De kogel is door de kerk. Ik heb het afgelopen evenement aan mijn mede-re-enacters verteld: ik ga stoppen met ‘t Vaerdich Volk.

Ik wil graag wat meer ruimte in mijn leven creëren voor spontane activiteiten. Re-enactmentevenementen worden net als LARP’s, doedelzakweekenden en balfokfestivals een jaar vooruit gepland en stiekem slibt mijn agenda zo heel erg snel vol (augustus 2017 is nu al bezet…). Terwijl ik graag vaker spontaan aan een leuk plan mee wil kunnen doen, zonder te constateren dat ik de komende twee maanden helaas geen vrije weekenden meer heb en het dus niet gaat lukken. Ik wil vaker naar Zuid-Limburg kunnen rijden om mijn petekindje te zien, voordat die ineens al aan de puberteit begonnen blijkt te zijn. En ik wil meer ruimte hebben om te kunnen groeien met Tweedledum & Tweedledee. We worden steeds vaker geboekt en ik wil die stijgende lijn niet belemmeren vanwege te weinig beschikbare optreeddagen.

Er moest dus iets afvallen. En als ik dan heel eerlijk kijk naar mijn hobbies, is re-enactment de hobby waar ik het minste plezier uit haal.

Onder andere doordat het toch eigenlijk altijd hetzelfde is. Ieder evenement zit je daar in dezelfde kleding, in dezelfde opstelling, hetzelfde ding te doen en hetzelfde riedeltje tegen bezoekers af te draaien. Wat dat betreft is LARP een stuk afwisselender. En inmiddels heb ik me al behoorlijk verdiept in middeleeuwse kleding, en aangezien we dezelfde periode en klasse blijven houden, zit daar weinig nieuwe uitdaging in. Ik wil nu weer dingen maken die ik mooi vind, niet alleen wat historisch correct is. (Mark grapte al: “Je hebt re-enactment inmiddels uitgespeeld” )

Kaartweven is verder niet de leukste bezigheid tijdens zo’n evenement. Het is vaak heel frustrerend, omdat er regelmatig iets mis gaat en je ter plekke amper de concentratie kunt opbrengen om het te herstellen. Ik kan vanwege het continue uitleggen, er ook alleen eenvoudige patroontjes maken en mijn middeleeuwse weefgetouw is niet optimaal handig, noch ergonomisch. Als ik bandjes wil weven, kan ik dat dus eigenlijk veel beter thuis doen.

En dan is er nog het verenigingsgedoe buiten de evenementen om. Vorig jaar twijfelde ik al of ik er mee verder wilde, maar omdat de vereniging net een jaar geleden was opgericht en zoiets altijd veel werk met zich meebrengt (statuten en huishoudelijk reglement maken, bestuur vormen, spullen aanschaffen, etc.), besloot ik het nog een tweede jaartje aan te zien. Er vanuit gaande dat na het opbouwjaar, er een jaar zou komen waarin we ‘gewoon leuk’ naar evenementen zouden gaan en verder niks.

Maar dat werkt in praktijk niet zo.

Een re-enactmentvereniging is niet zoals een LARP-vereniging, waarbij je je voor evenementen aan kunt melden en aan het eind van het weekend weer zwaait en naar huis gaat. Ook buiten de evenementen om, moeten er dingen gedaan worden om de vereniging draaiende te houden. Zo beheer ik bij ‘t Vaerdich Volk onze Facebookpagina, ben ik mentor van twee aspirantleden en adviseer ik over kleding. Daarnaast zijn er een hoop incidentele dingen zoals kussentjes, vaandels of naamborden maken, meedenken met de nieuwe website, etc.. En dan heb je uiteraard nog diverse vergaderingen en knutseldagen per jaar.

Ik zou daar natuurlijk in kunnen schrappen, maar dat vind ik niet kunnen. Als je onderdeel bent van de groep, moet je je steentje bijdragen. En bovendien ben ik nu eenmaal iemand die altijd optimaliseert. Als ik in een groep zit, voel ik de drang om alles in goede banen te leiden. Ik kan niet alleen maar komen opdagen; ik voel me betrokken en ga me hoe dan ook met dingen bemoeien. Het kostte me dan ook heel veel moeite om, uit zelfbescherming, een bestuursfunctie te weigeren.

Want bij ‘t Vaerdich Volk loop ik helaas ook regelmatig stuk op het gebied van groepsinteractie. Er zitten behoorlijk veel verschillende mensen in onze groep, met allemaal heel andere meningen en persoonlijkheden. En ondanks dat we met z’n allen de statuten en reglementen hebben opgesteld en er meerdere malen uitvoerig over is gesproken, blijft het een onmogelijkheid om echt op één lijn te komen. Idealiter zou op een gegeven moment alles vanzelf op een natuurlijke manier moeten gaan lopen, maar om de een of andere reden werkt dat bij ons niet. Over alles moeten er afspraken worden gemaakt, anders gaat het mis. En zelfs ondanks het herhalen van de afspraken, houdt in praktijk niet iedereen zich daaraan. Of duurt het maanden voordat iemand een aan hem toegewezen taak heeft opgepakt en afgerond. Waardoor er nog meer wordt vergaderd en er nog meer wordt afgesproken.

Met als gevolg dat bijvoorbeeld tijdens het GvL-evenement, iedereen die het kamp uit wilde, zich moest melden bij de kampcoördinator. Zodat er geïnventariseerd kon worden wie er waarom weg is en hoe lang. Alleen maar omdat mensen niet in staat blijken te zijn om zelf in te schatten of het een handig moment is om even weg te gaan, zonder dat het kampement er direct uitgestorven bij ligt. Daar krijg ik echt jeuk van; zo wil ik niet functioneren.

Ook zoiets: het historisch correct krijgen van de kleding. Kleding is nou eenmaal mijn pet peeve ja, en ik besef dat lang niet iedereen daar even veel interesse in heeft als ik. Maar we hebben wél de afspraak dat dit, naast je ambacht, het meest belangrijke ding is om te regelen. En toch heeft na anderhalf jaar een deel van de oude garde nog steeds niet z’n kleding op orde, terwijl we wel hoge eisen stellen aan nieuwe leden. Ik kan dat niet begrijpen en ik ben niet in staat om te stoppen met mezelf er aan te ergeren. ‘Laat het gaan’ is niet mijn forte, en bij onze groep is dat wel regelmatig nodig.

En dat alles maakt voor mij dus dat re-enactment mijn minst favoriete hobby is.

Maar dat wil niet zeggen dat ik het helemaal niet meer leuk vind! Soms heb je na het nemen en communiceren van de beslissing ergens mee te stoppen, het gevoel dat er een last van je schouders valt. Maar dat heb ik nu totaal niet. Sterker nog, ik twijfel nog steeds een beetje of het wel de juiste beslissing is.

Wat dat betreft lijkt re-enactment op LARP: beide zijn hobbies met leuke en minder leuke kanten. Je moet eerst een hoop voorwerk doen voordat je een gaaf evenement hebt. Tijdens de voorbereidingen, tijdens het van zolder zeulen van alle meuk, en tijdens het opbouwen in de stromende regen, denk je: “Waarom doe ik dit ook alweer??” en achteraf denk je: “Jaaaa dat was gaaf, wanneer mogen we weer??”. Niet voor niets is er binnen LARP de gevleugelde uitspraak: “Ik hou van mijn k*thobby”.

Maar twéé k*thobbies is misschien net iets te veel van het goede.

Wat ik echt heel erg ga missen, is de sfeer op zo’n terrein. Het is altijd zo relaxed, met gelijkgestemde mensen, en ik hou van de middeleeuwse aankleding. Overal sfeervolle tenten, vuurtjes en outfits. Overal mensen die lekker bezig zijn met hun ding.

En wat ik misschien nog wel meer ga missen: de gezelligheid met onze groep (die echt is toegenomen met de komst van enkele aspirantleden) en met andere groepen. In de loop der tijd heb ik superveel leuke mensen ontmoet; om mee te kletsen of om muziek mee te maken. Het is altijd weer een feest om oude bekenden tegen te komen op zo’n festival. En aan het eind van het weekend heb ik ook steevast weer nieuwe leuke mensen ontmoet.

Eigenlijk wil ik dat helemaal niet missen. Ik hoop dan ook dat ik, in plaats van er als re-enactor te staan, ik met Tweedledum & Tweedledee voor deze festivals word geboekt, zodat ik op die manier toch weer deze mensen kan zien en lekker een weekendje op zo’n terrein kan staan.

En heel misschien kan ik soms toch nog eens bij ‘t Vaerdich Volk aansluiten. De reacties op mijn vertrek waren namelijk meer teleurgesteld dan ik had verwacht. Ik zie mezelf toch wel als ‘de zeikerd’ die altijd kritiek heeft en vindt dat het beter moet. En hoewel ik van bepaalde mensen wel al wist dat ze me erg zouden gaan missen, lieten ook anderen weten dat ze het heel jammer vonden. Naast de grapjes over het schilderen van een icoon van mij en dat gaan aanbidden ( ), werd er ook gelijk serieus nagedacht over manieren waarop ik er incidenteel toch nog eens bij zou kunnen zijn, bijvoorbeeld als erelid. Dat vind ik ik wel heel lief en het doet me ook wel wat dat mijn aanwezigheid toch echt wel gewaardeerd werd.

Ik ga nu dan ook zeker niet gelijk al mijn re-enactmentspullen weg doen. Om bovenstaande redenen, maar ook omdat ik een nieuwe leuke bezigheid heb gespot: ‘re-enLARPment’. Een soort combinatie tussen LARP en re-enactment, namelijk een middeleeuwse setting met historisch correcte (aan)kleding, maar dan niet gericht op demonstraties voor publiek, maar met plot voor de deelnemers. Dit jaar is zoiets voor het eerste georganiseerd in Engeland en als het volgend jaar weer wordt georganiseerd, wil ik daar graag een kijkje nemen!

De oplettende lezer hoor ik al denken: “Dus je gaat stoppen met re-enactment om meer tijd te maken, maar je wil wel die weekenden gelijk opvullen met optredens én weer een LARP erbij gaan doen??”. Euh… nou ja, voor optredens met Tweedledum & Tweedledee hoef ik veel minder spullen mee te slepen, geen weefsel voor te bereiden en ook geen extra verenigingstaken ernaast te doen. En dat re-enLARPment is maar 1x per jaar…

Maar inderdaad, het blijft wel zo dat er te veel leuke dingen in het leven zijn. Ik heb niet de illusie dat ik ooit mijn agenda niet meer vol ga plannen, maar het is gewoon onmogelijk om alleen maar hobbies erbij te nemen. Om ruimte te maken voor nieuwe dingen, of bestaande hobbies uit te breiden, moet er soms wat anders afvallen. En dat is hierbij gebeurd. Nou ja, per 1 januari dan. Want het lidmaatschap van de vereniging loopt een jaar, dus tot december doe ik nog gewoon netjes mijn taken en kom ik naar vergaderingen. Maar Ter Apel was ons laatste evenement van dit jaar, dus wat dat betreft is het ten einde.

We gaan kijken hoe het hierna loopt…