De gloednieuwe activiteitencommissie van het Lewis Carroll Genootschap organiseerde de afgelopen maanden een leesclub: over Lewis Carroll, zijn werk en de inspiratiebron die hij was voor andere schrijvers. Er zouden drie online bijeenkomsten worden gehouden. Tijdens de eerste werden de ‘Alice’-boeken van Carroll zelf besproken, tijdens de tweede sessie het boek “Alice I have been” van Melanie Benjamin, en in de derde zou mijn boek, “Alice’s Adventures under Water“, aan bod komen! Nog leuker: ik was uitgenodigd als ‘speciale gast’, zodat de lezers direct met mij als de auteur zijnde erover konden babbelen. Superleuk!

Ik was al eens eerder te gast geweest bij een Russische boekenclub, maar ditmaal zou het specifiek om mijn boek gaan. Dat zorgde dus gelijk voor extra verkopen. En het was een goede stok achter de deur voor de mensen die mijn boek al eerder hadden gekocht, maar het nog steeds ongelezen op het spreekwoordelijke nachtkastje hadden liggen. Want ik weet hoe dat gaat – boeken kopen is een andere hobby dan boeken lezen.  

Vanavond was het zo ver. De opkomst was niet superhoog – we waren met 6 personen. Waarschijnlijk is een deel van de geïnteresseerden afgehaakt omdat mijn boek alleen Engelstalig verkrijgbaar is (de boeken uit de eerste twee sessies werden in het Nederlands gelezen). Terwijl het best makkelijk Engels is – de boeken van Carroll zijn op kinderniveau geschreven en het mijne dus ook. Maar het waren desondanks genoeg deelnemers voor leuke gesprekken!

Ik had vooraf wat vragen voorbereid en een passage uitgezocht om voor te lezen, maar ter plekke werd toch gekozen voor een vrije vorm en kwam het gesprek vanzelf op gang.

Gelukkig waardeerden de aanwezigen mijn boek allemaal! Op verschillende manieren, want één persoon gaf bijvoorbeeld aan het allemaal heel knap geschreven te vinden, maar het gewoon niet zo te waarderen dat ik de stijl van Lewis Carroll kopieerde – dat voelde een beetje als een ‘vervalsing’ aan. Ook helemaal prima natuurlijk, ieder zijn smaak! Ik ben zelf juist geen fan van al die ‘globaal geïnspireerd op’-versies die een ‘dark twist’ aan het verhaal geven, waarin Alice in een gesticht zit, of een heldin is die Wonderland moet redden van de ondergang. Zo is er voor iedereen wel iets op de markt waar die blij van wordt.  

Ik vond het vooral interessant om te kunnen achterhalen in hoeverre de lezers de dubbele bodems en verwijzingen in mijn boek hadden opgemerkt. Veel van mijn vrienden hebben het boek gekocht om mij een plezier te doen (heel lief!), maar die hebben natuurlijk niet zo veel kennis van de oorspronkelijke boeken. De doelgroep in de leesclub had dat veel meer, al merk ik dat ik dankzij mijn website natuurlijk belachelijk veel weet, nog veel meer dan de gemiddelde Alice in Wonderland-liefhebber. Mijn constatering was dan ook dat de meeste aanwezigen wel her en der wat verwijzingen hadden opgepikt, of het idee hadden dat er iets bedoeld werd met een bepaalde passage maar niet precies wisten wat, maar dat het gros van de dingen aan hen voorbij was gegaan.

Ik vond het wel lastig om te besluiten in hoeverre ik dingen ging ‘verklappen’. Enerzijds wil ik natuurlijk dat mijn boek begrepen wordt, anderzijds wil ik dat mensen er in de loop van tijd zelf steeds meer dingen in gaan ontdekken. Dus ik heb een paar passages en verwijzingen toegelicht, maar enkel genoeg om de aanwezigen te laten beseffen hoeveel dingen er nog in het verhaal moeten zitten die ze niet hebben ontdekt bij de eerste keer lezen.

De conclusie van de bijeenkomst was dan ook tweeledig: het boek moet nogmaals worden gelezen én er moet toch echt een geannoteerde versie van worden gemaakt!   (Alleen niet door mij – ik vind het juist leuk om andere mensen te laten puzzelen, zoals wij doen met Carroll’s boeken. Dus tijd voor een groepsinitiatief om zo veel mogelijk referenties boven water te halen (pun intended)! )

Vorige week kwam ik achter het bestaan van Frank Beddor’s “All things Alice”-podcast. Voor degenen die Beddor niet kennen: hij is o.a. de producer van de film “There’s something about Mary”, acteur, dubbel wereldkampioen freestyle skieën, en, meer relevant in deze context, auteur van de populaire boekenreeks “Looking Glass Wars”, die geïnspireerd is op de Alice in Wonderland-boeken van Lewis Carroll. (Ja, deze man heeft wellicht nog meer uiteenlopende bezigheden en interesses dan ik!   )

De podcast gaat over mensen die geïnspireerd zijn door de ‘Alice’-verhalen en hoe we die verhalen terugvinden in de hedendaagse ‘pop culture’. Arrogant als ik ben, bedacht ik dat ik een perfecte gast zou zijn voor zijn podcast, en dat het een mooi podium zou zijn om mijn boek te promoten – want die podcastluisteraars zijn natuurlijk precies mijn doelgroep! Dus trok ik mijn stoute schoenen aan (ze zijn inmiddels behoorlijk versleten door het vele gebruik) en mailde ik hem om mezelf en mijn bezigheden aan hem voor te stellen, en te vragen of hij geïnteresseerd was in een samenwerking?

Een paar uur later had ik al een positieve reactie in mijn mailbox! Een kwartiertje later gevolgd door een mail van zijn productie-assistente met details over de opname. Of ik volgende week woensdag beschikbaar was om het interview op te nemen? :-O Wat een eer!! \o/
Wat bleek: hij kende mijn website, want als mede-Alice in Wonderland-fan had hij die al meermaals bezocht. En mijn boek had hij al een paar keer langs zien komen op Amazon (fijn om te weten dat het algoritme daar zijn werk doet   ).  

Het tijdstip van het interview kwam perfect uit. Voor hen in de VS was het 10 uur ‘s ochtends, voor mij 7 uur ‘s avonds. Dus zat ik vanavond klaar achter mijn computer om een uurtje gezellig te babbelen over mijn website, mijn boek en mijn andere bezigheden. Ik had vooraf van de productie-assistente een paar onderwerpen doorgekregen waar Frank mogelijk vragen over kon stellen, maar het zou vooral een vrij gesprek worden. En inderdaad, het interview verliep heel relaxed en natuurlijk, al ben ik wel een beetje nerveus hoe ik straks klink met mijn Nederlandse accent en niet 100% perfecte zinnen terwijl ik met een Amerikaan in gesprek ben… Maar volgens mij heb ik me er behoorlijk doorheen geslagen.

Ze gaan het interview nu editen tot een podcast (we hebben soms stukjes opnieuw gedaan en achteraf nog wat onderwerpen aangevuld, dus dat maakte het allemaal extra relaxed) en dan wordt het op 28 februari gepubliceerd.

Ik weet eigenlijk niet hoeveel luisteraars hij heeft (Beddor is een bekend persoon, maar de podcast is natuurlijk enorm niche), dus ik ben erg benieuwd of ik het ga merken aan het aantal website-bezoekers en boekverkopen. Maar zo niet, dan geeft dat niet, want ik vond dit echt enorm leuk en een grote eer om te mogen doen! ^_^

Het begon dik 13 jaar geleden, toen ik werd gevraagd mee te helpen aan een publicatie over alle bekende vertalingen van Lewis Carroll’s ‘Alice’-boeken, wereldwijd. Mijn taak was destijds om bij te dragen aan het stuk over Nederlandse vertalingen van Carroll’s werken. De hoeveelheid werk daaraan was voor mij te overzien, maar het totale project was dermate enorm dat het boek pas 5 jaar later, in 2015, uitkwam. Het driedelige werk “Alice in a World of Wonderlands” was geboren! Hoera!

Gaaf. Mooi project. Leuke bijdrage van mij. Weer wat bijgedragen aan de Carroll-community. Moving on. Toch?

Nou krijg ik via mijn website regelmatig vragen van bezoekers die een oud exemplaar van “Alice’s Adventures in Wonderland” of van “Through the Looking-Glass” bezitten en wat meer erover willen weten. Niet altijd wordt de uitgever en het jaar van publicatie er namelijk netjes in vermeld. Dus bedacht ik me, in 2016: zou het niet handig zijn als er ook van alle Engelstalige exemplaren van de boeken een overzicht was? Ik besloot de projectleider van “Alice in a World of Wonderlands” te benaderen, om hem te vragen of hij wist of zo’n overzicht bestond. En toen liep het uit de hand… Want in plaats van gewoon “nee” te antwoorden, besloot hij hier een nieuw project voor te initiëren!

Voordat ik het goed en wel besefte, had ik de taak gekregen om alle Engelstalige edities van “Alice’s Adventures in Wonderland” én van “Through the Looking-Glass and what Alice found there” in alle landen waar Engels niet de voertaal was, te inventariseren. Oftewel alle landen in de wereld, behalve het Verenigd Koninkrijk, de VS, Ierland, Canada, Australië en Nieuw Zeeland, want dat zouden anderen gaan doen. “There won’t be many”, hoor ik de projectleider nog zeggen…

Mjah.

In 2019, 3 jaar later, had ik 355(!) boeken uit 29(!) landen – van Colombia tot Maleisië – geïnventariseerd en was ik ‘klaar’. Voor zover je ooit klaar kunt zijn met het maken van zo’n bibliografie. Want niet alleen komen er voortdurend nieuwe boeken uit, het is ook schier onmogelijk om zo’n lijst compleet te maken. Het is al lastig genoeg om dat te doen voor boeken in het land waar je woont, waar je persoonlijk alle bibliotheken langs kunt gaan om zelf naar de exemplaren te kijken. Ik was afhankelijk van vermeldingen in WorldCat (die niet noodzakelijk altijd even duidelijk of correct zijn ingevuld en waar ook ‘spookedities’ die niet blijken te bestaan in te vinden zijn), op-goed-geluk-Google-tochten op internet, snuffelen door obscure tweedehands boekhandelwebsites en onbegrijpelijke sites van uitgevers. Persoonlijk contact bleek veel minder op te leveren dan ik had verwacht: buitenlandse bibliotheekmedewerkers waren lang niet altijd behulpzaam, als ze al reageerden op mailtjes, en wist je dat veel uitgevers helemaal geen registratie hebben van wat ze in het verleden hebben uitgegeven? Gelukkig kon ik in een handjevol landen wel rekenen op de hulp van enkele mede-Carrollians (gelukkig o.a. in China en Japan, want met mijn kennis van Engels, Frans, Duits, Spaans en Nederlands-dat-veel-lijkt-op-Zuid-Afrikaans kwam ik een heel eind wat betreft het interpreteren van online vermeldingen, maar van hun schrift is echt niets te maken!).

Verder bleek de definitie van ‘een editie in de originele taal’ nogal breed te zijn. Sterk verkorte versies voor kinderen telden niet mee, maar wat als een groot deel van de tekst was behouden maar niet alles? Of was ‘verdisneyficeerd’? Of als het verhaal onderdeel was van een bundel met andere verhalen? Wat ik ook heel vaak vond waren één- of tweetalige edities die uitgegeven waren voor scholen, met als doel om leerlingen Engels te leren. Veel van de uitgevers van die educatieve edities waren internationaal opererend en bleken een totale chaos te hebben gemaakt van hun ISBN-nummeringen. Edities met verschillende covers hadden hetzelfde ISBN, exact dezelfde edities uit hetzelfde jaar hadden verschillende ISBNs, een editie in het ene land had soms hetzelfde ISBN als een editie in een ander land, etc. Argh.
Ik heb dan ook niet de illusie dat mijn bibliografie 100% compleet of correct is (waarschijnlijk niet eens 80%), maar er is in ieder geval nu een goede basis gelegd.

Het project op zich is ook verder uit de hand gelopen: het was oorspronkelijk de bedoeling om alleen een vierde deel in de ‘Alice in a World of Wonderlands’-reeks te publiceren, maar uiteindelijk zijn het twee volumes geworden: eentje met diverse essays over de publicatie-achtergrond van de boeken, alternatieve illustraties, en belangrijke mensen in het Carroll-wereldje, en eentje met de bibliografieën (met in totaal maar liefst 4.400 geïnventariseerde edities!). Ik herinner me nog dat de projectleider in het begin zei dat dit nieuwe project kleiner zou worden dan het vorige, maar de publicatie van de nieuwe volumes werd keer op keer uitgesteld (ik heb jarenlang te horen gekregen dat het boek ‘binnenkort’ naar de uitgever zou gaan) en uiteindelijk heeft het dus 7 jaar geduurd vanaf de start totdat ik de nieuwe uitgave daadwerkelijk in mijn handen hield.

Maar nu is het dan eindelijk zover en kan ik met trots aan jullie tonen waar ik en diverse andere Lewis Carroll-fanaten jaren aan hebben gewerkt! En ik ben er extra trots op, omdat ik kan zeggen dat deze boeken nooit waren verschenen als ik dit niet had geïnitieerd bij de projectleider! (Al ben ik heel blij dat ik niet verantwoordelijk was voor het trekken van dit nieuwe project, zoals even de bedoeling was… veel respect voor Jon en de anderen die dit hebben gedaan!) Dus hier zijn ze dan: “Alice in a World of Wonderlands: the English language editions“, volume 1 & 2!

Mocht je interesse hebben, dan is het boek te koop in een deluxe editie zoals ik heb (limited edition zoals gezegd, dus zolang de voorraad strekt) voor $250, door een mailtje te sturen naar de uitgever. En zeer binnenkort (ik weet nog niet vanaf wanneer precies) kun je ook de standaard editie of eBook-versie aanschaffen, voor waarschijnlijk $102.99 (volume 1) en $42.99 (volume 2). Geen kleine bedragen, maar je ziet wat je ervoor krijgt… en dit is natuurlijk ook vooral bedoeld voor de die-hard Carroll-fanaten en -onderzoekers.
Ik bof dus enorm dat ik als bijdrager (helaas geen officieel co-auteur…), beide boeken gratis heb gekregen (net als de eerste drie volumes)! Nou ja, afgezien dan van de dik €36 aan btw plus ‘verwerkingskosten’ die de Douane en PostNL rekenden om het pakket de grens over te mogen krijgen, terwijl er duidelijk ‘gift’ op stond… stelletje afzetters.

Is het nou klaar? Natuurlijk niet. Papieren naslagwerken zijn eigenlijk heel ouderwets, dus de bedoeling is om alle kennis in een digitale database te gieten die we online beschikbaar maken, waar je ook makkelijk nieuwe uitgaves aan toe kunt voegen. Maar er zal weer behoorlijk wat tijd overheen gaan voordat die af is. Ik heb al meermaals mijn hulp hierbij aangeboden (er moet natuurlijk op zijn minst een gebruiksvriendelijke interface voor komen   ), maar vooralsnog heb ik geen concrete uitnodiging gehad om bij te dragen. Komt vast nog. En dat is prima, want ik heb nog niet genoeg te doen in mijn leven…   Maar hee – het is toch fantastisch om bij te hebben mogen dragen aan zo’n belangrijke literaire kennisbank, die ongetwijfeld heel nuttig gaat zijn voor vele Carroll-onderzoekers, nu en in de toekomst? Het is een blijvende nalatenschap aan de Lewis Carroll-community, waar ik echt heel trots op ben!

Holy crap… mijn Alice in Wonderland-website bestaat deze maand 25 jaar!  
Nee hoor, mijn hobbies lopen nooit uit de hand, hoe kom je erbij?

Stiekem ben ik ook echt wel trots op de website. Ik denk dat ik niet lieg als ik zeg dat het de meest complete informatiebron over Lewis Carroll’s Alice in Wonderland-boeken op het internet is. Hij wordt gemiddeld zo’n 1.800 keer per dag(!) bezocht. Dat is ooit wel een stuk meer geweest, maar het is nog steeds best wel een groot aantal bezoekers. In het Alice in Wonderland-wereldje is de site dan ook zeker een begrip. En nog beter: ik merk dat ik echt invloed heb! Mijn post over het fout quoten van Lewis Carroll is een van de meest bezochte pagina’s en ik zie dat veel mensen uit zichzelf die pagina op social media posten als iemand weer eens een quote onterecht aan Carroll of de Alice-boeken toebedeelt. (Hij werd zelfs genoemd in The Guardian.)

Als je het leuk vindt om meer te lezen over de ontstaansgeschiedenis van mijn site, lees dan mijn eerdere posts hierover. Het lijkt me niet heel zinvol om die hier te gaan herhalen. (Het feit dat ik al blogde over het 15-jarig jubileum van de site, zegt trouwens ook iets over hoe lang ik dit blog al heb…   )

En wie iets te vieren heeft, trakteert en maakt gelijk van de gelegenheid gebruik om haar boek te spammen in de hoop er meer van te verkopen, dus is er nu op mijn website ook een boek-weggeefactie te vinden! ^_^

Als Alice in Wonderland-expert kom je nog eens ergens. Nou ja, digitaal dan.

Corona heeft ons namelijk ook echt wel positieve dingen gebracht. Nu iedereen zijn meetings online houdt, is het veel makkelijker om internationale gasten te hebben. Zo was ik eerder al in staat om eindelijk eens een bijeenkomst van het Engelse Lewis Carroll genootschap bij te wonen. En vandaag mocht ik gastspreker zijn bij een Russische boekenclub!

De boekenclub in kwestie bleek opgericht in corona-tijd, om toch nog een leerzame en interessante bezigheid te hebben. De leden lezen maandelijks een Engelstalig boek, dat ze vervolgens via Zoom met elkaar bespreken. Afgelopen maand hadden ze Alice’s Adventures in Wonderland gelezen en ze hadden voor het uitzoeken van de achtergrond van het verhaal en de auteur veelvuldig mijn website gebruikt. Of ik wellicht hun gastspreker wilde zijn voor de afsluitende bijeenkomst? Natuurlijk wilde ik dat! Superleuk!!

Dat was vanavond. Voor hen dan, want ze lopen twee uur voor op de Nederlandse tijd, maar ik had het er wel voor over om mijn avondeten wat uit te stellen.

Ik maakte kennis met maar liefst 9 Russische vrouwen (denk ik; misschien was er eentje non-binair) én een Kazachstaanse, met zeer klassieke namen zoals Olga, Lena, Anastasia, en nog wat namen die ik niet kon lezen omdat ik geen verstand heb van het Russische schrift. De meesten spraken gelukkig verrassend goed verstaanbaar Engels; er waren er maar twee met het typerende, dikke Russische accent, die wat lastiger te verstaan waren (maar het hielp ook niet dat eentje de camera permanent uit had staan en er op de achtergrond een man en krijsende baby te horen waren).

Ze waren erg blij met mijn komst en verontschuldigden zich gelijk voor hun waarschijnlijk gebrekkige Engels, waarna ik hen meteen kon geruststellen met de mededeling dat ook ik geen native speaker ben, en ze waarschijnlijk ook moeite met mijn accent zouden gaan hebben.

De bijeenkomst was heel leuk opgezet. Ze hadden een kennisquizje, een spelletje om quotes uit de boeken te matchen met stijlfiguren, een discussie over welke film de beste was (gelukkig won Disney’s tekenfilm het van die van Tim Burton) en aan het einde een Q&A met mij, waarin uiteenlopende vragen aan bod kwamen: over Lewis Carroll en zijn ‘Alice’ boeken, wat de meest gekke vertaling was, en over hoe ik er toe was gekomen om mijn site te maken en een boek te gaan schrijven.

Het was heel leuk om op die manier kennis te maken met andere boekenliefhebbers! En gelukkig heb ik hen niet teleurgesteld, want de initiatiefneemster mailde me zojuist dat “it was the best meeting in the history of our book club!” Aww… <3

Nu maar hopen dat ze misschien ook een exemplaar van mijn eigen verhaal willen gaan lezen.

In het huis van de timmerman piepen alle deuren. Dus tsja, hoewel ik online marketeer ben, liep mijn blog nogal achter wat betreft mobielvriendelijkheid. Als in: dat was hij niet.

Niet dat ik er nooit eerder over had nagedacht hoor. Maar mijn oude lay-out was niet volledig onbruikbaar op mobiel, dus het had niet superhoge prioriteit. En daar kwam bij dat ik domweg geen geschikte alternatieve lay-out kon vinden.

Ik kan namelijk niet zelf WordPress-thema’s maken. Ik kan ze wel (grondig) aanpassen, maar ik moet wel een basis hebben die qua indeling overeenkomt met wat ik wil. En ik kon domweg geen geschikte basis vinden die aan al mijn wensen voldeed. Want ik heb blijkbaar een nogal ouderwetse smaak. Ik houd nu eenmaal van die basic ‘scrapbook’-stijl, waarbij het lijkt alsof je post op een stukje papier staat en er omheen allerlei bureauprullaria liggen. Vroegah was dat superhip. Maar die lay-outs leenden zich er totaal niet voor om responsive te zijn, want op mobiele telefoons vallen al die decoratieve afbeeldingen weg.

De gratis WordPress themes die je momenteel kunt downloaden zijn allemaal ‘hip’. Dus in een stijl en vooral een indeling die mij niet bevalt. En met een heleboel opties die ik niet nodig heb en die vooral in de weg zitten. Vandaar dat ik meermaals een vergeefse zoektocht naar een nieuwe lay-out heb uitgevoerd, om de boel vervolgens weer teleurgesteld in een virtuele hoek te flikkeren en te besluiten dat andere dingen meer prioriteit hadden.

Hoera voor corona-quarantaine, want nu heb ik tijd om hier weer eens goed in te duiken. Na lang zoeken vond ik dan éindelijk een bloglay-out die in de basis paste bij wat ik wilde en voldoende aanpasbaar was. Vervolgens heb ik er een flinke hoop custom CSS tegenaan gegooid. En nadat ik ook nog wat in de php-bestanden had geklooid, was het eindelijk hoe ik het wilde. Ongeveer dan. Ik heb een paar concessies moeten doen, maar dat heb ik wel over voor een responsive lay-out. De afbeelding in de header is geheel zelf in elkaar gephotoshopped en dus ook geen design-prijs waardig, maar ik vind ook die leuk genoeg.

Er is één ding dat me nog niet gelukt is, en dat is om de weergave van de categorie(ën) waar de blogpost in valt, bovenaan naast de datum van de post te tonen in plaats van onderaan de post. Op individuele blogpagina’s heb ik het voorelkaar gekregen, maar niet op de homepage waar alle posts onder elkaar staan. Om de een of andere reden zit de functionaliteit waarmee de meta-data in die pagina wordt opgebouwd/getoond, onnoemelijk verstopt in de php-bestanden en ik kan het domweg niet vinden. Grom. Maar ik heb genoeg geklooid vandaag, ik laat het even rusten.

Waarschijnlijk zitten er her en der nog wat foutjes in de vormgeving die ik nog niet heb ontdekt, dus als je iets raars tegenkomt, laat het me dan vooral weten!

Jeetje, het Nederlandse Lewis Carroll Genootschap bestaat al 3 jaar! Vandaag was de 4e bijeenkomst en ik was gevraagd om een lezing te geven over de illustraties die John Tenniel voor de Alice in Wonderland-boeken maakte.

Hartstikke leuk om te doen, dus ik had gelijk ‘ja’ gezegd toen ik werd gevraagd. Maar toen werd ik een beetje onzeker: ik had helemaal niks nieuws te vertellen! Ik verzamel alleen maar wat anderen hebben onderzocht en geschreven. En alles wat ik weet, staat al openbaar op mijn website. Zouden de aanwezigen zich niet gaan vervelen?

Gelukkig had ik de vorige keren gemerkt dat lang niet iedereen (eigenlijk: maar weinigen) zo’n die-hard fan zijn als ik. Heel veel mensen vinden de boeken gewoon leuk, maar ze kennen ze echt niet uit hun hoofd. Ze vinden de verschillende illustraties die worden gemaakt interessant, of hebben interesse in kinderboeken in het algemeen ofzo. Dus er zouden vast wel mensen zijn die iets konden leren van mijn presentatie.

En dat was gelukkig ook zo. Blijkbaar heb ik zelfs één van de ‘oude rotten’, die in de jaren ’70 het genootschap al eens had opgericht, iets nieuws verteld.

Dat werd verder bevestigd door de kennisquiz, die gelijk op mijn presentatie volgde. Ik had van tevoren weinig hoop op een goede score, want ik focus me natuurlijk op de Alice-boeken, niet op de auteur of zijn andere werken. Maar de meeste vragen bleken over Alice in Wonderland te gaan. En hoewel er een paar heel lastige tussen zaten (en hoewel ik over een aantal antwoorden nog wel even in discussie wil gaan ), ben ik niet af gegaan als een gieter. Sterker nog, ik bleek veruit de hoogste score van iedereen in de zaal te hebben… :-O – Quod erat demonstrandum wat betreft aansluiting van het niveau van mijn presentatie op de doelgroep dus. (Enkele mensen keken ook steels naar welke kleur antwoordkaartje ik opstak als ze twijfelden over het juiste antwoord, omdat ze verwachtten dat ik het vast wel zou weten. Euh… nee hoor, ik voel helemaal geen druk! XD )

De bijeenkomst was ditmaal gelukkig veel minder frustrerend dan de vorige keer – doordat er meer ruimte in het programma was, liep niet alles structureel uit. En ook de techniek werkte veel beter (al moest ik wederom even inspringen om een videopresentatie te redden omdat het geluid het niet meer deed).

Ik heb ook weer wat oude bekenden kunnen spreken én eindelijk iemand in levende lijve ontmoet met wie ik járen geleden voor het eerst mailcontact heb gehad en sinds enige tijd een Facebookvriendschap heb. Toch leuk om mensen niet alleen digitaal te kennen.

En hoewel het nieuwe magazine van het Genootschap helaas niet af was gekomen voor het symposium, ben ik toch met leuk aan mij geschonken leesvoer naar huis gegaan.