Ik word regelmatig heel erg moe van mezelf. Het is alsof ik continu met mezelf in tegenspraak ben.

Eigenlijk ben ik nogal een huismus. Ik vind het heerlijk (en noodzakelijk) om mijn eigen plekje te hebben, dat helemaal is zoals ik het wil. Ik houd ervan om lekker thuis aan te rommelen, of onder een dekentje met mijn kat op schoot op de bank te zitten. Als ik het druk heb, verlang ik naar een avondje niks, of gewoon lekker een boek lezen, of me een hele dag opsluiten met naaiwerk. Als ik op mijn werk ben en het guur weer is, kan ik niet wachten weer naar mijn knusse huisje te gaan. De deur achter me dichttrekken en geen last hebben van irritante andere mensen.

Maar als ik dan eindelijk thuis ben en even niets gepland heb, dan is er mijn hoofd. Dat zegt: “Bored now!”, zodra ik langer dan een uur op de bank zit. Dat hoofd kan niet niets doen. Mijn hersenen moeten nieuwe dingen ervaren en nieuwe dingen leren. Als ik na thuiskomst mijn buikje vol heb gegeten, even op de bank heb ontspannen en er achter ben gekomen dat er niks op tv is en mijn to-do-list eindelijk eens niets urgents bevat, vertellen die hersenen mij dat ik me lamlendig in plaats van prettig voel, omdat ik doelloos lig te hangen.

Die hersenen zorgen ervoor dat ik toch weer een nieuwe hobby oppak, ook al heb ik niet echt tijd ervoor. Dat ik mezelf toch dwing om een stapje verder te gaan met muziek maken, en voor publiek dingen te gaan spelen of zingen waar ik me nog niet helemaal zeker over voel – want daar kan ik van leren. Om toch die reis naar Peru te boeken, ook al weet ik dat ik weken van tevoren daarover in de stress ga zitten, want van zo’n ervaring word ik een meer ontwikkeld mens.

Ik kan niet thuis blijven zitten, ik moet mezelf pushen. En als ik mezelf push, vervloek ik mezelf omdat ik eigenlijk gewoon lekker thuis wil zijn. Dus plan ik na een drukke periode bewust een weekje niets, waar ik enorm naar uitkijk. En als ik eenmaal die week heb bereikt, plan ik snel nieuwe dingen omdat ik zo weinig te doen heb en me lamlendig voel.

Voorpret, wat is dat? Dat is voor mij stress, die voorafgaat aan weer eens iets nieuws of engs doen. Nagenieten, wat is dat? Dat is die fase waar ik naar uit heb gekeken (‘als het eenmaal achter de rug is ben ik vast heel blij en tevreden en kan ik ontspannen’), maar die in praktijk besteed wordt aan het bedenken van nieuwe plannen (‘want nu dat andere achter de rug is heb ik weer tijd!’).

Ik weet zeker dat er meerdere momenten komen terwijl ik daar in Zuid-Amerika zit waarop ik denk: “Waarom doe ik dit ook alweer? Waarom kon ik niet gewoon lekker thuis blijven bij mijn kat, waar alles goed en comfortabel is en ik niet hoef te stressen over transfers halen, zakkenrollers, bagagelimieten en niet werkende douches?”

Ik realiseer me namelijk ontzettend goed hoe fijn ik het heb. Ik geniet er iedere dag van om thuis te zijn. Ik hoef niet weg te gaan om me te beseffen wat ik dan mis. En toch kriebelt er altijd wat.

Ik heb geen idee hoe ik hier ooit vanaf kan komen. Mijn hart wil een rustig, optimaal leventje zonder stress. Mijn hoofd wil continu blijven leren en ervaren. Hoe is dat ooit verenigbaar?