Zoals ieder jaar ben ik ook deze week weer een paar avonden langs de deuren gegaan met een collectebus van de Dierenbescherming. Ik heb hard doorgelopen, want ik had dit jaar maar 3 collectanten voor mijn beide wijken samen – en dat was inclusief mezelf. :-/

Ik heb de opbrengst nog niet geteld (dat doe ik volgende week samen met de andere collectanten), maar volgens mij hebben mensen verrassend gul gegeven! Meerdere mensen stopten briefjes van 5 euro in mijn bus en ik heb op dag 3 weer een tweede bus moeten pakken omdat de eerste te zwaar was geworden om uren te tillen. Dat had ik niet verwacht in deze tijd van inflatie en hoge energieprijzen!

Sommige mensen waren echt superpositief. Zo was er een moeder die meteen naar haar dochter riep: “Hebben we nog wat?” en ging zoeken. Ze leegde haar portemonnee in mijn bus: “Het liefst deed ik er duizend euro in!!” Ook haar dochter leegde haar portemonnee. Maar moeder was nog niet klaar: “Hebben we niet ook nog ergens een potje…?” Bij mijn vertrek: “Ik hoop dat je héél véél ophaalt!!” <3

Uiteraard wilde niet iedereen doneren. Ik belde aan bij een huis waar een schilder bezig was. De bewoner meldde me dat ze niet doneerden. “Wij hebben zo’n sticker”, zei hij, terwijl hij om het hoekje naar de deurpost keek en wees: “Oh… hm.” Want er zat geen sticker meer – de deurpost was immers net onder handen genomen door die schilder.  

Een andere vrouw vertelt me dat ze geen geld geeft aan de Dierenbescherming. Haar zoontje, die naast haar staat, vraagt vervolgens wat de Dierenbescherming is. Dus ik leg uit wat ze doen en hij lijkt erg geïnteresseerd. Tot irritatie van zijn moeder, die hem gauw naar binnen sleurt voordat hij kan bedenken dat hij wel zijn spaarpot wil halen ofzo.

En dan zijn er nog de bedenk-gevallen. Sommige mensen hebben wat overredingskracht nodig voordat ze geven, dus ik gooi altijd mijn charmes in de strijd. Zoals ieder jaar kreeg ik ook nu weer de reactie “Okee dan, omdat je zo lief lacht.”  

Ook een oudere meneer meldt me dat hij niet meedoet aan de collecte. Ik zeg gedag, draai me om en begin weg te lopen, waarna hij ineens vraagt: “Mevrouw…? Krijgt u wel eens wat?” Ik lach en vertel hem dat best wel veel mensen wat doneren. “Ik heb helemaal geen geld in huis”, zegt hij daarna ietwat beteuterd. En neemt dan toch maar mijn flyertje met bankgegevens van de Dierenbescherming aan.

Een man doet open en zegt met volle mond: “Ik heb vandaag al wat overgemaakt!” Maar als ik al twee deuren verder ben, komt hij me achterna gelopen: “Ik moet je toch wat geven, dan loop je niet voor niets.” Aww… <3

Later sprak ook een vrouw me op straat aan: “Je was net bij ons, maar mijn man gaf te weinig vond ik.” Waarna ze nog een hand vol geld in mijn bus stopte.  

Verrassend was de vrouw die terug naar binnen liep om geld te halen, maar haar blaffende hond aan de kant moest schuiven voordat ze erlangs kon, en naar hem schreeuwde: “Ga weg! Kuthond!!” :-O
Toen ik er naar vroeg, was haar verklaring dat de puppycursus tijdens coronatijd geweest was en ze die dus niet hadden kunnen volgen. Hopelijk moet de Dierenbescherming daar straks niet gaan ingrijpen…  

Een vrouw kwam naar buiten en keek naar het Kinderpostzegel-stickertje dat al naast haar bel hing en vervolgens naar mij en mijn bus: “Oh, ik dacht dat het wéér voor Kinderpostzegels was!”
Ik: “Nou, zo jong ben ik toch niet meer.”
Vrouw: “Nee, maar wel klein.”

Er doen ook best wel veel mensen in pyjama, ochtendjas of met krulspelden in het haar open, zelfs al is het pas 7 uur. Bij één van de huizen kon ik naast de voordeur door het raam kijken en zag ik een man in onderbroek snel zijn broek aandoen.  

De meeste mensen geven nog cash geld, maar ook van mijn QR-code is redelijk goed gebruikgemaakt. Ik kon merken dat mensen blij waren dat ik gewoon ouderwetsch met een bus langskwam, want tegenwoordig doen de meeste goede doelen het anders (en daar zitten blijkbaar maar weinig mensen op te wachten). Sommigen waren echt even in verwarring als ik met mijn collectebus voor de deur stond: “Oh wacht, ik heb muntjes. Mag ik ook contant geven?” of “Mag daar ook contant in?” Heh, ja hoor!

Buitenlanders weten overigens vaak in het geheel niet wat ze met een collectebus aan moeten. Bij de meeste bewoners die “I’m sorry, I don’t speak Dutch” zeiden, waarna ik in het Engels uitlegde waar ik geld voor ophaalde, merkte ik dat ze nog steeds niet snapten wat de bedoeling was. Is het soms iets heel Nederlands om langs de deuren te gaan om geld op te halen?

En ik moet het toch vragen: ik heb nooit begrepen waarom mensen kleingeld los in hun broekzak hebben zitten. Wie kan me uitleggen waarom dat handig is of waarom je dat doet?

Het is de week van Dierendag, dus ook dit jaar vrijwilligde ik weer als wijkhoofd en collectant voor de Dierenbescherming. Blijkbaar leverde dat flink wat karmapunten op, want ondanks de continue stortregens in de middag, klaarde het alle avonden dat ik wilde lopen wonderbaarlijk op, en ben ik volledig droog gebleven! \o/

Naast collecteren met bus, kon het ook dit jaar weer via QR-code. Die hadden we vorig jaar ook al, om meer afstand te kunnen houden bij het ontvangen van donaties, maar ik merk dat steeds meer mensen snappen hoe het ding werkt. Sommigen vragen al uit zichzelf of er ook een QR-code ofzo is, wegens gebrek aan cash geld in huis. Mooi, want ten eerste geven de mensen doorgaans een hoger bedrag als ze overmaken, en ten tweede scheelt mij dat een lamme arm van het kleingeld tillen.   (Tegen het gebruiken van ‘ik heb geen kleingeld in huis’ als smoesje om niks te hoeven geven, werkt het overigens niet. Want als ik ze dan wijs op de QR-code, zeggen ze alsnog nee.)

Jullie zijn van mij gewend dat ik blog over al mijn belevenissen tijdens het leuren langs de deuren, maar dit jaar zijn er eigenlijk niet zo heel veel bijzondere dingen voorgevallen. Natuurlijk zijn er altijd wel grappige reacties als ik vraag om geld, zoals:

“Ik geef al veel te veel weg, ik hou niks over!”

(Op heel vriendelijke toon:) “Eerlijk gezegd heb ik daar nou helemaal geen interesse in!”

Maar ik heb inmiddels de meeste bijzonderheden in de straten in onze buurt wel al eens gezien. Er zijn weinig nieuwe opvallendheden.

Vooral leuk zijn de lieve reacties en kleine gesprekjes met mensen.

“Hallo, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming.”
“En hoe controleer ik dat?”
“Ik heb hier een legitimatiebewijs hangen. Dat mag u van dichtbij bekijken als u wil?”
“Nou ach, je ziet er zo betrouwbaar uit…”

“Ik heb twee tweetjes voor je, vind je dat genoeg?”
“Jazeker, daar ben ik heel blij mee!”
“Als je even wacht, vijf minuutjes, dan haal ik boven nog twee tweetjes.” *Loopt langzaam naar boven en roept van halverwege de trap:* “Ik ben al achtentachtig!”
Eenmaal beneden: “Ja, hier zijn ze dan. Ik hoop dat je er blij mee bent. Weet je, ik ben al bijna negentig!”

Uiteraard heb ik ook in mijn eigen straat gecollecteerd, want het levert natuurlijk meer op als mensen je kennen. Er wordt blijkbaar over me gepraat, want de schuintegenoverburen vertelden me dat ze misschien ook interesse hadden in een sedumdak – of ze binnenkort een keer langs mochten komen om van mijn opgedane kennis gebruik te maken? Natuurlijk mag dat.

En verderop in de wijk trof ik een oud-naailesgenootje, die me spontaan uitnodigde om even binnen naar haar twee nieuwe kittens te komen kijken. <3

Maar het allerbijzonderste was de wat oudere buurtgenoot van verderop om de hoek, die ik nog niet kende. Toen hij open deed:
“Jij bent toch die doedelzakspeelster?”
“Haha ja, dat hebt u goed onthouden!”
“Mag ik je wat vragen? Hou je van chocolade?”
“Euh, jazeker…?”
“Dan ga ik een cadeautje voor je kopen. Omdat je altijd de straat hier bijhoudt.”
“Oh… wat lief…!”
“Ja, jij bent ook lief!”
Daar was ik wel even door overdonderd… <3 <3 <3

Het was dus weer een leuke en succesvolle week. Volgende week komen mijn collectanten de busopbrengst tellen; hopelijk waren zij ook succesvol.

Oh, en mocht jij ook nog wat willen doneren: dat kan via mijn digitale collectebus! Alvast heel erg bedankt, namens de dieren. :-*

Tijdens mijn lunchwandeling spotte ik niet alleen een plastic voortuin (zie Facebook). Enige minuten later liep ik tegen een opmerkelijk tafereeltje aan: een ekster leek een egel op te jagen. Ik pakte mijn camera erbij en filmde het van een afstandje, mede om te kunnen observeren hoe het met de egel ging. Want ik wist dat het ongebruikelijk is om overdag een egel te zien; dan is er doorgaans iets met ze aan de hand.

Arm beessie. De eksters leken wel rondcirkelende gieren, die aan het wachten waren totdat ze zich tegoed aan ‘m konden doen! Nadat het egeltje stil was gaan liggen, googlede ik of ingrijpen noodzakelijk was. Het advies van de Egelbescherming was inderdaad van wel.

Inmiddels was de egel weer gaan lopen en kwam hij recht op mij af. Het leek alsof hij amper besef had van zijn omgeving. Ik haalde een opvouwbaar boodschappentasje uit mijn tas en duwde de egel, die inmiddels voor mijn voeten stond, erin. Ik kon zien dat hij een wond op zijn hoofd had.

Met de egel bungelend in het tasje liep ik naar huis, waar ik een veilig nestje voor hem maakte van een doos, gevoerd met een in een handdoek gewikkelde warme kruik, wat water en kattenbrokjes. Ik liet hem even bijkomen terwijl ik nog snel een Zoom-meeting afhandelde, en vervolgens reed ik hem naar de Dierenambulance waar ik hem overdroeg aan de goede zorgen van het team.

Hopelijk gaat het arme egeltje het redden. (Nou ja, egeltje… volgens mij is dit een behoorlijke unit. Ik vraag me inmiddels af of ik de opening van mijn egelhuisje niet te klein heb gemaakt. )

Ook dit jaar collecteerde ik weer voor de Dierenbescherming. Het was even afwachten hoe dat zou gaan met corona, maar het bleek geen groot probleem: we staan immers buiten en het advies was om de collectebus met gestrekte arm aan te bieden (grapjassen – weet je hoe zwaar zo’n ding op een gegeven moment wordt met al dat kleingeld?) of gewoon voor de deur te zetten en een paar stappen achteruit te doen na aanbellen (check!).

De vraag was meer of er genoeg mensen bereid zouden zijn om langs de deuren te gaan, maar bijzonder genoeg had ik dit jaar zelfs meer collectanten in mijn wijk dan voorgaande jaren – we waren in totaal met z’n zessen, dus ik had genoeg mensen om alle straten over te verdelen, waardoor ik zelf niet naast mijn normale route, ook nog eens alle overgebleven straten moest proberen te doen. (Nou ja, dat moet natuurlijk niet… maar als wijkhoofd voel ik me toch een beetje verantwoordelijk voor een goede totaalopbrengst.)

Heel vervelend was, dat ik in het begin van de week eerst een coronatest moest afwachten voordat ik kon gaan collecteren. Ik heb al weken een snotneus en in plaats van minder te worden, werd hij vorige week erger. Superirritant, want ik wist eigenlijk wel dat het niets was, maar je kunt het gewoon niet maken om bij iedereen langs te deuren te gaan zonder 100% zeker te weten dat je virusvrij bent. Dat kostte me dus een bandrepetitie en twee collecte-avonden.

Gisteren en vandaag heb ik mijn route alsnog gelopen, maar toen kreeg ik in één straat te horen dat er gisteren al mensen van de Dierenbescherming langs waren geweest? Na contact te hebben opgenomen met de collectant van de route naast me, bleek die een oepsje te hebben gehad. Dus dat scheelde mij weer lopen, maar ook opbrengsten. En aangezien mijn route dus sowieso al kleiner was dan andere jaren, is mijn persoonlijke opbrengst waarschijnlijk een stuk lager dan andere jaren. Ach, als de andere collectanten het maar compenseren. Het leek er in ieder geval op dat mensen niet minder bereid waren om de deur open te doen.

Het is dan ook voor het eerst dat ik op zaterdagmiddag ben gaan collecteren; normaal doe ik het altijd ‘s avonds. Het is opvallend hoeveel mensen overdag de gordijnen of rolluiken dicht hebben. En hoeveel mensen er in ochtendjas, pyjama, joggingpak of zelfs onderbroek open doen! (Man, half verscholen achter de voordeur met semi-transparant(!) glas: “Kunt u de bus even aanreiken? Ik ben niet zo gepast gekleed.”) XD

In het begin liep Sammy weer eens een stukje met me mee, totdat ik de bocht van mijn eigen straat om liep. Het duurde niet lang voordat ik hem hoorde ruziemaken met een buurtkat. Zucht. Dus ik terug, ik moest de overkant van de straat toch nog doen. Ik haal de katten uit elkaar en loop naar het huis van een van mijn buren, waar zojuist het andere katje heen is gevlucht. Sammy volgt me en net nadat ik heb aangebeld, gaat hij enórm lopen sproeien tegen een struik in die tuin. Gelukkig deed er niemand open… :-X

Het komt heel vaak voor dat mensen twee bellen hebben. Vreemdgenoeg doet doorgaans de oudst uitziende het. Er was zelfs iemand met drie bellen, maar geen daarvan leek het te doen. De enige persoon zónder deurbel, deed juist uit zichzelf open toen ik voor de deur stond te zoeken!

Dit jaar hadden we ook QR-codes gekregen, die gekoppeld zijn aan ons persoonlijke account. Ten eerste omdat mensen vaak geen cash geld meer in huis hebben, ten tweede om het makkelijker te maken coronaproof te collecteren. Niet heel veel mensen wilden daar gebruik van maken, maar het heeft wel een beetje geholpen.
Jonge vrouw, waarschijnlijk student of net student af: “Sorry, ik heb geen contant geld in huis.”
Ik: “Oh, je kunt ook wat overmaken via deze QR-code!”
Vrouw: “Er staat ook niks op mijn rekening…” :-/

En het kwam wederom regelmatig voor dat mensen eerst gaven en zich daarna pas afvroegen waar ik eigenlijk voor collecteerde. Een man had behoorlijk wat kleingeld verzameld en zag pas terwijl hij het in de bus stopte, de sticker op de voorkant. Enigszins teleurgesteld: “Is het voor de Dierenbescherming? Oh, okee…”.

Vrouw: “Helpen jullie ook katten?”
Ik: “Jazeker!”
Vrouw: “Dan geef ik niets. Ik houd helemáál niet van katten.”
Ik: “Euh… het wordt ook aan honden besteed…”
Vrouw: “Okee dan.”

Oudere vrouw, wanneer ik aanbel als het al donker is: “Eigenlijk moet je dit nu niet doen, dat collecteren.”
Ik, denkend dat ze het over corona heeft: “Oh, maar ik houd voldoende afstand tot iedereen.”
Vrouw: “Nee, ik bedoel, ik kan zien dat jij een goed mens bent. Dat is niet altijd zo.”

Een oudere vrouw doet open, loopt naar binnen om geld te zoeken, en stopt daarna wat in de bus.
“Nou, dat is alles wat ze aan kleingeld heeft.”
Euh… wiens geld heeft ze zojuist gedoneerd…?

Of nog zo’n geval:
Moeder doet open en kijkt haar kind aan: “Heb jij iets in je spaarpot, lieverd?”

Het is echt bijzonder hoeveel moeite sommige mensen doen om te doneren. Tot twee keer toe liepen mensen helemaal naar hun auto om daar kleingeld uit te halen. En er werd behoorlijk gehannest met het scannen van de QR-code door mensen die het voor het eerst deden, maar ze gaven niet op. Mensen denken vaak dat je een hoop geïrriteerde gezichten krijgt als je collecteert, maar dat soort mensen zijn verreweg in de minderheid, en alle leuke ontmoetingen en vriendelijke mensen compenseren daar ruimschoots voor! Eigenlijk was er maar één persoon behoorlijk lullig dit jaar (ze zag me staan en deed de lamellen dicht). Er zijn daarentegen maar liefst twee mensen geweest die me wat te drinken hebben aangeboden! Dus als je karmapunten wil verdienen, overweeg dan ook eens om voor een goed doel te gaan collecteren (en nee, het regent lang niet altijd ).

Oh, en is de collectant niet bij jou langsgeweest? Maak dan wat over naar de rekening van de Dierenbescherming (NL 60 RABO 0160038790), of doneer via mijn persoonlijke QR-code. Heel erg bedankt!

Arme Sammy… Vandaag voor de zoveelste keer naar de dierenarts geweest.

Zondag had hij ineens een kleverige plek op zijn wang, waar pus uit bleek te komen. Volgens mijn overbuurman (gepensioneerd dierenarts) moest ik gelijk de boel laten ontsmetten en hem op een antibioticakuur zetten.

De weekenddienst dacht daar anders over. Nee mevrouw, dit is geen spoedje. Houd de wond zelf maar open en schoon.

Maandagochtend toch maar even naar mijn eigen dierenarts gebeld. Die gaven hetzelfde advies. Alleen langskomen als hij niet meer at enzo.

Mjah. Dus ik braaf tweemaaldaags een tegenstribbelende kat proberen vast te houden en tegelijkertijd pus uit de wond te halen en de boel schoon te spuiten met lauw water in een plantenspuit.

En wat denk je dat er dinsdag gebeurde? Hij kwam me niet meer begroeten als ik opstond of thuis kwam en at maar de helft van zijn eten op. Goh, wat een verrassing.

Dus vanochtend alsnog langsgegaan. Hij blijkt koorts te hebben en de korst op zijn wang waarvan ik dacht dat het door krabben kwam, blijkt afstervende huid te zijn… De dierenarts heeft nog enkele dikke klonters pus uit de wond gehaald en hem eindelijk antibioticum gegeven.

Nu moet hij tien dagen lang tweemaaldaags twee pillen krijgen, naast het blijven schoonmaken en open houden van de wond. Naast de dagelijkse portie pijnstiller in zijn eten en de zalf die ik al driemaaldaags in zijn oog moest doen vanwege weer een hoornvliesbeschadiging. Naast het anti-jeukmedicijn dat hij iedere ochtend al krijgt voor zijn allergie. Gelukkig hoeft hij voor zijn gescheurde kruisbanden niks te slikken…

Arm beestje. Ik hoop echt dat hij binnenkort van alle ellende af is, want hij heeft nu al meer dan een half jaar allerlei kwaaltjes! :’-(

Het was de week van Dierendag, dus organiseerde ik weer de jaarlijkse collecte van de Dierenbescherming in mijn wijk en de buurwijk.

Het aantal beschikbare collectanten is altijd maar afwachten en na een paar afzeggingen hield ik er maar 3 over voor 2 wijken, inclusief mezelf. Alle collectanten woonden ook nog eens in mijn wijk, dus besloot ik zelf eens de andere wijk te doen. Ik was wel benieuwd of mijn ‘opvolger’ ongeveer hetzelfde bedrag zou gaan binnenhalen als ik altijd deed, en hoe de andere wijk zou zijn om te collecteren. Dat helpt mij volgend jaar ook om betere routeplanningen te maken.

Een nieuwe ronde betekende ook nieuwe verrassende situaties, die ik wederom heb genoteerd te uwer vermaeck!

Het blijkt dat diverse mannen het geld geven aan collectanten een vrouwentaak vinden. Ik zag een man de hal in lopen, die zag mij, liep de woonkamer weer in en na een kort gesprekje kwam een vermoeide vrouw in alleen een badjas de deur open maken om me geld te geven.
Bij een ander huis hoorde ik een man vanuit de woonkamer roepen: “Het is voor jou!”. Vervolgens hoorde ik een mopperende vrouwenstem: “…deur. Wat een onzin!”. Ze deed open en trok meteen van wal: “Mannen!! Ik sta te koken, hij zit op de bank tv te kijken, en dan moet ík de deur open doen!”. Ik heb maar medelevend bevestigd dat kerels nergens goed voor zijn.

Ook moeders hebben het zwaar. Een zeer vermoeid kijkende vrouw deed open, wrijvend over haar voorhoofd. Terwijl ze geld pakte, riep ze naar achteren: “Eddie, en nou kom je uit de schuur!!”
Vanuit achteren, een krijsende kinderstem: “IK BEN AL UIT DE SCHUUR!!!”

Terwijl kinderen zelf heel enthousiast worden van geld geven. Een vader kwam met zijn twee dochters aan de deur en toen ik uitlegde waar ik voor kwam, begon de oudste dochter te stuiteren tegen haar pa: “Jaaaa! Geld geven voor de dieren!!” Pa keek nog wat verward. “Het is Dierendag, duh!!” Toen pa geld had gevonden, had hij het aan de jongste dochter gegeven en die mikte gelijk alles in mijn bus, tot grote teleurstelling van de oudste, die er zelf ook iets in had willen doen. Aw.

Een andere vader zat binnen en gebaarde via het raam dat hij niks wilde geven. Zijn zoontje was buiten op zijn fiets, vroeg me waar ik voor collecteerde, en viste vervolgens wat kleingeld uit zijn broekzak en gaf me een stuiver. <3

Een moeder was buiten met haar dochtertje en wilde op zich wel geven, maar had geen cash geld in huis. Ik loop verder, waarna het kindje het hoekje om kwam gelopen: “Maar we hebben eigenlijk geen hond en geen kat.” Ik leg uit dat dat ook niet nodig is en dat het is voor dieren die het niet zo goed hebben. Als ze terugloopt naar haar moeder hoor ik: “Ja, ik moest het toch zeggen…”

Sommige mensen hebben al geld gepakt voordat ze weten voor welk doel ik eigenlijk collecteer. Het maakt hen niet uit, een collectant krijgt geld. Andere mensen kijken eerst kritisch, maar als ze horen dat het voor de dieren is, willen ze graag geven. Maar het is ook regelmatig precies andersom. Onderstaande situatie kwam meermaals voor:
Bewoner doet open.
Ik: “Goedenavond, ik kom collecteren…”
Bewoner draait zich al om naar een kastje of grijpt naar achterzak.
Ik: “…voor de Dierenbescherming.”
Bewoner: “Oh, daar geef ik niet aan”. Stopt portemonnee weer terug en doet deur dicht.

Helaas zijn er ook soms pijnlijke situaties. Zoals de jongen die open deed en meldde: “Dit huis staat leeg.” “Euh, jij bent er toch?”, grapte ik. “Ja… het is van mijn opa… we zijn aan het uitruimen.” Ai…

Of de eenzame oude man. Zodra ik klaar was met mijn introductie, stak hij meteen van wal. Hij had ook een hondje gehad, zo groot (gebaart met zijn handen). Maar die moest een spuitje. Een maand daarna was zijn vrouw overleden. Borstkanker. Wat had hij daar nog steeds een verdriet van. Hij miste haar nog steeds. Wist ik dat je maar één persoon in je leven tegenkwam wat ware liefde was? En toen kwam het hele verhaal van hun kennismaking, maar ook hoe zijn dochter en zijn kleinkinderen langskwamen en nog in de kamer sliepen waar niets was veranderd. En dat de buren nu een beetje voor hem zorgden. Ik had zo’n medelijden met de man; ik heb zijn verhaal helemaal uitgeluisterd totdat hij het zelf afrondde en afscheid nam. :’-(

Gelukkig zijn er ook hele leuke ontmoetingen. Zoals de vrouw die uitgedost in Dirndl-jurk open deed. “Ja, je zult wel denken… Ik heb zo een feest van de afdeling… een Oktoberfeest. Ik heb er zo’n zin in!!” Ze straalde helemaal en ik heb haar verteld dat ze er fantastisch uitzag! (Hij stond haar ook echt goed.)

Man: “Is het voor alle dieren?”
Ik: “Ja, voor huisdieren, maar bijvoorbeeld ook voor vee.”
Man: “Vee is belangrijk! Wat moeten we anders eten? Moeten we dan vlees gaan importeren, met al die stikstof enzo? Mannen hebben dat nodig! We kunnen toch geen planten gaan kauwen? Je vraagt een leeuw toch ook niet te stoppen met vlees eten?”
Mjah.

En dan was er nog de vrouw die zei dat ze eigenlijk geen geld wilde geven, omdat de Dierenambulance haar een keer in de steek had gelaten toen ze een adelaar (“of was het een buizerd ofzo?”) aan had gereden. Ze moest hem eerst zelf in een doos doen. Wist ik wel wat de spanwijdte van die beesten was??
Ik legde haar uit dat de Dierenambulance Nijmegen niet onder de Dierenbescherming valt maar zelfstandig is, maar dat het inderdaad een vervelende situatie was geweest. Ze snapte het wel, maar moest toch even haar verhaal kwijt. En deed toen alsnog geld in mijn bus.

Hoewel ik volgende week pas met mijn collectanten de inhoud van de bussen ga tellen, is mijn eerste voorzichtige conclusie over de andere wijk: mensen met compleet gemarmerde voortuinen, voortuinen vol kitscherige beeldjes of voortuinen gebruikt als winkelwagenstalling, geven niet noodzakelijk minder dan mensen uit mijn wijk.

De tweede conclusie: jezelf volledig laten natregenen in de hoop uit zieligheid meer geld te krijgen, heeft geen effect. Misschien werkt het op zich wel, maar doet de capuchon het effect teniet, omdat ik dan geen ‘schattig langharig meisje met pony-look’ meer heb.

Toen de specialist verklaarde dat Sammy niet geopereerd hoefde te worden voor zijn gescheurde kruisbanden, adviseerde ze me om wel nog even een afspraak met de oogarts te maken. Sammy had namelijk al maanden last van bruine prut in zijn oogje, maar na twee verschillende druppels van de deirenarts gekregen te hebben die weinig tot niets deden, had de dierenarts verklaard dat het waarschijnlijk een virus was waar hij mee zou moeten leven. Maar wellicht kon de oogspecialist meer zien met zijn microscoop?

Dus ik een afspraak gemaakt met die man. Die keek twee seconden naar het oog van Sammy en verklaarde dat zijn onderste ooglid naar binnen stond. Doordat zijn wimpers steeds tegen zijn oog aankwamen, ontstond irritatie, en dus de bruine prut. Oplossing: een klein sneetje maken onder het ooglid, waardoor het weer naar buiten ging staan. Kosten van de operatie: zo’n €300.

Nou ja, dat was een stuk minder dan de kruisbandoperatie zou hebben gekost en je laat je harige kindje niet onnodig lijden, dus plande ik de operatie in. Vanwege beperkte beschikbaarheid van de oogarts kon dat pas over tweeënhalve week. Ik kreeg vast een zalfje mee naar huis om de irritatie wat te verzachten.

Twee dagen nadat ik was begonnen met zalven, besloot Sammy zijn oog permanent dicht te houden.

Ik bellen met de specialist. Misschien kon hij niet goed tegen de zalf? De specialist adviseerde even te stoppen met de zalf. Als het binnen 2 dagen niet beter ging, moest ik naar de dierenarts om te laten controleren of er misschien een beschadiging in het oog was ontstaan.

Twee dagen later was er niets verbeterd. Maar blijkbaar had de dierenarts niet alle gegevens van de kliniek binnen gehad, en die wilden ze eerst hebben. Dus duurde het drie dagen voordat ik daadwerkelijk langs kon komen. En toen ik er eenmaal was, konden ze niets vinden.

Weer bellen met de specialist. Wat nu? Kon de operatie wel gewoon doorgaan? Was er iets met mijn kat dat NU opgelost moest worden?
De specialist had die middag nog een klein gaatje, dus liet ik mijn werk voor wat het was (gelukkig heb ik een flexibele baas) en reed ik maar weer met een jammerende kat op en neer naar Wageningen.

Wederom binnen twee seconden had de specialist gezien dat Sammy’s hoornvlies was beschadigd door de aanhoudende irritatie. Heel vervelend voor hem. Maar niets aan te doen, behalve opereren. Als de bron van de irritatie werd weggenomen, zou het hoornvlies vanzelf weer moeten herstellen. Maar die operatie kon niet worden vervroegd. Dus heeft het arme beestje nog dik een week met een gesloten oog rondgelopen. ;’-(

Gisteren was het dan éindelijk zo ver. Weer een half uur durende autorit met een jammerende (en hongerige, want voor de narcose moest hij nuchter zijn) kat.

Volgens de specialist zou de operatie ongeveer een half uur duren. Daarna had de kat minimaal een half uur, maar waarschijnlijk een uur nodig om bij te komen van de narcose. Wilde ik tussendoor naar huis?
Nou nee, ik ken mijn kat… ik wacht wel.

En jawel: 25 minuten na de operatie waren er ineens tot in de wachtkamer doordringende “MAUW!”‘s te horen. Het was overduidelijk dat zich daarachter ergens een kat bevond die het er hartgrondig Niet Mee Eens was. En ik herkende die mauw uit duizenden… XD

De operatie was gelukkig geslaagd. Nu moet het arme beestje 2 weken lang een cone of shame dragen om te voorkomen dat hij aan zijn oog gaat krabben. En twee weken lang 4x per dag dat zalfje in zijn oog. En mag hij twee weken lang niet naar buiten.

De eerste uren was hij nog een beetje gedesoriënteerd door de narcose en liep hij overal tegenaan. Nou ja, ik dacht dat het door de narcose kwam, maar ook toen die was weggetrokken bleef hij botsen en raar lopen. Blijkbaar hindert de kraag toch zijn gezichtsveld. En als een van je ogen het niet goed doet, kun je natuurlijk ook slecht diepte zien. Arme Sammy…

Hij loopt ook nog regelmatig achteruit in de hoop de kraag kwijt te raken.

Eten gaat ook nog moeizaam, want hij snapt niet dat hij de kap als een soort stolp over zijn complete voerbakje heen moet zetten om bij het eten te kunnen. Ik experimenteer nu dus maar met verschillende soorten bakjes en schaaltjes.

Het zal wel neer gaan komen op 2 weken strijd, veel dweilen en vooral veel knuffelen ter compensatie. Hopelijk is Sammy hierna eindelijk weer gezond te verklaren!

Vanochtend voor de 873e keer met Sammy naar de dokter geweest. Er was weer een nieuwe specialist bij de kliniek en die wilde hem toch ook even zelf gezien hebben. Zucht. (Heb gelukkig wel weten te bedingen dat dit consult gratis was – het is niet mijn probleem dat hun personeel wisselt, toch?)

Maar deze gaf me gelukkig een hoop vertrouwen: ze vertelde me dat Sammy geen pijn heeft, ook al loopt hij nu wat mank. Het is alsof hij gewoon te grote schoenen aan heeft, volgens haar. Niet zo handig, maar opereren vindt ze niet nodig. Alleen als hij zijn poot echt niet meer gebruikt, is dat een teken van pijn en moet er alsnog worden geopereerd.

En daar ben ik blij om, want al gun ik hem een gewoon loopje, hij heeft de afgelopen maanden bewezen geen rust te kunnen nemen, ook niet als ik hem opsluit, dus ik vrees dat hij in de herstelperiode na de operatie de boel weer gewoon opnieuw zou afscheuren waardoor de operatie voor niks zou zijn geweest. En 8 weken in een bench is ook onwijs zielig.

Okee dan, Sammy moet het hier dus maar mee doen. Hij mag nu weer door het huis lopen en naar buiten. Maar die schutting is best hoog en springen doet hij weliswaar ondanks zijn belemmeringen, maar niet van harte. Ik wil niet dat hij steeds hard neerkomt als hij op de heen- en terugweg van de schutting springt. Dus heb ik het hem wat gemakkelijker gemaakt om de tuin te verlaten.

Je moet wat over hebben voor je kat…

(Overigens moet ik vrijdag toch weer terug naar de kliniek. Want de specialist zei dat er misschien wél wat te doen was aan de structurele prut in zijn oogje, ook al zei de dierenarts dat het waarschijnlijk iets chronisch is. Dus nu staat er een afspraak met een oogspecialist. :’-) )

Inmiddels heeft Sammy dik 6 weken rust gehad, vanwege zijn gescheurde kruisbanden. Nou ja, rust… voor zover mogelijk dan. Hij kon nog op de bank springen, en dat deed hij dan uiteraard ook veelvuldig – en vanaf de hoogste plek weer op de grond, mijn opstapjes negerend. In het begin liet hij het aanrecht en de diepvries nog voor wat het was, maar de afgelopen twee weken voelde hij zich blijkbaar goed genoeg om ook daar weer op te springen. En hij is af en toe uit de woonkamer ontsnapt en toch de trap op gerend. En als ik soms een seconde niet oplette wanneer hij onder toezicht in de tuin mocht, verdween hij alweer over de schutting (het zijn net kleine kinderen, hè…). :-S

Was hij dan genezen? Nope. Hij hinkt nog steeds een beetje met zijn linker achterpoot.

De dierenarts stuurde me dus door naar de specialist in Wageningen. Die constateerde dat de dierenarts alleen foto’s had gemaakt van zijn rechterknie, in plaats van ook de linker, waar hij het meeste last van had. Grom… Bovendien wilde ze toch ook echt zelf even voelen – en gezien Sammy’s humeur kon dat beter wederom onder narcose.

Anderhalf uur en driehonderdvijftig euro later stond ik weer buiten met het advies om ook nog even filmpjes te maken van hoe hij liep. Want blijkbaar was zijn rechter achterpoot voldoende door zijn lichaam zelf gestabiliseerd, maar of er nou reden tot operatie was voor de linker, was nog twijfelachtig.

Na zo’n operatie moet hij immers óók 6 tot 8 weken rust hebben. En als hij dat niet krijgt, scheurt alles wat ze in de operatie hebben gedaan, weer af. Een groot risico. Maar als je voor niks nogmaals rust neemt, dan heeft hij dus in totaal twéé keer 6 tot 8 weken binnen gezeten, waarna hij alsnog geopereerd moet worden en wéér 6 tot 8 weken binnen moet zitten. Ook supersneu voor het beestje.

Eergisteren stuurde ik de filmpjes op en gisteren belde de specialist terug. Nu ze zijn loopje had gezien, zag ze de noodzaak van opereren niet meer zo hard in. Ze adviseerde om het toch nog maar eens met rust houden te proberen.

Goed dan. Maar gezien al het gespring in mijn vorige zogenaamd cat proof-omgeving, moest ik het nu strenger gaan aanpakken, wilde ik progressie gaan zien.

Het is echt heel sneu voor Sammy, maar ik zie geen andere oplossing dan hem de komende weken op zolder opsluiten. Ik heb overwogen om de bank uit de woonkamer te verwijderen, maar ik zal dan ook op de een of andere manier een blokkade tussen de woonkamer en de keuken moeten maken, en ik heb geen idee hoe ik dat moet doen zonder dat ik er zelf ook niet meer makkelijk doorheen kom.

De zolder was redelijk snel opstapjesloos te maken. Ik heb een hoop spullen naar buiten gesleept, de legkast wat verbouwd en de slaapbank op z’n zij gezet (die kreeg ik niet in m’n eentje de trap af).

Enige probleem: de vensterbank. Daar kon hij op springen. En ik wilde niet de mogelijkheid om naar buiten te kijken blokkeren, want waarschijnlijk is dat zijn enige verzetje de komende tijd.

Dus bouwde ik een loopplank, van een lange lat waar ik drie bredere plankjes tegenaan schroefde. Om te voorkomen dat hij vanaf de zijkant op of van dat loopplankje af zou springen, zette ik er met behulp van een nietpistool wat kartonnen wanden tegenaan. En met wat L-profielen en ducttape wist ik ook kartonnen schotjes tegen de rand van de vensterbank te monteren. Gelukkig had ik net twee grote bestellingen van webwinkels binnen, dus kon ik de dozen daarvoor gebruiken.

Dit is het resultaat:

Ik heb maar besloten om aan framing te doen en het vanaf nu ‘het kattenparadijs’ in plaats van ‘de zolder’ te noemen. Hopelijk voel ik me daardoor wat minder schuldig dat ik hem daar zo lang op moet sluiten.

Ik heb zoals je ziet ook mijn tv naar boven gesjouwd en een soort bankje gecreëerd, zodat ik ook wat te doen heb als ik bij hem ben en hopelijk daardoor meer tijd in het paradijs (see what I did there?) doorbreng.

Aangezien ik allerlei spullen van de woonkamer naar boven moest slepen, was Sammy uiteraard ontsnapt. En omdat hij geen trap mag lopen, is hij me uiteraard twee verdiepingen omhoog gevolgd. In ieder geval was hij uit zichzelf de zolder op gelopen, terwijl ik nog aan het inrichten was. Hopelijk maakt het het voor hem draaglijker, nu hij er uit zichzelf naartoe is gegaan, in plaats van dat ik hem erin gedragen heb.

Ben wel een beetje bang dat het er erg warm gaat worden, want alle hete lucht stijgt natuurlijk naar de bovenste verdieping. Gelukkig is er een rolluik. Ik ga aankijken hoe het gaat lopen

Misschien kan ik hem wel af en toe even mee naar de tuin nemen om te ‘luchten’, als ik écht full-time op hem let en niet ook even onkruid ga staan uittrekken of buiten ontbijten ofzo. En misschien toch maar weer dat tuigje proberen.

Zucht… Hopelijk helpt dit en is hij er hierna écht vanaf.