Ondanks alle nieuwe maatregelen is het toch gelukt om gisteren naar een short-LARP te gaan: “Blackmail – de LARP”. Het was al vanaf het begin de bedoeling dat alle deelnemers alleen met QR-code én verplichte zelftest (ter plekke uit te voeren) binnen mochten komen, maar na de meest recente persconferentie moest ook het tijdstip worden verschoven zodat we voor 5 uur klaar zouden zijn (want dan schijn je veiliger te zijn tegen het virus… :-S). Dat betekende vroeg op om op tijd in Den Haag te kunnen zijn, en dat we nog iets minder speeltijd hadden, maar het kon in ieder geval doorgaan.

De LARP draaide om een drugsbende, die zich bezighield met het verpakken en verspreiden van cocaïne en amfetamine. Er zouden nieuwe rekruten komen die moesten worden getest en ingewerkt. Dresscode: ‘moderne crimineel’ (wat dat dan ook mag inhouden ). Het zou zich, heel passend, afspelen in een leeg kantoorpand.

Het evenement was niet alleen last-minute aangepast, maar ook last-minute georganiseerd. Ik ontving dan ook pas 10 dagen van tevoren de uitnodiging om mee te doen. 5 Dagen van tevoren ontving ik mijn rol. 4 Dagen van tevoren kreeg ik de vraag of ik nog wat extra’s wilde voorbereiden. Ik was namelijk degene die moest controleren of het afwegen en verpakken van de drugs wel precies volgens protocol verliep. Het was de bedoeling dat degenen die de nieuwe rekruten zouden spelen, aan het werk gezet gingen worden. Er was vitamine-B-poeder geregeld dat voor drugs door moest gaan en er waren nog diverse andere attributen aangeschaft, zoals verpakkingspapiertjes, capsules, en meer. We hadden zelfs een microscoop en professionele weegschaal! Of ik wilde uitdenken hoe dat proces precies moest verlopen en het nog wat moeilijker wilde maken voor de rekruten?

Dus kon ik me als een gek gaan inlezen in het wel en wee van de drugsbusiness. Want dat is dus écht een ver-van-mijn-bed-show. Ik kom kwam weliswaar veel op festivals, maar niet het soort waar snuiven en slikken heel normaal is.

Korte samenvatting: in twee dagen tijd was mijn complete Google-historie verpest en ik sta nu waarschijnlijk op de watchlist van de AIVD, omdat ik op sites zoals drugsforum.nl ben geweest (ja, dat bestaat gewoon) en allerlei vage YouTube-video’s heb gekeken. Ah, the things you do for LARP… (Gelukkig was dit minder gruwelijk dan toen ik me ooit moest voorbereiden op het schminken van dierlijke bijtwonden in het gezicht :-X)

Ik moest eerst de basics leren: bijvoorbeeld dat amfetamine hetzelfde is als speed. Oh. Nadat ik ook wist hoeveel gram er doorgaans van het spul gekocht wordt, hoeveel lijntjes je daaruit haalt en wat de gemiddelde straatwaarde van het spul is, begon ik me te verdiepen in de productieprocessen. Gelukkig hoefde ik niet de complete laboratorium-kennis op te doen, maar ik moest bijvoorbeeld wel weten hoe versnijden van het spul werkt (voor degenen die net zo’n n00bs zijn als ik: het toevoegen van ander, er op lijkend poeder, zodat je meer aan je spul kunt verdienen omdat je geen pure coke of speed meer verkoopt) en hoe je het verpakt. Dus ik weet nu onder andere precies wat je wel en niet kunt mengen en hoe je een ‘pony pak’ vouwt! Wat zullen mijn ouders weer trots zijn.

De LARP zelf was ook best spannend opgezet: we waren maar met een klein groepje mensen, en het draaide heel erg om spelen met hiërarchie, controle (verliezen) en afpersing. En natuurlijk gewelddadig gedrag. Vooraf hadden we dan ook een workshop om elkaars grenzen te verkennen en te oefenen met fysiek contact. Dat was wel nodig, want jeetje, wat is het moeilijk om écht keihard agressief te zijn en helemaal niks te dulden van de rekruten, ook niet het minste beetje attitude of tegenspraak! (En al helemaal als ze een kop groter zijn dan jij.) Enerzijds was ik blij dat mijn personage een van de minst agressieve bendeleden was en een zwak had voor één van de rekruten, anderzijds was het jammer omdat ik daardoor wat minder hard werd uitgedaagd om mijn eigen roleplaygrenzen te verkennen. Gelukkig was ik niet de enige die moeite had met het neerzetten van een harde bende. Desondanks was het heel leerzaam en een mooie ervaring! (En ook wel geruststellend om te constateren dat dit écht heel ver af staat van wie ik OC ben.   )

Ik zal niet ingaan op de details van ons spel (what happens at bende stays at bende), maar hierbij wel een foto van onze disfunctionele boevenclub. Slechts 6 van ons hebben het evenement uiteindelijk overleefd.

 

Gisteren was de Moresnet baravond – mijn eerste LARP sinds maar liefst twee jaar…  

Ik vond het fijn dat het een baravond was in plaats van gelijk een heel weekend LARPen, want met alleen een avondje konden we er op ons gemakje weer even inkomen. Niet alleen het LARPen zelf was lang geleden voor mij, maar wat was er ook alweer allemaal gebeurd…? En wie speelde ook alweer wie…?

Er waren ook outfit-issues. Ten eerste mijn haar. Het is altijd al een uitdaging om mijn pony weg te moffelen in een Victoriaans kapsel, maar die veel te korte sprietjes gaven helemaal hoofdbrekens, en er is veel gel en haarlak aan te pas moeten komen om mijn haardracht er nog enigszins uit te laten zien.
Ten tweede was mijn kostuum inmiddels veel te wijd. Ik ben behoorlijk afgevallen de afgelopen maanden en dus was mijn blouse een tent en moest ik mijn rok zo ver strakker vastzetten met een nieuw knoopje en knoopsgat, dat hij niet meer zo heel mooi hing.
Tot overmaat van ramp bleek ook nog eens het elastiek in mijn thermobroek verpulverd te zijn van ouderdom, waar ik pas ter plekke achterkwam op het moment dat ik hem probeerde aan te trekken. Zucht. Gelukkig had Rinske een extra exemplaar mee dat ik mocht lenen.

Helaas vond ik de avond zelf ook niet zo’n succes. Van voorpret en vooraf plannetjes maken was niet echt sprake, want we wisten niet waar we zouden zijn of waarom, dat hoorden we pas ter plekke. Er was wel vooraf gezegd dat de plotlijntjes van de grote evenementen niet verder uitgediept zouden worden deze avond, dus ik verwachtte iets anders om ons mee bezig te houden, en ons zou stimuleren om weer even in het spel te komen. Maar er was ook geen alternatief plot. Het enige wat er te doen was, was toch weer verder praten met andere aanwezigen over wat er voorheen was gebeurd. Maar op Rinske’s personage na, was er die avond helaas zo goed als niemand komen opdagen waar ik actief lijntjes mee had lopen (er waren maar zo’n 20 aanwezigen). Dus kon ik alleen met haar mijn spel verder uitdiepen en bleef het voor de rest vooral oppervlakkig praten, praten en praten met anderen. Terwijl ik en mijn personage toch meer doeners zijn. En mijn personage niet goed is in politieke intriges of strategie (da’s iets voor mannen, uiteraard), maar vooral goed is in discreet luisteren (en daarna met voorkennis handelen). Gelukkig was Gijs er met zijn nieuwe personage, wat potentieel bood voor nieuw drama.

De locatie was dezelfde als de vorige keer, en ook nu was er een feest in de ruimte naast ons aan de gang waardoor er continu gedreun van een beat te horen was. Niet zo sfeervol in je Victoriaanse setting, en in combinatie met de luidruchtige mijnwerkers aan de tafel naast ons, was het ook nog eens vaak lastig om een gesprek goed te kunnen volgen. En er waren ook geen andere ruimtes waar je je even kon terugtrekken voor een meer privé-conversatie. Gelukkig leidde dat plus het kleine aantal aanwezigen ertoe dat de klasse-verschillen wat minder strikt werden gehanteerd en iedereen met iedereen aan tafel zat, anders was het spel écht beperkt geweest.

Het was dus niet een heel goede start van een nieuwe LARP-periode, maar het was wel fijn om veel mensen weer eens OC te zien en te spreken!

Het begon met een oproepje van Rinske in de Facebookgroep van Charm. Of er mensen waren die er het komende LARP-evenement niet bij zouden zijn, maar die wel al eerder hadden meegespeeld, en bereid waren vooraf een bijdrage aan het plot te leveren?

Dat had mijn naam erop geschreven, dus vroeg ik haar om meer details. Het bleek de bedoeling te zijn om (in het geheim) wat filmpjes op te nemen, die tijdens het evenement afgespeeld zouden worden voor de deelnemers. De spelers die niet aanwezig konden zijn op dat evenement, waren zogenaamd gevangen genomen door shinobi (ninja’s) en tijdens het evenement konden de deelnemers soms op magische wijze contact leggen met de locatie waar de anderen gevangen gehouden werden, om met hen of hun gevangennemers te communiceren. Of ik shinobi of andere figurant wilde spelen?

Natuurlijk wilde ik dat! Wat voor scenes zouden we kunnen opnemen? Toen begon de brainstorm – en de steeds enthousiastere ideeën.

Dus ruimde ik mijn garage uit, en installeerden we kaarsjes, lampen, statieven, en andere benodigdheden, en trokken we wat LARP-outfits en schminck uit de kast, zodat we ‘s avonds in het donker de opnames konden maken. We zijn tot middernacht doorgegaan voordat alles af was. Gelukkig waren mijn buren die avond niet zo alert, want anders had vast de politie op de stoep gestaan omdat er vreemde geluiden en in het zwart geklede / half naakte mensen uit mijn garage kwamen… XD

De complete filmpjes zal ik niet posten, maar enkele screenshots van de in totaal 8 filmpjes die we hebben opgenomen, kunnen gelukkig wel.

We hebben in ieder geval ontzettend veel lol gehad tijdens de opnames!  

Ik heb nog niet gehoord hoe onze filmpjes afgelopen weekend zijn ontvangen door de spelers, en ik heb helaas ook niet alle door anderen gemaakte filmpjes kunnen zien, maar de volgende date met Rinske staat alweer en dan krijg ik vast alles in geuren en kleuren te horen. ^_^

Nu we voorlopig niet meer kunnen LARPen, is het zoeken naar alternatieven. Ik weet dat diverse vrienden hun toevlucht hebben genomen in online LARPs, maar dat trekt me toch niet zo.

Recentelijk zag ik op Facebook een oproepje langskomen van een LARP-kennis, die een moordmysterie had geschreven en dit wilde playtesten, waar hij mensen voor zocht. Een online moordmysterie leek me dan wel weer leuk! Echt LARP is het niet, maar er zit wel een roleplay element in. En je kunt je natuurlijk in stijl kleden, want je ziet elkaar via de webcam!

De setting was een organisatie voor worstelaars, die de worstelaars inhuurde en er wedstrijden voor organiseerde. Ik was de dochter van de grote baas. Gelukkig was het niet echt nodig om enige kennis van worstelen te hebben – ik heb namelijk nog nooit in mijn leven een worstelwedstrijd gezien! In mijn personageomschrijving stonden wel diverse termen die ik niet kende, zoals een ‘promotion’ (de organisatie waarbij de worstelaars zijn aangesloten), en tijdens het spel werd ik ineens geconfronteerd met de term ‘luchador’, maar dat kon ik gelukkig stiekem snel googlen.   Omdat het een playtest was, kon ik gelijk doorgeven wat voor mij allemaal abracadabra was omtrent het reilen en zeilen van zo’n organisatie en wedstrijden, dus hierna is het spel zeker weten volledig geschikt voor leken.

De omschrijving van mijn personage: “You’re a representative of the promotion. Of course you have in-ring experience, but most of the time you work with a mic in the hand. People know you with a woman’s suit, perfect hair and make-up. Victor has trained you to be the boss and that’s how you acted the last years, even if you were just the junior boss.”

Okee… dus ik heb een achtergrond als worstelaar, maar moet er vooral leuk en representatief uitzien tijdens worstelwedstrijden, en tegelijkertijd zakelijk ogen. En dat moet ik stylen met spul dat ik al in huis heb. Euhm… zoiets?

Niet iedereen, maar wel de meeste deelnemers hadden wel een of andere passende outfit aangetrokken. Het was nog even de vraag of het door kon gaan, want tijdens de planfase haakte de een na de andere deelnemer af en moest er weer vervanging geregeld worden. De laatste haakte helaas een paar uur van tevoren af, waardoor we pas een kwartier voor start wisten of we daadwerkelijk konden spelen! Gelukkig werd er ook last-minute een vervanger gevonden. Weliswaar een man voor een vrouwenrol, maar dat gaf niet.

Het leverde wel enigszins verwarrende situaties op qua adressering. Mijn personage had namelijk een lesbische relatie en ze was getrouwd met degene die nu door een man zou worden gespeeld. Tegelijkertijd had ze een affaire met iemand die gespeeld werd door een genderneutraal persoon, en die rol was ook genderneutraal geworden. Dus moest ik naar mijn minna(a)r(es) verwijzen met ‘they’ en naar mijn grote bebaarde partner met ‘she’. Oh well. XD

Hoewel het spel voor het eerst werd gespeeld, was het heel goed speelbaar. Her en der was het natuurlijk nog wat te finetunen, maar we hebben een superleuke avond gehad. Het duurde wel een uur voordat we konden beginnen omdat er allerlei technische mankementen waren, waardoor geluid en/of beeld lang niet altijd bij iedereen van voldoende kwaliteit was, en af en toe was er een zeer irritante lag.

Omdat we via Discord speelden, was er ook de mogelijkheid om naar een eigen kamer of andere ruimtes te gaan, zodat je gesprekken met anderen kon hebben zonder dat meteen iedereen het hoorde. Het grote voordeel is dat je wel altijd kunt zien wie zich in welke kamer bevindt. In een LARP loop je nog wel eens tevergeefs rondjes om een zekere persoon te spreken te krijgen, terwijl die achter een dichte deur of ver in het bos zit. Maar nu wist je gelijk of het zin had om naar ‘de lobby’ of ‘het zwembad’ te gaan, of dat je daar niemand zou treffen.

Zelf vond ik het vooral moeilijk om te bepalen hoe ik om moest gaan met mijn persoonlijke geheimen. Tijdens een LARP is het aan te raden zelf je geheimen al dan niet per ongeluk uit te laten lekken, want anders blijf je op je geheimen zitten en gebeurt er niets. Maar bij een moordmysterie ga ik er vanuit dat andere deelnemers wel een paar clous hebben gekregen over mijn geheimen, of dat er tussentijds door de spelleider belastend materiaal wordt geïntroduceerd waardoor de boel vanzelf uitkomt. Ik heb dus heel erg mijn best gedaan om al mijn geheimen te bewaren (wat ook in mijn personageomschrijving stond als mijn doel) en dat is behoorlijk goed gelukt. Misschien zelfs te veel – wellicht had ik toch wat mensen in vertrouwen moeten nemen of wat ‘oepsjes’ moeten hebben? Ieder type spel heeft toch wel zijn eigen onderlinge dynamiek en methodes hoe je met je personage om moet gaan. Hopelijk kan ik vaker dit soort moordmysteries spelen en er zo beter in worden, want het was erg leuk om te doen!

Vanochtend kreeg ik ineens een NL-Alert: ramen en deuren dicht houden vanwege een grote brand in Oeffelt. Geïrriteerd drukte ik de melding weg. Oeffelt, da’s echt niet super dicht bij mij in de buurt hoor, waarom krijg ik dit?? En verder dacht ik er niet bij na.

Totdat ik ‘s middags dit bericht op Facebook langs zag komen: https://www.gelderlander.nl/nijmegen/rampzalig-gebroeders-van-lymborch-festival-raakt-alles-kwijt-bij-brand-oeffelt~a21734e7/

Nee toch?? Blijkbaar lagen alle spullen van het Gebroeders van Lymborchfestival, op de kostuums na, in de opslag die daar was afgebrand. Wat een ramp voor die organisatie! Wat sneu voor het festival waar ik zo veel jaar met plezier aan deel heb genomen!

Nog geen minuut later kreeg ik een appje van Rinske. Of ik het nieuws had gehoord? De opslag waar zij hun persoonlijke re-enactmentspullen én de gezamenlijke spullen van ‘t Vaerdich Volk hadden opgeslagen, was waarschijnlijk afgebrand… Er was nog geen officiële duidelijkheid, omdat een kleinere opslagruimte wel was gered, maar de kans is groot dat hun spullen in de grote opslag stonden en dus ook weg zijn.

Potverdorie. Alleen al bij de gedachte kreeg ik pijn in mijn buik. Ook al zit ik niet meer bij de groep, natuurlijk leef ik nog steeds met hen mee en natuurlijk ook met mijn vriendin. Bovendien: als mede-fröbelaar weet ik maar al te goed hoe onvervangbaar die spullen zijn. Niet alleen keert een eventuele verzekering (als je die überhaupt hebt) hoogstens de dagwaarde uit van tenten, meubilair en aanhanger, het gaat vooral om al die met bloed, zweet en tranen (en véle uren) handgemaakte spulletjes die je in de afgelopen jaren hebt vervaardigd. Geen geld dat die ooit terug kan kopen. Een crowdfundingsactie opzetten om de groep en/of het festival weer op gang te krijgen, zal dan ook maar beperkt zin hebben.

Ook de spulletjes die ik destijd voor de groep maakte – vaandel, kussentjes, naambord, welkomsbordjes en nog veel meer, zullen waarschijnlijk in de vlammen zijn verdwenen. Ik weet hoe ik zou reageren als ik dat allemaal opnieuw zou moeten maken in korte tijd: misschien maar niet.

Het is toch om te huilen? Ja, het zijn ‘maar’ spullen en niemand is gewond geraakt. Maar hier mag je best heel hard om janken. Voor veel mensen (ook voor al die andere mensen die hun spulletjes in die opslag hadden staan) zal dit domweg het eind van hun hobby betekenen. :’-(

En dan resten alleen nog de mooie herinneringen.

Helpen jullie duimen dat in ieder geval de aanhanger van ‘t Vaerdich Volk aan de vlammen is ontsnapt?

Afgelopen weekend speelde ik weer de ietwat dutsige Anna Bindels, scribente van de burgemeester en workaholic, op LARP ‘Moresnet’. Het is een bijzondere rol, want vanaf tijd-in raak ik moeiteloos overladen met werk. Ik spéél niet eens dat ik het druk heb, ik héb het oprecht druk!

Wat wil je ook, als er zoveel problemen zijn dat de gemeenteraad 2x per dag én op zondagochtend vergadert (en jij er voor verantwoordelijk bent dat alle stukken inclusief de notulen van de vorige keer klaarliggen – en nee, er waren in 1888 nog geen computers, ik mag blij zijn dat de vulpen net was uitgevonden). Dat de veldwachters en anderen maar rapportages blijven inleveren. Dat er maar vervangers benoemd blijven worden. Dat er antecedentenonderzoek naar diverse personen moet worden uitgevoerd. En dat de dorpelingen bij jou komen aankloppen om al hun dubieuze afspraken formeel te laten vastleggen en diepst geheime documenten te laten voorlezen. Want tsja, in een landje waar men het niet zo nauw met de wetten en regels neemt, is het fijn als er iémand is die je kunt vertrouwen. Enigszins. Meestal.

Die betrouwbaarheid is een erg leuk spelelement. Want Anna moet en zal de onfeilbare steun en toeverlaat van de burgemeester zijn, ook al betekent dat dat ze iedere nacht moet doorwerken en geen tijd meer voor zichzelf heeft. En als je dan tóch nog faalt…

Faal 1: Vorig evenement had men mij de taak in de maag gesplitst om de lokale krant te ‘controleren op spelfouten’ voor verschijnen, aangezien het heersend gezag de inhoud van enkele in het verleden gedrukte berichten niet had gezint. Dat deed ik braaf, maar ik had me vooral gefocust op de inhoud van de berichten, niet de positionering ervan ten opzichte van elkaar. Dat had als resultaat dat een foto (van de pastoor) die bij het ene artikel hoorde, boven de kop (“Enorme knolraap”) van een ander artikel verscheen. Oeps.

(OC had ik dat natuurlijk wel gespot, maar dit soort bedenksels van andere spelers zijn veel te hilarisch om af te schieten, alleen maar omdat jij je personage perfect wil spelen. )

En toen bleek er ook nog een ‘alternatieve versie’ van de krant te circuleren, die mij in het geheel niet onder ogen was gekomen als een van de dorpelingen mij daar niet op had geattendeerd!

Dat leverde me dus een vingertik van de burgemeester op en bovendien werd me prompt een andere taak toebedeeld. (‘Help de telegrafist bij het controleren opvangen van binnenkomende berichten’ – nee, híér ga ik vrienden mee maken… :-S )

Faal 2: Een van de organisatoren kwam in zijn rol als veldwachter naar me toe om een belangrijk document op te halen dat ik zou opstellen. Dat was er nog niet van gekomen (niet mijn schuld, ik had welgeteld 2 minuten daarvoor de opdracht pas gekregen en dat was precies op het moment dat de partytent die als raadhuis diende begon door te lekken op mijn papieren archief) en het was wel per direct nodig. Kon ik niet even gewoon een leeg document meegeven, vroeg hij? Omdat er OC haast bij was om het plot af te kunnen ronden voordat het tijd-uit was, begreep ik. Dus gaf ik hem een leeg blad mee.

Even later stond de burgemeester met datzelfde lege blad voor mijn neus. “Mevrouw Bindels, kunt u dit uitleggen??” Euh… Argh! Dus ik had het verkeerd begrepen: dat verzoek om een leeg document was helemaal niet OC gedaan, het was een poging van die veldwachter geweest om de boel naar zijn eigen hand te kunnen zetten! Stom stom stom, hoe had ik dat verkeerd kunnen interpreteren?!

Nou ja, het was gebeurd, laten we er dan maar gewoon mee spelen. Hierbij was ik blijkbaar officieel overwerkt. Dus volgde een wanhopige “Nee meneer de burgemeester, dit kon inderdaad echt niet. Ja, als u dit pas bij de grens had ontdekt had u ontzettend voor schut gestaan. Het zal nooit meer gebeuren, heus, ontsla me alsjeblieft niet!” en kreeg ik mijn tweede berisping van dat weekend. Met de mededeling dat ik de rest van de dag maar vrij moest nemen en vanaf nu alleen nog maar tussen 9 en 5 mocht werken.

(Achteraf bleek het wel degelijk een OC-verzoek te zijn geweest, maar door onverwachte omstandigheden was het document in handen gekomen van andere spelers die niets van de herkomst wisten. Lang leve LARP. XD)

Het mooie is dat de burgemeester het steeds bracht onder het mom van “U heeft te veel werk, mevrouw Bindels. U moet echt rustiger aan doen” uit een soort bezorgdheid, terwijl het nooit duidelijk werd of hij dat nou oprecht meende of dat het een verkapte manier was om te zeggen: “deze taken vertrouw ik je niet meer toe, ga maar iets doen wat minder kwaad kan / je bent voor deze taak/dag op non-actief gesteld”. Uiteraard was mijn interpretatie altijd de laatste.

Het leuke van de rol is dat ik enorm veel meekrijg van wat er speelt (“dit hoeft niet in de notulen, mevrouw Bindels”), maar helaas zie ik wel alles vanaf een afstandje gebeuren in plaats van zelf intense scènes met andere spelers te hebben. Maar ach, het is het een of het ander denk ik.

Ik heb me in ieder geval goed geamuseerd en alweer veel plannen voor Moresnet 3, wat het laatste evenement wordt. Wel nog even snel mijn éigen notulen opstellen, want ik ga anders écht niet onthouden wie ook alweer in welke shit zit en welke mensen ik ook alweer met welke informatie zenuwachtig kan gaan maken.

She guessed this made it official. She had to be a truly, truly bad person. There was no denying it anymore. Because good people wouldn’t even consider ratting out their boyfriend to the mob.

Did it matter that she hadn’t actually done it? That she felt her heart sink at even the thought of it? No. The fact that the thought had crossed her mind was enough. That she had seriously contemplated whether it would be a viable option. Multiple times.

Her mind felt like a scale, constantly tipping over to one side, then to the other, then back again. Did she care for Sam? Yes, she truly did. Did she love him? That was a more difficult question. They hadn’t been together for that long. And really, did she even know how to love?

It’s not something she could have learned from her parents, whom she hardly remembered. She never had been able to keep a proper relationship going in the past. People were just too… well… difficult? She had always cared more for animals. Those creatures she understood, not humans. Especially tigers. The way they moved, the look in their eyes… they did not need words to tell Louisa what they thought or needed. She just knew.

Oh, Remus… she missed him so much! It was like a part of her had been ripped out from her chest, and left a gaping hole that had never been filled in all those years. Seven years, to be exact. Seven years she had been walking around in this circus feeling like a zombie. Not really existing, just surviving. All the joy she once felt had disappeared with her tiger, and she was now covered with a grey blanket, that she just couldn’t shove aside or rip open, no matter how hard she tried.

Sure, when the audiences were here, and she was telling her story about how she became this scarred freak, she acted like the strong, courageous Romulus, who wasn’t scared of a single thing. But once they were gone, she went back to being Louisa again. A bad, bad person. Who seriously considered trading her boyfriend for a new tiger.

Was it only selfishness? A little voice in her head kept telling her that she wouldn’t just be doing it for herself, but also for the good of the circus. Having a new tiger act would save the circus, she was absolutely sure of that. If she could just get her hands on a new tiger cub now, she would be able to train it during the winter and have it ready for the new season. Sure, it wouldn’t be an immediate top act, but she could keep building it up until it became the spectacle that had once made her and her circus so famous.

That spotlight. That damn spotlight. Had anyone asked her in the beginning of her career whether she was in it for the fame, she would have laughed at them. Working with tigers was all she ever wanted, regardless of how successful the crowds would think her to be. But the applause seduces. Once you get a taste of it, you want more.

She wished someone had warned her. That someone had told her, that once you reach the top, there’s only one way you can go from there.

Now it was too late. The last chance she had to fix things again was gone. Sam’s cover had already been blown. They had publicly dragged him outside and hung him – the greatest show they had ever pulled off. It was over. Nothing more she could do about it. No more tough choice to make. Or was there?

She could still see his body dangling from the noose. Even though she very well knew it was a fake hanging, she had cried her eyes out. That hadn’t been a show. It had felt as a precursor to how she would feel if she actually would be the one to doom his fate. Betraying him to the mobsters would be equal to signing his death sentence. She would be no less than a murderer.

Would she be able to warn him again, as she had done before? If all had gone according to plan, Sam was now on his way to New York. But how would she contact him, to let him know he was still not safe?

And would he ever forgive her for telling the mob that his death was merely staged, and that they could find him somewhere in New York, and later at the East Coast? And would that betrayal be enough to get her her tiger…?

Such a bad person.

But no, it wasn’t just about her! She WOULD be able to help this circus get out of its financial trouble! All people she had spoken about this, had agreed! It wouldn’t just be a selfish act; it was a sacrifice she would make – had to make for her circus family.

Like Tammy. Like Eloise. Like all circus members who claimed they had done it for the circus. Who were judged and sentenced by the court for their crimes anyway. How would she be different? No. Even though the circus would be saved, she would still be damnable.

If she had believed in God, she would have prayed for her soul and asked Him for guidance. But even He could not help her. In fact, the only one she really trusted when she was in trouble, was Bernie.

Dear, dear Bernie.

Yes, she did know love, she realized. Not only love for her tigers, but also for her brother. Even though she could not always make sense of him. Even though she felt she did not completely know him, not even after she had asked him, no, demanded of him more answers lately than she had done in all those years before. He had always been there for her and always would be.

What would Bernie do?

He would love her, no matter what she did. He would understand.

What would Bernie do?

She had discussed the deal with him before, before the circus had decided to ‘give up’ Sam to get rid of the mobsters and sent our plans flying out of the window.

She knew what Bernie would do.

Slowly, she got up and walked to the telephone.

Afgelopen weekend was het eindelijk zo ver: Cirque Noir, een LARP-evenement dat draaide om een circus in financiële (plus, achter de schermen, een hoop andere) problemen. Setting: 1927, in de buurt van Chicago.

Het was de tweede keer dat dit evenement werd georganiseerd. De eerste keer had ik me ook al opgegeven, maar dat viel toen midden in de periode van mijn scheiding en aankoop/verkoop van huis, dus destijds heb ik helaas moeten annuleren. Gelukkig werd het nu dus nogmaals georganiseerd, maar dan met Engels als voertaal, zodat ook internationale LARP’ers deel konden nemen. Ik heb dus een hoop nieuwe mensen ontmoet, wat enerzijds superleuk is, anderzijds onhandig als je van tevoren de wie-is-wie-deelnemerslijst met bijbehorende functies in het circus van buiten wil leren maar er geen gezicht aan kunt koppelen.

Ik speelde de voormalige tijgertrainer. Mijn tijger had me tijdens een show aangevallen en me enorme littekens in mijn gezicht bezorgd, waarop hij was doodgeschoten. Vervolgens zat er niets anders op dan mijn geld te verdienen als onderdeel van de freak show. Waar ik uiteraard helemaal niet blij mee was. Mijn doel was dan ook om een nieuwe tijger te regelen, en ik had een ingang gevonden via de zwarte markt.

Mijn contactpersoon voor die aankoop bleek echter bij de maffia te zitten. De voorgestelde deal: ik kon de tijger kopen voor $5.000 (een enorm, zo goed als niet bij elkaar te krijgen bedrag), of ik leverde een ander lid van het circus, die zich bij ons onder een valse naam verborgen hield, aan hen uit. Ik had al snel door dat die persoon mijn vriendje was, en dat ik dus moest kiezen tussen een nieuwe tijger en hem. Cue the drama!

Ik was uiteraard niet de enige met geheimen en ook niet de enige met maffia-connecties. Al die geheimen kwamen in de loop van het weekend aan het licht, tot grote consternatie van de rest van de circusfamilie. Desondanks hebben we uiteindelijk allemaal samengewerkt en onze circustalenten ingezet voor de uitvoering van nog één ultieme show om de maffia mee om de tuin te leiden.

De setting was echt supergoed neergezet. Er was een ‘speakeasy’ waar ‘s avonds muziek werd gemaakt en illegaal gestookte drank werd verkocht. Er was een mechanische waarzegster waar daadwerkelijk op jouw personage toegespitste voorspellingskaartjes uit kwamen. Een spiegel waarin af en toe een bewegende geestverschijning te zien was, die clues gaf over wie hem had vermoord. Een antieke radio waar 20’s muziek uit kwam, en af en toe vreemde berichten. Een antieke telefoon, met zo’n toeter aan een kabel voor tegen je oor en een vaste toeter om in te spreken, waarmee je daadwerkelijk kon bellen naar bepaalde locaties die relevant waren voor het spel. Werkende popcorn- en suikerspinstandjes (omnom). En nog veel meer. We hebben zelfs iemand kunnen ophangen met een strop (jawel, dat betreffende vriendje van me…) met behulp van een onzichtbaar harnas!

Buiten stond een cirkel van tenten en op zaterdagochtend waren daar veel spelers bezig met trainen voor hun optreden, wat ook enorm sfeervol was. (Ik heb zelf met mijn zweep staan oefenen – het is echt heel moeilijk om zo’n ding te laten knallen en het enige wat ik bereikt heb, is een blaar op mijn hand. )

De matinee-voorstelling werd bezocht door NPC’s die daar deels speciaal die dag voor waren komen opdagen. Het deed me een beetje denken aan LARP: de musical, want ook nu werden alle oepsjes van de performers genegeerd en werden er vele ‘oeh’s’ en ‘ah’s’ geslaakt als er iets ‘spectaculairs’ gebeurde, ook al stelde dat OC natuurlijk weinig voor. Wat een fijne sfeer. <3

We mogen enorm in onze handjes knijpen dat het het hele weekend droog is gebleven, want in de regen buiten moeten optreden en spelen is natuurlijk supersip. Het was wel enorm frisjes, en dat terwijl veel deelnemers nogal blote kostuums hadden. Ik kon gelukkig thermokleding onder mijn outfit dragen, maar desondanks stond ik regelmatig ‘s avonds buiten te rillen. Toch eens kijken of ik zo’n mooie periodecorrecte bontjas kan regelen… (van nepbont uiteraard).

Mijn littekens zijn boven verwachting goed blijven zitten. Alleen die rondom de mond moest ik iedere dag opnieuw doen omdat ze door de beweging gingen bladderen. Op de laatste dag had ik door dat ik tijdens het drogen van de collodium al moest bewegen, zodat het niet gelijk scheurde zodra ik iets ging eten. Op zondagmiddag kwam het er gelukkig redelijk makkelijk ook weer af. Mijn huid is momenteel wel een beetje overstuur en ik heb een paar rode bultjes, maar niet dermate dat ik op mijn werk iets uit te leggen heb. Ik heb meerdere complimenten gehad, dus dankzij het oefenen heb ik blijkbaar uiteindelijk toch redelijk realistische littekens weten te schminken.

Ik ben heel benieuwd naar de foto’s, maar het gaat nog wel minimaal twee weken duren voordat die er zijn. Ik heb nu dus nog niks om te laten zien, maar ik zal deze post t.z.t. aanvullen!
[edit] Ze zijn er!! Alle foto’s zijn door Orkfotografie.nl, behalve die van mij met zweep; die is van Nieske.