Afgelopen jaren mocht ik vanuit mijn opleiding deelnemen aan de jaarlijkse costumièredag, maar aangezien ik inmiddels dat diploma heb gehaald (alleen nog stééds niet officieel in ontvangst heb mogen nemen, terwijl we bijna een jaar verder zijn… 😒), mag ik inmiddels meedoen met de coupeusedag: een leerzame en inspirerende workshopdag voor zowel coupeuses als coupeuses in opleiding.

Mijn juf had harder geworven dan haar collega’s, want van de 12 deelnemers waren er, naast diverse reeds geslaagde coupeuses / juffen, maar liefst 5 leerlingen van haar aanwezig en dus maar weinig leerlingen van andere juffen.

Ik weet niet of de opzet van de coupeusedag altijd zoals vandaag is of dat dit jaar een uitzondering was, maar het was even wennen. Tijdens costumièredagen raceten we altijd met klotsende oksels door de dag heen om meerdere werkstukjes met verschillende technieken te maken en verliep de dag in stressvolle chaos. Vandaag was er echter slechts één workshop die de hele dag zou duren.

Marijke van Welzen van ART2WEAR, een ‘textielkunstenaar’, kwam deze geven. Zij maakt echt een soort kunstwerkjes op kleding door middel van een collagetechniek: ze knipt allerlei plaatjes uit stoffen en appliceert / quilt die op een ondergrond, waar ze dan bijvoorbeeld weer een mantel van maakt. Ze vult die applicaties verder aan met borduursels, stempels, verf, etc.:

De dag begon wat later dan verwacht. Op het programmabriefje stond dat we vanaf 9.30 uur welkom waren en er dan de gelegenheid was tot koffie en wat shoppen bij een kraampje. Ik (en diverse mede-deelneemsters) waren er vanuitgegaan dat we dan om 10.00 uur echt zouden beginnen. Toen ik om 9.45 uur binnen kwam zetten, was ik dan ook de laatste die in het gebouw in Nunspeet arriveerde. Maar we bleken pas om 11 uur te beginnen! Had ik ook wat langer in bed kunnen blijven liggen… 🫤

Het begin van het programma vond ik ook niet heel boeiend. De workshopbegeleidster gaf namelijk eerst anderhalf uur lang een Powerpointpresentatie van al haar tentoonstellingen. Dus nee, niet over haar technieken en hoe ze haar werkstukken maakte, maar op welke tentoonstellingen ze allemaal was geweest! Euh… hoe is dat relevant / interessant voor ons…? Maar de aanwezige juffen leken het allemaal wel erg boeiend te vinden.

Vlak voor de lunch mochten we dan eindelijk de creaties close-up bewonderen, aanraken en fotograferen.

Zo’n bonte collage is niet echt mijn smaak, maar wel enórm indrukwekkend, want zeker als coupeuses realiseren wij ons wat een gigantische hoeveelheid werk hierin moet zitten en hoe lastig het is om al die elementjes bij elkaar te zoeken en te matchen tot een eenheid! Ik vond het al lastig om al die stofjes voor mijn lapjesdeken bij elkaar te zoeken… Respect!

Na de mantels bewonderd en grondig geïnspecteerd te hebben, mochten we ze van haar aantrekken als we wilden!! 😲 Diverse mensen riepen gelijk dat ik de sprookjesjas (met sprookjesfiguren-applicaties en Sneeuwwitje-mouwen) moest aantrekken, omdat mijn juf en mede-leerlingen inmiddels wel weten dat dat thema bij mij past (maar ik vermoed ook deels omdat ik één van de weinigen was die in het smalle getailleerde ding paste 😛). Nou, dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen! 😁 En ja hoor, hij zat me als gegoten en stond me prachtig! ❤️

Na de lunch mochten we dan eindelijk zelf aan de slag. We kregen een basis waar de stofjes op moesten komen en er werden zakken met stofjes met bloemenprintjes uitgedeeld, waar we zelf een selectie uit mochten maken. Graaien!! 😋

Het was de bedoeling dat we initieel drie bloemetjes uitkozen, die helemaal netjes uit de stof uitknipten en met elkaar combineerden, en daarna deze desgewenst verder aanvulden met andere bloemetjes. Maar zo werk ik niet – ik moet vanaf het begin het totaalplaatje overzien. Dus liep ik stiekem toch met een setje ‘potentiële basisbloemetjes’ in de hand naar de andere tafels om ze aan te vullen, alvorens ik een collage neerlegde. Die ik ook niet gelijk op het uitgedeelde lapje legde.

Workshopleidster: “Als je een grotere ondergrond nodig hebt dan deze, dan kan dat.”
Ik: “Oh… daar had ik nog helemaal niet op gelet, ik was bezig met het creatieve proces…”
Workshopleidster: “Ja, er zijn altijd mensen die het net iets anders doen dan de anderen.”
… 🙈

Van thuis hadden we lijm, borduurnaalden, borduurgaren en kraaltjes mee moeten nemen, want het was de bedoeling om de boel eerst op de ondergrond te lijmen en daarna verder te gaan decoreren. Normaal gesproken speld en stik je het op de ondergrond, maar omdat het een workshop met weinig tijd was, deden we het even zo. Dat vond ik eigenlijk wel jammer. Het scheelde natuurlijk dat we ditmaal niet onze naaimachines hoefden mee te zeulen, maar het blijft toch een coupeuse-workshop en het netjes en subtiel vastnaaien van de randjes via een vrije hand-voetje leek me juist heel leerzaam.

Sommigen hadden afgelopen week nog even een raid gedaan bij de Action om aan kraaltjes en dergelijke te komen, maar ik heb inmiddels een flinke stash aan knutselmateriaal en dus trok ik vanochtend gewoon een bak kralen en zak DMC-garen uit de kast.

Het was ook grappig om te zien hoeveel naaisters totaal geen borduurervaring hadden en zelfs worstelden met het vastzetten van het garen. Het zijn toch écht verschillende vaardigheden! 😄 Gelukkig heb ik veel ervaring met met de hand naaien en heb ik ook wel eens geborduurd, maar het bepalen welke borduursteken op welke plekken in de bloemen mooi zouden uitpakken, vond ik wel het lastigste van de middag! Al snel ben ik dus maar overgestapt op het toevoegen van kraaltjes. Dat ging beter én sneller.

Voordat ik het wist was het alweer half 4 en moesten we ophouden, omdat we om 4 uur het pand moesten hebben verlaten! Ik denk dat we effectief dus maar anderhalf uur daadwerkelijk zelf bezig zijn geweest met iets maken, wat ik wel jammer vond. Uiteraard had dus niemand haar werkstukje ook maar in de verste verte af. Ik was zelfs de enige die er kraaltjes op had gedaan.

Het idee is dat we, als we de decoraties af hebben, de collage in z’n geheel uitknippen uit de ondergrond en dan de randjes afwerken met de naaimachine. En dan hebben we een grote applicatie om ergens op te naaien!

Dit is mijn tussentijdse resultaat:

Ik ben zeker niet ontevreden over hoe de bloemetjes zijn gecombineerd en hoe de kraaltjes erop werken! Maar het lichtpaarse borduursel in de paarse bloem vind ik niet optimaal geslaagd.

Uiteraard hebben we ook nog even al onze creaties bij elkaar gelegd. Altijd leuk om de verschillen tussen mensen te zien!

Al met al vond ik het best een leuk werkje om te doen en een inspirerende techniek, maar de opzet van de dag had van mij anders gemogen qua tijdsindeling: minder wachten/kletsen/presentatie en meer zelf aan de slag gaan!

Er was een periode waarin ik regelmatig grappige baddoeken naaide voor de versgeboren kinderen van mijn vrienden en vriendinnen. Inmiddels is iedereen uit de baby-fase, dus zijn kraamcadeautjes niet meer nodig. Maar een teamgenoot is vandaag met zwangerschapsverlof gegaan en mijn mede-teamgenoten hadden voorgesteld om als tijdelijk afscheid een kaartje en klein cadeautje voor haar te kopen.

Maar ja, ik vind het veel leuker en persoonlijker om zelf iets te maken dan om maar weer geld ertegenaan te gooien en wanhopig in de winkels naar iets leuks te moeten zoeken. Van mijn baddoeken weet ik dat ze gewaardeerd worden – het is een item dat niet iedere aanstaande ouder gelijk in huis haalt. Bovendien heb ik van meerdere vriendinnen gehoord dat ze lang meegaan en ze op latere leeftijd nog steeds door de kids gebruikt worden, na het wassen of als verkleedkleding. Mooi toch? ^_^

Dus doorzocht ik mijn stoffen-stash op bruikbare stukken badstof. Na al die baddoeken in verschillende kleurtjes genaaid te hebben had ik een hoop restanten liggen. Alleen uiteraard niks dat groot genoeg was om als basis te dienen voor een compleet nieuwe baddoek. Tijd dus om nog een slagje creatiever te worden, want ik had geen zin en geen tijd om er helemaal voor naar de stofjeswinkel te rijden.

Eens kijken, wat kon ik maken in een beestjesvorm van de kleuren die ik nog had, zonder al te veel naadjes in de baddoek te naaien waar Baby niet lekker op zou liggen? Na wat brainstormen had ik het: een parkiet! Een vogelvorm werkt toch het beste en parkietjes kunnen verschillende kleurencombinaties hebben. Met creatief passen en meten en het negeren van de recht-van-draad-lijn ( ) wist ik een patroon te fabriceren (gewoon op basis van een van de eerdere patronen die ik tekende) dat ik kon maken met mijn restanten.

Ik had ook besloten het mezelf niet al te moeilijk te maken door de randen met biaisband te willen afwerken en heb de boel gewoon gezigzagd. Daardoor was ik in een middagje klaar. Hoezee, ik had een cadeautje!

Het is ook het eerste naaiproject waar ik mijn nieuwe eigen bedrijfslabeltje in heb kunnen naaien. ^_^

Helaas kon ik er vanwege een begrafenis vandaag niet bij zijn toen mijn teamgenootjes de kaartjes en cadeautjes aan de collega in kwestie overhandigden, maar ik hoop dat ze er blij mee is.

“Hey Lenny, jij hebt wel vaker een eigen mening over dingen. Maarre, hoe eigenwijs ben je nou eigenlijk precies?”

Nou…

Case 1: het rokpatroon

Voor de kerstvakantie had ik een discussie met mijn naaijuf over hoe je een patroon voor een bepaald soort rok moest tekenen. Juf vond mijn uitwerking fout, ik niet. Ik toonde vervolgens aan dat de uitwerking in haar voorbeeldboek niet in elkaar kon passen en dus niet correct kon zijn. Na wat narekenen en hoofdbrekens moest Juf me gelijk geven. Maar ze had de uitwerking gecorrigeerd op wat puntjes en zo paste ‘ie inderdaad alsnog in elkaar.

Ik bleef er echter bij dat mijn uitwerking óók goed was. Het ding was dat je de tekening van het model op twee manieren kon interpreteren: Juf interpreteerde het alsof de plooien bij de heup rondgetekend waren, ik interpreteerde het als een optisch effect van iets naar voren hangende vouwen, die eigenlijk recht waren. (Die modeltekeningen vind ik sowieso altijd zeer multi-interpretabel en daar heb ik wel vaker discussie over, en het helpt ook niet dat de verhouding van de beenlengte ten opzichte van de rest van het lijf en de smalle taille erop nooit realistisch zijn en het er met echtemensenmaten altijd anders uit gaat zien.)
Het voordeel van mijn uitwerking ten opzichte van die van Juf was bovendien dat die niet uit umptig verschillende patroonstukjes bestond en dus ook niet met umptig-in-het-kwadraadt naadjes vastgestikt hoefde te worden, zodat de rok veel soepeler zou vallen.

Dus maakte eigenwijze ikke in de kerstvakantie op schaal een uitwerking van de rok in stof volgens mijn tekening, als een soort van ‘proof of concept’.

Zie je wel dat die rechte lijnen optisch rond gaan ogen!  

Ik liet het ding afgelopen les aan de juf zien en… mijn uitwerking is nu ook geaccepteerd! Victorie! \o/

Case 2: het lesboek

Ik heb ook al heel vaak commentaar geleverd op het lesboek dat we voor de opleiding gebruiken. Ik vind het ding erg onvolledig: er wordt alleen in gezegd hoe je iets moet tekenen, maar er staat zo goed als geen theorie bij over o.a. in welke situatie je welke hoeveelheid kiest als er bijvoorbeeld “teken 1 tot 4 cm overmaat erbij” staat, en waaróm je iets op de beschreven manier moet doen. Alle achterliggende theorie moet ik tijdens de les uit de juf trekken, die niet noodzakelijk begrijpt wat ik nou precies vraag, waardoor er ook niet altijd een antwoord op meta-niveau volgt en ze in de ene les iets anders lijkt te beweren dan in de andere les. De instructies in het boek zijn ook nog eens geformuleerd op een manier die ik lastig te lezen vind.

Bovendien heb ik inmiddels 5 verschillende lesboeken (rokken, broeken, kinderkleding, blouses en japonnen) en volgt er later nog een zesde. De opbouw van die boeken, dus per type kledingstuk, is op zich logisch gezien de opbouw van de lesstof. Maar ik ben nu op een punt beland dat ik niet maar één van deze kledingstukken moet tekenen, maar bv. drie rokken, drie broeken en drie jurken, met in een rok een zak verwerkt die in het broekenboek staat, en in een jurk een plooi die in het rokkenboek beschreven staat. En vanwege de onlogische indeling per boek en het gebrek aan inhoudsopgaves is ook niet makkelijk terug te zoeken op welke pagina wat beschreven staat. Oftewel: argh!

Dus besloot ik om lekker mijn eigen boek te gaan maken.

Ik begon in de zomervakantie met alle stof in de boeken overtypen en de relevante tekeningen inscannen. Ik vulde de boel aan met de sh*tload aan aantekeningen en verbeteringen die ik in de boeken erbij had gekalkt tijdens de lessen. Ik ontdubbelde alles en organiseerde de stof op basis van onderwerp, zoals één hoofdstuk over zakken ongeacht in welk soort kledingstuk ze worden verwerkt, één hoofdstuk over het aanpassen van figuurnaden, en een bijlage met alle verschillende maattabellen en maatberekeningen per leeftijdscategorie onder elkaar. In de kerstvakantie rondde ik het boek eindelijk af en stuurde ik hem naar een drukker om er een mooie ringband van te laten maken.

Hier is ‘ie dan, vers van de pers: mijn zelf samengestelde patroontekenboek bestaande uit maar liefst 312 pagina’s, waarvan een 7 pagina’s beslaande inhoudsopgave – nooit meer wanhopig bladeren op zoek naar het gewenste onderwerp!  

De komende tijd hoef ik dus alleen dit boek mee te nemen naar de lessen in plaats van alle 5 de losse boeken en kan ik in praktijk uitproberen of deze indeling en formulering inderdaad handig is. Als ik foutjes tegenkom of theoretische aanvullingen hoor, kalk ik ze gewoon in het boek erbij, want zoals gezegd krijg ik na mijn aanstaande deelexamen nóg een lesboek erbij en die theorie moet natuurlijk ook in dit boek worden opgenomen. Als ik mijn opleiding helemaal heb afgerond, maak ik the definitive edition van het coupeuse-boek.

Eigenwijs? Reken maar.    Maar hee, het samenstellen van dit boek was ook ontzettend leerzaam, want door het organiseren op papier vielen eindelijk ook in mijn hoofd een aantal dingen op de juiste plek!

Tijdens mijn studie was ik ook altijd al degene die samenvattingen van de leerstof maakte, waar mijn mede-studenten schaamteloos van profiteerden (dachten ze in ieder geval; het nut van samenvattingen is natuurlijk deels het maakproces ervan in plaats van alleen het eindresultaat om makkelijk te kunnen stampen), dus ik verwacht dat mijn mede-studenten van de coupeuse-opleiding me ook gaan vragen om een exemplaar.   Er zit natuurlijk copyright op de lesmaterialen, dus ik mag dit alleen voor mezelf gebruiken. Maar wie weet vindt Juf het wel goed als ik een digitaal exemplaar aan mijn mede-studenten geef, aangezien zij deze boeken ook netjes hebben gekocht?

Ik hield sowieso even mijn billen samengeknepen afgelopen les, toen ik het boek aan Juf liet zien. Want haar mening erover kon natuurlijk twee kanten opgaan. Maar gelukkig reageerde ze positief: ze vond het eigenlijk wel een goed idee en zei ook dat ik er trots op mag zijn! (Ben ik ook. ^_^ )

Oh, en uiteraard werk ik, naast dit patroontekenboek, ook aan een naaitechniekenboek waarin alle tips & trucs staan die ik tijdens de opleiding leer om van deze patronen daadwerkelijk een kledingstuk te maken (die in geen enkel lesboek staan uitgeschreven)!  

Het is altijd een uitdaging om een leuk verjaardagscadeau voor mijn vader te verzinnen. Gelukkig tipte ma me dat hij een egelhuisje wilde hebben, maar dat hij er geentje in de winkel kon vinden die aan alle officiële normen voldeed. Of wij niet iets konden timmeren, of een bouwtekening voor hem konden maken zodat hij het zelf kon doen? Jazeker kunnen wij dat!  

Ik had al eens eerder een egelhuisje gemaakt, maar helaas is het ding tot nu toe onbewoond gebleven. Nou ja, door egels dan – er zitten wel een hoop slakken in, waardoor het een soort egel-snackbar zou moeten zijn, maar desondanks vertikken de beesten het om er gebruik van te maken. Terwijl ze echt wel hier in de omgeving zitten: ik bracht er al eens eentje naar de Dierenambulance en recentelijk nog zag ik er ‘s avonds eentje in mijn voortuin scharrelen. Blijkbaar voldoet mijn versie dan toch niet aan de vereisten. Tsk, verwende beesten…

Richard vond een instructie van Natuurmonumenten waarin een bouwtekening stond. En hij had nog wel wat restanten eiken- en douglashout in zijn garage staan die hij aan het project wilde doneren. Mooi! Ik scoorde nog een aanvullende plank van douglashout bij de Praxis en toen konden we aan de slag!

Hm, er misten wel wat instructies in die bouwtekening… En wat bleken dat een hoop stukjes te zijn! En wat waren die cijfertjes belachelijk klein afgedrukt waardoor we twee dakplanken te kort zaagden omdat ik zonder bril een 3 voor een 2 had aangezien!

We besloten het gestructureerd aan te pakken en nummerden eerst alle individuele onderdeeltjes, zodat we straks wijs konden worden uit de voorgezaagde onderdelen. Vervolgens zaagden we alle onderdeeltjes op maat.

(In de instructies stond onder andere dat je alles goed moest schuren om te voorkomen dat de beestjes zich zouden bezeren aan een splintertje. Euh hallo, heb je al eens gezien wat die units op hun rug hebben?? We moeten uitkijken dat het egelhuis zich niet aan hén bezeert!   )

Daarna kon het assembleren beginnen!

Ik had vooraf gedacht dat we dit wel in een dagje af zouden kunnen krijgen, maar we zijn er met twee personen anderhalve dag mee beziggeweest! De eerste volledige dag werkten we er samen aan, toen ik naar huis was heeft Richard de pootjes gemaakt en het dak in elkaar gezet, en op een later moment heb ik bij mij thuis het dak voorzien van dakleer en de laatste latjes vastgeschroefd. (Oh ja, ik had ook dakleer bij de bouwmarkt moeten halen… én lijm, want ze hadden geen zelfklevend spul. Zucht.)

Richard verzorgde bovendien de finishing touch met zijn nieuwe houtbrander. Dus hierbij presenteren wij: Egelhotel ‘Chez Pierre’!  

(Het ding is echt loodzwaar geworden. En als die verwende units het wagen om ook van deze villa geen gebruik te maken, stop ik ze er hoogstpersoonlijk in en timmer ik de deuropening dicht!)

Toen ik vorige week mijn zelfgemaakte kerstjurkje op Facebook postte, was de reactie van mijn zusje: “Oh, wees gewaarschuwd! Ik zocht precies zo’n jurkje voor Josh maar kon niets vinden, dus als je deze met kerst aantrekt naar pa en ma, zal ze geheid met puppy-oogjes bedelen of je er niet ook eentje voor haar kunt maken!”

Awww…

En tsja, dan ben je peettante hè…

Dus ook al had ik eigenlijk andere plannen voor mijn kerstvakantie, en betwijfelde ik of er überhaupt genoeg tijd ging zijn om nog voor kerst een jurkje af te krijgen, ik begon er tegen beter weten in toch aan. Als ik nou een iets vereenvoudigde versie maakte – een halve cirkelrok zonder plooien bij de taille – en gewoon even hard doornaaide? Ik had immers nog die 5 meter rode nicky velours liggen waar verkleuringen in zaten, die daardoor onbruikbaar was voor mijn galakerstjurk-ontwerp. Mijn geld ging ik blijkbaar niet terugkrijgen van de winkel, die ik inmiddels 3x had gemaild en een keer had gebeld (waarna ze hadden beloofd me terug te mailen – not. Advies: koop nooit stof bij Topstoffen in Nijmegen!   ), dus kon ik net zo goed proberen er toch nog wat nuttigs mee te doen. Patroondelen voor kinderkleding zijn een stukje kleiner en kon ik wellicht nét tussen de verkleuringen door positioneren? En zo niet: ADHD-Josh zit toch nooit stil, dus als het licht er net even verkeerd op valt, zal het waarschijnlijk niet lang genoeg duren om op te vallen.   Ook had ik nog wat restantjes wit nepbont over van mijn eigen jurk, die waarschijnlijk nét genoeg zouden moeten zijn voor een kinderjurkje, en bij mijn juf kon ik in de laatste les voor de kerstvakantie nog een rode blinde rits kopen. Dus al het materiaal was aanwezig om aan de slag te gaan. En omdat Josh niet wist dat ik een jurkje voor haar ging maken, was het niet erg als het ding niet op tijd afkwam – ik kon het altijd nog in de prullenbak mikken zonder dat ze er een traan om zou laten.

Zo gezegd zo gedaan. Uiteraard ging het allemaal weer niet zoals gepland.  

Ik heb nog niet zoveel ervaring met proportioneel patroontekenen, maar voor kinderkleding is dat de enige tekenmethode die ik heb geleerd (want kinderen zijn beweeglijk, dus is het handig als je niet veel maten van ze op hoeft te meten). Blijkbaar heb ik iets fout gedaan tijdens het tekenen, want ik had een paar rare resultaten en tijdens het stikken constateerde ik dat het lijfje veel te ruim was bij de taille om tegen het rokdeel aan te passen. Argh – een stretchsteek in velours lostornen is echt iets wat je NIET wil doen!  

En ik heb me ook flink vermeten of verrekend in het bepalen van de benodigde hoeveelheid bont voor om de mouwen en rokzoom, want daar had ik veel te weinig van uit de stof geknipt, waardoor ik vervolgens moest gaan puzzelen met kleine reststukjes om alsnog aan de benodigde lengte te komen.

Op een gegeven moment ben ik maar gestopt met het mooi afwerken van de binnennaden, want anders ging de jurk echt niet afkomen.
Maar hoezee, na drie dagen werk was het ding daadwerkelijk af, en nog op tijd voor kerst ook!

Hij zag er wel wat groot uit en dus werd ik bang dat hij niet ging passen. Ik had hem één maat groter gemaakt dan wat Josh nu draagt, want kinderen groeien hard, en aangezien dat nicky velours zowel in de lengte als breedte stretcht, hoopte ik dat dat ook zou helpen om ‘m wat langer te kunnen dragen. Desondanks zag hij er wel érg groot uit. Zou ik nog meer fouten hebben gemaakt bij het patroontekenen? Bovendien had ik niet haar eigen maten gemeten, ik was uitgegaan van standaard kledingmaat-verhoudingen. Wat nou als het jurkje écht niet zou passen? Het was erger om haar initieel blij te maken met dit cadeautje en vervolgens teleur te stellen omdat het niet paste, dan om geen jurkje te geven… Dus pakte ik ‘m met geknepen billen in en legde ik ‘m op Eerste Kerstdag onder de boom.

De vreugde op Josh haar gezicht na het uitpakken van het jurkje maakte in ieder geval alle naaifrustaties goed.    Ze trok ‘m gelijk aan en heeft hem de rest van de dag niet meer uitgedaan!

Wel bleek hij inderdaad flink te groot. Nou ja, in de lengte. Bij de taille zit hij eigenlijk al best strak… hopelijk groeit ze vooral de hoogte in en niet veel meer in de breedte, dan kan ze hem inderdaad volgend jaar nog een keer aan.
Josh leek het in ieder geval niet te boeien dat hij voor geen meter zat, dus: missie geslaagd!  

Bestede tijd: 19 uur en 3 kwartier (waarvan 2 uur en 3 kwartier voor het patroontekenen, de rest voor het naaien)
Kosten: Alleen een kleine twee euro voor een blinde rits; alle stof had ik nog liggen van het andere project of nog langer.

(Ma dacht trouwens in eerste instantie dat ik mijn éigen jurkje aan Josh cadeau had gegeven. Maar nee ma, hij is inderdaad lang uitgevallen, maar zó slank ben ik toch echt niet.   De reden dat ik mijn kerstjurk niet met Eerste Kerstdag had aangetrokken is dat hij, zoals al gevreesd, roze uit de wasmachine is gekomen. Nádat ik eerst alle rode stukken stof voorzichtig 2x in een teiltje warm water met wasmiddel had ondergedompeld en de jurk daarna met maar liefst 3 color catcher-wasdoekjes in de machine had gedaan. Snik.)