Gisteren speelden we met De Soete Inval voor het eerst op Historisch Merxem, een festivalletje in een fort in het Belgische Merksem (bij Antwerpen). De eerste keer voor ons dat we daar waren, maar blijkbaar ook de allereerste keer dat er live muziek was in de kampementen. Ze hadden ons gezien op Quondam en behoorlijk wat moeite gedaan om geld bijelkaar te sprokkelen om ons ook naar hun evenement te halen. Wat een eer! Het was dan ook erg dankbaar om daar te spelen.

Het middeleeuwse terrein was heel klein – dermate klein dat we vanaf één speelplek gelijk het hele terrein van muziek konden voorzien. Rondlopen en op verschillende plekken spelen zoals we normaal gesproken deden, was dus geen optie daar. Hoewel muziek erg werd gewaardeerd door de deelnemers die er met hun tenten stonden, vermoedden we dat full-time doedelzakgeluid wat minder zou worden gewaardeerd, en aangezien het een multi-period-evenement bleek te zijn, besloten we tussendoor een paar keer te verkassen naar de andere velden. Want ook soldaten uit de Eerste Wereldoorlog en cowboys & indianen houden van muziek, toch?

En inderdaad, dat deden ze. De soldaten betaalden ons dan ook navenant voor onze diensten.  

Al die verschillende tijdsperiodes gaf een heel leuk effect, zoals we vorig jaar al in Doorn constateerden. Want als je in een Vlaams cafétje, dat onderdeel is van het fort, even zit uit te blazen en er ineens een sergeant in Tweede Wereldoorlog-tenue binnen komt lopen, waan je je wel in ‘Allo ‘allo.  

Toch maakten we ons aan het begin van het evenement wat zorgen. Want het was niet alleen een historisch evenement, het was ook een soort dorpsfeest, inclusief open dag van verenigingen die in het fort gehuisvest waren. Er waren dus op andere plekken ook reusachtige carnavalspoppen en er blèrde muziek met heftige beats of zelfs gegrunt door boxen. De kampementen zouden om 18.00 uur sluiten voor publiek, maar daarna kon er nog gedronken worden op het terras bij dat cafétje in het fort. Daar was ook een podium en wij waren daar om 19.00 uur een uurtje ingepland. Tussen een dj en een piratenband in. Euhm…. We zijn sowieso al niet echt een podiumband en zou dat publiek nou echt op ons zitten te wachten…?

Op vrijdag hadden we een repetitie gepland staan en dus hebben we een deel van de repetitietijd besteed aan het nog snel in elkaar zetten van een podiumprogramma. Met succes, want het sloeg enorm aan! Tegen onze verwachting in was het publiek zeer enthousiast. Mede ingegeven door enige alcohol moet erbij worden gezegd. Het was dan ook een zeer bijzondere ervaring om te spelen voor stomdronken Vlaamse dorpelingen die voor het podium aan het dansen en meebrullen waren, terwijl ze tegelijkertijd bekers bier op hun hoofd probeerden te balanceren.    
Maar hee, enthousiast publiek is enthousiast publiek! Er werd achteraf zelfs nog geroepen om een ‘encore’ en iemand moest en zou even met mij op de foto.  

Het zou dus best kunnen zijn dat we volgend jaar weer gevraagd worden.  

Vandaag mochten we met De Soete Inval spelen op het Mechteld ten Ham-weekend in ‘s-Heerenberg. Leuk om daar weer eens te zijn, want het was rondom Huis Bergh, waar ik in 2015 al eens met mijn oude re-enactmentgroep had gestaan, en hetzelfde evenement waar ik in 2016 met Tweedledum & Tweedledee heb gespeeld!

Het weer was gelukkig een stuk beter dan die laatste keer, hoewel het nu juist loeiwarm was. Maar er waren een hoop schaduwplekjes, waar we erg dankbaar voor waren, dus hebben we geen enkele keer in de brandende zon hoeven te staan spelen.

Vooraf was er wel wat onduidelijkheid over de tijdsperiode. Ik kon me herinneren dat het er bij het Mechteld ten Ham-evenement niet zo heel historisch correct aan toe ging (lees: veel theatergroepen, die niet noodzakelijk bezig zijn met zich verdiepen in de kledingstijl van weleer, plus een braderie die direct aansluitend naast het evenement plaatsvindt), dus heel veel maakte het niet uit, maar ik vind het toch belangrijk om zelf in ieder geval zo veel mogelijk mijn best te doen om in het plaatje te passen. Ik herinnerde me behoorlijk wat ‘middeleeuwse’ outfits, maar in de briefing stond dat het verhaal van de heksenverbranding van Mechteld, zich begin 1600 afspeelde. En da’s toch écht geen middeleeuwen meer! Dus wat moesten we aantrekken? Uiteindelijk besloten we toch maar op z’n 17e eeuws te gaan. Ter plekke aangekomen bleek het een vergaarbak van vanalles: middeleeuws, 17e eeuws, fantasy… En gebruikte de organisatie zelf regelmatig het woord ‘middeleeuws’. Er was dit jaar zelfs een klein middeleeuws kampement toegevoegd! Bij navraag aan de organisatie bleek dat ze er ‘een historisch evenement’ van wilden maken en dus ook vroegere periodes dan die van de heksenverbranding welkom waren. Ah. Weten we dat voor de volgende keer…

Vandaag was daardoor wel eindelijk de vuurdoop van mijn 17e eeuwse kostuum! Voor de start van het festivalseizoen had ik er hard aan genaaid, zodat ik niet meer iets zou hoeven te lenen als we weer geboekt zouden worden voor een evenement in die periode. Zul je uiteraard zien: de paar keer dat dat gebeurde, ging ik niet mee… Had ik bijna de boel voor niets genaaid! Maar nu kon ik het kostuum dus alsnog aan. Nou ja, zonder de losse mouwen of het jack, daar was het uiteraard veel te warm voor.
Gelukkig heeft alles zich heel goed gehouden! Ook het hoofdkapje is erg goed blijven zitten, dankzij de haarklemmetjes die ik er stiekem in heb genaaid (al heb ik er gedurende het grootste deel van de dag mijn rieten hoed overheen gedragen tegen de zon). Het oorijzer irriteert mijn oren wel een beetje, dus ik moet kijken of een beetje bijbuigen gaat helpen. Alleen blijft mijn korte haar aan de achterkant helaas er onderuit pieken, aangezien het echt te kort is om een knotje te maken – zelfs een staartje is een uitdaging. Nou ja, het zij zo.

Er waren ook weer een hoop bekende mede-artiesten, zoals muziekgroep Slag ende Stoot en het Straattheater van Plezier, met onder andere Martin en Jan-Willem – die laatste had ik gisteravond nog gezien, omdat hij in Nijmegen een terrasconcert gaf waar ik heen was gegaan. Tijdens een van onze pauzes kreeg ik van hem zelfs een romantische serenade (jawel, muzikanten maken soms ook muziek voor mede-muzikanten    ) en aan het eind van het evenement hebben we met Slag ende Stoot de dag muzikaal afgesloten door middel van een gezamenlijk optreden. Superleuk om te doen!

Maar mijn oren piepen nu wel een beetje… bandgenootje Alexandra heeft een gaita (een Spaanse doedelzak) en die is behoorlijk hard. En ook trommels kunnen behoorlijk hard. En aan het eind van de dag, toen we samenspeelden met de andere groep, trokken de anderen allemaal hun C-doedelzakken tevoorschijn, omdat Cora geen G-doedelzak heeft, en die krengen zijn niet alleen hard maar ook nog eens hoog en scherp! Aangezien ik aan het begin van de middag al wenste dat ik oordopjes mee had genomen, ga ik dat vanaf nu misschien maar structureel doen, want ook al spelen we buiten, als je tussen andere muzikanten in staat gaat het nog steeds hard, zeker wanneer je in een stadscentrum speelt in plaats van op een weiland! Gelukkig biedt ook mijn 17e eeuwse outfit de mogelijkheid om ze in te doen zonder dat het bezoekers opvalt.

Ben trouwens wel een beetje trots op mezelf: ik heb namelijk geen C-doedelzak, dus toen we met z’n allen samen moesten spelen was ik de enige die op een G-doedelzak speelde en moest ik alle liedjes ter plekke transponeren. (Voor de niet zo muzikaal onderlegden onder ons: op een C-doedelzak kun je een liedje op precies dezelfde manier spelen als dat je het op een G-doedelzak speelt, en dan klinkt die gewoon een stukje hoger. Maar als ik op mijn G-doedelzak datzelfde liedje een paar noten hoger wil spelen, zodat ik hetzelfde speel als de rest, moet ik andere vingers gebruiken.) Maar het lukte me heel goed! Zelfs al speelden ze één van de nummers ineens dubbel zo snel als wij ‘m met ons groepje speelden…  

Nog een verrassend moment: toen we op een gegeven moment op het binnenplein van huis Bergh wilden spelen, was daar al een draailierspeler bezig. Dus ik ging even naar hem toe om af te stemmen wie wanneer ging spelen, zodat we elkaar niet in de weg zouden zitten. “Nou”, grapte hij: “jullie mogen nu spelen, maar alleen omdat jij een doedelzak hebt en die instrumenten vriendjes zijn met draailieren!” En vervolgens: “Zeg, kun jij toevallig ook dit spelen?” waarna hij (een poging tot) ‘Thunderstruck’ op zijn draailier begon te spelen. “Dat is van ACDC”, voegde hij toe. Hmm, can I…??    

Het was dus wederom een geslaagde, muzikale dag! Hopelijk worden we volgend jaar weer uitgenodigd.

Afgelopen weekend stonden we met De Soete Inval weer op Middeleeuws Montfort. Het was een heel erg gezellig weekend! En relaxed, want in tegenstelling tot vorig jaar hoefden we ditmaal niet ook nog op zaterdagavond tot middernacht te spelen. Dat scheelde een hoop energie. Ook waren we niet meer ingepland voor wat optredentjes in de wijnkelder van het kasteel, die weliswaar sfeervol is, maar ook héél krap en héél galmend, waardoor het niet zo’n goed plan bleek om er doedelzakspelers in te zetten.  

Omdat we nu eenmaal De Soete Inval zijn, wisselen we structureel van samenstelling, afhankelijk van wie er beschikbaar is op de betreffende datum en voor hoeveel muzikanten er budget is. De groepsvibe verandert daardoor ook iedere keer. De huidige samenstelling hadden we tot nu toe slechts 1x eerder gehad en hoewel dat dus weer het herverdelen van de tweede stem-partijen betekende, beviel dit heel goed!

Ook de interactie met andere groepen is iedere keer weer anders. We stonden dit jaar naast Bataille, die hartelijke en gezellige buren bleken. Er is onderling drank en voedsel uitgewisseld, er is gezamenlijk van kampvuur genoten, en we hebben na sluitingstijd zelfs nog even met wat mensen samen liedjes gezongen. <3
Handelaren en de horecamensen waren blij in plaats van geïrriteerd als we een tijdje naast hen kwamen spelen en vroegen er zelfs actief om (met een sip gezicht: “Jullie zijn gisteren helemaal niet in onze hoek komen spelen…” – natuurlijk komen we dan vandaag alsnog even langs! ^_^ ). Iemand van de Zwaardenkoning, die ons ook vroegen om voor hun tent te komen spelen, bood zelfs aan mijn mes even te slijpen tijdens het spelen. Er is dus zelfs sprake van omkoperij! Wie biedt het meeste voor een setje muziek…?  

En dan is er nog de factor ‘publiek’. Ook die waren gelukkig enthousiast. Maar liefst twee mensen zijn op me afgekomen om te vragen of dat nou moeilijk is, doedelzak spelen? Ze bleken oprecht interesse te hebben in zelf te gaan spelen, dus ik heb ze verwezen naar de cursussen van Stichting Draailier & Doedelzak. Wie weet…
We hebben echter ook weer een aantal in de categorie ‘domme vragen’ gehad. Lunchende muzikanten zijn blijkbaar ook heel interessant, want we zijn regelmatig al etend onder onze luifel op de foto gezet. Bezoeker: “Deden ze dat vroeger ook?” “Euh, wat, eten…?”  
En toen iemand onze naast de tent geparkeerde kar met instrumenten zag: “Hee, hier liggen doedelzakken!” Richting ons: “Geven jullie vandaag een concert ofzo?” Wij: “We spelen de hele dag door op wisselende plekken op het terrein!” Bezoeker: “Oh, jullie kunnen er dus écht op spelen??”  

Het weer werkte ook nog eens fantastisch mee. Vorig jaar waren we er bij gebrek aan luifels om onder te spelen, weggebrand in de hete zon, dus we hadden de luifel van mijn tent dit jaar direct langs het pad gepositioneerd. Vooral om ergens te kunnen blijven spelen in de regen, want er was een hoop nattigheid voorspeld voor de zondag. Ik had er dus niet op gerekend dat we onze tenten droog zouden kunnen inpakken, en misschien niet eens opzetten. Maar vrijdag was het droog vanaf het moment dat we arriveerden, zaterdag werd het zelfs behoorlijk warm, en op zondag heeft het alleen in de ochtend dermate hard geregend dat we niet in de buitenlucht konden spelen. Rond openingstijd hebben we dus maar even wat bankjes onder de horecaluifel verzet en ons daaronder gepositioneerd, zodat we arriverende bezoekers toch nog konden verwelkomen en het ietwat druilerig ogende, nog niet helemaal actief zijnde terrein, van wat sfeer konden voorzien. De rest van de dag hebben we gewoon kunnen spelen waar we wilden! En dus droog kunnen inpakken. Dat scheelt een hoop gedoe, maar desondanks ben ik blij dat vandaag de eerste dag van mijn zomervakantie is, waardoor ik de broodnodige slaap heb kunnen inhalen. En ik denk dat ik vandaag verder niet heel veel nuttigs ga doen…

Vandaag hadden we met De Soete Inval een ééndags-evenementje. Daar hebben we dit jaar opvallend veel van, vergeleken met de weekend-evenementen. We speelden in Ommen, ter gelegenheid van het feit dat ze 775 jaar geleden stadsrechten kregen.

Normaal gesproken spelen we op wisselende plaatsen in een middeleeuws kampement, maar nu was het kampement op een plek buiten het centrum en waren wij met diverse andere artiesten op vaste momenten en vaste locaties in het centrum ingepland.

Toen ik op de parkeerplaats uit de auto stapte, werd ik al aangesproken door bezoekers: “Wat zie je er leuk uit! En wat een mooi mesje hangt daar aan je riem. Oh, je speelt in een muziekgroepje? We komen eigenlijk voor Datura, maar misschien zijn jullie ook wel leuk.” XD

We hoefden maar 4x een half uur te spelen. Tussendoor konden we lekker bijkomen in een cafézaal die als centrale ontmoetingsplek diende voor de crew en deelnemers. Yay, schaduw en limonade! Bovendien zijn we door de crew volgestopt met broodjes, chips, bouillon en ijsjes. Wij klagen niet! 😁 Het voelde zo wel alsof we ons er gemakkelijk vanaf maakten, want normaal gesproken spelen we veel vaker en langer op een dag. Maar het was maar goed ook, want eigenlijk was het veel te heet om meer te spelen op schaduwloze plekken.

Heel erg druk was het niet. Ik weet niet of dat lag aan beperkte promotie of dat mensen het gewoon te warm vonden om te komen. Wellicht een combinatie van beide. We zijn wel door diverse media geïnterviewd, dus we zijn live op de lokale radio geweest en komen waarschijnlijk ook in krant De Stentor. Een wederom zijn we herhaaldelijk gevraagd door bezoekers om Schotse liedjes als verzoeknummers te spelen. Zucht, misschien moeten we een bordje neerzetten: nee, dit zijn géén Schotse doedelzakken! 🤪

Nu zit ik dus alweer thuis op de bank, met pizza achter de kiezen en morgen tijd voor iets anders!

Alweer een post over een optreden met De Soete Inval? Jawel, maar na het derde weekend op een rij ben ik er ook wel weer even klaar mee hoor.  

Niet dat het Belgische Quondam niet leuk was – in tegendeel! Op zaterdag leek het publiek weliswaar wat tammer, maar op zondag was het enthousiasme duidelijk terug. Waarschijnlijk trok de zaterdag echt ander volk, omdat die dag het evenement ook ‘s avonds toegankelijk was (en de toegangskaartjes daardoor duurder). Op zaterdag werd er slechts €4,35 in ons bakje gedoneerd (een groot contrast met de dik 80 euro op de zaterdag van vorig weekend in Duitsland), maar er werden wel weer enorm veel visitekaartjes uit gepakt. Dermate veel dat we er nu nog maar een stuk of 5 over hebben en snel nieuwe moeten laten drukken!   Hopelijk resulteert het ook in nieuwe boekingen.

Het ging natuurlijk ook weer allemaal op z’n Vlaams. Gelukkig was ik er vorig jaar al geweest, dus inmiddels wist ik waar ik me bij aankomst moest melden. Dat stond namelijk nergens aangegeven, net zo min als waar de toiletten waren: de bewegwijzering daarvoor zag je pas als je al wist waar je moest zijn. En dan was er nog het vage programma van zaterdagavond. We zijn gewend dat we overdag gewoon zelf bepalen hoe laat en waar we spelen en dat afstemmen met eventuele andere aanwezige muzikanten, zodat je elkaar niet voor de voeten loopt. Maar avondprogramma’s zijn doorgaans meer gepland. In dit geval was ons niet verteld of het ook de bedoeling was dat we ‘s avonds speelden (wat ons betreft liever niet, want een werkdag van 11 uur ‘s ochtends tot 11 uur ‘s avonds is nogal intensief, zeker als je de volgende dag weer moet…). In de generieke briefing stond dat handelaars en ‘verzorgers van activiteiten’ zelf moesten inschatten of en hoe laat ze iets bleven aanbieden, maar vielen wij onder die laatste categorie? Waarschijnlijk niet. In het avondprogramma stond dat er om 21.00 uur ‘diverse optredens’ waren, maar ging dat dan om muziek en zo ja, betrof dat dan ons of alleen de extra entertainers die ze alleen voor de avond hadden geboekt? Niemand wist het, ook de mede-muzikanten die we troffen niet. Iedereen deed dus uiteindelijk maar wat.  

Want er waren dus veel andere (Nederlandse) muzikanten en entertainers, waaronder een hoop bekenden van mij. Dat was natuurlijk superleuk! Samen spelen is er dit jaar helaas niet van gekomen, maar even bijkletsen gelukkig wel. Ook hebben we nieuwe contacten gelegd. Toen we op zoek waren naar een plekje bij de ingang om te gaan staan spelen, zodat we binnenkomend bezoek gelijk muzikaal konden verwelkomen, vroegen we aan een re-enactmentgroep of we in de inham voor hun tent mochten staan. Niet iedereen kan dat namelijk waarderen. Maar dat was gelukkig geen probleem. In tegendeel: binnen no-time waren ze onze grootste fans! Er werd na bijna ieder nummer enthousiast geapplaudiseerd, er werd ‘encore!’ geroepen, een van de leden kwam even zijn nieuwe hoorn laten horen, en we werden uitgenodigd om wat te komen drinken en om vooral later in het weekend nog een keer terug te komen. Echt superleuk, zo’n reactie! <3

Ondanks de diverse positieve reacties, is er helaas ook nog een hoop te verbeteren. We krijgen wel vaker de feedback dat de presentatie beter mag, en dit weekend ook weer. Ik ben me er terdege van bewust dat het grootste gedeelte van onze groep er nogal statisch bij staat tijdens het spelen en dat is natuurlijk niet zo aansprekend. Een paar evenementen geleden ben ik al begonnen met het stimuleren van mijn bandleden om vooral meer te bewegen en contact te maken met het publiek, maar ja, dat ligt niet iedereen en het gaat dus lang niet altijd van nature; daar moet actief aan gewerkt worden. Momenteel probeer ik dus maar de strategie van herhaling en ‘leading by example’.
Dat bewust een performance neerzetten werkt, werd bewezen door een bezoeker die mij zondag aanklampte om te vertellen dat hij ons zó leuk had gevonden! Mooie liedjes, maar vooral: dat hij kon zien dat ik er zélf zo overduidelijk lol in had! Quod erat demonstrandum…

Oh, en er is ook nog een fluit aan mijn strijkstok bourdonpijp blijven hangen. Er was een standje met muziekinstrumenten, waar ik al vaker verlekkerd naar had staan kijken, en ze hadden een Indiase fluit in G die, als ik er het stickertje vanaf sloop en de synthetische koordjes vervang door koord van natuurlijk materiaal, prima door kan gaan voor een middeleeuwse fluit! Nu alleen nog ‘even’ erop leren spelen, want de gaten zijn behoorlijk groot en zitten flink ver uit elkaar, en uiteraard is de vingerzetting wéér anders dan die van mijn doedelzak en blokfluit… *zucht*

 

Dit weekend speelde ik voor de derde keer met De Soete Inval tijdens ‘Sturm auf Zons’, een middeleeuws evenement in Duitsland.

Ik vind het altijd een erg mooi evenement, want Zons heeft nog een heel oud centrumpje met bewaard gebleven burcht en muren. De meeste reënactmentgroepen (grotendeels soldaten, die meedoen met het uitbeelden van de bestorming van die burcht) worden op een nabijgelegen weiland ondergebracht, maar wij mogen ons kampement opslaan binnen de muren, bij de kraampjes van de handelaars. Dat heeft als voordeel dat we niet zo ver hoeven te lopen en ook dat we niet door een drassige bodem hoeven te ploeteren.

Het had daar afgelopen week namelijk behoorlijk geregend, maar gelukkig hebben we het tijdens het weekend bijna droog gehouden. Op zaterdag waren er twee flinke buien (eentje precies tijdens de ‘sturm’… dus vele harnassen hebben opgepoetst moeten worden) maar die hielden snel weer op en de rest van het weekend was het heerlijk zonnig – zelfs af en toe behoorlijk heet!

We hebben enorm veel positieve reacties gehad op ons optreden! De dame van de organisatie was lyrisch, het publiek supervriendelijk en enthousiast. Handelaars vroegen ons actief om vooral naast hun stand te komen spelen, mensen bleven in grote drommen staan om te luisteren, zowel kinderen als volwassenen dansten regelmatig mee, en we hebben een recordbedrag aan donaties in ons visitekaartjesbakje mogen ontvangen. Waren we vorig weekend in Cannenburch nog blij verrast door iemand die een briefje van 5 euro in ons bakje achterliet, dit weekend hadden we er eentje van 10 én zelfs eentje van 20!

Die laatste was wel een beetje een bijzonder verhaal. We waren net klaar met het spelen van een setje en begonnen onze instrumenten in te pakken om wat verderop op het terrein te gaan spelen, toen er een man naar mij toe kwam.
“Weet je hoe je die zak opblaast?” vroeg hij aan me, wijzend naar mijn doedelzak.
Euh… wat was dat nou voor vraag?
“Nee, geen idee”, grapte ik maar. “Ik hou ‘m alleen maar vast.”  
“Kunnen jullie ook ‘Danny boy’ spelen?” ging hij verder.
Ik vertelde hem dat wij regionale doedelzakken bespelen en dus ook vooral lokale folkliedjes in plaats van Schotse en Ierse. Welke dan, wilde hij weten?
Helaas hadden we de instrumenten die we gebruiken voor zangliedjes op dat moment niet bij ons, dus speelden we voor hem maar een simpel wijsje waarbij we wat zongen tussen het doedelzak spelen door. De man luisterde ernaar met gekruiste armen en een chagrijnig gezicht.
Nadat we uitgespeeld waren, pakte hij zijn portemonnee, bladerde wat door de briefjes, en trok er een briefje van €20 uit dat hij aan me overhandigde. Ik bedankte hem verbaasd en hij liep weer weg.
Okee…
(Volgens mijn bandgenootje was het een zeer onhandige flirtpoging, maar ik vond het vooral weird.   )

Hoewel het dus erg leuk was, was het ook een behoorlijk intensief weekend. Normaal gesproken bouwen we op vrijdag op en spelen we alleen op zaterdag en zondag overdag. Dit evenement heeft op vrijdagavond echter een ‘taveerne-avond’ voor de lokale bewoners, en ze vinden het altijd fijn als we daar ook al muziek maken. Dus moesten we zorgen dat we op tijd arriveerden, dat het kampement al om 6 uur ‘s avonds toonbaar was voor bezoekers, en die hele avond tot een uur of 10 spelen. Gelukkig konden we de volgende ochtend rustig aan doen, want ter compensatie begon het evenement later dan gebruikelijk en hoefden we op zaterdag ‘slechts’ van 12 tot 8 te spelen en op zondag van 11 tot 6.

Flip was er ditmaal niet bij en hij leidt doorgaans ons groepje muzikaal. Nu werd ik gebombardeerd tot aangever van de start-, overgangs- en stopmomenten, dus het kostte ook meer energie dan normaal om te proberen iedereen in het gareel te houden (en mijn bandgenootjes waren natuurlijk ook nog niet gewend aan de manier waarop ik dingen aangeef, dus dat vereiste wat extra afstemming).

En dan was er nog de optocht, die dagelijks werd gehouden. Ook enorm leuk om te doen, want de hele stoet soldaten marcheert dan vanaf hun kampement een rondje door het dorp heen en wij mogen vooraan de boel muzikaal opleuken. Vooral het onder de oude stenen poortjes doorlopen is bijzonder, want de soldaten hebben ontdekt dat dat lekker galmt, dus op die momenten weerkaatsten er niet alleen de klanken van drie doedelzakken en twee grote trommers tegen de muren, maar brulden de soldaten ook nog eens luidruchtig orders naar elkaar, wat leidde tot een oorverdovend resultaat!
Ook dat optocht lopen kost extra energie, want je moet de juiste noten blijven spelen terwijl je ook een beetje leuk kijkt richting publiek, je moet goed opletten dat je niet struikelt in je enkellange kledij (zeker als je de traptreden naar het pleintje op moet lopen zonder vrije handen om de boel op te tillen), je moet voldoende afstand houden van de groep voor je maar ook weer niet te veel, en ik moest ook nog eens goed timen op welke momenten ik aangaf dat we gingen wisselen van nummer (Hoe lang spelen we dit melodietje al achter elkaar? Waar staat het minste publiek? En gaan we daar zijn op het moment dat we aan het einde van ons nummer zijn?).

Dus nu ben ik best wel moe.  

Tijd om uit te rusten is er helaas nauwelijks, want deze week moet ik overdag gewoon werken, maandagavond heb ik bandrepetitie, dinsdagavond ga ik naar een concert en woensdagavond is mijn moeder jarig. Dus donderdag wordt crash-dag. En daarna pak ik de hele boel weer in (voor zover ik die überhaupt heb uitgepakt – een groot deel staat nog gewoon in de gang), want vrijdag vertrekken we naar België om daar een heel weekend te spelen!  

Ik zou vandaag eindelijk weer een dagje vrij hebben. Ik had me voorgenomen om lekker te gaan naaien – mijn 17e eeuwse jack moest nog steeds worden ingenomen. Maar de plannen veranderden.

Dit weekend zouden we met De Soete Inval namelijk optreden bij kasteel Cannenburch. Het was een lastig weekend qua planning voor mij, want mijn zusje was jarig en het was niet duidelijk op welke dag ze haar verjaardag zou vieren: de vrijdag of de zondag. Ik hield ze dus voor de zekerheid maar beide vrij, en gaf door aan mijn bandgenootjes dat ik alleen de zaterdag kon komen. We hadden sowieso niet genoeg mensen voor de zondag, dus we zouden toch alleen zaterdag kunnen. Maar later bleek dat een ander bandlid kon invallen voor onze drummer en ging het toch door op zondag, alleen met een wat kariger bezetting.
Inmiddels wist ik dat mijn zusje haar verjaardag op vrijdag ging vieren, maar hadden we voor Androneda een offerteaanvraag voor de zondag binnengekregen, en ik had al aangegeven dat ik de zondag zou kunnen, dus moest ik de dag dáár voor vrijhouden. Maar toen ging dat folkbal niet door en ons optreden dus ook niet.
Inmiddels was met de organisatie van Cannenburch al afgestemd met hoeveel mensen en tenten we dat weekend aanwezig zouden zijn, dus dacht ik: nou, dan heb ik een vrije zondag! Hoe lekker! En reed ik vrijdagmiddag niet met volgepakte auto naar het festival, maar naar Zuid-Limburg voor mijn zusjes verjaardag, en zaterdagochtend in kostuum maar wederom zonder tentenmeuk naar kasteel Cannenburch voor één dagje optreden. Eigenlijk best lekker, om het festivalseizoen te beginnen met maar één dagje spelen, om er weer even in te komen.

Eenmaal daar keken mijn bandgenootjes mij smekend aan. Of ik niet toch zondag alsnog wilde komen? Dat zou net iets beter zijn qua bezetting. Het was immers maar een uurtje rijden voor mij, dus ik kon best zaterdagavond naar huis en zondagochtend toch weer komen. En eigenlijk was het ook handiger qua vervoer van de gezamenlijke kampementspullen, want degene die ze normaal gesproken mee zou nemen naar het volgende weekend optreden was er zondag niet om ze in te laden, terwijl ik bij beide weekends zou zijn. Zucht. Vooruit dan maar. Daar ging mijn vrije dag. En realiseerde ik me dat ik maar liefst 3 volledige weekends achter elkaar zal gaan optreden: dit weekend in Nederland, volgend weekend in Duitsland, en het weekend daarna in België. Wat ik normaal gesproken niet wil, maar je weet vooraf nooit welke offertes gaan vallen en welke weekenden dus wel en niet doorgaan, en waarvoor je je wel of niet moet opgeven. Nog meer zucht. Het leven van een muzikant met daarnaast een kantoorbaan gaat niet over rozen…

Maar goed, muziek maken met de band is natuurlijk wel heel leuk. Dus dan maar even bikkelen en alle andere dingen die ik nog wil doen, 3 weken vooruitschuiven.

En het was ook echt weer gezellig! We hebben lekker gespeeld en het was fijn om diverse mensen na de winterstop weer te zien en te knuffelen. Bovendien was het publiek erg enthousiast. Ze bleven in grote getale staan om naar ons te luisteren, we zijn vaak op de foto/film gezet en kinderen werden veelvuldig geïnstrueerd om een donatie in ons bakje te stoppen (waar we een lekker ijsje en avondeten van hebben gehaald). Zelfs de handelaren waren enthousiast en vroegen of we de volgende dag ook weer bij hun kraampjes wilden komen spelen (dat is wel eens anders ).

Ook zag ik nog onverwachte mensen. Toen ik op de parkeerplaats uit mijn auto stapte, hoorde ik ineens: “Hee, ken ik jou niet van het coupeuse-examen?” En ja hoor, daar stond iemand die dezelfde opleiding als ik volgt en die ik op een van de landelijke coupeusedagen had ontmoet!

Wonderbaarlijk genoeg hebben we het zaterdag droog gehouden. Dat viel zondag wat tegen: toen hebben we meermaals onder een luifel moeten schuilen. Maar de dag is zeker niet in het water gevallen en de buien hielden vaak genoeg op om veel tussendoor te kunnen muziek maken. En het werd dan nog behoorlijk warm ook. Op zaterdag ben ik zelfs een klein beetje verbrand!

Ik moet wel weer even wennen aan al dat spelen na de winterstop hoor… Gek genoeg was ik vooral zaterdagavond helemaal gesloopt van al het staan en lopen. Vandaag valt het relatief mee.

De eerste eelt is dus alweer gekweekt. De gezamenlijke kampementspullen staan klaar in de garage en de wasmachine draait al, zodat mijn kleding op tijd schoon en droog is voor aanstaande weekend. Ik vermoed dat de komende weken de muziek- en kampeerspullen permanent in mijn gang blijven staan, want opruimen is weinig zinvol als het een paar dagen later alweer nodig is. Oftewel: het festivalseizoen is begonnen!!