Het was stil op mijn blogje, want life happened…
Eigenlijk had een weekje geleden een enthousiaste post moeten verschijnen over het weekendje Xanten dat ik met Richard had gepland. Even samen lekker weg. Daar keek ik naar uit, en ook naar het weekje herfstvakantie dat ik daarna had opgenomen, want ik was echt even toe aan rust.
Niet dat ik daardoor heel veel dagen had om thuis te hobbyen en dingen bij te werken, want vanaf donderdagavond tot en met zondag zou ik alweer richting Groenlo gaan vanwege het spelen tijdens de Slag om Grolle met De Soete Inval.
Dat was ook een ding, want de donderdag t/m zondag dáárna zou ik naar balfolkfestival CaDansa gaan: om zelf te dansen maar ook om daar de vrijdagavond met Androneda te spelen! Het is een belangrijk optreden voor ons en daar moest ik nog flink voor oefenen, terwijl alle vrije avonden ervoor al vol zaten met bandrepetitie, coupeuse-opleiding en meer. Wanneer had ik eigenlijk tijd om voor mezelf het repertoire door te nemen? Maar goed, met hard werken, efficiënt plannen en genoemde vrije dagen zou het ongeveer moeten lukken.
Aldus vertrokken Richard en ik vrijdagochtend de 18e richting ons hotelletje in Xanten. We checkten in, rustten even uit in de kamer, liepen een rondje door het centrum en aten in een restaurantje.

Maar eenmaal terug in het hotelletje konden we onze spullen weer pakken, want het bleek erg slecht te gaan met Richards vader. Hij was gevallen, lag in het ziekenhuis, en het ging dermate slecht dat de arts zijn moeder had geadviseerd de familie bijeen te roepen voor een slechtnieuwsgesprek… Hij bleek namelijk vanwege zijn leeftijd en slechte gezondheid niet meer operabel te zijn en er zat niets anders op dan het hem zo comfortabel mogelijk maken met morfine en wachten op het einde. 😥
Dus reden we midden in de nacht van Duitsland naar het Tilburgse ziekenhuis, waar we dag en nacht om beurten bij hem hebben gewaakt, totdat hij op zondagochtend is overleden. 😢
En toen begon natuurlijk de achtbaan van het langskomen van de lijkschouwer, het regelen van de uitvaart en het leeghalen van zijn appartement in het verzorgingstehuis. Alles moest binnen een week, maar eigenlijk in nog minder tijd, want Richard moest net als ik vrijdag t/m zondag met zijn band spelen tijdens die genoemde Slag om Grolle.
De zondag van dat optreden hebben we wel laten vervallen vanwege het afscheidsmoment dat vanochtend was gepland in het uitvaartcentrum (over het optreden vrijdag en zaterdag volgt binnenkort meer in een volgend blogje) en morgen is dan de uitvaart. En daarna blijven natuurlijk de emoties en nog meer regelwerk, zoals het laten maken van een grafsteen en opzeggen van alle abonnementen enzo, maar dat heeft minder druk en daar kan ik hen ook niet bij ondersteunen.
Dus. Alle routine was de afgelopen dagen uit onze systemen, ik ben nauwelijks thuis in Nijmegen geweest omdat ik zoveel mogelijk bij Richard wilde zijn om hem te steunen, en zowat alles wat ik had willen doen afgelopen week heeft zich alleen maar meer opgestapeld. Ik blijf me voortdurend afvragen welke dag van de week het ook alweer is. Gelukkig mag ik van mijn baas wat van de voor de herfstvakantie opgenomen verlofdagen omzetten in bijzonder verlof, maar ik weet nog niet precies hoeveel.
Maar het is nu eenmaal even zo en ik ben vooral heel blij dat ik Richard en zijn familie tot steun kan zijn in deze periode, zowel emotioneel als praktisch. Richard en ik zijn door dit alles ook weer dichter naar elkaar toegegroeid en bovendien was het een snelkookpan om zijn familie te leren kennen, die ik nog niet zo vaak had gezien. Gelukkig hebben ze me met open armen in de familie opgenomen. ❤️ Vanaf komende dinsdag zie ik wel weer hoe ik alles zelf ga bijwerken, voordat ik donderdag naar het balfolkfestival vertrek.
Als jullie de afgelopen periode en de komende anderhalve week weinig van me hebben gehoord / horen of reactie van me kregen /krijgen, dan weten jullie dus waarom…