Category: Werk

Kerstjurkje

Gistermiddag/-avond hadden we weer een kerstborrel op het werk. Ik ga ieder jaar in een maffe outfit. Ik weet niet meer precies wanneer dat ooit begonnen is, maar volgens mij startte ik met kerstbaloorbellen, evolueerde het naar een diadeem met rendiergewei, en daarna liep het dermate uit de hand dat ik de avond ervoor nog even een complete outfit in elkaar stond te naaien of fröbelen. Niets netjes of coupeusetechnisch verantwoord, maar gewoon lekker hilarisch. Het hoefde niet mooi gemaakt te zijn, de grap was deels dat het snel in elkaar was geflanst.

Mijn kerstborreloutfits zijn inmiddels een begrip op kantoor. Iedereen speculeert jaarlijks over wat ik nu weer aan zal trekken. Afgelopen Halloween kreeg ik zelfs een teleurgestelde blik van een collega, omdat die had verwacht dat ik ook op die dag verkleed naar kantoor zou komen. Ik bedoel maar. :P

Maar zoals alle dingen die uit de hand lopen, liep ook dit te ver uit de hand.

Dit jaar had ik namelijk bedacht dat ik een kerstjurkje wilde naaien. Zo eentje gebaseerd op een kerstman-pak, maar dan in de vrouwelijke versie. Dat zou wel flink wat meer (naai)werk betekenen dan andere jaren. Maar, ik moest voor mijn coupeuse-examen toch nog een jurk naaien. Als ik nou slim was, dan combineerde ik het: ik kon gewoon wat nieuw geleerde tekentechnieken in het model van dat jurkje gooien en alles erg netjes naaien, en dan had ik zowel een kerstborreloutfit als een examenopdracht klaar!

Ineens kreeg ik weer zin om te naaien. Het was al veel te lang geleden dat ik gewoon iets leuks voor mezelf had genaaid, ik ben alleen maar bezig met dingen voor die opleiding tekenen en naaien. Je kunt het een beetje vergelijken met lezen voor je lijst: als het moet voor school, dan verlies je de lol erin. Maar nu keek ik eindelijk weer uit naar een naaiproject! Dus schetste ik gelijk een model: met een uitgediepte kraag die ik net had geleerd, een prinsessennaad erin en, waarom ook niet, zowel platte als stolpplooien. En manchetjes van bont.

Ik reed ook meteen naar de winkel om stof te kopen, want als ik enthousiast ben, moet het gelijk gebeuren (en bovendien had ik maar 2 weken tot de borrel…). Helaas hadden ze in de stoffenwinkel verrassend weinig keus. Het was óf velours de panne (NOPE), of een wat dure rode stof. Nou ja, dan die dure maar. Wit bont bleken ze vreemd genoeg helemaal niet te hebben, dus die moest ik online bestellen.

Toen kwam de eerste tegenslag: juf keek me twijfelend aan toen ik mijn plan aan haar voorlegde. Een kerstjurkje? Als examenoutfit? Kon ik niet iets normaals maken?
Mjah.

Tegenslag twee: de kerstborrelcommissie meldde op Teams dat er dit jaar een dresscode was: gala. Niet verplicht, wel leuk, en er was een prijs voor de mooistgeklede collega. Argh, hadden ze dat niet iets eerder kunnen zeggen??

Mijn hoofd ging gelijk op overdrive. Ik kon natuurlijk mijn kerstjurkje verlengen en er een soort Ice Queen-achtige jurk van maken, maar dan in het rood in plaats van ijsblauw, en dan had ik een kerstgalajurk! Misschien meer geaccepteerd op het examen, misschien ook niet, maar in ieder geval passend bij de dresscode. Wel nog iets meer werk ook. Maar ik was nog steeds enthousiast, na mijn initiele teleurstelling.

Het hele patroon dat ik de avond ervoor al had getekend, kiepte ik uit het raam. Zonde van die avond werk, maar hee, je moet wat. De hele ochtend en deel van de middag beziggeweest met het tekenen van een nieuw patroon (er waren wat oepsjes en er moest wat opnieuw). Eindelijk een patroon klaar waarvan ik dacht dat het ging werken. In de auto naar de stoffenwinkel, want ik wist nu hoeveel stof ik bij moest kopen. En toen… hadden ze die stof niet meer, alleen nog het velours de panne. :|

Ik googlede naar de openingstijden van een andere stoffenwinkel, enigszins in de buurt. Die bleek permanent gesloten te zijn.

Ik herinnerde me dat in het centrum van Nijmegen een klein stoffenzaakje zat. Daar naartoe dan maar. Ze hadden ook geen fatsoenlijke rode stof. Wel nicky velours in een mooie rode kleur. Het stretchte aan alle kanten, wat ik niet wilde. Maar het was beter dan velours de panne en het was ook beter dan géén stof. Dus sloeg ik in paniek maar 5 meter van dat spul in. In de auto naar huis had ik er al spijt van.

Eenmaal thuisgekomen bleken er op de eerste anderhalve meter van de stof allemaal verkleuringen te zitten. Onbruikbaar dus.  :cry:

Het via de webshop bestelde witte nepbont was inmiddels ook binnen. Het zag er echt extreem goedkoop uit; op de foto had de kwaliteit veel luxer geleken. Snik.

En zo was het naaiproject waar ik eindelijk weer enthousiast over was, gereduceerd tot iets waar ik wel om kon janken. Inmiddels had ik een complete dag verspild, veel te veel geld uitgegeven aan stof en nog steeds geen concreet werkend plan. Ik flikkerde de boel in een hoek en ging wat anders doen.

De volgende dag keek ik met een poging tot hernieuwde moed opnieuw naar het project. Tsja, ik had in ieder geval genoeg stof liggen voor het oorspronkelijke ontwerp. Dat voldeed dan wel niet aan de dresscode, maar die was optioneel. Bovendien, ik bén de dresscode van de kerstborrel, besloot ik! 8-) Ik baalde wel van het terug moeten naar dat kortere jurkje, want ik had die gala-versie nu al helemaal in mijn hoofd zitten en die had ik veel liever willen maken. Maar met dat lelijke nepbont had ik toch geen echt mooie jurk kunnen maken, dan had ik die ook moeten vervangen door een betere stof. Dus hop, aan de slag met de korte tijd die me nu nog maar resteerde!

Uiteindelijk werd ik toch wel weer blij van dit naaien. Lekker mezelf een paar dagen opsluiten in mijn hobbykamer en er onder de rijgdraadjes en pluisjes weer vandaan komen… mét een zowel zelfgetekende als zelfgenaaide outfit! Het gaf me ook hernieuwde motivatie om de opleiding te blijven volgen, want dit is waar ik het voor doe: ik kan iets dat ik in mijn hoofd heb of op een plaatje zie, reproduceren zonder dat ik allerlei patronen moet kopen en die met gekruiste vingers moet proberen te combineren!

Het resultaat (met bijpassende muts van de restantjes):

Bestede tijd: 28 uur en 45 minuten (exclusief patroontekenen)
Kosten: €42,25 (voor het bont en de rode stof, exclusief het niet gebruikte nicky velours; rode en witte voering en een blinde rits had ik nog liggen)

Uiteraard is er in de haast weer vanalles misgegaan – als je goed kijkt zie je bijvoorbeeld dat de voering van de kraag op de rug er onderuit piept, terwijl ik toch keurig de bovenkraag iets groter had geknipt dan de onderkraag en de voering tegen de naad had gestikt (juf: “Heb je de onderkraag wel verstevigd met vlieseline?” Euh… oeps). De plooien vallen niet optimaal mooi (juf: “De stolpplooien moeten aan weerszijden even breed zijn als de platte plooien, niet in totaal even breed!” Oh ja…) en de naad bij de kraag staat een beetje omhoog (juf: “Heb je ‘m wel ingeknipt en uitgedund?” Shit, ik wíst dat ik iets was vergeten…). En los van deze fouten, is hij definitief afgekeurd als examenjurk, omdat het model te eenvoudig is. Zucht. Maar ik heb er wel weer een hoop van geleerd, dus het was niet nutteloos.

En ondanks alle tegenslag en frustratie had ik de outfit dus toch nog op tijd voor de kerstborrel af! En zowel de borrel als de outfit was weer een daverend succes.  :D  Ik had na de fotoshoot voor mijn blogje ook nog een lichtsnoer op batterijen langs de kraag genaaid voor het extra kersteffect. Tot mijn verbazing was ik de enige met verlichting in de kleding. En niemand bleek in echt gala te zijn gekomen, er was vooral veel glitter en nette pakken. Maar daar word ik ook al heel blij van, want ieder jaar wordt er meer moeite gestoken in de outfits, dus er is een duidelijke trend waar te nemen (waar ik misschien mogelijk een rol in heb gespeeld :roll: )!

Er was dit jaar ook voor het eerst een prijsuitreiking voor de mooiste outfit. Die ging naar mijn collega, die voor de gelegenheid een pak met kerstprint had aangetrokken  :D . Om me heen werd wat gemopperd, want dat was toch niet eerlijk richting mij? Maar ik doe dit niet om iets te winnen, dus ik gunde het mijn collega van harte!
Daarna werd er onverwacht nóg een prijs uitgereikt. Aan ‘iemand die de afgelopen jaren structureel is opgevallen met zelfgemaakte kleding’. En dus kreeg ik… een ‘oeuvreprijs’! Inclusief klein fotootje van mij op de beker  :lol: :lol: :lol: – oftewel, ze hadden dit al lang voor de borrel bedacht (en wilden waarschijnlijk ook een andere collega de kans geven om iets te winnen). <3

Na van 3 tot half 9 te hebben geborreld (!), zit de outfit wel onder de chipskruimels en zijn delen van de manchetten meer roze dan wit. Want OMG – wat geeft deze stof af!!  8O  Ik had ‘m vooraf niet gewassen omdat hij er niet uitzag alsof hij ging krimpen, maar al tijdens het naaien merkte ik dat mijn machine ineens rood uitsloeg en dat ik dat dus beter wel had kunnen doen… Dus nu maar even heel voorzichtig delen van de oufit stuk voor stuk in een teiltje dopen en daarna met gekruiste vingers en veel color-catcher-doekjes in de machine gooien…  :roll:

Instructie-issues

Een van mijn specialismes is de gebruiksvriendelijkheid van websites. Maar dat beperkt zich natuurlijk niet tot websites – op een gegeven moment zie je overal om je heen hoe dingen makkelijker en gebruiksvriendelijker zouden kunnen.

Zo zat ik anderhalve week geleden in de internationale trein vanuit Engeland naar Brussel en vielen me de stickertjes op de wanden van de wagon op.

Ten eerste had ik zowel op de heenweg als terugweg moeite om te bepalen welke stoel de mijne was. Er stond een nummertje op mijn ticket dat makkelijk genoeg terug te vinden was in de coupé, maar moest ik nou aan de raamkant gaan zitten of aan de gangkant…?

Als ik de tijd neem om het plaatje goed te bestuderen, kan ik een theorie vormen over hoe ze dit hebben bedoeld en wat de conclusie moet zijn. Maar in praktijk neem je hier niet de tijd voor: je bent gehaast en gestresst die trein binnengekomen en wil zo snel mogelijk op de juiste plek gaan zitten, omdat je niet met al je bagage het gangpad wil blokkeren voor je medepassagiers.

Dit plaatje had heel makkelijk verduidelijkt kunnen worden met bijvoorbeeld een paar pijltjes:

Volledig stumped was ik echter over de visuele instructie over hoe we geacht werden de noodhamer op het raampje te gebruiken:

En dit moet je dus snel kunnen begrijpen in een noodsituatie?!
Zelfs met volledige aandacht voor deze tekeningen kan ik niet anders dan concluderen dat we achtereenvolgens moeten doen:

  1. Met de hamer op het raam slaan
  2. Nogmaals met de hamer op het raam slaan
  3. Nogmaals met de hamer op het raam slaan
    [het raam repareert zichzelf nu op magische wijze]
  4. De linker bovenhoek van het raam omhoog bewegen en naar buiten omklappen
  5. De rechter bovenhoek van het raam omhoog bewegen en naar buiten omklappen

:roll:

(Saillant detail: er was in de hele coupé geen noodhamer te bekennen.)

Hebben jullie lezers enig idee wat ze hebben geprobeerd te communiceren met deze instructies?

10 jaar in dienst

Hoera, precies 10 jaar geleden had ik mijn eerste werkdag bij de Radboud Universiteit en lo and behold, ik werk er nog steeds!

Ik heb het nog nooit eerder ergens zo lang volgehouden. Zeker mijn twee laatste banen waren niet bepaald een succes: bij de vorige had ik een superleuke opdracht maar een dramatische manager en werksfeer, de baan daarvoor was bij een leuke organisatie maar in het werk kon ik mijn ei niet kwijt. Nu heb ik eindelijk iets gevonden waarbij het allebei goed is!

De Radboud Universiteit is een grote werkgever en daarom is het allemaal goed geregeld wat betreft arbeidsomstandigheden en allerlei andere regelingen en faciliteiten. De divisie waarbij ik werk heeft een gedreven en vooruitstrevende cultuur. Mijn functie bleek inderdaad voor een heel groot deel zelf in te richten en daar heb ik dan ook dankbaar gebruik van gemaakt, zodat ik nu focus op de dingen die ik echt interessant vind. In het begin verveelde ik me nog wel eens, maar sinds we in 2018 zijn gestart met een project om een nieuw cms met verbeterde website te implementeren, komt dat nauwelijks meer voor en word ik goed uitgedaagd. Mijn collega’s weten waar ik goed in ben en weten me uit zichzelf te vinden bij vragen, in plaats dat ik met mezelf en mijn kennis moet leuren. En mijn manager begrijpt en waardeert me, ondanks mijn gebreken – die ziet ook de voordelen erin.

Natuurlijk is niet altijd alles koek en ei: ook bij ons kunnen sommige dingen beter en ook hier kan ik sommige collega’s wel structureel achter het behang plakken. Maar dat houd je toch.

Als ik mijn eerste posts over bij de uni werken teruglees, is het verrassend hoe goed ik een en ander wist te voorspellen of in te schatten. Inderdaad is dit een organisatie / werkplek waar ik veel beter tot mijn recht kom dan in mijn voorgaande banen, maar is het pijnpunt dat het een grote organisatie is waarin ik niet altijd genoeg invloed heb om mijn werk perfect te kunnen doen, en waardoor alles (veel) langzamer gaat dan ik zou willen. En mijn salaris blijft wat achterlopen op wat je bij meer commerciële bedrijven kunt verdienen, maar van de andere kant vind ik het ook heel fijn dat er nu CAO-onderhandelingen voor me worden gedaan waardoor ik niet ieder jaar zelf om salarisverhoging moet bedelen. Bovendien verdien ik genoeg om geen geldzorgen te hebben en alles te kunnen doen wat ik wil, en heb ik een goede werk-privé-balans. En natuurlijk heb ik lekker weinig reistijd, waarbij ik gewoon met de fiets naar de campus kan!

Het grootste issue, het flexwerken, is inmiddels ook enigszins getackled. Sinds onze divisie als eerste overstapte zijn er een hoop dingen eindelijk opgepakt en verbeterd, want inmiddels is het hele pand over en is er dus ook wat meer geld in geïnvesteerd. Ideaal wordt flexwerken nooit, maar nu hebben we in ieder geval allemaal een eigen laptop, staan overal docking stations met twee monitors, en zijn er overal in hoogte verstelbare bureaus.
Niet dat ik daar nu wel goed aan kan zitten, maar na jaren volhouden heb ik sinds enkele maanden eindelijk mijn eigen, aangepaste bureaustoel gekregen, en sinds twee weken ook een iets verlaagd bureau met een ‘voorkeursplek’-sticker erop, zodat ik andere mensen ervan mag wegjagen als ik daar wil zitten. Victorie! \o/

Dus al met al ben ik nog steeds heel blij dat ik er werk en ben ik vooralsnog niet op zoek naar een andere baan. Wel ben ik benieuwd hoe uitdagend mijn werk blijft als later dit jaar eindelijk alle oude sites zijn overgeheveld naar de nieuwe en we de stekker uit het oude cms trekken. Maar dat zullen we wel gaan zien.

(Oh, en ik verwacht niet dat dit dienstjubileum op kantoor wordt onthouden, laat staan gevierd. 10 Jaar in dienst zijn is hier blijkbaar niet zo’n prestatie, pas als je 25 jaar in dienst wordt gaan mensen eens iets voor je organiseren.  ;)  )

Een eigen bedrijf!

Hoera, vanaf nu heb ik officieel een eigen bedrijf: Millennyum Creative Projects!

Het is niet zo dat ik nu ineens andere dingen ga doen dan ik eerst deed, hoor. Ik pak het alleen wat anders aan. :-)

Als muzikant zijnde worstelde ik al een tijd met de Artiestenregeling. De Belastingdienst had het namelijk makkelijker proberen te maken in plaats van leuker, en was daar weer eens jammerlijk in gefaald. Want als muzikant zonder eigen bedrijf, val je automatisch onder de Artiestenregeling, wat inhoudt dat je een fictief loondienstverband aangaat met je opdrachtgevers. Officieel moet iedereen die je inhuurt, je op hun loonlijst zetten. Totaal onpraktisch, natuurlijk. En al helemaal als je in een band speelt die zowel bestaat uit bandleden die zelfstandig ondernemer zijn als bandleden die amateurs zijn (voor meer uitleg over de problematische situatie: zie de link in de eerste zin).

Tot noch toe had ik het opgelost door gebruik te maken van een verloningsbureau, dat gratis was voor muzikanten. Een unieke situatie! Maar helaas uiteindelijk toch te mooi om waar te zijn, want na enkele jaren van hun dienstverlening gebruik te hebben kunnen maken, hebben ze inmiddels besloten om er toch geld voor te gaan vragen. Heel begrijpelijk, maar ik moest dus op zoek naar iets anders.

Nou ja, het moest natuurlijk niet, ik kon hen ook betalen voor hun diensten. 6% Commissie is niet een enorm bedrag. Maar ik verdien al zo weinig met muziek, dus alles wat eraf gaat is zonde. Bovendien is het ook een beetje een principekwestie: als ik het zelf gratis kan regelen, dan doe ik dat liever. Dus dook ik weer in de regelgeving om een andere oplossing te vinden.

Uiteindelijk bleek ik er niet onderuit te komen om zelfstandig ondernemer te worden. Maar dat bleek niet zo veel voeten in de aarde te hebben als ik vreesde!
Het grootste issue waar ik tegenaan liep was namelijk dat ik als particulier geen facturen mag sturen. Dat is eenvoudig op te lossen door je in te schrijven bij de Kamer van Koophandel: als je een KvK-nummer en een btw-nummer hebt (wat je automatisch na inschrijving van de Belastingdienst krijgt), mag je wel facturen sturen.
Wat je natuurlijk niet wil, is met enorme administratieve belasting-rompslomp zitten doordat je een eigen bedrijfje hebt. Maar dat valt in mijn geval enorm mee! Want ik verdien weinig genoeg om in aanmerking te komen voor de kleineondernemersregeling (de KOR), wat inhoudt dat je dan geen btw hoeft te vermelden op je facuren (en ook niets terugvraagt), waardoor je geen btw-administratie hoeft te gaan voeren. Sterker nog: ik hoef de KOR niet eens aan te vragen, want dat heb ik een paar jaar geleden al gedaan toen ik zonnepanelen nam! (Het is een officiële regeling dat je als zonnepaneelbezitter van die regeling gebruik mag maken.) :)

Het laatste vraagstuk is of de Belastingdienst mij als ondernemer gaat zien. Want dat zijn twee verschillende dingen: als je je inschrijft bij de KvK ben je weliswaar ondernemer, maar of je ondernemer bent voor de inkomstenbelasting is iets anders. Ben je dat wel, dan moet je naast je particuliere belastingaangifte ook apart aangifte doen voor je onderneming. Ziet de Belastingdienst je niet als ondernemer, dan kun je de inkomsten en uitgaven die je maakt voor je bedrijfje gewoon opgeven bij je particuliere belastingaangifte onder het kopje ‘inkomsten uit overig werk’. Precies wat ik tot nu toe al deed.
Hoogstwaarschijnlijk kan ik dat blijven doen, want ik ga niet zo veel per jaar verdienen met mijn bedrijfje en bovendien heb ik maar twee opdrachtgevers (mijn bandleiders, die namens alle bandleden een factuur sturen naar onze opdrachtgevers), terwijl je er volgens de Belastingdienst minimaal 3 moet hebben.
Oftewel: waarschijnlijk is het enige dat er verandert, dat ik nu facturen mag sturen! En dat is vele malen handiger dan op de loonlijst bij iemand staan, en goedkoper dan de facturatie via een verloningsbureau te laten verlopen!

En als ik dan toch een bedrijfje begin, kan ik natuurlijk ook gelijk al mijn andere bronnen van inkomsten eronder gooien, bedacht ik me. Dus heet mijn bedrijfje ‘Millennyum Creative Projects’, zodat ik er lekker al mijn creatieve uitspattingen mee kan omvatten: van muziek maken tot boeken schrijven en van mijn Alice in Wonderland affiliate webshop tot kleding maken! :)

Vandaag was het zo ver: nadat ik eerder online mijn aanvraag had ingediend, mocht ik op gesprek komen bij het kantoor van de Kamer van Koophandel in Arnhem. Daar werd alles officieel gemaakt.

De medewerkster: “Goh, dit heb je grondig ingevuld… en jij bent ook echt een Jack of all trades zeg…!”
Yep :roll:

Na een half uurtje was het gepiept, en nu is het met terugwerkende kracht sinds 1 maart officieel: ik ben zelfstandig ondernemer!! \o/  :D

Kerstborrel(outfit)

Het was vandaag weer zo ver: de jaarlijkse kerstborrel op kantoor. De enige borrel die ik oprecht kan waarderen.  :)

Zoals inmiddels traditie is, begonnen mijn collega’s weken geleden al te informeren wat ik dit jaar aan zou trekken, en begon ik gisteravond pas de boel in elkaar te kwakken, hopend dat het idee dat ik in mijn hoofd had ook in praktijk zou werken, want anders had ik een probleem…  :roll:

De over-the-top-outfit van dit jaar is een soort voortborduring op de kerstrok van vorig jaar: in plaats van een hoepel ónder mijn outfit te dragen, besloot ik dit jaar de hoepel zelf als outfit te bombarderen. Ik gebruikte de hoepel die ik ooit voor een LARP kocht als basis. Touwen eraan, slingers erover, lampjes er omheen en klaar!

Oh ja, en in plaats van de lullige kartonnen ster van vorig jaar, fröbelde ik een echte piek op mijn diadeem.  8-)

Tadaaa! :lol:

Ik had alleen vooraf geen rekening gehouden met de enorme batterij-unit die aan het lichtsnoer zat, die niet alleen een aanzienlijke omvang had, maar ook een behoorlijk gewicht. Ik bevestigde hem op hoop van zegen aan de hoepel en hield mijn vingers gekruist dat het ding niet de hele handel naar achter zou trekken waardoor ik de hele borrel door gewurgd zou worden door het touw om mijn nek.

Hoe ik het gevaarte op de fiets op kantoor en weer thuis zou krijgen, had ik ook nog niet helemaal bedacht, maar dat ging vast goedkomen, leek me. En jawel, het bleek een kwestie van de hoepel over mijn schouder en stuur gooien en hem zo schuin vervoeren, en vooral schijt hebben aan wat andere mensen dachten als ze me zagen fietsen.  :P

De outfit was een grote hit! Het was alleen al de moeite waard vanwege alle blije gezichtjes en enthousiaste uitroepen toen ik het kantoor binnen kwam gewandeld met het gevaarte slechts in mijn hand en de lichtjes nog uit. Wederom kreeg ik van vele nieuwe collega’s te horen dat ze al van de oude garde hadden gehoord dat mijn kerstborreloutfit een Ding was om naar uit te kijken. En ik merk dat mijn invloed zich inmiddels heeft verspreid, want ook de outfits van collega’s worden ieder jaar nét ietsje uitzinniger. Zo was er een collega met niet zomaar een foute kersttrui had aangetrokken, maar een foute kersttrui met lampjes erin en kerstsokjes waar ze kleine flesjes Flugel in had verstopt, waardoor ze een soort levende grabbelton voor collega’s werd. En daardoor ook werd gebombardeerd tot de alcoholverstrekker van de dag. Alsof er nog niet genoeg drank was aangerukt door de organisatie…
Dus toen ik na mijn 3e glas rosé het wel welletjes vond en aan de cola ging, schonk ze gewoon nog een vierde glas voor me in en drukte ze dat in mijn hand. De stemming zat er goed in, zullen we maar zeggen.  :lol:

Ik heb me dan ook weer uitstekend geamuseerd op het leukste bedrijfsfeestje van het jaar. We begonnen de middag om drie uur met een officieel gedeelte vanuit het MT, maar al snel gingen we over naar De Grote Kerstborrelquiz, waarbij enige zelfspot niet werd geschuwd. Zo waren er vragen als: “Waar kijken we volgend jaar het meest naar uit?” (Antwoord: het vullen van de jassenbakken met planten) en “Wat gaan we in 2024 zeker niet meer doen?”, met als antwoordopties:
1) 5.000 rugzakken bestellen en de order annuleren als de zeecontainer al onderweg is;
2) Een ongecontroleerd adressenbestand naar de drukker sturen;
3) 200K uitgeven aan een feestje;
4) <Onze grote promotiecampagne> annuleren. (vanwege een oepsje van de rector)
Waarbij ons antwoord uiteraard “all of the above behalve 3” was.  ;) )

Verder werd de middag en avond gevuld met veel gezelligheid, wat al snel escaleerde naar een impromptu hervertoning van de tenenkrommende kerstboodschap van onze directie van een aantal jaar geleden om de nieuwe collega’s op de hoogte te brengen van onze divisiehistorie, bureaustoelenraces, en uitzinnig dansen op “Why, tell me why” van Anita Meyer.

Mede onder invloed van de rosé heb ik weer veel te veel over mijzelf verteld, wat resulteerde in verwonderde vragen over LARP, uitroepen over hoeveel hobbies ik wel heb, en verbazing over hoe gezellig ik buiten werktijd ben terwijl ik tijdens werktijd altijd zo serieus ben.  :oops:

Wellicht overbodig om te zeggen dat de kerstboompiek het niet heeft overleefd, omdat die op een gegeven moment met diadeem en al van mijn hoofd af tuimelde. Maar ach, het was de moeite waard.

Toen we om 8 uur het pand moesten verlaten omdat men het wilde afsluiten en een deel van mijn collega’s nog doorging naar de stamkroeg van onze divisie in het centrum, besloot ik dat het welletjes was geweest en fietste ik weer met verlichting en al naar huis. Nog één weekje werken en dan zit het er weer op voor dit jaar! (Note to self: volgend jaar een iets praktischer outfit bedenken, zodat ik wat dichter bij collega’s kan staan om te babbelen en wat minder moeite heb om de snacks te bereiken.)

Het nieuwste flexwerken

De flexwerk-saga bij ons op kantoor heeft een nieuw hoofdstuk.

In 2018 verhuisden we met onze dienst naar een ander gebouw en had onze manager voor die gelegenheid bedacht dat wij het goede voorbeeld gingen geven en als eerste gingen flexwerken. Onze verdieping werd er volledig op ingericht (lees: er waren mooie plannen, toen te weinig budget, en toen werd alles maar half geïmplementeerd, tot grote frustratie van velen, die uberhaupt al geen voorstander waren van flexwerken). De collega’s op de andere verdiepingen mochten wel nog gewoon hun vaste werkplekken en kamertjes / kleine kantoortuintjes houden.

Daar is nu verandering in gekomen, want onze klachten vonden afgelopen jaren geen enkel gehoor en er is inmiddels een universiteitsbreed project gestart: ‘InWork’. Wat inhoudt dat nu zo veel mogelijk mensen flexibel moeten gaan werken, ook al was ook het grootste deel van alle andere medewerkers tegen. Ons pand zou weer als een van de eersten aan de beurt zijn voor een herindeling. Er verschenen projectplannen en plattegrondjes met vele ‘ontmoetingsplekken’, want, zo was de gedachte: je komt naar de campus om elkaar te ontmoeten! Dat klopt. Maar dat strookt volledig niet met het achterliggende doel: minder werkplekken nodig hebben.

Ik probeerde nogmaals uit te leggen dat je niet van ons moet verwachten dat we onze aanwezigheid op de campus netjes over de week verdelen om de drukte op de werkplekken te spreiden, als we naar de campus komen om elkaar te ontmoeten. Dat vereist namelijk dat je tegelijkertijd aanwezig bent. Maar die logica ging er niet in.

Ik probeerde ook nogmaals uit te leggen dat het onmogelijk is om je werk zo te plannen dat je op bepaalde dagen alleen maar overleggen hebt en op andere dagen alleen maar werk waar je je thuis op wil concentreren. Een deel van mijn werk omvat bijvoorbeeld ‘makkelijk bereikbaar zijn voor collega’s met vragen’. En dat betekent dat ik niet thuis moet werken en me ook niet terug moet trekken op een afgeschermde stiltewerkplek. Ik heb een werkplek nodig waar ik enigszins rustig kan werken, maar wel in de buurt en in het zicht ben van collega’s. Maar ook dat was lastig te begrijpen.

En dus verzamelde de projectgroep al onze wensen, ideeën en feedback, en deed ze vervolgens precies wat ze sowieso hadden willen doen als we geen input hadden geleverd.

En dus zagen we met lede ogen toe hoe de afgelopen weken onze verdieping opnieuw werd ingericht met flexplekken, die vaak direct naast onafgeschermde overlegplekken staan.

Gisteren kwam ik voor het eerst sinds de verbouwing weer op kantoor en het was precies zoals ik had verwacht:

  • Mijn bureau is kwijt. Of is er gewoon niet meer, ik heb geen idee. Er was mij, na 5 jaar klagen, eindelijk een bureau beloofd waar ik achter zou passen. De oude bureaus konden namelijk niet laag genoeg, waardoor bij één bureau de pootdopjes onderuit waren gehaald zodat die net een paar centimeter lager werd, wat eigenlijk ook nét niet voldoende was voor mij, maar in ieder geval beter dan niks. Ik had dat bureau moeten labelen voordat de verbouwing begon, maar het was sowieso onduidelijk of ik dat bureau zou terugkrijgen of een echt fatsoenlijk passend bureau. In praktijk bleek er dus geen enkel lager bureau te staan. De medewerker van de projectgroep ging het navragen. To be continued… *zucht*
  • Het secretariaat is in een hoek weggestopt, waardoor je langs een smal stukje tussen werkplekken en de muur moet schuiven om er te komen, terwijl hen een open, makkelijk bereikbare plek was beloofd. Bovendien zijn hun telefoons kwijt. Het secretariaat kan dus al twee dagen niet bellen of gebeld worden. :’-)
  • Sommige docking stations zijn nieuw en je blijkt daardoor nieuwe software op je laptop te moeten installeren voordat beide monitors werken. Dat was slecht gecommuniceerd en er was in die communicatie geen duidelijke handleiding verstrekt, met als resultaat verwarring alom bij voor het eerst inloggende medewerkers en één collega die zich die dag heeft opgeofferd om bij iedereen langs te gaan om uit te leggen waarom het scherm niet werkte en te helpen met de installatie.
  • De vaste monitorarmen kunnen niet hoog genoeg worden ingesteld voor de langere collega’s en zakken regelmatig tijdens het werken omlaag, of slagen er niet in het scherm horizontaal te houden.
  • Men is vergeten de kapstokken terug te plaatsen.
  • Er staan plantenbakken om het wat gezelliger te laten ogen, maar er staan nog geen planten in. Die arriveren pas ergens in het komende kwartaal. (Collega van een andere verdieping: “Wij zijn in april verhuisd en hebben nog steeds geen planten.”)
  • De grote centrale kastruimte is opgedeeld. Er zijn nu kleine kastjes onder bovengenoemde plantenbakken, verspreid over de ruimte. Oftewel: alle huisstijl-kleding die voor open dagen enzo wordt gebruikt, moet over al die kleine kastjes worden verdeeld. Succes met onthouden in welke kast ook alweer welke maat ligt, en veel plezier met je spullen bij elkaar rapen iedere keer als je iets nodig hebt voor je evenement.
  • De grote vergaderruimte op onze verdieping (de enige in het gebouw die groot genoeg is voor 15 personen – oftewel geschikt voor de trainingen die ik geef), blijkt zonder communicatie vooraf daarover geclaimd te zijn door een andere afdeling, zodat zij daar hun trainingen kunnen geven. Wij mogen hem in theorie gebruiken als zij hem niet nodig hebben, maar het reserveringssysteem kan dat nog niet aan dus er is momenteel nog geen manier om dat te doen behalve hen direct lief te vragen. Dat betekent dat wij vaker moeten gaan betalen om ruimtes elders op de campus te huren voor mijn trainingen, want alleen de ruimtes in ons eigen pand worden niet intern doorbelast. Eens kijken hoe lang het duurt voordat een manager zich daarover gaat opwinden.  :twisted:
  • Iedere afdeling heeft eigen concentratieplekken op hun verdieping en daarnaast zijn er per verdieping een aantal door anderen te boeken concentratieplekken, behalve wij. Wij hebben alleen gedeelde concentratiewerkplekken. “Dus wij moeten altijd vooraf een concentratiewerkplek reserveren als we eentje nodig hebben?”, vroeg ik. “Nee”, zei de collega van de projectgroep: “Jullie mogen hier gewoon gaan zitten.” Ik: “Maar als iemand aankomt die die plek gereserveerd blijkt te hebben, moet ik alsnog weg?” “Ja.” “Dan moeten we ze in praktijk toch ook reserveren? Anders worden we continu weggestuurd!” “Euh…” Daar is dus weer heel goed over nagedacht door iemand…
  • En dan hebben we nog de prachtige, feng shui-verantwoorde plaatsing van de enórme belcel. Niemand weet waarom die zo groot is – we zouden hem zelfs als kamer aan een student kunnen verhuren. En ook niemand weet wie het een goed idee vond om deze midden in de ruimte neer te zetten. Toen we aan de projectgroepleden vroegen of dit tijdelijk bedoeld was, keken ze ons verbaasd aan. Nee, wat was er mis met deze locatie? Nou…

Toegegeven: er zijn ook verbeteringen aangebracht. Na 5 jaar zeuren hebben nu éindelijk alle werkplekken 2 monitors en een dockingstation en zijn de tafels overal in hoogte verstelbaar, zodat je (in theorie) op alle plekken kunt werken. En vooruit, hoewel de monitorarmen niet optimaal werken zijn ze beter dan de boeken die ik voorheen onder de monitors stouwde.

Ook hebben ze eindelijk het kluisjesbeleid aangepast: omdat we geen persoonlijke kastruimte meer mogen hebben, waren er al eerder kluisjes geplaatst. Maar die sprongen automatisch aan het eind van de week open. Heel handig als je je laptop in het weekend niet mee naar huis wil nemen, als je een dag ziek bent of om andere onverwachte redenen even niet op kantoor kunt komen, of als je spullen hebt die je permanent voor werk nodig hebt. Maar na heul veul klachten hebben ze nu ingesteld dat ze pas na 3 maanden automatisch open springen.
Het is wel zo dat de interface niet zo duidelijk is, dus veel mensen vergeten om na het gebruik van een kluisje, het ding vrij te geven. Dus hebben ze nu bedacht dat ze wekelijks alle kluisjes nalopen om te controleren of die wellicht per ongeluk leeg zijn. Wat inhoudt dat ze dus alle kluisjes openmaken en erin kijken, ook al heb je daadwerkelijk spullen erin gelegd om ze veilig te houden…

En er gaat eindelijk iets worden gedaan aan de klimaatinstallatie. Na 5 jaar klachten doorgeven over hoofdpijn, droge ogen en onhoudbare temperaturen zijn ze eindelijk gestopt met het advies geven om andere kleding aan te trekken, van de radiatorknoppen af te blijven en de ramen dicht te laten. Wat blijkt: in de destijds geïnstalleerde apparatuur ontbreekt een onderdeel(!). Wordt gefixt. We zijn benieuwd naar het effect.

Maar wat betreft de andere verbeterpunten: we weten al dat er voorlopig weinig gaat veranderen. Er is een ‘100 dagen-beleid’, wat inhoudt dat we de veranderingen eerst 3 maanden moeten aanzien. Als er daarna nog steeds klachten ergens over zijn, gaan ze eens kijken of er iets moet veranderen. Dus ook al klagen we over sommige dingen al sinds wij in 2018 dit pand betrokken, we moeten toch weer 100 dagen wachten voordat er naar ons geluisterd wordt. ‘Geluisterd’, net zoals alle vorige keren waarschijnlijk. :’-(

Dus de komende tijd gaan we merken hoeveel er geknokt wordt om een werkplek te bemachtigen, aangezien we nu nog minder werkplekken over hebben gehouden dan voorheen (vanwege alle ‘ontmoetingsplekken’), terwijl het voorheen vaak al overvol was op dinsdagen en donderdagen. 100 Dagen-beleid of niet, ik heb niet de illusie dat het hele flexwerkconcept teruggedraaid gaat worden.  :(

Afscheid van team OSO

Afgelopen zomer zijn we binnen onze divisie Marketing & Communicatie officieel overgegaan naar een ‘matrixstructuur’. Dat wil zeggen dat we niet langer werken binnen afdelingen zoals ‘corporate communicatie’, ‘onderwijsmarketing’ en (die van mij, nee ik heb het ook niet bedacht:) ‘online strategie & ondersteuning’, maar in doelgroepteams (voor bv. aankomend studenten, huidige studenten en huidige medewerkers) die ondersteuning kunnen vragen aan expertiseteams, zoals op het gebied van ‘branding’, ‘functioneel beheer’, ‘data’ en (die van mij:) ‘online marketing’.

Mijn oude afdeling was voorheen een beetje de ondersteunende afdeling voor de rest van de afdelingen en door de verschillende soorten werkzaamheden die we deden, waren wij enigszins los zand. Met slechts twee van mijn collega’s had ik intensief contact, met anderen soms, en met ongeveer de helft in het geheel niet. De maandagochtend-werkoverleggen waren dan ook totaal niet interessant voor mij, maar goed, ik paste ook niet in een ander team.

In de nieuwe structuur pas ik nog steeds in geen enkel team, dus het was voor mij niet echt een verbetering of verslechtering.  :P  Met mijn eclectische verzameling van vaardigheden en onderwerpen waar ik me mee bemoei, pas ik eigenlijk in 3 teams (net niet). Dus ach. Ik blijf gewoon doen wat ik altijd al deed en beschouw mijn functie-omschrijving nog steeds als ‘more like guidelines anyway’.  ;)

Maar goed, de opheffing van onze oude afdeling moest natuurlijk wel memorabel gemarkeerd worden, dus organiseerde onze manager vanmiddag een lunch in een vreselijk onsfeervol leslokaaltje (ruimtes vinden is in onze organisatie een structureel probleem), maar maakten we er toch wat van door allemaal zelfgemaakte hapjes mee te nemen (op één collega na, die de memo niet had gekregen – afdeling communicatie is niet noodzakelijk de beste in communiceren  :roll: ) en een Spotify-playlist op de laptop aan te zwengelen. Omnom, dat zijn de betere afscheidsfeestjes – en beter voeder dan die van de universitaire catering.  :P

Baas had zelfs een afscheidscadeautje voor ons geregeld: een boekje met verhaaltjes in bedank-thema, met voorin voor iedereen een persoonlijke inscriptie. Ik kan die van mij erg waarderen, want hij is heel treffend. Ik ben blij met mijn baas, die mijn scherpe randjes juist waardeert en met wie ik om onze gezamenlijke tekortkomingen kan lachen.  :lol:

Natuurlijk moest er ook nog een teamfoto worden gemaakt, waarop natuurlijk de meesten een beetje vreemd staan omdat de timer op 10 seconden stond en niemand wist wanneer die 10 seconden nou precies om waren, waarop eentje alleen op papier aanwezig is want het is ons zo goed als nooit gelukt om compleet te zijn bij wat dan ook, en natuurlijk moest die foto nog even last-minute worden gemaakt waardoor ik 10 minuten te laat op mijn volgende afspraak verscheen.
Ik ga mijn lichtelijk disfunctionele team misschien toch wel missen. <3

Einde vakantie

Na 3 heerlijke weken is morgen dan echt mijn zomervakantie voorbij. Sip.

Dus nu moet ik me mentaal gaan voorbereiden op de shitload aan mail en taken die vast en zeker op me liggen te wachten (of nog erger: die mijn collega’s hebben geprobeerd zelf over te nemen zodat ik, net als na mijn vorige vakantie, eerst puin kan ruimen) en, nog veel erger, de vraag van mijn collega’s die ongetwijfeld de hele dag door herhaald gaat worden: “En, ben je nog weg geweest?”
Euh nee, waarom draait iedereen zijn zomervakantie toch altijd om op vakantie gaan? Gelukkig kan ik zeggen dat ik naar Castlefest (nou ja, naar “een festival”) ben geweest, om ze tevreden te stellen.

Maar mijn vakantie draait om leuke dingen doen. In praktijk komt dat doorgaans neer op creatieve dingen doen. Zodra ik eindelijk tijd heb, ga ik aan de slag met de projectjes die ik al in mijn hoofd had. En als ik iets meer mentale ruimte krijg dan gemiddeld, creëert mijn hoofd nog véél meer nieuwe ideeën!

Die mentale ruimte moet ik wel bewust maken, want mijn eerste neiging is om mijn complete to-do-list in mijn vakantie te gaan afwerken. Waardoor ik dan aan het eind altijd sip bedenk dat ik weliswaar heel nuttig en productief ben geweest, maar er niet noodzakelijk van heb genoten. Dus deze vakantie heb ik bewust met mezelf afgesproken dat ik maar een paar nuttige klusjes mocht doen. En dat ik níét ging werken aan dingen waar ik buiten de vakanties ook al veel tijd in stop en waar altijd wel iets voor te doen blijft, zoals repeteren voor mijn bandjes of huiswerk maken voor mijn coupeuse-opleiding. En dat ik juist wel ruimte moest maken voor ook niet-productieve maar leuke dingen, zoals lezen, gamen en sociale afspraken.

En ondanks dat het drie behoorlijk regenachtige weken waren en genieten van zon en buiten dus niet echt mogelijk was, is het gelukt!

Deze zomervakantie las ik daadwerkelijk een boek uit. Ik speelde deel 1 van Monkey Island weer uit. Ik ging uit eten met Marcel, lunchte met Alice en maakte zelf pizza’s met Judith. En natuurlijk was er Castlefest. <3
Naast het schilderen van mijn tuinoverkapping en het doen van de laatste keukenverbouwingsklusjes, kwam ik eindelijk toe aan het naaien van mijn eigen items in plaats van iets voor mijn opleiding, zoals een complete Castlefest outfit en ging ik ook verder aan een jas voor mijn Charm-personage. Ik verbeterde mijn garenklosjes-vliegengordijn, en ik bedacht en maakte leuke cadeautjes voor een bruiloft en een verjaardag.
En ik maakte muziek, die niet noodzakelijk voor mijn bands was! Liedjes voorbereiden om te zingen met Richard, gewoon wat spelen en oefenen op mijn blokfluiten (inmiddels meerdere, ja…) en wat liedjes instuderen op de doedelzak gewoon omdat ik ze leuk vind en wil kunnen.

En hoewel ik flink wat heb gedaan, is mijn to-do-lijst net zo vol gebleven als die was, omdat ik ook weer heel veel nieuwe leuke projectjes heb bedacht. Alleen ga ik nu niet meer zo veel tijd hebben om die uit te werken, want straks beginnen de coupeuse-opleiding, de zanglessen en de bandrepetities weer. Ook leuk (nou ja, behalve die opleiding), maar door al het huiswerk dat dat structureel met zich meebrengt, blijft er eigenlijk veel te weinig ruimte over voor nieuwe dingen. :-(

Eigenlijk zou ik heel graag nog een dag minder gaan werken – 3 in plaats van 4 dus. Ik heb mijn werk namelijk geen seconde gemist de afgelopen drie weken. En ik ben ook echt mentaal afgeschakeld van al het gedoe rondom het websiteproject, alle Heul Belangrijke Dingen die nog moeten gebeuren en alle trainingen die ik nog aan meer of minder gemotiveerde collega’s moet geven, dus wat dat betreft was mijn vakantie ook succesvol.

Als ik kijk hoeveel hobbies en vaardigheden ik heb die mij geld (kunnen) opleveren (website, optreden met de bands, muziekles geven, dansles geven, kleding naaien, boek schrijven), zou ik dan niet een dag per week daaraan kunnen besteden in plaats van voor een baas werken in de online marketing, vraag ik me regelmatig af? Maar ik weet ook dat ik daar niet noodzakelijk gelukkig van word. Ten eerste omdat ik houd van zekerheid (o.a. wat betreft voldoende inkomen) en ten tweede: alles wat ‘moet’ omdat je een verplichting richting iemand anders bent aangegaan, doodt uiteindelijk de creativiteit. Ik word toch vooral het gelukkigst van dingen voor mezelf doen en steeds iets nieuws bedenken of maken, in plaats van dingen te herhalen.

Dus zet ik morgen toch maar weer die wekker en open ik toch maar weer mijn werk-mailbox. Zucht. Wanneer beginnen de herfst- en kerstvakantie?

Werkplekpikkertje

Nieuw drama op het werk!  :P

Vorige week verscheen er een berichtje van onze divisiemanager op ons algemene communicatiekanaal: “Er gaat een gerucht rond dat afdeling Inkoop in de projectruimte/stilteruimte komt te zitten. Ik weet van niets, maar ik ga het uitzoeken.”

Diezelfde middag, in de betreffende project-/stilteruimte: *4 mensen komen binnengewandeld en kijken geïnteresseerd rond.*
Ik: “Euh, kan ik jullie helpen?”
Mensen: “Wij zijn van afdeling Inkoop. We gaan hier naartoe verhuizen dus we komen even kijken hoe de ruimte eruit ziet.”
Ik: “Um, wij weten van niets en hebben deze werkplekken nodig…”
Mensen: “Oh? Wij hebben het net gehoord. Wij hebben de verhuizing ook niet aangevraagd, maar we moeten volgende week al uit onze ruimte zijn omdat <nieuw instituut> daar met spoed heen moet.”
Ik: “In het kader van verwachtingsmanagement: ik vrees dat het laatste woord hier nog niet over gesproken is…”

Maandag, een berichtje van mijn manager op ons afdelingskanaal: “Net <divisiemanager> gesproken over de stilte-/projectruimte. (Off the record:) hij is boos (en <persoon van Facilitair Beheer> inmiddels ook) en het is geëscaleerd naar <de grote bazen>.”

Mijn collega’s pakten de popcorn er vast bij, en ik bereidde me voor op een grootsche strijd – want die ruimte is de enige ruimte waar ik fatsoenlijk kan werken. In het andere gedeelte staan te weinig bureau’s die omlaag kunnen en over zowel twee monitors als een docking station beschikken (waarom dat nog steeds niet is geregeld, is een al jaren lopend issue…). Het ding is: de project-/stilteruimte is door ons gehuurd terwijl die andere werkplekken wel echt ‘van ons’ zijn. Maar ze kunnen ons er natuurlijk niet zomaar zonder notificatie uit schoppen als wij nog huren.

Vanochtend kwam het verlossende woord op ons divisiekanaal: “Zojuist is besloten dat de afdeling Inkoop niet gaat verhuizen naar de huidige ‘stilteruimte’.”

Zonder verdere details, dus nu zijn we zowel opgelucht als een beetje teleurgesteld. Heeft er nou bloed gevloeid of niet? Heeft er iemand op z’n flikker gekregen en zo ja, hoe hard? :roll: Maar onze baas heeft blijkbaar gewonnen. Jeuj, wij houden onze werkplekken!  :D
Dat wil zeggen: tot april. Want dan gaat het nieuwe ‘flexwerk-concept’ hier van start en volgt er een enorme herindeling van het pand en moet iedereen gaan flexwerken in plaats van alleen onze divisie. Ben heel benieuwd welke nieuwe drama’s gaan ontstaan…

Foute kerstrok

Er is weer eens iets uit de hand gelopen.

Op het werk hebben we jaarlijks een kerstborrel. Enkele jaren geleden besloot ik eens lollig te doen en wat kerstbal-oorbellen aan te doen, een kerstboomslinger om me heen te hangen en een rendiergewei op te zetten. Dat oogstte veel vrolijke reacties, dus kleedde ik me ook het jaar erna kerstig aan. En het jaar daarna schminckte ik me als rendier.

De twee jaren daarna was corona, en het eerste jaar hadden we dus maar een digitale borrel. Toen werd ik kerstelf.

Vorig jaar was iedereen sip en had niemand zin in wéér een digitale borrel, dus is het helaas niet doorgegaan. Maar goed, het betekent dus wel dat het 3 jaar geleden was dat we een fysieke kerstborrel hadden. Inmiddels zijn er behoorlijk wat personele wijzigingen geweest, dus veel van mijn collega’s waren helemaal niet bekend met mijn kerstoutfits.

Dat gaf wat lucht, want op een gegeven moment begonnen mijn collega’s al een paar weken van tevoren te vragen wat ik nu weer zou gaan dragen met de kerstborrel? Dus dit jaar zouden de verwachtingen vast niet zo hoog zijn. Dacht ik.

Collega 1: “Heh, al die nieuwelingen die wisten natuurlijk niet dat jij steeds wat bijzonders aantrekt met de kerstborrel, dus ik heb ze verteld dat jij altijd extreme outfits hebt! Ze zijn nu allemaal héél benieuwd!!”
Collega 2: “Hey Lenny, ik heb in de wandelgangen gehoord dat jij een jurk met lampjes aan gaat trekken! Klopt dat?”

Argh…

En ik wil niet teleurstellen natuurlijk. Plus, ieder excuus om all-out te gaan met een outfit grijp ik aan. ;-) Dus voor dit jaar naaide ik: een kerstboomrok, om over een hoepelrok te dragen. Inclusief lichtsnoer. :D

Nee, ik had hier uiteraard helemaal geen tijd voor, want mijn Dickensoutfit moest ook nog af, dus deze rok is op een schandalige wijze tot stand gekomen. Velours de panne in elkaar naaien met enkel de lockmachine – back to the old school LARP-days! En omdat het toch echt in één avondje af moest, heb ik de onderste slinger met de nietmachine tegen de stof aangezet… mijn naaijuf zou me direct van de opleiding schoppen als ze het wist. :-X (En laten we het niet hebben over het feit dat ik in de haast bij het bevestigen van de decoraties, de overrok op sommige plekken per ongeluk aan de hoepelrok heb vastgenaaid en ze dus als één geheel aan moest trekken…)

Waren de vorige outfits nog bij elkaar geraapt / in elkaar gezet met spullen die ik nog in huis had, voor deze outfit heb ik de stof en slingers speciaal gekocht. Het was weliswaar stof van slechts €3,50 per meter en cheap-ass slingers, maar het is toch weer een grens over gegaan. Net als destijds met mijn carnavalsoutfits voor een vorige werkgever: het begon met gewoon een LARP-kostuum uit mijn kast trekken (want ik heb helemaal geen carnavalskostuums, ik ben een enorm slechte Limburger). Daarna verzamelde ik spullen die ik had liggen tot een outfit. En uiteindelijk kocht ik items die ik liet bedrukken of beschilderde.

Tsja. If something is worth doing, it’s worth overdoing? De kerstrok was dan ook wederom een daverend succes. :-P Maar wat ga ik volgend jaar nou weer doen om dit te toppen? Waar eindigt dit…??  :roll:

Op mijn hoofd de kerstster-diadeem die ik ook in elkaar knutselde van karton en aluminiumfolie, plus oorbellen met kerstballen, voor het completeren van de kerstboom-look :-)

Hoe dan ook was de borrel weer extreem gezellig. Ik houd normaal gesproken helemaal niet van borrelen, maar de kerstborrel is om de een of andere reden altijd superleuk. Ditmaal was er geen activiteit gepland, alleen maar drank, eten en muziek (we hadden allemaal 2 liedjes mogen aandragen voor de afdelings-Spotify-playlist), maar toch ben ik gebleven totdat de TL-verlichting weer aan ging, André Hazes werd gedraaid (“Het is tijd… de hoogste tijd”) en men begon met opruimen omdat het gebouw dicht ging.

Inmiddels had ik 3,5 glas rosé en nog geen avondeten gehad, dus de stemming zat er goed in. Het leverde niet alleen een nieuwe ICT-collegas-selfie op, maar ik kreeg eindelijk weer eens wat roddels mee (is het waar dat één van de managers vriendelijk is gevraagd elders in de organisatie een functie te zoeken??), vertelde ik de nieuwe garde de legende over hoe onze divisiemanager aan zijn Slayer-kersttrui kwam en had ik openhartige gesprekken met collega’s: toen we van de week tijdens een overleg grapten dat er te weinig capaciteit was, stelde iemand voor dat we ons maar allemaal in drieën moesten clonen. Waarop ik grapte: “Volgens mij zit helemaal niemand te wachten op drie Lenny’s” – waar iedereen hard om moest lachen. Maar mijn collega zei vanavond: “Ik vind dat we zés Lenny’s moeten hebben!” (Awww <3) “Maar weet je wat jouw probleem is, Lenny? Jij verwacht altijd dat iedereen voor rede vatbaar is. En dat is gewoon niet zo.”  :lol: :lol: :lol: Die ga ik onthouden…

Los daarvan had ik van de week ook weer eens een conflict met een medewerker van een andere afdeling, die het had ‘geëscaleerd naar het management’ en vandaag kreeg ik via mijn manager te horen dat hij het met zijn manager had besproken (ja, we hebben nogal wat managementlagen in onze organisatie) en dat ze volledig achter me stonden en vonden dat het enige wat ik fout had gedaan was, dat ik het niet eerder naar hén had geëscaleerd zodat zij het voor me konden oplossen. Aww… they have my back! <3  Ik voel me dus ineens weer enorm gewaardeerd. Ondanks dat ik de afgelopen week heel wat collega’s heb vervloekt, sluit ik dit jaar dus met een heel positief (en ietwat aangeschoten) gevoel af. Nu lekker kerstvakantie – tot volgend jaar, collega’s!