Ik verwachtte eigenlijk al dat het op een gegeven moment zou gebeuren, en gisteren sloeg het in alle hevigheid toe. Ik voel me ontheemd.

Toen ik na mijn naailes thuiskwam in een groot leeg huis (Mark was naar Suus toe en zou pas ‘s nachts thuiskomen), voelde ik me erg zielig en alleen. En vooral niet thuis.

Hoewel ik weken naar de verhuizing heb toegeleefd en langzaam heb kunnen wennen aan het nieuwe huis, voelt het nog steeds niet als mijn huisje. Het is voor mij erg belangrijk dat ik mijn eigen dingetjes om me heen heb, op een manier die ik zowel praktisch als gezellig vind. Een kamer vol dozen en andere kamers die naar mijn gevoel nog niet optimaal zijn ingedeeld, helpen daar niet bepaald bij.

Gek genoeg heb ik wel het gevoel dat ik welkom ben in het huis. Alsof het huis het prettig vindt dat wij er zijn komen wonen.

Maar na een zware werkdag (ik heb nog steeds een slaaptekort, waardoor ik merk dat ik ineens allerlei kleine steekjes laat vallen, waar ik me ontzettend aan erger want dat gebeurt me normaal nooit) heb ik vooralsnog geen plekje om veilig in te gaan cocoonen.

Iedereen zegt dat het normaal is dat je de eerste maanden (!) nog tussen de dozen leeft en dat er altijd na jaren nog enkele dozen blijken te staan, maar dat gaat volledig tegen mijn aard in. Dus ik hoop dat de ellende snel voorbij is en ik echt kan gaan genieten van ons nieuwe huisje.