Holy crap… mijn Alice in Wonderland-website bestaat deze maand 25 jaar!  
Nee hoor, mijn hobbies lopen nooit uit de hand, hoe kom je erbij?

Stiekem ben ik ook echt wel trots op de website. Ik denk dat ik niet lieg als ik zeg dat het de meest complete informatiebron over Lewis Carroll’s Alice in Wonderland-boeken op het internet is. Hij wordt gemiddeld zo’n 1.800 keer per dag(!) bezocht. Dat is ooit wel een stuk meer geweest, maar het is nog steeds best wel een groot aantal bezoekers. In het Alice in Wonderland-wereldje is de site dan ook zeker een begrip. En nog beter: ik merk dat ik echt invloed heb! Mijn post over het fout quoten van Lewis Carroll is een van de meest bezochte pagina’s en ik zie dat veel mensen uit zichzelf die pagina op social media posten als iemand weer eens een quote onterecht aan Carroll of de Alice-boeken toebedeelt. (Hij werd zelfs genoemd in The Guardian.)

Als je het leuk vindt om meer te lezen over de ontstaansgeschiedenis van mijn site, lees dan mijn eerdere posts hierover. Het lijkt me niet heel zinvol om die hier te gaan herhalen. (Het feit dat ik al blogde over het 15-jarig jubileum van de site, zegt trouwens ook iets over hoe lang ik dit blog al heb…   )

En wie iets te vieren heeft, trakteert en maakt gelijk van de gelegenheid gebruik om haar boek te spammen in de hoop er meer van te verkopen, dus is er nu op mijn website ook een boek-weggeefactie te vinden! ^_^

Als Alice in Wonderland-expert kom je nog eens ergens. Nou ja, digitaal dan.

Corona heeft ons namelijk ook echt wel positieve dingen gebracht. Nu iedereen zijn meetings online houdt, is het veel makkelijker om internationale gasten te hebben. Zo was ik eerder al in staat om eindelijk eens een bijeenkomst van het Engelse Lewis Carroll genootschap bij te wonen. En vandaag mocht ik gastspreker zijn bij een Russische boekenclub!

De boekenclub in kwestie bleek opgericht in corona-tijd, om toch nog een leerzame en interessante bezigheid te hebben. De leden lezen maandelijks een Engelstalig boek, dat ze vervolgens via Zoom met elkaar bespreken. Afgelopen maand hadden ze Alice’s Adventures in Wonderland gelezen en ze hadden voor het uitzoeken van de achtergrond van het verhaal en de auteur veelvuldig mijn website gebruikt. Of ik wellicht hun gastspreker wilde zijn voor de afsluitende bijeenkomst? Natuurlijk wilde ik dat! Superleuk!!

Dat was vanavond. Voor hen dan, want ze lopen twee uur voor op de Nederlandse tijd, maar ik had het er wel voor over om mijn avondeten wat uit te stellen.

Ik maakte kennis met maar liefst 9 Russische vrouwen (denk ik; misschien was er eentje non-binair) én een Kazachstaanse, met zeer klassieke namen zoals Olga, Lena, Anastasia, en nog wat namen die ik niet kon lezen omdat ik geen verstand heb van het Russische schrift. De meesten spraken gelukkig verrassend goed verstaanbaar Engels; er waren er maar twee met het typerende, dikke Russische accent, die wat lastiger te verstaan waren (maar het hielp ook niet dat eentje de camera permanent uit had staan en er op de achtergrond een man en krijsende baby te horen waren).

Ze waren erg blij met mijn komst en verontschuldigden zich gelijk voor hun waarschijnlijk gebrekkige Engels, waarna ik hen meteen kon geruststellen met de mededeling dat ook ik geen native speaker ben, en ze waarschijnlijk ook moeite met mijn accent zouden gaan hebben.

De bijeenkomst was heel leuk opgezet. Ze hadden een kennisquizje, een spelletje om quotes uit de boeken te matchen met stijlfiguren, een discussie over welke film de beste was (gelukkig won Disney’s tekenfilm het van die van Tim Burton) en aan het einde een Q&A met mij, waarin uiteenlopende vragen aan bod kwamen: over Lewis Carroll en zijn ‘Alice’ boeken, wat de meest gekke vertaling was, en over hoe ik er toe was gekomen om mijn site te maken en een boek te gaan schrijven.

Het was heel leuk om op die manier kennis te maken met andere boekenliefhebbers! En gelukkig heb ik hen niet teleurgesteld, want de initiatiefneemster mailde me zojuist dat “it was the best meeting in the history of our book club!” Aww… <3

Nu maar hopen dat ze misschien ook een exemplaar van mijn eigen verhaal willen gaan lezen.

In het huis van de timmerman piepen alle deuren. Dus tsja, hoewel ik online marketeer ben, liep mijn blog nogal achter wat betreft mobielvriendelijkheid. Als in: dat was hij niet.

Niet dat ik er nooit eerder over had nagedacht hoor. Maar mijn oude lay-out was niet volledig onbruikbaar op mobiel, dus het had niet superhoge prioriteit. En daar kwam bij dat ik domweg geen geschikte alternatieve lay-out kon vinden.

Ik kan namelijk niet zelf WordPress-thema’s maken. Ik kan ze wel (grondig) aanpassen, maar ik moet wel een basis hebben die qua indeling overeenkomt met wat ik wil. En ik kon domweg geen geschikte basis vinden die aan al mijn wensen voldeed. Want ik heb blijkbaar een nogal ouderwetse smaak. Ik houd nu eenmaal van die basic ‘scrapbook’-stijl, waarbij het lijkt alsof je post op een stukje papier staat en er omheen allerlei bureauprullaria liggen. Vroegah was dat superhip. Maar die lay-outs leenden zich er totaal niet voor om responsive te zijn, want op mobiele telefoons vallen al die decoratieve afbeeldingen weg.

De gratis WordPress themes die je momenteel kunt downloaden zijn allemaal ‘hip’. Dus in een stijl en vooral een indeling die mij niet bevalt. En met een heleboel opties die ik niet nodig heb en die vooral in de weg zitten. Vandaar dat ik meermaals een vergeefse zoektocht naar een nieuwe lay-out heb uitgevoerd, om de boel vervolgens weer teleurgesteld in een virtuele hoek te flikkeren en te besluiten dat andere dingen meer prioriteit hadden.

Hoera voor corona-quarantaine, want nu heb ik tijd om hier weer eens goed in te duiken. Na lang zoeken vond ik dan éindelijk een bloglay-out die in de basis paste bij wat ik wilde en voldoende aanpasbaar was. Vervolgens heb ik er een flinke hoop custom CSS tegenaan gegooid. En nadat ik ook nog wat in de php-bestanden had geklooid, was het eindelijk hoe ik het wilde. Ongeveer dan. Ik heb een paar concessies moeten doen, maar dat heb ik wel over voor een responsive lay-out. De afbeelding in de header is geheel zelf in elkaar gephotoshopped en dus ook geen design-prijs waardig, maar ik vind ook die leuk genoeg.

Er is één ding dat me nog niet gelukt is, en dat is om de weergave van de categorie(ën) waar de blogpost in valt, bovenaan naast de datum van de post te tonen in plaats van onderaan de post. Op individuele blogpagina’s heb ik het voorelkaar gekregen, maar niet op de homepage waar alle posts onder elkaar staan. Om de een of andere reden zit de functionaliteit waarmee de meta-data in die pagina wordt opgebouwd/getoond, onnoemelijk verstopt in de php-bestanden en ik kan het domweg niet vinden. Grom. Maar ik heb genoeg geklooid vandaag, ik laat het even rusten.

Waarschijnlijk zitten er her en der nog wat foutjes in de vormgeving die ik nog niet heb ontdekt, dus als je iets raars tegenkomt, laat het me dan vooral weten!

Jeetje, het Nederlandse Lewis Carroll Genootschap bestaat al 3 jaar! Vandaag was de 4e bijeenkomst en ik was gevraagd om een lezing te geven over de illustraties die John Tenniel voor de Alice in Wonderland-boeken maakte.

Hartstikke leuk om te doen, dus ik had gelijk ‘ja’ gezegd toen ik werd gevraagd. Maar toen werd ik een beetje onzeker: ik had helemaal niks nieuws te vertellen! Ik verzamel alleen maar wat anderen hebben onderzocht en geschreven. En alles wat ik weet, staat al openbaar op mijn website. Zouden de aanwezigen zich niet gaan vervelen?

Gelukkig had ik de vorige keren gemerkt dat lang niet iedereen (eigenlijk: maar weinigen) zo’n die-hard fan zijn als ik. Heel veel mensen vinden de boeken gewoon leuk, maar ze kennen ze echt niet uit hun hoofd. Ze vinden de verschillende illustraties die worden gemaakt interessant, of hebben interesse in kinderboeken in het algemeen ofzo. Dus er zouden vast wel mensen zijn die iets konden leren van mijn presentatie.

En dat was gelukkig ook zo. Blijkbaar heb ik zelfs één van de ‘oude rotten’, die in de jaren ’70 het genootschap al eens had opgericht, iets nieuws verteld.

Dat werd verder bevestigd door de kennisquiz, die gelijk op mijn presentatie volgde. Ik had van tevoren weinig hoop op een goede score, want ik focus me natuurlijk op de Alice-boeken, niet op de auteur of zijn andere werken. Maar de meeste vragen bleken over Alice in Wonderland te gaan. En hoewel er een paar heel lastige tussen zaten (en hoewel ik over een aantal antwoorden nog wel even in discussie wil gaan ), ben ik niet af gegaan als een gieter. Sterker nog, ik bleek veruit de hoogste score van iedereen in de zaal te hebben… :-O – Quod erat demonstrandum wat betreft aansluiting van het niveau van mijn presentatie op de doelgroep dus. (Enkele mensen keken ook steels naar welke kleur antwoordkaartje ik opstak als ze twijfelden over het juiste antwoord, omdat ze verwachtten dat ik het vast wel zou weten. Euh… nee hoor, ik voel helemaal geen druk! XD )

De bijeenkomst was ditmaal gelukkig veel minder frustrerend dan de vorige keer – doordat er meer ruimte in het programma was, liep niet alles structureel uit. En ook de techniek werkte veel beter (al moest ik wederom even inspringen om een videopresentatie te redden omdat het geluid het niet meer deed).

Ik heb ook weer wat oude bekenden kunnen spreken én eindelijk iemand in levende lijve ontmoet met wie ik járen geleden voor het eerst mailcontact heb gehad en sinds enige tijd een Facebookvriendschap heb. Toch leuk om mensen niet alleen digitaal te kennen.

En hoewel het nieuwe magazine van het Genootschap helaas niet af was gekomen voor het symposium, ben ik toch met leuk aan mij geschonken leesvoer naar huis gegaan.

Ik krijg wel eens gratis spul toegestuurd vanwege mijn website. Meestal gaat het om boeken die uitgevers sturen in de hoop op een positieve recensie, zoals deze, die ik vorige week las en beoordeelde. (Handig joh, ik kreeg hem nét binnen voordat ik lange treinreizen naar Amsterdam moest maken vanwege mijn conferentie!)

Maar vandaag kreeg ik wat ‘artwork’ opgestuurd van iemand die hoopte voor zijn bedrijfje te kunnen adverteren via mijn site, maar die ik daarvoor had verwezen naar mijn forum. Blijkbaar was hij toch dankbaar genoeg (of hoopte hij op alsnog een blogpost ofzo), want hij bood zomaar aan een exemplaar uit zijn webshop naar me op te sturen!

Het is geen hoogdravende kunst; gewoon een (deel van een) illustratie uit het boek gedrukt op een pagina uit het boek, maar toch is hij erg leuk, of niet?

Twee jaar gelden werd het Nederlandse Lewis Carroll Genootschap opnieuw leven ingeblazen. Dus was het vandaag tijd voor de derde bijeenkomst, ditmaal in Deventer.

Dankzij de natte sneeuw arriveerde ik niet alleen in mijn Cheshire Cat-jurkje, maar kon ik ook weer eens mijn Alice in Wonderland-paraplu uit de kast halen. Ben benieuwd hoeveel mensen het is opgevallen.

De nadruk van de presentaties tijdens de bijeenkomsten ligt doorgaans op vertalingen, illustraties en andere kunstvormen rondom de werken van Lewis Carroll (de auteur van o.a. Alice’s Adventures in Wonderland, voor wie het nog niet had geraden). Nou moet ik bekennen dat mijn interesse op geen enkele van die vlakken ligt – ik verdiep me vooral in de historische achtergrond van zijn bekendste boeken. Maar ja, daar valt nu eenmaal niet vaak iets nieuws over te vertellen. En mede-enthousiastelingen ontmoeten is toch altijd leuk.

Desondanks was ik, net als enkele andere ‘vrienden van’ het genootschap, door de organisatie gevraagd of ik kort iets wilde vertellen over mijn favoriete illustratie. Maximaal 5 minuten. Ik voelde me al schuldig dat ik er twéé had gekozen, maar omdat er weinig over de achtergrond ervan te vertellen was en ik dus ruim onder de 5 minuten zou blijven, leek me dat niet zo’n groot probleem. De andere sprekers bleken echter te denken op de gekke theevisite te zijn beland, waar de tijd stil stond, of ze hadden het verzoek tegen een spiegel gehouden en ‘minimaal 5 minuten’ gelezen ofzo… er kwamen zowat complete boeken en stripverhalen voorbij!

Na afloop van het eerste symposium had ik geblogd dat de gemiddelde leeftijd binnen de stichting nogal hoog lag (ik zal de gebruikte term niet meer herhalen). In het blog over het tweede moest ik daarvoor op mijn knietjes van meneer Koksma (*zwaait weer vriendelijk*). Dus ditmaal zal ik dat niet zeggen. Ik houd het erop dat er veel mensen binnen de stichting niet zo handig zijn met techniek. En voorkeuren hebben voor andere media-kanalen dan ik.

Oftewel: ik heb maar een beetje ondersteund bij het hanteren van de presentatieapparatuur, omdat mensen oververhit van frustratie dreigden te raken, diverse sprekers geen idee hadden hoe je van de huidige naar de volgende Powerpoint-slide kunt gaan, en ik geen zin had om het tweede filmpje óók zonder geluid uit te zitten. Toch moest ik nog steeds een presentatie van een uur doorkomen (het verzoek was ‘maximaal 3 kwartier’), over een onderwerp dat me al niet bijster interesseerde, terwijl alle afbeeldingen ook nog eens te donker waren om ze te kunnen zien. :-S

Wat betreft de communicatiekanalen: één van de oudgedienden vond dat er niet genoeg actuele nieuwtjes werden verspreid en kwam met een eigen initiatief om een circulaire op te starten. Op papier. Geïnteresseerden mochten 10 euro neertellen en dan zou er een nieuwsbrief per post worden verstuurd. Voorzichtig suggereerde ik dat er misschien ook mensen waren die nieuws liever digitaal wilden – bijvoorbeeld via onze reeds bestaande Facebookgroep. Of het wellicht mogelijk was om de nieuwtjes ook aan de beheerder daarvan door te geven, zodat het niet alleen via papieren post te krijgen was? Nou, dat zou misschien moeilijk gaan worden, want als hij het op de typemachine maakte en knipte en plakte, was er geen digitale versie van. :-X

Ach ja, we zijn me ook een bijzonder stelletje bij elkaar. Ik wil eigenlijk ook niet weten wat mensen van mij denken als ze me met een van de deelnemers een conversatie horen voeren over de vraag op welke momenten Victoriaanse vrouwen en kinderen van verschillende sociale klasses al dan niet schortjes hoorden te dragen, of in welke tijdsperiode pony’s als haardracht in waren. Ieder zijn niche.

Uiteraard werd ook nog de tweede editie van het tijdschrift van het genootschap (met de wonderbaarlijke naam ‘dodo / no dodo’) gepresenteerd. Het duurde even voordat de versgedrukte exemplaren uit de doos mochten, waardoor het op Schrödingers dodo (dode dodo – no dodo?) begon te lijken. Maar uiteindelijk ontvingen we dan toch allemaal ons exemplaar, was de bijeenkomst weer ten einde en konden we tevreden naar huis.

Voor mijn werk zet ik regelmatig mensen uit de doelgroep achter een pc, en laat ik ze een van onze websites testen aan de hand van realistische opdrachten. Dat levert altijd supernuttige resultaten op! Het is soms wel frustrerend om te zien hoe veel er mis gaat en hoeveel werk er nog te verzetten is om de site gebruiksvriendelijk te maken, want mensen lopen vast op dingen waar je écht niet aan had gedacht.

Nou zegt men wel dat de deuren bij de timmerman thuis kraken, maar ik wil natuurlijk dat mijn eigen Alice in Wonderland-website ook gebruiksvriendelijk is. De juiste doelgroep vinden om te testen is alleen een uitdaging. In het verleden heb ik maar gewoon wat vrienden gevraagd. Maar ja, het grootste deel van mijn doelgroep zit toch in de VS en UK.

Tijdens de User Experience conference van de Nielsen Norman Group, waar ik in juni weer heen ging, kreeg ik een reclamefoldertje van een bedrijf dat aan online gebruikerstesten doet. Hun testers, uit o.a. de US en de UK, zitten gewoon thuis en de test wordt via speciale software op hun pc opgenomen. De opdrachten geef je vooraf door. Je kunt dus niet zelf de test aansturen, maar wel achteraf een videofilmpje bekijken. En via de promolink in die folder, kon ik 3 gratis testen laten uitvoeren om hun service uit te proberen. Hmm…. interessant!

Natuurlijk gebruikte ik de aanbieding netjes om de Engelstalige content voor buitenlandse potentiële studenten op onze universiteitswebsite te testen. Maar wat weerhield mij ervan om nog een tweede account op mijn eigen e-mailadres aan te maken? Niks. Dus hop, sneaky ook even mijn eigen site gratis getest. B-)

Ik had verwacht huilend achter de pc te zitten terwijl ik de filmpjes terugkeek, maar niets was minder waar! Natuurlijk, ook bij mij kwamen wat problemen boven water, maar niets dat niet makkelijk op te lossen was. Wat me verbaasde: mensen bleken oprécht enthousiast over de site!

Ik had alleen kunnen selecteren uit welk land de respondenten moesten komen en in welke leeftijdsklasse ze moesten vallen, niet dat ze daadwerkelijk geïnteresseerd moesten zijn in Alice in Wonderland. Dus die kans was natuurlijk erg klein. Maar blijkbaar slaagt mijn site ook in het doel om mensen erover te enthousiasmeren. Niet alleen kreeg ik veel positieve reacties over het design van de site (zelf twijfelde ik of dat niet te druk is), maar ook de inhoud werd interessant gevonden.

Een van de respondenten die als opdracht kreeg om de pagina met tips over het organiseren van een feestje in Alice in Wonderland-thema te bekijken, werd spontaan helemaal enthousiast. Fantastisch idee om je feestje in dat thema te doen, vond ze! En ik kon observeren hoe ze minuten lang door de pagina scrollde en iedere tip die ze leuk en bruikbaar vond, helemaal blij opnoemde, vergezeld van ‘oeh’-tjes en ‘ah’-tjes.

Een andere respondente moest achtergrondinformatie over het personage van de Mad Hatter opzoeken. Op die pagina had ik ook een linkje staan naar tips om je te verkleden als de Mad Hatter. Oh, die vond ze oprecht interessant, al was het helemaal niet de opdracht om die te bekijken! “I’ll just open this page in a new tab, so I can look at it after this test is done”, zei ze. Wauw, als mensen zoiets ongevraagd doen, dan is dat wel het grootste compliment.

Het commentaar van een derde tester: “I absolutely loved [this website]! Thank you for allowing me to test it! :)” Als je testers je bedanken dat ze op je site mochten zijn, dan doe je blijkbaar ook iets goed…

Mooi, ik hoef dus geen andere carrière te gaan overwegen.

Vijf jaar geleden juichte ik op dit blog al over het 15-jarig bestaan van mijn Alice in Wonderland-website. Deze maand mag ik het 20-jarig jubileum ervan vieren… Holy crap! Ik heb die site al twíntig jaar!! :-O

Je mag de ontstaansgeschiedenis in mijn vorige blogpost teruglezen als je wil, die ga ik hier niet herhalen. Maar ik kan wel even terugkijken naar de laatste 5 jaar.

Na 2012 ging het qua bezoekersaantallen steeds verder bergafwaarts – de gigantische populariteit van Alice in Wonderland, die dankzij Burton’s/Disney’s film in 2010 een boost had gekregen, begon namelijk weer af te nemen. En ik kreeg steeds meer technische problemen met mijn webshopsysteem, waardoor ook de inkomsten terugliepen. Mijn host begon te klagen over excessief resourcegebruik, en haalde mij soms zelfs even offline. Dat was niet bevorderlijk voor mijn posities in Google’s zoekresultaten.

Halverwege 2015 ging daarom het hele design op de schop en ben ik overgestapt naar een WordPress site met een op Woocommerce gebaseerde plugin voor de webshop. Ik merkte gelijk dat de bezoekersaantallen weer toe begonnen te nemen.

In mei 2016 was er wederom een mooie piek dankzij Disney’s vervolg op de film uit 2010, maar die was lang niet zo succesvol, waardoor mijn bezoek en webshopinkomsten rond Halloween minder hoog waren dan ik had gehoopt.

Inmiddels kreeg ik steeds vaker ruzie met mijn zeer klantontvriendelijke host die supervaak downtime had, en besloot ik in januari 2017 over te stappen naar een andere partij. Die is veel beter, maar bleek wel serversoftware te gebruiken die niet altijd lekker samenwerkt met ingeplande taken van WordPress. In combinatie met diverse ontzettend buggy updates van mijn webshopplugin, ontstond er vanaf april doffe ellende. Resourcegebruik was belachelijk hoog, met lange laadtijden tot gevolg, en het synchroniseren van mijn prijzen en productinfo met Amazon was heel lang technisch onmogelijk. Waardoor Google me een tijdje flink omlaag heeft gezet in de zoekresultaten en mijn webshopinkomsten om te huilen waren.

Inmiddels is er e.e.a. opgelost, maar nog lang niet alles. Heel frustrerend, als je afhankelijk bent van andere partijen die geen hol om je problemen geven.   Het afgelopen jaar behoort zeker niet tot de meest succesvolle periode in de bestaansgeschiedenis van mijn website.

Maar goed, er lijkt inmiddels weer een stijgende lijn in te zitten. Laten we hopen dat 2018 een meer succesvol jaar wordt. Op naar het 25-jarig jubileum!

Ik moest vanmiddag zo hard lachen… Soms vergeet je dat wat voor jou vanzelfsprekend is, voor anderen geen bekende informatie is.

Ik ontving deze mail:

Dear John,

I’m researching a program on the history of Tea and we are using all facets that relate to tea including Alice in Wonderland.  Our program has been on PBS for 16 years, called <programmanaam>.  We would like to use a few of your art pieces on the portion we mention Alice in Wonderland with a credit on our program.  Can you please grant us permission to do so?  I look forward to hearing from you.

Euh, ‘Dear John’? En ik ben toch echt geen kunstenaar…

Ik nam aan dat deze dame meerdere personen aan het aanschrijven was in haar zoektocht naar materiaal voor het tv-programma, en dat ze per ongeluk twee e-mailadressen had omgewisseld. Dat mailde ik terug en ik vertelde dat ik de beheerder was van Alice-in-wonderland.net.

Niet veel later ontving ik haar reactie:

On this website is artwork by John Tenniel.  Can you tell me how to reach him?

En toen viel het kwartje pas. Het arme mens had blijkbaar geen idee hoe oud ‘Alice’s Adventures in Wonderland’ is, en dacht dat de illustraties die ik online had gezet, van een nog levende illustrator waren!

Dus mailde ik maar weer terug…

Oh, I see.
I am sorry to inform you that mr. Tenniel has died. In 1914.

The good news is, that his illustrations are therefore no longer copyright protected and are free to use. See http://www.alice-in-wonderland.net/resources/faq/#copyright for more information.

Mijn middag was weer goed.