Ik heb deze week een weekje vrij genomen en wat is dat heerlijk! Aan het begin van het jaar heb ik nooit zo veel behoefte aan vakantie, maar aan het eind des te meer. Ik denk dat het komt doordat mijn weekends in januari/februari/maart nooit heel vol zitten, waardoor ik genoeg tijd heb voor mezelf. September en oktober zijn juist het tegenovergestelde. Dus neem ik doorgaans pas in mei voor het eerst een weekje vrij, daarna een zomervakantie in augustus, om vervolgens al mijn nog resterende vrije dagen in te zetten zodat ik vanaf september tot aan het eind van het jaar iedere maand een weekje vrij heb. Zoals nu dus.

Ik wilde ditmaal wel voorkomen dat ik alleen maar nuttige dingen van mijn to-do-lijst aan het wegwerken was. Dus sprak ik met mezelf af dat ik iedere dag zowel iets nuttigs als iets leuks zou gaan doen. En dat ben ik erg goed aan het volhouden! Het helpt daarbij dat de nieuwe versie van Monkey Island vorige week maandag uitkwam. Normaal gesproken vind ik spelletjes spelen zonde van mijn tijd en doe ik liever iets dat concreet resultaat oplevert, maar dit is wel een uitzondering. ^_^

Aan het begin van de week ben ik dus ‘s ochtends nuttige dingen gaan doen, ‘s middags ben ik gaan naaien aan een nieuw kostuum in Dickens-stijl (zowel nuttig als leuk), om dan ‘s avonds op de bank lekker te gaan gamen. En er was ook nog ruimte voor sociale activiteiten: woensdagavond ben ik heerlijk gaan balfolken (Yay, veel nieuwe mensen! Waaronder iemand die me uitdaagde om een soort tango-improvisatie te doen die zeer fijn uitpakte! <3 ).

Donderdag ben ik eerst met Rinske gaan wandelen in de Hatertse Vennen, daarna hebben we bij een eettentje in de buurt geluncht en in de middag zijn we bij mij thuis lekker gaan handwerken tijdens het verder bijkletsen. Om ‘s avonds Kees mee te sleuren naar de bios, waar we ‘See how they run‘ hebben gezien: geen briljante hoogdravende film, maar wel grappig en vermakelijk. Het is zeg maar een whodunnit over een whodunnit gebaseerd op een whodunnit: een groep mensen voert een toneelstuk gebaseerd op een boek van Agatha Christie uit, maar dan wordt er echt iemand vermoord. En moet een detective en zijn rookie assistente op klassieke wijze gaan uitvogelen wie de dader is. Er zijn vervolgens uiteraard heel veel overeenkomsten tussen het toneelstuk en het echie – vooral voor de mensen die ‘The Mousetrap’ van Christie daadwerkelijk kennen. De sfeer van de film is heel mooi, want in de jaren ’50, met oude auto’s en klassiek ingerichte panden. En lekker Brits. Ik heb zelf Agatha Christies verhalen verslonden in mijn jeugd, dus dat is echt wel iets waar ik blij van word (ik zou ze eigenlijk moeten herlezen, maar het risico is natuurlijk dat je je te vroeg herinnert wie het heeft gedaan).

Vandaag weer wat anders: ik vertrek zo naar Zaltbommel voor het symposium van het Lewis Carroll Genootschap. En dan nog een weekendje lekker aanrommelen om de week mee af te sluiten. Ik kijk nu al uit naar mijn herfstvakantie in oktober, hopelijk wordt die net zo fijn! ^_^