Vorige week verscheen er een berichtje van onze divisiemanager op ons algemene communicatiekanaal: “Er gaat een gerucht rond dat afdeling Inkoop in de projectruimte/stilteruimte komt te zitten. Ik weet van niets, maar ik ga het uitzoeken.”
Diezelfde middag, in de betreffende project-/stilteruimte: *4 mensen komen binnengewandeld en kijken geïnteresseerd rond.*
Ik: “Euh, kan ik jullie helpen?”
Mensen: “Wij zijn van afdeling Inkoop. We gaan hier naartoe verhuizen dus we komen even kijken hoe de ruimte eruit ziet.”
Ik: “Um, wij weten van niets en hebben deze werkplekken nodig…”
Mensen: “Oh? Wij hebben het net gehoord. Wij hebben de verhuizing ook niet aangevraagd, maar we moeten volgende week al uit onze ruimte zijn omdat <nieuw instituut> daar met spoed heen moet.”
Ik: “In het kader van verwachtingsmanagement: ik vrees dat het laatste woord hier nog niet over gesproken is…”
Maandag, een berichtje van mijn manager op ons afdelingskanaal: “Net <divisiemanager> gesproken over de stilte-/projectruimte. (Off the record:) hij is boos (en <persoon van Facilitair Beheer> inmiddels ook) en het is geëscaleerd naar <de grote bazen>.”
Mijn collega’s pakten de popcorn er vast bij, en ik bereidde me voor op een grootsche strijd – want die ruimte is de enige ruimte waar ik fatsoenlijk kan werken. In het andere gedeelte staan te weinig bureau’s die omlaag kunnen en over zowel twee monitors als een docking station beschikken (waarom dat nog steeds niet is geregeld, is een al jaren lopend issue…). Het ding is: de project-/stilteruimte is door ons gehuurd terwijl die andere werkplekken wel echt ‘van ons’ zijn. Maar ze kunnen ons er natuurlijk niet zomaar zonder notificatie uit schoppen als wij nog huren.
Vanochtend kwam het verlossende woord op ons divisiekanaal: “Zojuist is besloten dat de afdeling Inkoop niet gaat verhuizen naar de huidige ‘stilteruimte’.”
Zonder verdere details, dus nu zijn we zowel opgelucht als een beetje teleurgesteld. Heeft er nou bloed gevloeid of niet? Heeft er iemand op z’n flikker gekregen en zo ja, hoe hard? Maar onze baas heeft blijkbaar gewonnen. Jeuj, wij houden onze werkplekken!
Dat wil zeggen: tot april. Want dan gaat het nieuwe ‘flexwerk-concept’ hier van start en volgt er een enorme herindeling van het pand en moet iedereen gaan flexwerken in plaats van alleen onze divisie. Ben heel benieuwd welke nieuwe drama’s gaan ontstaan…
Op het werk hebben we jaarlijks een kerstborrel. Enkele jaren geleden besloot ik eens lollig te doen en wat kerstbal-oorbellen aan te doen, een kerstboomslinger om me heen te hangen en een rendiergewei op te zetten. Dat oogstte veel vrolijke reacties, dus kleedde ik me ook het jaar erna kerstig aan. En het jaar daarna schminckte ik me als rendier.
De twee jaren daarna was corona, en het eerste jaar hadden we dus maar een digitale borrel. Toen werd ik kerstelf.
Vorig jaar was iedereen sip en had niemand zin in wéér een digitale borrel, dus is het helaas niet doorgegaan. Maar goed, het betekent dus wel dat het 3 jaar geleden was dat we een fysieke kerstborrel hadden. Inmiddels zijn er behoorlijk wat personele wijzigingen geweest, dus veel van mijn collega’s waren helemaal niet bekend met mijn kerstoutfits.
Dat gaf wat lucht, want op een gegeven moment begonnen mijn collega’s al een paar weken van tevoren te vragen wat ik nu weer zou gaan dragen met de kerstborrel? Dus dit jaar zouden de verwachtingen vast niet zo hoog zijn. Dacht ik.
Collega 1: “Heh, al die nieuwelingen die wisten natuurlijk niet dat jij steeds wat bijzonders aantrekt met de kerstborrel, dus ik heb ze verteld dat jij altijd extreme outfits hebt! Ze zijn nu allemaal héél benieuwd!!”
Collega 2: “Hey Lenny, ik heb in de wandelgangen gehoord dat jij een jurk met lampjes aan gaat trekken! Klopt dat?”
Argh…
En ik wil niet teleurstellen natuurlijk. Plus, ieder excuus om all-out te gaan met een outfit grijp ik aan. Dus voor dit jaar naaide ik: een kerstboomrok, om over een hoepelrok te dragen. Inclusief lichtsnoer.
Nee, ik had hier uiteraard helemaal geen tijd voor, want mijn Dickensoutfit moest ook nog af, dus deze rok is op een schandalige wijze tot stand gekomen. Velours de panne in elkaar naaien met enkel de lockmachine – back to the old school LARP-days! En omdat het toch echt in één avondje af moest, heb ik de onderste slinger met de nietmachine tegen de stof aangezet… mijn naaijuf zou me direct van de opleiding schoppen als ze het wist. :-X (En laten we het niet hebben over het feit dat ik in de haast bij het bevestigen van de decoraties, de overrok op sommige plekken per ongeluk aan de hoepelrok heb vastgenaaid en ze dus als één geheel aan moest trekken…)
Waren de vorige outfits nog bij elkaar geraapt / in elkaar gezet met spullen die ik nog in huis had, voor deze outfit heb ik de stof en slingers speciaal gekocht. Het was weliswaar stof van slechts €3,50 per meter en cheap-ass slingers, maar het is toch weer een grens over gegaan. Net als destijds met mijn carnavalsoutfits voor een vorige werkgever: het begon met gewoon een LARP-kostuum uit mijn kast trekken (want ik heb helemaal geen carnavalskostuums, ik ben een enorm slechte Limburger). Daarna verzamelde ik spullen die ik had liggen tot een outfit. En uiteindelijk kocht ik items die ik liet bedrukken of beschilderde.
Tsja. If something is worth doing, it’s worth overdoing? De kerstrok was dan ook wederom een daverend succes. Maar wat ga ik volgend jaar nou weer doen om dit te toppen? Waar eindigt dit…??
Op mijn hoofd de kerstster-diadeem die ik ook in elkaar knutselde van karton en aluminiumfolie, plus oorbellen met kerstballen, voor het completeren van de kerstboom-look
Hoe dan ook was de borrel weer extreem gezellig. Ik houd normaal gesproken helemaal niet van borrelen, maar de kerstborrel is om de een of andere reden altijd superleuk. Ditmaal was er geen activiteit gepland, alleen maar drank, eten en muziek (we hadden allemaal 2 liedjes mogen aandragen voor de afdelings-Spotify-playlist), maar toch ben ik gebleven totdat de TL-verlichting weer aan ging, André Hazes werd gedraaid (“Het is tijd… de hoogste tijd”) en men begon met opruimen omdat het gebouw dicht ging.
Inmiddels had ik 3,5 glas rosé en nog geen avondeten gehad, dus de stemming zat er goed in. Het leverde niet alleen een nieuwe ICT-collegas-selfie op, maar ik kreeg eindelijk weer eens wat roddels mee (is het waar dat één van de managers vriendelijk is gevraagd elders in de organisatie een functie te zoeken??), vertelde ik de nieuwe garde de legende over hoe onze divisiemanager aan zijn Slayer-kersttrui kwam en had ik openhartige gesprekken met collega’s: toen we van de week tijdens een overleg grapten dat er te weinig capaciteit was, stelde iemand voor dat we ons maar allemaal in drieën moesten clonen. Waarop ik grapte: “Volgens mij zit helemaal niemand te wachten op drie Lenny’s” – waar iedereen hard om moest lachen. Maar mijn collega zei vanavond: “Ik vind dat we zés Lenny’s moeten hebben!” (Awww <3) “Maar weet je wat jouw probleem is, Lenny? Jij verwacht altijd dat iedereen voor rede vatbaar is. En dat is gewoon niet zo.” Die ga ik onthouden…
Los daarvan had ik van de week ook weer eens een conflict met een medewerker van een andere afdeling, die het had ‘geëscaleerd naar het management’ en vandaag kreeg ik via mijn manager te horen dat hij het met zijn manager had besproken (ja, we hebben nogal wat managementlagen in onze organisatie) en dat ze volledig achter me stonden en vonden dat het enige wat ik fout had gedaan was, dat ik het niet eerder naar hén had geëscaleerd zodat zij het voor me konden oplossen. Aww… they have my back! <3 Ik voel me dus ineens weer enorm gewaardeerd. Ondanks dat ik de afgelopen week heel wat collega’s heb vervloekt, sluit ik dit jaar dus met een heel positief (en ietwat aangeschoten) gevoel af. Nu lekker kerstvakantie – tot volgend jaar, collega’s!
Het voordeel van bij een grote organisatie werken is dat je regelmatig uitjes hebt: van je eigen team, van je divisie, en in dit geval van het organisatie-onderdeel dat dáár weer boven valt: bij ons Radboud Services, oftewel alle ondersteunende afdelingen die niet met onderwijs of onderzoek bij onze universiteit van doen hebben. Het beloofde een grote fuif te worden, want afgelopen donderdag was er na werktijd een heel programma met optredens en workshops gepland (en ik had het te druk om er eerder dan vandaag over te bloggen. ).
Nou ben ik op zich niet heel erg goed in socializen met collega’s. De meesten heb ik erg weinig te vertellen en de gemiddelde muziek op zo’n festival dat voor iedereen leuk moet zijn, matcht ook niet zo met mijn smaak. Maar goed, ik ging gewoon en ik zou wel zien. Ik kon natuurlijk op ieder gewenst moment vertrekken, en er was gratis eten dus dat was sowieso al mooi meegenomen want dan hoefde ik niet te koken.
Na een lekker broodje met kip van de bbq te hebben verorberd, besloten een paar van mijn collega’s en ik eens te gaan kijken bij de hula hoop-workshop. Want yay – dingen doen in plaats van zinloos ouwehoeren over koetjes en kalfjes en stiekem toch over werk! Het bleek niet echt een workshop te zijn: net als de andere ‘workshops’ lagen er gewoon spullen die je mocht uitproberen en was er iemand die je op verzoek de basics kon uitleggen. Dat werkt inderdaad veel beter als je honderden mensen moet entertainen.
Hee, dat ging makkelijk! Ik had als kind natuurlijk wel eens ge-hula-hoopt, maar blijkbaar gold dat lang niet voor alle collega’s, die er wat meer moeite mee leken te hebben. Hm, hoe kan ik dit spannender maken? Twee hoepels tegelijk lukt ook wel. Een collega gooide een derde om me heen en een andere collega een vierde. Dit was grappig! Kan ik ook een hoepel om m’n heupen laten draaien én een hoepel om mijn arm? Dat bleek wel iets lastiger qua coördinatie…
Inmiddels togen mijn collega’s richting de circusworkshop. Oeh, klonk interessant! En dat was inderdaad nóg leuker! Er was een grote mat met daarop een explosie van dingen die je kon uitproberen: van minuscule fietsjes tot éénwielers, van balletjes en kegels tot springtouwen en van een koorddanslijntje tot balanceerborden.
De meeste collega’s probeerden iets uit, wat uiteraard niet gelijk lukte, waarna ze zeiden: “Superleuk! Maar ik kan dit echt niet!”, het lachend opgaven en iets anders gingen doen.
Mijn default-benadering van dingen is: “Superleuk! Hm, ik kan dit nog niet. Maar als ik oefen dan kan ik het vast wél.” En dan word ik enorm fanatiek…
Dus heb ik me erop gestort en ben ik niet meer gestopt totdat ze begonnen op te ruimen… Ik heb balletjes omhoog gegooid, net zo lang totdat ik er drie tegelijk een tijdje in de lucht kon houden. Ik heb op een éénwieler gefietst, net zo lang totdat ik eventjes de begeleidende rails niet meer nodig had om me in evenwicht te houden. Maar het meest fascinerende object vond ik een soort segway, maar dan met slechts één wiel! Geen idee hoe het ding heet, maar ik zag degene die het ding demonstreerde er soepel mee door het gebouw zoeven en dacht gelijk: dat wil ik ook kunnen!! Dus heb ik het apparaat geclaimd en heb ik geoefend, geoefend en nog meer geoefend totdat mijn beenspieren verzuurd waren, mijn enkels en schenen onder de schrammen en blauwe plekken zaten en ik helemaal verhit en bezweet was. Het is dat de demonstratie-man op een gegeven moment begon op te ruimen, anders had ik tot het eind van de avond erop geoefend!
Het is echt heel motiverend om progressie bij jezelf te zien: in het begin lukte het me amper om erop te stappen zonder dat hij al wegschoot. Daarna kon ik een halve meter vooruit komen terwijl ik steun zocht bij muren en stoelen, maar uiteindelijk kon ik er ook vrij mee door de ruimte zoeven. Alleen de wat scherpere bochten bleven een uitdaging, vooral als ik om dansende collega’s heen moest manouvreren (“Pas op!! Aan de kant!! Argh!” )
Maar goed, op een gegeven moment moest ik het ding dus inleveren en bleef er alleen meedoen met het feestgedruis over. Inmiddels stond ik stijf van de adrenaline vanwege al dat geoefen en de concentratie om niet keihard op mijn bek te gaan, dus dat hielp wel. En er was een goede coverband bezig, dus kon ik gelijk door met meeblèren met goede oude hits.
Daarna kwam Ronnie Ruysdael. Blijkbaar bij veel mensen bekend, maar niet bij mij. Zijn ondertitel was ‘de koning van de polonaise’… dat zegt genoeg denk ik. Maar ach, de stemming zat er inmiddels goed in dus liet ik me meesleuren. Party!!
Dus ja, het was tegen mijn verwachting in enorm gezellig – getuige ook de selfies met collega’s die steeds slechter en oncharmanter werden… Maar hee, het festival draaide om elkaar ontmoeten en ik heb overduidelijk goed gemingled met collega’s van o.a. ICT en de bieb, dus mission accomplished. Ik trof ook stomtoevallig mensen die jiu-jitsu bleken te doen bij de vereniging waar ik in mijn studententijd bij zat en die nu nog steeds samen met Mark daar sporten. (“Maar in welk jaar ben jij dan begonnen met studeren, dat je nog bij de oprichting van de vereniging was?” “In 1997”. Waarna ongelovige blikken volgden waarin kon lezen: “Maar dat is de vorige eeuw…” Ja, ik ben ouder dan ik lijk… maar bedankt voor het compliment – denk ik. )
Ik ben gebleven totdat de lichten aan gingen en we het pand uit werden geveegd. Dat was al om half 11, maar het voelde als midden in de nacht, zeker na zo’n intensieve oefeningen gedaan te hebben. Er zat geen druppel alcohol in me, maar omdat ik maar liefst 4 glazen frisdrank had gedronken terwijl ik normaal gesproken alleen water en thee drink, werd ik om 2 uur ‘s nachts wakker van een sugar rush en heb ik geen oog meer dichtgedaan. De volgende ochtend was ik dus alsnog flink brak. Maar gelukkig hoefde ik die dag alleen maar op de bank te hangen tijdens de filmdag, dus dat was ideaal gepland.
Ik herinner me dat er een hoop foto’s van mij zijn gemaakt op onder andere die elektrische eenwieler en tijdens polonaises, dus ik vrees nu een beetje voor het album dat hoogstwaarschijnlijk aanstaande maandag op kantoor rond zal gaan.
Zo, dat zit erop. Vanochtend is dan eindelijk de nieuwe website van de Radboud Universiteit live gegaan. Het is een project waar ik zo’n 3 jaar mee bezig ben geweest en het heeft behoorlijk wat voeten in de aarde gehad om het ding live te krijgen.
Het was namelijk geen kwestie van even een nieuwe vormgeving over de oude site heen gooien. We hebben zo’n 400 individuele websites op de universiteit, want iedere afdeling, onderzoeksgroep, clubje en andere eenheid die zichzelf heel wat vindt, moest en zou een eigen website hebben. “Ik heb een website, dus ik besta”, ofzoiets. Een hel, want nu staat dezelfde informatie op verschillende plekken, al dan niet up-to-date, en niemand weet meer welke informatie waar te vinden is.
Ons doel is om toe te werken naar één website waar alles op te vinden is, die niet meer is ingedeeld op basis van onze organisatiestructuur. Leuk in theorie, maar in praktijk betekent dat heel veel afstemmen met inhoudelijk deskundigen binnen allerlei plekken in de organisatie, die je ten eerste moet overtuigen dat ze hun eigen site los moeten laten, ten tweede moet overtuigen dat heel veel content domweg weggegooid moet worden omdat die weinig bijdraagt richting onze bezoekers en ten derde moet alle resterende content herschreven worden op een klantgerichte manier. En dan staat het nog steeds niet daadwerkelijk op de nieuwe site.
We hebben het project daarom in twee fases opgeknipt: in fase 1 zetten we alleen de meest belangrijke content, waar de meeste bezoekers voor komen, op de website. Die nieuwe website draait dan tijdelijk naast de resterende oude sites. In fase 2, na livegang van het eerste deel, gaan we stapsgewijs alle oude sites één voor één ontmantelen en de content ervan (indien nuttig en herschreven) overzetten naar de nieuwe site.
Daarnaast wilden we een nieuw CMS, want het oude heeft behoorlijk wat beperkingen en kon niet alles wat we wilden. We zijn overgestapt op Drupal. Dat is open source en dus flexibel. Ik dacht: nou mooi, dan heb je een goede basis die je een beetje kunt tweaken naar je wensen en kies je wat kant-en-klare modules die je installeert voor aanvullende functionaliteiten. Niet dus. Ons technische team is enorm lang bezig geweest met alles bouwen en inrichten. Voor mijn gevoel hebben we zelf een compleet nieuw CMS ontwikkeld!
Om een lang verhaal kort te maken: alles liep gigantisch uit en de periode waarin we dachten live te kunnen gaan, is meermaals opgeschoven. Uiteindelijk hadden we écht een datum, die daadwerkelijk naar de rest van de organisatie is gecommuniceerd. Maar ook die bleek lastig te halen. De rest van de organisatie en het management was er echter inmiddels klaar mee en dus werd er veel druk uitgeoefend om tóch live te gaan. Dan krijg je compromissen. We hadden al veel geschrapt in de functionaliteiten; de site met nog minder mogelijkheden opleveren zou geen ‘minimum viable product’ meer opleveren. Dus werd er voor gekozen om de livegang op te splitsen: op de afgesproken datum alleen live voor mensen die ons interne netwerk gebruikten (voornamelijk studenten en medewerkers) en een paar weken later alsnog live voor de buitenwereld (voor o.a. aankomend studenten, sollicitanten, stakeholders etc.). Ook weer leuk bedacht, want zo kun je de grootste kinderziektes er vast uit halen voordat iederéén ze ziet, maar voor enkele teams, waaronder voor mij, zorgde dat alleen maar voor meer complexiteit en dus nog meer werk.
Die interne livegang was een paar weken geleden.
Onze bingokaart, waarop we alle voorspelbare reacties van bezoekers op de nieuwe site konden afvinken. Hij is inmiddels bijna vol.
De externe livegang zou vorige week zijn – precies tijdens mijn weekje vakantie, die ik onder andere had opgenomen om de laatste hand te kunnen leggen aan de werkstukken voor mijn coupeuse-examen. Dat was niet handig, maar okee, het moest maar. Dus droeg ik alles over en zette ik eindelijk het project even uit mijn hoofd. Afgelopen maandag logde ik weer in en wat denk je – de oude site stond nog steeds live. Er waren wat infrastructurele issues geweest, waaronder een beveiligingsprobleem en een crashende server. Argh. De dagen erna werden er verhitte discussies gevoerd over of en wanneer we dan alsnog live gingen. Afdeling ICT stond er niet achter om het er alsnog snel door te drukken, maar vanuit het management werd de druk weer opgevoerd en uiteindelijk zijn we vandaag alsnog live gegaan.
‘Het enige’ wat vanochtend mis ging was dat ons intranet ineens publiekelijk toegankelijk was… Maar dat is snel opgelost en inmiddels werkt alles weer. Wellicht valt straks alles alsnog om, maar hoe dan ook, het ding staat nu dus eindelijk live. Hoezee! En straks is er taart. Bij de interne livegang was er al een feestelijke borrel georganiseerd (waar ik het eerste uur van gemist heb, omdat ik nog hard door zat te werken omdat alles nog stééds niet af was…), inclusief een showtje van een vuurspuugster die een banner met een afbeelding van onze oude site erop, ritueel in brand stak.
Mijn team, met rechts de smeulende restanten van de oude site. Burn, baby, burn!!
Het werk is uiteraard nog lang niet klaar, want nu moeten door het technische team nog alle features opgeleverd worden die er eigenlijk al lang in hadden moeten zitten. En daarna alle aanvullende ‘would haves’ voor de volgende fase. En moet het contentteam aan de slag met het overzetten van de content op de resterende oude sites en die stapsgewijs uitfaseren. Maar gelukkig gaat het tempo nu wel een stuk omlaag.
En dat was echt nodig, want ik stond eerlijk gezegd wel een beetje op omvallen. Toen begin dit jaar de coronamaatregelen verdwenen, constateerde ik al dat ik nu ineens zowel mijn normale activiteiten terug had, als nog steeds alle extra activiteiten had die ik had opgepakt tijdens de coronaperiode om mezelf bezig te houden. En dat was best wel veel. En toen bleken ook nog allerlei deadlines allemaal in mei/juni te vallen: de livegang van de website, mijn coupeuse-examens, en ook nog een paar hobbydingen. Terwijl ook nog eens de festivalperiode was begonnen en ik dus complete weekenden weg was vanwege optredens met de band.
Maar ik leef nog. En hoewel ik op het werk wel een paar steekjes heb laten vallen (als zelfs ík het overzicht verlies, dan is er écht wat aan de hand…) en zangles meermaals heb moeten verzetten, zijn de meeste dingen goed blijven lopen (het huishouden doen heeft geen prioriteit en mag je best een weekje overslaan, toch? :-X ).
Afgelopen week, nadat ik mijn coupeuse-examen had afgerond, heb ik nog even hard gewerkt om mijn enorm opgelopen to-do-list wat te reduceren: ik heb diverse klusjes in huis alsnog gedaan en mijn overlopende stapel met her- en verstelwerk weggenaaid, zodat ik weer zowel mentale als fysieke ruimte heb voor nieuwe naaiprojecten als zo meteen de zomerstop is van mijn coupeuse-opleiding. Nu heb ik ook weer tijd om afspraken te maken met vrienden die ik de afgelopen periode wat heb verwaarloosd.
En omdat ik niet leer van mijn fouten en het blijkbaar niet kan laten, heb ik me gelijk iets nieuws op de hals gehaald: ik heb me opgegeven voor een koor, dat in november mag meezingen tijdens een concert van K’s Choice in de Stadsschouwburg in Utrecht!! Verplichte aanwezigheid bij alle 6 de repetities, die op weekenddagen in oktober en november vallen. Dus ik heb er een LARP-evenement voor moeten afzeggen, een vervangend muzikant moeten regelen voor een optreden met De Soete Inval en een Heksengodinnenuitje moeten verzetten, maar dat was te overzien. Want hoe gaaf is het om met één van je favoriete bands te mogen optreden?? <3
Meer details volgen later. Nu eerst even niks vanavond naar een concert in Amsterdam, morgen een bandrepetitie met Androneda in Nieuwegein, zaterdag een optreden met De Soete Inval in Ommen, en zondag naar Zuid-Limburg voor vaderdag. (Heerlijk toch, die rust… )
Helaas, geen gezellige kerstborrel met veel te veel rosé op kantoor dit jaar. In plaats daarvan organiseerde de feestcommissie een quiz via Zoom, met thema-breakoutrooms voor tussendoor. Ook leuk!
Voorafgaand aan de borrel ontvingen we allemaal een borrelpakket thuis, inclusief een toelichting van de opzet van de borrel en instructies:
Nom! En ja, dat is een kazoo – De “kazooökebar” was namelijk één van de breakoutroom-thema’s. Andere ruimtes waren bedoeld voor o.a. samen loungen, bier drinken, ‘show je leukste mondkapje’, elkaar vermaken met een gezongen of op instrument gespeeld liedje, of photobooth. Superleuk!
Normaal gesproken kleed ik me altijd flink in kerstthema tijdens de borrel, waar ik inmiddels bekend om sta. Het oorspronkelijke plan was om dit jaar van een hoepelrok een kerstboom te maken, wat gelijk zou helpen om voldoende afstand tot anderen te houden. Maar nu mogen we natuurlijk in het geheel niet bij elkaar komen. Ik dacht dan ook dat ik er mee weg zou komen om me ditmaal wat minder uit te dossen, zeker omdat je via de webcam toch bijna alleen maar elkaar’s hoofd ziet. Maar een paar dagen voor de borrel kreeg ik al opmerkingen van collega’s dat ze benieuwd waren naar mijn outfit dit jaar. Argh!
Okee, okee dan. De ochtend van de borrel jaste ik nog snel een grote groene kerstmuts in elkaar van reststofjes. Elfen-oortjes uit de LARP-kist opmastixen, lampjes over mijn groene trui draperen, en klaar was mijn kerstelf-outfit. Een stemmige achtergrond met knisperend haardvuurtje maakte de sfeer compleet. ^_^
En de digitale borrel was ook een succes! Ik verloor schromelijk bij alle rondes quizvragen over werkgerelateerde zaken, collegazaken en nieuwswaardige zaken en scoorde redelijk goed bij de muziekvragen. Ik toeterde vrolijk kerstliedjes op de kazoo (en vroeg me af waarom sommige collega’s niet kunnen snappen hoe een kazoo werkt), speelde tot grote hilariteit van mijn collega’s een stukje voor hen op mijn doedelzak, en showde mijn Cheshire Cat mondmasker in een fotobooth-sessie.
Helaas was er geen tijd om lang te blijven hangen, want ik moest om half 7 op mijn naaiopleiding zijn (die blijkt ondanks de lockdown door te gaan, want praktijkopleiding). Maar het was een fijne afsluiting van dit kantoorjaar. En nu: vakantie!!
Toen we naar ons huidige kantoorpand verhuisden, maakte ik van papier een soort indicatoren om aan te geven of het toilet bezet was. In al zijn wijsheid had iemand namelijk besloten dat het op kantoor niet nodig is om dit te weten en dat je maar gewoon aan de deur moet rammelen. Superirritant natuurlijk als je degene bent die op de pot zit.
Wonder boven wonder hebben ze het een jaar volgehouden! Maar recentelijk zijn die papiertjes toch verwijderd, omdat de sloten werden gerepareerd. Een van de sloten deed het niet goed en een ander stond niet goed afgesteld (het lijntje op het slot stond precies in de tegenovergestelde richting als die van de andere, waardoor je al helemaal niet meer wist welke richting nou ‘open’ en ‘dicht’ impliceerde). En tijdens die actie hebben ze mijn maaksels er af gehaald.
Maar zelfs toen alle lijntjes dezelfde kant op wezen, onthielden mijn collega’s niet of dat betekende of het toilet bezet was of niet. Met als gevolg dat er wederom iedere keer dat je op het toilet zat, iemand aan de deur rammelde.
Okee, dan regel ik het wel weer. Nu met een verbeterd model papieren interface.
There, I fixed it. We kunnen weer rustig op de pot zitten.
Onze secretaresse had het initiatief genomen om een bowlinguitje te organiseren voor onze dienst. Geen officieel bedrijfsuitje, gewoon voor de mensen die het leuk vonden, omdat het kan.
Dus pakten we gisteren om 4 uur al onze spullen in en verlieten we kantoor, om eerst een half uurtje te gaan borrelen en te horen in welke teams we waren ingedeeld. Ondertussen werden ook ‘Big Lebowski’ plakbaarden en dergelijke uitgedeeld.
Die had ik niet nodig, ik was al in stemmig tenue dankzij mijn authentieke Google bowlingshirt! Spuuglelijk, maar hee, gekregen tijdens mijn bezoekje aan Google’s hoofdkantoor toen we met alle partners gingen bowlen. Hij heeft jarenlang in de kast liggen wachten tot deze gelegenheid en hierna mag hij eindelijk weg.
Vervolgens hebben we een uurtje gebowld, waarin we net (niet) twee rondes konden doen.
Ik was in een team ingedeeld waarin ook een collega zat die ik altijd een beetje probeer te mijden, omdat ze zo ontzettend zinloos kan ouwehoeren. Het gaat alleen maar over koetjes en kalfjes; om het praten op zich en niet om de inhoud van het gesprek. Maar nu kon ik haar uiteraard niet vermijden. “Gezellig hè? Nou, het is wel aanpoten hoor! De vorige keer dat ik ging bowlen, werd er steeds naar me geroepen dat ik aan de beurt was. Was ik net lekker in gesprek, moest ik alweer een bal gooien!” :’-)
Voor de mensen die me wel eens gevraagd hebben: “Ben jij ook ergens niet goed in??”: yep, in bowlen. :’-D Ik geloof dat ik op één collega na, de laagste score van iedereen had… Ondanks dat ik bewust allerlei verschillende ballen en werptechnieken heb uitgeprobeerd om mijn worpen te optimaliseren. Het had geen enkele zin. Ach ja.
Nou was het ook best moeilijk om te me te concentreren, want de muziek stond enorm hard en overal knipperden lampen en flitsten beelden op monitors. Ik ben blij dat ik niet autistisch ben of gevoelig voor epileptische aanvallen, want dan had ik geen minuut op die banen overleefd. Ik moest echt mijn best doen om ook nog te horen wat een medewerker steeds omriep, aangezien het ook de bedoeling was dat we tussen het bowlen door spelletjes deden voor extra snacks, shotjes, ballonnen, of andere meuk.
Diverse andere collega’s zijn achteraf nog gaan eten in een pizzeria, maar aangezien ik de afgelopen twee weken al meermaals was gaan uit eten, vond ik het wel welletjes en ben ik naar huis gegaan voor de start van een welverdiend weekend!
Kom ik terug van een kop thee halen, staat er een grote doos op mijn bureau. Huh? Wie stuurt er mij nou een pakketje op mijn werk? Het afzenderadres was uit de UK. Nog vreemder.
Collega’s keken ook al nieuwsgierig, dus onder veel belangstelling werd de doos geopend. Er bleek nog een doos in te zitten, vol met goodies! Blijkbaar een reclamepoging van een internationaal online marketing bedrijf. Waarschijnlijk hebben ze mijn gegevens gewoon van LinkedIn geplukt.
Ik open een soort boekje en schrik me de pleuris, want er begint zomaar een filmpje af te spelen met een introductieboodschap! Collega’s die nog niet jaloers naar de goodies waren komen kijken, verzamelen zich nu ook rondom mijn bureau.
Wow. Ook al heb ik geen enkele behoefte aan de diensten van dit bedrijf, het maakt wel indruk. Wat moet het wel niet kosten, om zo’n pakket internationaal naar willekeurige ‘cold leads’ te sturen? Zoals een van mijn collega’s opmerkte: “Dan zullen hun diensten wel niet goedkoop zijn”. (Of ik ben gewoon enorm bekend en belangrijk in deze branche )
In ieder geval wel een goeie om te onthouden, als je een keer echt indruk wil maken en wil dat mensen je onthouden. En je marketing delen, want dit staat nu niet alleen op mijn blog maar ook in de chatgroep van mijn afdeling.
Nu worstel ik wel een beetje met de vraag: mag ik het spul houden, of hoor ik het te delen met collega’s? Volgens mij hebben we geen beleid over relatiegeschenken.
Gisteren was het weer tijd voor een teamuitje. Het oorspronkelijke plan van de organiserende collega’s was om geheim te houden wat we gingen doen, maar daar was ik het uiteraard niet mee eens! Zul je zien, kom ik op hakken, gaan we paintballen. Kom ik op wandelschoenen, gaan we salsadansen. Nohow!
Gelukkig kennen mijn collega’s me inmiddels en vond niemand het een probleem als ik wel werd ingelicht. Maar toen verscheen ineens een mededeling in onze chatgroep over wat we gingen doen en was toch iedereen op de hoogte… Oeps, verkeerd begrepen door een van de organisatoren. Nou ja.
We gingen een ‘wie is de rat?’-spel doen, gebaseerd op tv-programma ‘Wie is de mol?’ (dat ik, volgens mij als een van de weinig Nederlanders, nog nooit gezien heb). We werden in twee teams ingedeeld die tegen elkaar moesten strijden. Maar in ieder team zat een ‘rat’ zie zo onopvallend mogelijk de boel moest proberen te vertragen.
Ik hoopte héél hard dat ik die rat niet hoefde te zijn, want ik ben echt veel te fanatiek bij dit soort spelletjes om ervoor te zorgen dat we juist falen… Maar gelukkig stond het kruisje niet op mijn kaartje.
De bedoeling was dat we door het bos gingen lopen en met behulp van een speciale app, locaties claimden door er naartoe te lopen. Per bezochte locatie kregen we quizvragen, waarmee we letters verkregen die een woord vormden, of moesten we opdrachten doen en die vastleggen op foto. En we moesten ook op de foto’s van de andere groep stemmen, die we via die app ontvingen.
Op zich een erg leuk opgezet systeem, maar uiteraard had ik meteen commentaar op de onduidelijke interface van de app waar ik niet goed mee overweg kon, dus scoorde ik gelijk ‘rattenpunten’ omdat ik de boel vertraagde.
Toen op een gegeven moment een collega haar telefoon 10 meter van een steile helling liet glijden en het even duurde voordat we die terug hadden, was zij uiteraard gelijk door mij verdacht. Maar achteraf bleek dat écht een ongelukje te zijn geweest! XD
Het spel heeft een hoop leuke groepsfoto’s opgeleverd en mijn team heeft uiteindelijk ook gewonnen! Gelukkig maar voor mijn baas, die in mijn team zat en tot nu toe structureel ieder teamuitje winnaar was of bij de winnende partij zat.
Ik was ook blij met mijn andere teamgenoten, want iedereen heeft wel min of meer zijn best gedaan (zelfs de rat, die haar taak ook maar moeilijk vond) en ik vond in een van mijn andere collega’s een goede medestander in het actief bedenken van tactieken om de tegenstander te verslaan (zoals eerst naar de locaties gaan die maar door één team te claimen waren, de groep even opsplitsen voor het efficiënter claimen van locaties en de vragen beantwoorden tijdens het lopen ipv daar uitgebreid voor stil te blijven staan). Fijn, want dat heb ik ook wel eens anders meegemaakt.
Na twee uur door het bos racen waren we allemaal hongerig en zijn we uitgebreid gaan dineren in een nabij gelegen restaurant.
Normaal gesproken is de UX conference van de Nielsen Norman Group om het jaar in Amsterdam. Groot was dan ook mijn verbazing dat er dit jaar wéér eentje plaats zou vinden, terwijl ik vorig jaar ook al had kunnen gaan. Top! Maarre… wilde mijn werkgever daar ook weer voor betalen? Aanmelding is immers behoorlijk prijzig en ik had dit jaar ook al een duur coachingstraject vergoed gekregen.
Mijn baas zei inderdaad dat ik niet al te veel hoop moest hebben, maar hij zou mijn verzoek indienen onder het motto ‘wie niet waagt, wie niet wint’. En waarempel: blijkbaar hebben mijn collega’s dit jaar hun opleidingsbudget niet gebruikt, want ik mocht wederom gaan!
Ditmaal ging ik 4 dagen. Eén van de interessante sessies was op zondag, waardoor we vaderdag moesten verschuiven. Het is behoorlijk raar om op zondag een werkgerelateerd congres te hebben, op maandag gewoon naar kantoor te gaan, en dan weer drie dagen naar het congres in Amsterdam. Gecombineerd met het om half 6 op moeten staan (voor ochtendmensen als ik is dat gelukkig niet zo’n ramp als voor anderen) en laat thuis komen, én complete warme maaltijden als lunch eten (internationaal gezien zijn wij maar raar met onze boterhammetjes), maakt dat mijn bioritme momenteel compleet van de wap is. Gelukkig kan ik maandag een vrije dag opnemen ter compensatie van die zondag. Ik zal er wel gelijk een balansdag van moeten maken, gezien de enorme hoeveelheid vette en zoete snacks die er structureel tijdens de pauzes werden geserveerd. :-X
Net als vorige jaren merkte ik dat ik stiekem toch al behoorlijk veel kennis heb (zelfs de statistiekenkennis over standaarddeviaties en betrouwbaarheidsintervallen is blijven hangen!), maar dat er gelukkig ook nog steeds een hoop nieuwe dingetjes zijn om op te pikken.
Alleen die groepsopdrachten hè… Man, man man, wat kan ik me daar toch altijd aan ergeren. Laat me de opdracht gewoon in mijn eentje doen, ben ik sneller klaar én is er beter resultaat! (Hoewel we natuurlijk hier juist o.a. leren om workshops te faciliteren om de meningen van de groep te inventariseren en voort te bouwen op elkaars ideeën. Maar kom op: als je relevante fragmenten uit een transcript moet knippen om ze vervolgens gezamenlijk te categoriseren, dan kun je zelf toch ook wel bedenken dat als je maar een paar woorden uitknipt, je groepsgenoten geen idee hebben wat de bijbehorende context was en wat er dus met je knipsel wordt bedoeld? En nee, ‘challenges’ is géén goede categorie als alle fragmenten in de een of andere vorm uitdagingen zijn! Zucht… als zelfs UX’ers informatie niet kunnen clusteren… :-/ )
Belangrijk verschil met vorige jaren: geen ‘spot de goeroe’-spelletje kunnen spelen. Normaal gaat grote baas Jakob Nielsen himself altijd bij iedere sessie ongemerkt even achterin de zaal zitten, maar ik heb hem geen enkele keer gezien en vermoed dat hij er dit jaar gewoon niet bij was.
Aan het eind van iedere dag heb ik een examen over het betreffende onderwerp gedaan en samen met alle examens die ik de afgelopen jaren heb afgerond, is dat inmiddels eindelijk genoeg om mijn huidige ‘UX Certified’ titel te vervangen door ‘UX Master’, met ‘user research’ als extra specialisatie! B-)
Wat dat precies betekent? Nou, dat mijn werkgevers veel geld hebben neergeteld en dat er tijdens het volgende congres nóg fancier labeltjes aan mijn naambadge komen te hangen als statussymbool, om jezelf van de andere deelnemers te onderscheiden. (Het slaat natuurlijk helemaal nergens op, maar als marketeer kan ik deze psychologische truc om mensen meer geld afhandig te maken uiteraard enorm waarderen.)
Maar onze baas heeft blijkbaar gewonnen. Jeuj, wij houden onze werkplekken! 
Dus voor dit jaar naaide ik: een kerstboomrok, om over een hoepelrok te dragen. Inclusief lichtsnoer. 
Verplichte aanwezigheid bij alle 6 de repetities, die op weekenddagen in oktober en november vallen. Dus ik heb er een LARP-evenement voor moeten afzeggen, een vervangend muzikant moeten regelen voor een optreden met De Soete Inval en een Heksengodinnenuitje moeten verzetten, maar dat was te overzien. Want hoe gaaf is het om met één van je favoriete bands te mogen optreden?? <3
Normaal gaat grote baas Jakob Nielsen himself altijd bij iedere sessie ongemerkt even achterin de zaal zitten, maar ik heb hem geen enkele keer gezien en vermoed dat hij er dit jaar gewoon niet bij was.
