eigen mengpaneel, want dat van de locatie had te weinig kanalen, en monitors hadden ze ook niet, maar die konden we gelukkig van de organisatie in Groningen lenen). Dat kostte natuurlijk meer tijd, dus hebben we maar besloten alleen de gewone monitors te gebruiken.

Omdat we het zelf organiseerden, hebben we ook zelf de dansuitleg aan het begin van de avond voor onze rekening genomen. Ik mocht de pasjes uitleggen, Patricia fungeerde als mijn lieftallige assistente en Wouter deed de muzikale begeleiding. Een mooi team! Gelukkig heb ik al eens vaker dansuitleg gegeven, maar ik merk dat ik het toch nog net iets vaker moet doen om automatisch aan alle belangrijke elementen te denken. Al had ik het mezelf ook niet gemakkelijk gemaakt door zowel een wals als mazurka uit te leggen. Dat zijn dansen die normaal gesproken niet altijd aan beginners worden geleerd, maar wij hebben er nogal veel van in onze setlist dus als we willen dat nieuwlingen gelijk mee kunnen dansen, is dat wel een betere keuze dan hen de jig (waar we er maar ééntje van hebben) aanleren.

Het was dus ook spannend hoeveel mensen er zouden komen opdagen, maar zowel in Groningen als in Zwolle was de opkomst gelukkig zeer netjes! Zelfs Richard was naar Zwolle gekomen om naar ons te luisteren. <3 Iedereen leek positief, dus hopelijk betekent dat dat de locatie in de toekomst vaker beschikbaar komt voor het organiseren van folkbals.

Kijk, onze fans hebben onze matching outfits gekopieerd door hetzelfde shirt aan te trekken! XD

Het blijft mooi om de reacties op onze liedjes te horen, vooral op de Limburgse. Ook al verstaan mensen niet alle woorden, “Het lange aafsjied” (over het lange traject van afscheid nemen van iemand die ongeneeslijk ziek is) raakt velen. Er was ditmaal ook een Venloose die me aansprak over Oscar. Als Noordlimburgse verstond ze ook niet alle woorden en ze zei dat het even duurde voordat ze doorhad dat het over mijn kat ging – in eerste instantie dacht ze dat het erover ging dat mijn ouders mijn broertje ofzo hadden vermoord  :lol: (Sorry pa en ma – het misverstand is inmiddels uit de wereld geholpen hoor!  :P )

Het spelen in Zwolle ging een heel stuk relaxter dan in Groningen. Niet alleen door het gebrek aan geklooi met monitors, maar natuurlijk ook omdat we dankzij het optreden van de dag ervoor, een stuk beter op elkaar ingespeeld waren. Ik heb voor het eerst écht lekker relaxed gespeeld en tijd gehad om ook een beetje leuk op het podium te bewegen. Het was ook aan mijn bandgenootjes te merken. Oftewel: we moeten gewoon vaker optreden! Heeft er iemand nog een evenementje in de aanbieding…?  :D

Opruimcoach

Een tijdje geleden was Richards zolder aan een grondige opruimbeurt toe. Daar wilde ik hem uiteraard wel bij helpen. Ook bij dit klusje bleken we erg goed samen te kunnen werken! We werden enthousiast, het liep het uit de hand, en in een paar dagen tijd reorganiseerden we zowat alle kamers van zijn huis én de garage.  :o  Spullen werden afgevoerd, verkocht, gedoneerd of gerecycled en meubilair werd verplaatst. Wat een heerlijkheid, zowel de optimalisatieslag als het eindresultaat! En hoewel ik bang was dat ik wellicht wat te nadrukkelijk mijn visie had opgedrongen, was Richard er helemaal blij mee. En ik vond het stiekem enorm leuk om te doen! ^_^

Hm. Zijn moeder kon eigenlijk ook nog wel wat hulp gebruiken op dat gebied. Die kwakkelt al een tijdje met haar gezondheid en kan fysiek dus niet veel tillen of verslepen. En vanwege het moeten zorgen voor Richards vader, was er de afgelopen jaren ook helemaal geen tijd of mentale ruimte geweest om het huis bij te houden. Dus stelden we voor als ‘huis hulptroepen’ een aantal dagen bij haar huis te komen houden om haar te helpen ontspullen. Gelukkig stond ze daar wel voor open (knap hoor!). Afgelopen zaterdag gingen we aan de slag!

Stap één was om zoveel mogelijk uit het huis te halen wat naar de milieustraat kon. Van een hoop spullen was namelijk al duidelijk dat die weg konden. Gelukkig waren we zo verstandig geweest om met beide onze auto’s te komen, want ze zaten proppievol… Lang leve mijn car of holding, want hoewel de achterklep niet meer dicht kon, paste de doorgezakte bank er gewoon in zonder dat we deze eerst in stukken moesten zagen.  :D

Vervolgens gingen we samen door andere spulletjes om te kijken of er nog meer weg kon, deden we kleine klusjes zoals deurscharnieren smeren, haalden we her en der er een stofzuiger overheen, en maakten we al een eerste begin met het verplaatsen van wat meubels. We werkten van 10 uur ‘s ochtends tot 8 uur ‘s avonds en poeh, ik moet zeggen dat ik het vandaag wel een beetje in mijn spieren voel hoor…
In één dag hebben we al enorm veel werk kunnen verzetten, maar we zijn er nog lang niet, dus we hebben gelijk een volgende datum geprikt om verder te kunnen gaan!

Ik moet bekennen dat ik helemaal in mijn element ben als ik mag helpen bij het reorganiseren van een huis. Veel mensen zullen er als een berg tegenop zien, maar ik vind het heerlijk en mijn handen jeuken bij het zien van chaos in een ruimte. Ik ben absoluut geen schoonmaakster, maar ik kan wel goed structureren en heb inzicht in hoe je je kamers en kasten optimaal kunt indelen om de ruimte efficient en effectief te benutten.

Ik zat me dan ook achteraf te bedenken: mensen met een onopgeruimd / door spullen overspoeld huis zijn lang niet altijd notoire sloddervossen. In heel veel gevallen is het of een situatie die hen boven het hoofd is gegroeid, of hebben ze gewoon geen goed inzicht in hoe en waar ze hun spullen het beste structureel kunnen opbergen. En dan kun je mensen dus met slechts één keer helpen, al de basis geven die ze nodig hebben om het daarna zelf te doen. Mooi toch?

Dus mocht ik ooit mijn baan bij de universiteit verliezen/opzeggen, dan kan ik (naast muzikante, affiliate marketeer en kleermaakster) volgens mij prima een carrière starten als opruimcoach / personal organizer. :D  (In tegenstelling tot mijn andere genoemde beroepen is daar als ZZP’er vast wél een fatsoenlijke boterham mee te verdienen.  ;) )

Vandaag staak ik

Vandaag staak ik.

Veel medewerkers en studenten van de Radboud Universiteit staken vandaag als onderdeel van een landelijke estafettestaking van hoger onderwijsinstellingen, tegen de door ons kabinet geplande enorme en desastreuze bezuinigingen op onderwijs en onderzoek.

Kennis is mijns inziens de basis voor een welvarende samenleving. Alleen door te begrijpen hoe de wereld in elkaar zit, kunnen we als een maatschappij vooruit komen.

Het kabinet heeft het in haar plannen veelvuldig over innovatie, maar zonder opgeleide mensen die onderzoek doen, kan onze economie het gevoeglijk vergeten. Dus waarom zou je bezuinigen op juist dat wat je wil stimuleren?

Nou boeit mij persoonlijk de economie niet het meeste. Ik staak vooral om een signaal af te geven tegen de trend die we momenteel in de wereld zien, die in Nederland helaas gekopieerd dreigt te worden. Trump kondigde bijvoorbeeld ook al aan flink te gaan bezuinigen op het Department of Education. Want vergis je niet: de Nederlandse bezuinigingen zijn echt niet cruciaal voor de begroting. Het achterliggende idee is dat onderwijs niet belangrijk is. Sterker nog: de rechts-extremistische populisten zijn gebaat bij mensen die niet meer zelf kritisch kunnen nadenken. Die ‘fake news’ slikken en niet meer onderscheid kunnen maken tussen de echte feiten en ‘alternative facts’. Mensen die niet meer kunnen aantonen dat de klimaatcrisis en andere dingen die hen niet uitkomen, wel degelijk bestaan.

Bezuinigingen op onderwijs en onderzoek kan een volgend kabinet ook niet zomaar ongedaan maken. Deze bezuinigingen gaan vele jaren doorwerken.

Daarom staak ik. En ik hoop dat de rest van Nederland achter me staat.

Optreden met The ipaddies

Nadat ik overdag mijn lantaarn had gerepareerd, was het wel symbolisch om ‘s avonds in muziekcafé De Lantaern in Zevenaar mee te spelen met Ierse folkband The ipaddies.  :)

Tijdens afgelopen Christmas carol sing-along bij bandlid Rob thuis, vroeg ik wanneer ze weer eens in de buurt zouden optreden zodat ik kon komen luisteren. Dat bleek op 8 maart te zijn, dus dat noteerde ik in mijn agenda. Na een tijdje kwam de vraag of ik wellicht dan ook weer eens met hen mee wilde spelen? Ik had dat al eens eerder gedaan tijdens hun cd-presentatie (toen hadden ze nog een andere naam), en dat was toen goed bevallen. Natuurlijk wilde ik dat!

Samen repeteren bleek een uitdaging, want zij repeteren altijd op dinsdagen, precies wanneer ik mijn coupeuse-opleiding heb. Maar de dinsdag voor het optreden viel in de carnavalsvakantie waardoor ik geen les zou hebben, dus die kans grepen we aan.

Ik had gelukkig mijn notities nog van wat ik 7 jaar geleden (!) op welk moment aan noten meespeelde met het nummer ‘Homeland’, dus dat was een kwestie van 1x samen doorspelen en constateren dat het wel goed ging komen. Maar het zou natuurlijk leuk zijn als ik nog wat meer nummertjes mee kon doen. Hoewel ‘The wild rover’ te laag ging voor mijn doedelzak, kon ik de melodie wel wat aanpassen om toch mee te kunnen tetteren. Mooi! Veel andere nummers stonden niet in C of G, de ligging van hun zangnummers bleek helaas te onhandig voor mijn stem en het was te kort dag om een tweede stem te gaan verzinnen en in te studeren, dus werd me een ocean drum in handen geduwd en mocht ik twee zeemansliedjes met oceaan-geluid opleuken. Heh, nice!
Het was even wennen aan de manier en snelheid waarop de balletjes in die drum rolden (en bleven rollen) om een intro en outtro mooi te kunnen timen met hun nummers, maar ik kan nu dus ook ‘ocean drum’ toevoegen aan de lijst met instrumenten die ik bespeel  :lol:  (Richard en ik hebben inmiddels een soort van running gag over de hoeveelheid instrumenten die we samen kunnen opnoemen als vrienden vragen wat we spelen  :P )
Ook besloot ik mijn tamboerijn mee te nemen, want als uitsmijter zouden ze een paar meezingers zoals ‘Drunken sailor’ spelen, waar meer meeklappen meer beter voor is, dus kon ik zo het publiek helpen ophitsen.

Met ocean drum!

En dus schoven Richard en ik zaterdagavond na een korte soundcheck lekker aan in de zaal om eerst zelf te kunnen genieten van het optreden van The ipaddies. In het publiek bleken meerdere bekenden te zitten – naast de vrouw van Rob ook iemand die ik jaarlijk bij het Christmas carol zingen tref, en de eigenaar van de studio waar ik jaren geleden een stukje doedelzak opnam voor het eigen nummer van zanger Niek!
Aan het eind van hun tweede set en aan het eind van de derde set werd ik door de band op het podium erbij geroepen als gastmuzikant.
Het was een groot succes, want de band speelde lekker, het geluid in de zaal was goed en het publiek was enthousiast. De toevoeging van de doedelzak werd zeer positief ontvangen en er werd gelijk gevraagd of we niet meer nummertjes hadden?

Ik vond het ook onwijs leuk om met hen mee te spelen én ik ben sowieso fan van hun muziek en de stem van zanger Niek, dus dat was echt een win-win. De algehele conclusie was uiteraard dus wederom: dit moeten we vaker doen!  ^_^

Het verhaal van het lantaarntje

Ik wilde de entree van mijn woning wat knusser maken met een lantaarntje, met daarin een nep flakkerend kaarslichtje dat ‘s avonds automatisch aan zou gaan. Initieel kocht ik daarvoor een lantaarntje op zonne-energie. Maar in de wintermaanden, wanneer je juist lang sfeervol licht wil hebben, laadde het ding overdag niet genoeg op lang te kunnen branden. Bovendien zag het lantaarntje, net als alle zonne-energie-lantaarntjes, er erg plastic uit. Niet helemaal mijn smaak.

Ik besloot om te gaan shoppen voor een echt mooie metalen lantaarn, waar ik vervolgens zo’n kaarsje op batterijen in kon doen. Je kunt die dingen namelijk met een timer kopen, zodat ze automatisch aangaan, 6 uur branden, en dan na 18 uur weer stoppen (repeat).

Na lang Marktplaats in de gaten houden vond ik éindelijk een lantaarntje van mijn smaak! De meeste zijn gemaakt om (ook) neer te zetten, maar ik wilde geen met zo’n vierkante onderkant, want dat vind ik minder sierlijk als die hangt. Blij betaalde ik de verkoopster en wachtte ik op het pakketje.

Bij ontvangst van het pakket was ik minder blij. De verkoopster had de lantaarn heel slecht verpakt: ze had alleen wat papiersnippers van reclamefolders (niet eens opgefrommeld) in de doos gedaan. Uiteraard was er dus glas stuk gegaan. Drie van de zes zijkanten waren eruit. :cry:

Het vreemde was: er was één stuk papier dat wél was opgefommeld en dat stak dwars door twee zijkanten van de lantaarn heen. Het zat er zo doorheen en er zo in vast, dat dit niet tijdens het transport had kunnen gebeuren, dat moest wel bij het inpakken zijn gedaan. Bovendien viste ik slechts drie stukjes kapot glas uit de doos, die precies één van de drie ontbrekende ruitjes vormden. Waar waren de scherven van de andere twee ruitjes gebleven…? In de advertentietekst had ‘zo goed als nieuw’ gestaan, dus ik was er vanuit gegaan dat het lantaarntje compleet zou zijn.

Ik legde de situatie uit aan de verkoopster en vroeg om een verklaring.
“Nee,” zei die: “het lantaartje was helemaal heel toen ik hem opstuurde. Het is tijdens het transport gebeurd. Tsja, heel jammer, inderdaad.”

Uiteraard pikte ik die verklaring niet en hield ik aan. Vervolgens bekende ze dat er inderdaad al één ruitje uit was. “Dat hoort zo, dat is om de kaars te kunnen aansteken”, was haar verklaring.
Yeah right… dat lukt je niet met het openklappende deksel…?  :?

Na nog meer pushen reageerde ze met “Je had het aan de foto’s kunnen zien”. Oftewel: ze had gewoon willens en wetens mij een lantaarn met twee ontbrekende stukjes glas verkocht. En dankzij het slechte verpakken had ik nu dus een lantaarn waar nog maar de helft van het glas in zat. Grom…. Marktplaatsvolk…  :evil:

Gelukkig had ze het verkocht met de ‘direct kopen’-optie en kon ik bij Marktplaats reclameren. Die stelden me in het gelijk en gaven aan dat ik het aankoopbedrag teruggestort kreeg en dat ik de lantaarn niet hoefde terug te sturen omdat dat ‘economisch niet verantwoord’ was.
De verkoopster reageerde op de uitspraak met: “Oh nou dan heeft u geluk: én uw geld terug én de lantaarn! Gefeliciteerd!” Alsof het mij erom was gegaan een gratis lantaarn te krijgen. De trut. Nou nou, wat was ik nu gelukkig inderdaad, met een kapotte lantaarn waar ik zowel verzendkosten als administratiekosten aan Marktplaats voor had betaald (die kreeg ik namelijk niet teruggestort)…

Na even boos te zijn geweest, besloot ik er met een creatieve blik naar te kijken. Ik had nu een lantaarn in huis die weliswaar stuk was, maar nog steeds mooi en dus zonde om weg te gooien. Kon ik niet ergens nieuw glas vandaan halen om hem te repareren?

Na een offerterondje bij glassnij-bedrijven bleken de kosten van het op maat laten maken van de drie ruitjes tussen de €50 en €65 te liggen. Mjah, dat vond ik nou ook niet bepaald ‘economisch verantwoord’.

En dus was de oplossing: het maar weer zelf doen. Want ik had initieel rondgevraagd of iemand in mijn creatieve vriendenkring wellicht glassnijden als hobby had, maar toen daar geen bruikbare reactie op kwam, ben ik eens gaan googlen. Wat bleek: het gewoon recht afsnijden van een stuk glas zou helemaal niet moeilijk moeten zijn! Kwestie van een glassnijder kopen en een Youtube-filmpje kijken!
Ik had ook al een plan om goedkoop aan glas te komen: het glas uit oude fotolijstjes recyclen! Want dat had dezelfde dikte. Op zolder vond ik precies 3 lijstjes die ik toch niet meer zo leuk vond. (En anders had ik voor 1 á 2 euro per stuk wat oude lijstjes in een kringloopwinkel kunnen scoren).

Natuurlijk zat er wel wat risico aan het zelf doen, maar als het niet 100% recht of perfect op maat werd, zou dat niet uitmaken. Er zat best wel wat marge in de glashouders van de lantaarn, dus twee millimeter meer of minder maakte niet uit, dat glas zou dan nog steeds passen. Dus scoorde ik een glassnijder bij de Praxis en ging ik aan de slag!

Eerst een van de nog hele ruitjes gebruiken om de gewenste afmeting af te tekenen op het glas van de fotolijstjes:

(Mijn coupeuse-brein: Neeeeee je kunt het patroon niet zo erop leggen, dan ligt ‘ie niet recht van draad!)

Uiteraard beschermde ik mezelf tegen glassplinters met een beschermbril en handschoenen (ja ma, je kunt gerust ademhalen), waarna ik terpentine in de glassnijder goot. (Blijkbaar wordt het daardoor makkelijker glas te snijden. WD-40 mag ook, maar die had ik alleen in spuitbusvorm.)

De lineaal plakte ik met schilderstape tegen het glas aan om verschuiven te voorkomen. Maar ik vond het wel heel lastig om precies op het afgetekende lijntje te mikken, want om het wieltje van de glassnijder zit een metalen blok, dus het wieltje komt niet strak tegen de lineaal aan.  :?

Het maken van de kras in het glas ging bovendien lang niet zo gemakkelijk als op de YouTube-video’s (uiteraard…  :roll: ). Maar volgens mij lag dat niet helemaal aan mijn gebrek aan techniek, maar voor een groot deel ook aan het crappy mes van het Praxis-huismerk. (Ze hadden in de winkel helaas geen andere.)
Het insnijden en afbreken van de lange zijdes bleek een stuk makkelijker te gaan dan bij de korte stukjes, wat ik niet had verwacht. Na het tikken tegen de onderkant van de lange kras viel het overtollig stuk glas zowat vanzelf naar beneden, terwijl het bij de kleine zijkanten voor geen meter los wilde komen. Ik heb met een tang de stukjes beetje voor beetje eraf moeten nibbelen, wat de rechtheid van de rand uiteraard niet ten goede kwam.

De versgesneden randen schuurde ik volgens de instructies met schuurpapier op, maar ik weet niet of dat heel veel effect heeft gehad.
Desondanks had ik na niet al te lange tijd drie nieuwe lantaarnglaasjes!! Op de foto hieronder liggen links de originelen en rechts mijn reproducties. Niet superrecht dus, maar goed genoeg voor in de lantaarn, want je ziet de zijkanten van het glas daarin toch niet en je hoeft er ook niet aan te komen en dus niet bang te zijn dat je jezelf snijdt.

Tadaa!! Hij is weer compleet!

En zo hangt hij buiten:

Totale kosten: €19,09 (€4,95 verzendkosten, €0,40 Marktplaats-servicekosten, €0,75 Marktplaats-kopersbescherming en €12,99 voor de glassnijder). Okee, en wat frustraties. Maar iig geen belachelijk hoge kosten voor een commerciële glassnijder én een dikke vinger naar de Marktplaatsverkoopster. Worth it! :P

(Alleen jammer dat de knoopcelbatterij van het kaarsje op bleek. Moet ik eerst die nieuw gaan kopen voordat ik de lantaarn eindelijk in gebruik kan nemen. Zucht… )