Ik ben overgestapt van de ING naar de ASN, want: beter voor de wereld. Naast dat je dan je rekeningnummer bij allerlei instanties moet wijzigen, is het ook handig om je familie van je nieuwe rekeningnummer op de hoogte te stellen. Dus stuurde ik mijn ouders en Zwusje gisteren een mailtje met het nieuwe nummer van mijn bankrekening en het verzoek hun adresboek te updaten.

Vanochtend zag ik het volgende mailtje van Zwusje in mijn mailbox:

Haha, grapjas… Maar hee, een appje kan ik natuurlijk wel sturen. 😈

Diezelfde ochtend postte ze een screenshot van dat bericht in de familie appgroep en kreeg ik niet veel later een telefoontje van Zwusje. Was ik misschien gehackt? 🙊😂

Ik legde uit dat het een grapje was en we hebben er smakelijk om gelachen.

Vervolgens kreeg ik een appje van mijn moeder: Of ik wel écht een nieuw rekeningnummer had, wilde ze even checken? Okee, de grap was dus duidelijk geslaagd én uit de hand gelopen 🤣

Zojuist logde ik in en zag ik het volgende op mijn nieuwe rekeningafschrift staan:

Ik hou van onze familiehumor! 😂🤣😂

(En erg goed dat ze het beiden voor de zekerheid toch even checkten! 😃👍)

Een tijdje geleden was Richards zolder aan een grondige opruimbeurt toe. Daar wilde ik hem uiteraard wel bij helpen. Ook bij dit klusje bleken we erg goed samen te kunnen werken! We werden enthousiast, het liep het uit de hand, en in een paar dagen tijd reorganiseerden we zowat alle kamers van zijn huis én de garage.    Spullen werden afgevoerd, verkocht, gedoneerd of gerecycled en meubilair werd verplaatst. Wat een heerlijkheid, zowel de optimalisatieslag als het eindresultaat! En hoewel ik bang was dat ik wellicht wat te nadrukkelijk mijn visie had opgedrongen, was Richard er helemaal blij mee. En ik vond het stiekem enorm leuk om te doen! ^_^

Hm. Zijn moeder kon eigenlijk ook nog wel wat hulp gebruiken op dat gebied. Die kwakkelt al een tijdje met haar gezondheid en kan fysiek dus niet veel tillen of verslepen. En vanwege het moeten zorgen voor Richards vader, was er de afgelopen jaren ook helemaal geen tijd of mentale ruimte geweest om het huis bij te houden. Dus stelden we voor als ‘huis hulptroepen’ een aantal dagen bij haar huis te komen houden om haar te helpen ontspullen. Gelukkig stond ze daar wel voor open (knap hoor!). Afgelopen zaterdag gingen we aan de slag!

Stap één was om zoveel mogelijk uit het huis te halen wat naar de milieustraat kon. Van een hoop spullen was namelijk al duidelijk dat die weg konden. Gelukkig waren we zo verstandig geweest om met beide onze auto’s te komen, want ze zaten proppievol… Lang leve mijn car of holding, want hoewel de achterklep niet meer dicht kon, paste de doorgezakte bank er gewoon in zonder dat we deze eerst in stukken moesten zagen.  

Vervolgens gingen we samen door andere spulletjes om te kijken of er nog meer weg kon, deden we kleine klusjes zoals deurscharnieren smeren, haalden we her en der er een stofzuiger overheen, en maakten we al een eerste begin met het verplaatsen van wat meubels. We werkten van 10 uur ‘s ochtends tot 8 uur ‘s avonds en poeh, ik moet zeggen dat ik het vandaag wel een beetje in mijn spieren voel hoor…
In één dag hebben we al enorm veel werk kunnen verzetten, maar we zijn er nog lang niet, dus we hebben gelijk een volgende datum geprikt om verder te kunnen gaan!

Ik moet bekennen dat ik helemaal in mijn element ben als ik mag helpen bij het reorganiseren van een huis. Veel mensen zullen er als een berg tegenop zien, maar ik vind het heerlijk en mijn handen jeuken bij het zien van chaos in een ruimte. Ik ben absoluut geen schoonmaakster, maar ik kan wel goed structureren en heb inzicht in hoe je je kamers en kasten optimaal kunt indelen om de ruimte efficient en effectief te benutten.

Ik zat me dan ook achteraf te bedenken: mensen met een onopgeruimd / door spullen overspoeld huis zijn lang niet altijd notoire sloddervossen. In heel veel gevallen is het of een situatie die hen boven het hoofd is gegroeid, of hebben ze gewoon geen goed inzicht in hoe en waar ze hun spullen het beste structureel kunnen opbergen. En dan kun je mensen dus met slechts één keer helpen, al de basis geven die ze nodig hebben om het daarna zelf te doen. Mooi toch?

Dus mocht ik ooit mijn baan bij de universiteit verliezen/opzeggen, dan kan ik (naast muzikante, affiliate marketeer en kleermaakster) volgens mij prima een carrière starten als opruimcoach / personal organizer.   (In tegenstelling tot mijn andere genoemde beroepen is daar als ZZP’er vast wél een fatsoenlijke boterham mee te verdienen.   )

Het was stil op mijn blogje, want life happened…

Eigenlijk had een weekje geleden een enthousiaste post moeten verschijnen over het weekendje Xanten dat ik met Richard had gepland. Even samen lekker weg. Daar keek ik naar uit, en ook naar het weekje herfstvakantie dat ik daarna had opgenomen, want ik was echt even toe aan rust.

Niet dat ik daardoor heel veel dagen had om thuis te hobbyen en dingen bij te werken, want vanaf donderdagavond tot en met zondag zou ik alweer richting Groenlo gaan vanwege het spelen tijdens de Slag om Grolle met De Soete Inval.

Dat was ook een ding, want de donderdag t/m zondag dáárna zou ik naar balfolkfestival CaDansa gaan: om zelf te dansen maar ook om daar de vrijdagavond met Androneda te spelen! Het is een belangrijk optreden voor ons en daar moest ik nog flink voor oefenen, terwijl alle vrije avonden ervoor al vol zaten met bandrepetitie, coupeuse-opleiding en meer. Wanneer had ik eigenlijk tijd om voor mezelf het repertoire door te nemen? Maar goed, met hard werken, efficiënt plannen en genoemde vrije dagen zou het ongeveer moeten lukken.

Aldus vertrokken Richard en ik vrijdagochtend de 18e richting ons hotelletje in Xanten. We checkten in, rustten even uit in de kamer, liepen een rondje door het centrum en aten in een restaurantje.

Maar eenmaal terug in het hotelletje konden we onze spullen weer pakken, want het bleek erg slecht te gaan met Richards vader. Hij was gevallen, lag in het ziekenhuis, en het ging dermate slecht dat de arts zijn moeder had geadviseerd de familie bijeen te roepen voor een slechtnieuwsgesprek… Hij bleek namelijk vanwege zijn leeftijd en slechte gezondheid niet meer operabel te zijn en er zat niets anders op dan het hem zo comfortabel mogelijk maken met morfine en wachten op het einde. 😥

Dus reden we midden in de nacht van Duitsland naar het Tilburgse ziekenhuis, waar we dag en nacht om beurten bij hem hebben gewaakt, totdat hij op zondagochtend is overleden. 😢

En toen begon natuurlijk de achtbaan van het langskomen van de lijkschouwer, het regelen van de uitvaart en het leeghalen van zijn appartement in het verzorgingstehuis. Alles moest binnen een week, maar eigenlijk in nog minder tijd, want Richard moest net als ik vrijdag t/m zondag met zijn band spelen tijdens die genoemde Slag om Grolle.

De zondag van dat optreden hebben we wel laten vervallen vanwege het afscheidsmoment dat vanochtend was gepland in het uitvaartcentrum (over het optreden vrijdag en zaterdag volgt binnenkort meer in een volgend blogje) en morgen is dan de uitvaart. En daarna blijven natuurlijk de emoties en nog meer regelwerk, zoals het laten maken van een grafsteen en opzeggen van alle abonnementen enzo, maar dat heeft minder druk en daar kan ik hen ook niet bij ondersteunen.

Dus. Alle routine was de afgelopen dagen uit onze systemen, ik ben nauwelijks thuis in Nijmegen geweest omdat ik zoveel mogelijk bij Richard wilde zijn om hem te steunen, en zowat alles wat ik had willen doen afgelopen week heeft zich alleen maar meer opgestapeld. Ik blijf me voortdurend afvragen welke dag van de week het ook alweer is. Gelukkig mag ik van mijn baas wat van de voor de herfstvakantie opgenomen verlofdagen omzetten in bijzonder verlof, maar ik weet nog niet precies hoeveel.

Maar het is nu eenmaal even zo en ik ben vooral heel blij dat ik Richard en zijn familie tot steun kan zijn in deze periode, zowel emotioneel als praktisch. Richard en ik zijn door dit alles ook weer dichter naar elkaar toegegroeid en bovendien was het een snelkookpan om zijn familie te leren kennen, die ik nog niet zo vaak had gezien. Gelukkig hebben ze me met open armen in de familie opgenomen. ❤️ Vanaf komende dinsdag zie ik wel weer hoe ik alles zelf ga bijwerken, voordat ik donderdag naar het balfolkfestival vertrek.

Als jullie de afgelopen periode en de komende anderhalve week weinig van me hebben gehoord / horen of reactie van me kregen /krijgen, dan weten jullie dus waarom…

Eigenlijk zou ik vandaag een enthousiaste blogpost over LARP-evenement Charm moeten plaatsen, waar ik vrijdag t/m zondag heen zou gaan. Maar die komt er niet, want ik ben niet gegaan.

Ik merkte de week ervoor dat ik er totaal niet naar uitkeek. Het was niet dat ik er tegenop zag, maar ik had gewoon veel meer zin om thuis te blijven en daar wat aan te rommelen en taakjes van mijn to do-list af te tikken.

De afgelopen weken ben ik namelijk weer veel te druk geweest. Boombal festival, twee verjaardagen waaronder mijn eigen, optreden op Middeleeuws ter Apel… En afgelopen maandag na dat optreden kwamen twee van mijn bandgenootjes gelijk weer bij me over de vloer voor een vijfdaagse logeerpartij, want zij hadden een opdracht in Nijmegen en konden niet vanuit huis heen en weer blijven rijden. Zangles en mijn coupeuse-opleiding zijn ook weer begonnen, dus de taakjes en huiswerk bleven zich opstapelen in plaats van minder te worden en ik had inmiddels gewoon genoeg mensen om me heen gehad.

Dus zwaaide ik vrijdagmiddag mijn Soete Inval-bandgenootjes met al hun spullen uit die weer naar huis gingen, zwaaide ik Richard (die donderdag ook was blijven slapen en rechtstreeks vanuit mij naar een optreden in Duitsland ging) en al zijn spullen uit, nam ik nog even wat trekharmonica’s aan van Menno die ze langs kwam brengen opdat ik ze maandagavond tijdens onze Androneda-repetitie aan Wouter mee kon geven en dacht ik: fuck this shit. Ik hóéf niet te gaan. LARP is een hobby, die leuk moet zijn.

Charm is geen evenement met voorgeschreven rollen, waarbij het een probleem voor het spel is als iemand niet komt, en ik heb er ook geen npc-rol waardoor mensen op me rekenen. Dus ook al is het jammer om alle leuke mensen niet te zien, jammer van het geld dat ik al had betaald, en jammer dat het leuke spel dat ik daar op zich wel heb niet verder gaat – ik kan best niet gaan. Vorig evenement had ik ook al moeten missen omdat dat samenviel met het workshopweekend van Stichting Draailier & Doedelzak, dus ik had toch al de introductie van de nieuwe setting en een stukje plot dat ook op mijn personage betrekking had, gemist.

Ik heb al eerder een Charm-pauze ingelast en eerlijk gezegd denk ik dat het goed is om dat weer te doen. Ik ben al een tijdje klaar met de ‘old school’ fantasy-LARPs en ging alleen opnieuw naar Charm vanwege de mensen, die ik anders helemaal nooit meer zie. Maar eigenlijk schijf ik me liever incidenteel in voor one-shot LARPs die me qua onderwerp en setting meer trekken.

Ik moet sowieso echt gaan schrappen in mijn activiteiten, want ik ben gek op mijn vriendje, maar het kost wel gemiddeld een dag per week om elkaar te zien en die heb ik niet. Ik ben dus nog steeds op zoek naar een schoonmaakster, als mijn strippenkaart op is stop ik waarschijnlijk met zanglessen (een avond per twee weken les hebben lukt, tussentijds oefenen niet voldoende), en niet meer naar Charm gaan scheelt ook weer 3 weekenden per jaar.

En dan nog iets heel anders wat meespeelde: de kans was groot dat ik afgelopen weekend weer ongesteld zou worden. Degenen die mijn blogje trouw volgen, hebben waarschijnlijk al meegekregen dat dat steeds meer een ding werd de afgelopen tijd. Het maakte optreden tijdens Middeleeuws Montfort lastig en zorgde ervoor dat ik een dag later dan gepland naar Boombal festival ging. Ik zag het echt niet zitten om tijdens een queeste midden in het bos te zitten, terwijl ik ieder moment dringend een toilet nodig kon hebben.

Nee, zo heftig ongesteld worden is niet normaal, en ook niet dat het steeds erger leek te worden. Dat vond de huisarts ook, dus die heeft begin dit jaar wat onderzoeken bij me afgenomen en me uiteindelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ze constateerden dat ik een myoom (ook wel vleesboom genoemd, oftewel een klompje spiercellen dat is gaan woekeren) in mijn baarmoeder had. ‘Had’, want vanochtend ben ik daar eindelijk aan geopereerd. Geen prettige operatie, maar ik ben heel erg blij dat er een duidelijke oorzaak is gevonden voor mijn problemen en pijn, in plaats van te horen te krijgen: “Vrouwenkwaaltje, leer er maar mee leven”.

Dus vandaag ga ik weer door met rustig aan doen en ik ga hopen dat ik vanaf nu in ieder geval om die reden niet meer op hoef te zien tegen de deur uit gaan.

Een kleine vier jaar geleden begon ik aan mijn kleermakersopleiding. Drie jaar geleden deed ik het eerste deelexamen: textielwarenkennis. Twee jaar geleden haalde ik het deelexamen voor de modules ‘rokken’ en ‘broeken’. En vanochtend deed ik het laatste deelexamen, voor de modules ‘kinderkleding’ en ‘blouses’. Als ik deze ook haal, mag ik mezelf officieel ‘costumière’ noemen!
Nog steeds geen ‘coupeuse’ dus, daarvoor moet ik nog een paar jaartjes verder studeren (snik).

Ik hoop zó dat ik het gehaald heb. Want anders duurt het een jaar voordat ik een nieuwe poging kan doen en ik heb echt geen zin om weer die hele voorbereidingcyclus te doorlopen.

Na het inleveren van mijn praktijkwerkstukjes dacht ik namelijk heel naïef dat ik het nu iets rustiger zou krijg qua huiswerk. Ik had inmiddels beter moeten weten. Want dat ene oefenexamen per week, werden er op een geven moment twee, omdat ik anders niet op tijd alle examens van vorige jaargangen zou hebben geoefend. Okee, besloot ik: dan maak ik in de les geen praktijkwerkstukje meer maar één van die oefenexamens, en maak ik het andere nog steeds als huiswerk. Vervolgens werden het drie examens die ik per week meekreeg. En in de laatste weken vier. Dat betrof nieuwe oefenopdrachten, maar daarnaast kreeg ik dus óók wekelijks de nagekeken oefenopdrachten die ik de week ervoor had ingeleverd retour, die ik meestal voor driekwart opnieuw moest maken om ze te corrigeren (want als je in de basistekening een fout hebt, werkt dat natuurlijk door in de rest van de uitwerking en de stoflegging en moeten die dus ook opnieuw).

Over het examen deed ik vanochtend 2,5 uur (van de 2,75 uur die we ervoor hadden, en ik was als eerste van alle kandidaten klaar), dus kun je je voorstellen hoeveel tijd het kost om in een week 4 oefenexamens te maken en 4 nagekeken oefenexamens te corrigeren… Dat was echt niet meer te doen. Ik heb zelfs twee keer mijn zangles moeten afzeggen omdat ik het anders niet redde.

Je zou zeggen dat je als juf vooraf weet hoeveel oefenexamens er zijn om uit te delen en dat je weet hoeveel weken er nog zijn tot het examen, en dat je die dan door elkaar deelt, zodat je weet hoeveel je er per week mee moet geven om de huiswerklast gelijkmatig te verdelen, toch? Maar ook dat is blijkbaar te veel gevraagd. En ook dat had ik na al 4 jaar lang deze opleiding doorworstelen, inmiddels moeten weten en had ik zelf pro-actief moeten ondervangen.

Ik maak me gelukkig niet echt zorgen over de uitslag van mijn examen, want ik weet bijna zeker dat ik het gehaald moet hebben. Van alle oefenexamens had ik er maar voor eentje een onvoldoende (een 5,5), en ik denk dat ik bij deze examenopdracht alle belangrijke aandachtspunten heb opgemerkt en onthouden. Alleen de mouw was een uitdaging, want die was slechts voor een deel gerimpeld. Oorspronkelijk had ik dat op een goede manier uitgetekend, maar toen ik op een later moment bedacht dat het deel taps toe moest lopen in plaats van recht en dat heb gecorrigeerd, heb ik me niet gerealiseerd dat ik dan ook de manier van uitwerken van dat patroondeel anders moest doen. Dat realiseerde ik me (uiteraard) pas toen ik de boel had ingeleverd en het examenlokaal had verlaten… Nou ja, het is niet anders. Dan maar geen tien.

Vanmiddag ga ik nog even Richard verwelkomen bij de finish van zijn Strong Viking Run en daarna gaan we samen door naar een barbecue bij zijn vrienden (die al gepland was voordat we wisten dat het half juni nog steeds geen zomerweer zou zijn :-/ ). Hopelijk krijg ik vanavond tijdens die bbq, of anders morgen tijdens vaderdagbezoek, een belletje van mijn juf met de uitslag. Maar ik mag die pas vrijdag officieel wereldkundig maken, want niet iedereen heeft een juf die in de examencommissie zit en dus veel eerder dan de andere juffen de uitslag weet. 😋

En dan is volgende week de laatste naailes, waarin we nog een heel klein beetje werk verzetten maar zoals de traditie voorschrijft, ook zelf meegenomen hapjes en drankjes gaan verorberen. Daarna is het zomerstop, tot september, waarna alles weer opnieuw begint voor de volgende titel. Ik ben echt onwijs toe aan deze pauze. Drie dagdelen per week die weer vrijkomen, de heerlijkheid! En nog belangrijker: even geen frustraties meer! Misschien krijg ik zelfs zin om weer eens wat voor mezelf te gaan naaien…

Nu ik officieel een eigen bedrijfje heb, moest er ook een logo komen. Nou ja, het moest niet, maar als online marketeer zijnde wil ik natuurlijk ook mezelf kunnen branden.

Ik had al wat eigen ideeën, maar ik twijfelde erover. Ik wilde een deel van mijn activiteiten visueel in mijn logo laten terugkomen, maar al mijn eigen schetsen werden nogal crappy en ik vond het amateuristisch uitzien:

Een alternatief idee was om mijn eigen naam visueel uit te lichten:

In ieder geval wilde ik een logo dat ik kon hergebruiken als merk: ik wil de verschillende dingen die ik doe als merk in de markt kunnen zetten, en door een woord achter mijn hoofdlogo te zetten, wil ik daar een merklogo van kunnen maken. Zoiets:

Omdat ik wel besefte dat mijn eigen vaardigheden beperkt zijn op dit gebied, besloot ik een professional in te huren om mijn logo daadwerkelijk te ontwerpen. Ik vond iemand via Fiverr.com, een freelancersplatform waar ik destijds ook de illustrator voor mijn boek vond. Er is een heel groot aanbod en mensen hebben duidelijke portfolios en de diensten zijn doorgaans prima betaalbaar, dus zo hoefde ik niet gelijk een kapitaal kwijt te zijn aan een eigen logo.

Ik stuurde de ontwerper mijn schetsen en lichtte mijn ideeën toe. Hij besloot tot mijn verbazing toch te gaan voor de versie met afbeeldingen erin!

Na wat heen en weer mailen, was de derde versie de definitieve. Hierbij presenteer ik: het bedrijfslogo en de merklogo’s van Millennyum Creative Projects! ^_^

Enerzijds vind ik het natuurlijk wel een beetje een ding dat ik als creatief persoon dit heb uitbesteed, maar van de andere kant is het idee in de basis toch van mijzelf afkomstig en heeft de ontwerper het vooral een stuk professioneler en in bruikbaar bestand uitgewerkt. Vergelijkbaar met hoe het is gegaan bij de cover van mijn boek dus. En nu heb ik ook gelijk twee huisstijlkleuren, want mooie kleurenpaletten samenstellen vind ik écht heel lastig!

Dus nu kan ik aan de slag met het opmaken van mijn facturen en het herstylen van mijn bedrijfswebsite. Er is altijd iets te doen…

Gisteren was ik dus te gast in een podcast. Daarvoor vroegen ze me om een goede ‘headshot’ om in hun promotiemateriaal te kunnen verwerken. Argh. Ik heb ooit een selfie van mezelf met mijn boek gemaakt die er wel okee uitziet, maar vanwege de aanwezigheid van het boek kan ik die natuurlijk niet overal voor gebruiken, en bovendien is die niet meer bepaald recent (twee jaar geleden had ik nog lang haar en een pony). Ik had natuurlijk lang geleden al een keer professionele foto’s moeten laten maken van mezelf, want de foto van mij die nu achterin mijn boek staat, en die bij mijn biografietje in het boek “Alice in a World of Wonderlands” staat, vind ik niet bepaald optimaal. Maar ja, da’s achteraf gezien.

Op mijn werk worden eens in de zoveel tijd door onze huisfotograaf foto’s van ons gemaakt voor op onze profielpagina’s, en ik hoopte tot nu toe steeds dat daar iets bruikbaars uit voortkwam, maar dat heb ik inmiddels opgegeven. Dat is namelijk een beetje massaproductie. We worden in de gang gepositioneerd en binnen een paar seconden is er dan een handjevol foto’s geschoten waar je eentje uit mag kiezen, maar waar ik nooit blij mee ben. Dus wilde ik een fotomoment waarop er iets meer tijd genomen werd om me op mijn gemak te stellen en waar ik ook vooraf kon kijken wat de resultaten waren en indien nodig kon herposeren, voordat er een keuze voor me werd gemaakt waar ik aan vastzat.

Dus ging ik gisteren langs bij een fotograaf in het centrum van Nijmegen. Vooraf regelde ik nog last-minute een afspraak bij de kapper om mijn haar in model te laten föhnen, want daar ben ik zelf heel erg slecht in. Daarna kwakte ik met gekruiste vingers een hoop make-up op mijn gezicht (ook daar ben ik niet goed in) en nam ik de auto naar het centrum – tegen mijn principes, maar als ik een half uur fiets zit mijn haar natuurlijk totaal niet meer in model.

De fotograaf was een prettige man die me gelukkig goed op mijn gemak wist te stellen. Ik vind mezelf namelijk totaal niet fotogeniek (mijn sprankelende persoonlijkheid moet je live ervaren   ), mijn wangen en kin heb ik altijd lelijk gevonden en bovendien heb ik moeite met ouder worden – ik kan inmiddels echt niet meer de rimpels onder mijn ogen ontkennen, die alleen maar erger worden als ik enthousiast probeer te lachen op een foto en daardoor mijn ogen samenknijp. :-/
De eerste ronde foto’s waren dus best confronterend, maar daarna deed de fotograaf iets met het licht en ging hij wat verder weg staan, waardoor al die kreukjes iets minder prominent in beeld kwamen. En hij zei dat hij naderhand ook nog wat oneffenheidjes weg zou photoshoppen. Na twintig minuutjes had ik daadwerkelijk een setje van drie foto’s waar ik (relatief) blij mee was!

(Dat ik me blijkbaar opgelucht voelde en me mooi had uitgedost, werd grappig genoeg gelijk bevestigd toen ik amper drie stappen de deur van de studio uit was. Ik passeerde een man die de andere kant op liep, die me enkele seconden later ineens inhaalde en me aansprak:
“Spreek je Nederlands?”
“Euh, ja…?” (?)
“Ik wilde je even complimenteren met je leuke smile. Die vind ik heel erg bemoedigend!”
Awww…. <3 )

Inmiddels zijn de foto’s bewerkt en in mijn bezit. Dit is het resultaat:

De derde vind ik de leukste. De eerste twee lijken erg op elkaar, maar op de eerste vind ik mezelf wat breed ogen omdat de zijkanten van mijn schouders buiten beeld vallen. En bij nader inzien had ik een netter vallend jasje kunnen kiezen. Maar goed. Ik hoef nu in ieder geval niet meer te stressen als iemand om een foto van me vraagt voor professioneel gebruik.

Die lelijke profielfoto op de medewerkerspagina van mijn werk heb ik gelijk gewijzigd en ik ga nu de foto achterin mijn boek aanpassen, zodat in ieder geval de exemplaren die vanaf nu worden gedrukt, wel van een okee foto zijn voorzien. En aangezien de fotograaf zei dat hij heel graag een exemplaar van mijn boek wilde kopen als ik de foto erin had gezet, is dat een dubbele win.  

Ik zit nu in het vierde jaar van mijn coupeuse-opleiding en ik moet zeggen dat het me zwaar valt. Niet eens zozeer inhoudelijk of qua tijdsbesteding, al is het stiekem best moeilijke stof en drukt de opleiding echt wel op mijn agenda (wekelijks een hele avond van half 7 tot 10 uur les en dan nog een dagdeel huiswerk, wat eigenlijk te veel is samen met werk en al mijn andere activiteiten), maar vooral de manier waarop er les wordt gegeven. Dat strookt zó niet met hoe ik graag leer, dat ik merk dat ik eigenlijk altijd met tegenzin naar de lessen ga.

Op de een of andere manier lijk ik het namelijk gewoon nooit goed te kunnen doen, hoe hard ik ook mijn best doe – de lessen lijken zo opgezet te zijn dat ik schijnbaar eerst alles fout (en dus opnieuw) moet doen voordat ik iets leer. Bovendien kost alles veel meer tijd dan ik denk dat nodig was geweest. Ik probeer heel hard om zo efficiënt mogelijk met mijn tijd om te gaan, maar daar word ik iedere keer in gefrustreerd.

Zo maak ik altijd braaf zo veel mogelijk huiswerk als voorbereiding op de volgende les. Ik lever de getekende patronen dan bij de juf in, die ze nakijkt en me de volgende les er feedback op geeft, waarna ik verder ga met de uitwerking ervan, wat weer wordt nagekeken, etc., totdat ze helemaal klaar zijn en ik ze in mijn lesklapper kan stoppen, die straks bij het examen wordt beoordeeld. Maar het komt regelmatig voor dat ik haar feedback hebt verwerkt en verder ben gegaan met de uitwerking, maar ik in een latere ronde commentaar krijg op iets dat in de basis niet goed was, waardoor ik weer opnieuw alles moet uitwerken. Terwijl ze die feedback dus ook de eerste ronde had kunnen geven – maar blijkbaar was het haar toen niet opgevallen ofzo.
Zo begon de les gisteren ook, wat me niet in een optimaal humeur bracht.

Vervolgens haalde ik ander huiswerk tevoorschijn: stukjes stof die ik had geknipt, gelust en van vlieseline had voorzien als voorbereiding op kleine werkstukjes die ik moet naaien. De vorige les had mijn juf twee minuten voor het eind van de les tussen neus en lippen door geroepen: “Zorg wel dat je er vlieseline in strijkt hoor! Hier, hier en hier!” Ik heb haar toen afgeremd en alle patroondelen één voor één voorgelegd, en opgeschreven waar ze precies vlieseline in wilde hebben. Want ik zag het al aankomen dat ik zelf had bedacht waar dat moest komen en ik dan de volgende les te horen zou krijgen dat het niet goed was – ik weet inmiddels hoe dat gaat.
Dus thuis streek ik keurig vlieseline in alle patroondelen waar ze dat van had aangegeven.
Om gisteravond te horen te krijgen dat de vlieseline ontbrak in twee onderdelen. Waar ze de vorige les dus niet van had gezegd dat daar ook vlieseline in moest.
*Diepe zucht en ga verder*

Eén van de hoekjes van de vlieseline bleek per ongeluk nog los te zitten. Die moest ik dus even opnieuw op de stof strijken. Dus pakte ik de strijkbout om aan de slag te gaan.
Juf: “Zorg wel dat je de strijkbout op stand 2 zet hoor! Ik heb van de week veel moeite moeten doen om de bout schoon te krijgen, omdat iemand ‘m te heet had gezet!!”
Ik “Euh, ik dacht dat ik de vlieseline op stand 3 moest strijken – maar dan wel met een doek ertussen.”
Juf: “Nee, altijd op stand twee en géén doek!”
Dus ik deed aarzelend wat me gezegd werd. Want tsja, de juf zal het wel weten.
Met als resultaat dat de vlieseline per direct onder de bout wegsmolt. Snik.
Juf: “Heb je wel het merk Vlieseline gebruikt?”
Ik: “Nee, ik heb een ander merk.”
Juf: “Jaaaa, dan kan het inderdaad zijn dat je iets anders moet doen. Ik gebruik zelf altijd Vlieseline. Hier, een restantstukje vlieseline. Ga je stofje maar repareren. Eens kijken… deze vlieseline moet je strijken op stand 2 en er moet een doek tussen.”
En zo gaat het dus de hele tijd: er wordt stellig het ene ding beweerd en daarna geldt toch weer iets anders, waardoor alles weer opnieuw / hersteld moet.

Deze drie dingen gebeurden allemaal in het eerste half uur van de drieënhalf uur durende lesavond. En het is geen uitzondering.

Ik heb al vaker overwogen of ik misschien beter ergens anders les kan gaan nemen. Maar dat wil ik eigenlijk ook niet. Ik kom al 15 jaar bij haar (voordat ik met de officiële opleiding startte zat ik bij haar naaiclubje, waar je in vrije vorm leert over naaitechnieken op basis van kleding die je zelf wil naaien, op je eigen tempo), het zit zowat bij mij om de hoek en scheelt dus veel reistijd, en bovendien is ze inhoudelijk echt heel goed. Ze heeft bakken met ervaring en zit ook in de landelijke examencommisie, waardoor ze precies weet wat de eisen zijn en hoe er wordt beoordeeld. Ik denk dat onze groep dus echt wel als een van de besten voorbereid op de examens komt en dat haar slagingspercentage hoger is dan bij de meeste docenten, en dat we ook meer details leren dan de meeste mensen. Dat vind ik dermate waardevol dat ik me dan toch maar door alle lessen heen ploeter. Maar leuk is het niet.

Het helpt ook niet dat het lesmateriaal ruk is – het boek dat vanuit de overkoepelende modevakopleiding is verstrekt is vaak onduidelijk, bevat fouten en er staat lang niet alles in wat ik nuttig had gevonden. Dat zorgt er ook regelmatig voor dat ik dingen onnodig fout doe. Ik maak dus enorm veel aantekeningen en heb al bedacht dat ik na mei, als ik examen doe, dit boek voor mezelf opnieuw ga samenstellen zodat ik een naslagwerk heb waar ik écht iets aan heb.

Mocht ik in mei slagen voor het examen, dan ben ik helaas pas ‘costumière’ en nog geen coupeuse. Daarvoor moet ik nog zo’n anderhalf tot twee jaar erbij leren. Om het eerste deelexamen in een jaar te kunnen halen, moet je blijkbaar écht aanpoten volgens de juf. Voor mijn gevoel doe ik dat al, alleen maar om de opleiding nominaal te kunnen halen. Veel van mijn studiegenootjes doen er zelfs veel langer over dan er voor staat, omdat ze het anders niet redden. Dus ik denk dat ik de volgende fase iets rustiger aan ga doen om mijn mentale gezondheid te behouden. Het betekent helaas wel dat ik nóg langer aan de opleiding vastzit dan ik zou willen, dus het is een beetje kiezen tussen twee kwaden. Hopelijk houdt mijn motivatie om echt goed te leren patroontekenen en naaien me tot die tijd op de been.

Gelukkig heb ik volgende week eerst een weekje om bij te komen, want dan is er geen les vanwege pakjesavond. Wat ik gisteravond pas te horen kreeg, overigens. Want de juf had dit niet op de jaarlijks vooraf verstrekte lijst met vakantiedagen gezet, “omdat de middaggroep dan denkt dat ze die dag ook geen les hebben”. (Mijn suggestie om in het overzicht expliciet te vermelden dat het alleen om de avond ging, was blijkbaar te ingewikkeld.) *Snik*