Ik vrees dat ik wel een beetje de Mier ben, uit de fabel van ‘De Krekel en de Mier’. De zomer is leuk (en muziek maken ook), maar ik ben nu al bezig met het klaarmaken van mijn huis voor koudere periodes. Normaal gesproken begint die drang pas in de herfst, maar ik vermoed dat onder andere het maken van mijn garenklosjesgordijn het een beetje heeft vervroegd. Zo ligt er al een stapeltje boeken klaar om gelezen te worden tijdens donkere avonden, en heb ik alle versies van Monkey Island aangeschaft tijdens een Steam-sale, om die weer een keer te kunnen gaan spelen in de kerstvakantie ofzo. Wat kon ik nog meer doen? De voorraadkast onder de trap aanpakken! Want een volle, knusse voorraadkast vind ik heerlijk en is natuurlijk dé ideale manier om winterklaar te raken.

Tijdens de eerste lockdown was ik al eens enthousiast aan de slag gegaan met die voorraadkast en had ik alles van een nieuw laagje witte verf voorzien. Later dat jaar reorganiseerde ik de boel nog wat en ook op latere momenten bracht ik steeds verder verbeteringen aan wat betreft de indeling. Maar het kon vast nog mooier.

Jullie kennen vast wel die trend van tegenwoordig om een loeistrakke pantry te hebben, met allemaal van die plastic bakjes gesorteerd op kleur, zoals ze onder andere in The Home Edit laten zien:

Super om naar te kijken natuurlijk, maar ik ben er om meerdere redenen toch niet helemaal fan van. Ten eerste laat ik mijn verpakkingen het liefst zo lang mogelijk dicht, totdat ik werkelijk iets van de inhoud nodig heb. Als je alles gelijk overgiet in een bakje, blijft het veel minder lang goed. Ten tweede zijn doorzichtige bakjes wel handig om te kunnen zien wat er in zit, maar veel etenswaren kun je beter in een ondoorzichtige doos bewaren omdat licht ook invloed heeft op de kwaliteit ervan. En ten derde heb ik domweg niet zo veel snacks en ander eten in huis als de gemiddelde Amerikaan, en al zeker niks dat zo fantastisch kleurrijk / op kleur te sorteren is… Oh ja, en ik houd niet van plastic.

Ik koos dus voor een middenweg: een zo veel mogelijk netjes ingedeelde voorraadkast, maar wel eentje waar functionaliteit net iets belangrijker bleef dan hoe het oogt. Want tsja, die stofzuiger moet toch echt ergens staan, net als die bezems en dweilen. En de potjes met etenswaren wil ik in één oogopslag kunnen blijven zien, zodat ik weet wat ik nog in huis heb en snel kan checken wat de houdbaarheidsdatum is. Ik stopte dus alleen maar allerlei kleine huishoudelijke objecten, zoals schuursponsjes en luciferdoosjes, bij elkaar in een mandje. Idem voor spul dat ik zelden gebruik, zoals de potten verf (die ik liever in de schuur bewaar bij de rest, maar deze verf is duur en mag niet bevriezen in de winter).

Om het toch ook mooi te maken, zette ik niet alleen alles zo netjes mogelijk neer, maar niette ik ook kanten bandjes langs de randen van de planken. Wat een leuk  effect geeft dat!! <3 (Ik had dit kant nog in mijn kast liggen en gelukkig ook nog genoeg over om alle randjes mee te kunnen aankleden, maar ik heb geen idee meer waar dit een restant van was. Ik dacht in eerste instantie dat ik het had gekocht voor het naaien van mijn talma wrap, maar daar blijken alleen maar lange franjes op te zitten.)

Om meer ruimte te maken, zowel op de legplanken als op de vloer, besloot ik dat vooral de tassen gereorganiseerd moesten worden. De AH-shopper met mijn voorraad plastic tasjes verving ik door een rieten mand, waar ik ze nog veel makkelijker snel uit kan trekken. De stoffen draagtasjes, boodschappentasjes, diepvriestasjes en groentennetjes kregen een plekje aan een haakje aan de deur (in een grotere tas), net zoals mijn kleine handtasjes en vaak gebruikte laptoprugzak. Maar alle minder vaak gebruikte rugzakken en grote handtassen verhuisden naar de kast op zolder, waar ik al mijn koffers en reistassen bewaar.

In die zolderkast was te weinig plek, dus zaagde en bevestigde ik er een tweede legplank in van hout dat nog in de garage lag. (De vorige bewoners gebruikten deze kast als kledingkast, vandaar de hangstang. Maar die is voor mij niet nuttig.)

En hoewel ik binnenkort een nieuwe keuken ga uitzoeken, bood een extra plank in een van mijn keukenkastjes dermate veel direct voordeel, dat ik ook die zaagde en installeerde. Dit is echt veel handiger om mijn pannen te kunnen bewaren in plaats van een la, waarin je alles in elkaar moet stapelen en dus de binnenkant van de pannen beschadigt. Voorheen gebruikte ik mede daarom zowel de legplanken als de la, maar nu past alles in dat ene keukenkastje en heb ik zelfs een la over!

Eens kijken, wat wordt mijn volgende klus? Zucht, die nieuwe keuken dus vrees ik… Tijd voor een einde aan dat KVOG-gen (Keuken-Verbouw-Ontwijkend-Gedrag), Lenny!  

Ik merk dat er verschillende fases zijn in mijn corona-isolatieperiode. In het begin heb ik fanatiek mijn to-do-lijst af proberen te werken. Enerzijds met veel resultaat, anderzijds blijkt het ook een beetje hopeloos, want hoe meer klusje ik aftik, hoe meer nieuwe klusjes ik verzin om te doen. Ergo: het lijstje blijft domweg even lang. (Er is altijd iets te doen – kamayaya yippieyippieyee!)

Toen kwam fase 2: nieuwe dingen gaan leren. Mijn Duolingo-streak is inmiddels immens, dus mijn Spaans is er zeker op vooruit gegaan. Ik heb sinds een paar weken vioolles via webcam, en ik heb plannen gemaakt om in september wellicht toch maar eens aan die coupeuse-opleiding te gaan beginnen in plaats van mijn naaiclubje te blijven bezoeken.

Inmiddels heb ik fase 3 bereikt en die kenmerkt zich vooral door creativiteit. Het opnemen en editen van filmpjes. Het schrijven van nieuwe nummers voor Androneda. En… het schrijven van een boek!

Dat laatste stond al een tijdje op mijn bucket-list. Iedereen die mij kent weet wel dat ik groot fan van Lewis Carroll’s boeken “Alice’s Adventures in Wonderland” en “Through the Looking Glass and what Alice found there” ben. Naast het feit dat ik de boeken zowat van buiten ken, weet ik ook heel veel over hun achtergrond en allerlei verborgen verwijzingen in de verhalen. Dus ik wilde heel graag een soort ‘derde deel’ schrijven, volledig in de stijl van Carroll.

Niet dat dat nog nooit eerder is gedaan, maar de meeste schrijvers hebben of enkel wat Wonderland-personages gerecycled voor hun eigen compleet andersoortige verhaal, of hun schrijfstijl komt niet genoeg overeen met die van Carroll en ze komen niet verder dan een paar tenenkrommende woordgrapjes – verwijzingen en versjes zitten er in het geheel niet in. Ik als ‘expert’ zijnde ben dan arrogant genoeg om te denken dat ik het beter kan… :-X

Niet dat ik denk een heel goede schrijver te zijn hoor. Mij breekt het klamme zweet al uit als ik een achtergrond voor mijn LARP-personage moet verzinnen. Plot schrijven is niet mijn ding, maar gelukkig hoeft dat ook niet voor een ‘Alice’-boek. Het plot daarin komt neer op ‘Alice komt in een rare wereld terecht, loopt van de ene naar de andere scène met nieuwe wezens en wordt vervolgens wakker’. Niks opbouw van spanning, niks verrassende plotwendingen, niks karakterontwikkeling, niks climax. Maar wel een hoop omdenk-grapjes, woordspelingen en gedichten. Laat ik dát nou wél kunnen!

Ik was in februari al begonnen met het bedenken van de grote lijnen voor het boek en het maken van een rode draad en hoofdstukindeling, en heb daarna voorzichtig de eerste stukjes geschreven. Maar de afgelopen periode heb ik natuurlijk ineens enorm veel tijd erbij gekregen en ben ik zo hard opgeschoten dat ik het boek vandaag genoeg af vond om het op te sturen naar een uitgever!

Ik hoor jullie al denken: “Ja ja, nu begint het pas. Wacht maar totdat je afwijzing na afwijzing krijgt.” Maar ik zit in de ‘Alice in Wonderland-scène’ (jawel, dat is een ding!) en dus heb ik Connecties. Ik ken een Ierse uitgever die onder andere Alice in Wonderland-gerelateerde boeken publiceert, zoals vertalingen, dus die heb ik benaderd. Hij is overigens ook degene die het resultaat van ons bibliografieproject gaat uitgeven (hopelijk komende herst!). Ik had dus al zo’n vermoeden dat hij mijn verhaal wel zou willen publiceren, maar zelfs ik was verrast. Want een uur nadat ik hem het verhaal had gemaild, had ik al een reactie binnen: “Of course I’ll publish it :-)”

Dus ik heb een uitgever!! \o/ \o/ \o/

Ik heb echt ontzettende mazzel gehad. Alle horrorverhalen die je altijd hoort over mensen die hun boek willen uitgeven heb ik overgeslagen: ik heb er niet jaren over gedaan om het te schrijven, ik ben niet door een uitgever opgesloten om over mijn writers block heen te komen (wat niet wil zeggen dat ik geen hoofdbrekens heb gehad over bepaalde scènes hoor…) en ik heb niet wanhopig bij uitgevers hoeven te leuren met mijn verhaal om afwijzing na afwijzing te moeten incasseren.

Toegegeven: mijn boek is natuurlijk maar een relatief kort verhaal in plaats van een driedelige fantasyreeks met duizend pagina’s per boek. En mijn uitgever is geen grote naam zoals een Macmillan. Het is een eenmansbedrijfje, wiens eigenaar het volgens mij grotendeels voor de lol doet en er zijn huur mee probeert te betalen. Commercieel is hij dan ook niet – hij doet niet aan promotie, dat moet ik zelf doen. Maar hee – als online marketeer heb ik daar uiteraard al lang een plan voor klaarliggen.

In principe gaat het publiceren me gelukkig niets kosten, want alle kosten worden door de uitgever op zich genomen (waaronder het corrigeren van mijn spelling enzo, wat vast erg nodig gaat zijn omdat ik in het Engels heb geschreven). Dat houdt natuurlijk wel in dat de marges laag zijn en ik er waarschijnlijk amper geld aan ga overhouden. Maar dat maakt me niet uit. Mijn doel is om mijn boek gepubliceerd te krijgen en het liefst zonder dat ik er geld op toe moet leggen.

Het enige ding wat me de komende tijd hoofdbrekens zal gaan kosten, is het vinden van een illustrator. Want, zoals Alice zelf al zei: “What is the use of a book without pictures or conversations?”. En enkele van mijn grapjes moeten via afbeeldingen duidelijk worden.

Het ding is: de kosten van de illustraties moet ik wel zelf ophoesten. En omdat ik nauwelijks winst verwacht, betekent dat waarschijnlijk: hoe meer / beter de illustraties, hoe groter het verlies. Van de andere kant verkoopt een boek met mooie illustraties veel beter. Ik weet dat veel collega-Carrollians vooral interesse hebben in de boeken vanwege alle verschillende illustraties die ervoor zijn gemaakt, dus alleen dat moet de afzetmarkt al vergroten.

Daar komt ook nog eens bij dat ik natuurlijk wel afbeeldingen wil in de stijl van John Tenniel, de oorspronkelijke illustrator. Dus het kan niet zomaar iedere illustrator zijn. En als ik zo veel mogelijk Carroll’s boek wil immiteren, moeten er minimaal 42 illustraties in. Slik. Auw.

Stiekem heb ik al maanden iemand op het oog: https://www.redmerhoekstra.nl/. Hij maakt de meest fantastische illustraties die hélemaal in de juiste stijl zijn. Nadat ik zijn werk had gezien was ik er meteen van overtuigd dat hij de aller-aller-enige is die mijn boek kan illustreren en dat ik daarna nooit meer iemand ga vinden die ook maar in de buurt komt. (Je kent het wel: het effect van dat éne perfecte stofje voor je kostuum zien liggen om er dan achter te komen dat het €100 per meter is. Of dat er nog maar 1 meter op de rol zit terwijl je er 6 nodig hebt. Waarna je nooit meer helemaal blij kunt zijn met het alternatieve stofje dat je kocht, omdat je weet hoe het ook had kunnen zijn.) Heel fijn Lenny, heel fijn. Want ik vermoed dat ik één afbeelding van zijn hand kan betalen met mijn budget. Hoe ik aan de andere 41 ga komen? Misschien toch maar een Staatslot aanschaffen…?

Maar wie niet waagt, wie niet wint is mijn motto. Dus ik ga hem zometeen aanschrijven en me mentaal voorbereiden op het verschrompelen van mijn droom.

Hoewel ik desondanks nog wel iemand anders in gedachten heb om te benaderen, wil ik in de tussentijd aan jullie vragen: weten jullie wellicht nog een goede en enigszins betaalbare illustrator? Het gaat dus om zwart/wit pentekeningen in deze stijl. De illustrator moet daarnaast dieren in menselijke houdingen kunnen tekenen, en ook verschillende soorten vissen (dus er moet onderscheid zijn tussen bv. een zalm en een haring) en herkenbare menselijke gezichten (om bv. iemand te parodiëren). Alle tips zijn welkom!

Hoewel ik helaas nog niet alle kozijnen kon schilderen omdat drie glasplaten verkeerd geleverd waren, begon ik na plaatsing van wat wel paste, moedig met het verven van de overige kozijnen en deuren. Als je glas is vervangen zijn er namelijk soms wat stukjes verf beschadigd en bovendien zijn er op verschillende plaatsen nieuwe latjes geplaatst, die alleen een laagje witte grondverf hebben. En mijn kozijnen waren sowieso toe aan een nieuw laagje, want op sommige plekken was de verf al aan het bladderen. Bovendien: nu kon ik éindelijk van die spuuglelijke paars-achtige tint afkomen!

Maar mijn hemel, wat een werk is dat… Schilderen vind ik niet het allervervelendste klusje, maar al je deuren en kozijnen schilderen is VEEL werk. Zeker omdat alles twéé keer moet en de nieuwe latjes ook nog eens eerst een extra laag grondverf moesten krijgen. En dan moet je natuurlijk nog schuren, vooraf en tussen de verflagen in. En maar hopen dat het weer een beetje goed blijft, want bij regen kun je niks doen.

Gelukkig heb ik fantastische ouders. Die schilderen hun huis ook altijd zelf en wisten daardoor wat voor enorme klus het is. Dus konden ze twee dingen zeggen:
1: “We weten wat voor k**-klus het is, dus je zoekt het maar lekker uit.”
2: “We weten wat voor k**-klus het is, dus we komen je helpen.”
Gelukkig kozen mijn ouders voor het laatste en zijn ze maar liefst vier dagen naar Nijmegen gekomen om mee te helpen schuren en schilderen!! Wat een helden! <3

Tijdens de andere dagen van de afgelopen twee weken heb ik zelf geschilderd. Ik mocht van hen niet op de ladder zonder dat er iemand bij was om me in de gaten te houden (het blijven je ouders, hè ), dus zorgde ik er op die dagen voor dat de benedenverdieping zo veel mogelijk werd gedaan, zette ik hang- en sluitwerk terug en heb ik op regenachtige dagen waar nodig de kozijnen binnenshuis opnieuw van een likje verf voorzien.

Dat laatste hoefde gelukkig niet heel grondig, want in de afgelopen twee jaar heb ik al genoeg uren in die binnenkozijnen gestopt wat mij betreft… Het was nu alleen een paar stukjes bijtippen.

Behalve op zolder. Dat waren de enige kozijnen met nog de kleurkeuze van de oud-bewoners: rood. Als ik toch de buitenkant moest schuren en schilderen, kon ik ook wel gelijk de binnenkant doen, besloot ik. Dus die zijn inmiddels ook mooi wit! Nou ja, behalve dat middengedeelte dan, want dat is een van de plekken waar het glas nog vervangen moet worden.

Helaas zijn er dus in totaal drie kozijndelen nog niet geschilderd, in afwachting van het nieuwe glas. Dat kan ik pas half september afronden, want dan wordt het alsnog geleverd. Maar toch ziet het er nu al heel mooi uit! Bovendien heb ik voor dat aanvullende schilderwerk geen hoge ladder meer nodig, dus dat is allemaal prima te overzien en in mijn eentje te doen.

Ik ben ook superblij dat het gelukt is om de buitenkant van de dakkapel op zolder van binnenuit te schilderen, door een beetje uit het raam te gaan hangen. Want zo hoog kwam de ladder niet, dus anders had ik een steiger moeten neerzetten.

Dat op die hoge ladder staan was overigens nog best een ding. Als je er gewoon naar kijkt, lijkt het niet zo hoog. En ik ben ook helemaal niet bang voor hoogtes. Maar er op en af klimmen blijft stiekem een beetje griezelig. En het blijkt heel veel uit te maken op welk punt van de ladder je staat. Als ik nog een stukje ladder voor me heb vind ik het geen enkel probleem. Maar als de ladder ergens halverwege mijn lichaam ophoudt en ik erg dicht tegen de muur sta, is het een heel ander verhaal! Desondanks is het goed gelukt om vanaf die ladder te schilderen en schuren. Met dank aan ‘de buurtladder’, een gezamenlijke aankoop van mijn straatgenoten jaren geleden, en Mark’s ladder, die ik mocht lenen.

Tot slot uiteraard nog even de voor- en na-plaatjes:

Het is op de foto’s niet zo goed te zien, maar het bankje kleurt nu ook veel beter bij de kozijnen, die nu mergelwit zijn in plaats van gewoon wit.

Al zeg ik het zelf: ik heb écht ontzettend hard gewerkt in de afgelopen twee weken. Zowat dagelijks, vaak van ‘s ochtends tot ‘s avonds. Zonder de hulp van mijn ouders had ik het waarschijnlijk niet getrokken. Daardoor heb ik niet het gevoel zomervakantie te hebben gehad (ik ben gisteren weer aan het werk gegaan), wat wel een beetje sneu is. Dus hopelijk houdt deze verf de beloofde 10 jaar en heb ik tegen de tijd dat het opnieuw gaat bladderen een bankrekening die weer dik genoeg is om het schilderwerk lekker uit te besteden.