Vandaag staak ik.

Veel medewerkers en studenten van de Radboud Universiteit staken vandaag als onderdeel van een landelijke estafettestaking van hoger onderwijsinstellingen, tegen de door ons kabinet geplande enorme en desastreuze bezuinigingen op onderwijs en onderzoek.

Kennis is mijns inziens de basis voor een welvarende samenleving. Alleen door te begrijpen hoe de wereld in elkaar zit, kunnen we als een maatschappij vooruit komen.

Het kabinet heeft het in haar plannen veelvuldig over innovatie, maar zonder opgeleide mensen die onderzoek doen, kan onze economie het gevoeglijk vergeten. Dus waarom zou je bezuinigen op juist dat wat je wil stimuleren?

Nou boeit mij persoonlijk de economie niet het meeste. Ik staak vooral om een signaal af te geven tegen de trend die we momenteel in de wereld zien, die in Nederland helaas gekopieerd dreigt te worden. Trump kondigde bijvoorbeeld ook al aan flink te gaan bezuinigen op het Department of Education. Want vergis je niet: de Nederlandse bezuinigingen zijn echt niet cruciaal voor de begroting. Het achterliggende idee is dat onderwijs niet belangrijk is. Sterker nog: de rechts-extremistische populisten zijn gebaat bij mensen die niet meer zelf kritisch kunnen nadenken. Die ‘fake news’ slikken en niet meer onderscheid kunnen maken tussen de echte feiten en ‘alternative facts’. Mensen die niet meer kunnen aantonen dat de klimaatcrisis en andere dingen die hen niet uitkomen, wel degelijk bestaan.

Bezuinigingen op onderwijs en onderzoek kan een volgend kabinet ook niet zomaar ongedaan maken. Deze bezuinigingen gaan vele jaren doorwerken.

Daarom staak ik. En ik hoop dat de rest van Nederland achter me staat.

Hoera, precies 10 jaar geleden had ik mijn eerste werkdag bij de Radboud Universiteit en lo and behold, ik werk er nog steeds!

Ik heb het nog nooit eerder ergens zo lang volgehouden. Zeker mijn twee laatste banen waren niet bepaald een succes: bij de vorige had ik een superleuke opdracht maar een dramatische manager en werksfeer, de baan daarvoor was bij een leuke organisatie maar in het werk kon ik mijn ei niet kwijt. Nu heb ik eindelijk iets gevonden waarbij het allebei goed is!

De Radboud Universiteit is een grote werkgever en daarom is het allemaal goed geregeld wat betreft arbeidsomstandigheden en allerlei andere regelingen en faciliteiten. De divisie waarbij ik werk heeft een gedreven en vooruitstrevende cultuur. Mijn functie bleek inderdaad voor een heel groot deel zelf in te richten en daar heb ik dan ook dankbaar gebruik van gemaakt, zodat ik nu focus op de dingen die ik echt interessant vind. In het begin verveelde ik me nog wel eens, maar sinds we in 2018 zijn gestart met een project om een nieuw cms met verbeterde website te implementeren, komt dat nauwelijks meer voor en word ik goed uitgedaagd. Mijn collega’s weten waar ik goed in ben en weten me uit zichzelf te vinden bij vragen, in plaats dat ik met mezelf en mijn kennis moet leuren. En mijn manager begrijpt en waardeert me, ondanks mijn gebreken – die ziet ook de voordelen erin.

Natuurlijk is niet altijd alles koek en ei: ook bij ons kunnen sommige dingen beter en ook hier kan ik sommige collega’s wel structureel achter het behang plakken. Maar dat houd je toch.

Als ik mijn eerste posts over bij de uni werken teruglees, is het verrassend hoe goed ik een en ander wist te voorspellen of in te schatten. Inderdaad is dit een organisatie / werkplek waar ik veel beter tot mijn recht kom dan in mijn voorgaande banen, maar is het pijnpunt dat het een grote organisatie is waarin ik niet altijd genoeg invloed heb om mijn werk perfect te kunnen doen, en waardoor alles (veel) langzamer gaat dan ik zou willen. En mijn salaris blijft wat achterlopen op wat je bij meer commerciële bedrijven kunt verdienen, maar van de andere kant vind ik het ook heel fijn dat er nu CAO-onderhandelingen voor me worden gedaan waardoor ik niet ieder jaar zelf om salarisverhoging moet bedelen. Bovendien verdien ik genoeg om geen geldzorgen te hebben en alles te kunnen doen wat ik wil, en heb ik een goede werk-privé-balans. En natuurlijk heb ik lekker weinig reistijd, waarbij ik gewoon met de fiets naar de campus kan!

Het grootste issue, het flexwerken, is inmiddels ook enigszins getackled. Sinds onze divisie als eerste overstapte zijn er een hoop dingen eindelijk opgepakt en verbeterd, want inmiddels is het hele pand over en is er dus ook wat meer geld in geïnvesteerd. Ideaal wordt flexwerken nooit, maar nu hebben we in ieder geval allemaal een eigen laptop, staan overal docking stations met twee monitors, en zijn er overal in hoogte verstelbare bureaus.
Niet dat ik daar nu wel goed aan kan zitten, maar na jaren volhouden heb ik sinds enkele maanden eindelijk mijn eigen, aangepaste bureaustoel gekregen, en sinds twee weken ook een iets verlaagd bureau met een ‘voorkeursplek’-sticker erop, zodat ik andere mensen ervan mag wegjagen als ik daar wil zitten. Victorie! \o/

Dus al met al ben ik nog steeds heel blij dat ik er werk en ben ik vooralsnog niet op zoek naar een andere baan. Wel ben ik benieuwd hoe uitdagend mijn werk blijft als later dit jaar eindelijk alle oude sites zijn overgeheveld naar de nieuwe en we de stekker uit het oude cms trekken. Maar dat zullen we wel gaan zien.

(Oh, en ik verwacht niet dat dit dienstjubileum op kantoor wordt onthouden, laat staan gevierd. 10 Jaar in dienst zijn is hier blijkbaar niet zo’n prestatie, pas als je 25 jaar in dienst wordt gaan mensen eens iets voor je organiseren.    )

Hoera, vanaf nu heb ik officieel een eigen bedrijf: Millennyum Creative Projects!

Het is niet zo dat ik nu ineens andere dingen ga doen dan ik eerst deed, hoor. Ik pak het alleen wat anders aan.

Als muzikant zijnde worstelde ik al een tijd met de Artiestenregeling. De Belastingdienst had het namelijk makkelijker proberen te maken in plaats van leuker, en was daar weer eens jammerlijk in gefaald. Want als muzikant zonder eigen bedrijf, val je automatisch onder de Artiestenregeling, wat inhoudt dat je een fictief loondienstverband aangaat met je opdrachtgevers. Officieel moet iedereen die je inhuurt, je op hun loonlijst zetten. Totaal onpraktisch, natuurlijk. En al helemaal als je in een band speelt die zowel bestaat uit bandleden die zelfstandig ondernemer zijn als bandleden die amateurs zijn (voor meer uitleg over de problematische situatie: zie de link in de eerste zin).

Tot noch toe had ik het opgelost door gebruik te maken van een verloningsbureau, dat gratis was voor muzikanten. Een unieke situatie! Maar helaas uiteindelijk toch te mooi om waar te zijn, want na enkele jaren van hun dienstverlening gebruik te hebben kunnen maken, hebben ze inmiddels besloten om er toch geld voor te gaan vragen. Heel begrijpelijk, maar ik moest dus op zoek naar iets anders.

Nou ja, het moest natuurlijk niet, ik kon hen ook betalen voor hun diensten. 6% Commissie is niet een enorm bedrag. Maar ik verdien al zo weinig met muziek, dus alles wat eraf gaat is zonde. Bovendien is het ook een beetje een principekwestie: als ik het zelf gratis kan regelen, dan doe ik dat liever. Dus dook ik weer in de regelgeving om een andere oplossing te vinden.

Uiteindelijk bleek ik er niet onderuit te komen om zelfstandig ondernemer te worden. Maar dat bleek niet zo veel voeten in de aarde te hebben als ik vreesde!
Het grootste issue waar ik tegenaan liep was namelijk dat ik als particulier geen facturen mag sturen. Dat is eenvoudig op te lossen door je in te schrijven bij de Kamer van Koophandel: als je een KvK-nummer en een btw-nummer hebt (wat je automatisch na inschrijving van de Belastingdienst krijgt), mag je wel facturen sturen.
Wat je natuurlijk niet wil, is met enorme administratieve belasting-rompslomp zitten doordat je een eigen bedrijfje hebt. Maar dat valt in mijn geval enorm mee! Want ik verdien weinig genoeg om in aanmerking te komen voor de kleineondernemersregeling (de KOR), wat inhoudt dat je dan geen btw hoeft te vermelden op je facuren (en ook niets terugvraagt), waardoor je geen btw-administratie hoeft te gaan voeren. Sterker nog: ik hoef de KOR niet eens aan te vragen, want dat heb ik een paar jaar geleden al gedaan toen ik zonnepanelen nam! (Het is een officiële regeling dat je als zonnepaneelbezitter van die regeling gebruik mag maken.)

Het laatste vraagstuk is of de Belastingdienst mij als ondernemer gaat zien. Want dat zijn twee verschillende dingen: als je je inschrijft bij de KvK ben je weliswaar ondernemer, maar of je ondernemer bent voor de inkomstenbelasting is iets anders. Ben je dat wel, dan moet je naast je particuliere belastingaangifte ook apart aangifte doen voor je onderneming. Ziet de Belastingdienst je niet als ondernemer, dan kun je de inkomsten en uitgaven die je maakt voor je bedrijfje gewoon opgeven bij je particuliere belastingaangifte onder het kopje ‘inkomsten uit overig werk’. Precies wat ik tot nu toe al deed.
Hoogstwaarschijnlijk kan ik dat blijven doen, want ik ga niet zo veel per jaar verdienen met mijn bedrijfje en bovendien heb ik maar twee opdrachtgevers (mijn bandleiders, die namens alle bandleden een factuur sturen naar onze opdrachtgevers), terwijl je er volgens de Belastingdienst minimaal 3 moet hebben.
Oftewel: waarschijnlijk is het enige dat er verandert, dat ik nu facturen mag sturen! En dat is vele malen handiger dan op de loonlijst bij iemand staan, en goedkoper dan de facturatie via een verloningsbureau te laten verlopen!

En als ik dan toch een bedrijfje begin, kan ik natuurlijk ook gelijk al mijn andere bronnen van inkomsten eronder gooien, bedacht ik me. Dus heet mijn bedrijfje ‘Millennyum Creative Projects’, zodat ik er lekker al mijn creatieve uitspattingen mee kan omvatten: van muziek maken tot boeken schrijven en van mijn Alice in Wonderland affiliate webshop tot kleding maken!

Vandaag was het zo ver: nadat ik eerder online mijn aanvraag had ingediend, mocht ik op gesprek komen bij het kantoor van de Kamer van Koophandel in Arnhem. Daar werd alles officieel gemaakt.

De medewerkster: “Goh, dit heb je grondig ingevuld… en jij bent ook echt een Jack of all trades zeg…!”
Yep

Na een half uurtje was het gepiept, en nu is het met terugwerkende kracht sinds 1 maart officieel: ik ben zelfstandig ondernemer!! \o/  

De flexwerk-saga bij ons op kantoor heeft een nieuw hoofdstuk.

In 2018 verhuisden we met onze dienst naar een ander gebouw en had onze manager voor die gelegenheid bedacht dat wij het goede voorbeeld gingen geven en als eerste gingen flexwerken. Onze verdieping werd er volledig op ingericht (lees: er waren mooie plannen, toen te weinig budget, en toen werd alles maar half geïmplementeerd, tot grote frustratie van velen, die uberhaupt al geen voorstander waren van flexwerken). De collega’s op de andere verdiepingen mochten wel nog gewoon hun vaste werkplekken en kamertjes / kleine kantoortuintjes houden.

Daar is nu verandering in gekomen, want onze klachten vonden afgelopen jaren geen enkel gehoor en er is inmiddels een universiteitsbreed project gestart: ‘InWork’. Wat inhoudt dat nu zo veel mogelijk mensen flexibel moeten gaan werken, ook al was ook het grootste deel van alle andere medewerkers tegen. Ons pand zou weer als een van de eersten aan de beurt zijn voor een herindeling. Er verschenen projectplannen en plattegrondjes met vele ‘ontmoetingsplekken’, want, zo was de gedachte: je komt naar de campus om elkaar te ontmoeten! Dat klopt. Maar dat strookt volledig niet met het achterliggende doel: minder werkplekken nodig hebben.

Ik probeerde nogmaals uit te leggen dat je niet van ons moet verwachten dat we onze aanwezigheid op de campus netjes over de week verdelen om de drukte op de werkplekken te spreiden, als we naar de campus komen om elkaar te ontmoeten. Dat vereist namelijk dat je tegelijkertijd aanwezig bent. Maar die logica ging er niet in.

Ik probeerde ook nogmaals uit te leggen dat het onmogelijk is om je werk zo te plannen dat je op bepaalde dagen alleen maar overleggen hebt en op andere dagen alleen maar werk waar je je thuis op wil concentreren. Een deel van mijn werk omvat bijvoorbeeld ‘makkelijk bereikbaar zijn voor collega’s met vragen’. En dat betekent dat ik niet thuis moet werken en me ook niet terug moet trekken op een afgeschermde stiltewerkplek. Ik heb een werkplek nodig waar ik enigszins rustig kan werken, maar wel in de buurt en in het zicht ben van collega’s. Maar ook dat was lastig te begrijpen.

En dus verzamelde de projectgroep al onze wensen, ideeën en feedback, en deed ze vervolgens precies wat ze sowieso hadden willen doen als we geen input hadden geleverd.

En dus zagen we met lede ogen toe hoe de afgelopen weken onze verdieping opnieuw werd ingericht met flexplekken, die vaak direct naast onafgeschermde overlegplekken staan.

Gisteren kwam ik voor het eerst sinds de verbouwing weer op kantoor en het was precies zoals ik had verwacht:

• Mijn bureau is kwijt. Of is er gewoon niet meer, ik heb geen idee. Er was mij, na 5 jaar klagen, eindelijk een bureau beloofd waar ik achter zou passen. De oude bureaus konden namelijk niet laag genoeg, waardoor bij één bureau de pootdopjes onderuit waren gehaald zodat die net een paar centimeter lager werd, wat eigenlijk ook nét niet voldoende was voor mij, maar in ieder geval beter dan niks. Ik had dat bureau moeten labelen voordat de verbouwing begon, maar het was sowieso onduidelijk of ik dat bureau zou terugkrijgen of een echt fatsoenlijk passend bureau. In praktijk bleek er dus geen enkel lager bureau te staan. De medewerker van de projectgroep ging het navragen. To be continued… *zucht*
• Het secretariaat is in een hoek weggestopt, waardoor je langs een smal stukje tussen werkplekken en de muur moet schuiven om er te komen, terwijl hen een open, makkelijk bereikbare plek was beloofd. Bovendien zijn hun telefoons kwijt. Het secretariaat kan dus al twee dagen niet bellen of gebeld worden. :’-)
• Sommige docking stations zijn nieuw en je blijkt daardoor nieuwe software op je laptop te moeten installeren voordat beide monitors werken. Dat was slecht gecommuniceerd en er was in die communicatie geen duidelijke handleiding verstrekt, met als resultaat verwarring alom bij voor het eerst inloggende medewerkers en één collega die zich die dag heeft opgeofferd om bij iedereen langs te gaan om uit te leggen waarom het scherm niet werkte en te helpen met de installatie.
• De vaste monitorarmen kunnen niet hoog genoeg worden ingesteld voor de langere collega’s en zakken regelmatig tijdens het werken omlaag, of slagen er niet in het scherm horizontaal te houden.
• Men is vergeten de kapstokken terug te plaatsen.
• Er staan plantenbakken om het wat gezelliger te laten ogen, maar er staan nog geen planten in. Die arriveren pas ergens in het komende kwartaal. (Collega van een andere verdieping: “Wij zijn in april verhuisd en hebben nog steeds geen planten.”)
• De grote centrale kastruimte is opgedeeld. Er zijn nu kleine kastjes onder bovengenoemde plantenbakken, verspreid over de ruimte. Oftewel: alle huisstijl-kleding die voor open dagen enzo wordt gebruikt, moet over al die kleine kastjes worden verdeeld. Succes met onthouden in welke kast ook alweer welke maat ligt, en veel plezier met je spullen bij elkaar rapen iedere keer als je iets nodig hebt voor je evenement.
• De grote vergaderruimte op onze verdieping (de enige in het gebouw die groot genoeg is voor 15 personen – oftewel geschikt voor de trainingen die ik geef), blijkt zonder communicatie vooraf daarover geclaimd te zijn door een andere afdeling, zodat zij daar hun trainingen kunnen geven. Wij mogen hem in theorie gebruiken als zij hem niet nodig hebben, maar het reserveringssysteem kan dat nog niet aan dus er is momenteel nog geen manier om dat te doen behalve hen direct lief te vragen. Dat betekent dat wij vaker moeten gaan betalen om ruimtes elders op de campus te huren voor mijn trainingen, want alleen de ruimtes in ons eigen pand worden niet intern doorbelast. Eens kijken hoe lang het duurt voordat een manager zich daarover gaat opwinden.  
• Iedere afdeling heeft eigen concentratieplekken op hun verdieping en daarnaast zijn er per verdieping een aantal door anderen te boeken concentratieplekken, behalve wij. Wij hebben alleen gedeelde concentratiewerkplekken. “Dus wij moeten altijd vooraf een concentratiewerkplek reserveren als we eentje nodig hebben?”, vroeg ik. “Nee”, zei de collega van de projectgroep: “Jullie mogen hier gewoon gaan zitten.” Ik: “Maar als iemand aankomt die die plek gereserveerd blijkt te hebben, moet ik alsnog weg?” “Ja.” “Dan moeten we ze in praktijk toch ook reserveren? Anders worden we continu weggestuurd!” “Euh…” Daar is dus weer heel goed over nagedacht door iemand…
• En dan hebben we nog de prachtige, feng shui-verantwoorde plaatsing van de enórme belcel. Niemand weet waarom die zo groot is – we zouden hem zelfs als kamer aan een student kunnen verhuren. En ook niemand weet wie het een goed idee vond om deze midden in de ruimte neer te zetten. Toen we aan de projectgroepleden vroegen of dit tijdelijk bedoeld was, keken ze ons verbaasd aan. Nee, wat was er mis met deze locatie? Nou…

Toegegeven: er zijn ook verbeteringen aangebracht. Na 5 jaar zeuren hebben nu éindelijk alle werkplekken 2 monitors en een dockingstation en zijn de tafels overal in hoogte verstelbaar, zodat je (in theorie) op alle plekken kunt werken. En vooruit, hoewel de monitorarmen niet optimaal werken zijn ze beter dan de boeken die ik voorheen onder de monitors stouwde.

Ook hebben ze eindelijk het kluisjesbeleid aangepast: omdat we geen persoonlijke kastruimte meer mogen hebben, waren er al eerder kluisjes geplaatst. Maar die sprongen automatisch aan het eind van de week open. Heel handig als je je laptop in het weekend niet mee naar huis wil nemen, als je een dag ziek bent of om andere onverwachte redenen even niet op kantoor kunt komen, of als je spullen hebt die je permanent voor werk nodig hebt. Maar na heul veul klachten hebben ze nu ingesteld dat ze pas na 3 maanden automatisch open springen.
Het is wel zo dat de interface niet zo duidelijk is, dus veel mensen vergeten om na het gebruik van een kluisje, het ding vrij te geven. Dus hebben ze nu bedacht dat ze wekelijks alle kluisjes nalopen om te controleren of die wellicht per ongeluk leeg zijn. Wat inhoudt dat ze dus alle kluisjes openmaken en erin kijken, ook al heb je daadwerkelijk spullen erin gelegd om ze veilig te houden…

En er gaat eindelijk iets worden gedaan aan de klimaatinstallatie. Na 5 jaar klachten doorgeven over hoofdpijn, droge ogen en onhoudbare temperaturen zijn ze eindelijk gestopt met het advies geven om andere kleding aan te trekken, van de radiatorknoppen af te blijven en de ramen dicht te laten. Wat blijkt: in de destijds geïnstalleerde apparatuur ontbreekt een onderdeel(!). Wordt gefixt. We zijn benieuwd naar het effect.

Maar wat betreft de andere verbeterpunten: we weten al dat er voorlopig weinig gaat veranderen. Er is een ‘100 dagen-beleid’, wat inhoudt dat we de veranderingen eerst 3 maanden moeten aanzien. Als er daarna nog steeds klachten ergens over zijn, gaan ze eens kijken of er iets moet veranderen. Dus ook al klagen we over sommige dingen al sinds wij in 2018 dit pand betrokken, we moeten toch weer 100 dagen wachten voordat er naar ons geluisterd wordt. ‘Geluisterd’, net zoals alle vorige keren waarschijnlijk. :’-(

Dus de komende tijd gaan we merken hoeveel er geknokt wordt om een werkplek te bemachtigen, aangezien we nu nog minder werkplekken over hebben gehouden dan voorheen (vanwege alle ‘ontmoetingsplekken’), terwijl het voorheen vaak al overvol was op dinsdagen en donderdagen. 100 Dagen-beleid of niet, ik heb niet de illusie dat het hele flexwerkconcept teruggedraaid gaat worden.  

Afgelopen zomer zijn we binnen onze divisie Marketing & Communicatie officieel overgegaan naar een ‘matrixstructuur’. Dat wil zeggen dat we niet langer werken binnen afdelingen zoals ‘corporate communicatie’, ‘onderwijsmarketing’ en (die van mij, nee ik heb het ook niet bedacht:) ‘online strategie & ondersteuning’, maar in doelgroepteams (voor bv. aankomend studenten, huidige studenten en huidige medewerkers) die ondersteuning kunnen vragen aan expertiseteams, zoals op het gebied van ‘branding’, ‘functioneel beheer’, ‘data’ en (die van mij:) ‘online marketing’.

Mijn oude afdeling was voorheen een beetje de ondersteunende afdeling voor de rest van de afdelingen en door de verschillende soorten werkzaamheden die we deden, waren wij enigszins los zand. Met slechts twee van mijn collega’s had ik intensief contact, met anderen soms, en met ongeveer de helft in het geheel niet. De maandagochtend-werkoverleggen waren dan ook totaal niet interessant voor mij, maar goed, ik paste ook niet in een ander team.

In de nieuwe structuur pas ik nog steeds in geen enkel team, dus het was voor mij niet echt een verbetering of verslechtering.    Met mijn eclectische verzameling van vaardigheden en onderwerpen waar ik me mee bemoei, pas ik eigenlijk in 3 teams (net niet). Dus ach. Ik blijf gewoon doen wat ik altijd al deed en beschouw mijn functie-omschrijving nog steeds als ‘more like guidelines anyway’.  

Maar goed, de opheffing van onze oude afdeling moest natuurlijk wel memorabel gemarkeerd worden, dus organiseerde onze manager vanmiddag een lunch in een vreselijk onsfeervol leslokaaltje (ruimtes vinden is in onze organisatie een structureel probleem), maar maakten we er toch wat van door allemaal zelfgemaakte hapjes mee te nemen (op één collega na, die de memo niet had gekregen – afdeling communicatie is niet noodzakelijk de beste in communiceren   ) en een Spotify-playlist op de laptop aan te zwengelen. Omnom, dat zijn de betere afscheidsfeestjes – en beter voeder dan die van de universitaire catering.  

Baas had zelfs een afscheidscadeautje voor ons geregeld: een boekje met verhaaltjes in bedank-thema, met voorin voor iedereen een persoonlijke inscriptie. Ik kan die van mij erg waarderen, want hij is heel treffend. Ik ben blij met mijn baas, die mijn scherpe randjes juist waardeert en met wie ik om onze gezamenlijke tekortkomingen kan lachen.  

Natuurlijk moest er ook nog een teamfoto worden gemaakt, waarop natuurlijk de meesten een beetje vreemd staan omdat de timer op 10 seconden stond en niemand wist wanneer die 10 seconden nou precies om waren, waarop eentje alleen op papier aanwezig is want het is ons zo goed als nooit gelukt om compleet te zijn bij wat dan ook, en natuurlijk moest die foto nog even last-minute worden gemaakt waardoor ik 10 minuten te laat op mijn volgende afspraak verscheen.
Ik ga mijn lichtelijk disfunctionele team misschien toch wel missen. <3

Nieuw drama op het werk!  

Vorige week verscheen er een berichtje van onze divisiemanager op ons algemene communicatiekanaal: “Er gaat een gerucht rond dat afdeling Inkoop in de projectruimte/stilteruimte komt te zitten. Ik weet van niets, maar ik ga het uitzoeken.”

Diezelfde middag, in de betreffende project-/stilteruimte: *4 mensen komen binnengewandeld en kijken geïnteresseerd rond.*
Ik: “Euh, kan ik jullie helpen?”
Mensen: “Wij zijn van afdeling Inkoop. We gaan hier naartoe verhuizen dus we komen even kijken hoe de ruimte eruit ziet.”
Ik: “Um, wij weten van niets en hebben deze werkplekken nodig…”
Mensen: “Oh? Wij hebben het net gehoord. Wij hebben de verhuizing ook niet aangevraagd, maar we moeten volgende week al uit onze ruimte zijn omdat <nieuw instituut> daar met spoed heen moet.”
Ik: “In het kader van verwachtingsmanagement: ik vrees dat het laatste woord hier nog niet over gesproken is…”

Maandag, een berichtje van mijn manager op ons afdelingskanaal: “Net <divisiemanager> gesproken over de stilte-/projectruimte. (Off the record:) hij is boos (en <persoon van Facilitair Beheer> inmiddels ook) en het is geëscaleerd naar <de grote bazen>.”

Mijn collega’s pakten de popcorn er vast bij, en ik bereidde me voor op een grootsche strijd – want die ruimte is de enige ruimte waar ik fatsoenlijk kan werken. In het andere gedeelte staan te weinig bureau’s die omlaag kunnen en over zowel twee monitors als een docking station beschikken (waarom dat nog steeds niet is geregeld, is een al jaren lopend issue…). Het ding is: de project-/stilteruimte is door ons gehuurd terwijl die andere werkplekken wel echt ‘van ons’ zijn. Maar ze kunnen ons er natuurlijk niet zomaar zonder notificatie uit schoppen als wij nog huren.

Vanochtend kwam het verlossende woord op ons divisiekanaal: “Zojuist is besloten dat de afdeling Inkoop niet gaat verhuizen naar de huidige ‘stilteruimte’.”

Zonder verdere details, dus nu zijn we zowel opgelucht als een beetje teleurgesteld. Heeft er nou bloed gevloeid of niet? Heeft er iemand op z’n flikker gekregen en zo ja, hoe hard? Maar onze baas heeft blijkbaar gewonnen. Jeuj, wij houden onze werkplekken!  
Dat wil zeggen: tot april. Want dan gaat het nieuwe ‘flexwerk-concept’ hier van start en volgt er een enorme herindeling van het pand en moet iedereen gaan flexwerken in plaats van alleen onze divisie. Ben heel benieuwd welke nieuwe drama’s gaan ontstaan…