Afgelopen vrijdag was het weer zo ver: het jaarlijkse symposium van het Lewis Carroll Genootschap.

Ik vertrok met volgeladen auto naar Zaltbommel, want voorafgaand aan het symposium moest ik nog even 14 trekzakken, die vanuit Stichting Draailier & Doedelzak tijdelijk bij mij waren gestald, overdragen aan Wouter en na afloop zou ik gelijk doorrijden naar een LARP-evenement .  

We werden inmiddels traditioneel ontvangen met gebak met Carroll-gerelateerde opdruk. Jummie!

Ook was er wederom een boekenmarktje, doordat diverse aanwezigen boeken uit eigen collectie hadden meegenomen om te verkopen. Er werd enthousiast gesnuffeld in dozen en uiteraard is er ook bij mij het een en ander aan mijn vingers blijven plakken.

Er waren verder meerdere presentaties, zoals een hele interessante van prof. dr. Blom, bijzonder hoogleraar Klinische Psychopathologie, over het Alice in Wonderland-syndroom en de vraag of Lewis Carroll wellicht eraan leed.

Ook was er een opgenomen interview met Imme Dros, die recentelijk een nieuwe vertaling heeft geschreven van zowel “Alice’s Adventures in Wonderland” als “Through the Looking-Glass and what Alice found there”. Het was maar goed dat ze zichzelf te oud vond om naar het symposium te komen voor een live interview, want er was behoorlijk wat kritiek op diverse keuzes die ze bij het vertalen had gemaakt. Er was bijvoorbeeld verbazing en onbegrip voor de keuze om de vingerhoed die Alice in haar schortje vindt als prijs voor bij de caucusrace, te vervangen door een veiligheidsspeld. (“Want tegenwoordig weet niemand meer wat een vingerhoed is”, volgens Dros.) Nee, wij Carrollians slikken niet zomaar alles.  

En we zijn ook creatief. Was er twee jaar geleden nog een bijzondere oplossing voor naar binnen schijnend zonlicht, ditmaal bleek het geluid van het opgenomen interview erg slecht en werd dit opgelost door een microfoon voor een aan de laptop aangesloten boxje te houden.  

En dan was er nog de quiz. De opdracht was om plaatjes van illustraties te koppelen aan de naam van de illustrator. Argh. Ik wist al dat ik hier niet goed op ging scoren, want ik heb geen interesse in alternatieve illustraties voor de Alice-boeken en heb me er dan ook nauwelijks in verdiept. Desondanks werd ik door de bedenkster van de quiz indringend aangekeken toen ze de uitslag ging communiceren en meedeelde dat ze wel zéér teleurgesteld was in “bepaalde mensen…”.  
Hee, in mijn verdediging: ik had ook nog eens de opdracht niet helemaal goed begrepen want ik dacht, gezien de opbouw van het antwoordvel, dat er van iedere illustrator 3 afbeeldingen waren en was dus begonnen met per naam 3 afbeeldingen te zoeken, terwijl ik beter gewoon per afbeelding een illustrator had kunnen achterhalen. Nou ja, je kunt niet overal goed in zijn.  

Helaas kon ik na afloop niet lang blijven hangen, want ik moest dus gelijk door naar een LARP, maar gelukkig heb ik ook in de pauzes even kunnen kletsen met oude bekenden en nieuwelingen. Want ja, er was gelukkig wat nieuwe aanwas! Hopelijk blijven zij hangen bij het Genootschap, want dat kunnen we wel gebruiken.

Ik ben weer eens heel trots op mijn pappie. Een paar jaar geleden schreef hij een boek over Ulestraten (het dorp waar ik ben opgegroeid) in de Tweede Wereldoorlog. Dat was een dermate groot succes dat het opvolging verdiende en dus is hij de afgelopen drieënhalf jaar bezig geweest met het doorspitten van archieven en het houden van interviews met (oud)bewoners, om een nieuw boek te schrijven over hoe het dorp zich na die periode heeft ontwikkeld: “Van boerengemeenschap tot forensendorp”.

Het is een enorm dikke pil geworden (terwijl hij nog heel veel materiaal heeft geschrapt omdat het niet meer paste) en gisteravond was dan eindelijk de officiële boekpresentatie.

Pa deed het echt supergoed. Hij is basisschoolleraar geweest en dus is hij gewend voor een groep te spreken en de toehoorders geëntertaind te houden over een onderwerp. Het publiek hing bijna twee uur lang aan zijn lippen en er was voortdurend een geroezemoes in de zaal omdat mensen iemand herkenden op een oude foto of zich nog iets konden herinneren van wat er werd verteld over het verleden!

Dit boek was ook een klein beetje een familieprojectje: net als bij het vorige boek heeft mijn zusje de omslag ontworpen en ik heb de website voor de voorverkoop in elkaar gezet. Dit keer heb ik me ook bemoeid met de inhoud: ik heb alle hoofdstukken proefgelezen en pa advies gegeven over hoe hij de informatie nog beter kon structureren (want ik kan me goed voorstellen dat je op een gegeven moment zelf het overzicht kwijtraakt als je zoveel info hebt). Als dank werd ik aan het eind van de presentatie naar voren geroepen en kreeg ik officieel het eerste exemplaar uitgereikt! 😍

Daarna kon ik samen met mijn moeder, tante en vriendin van mijn moeder aan de bak, want we waren ook gecharterd om te helpen de vooraf bestelde boeken uit te delen aan de aanwezigen. Dat liep natuurlijk direct storm toen de presentatie was afgelopen, maar ma had het zeer efficiënt georganiseerd (ik heb het niet van een vreemde) en binnen no-time had iedereen een exemplaar in handen, dat daarna natuurlijk gesigneerd moest worden door de auteur. 😊

Er zijn al 370 exemplaren in de voorverkoop besteld en er gaan er gegarandeerd meer worden verkocht. Zo trots op mijn pappie!!

De afgelopen tijd verliep het echt heel prima met de keukenverbouwing. Okee, er viel op een gegeven moment wat stucwerk naar beneden. En de elektricien kwam niet opdagen, waardoor ik achteraf gezien die dag gewoon naar kantoor had kunnen gaan. En die elektricien bleek, toen hij twee dagen erna alsnog zijn gezicht liet zien, een enorme sloddervos (ik vind nog steeds stukjes afgeknipte elektriciteitsdraad op plekken waarvan je denkt: “Hoe kan dit dáár zijn beland??”). Maar goed, dat was allemaal prima overkomelijk. Gisteravond wist ik zelfs nog snel tussendoor het plafond te verven voordat er spullen in de ruimte kwamen, dus dat was ook weer een vinkje van de to-do list. Maar het kon natuurlijk niet volledig goed blijven gaan.

Vandaag werd de keuken erin gezet. Maar dat paste niet 100%. En niet alle onderdeeltjes waren geleverd. En niet alles pakte uit zoals gedacht.

Hier een foto-verslag.

Het gaat eindelijk gebeuren: mijn keuken wordt vervangen!

Degenen die al eens bij mij thuis zijn geweest denken wellicht: maar jouw keuken zag er toch nog prima uit? Ja… op het eerste gezicht, aan de buitenkant.

Toen ik het huis net had gekocht, begreep ik dan ook niet waarom de vorige eigenaar verbaasd was dat ik niet gelijk de keuken had vervangen. Maar na ‘m een tijdje gebruikt te hebben, merkte ik dat het ding toch echt al 23 jaar oud was:

• De lak van het aanrechtblad was niet meer goed: naast zichtbare kale plekken, kon ik er ook geen plastic zakken met opdruk op leggen, want die bleef aan het blad plakken en kreeg je er vervolgens alleen met een schuursponsje weer vanaf.
• De temperatuurknop van de oven deed het niet goed. Soms zei het display dat de oven op de juiste temperatuur was ingesteld, maar bleef hij toch koud. Of werden mijn broodjes wel érg bruin.
• De afzuigkap was niet alleen ranzig van het vet en onwijs luidruchtig, maar gaf ook af en toe een error-code.
• De spotjes in de afzuigkap vielen eruit als je ze aanraakte.
• Eén van de spotjes onder de bovenkastjes deed het soms alleen als je er een klap tegen gaf.
• Het roostertje onder de koelkast hing met ducttape aan elkaar.

Verder waren de randen van de plint inmiddels beschadigd, omdat Sammy had uitgevonden dat het ding, als hij er maar hard genoeg met zijn nagels aan ragde, loskwam, zodat hij onder de kastjes kon kruipen. (Zucht.)
En hoewel de koelkast het wel nog goed deed, kun je je afvragen hoe duurzaam die na 23 jaar nog was. Volgens mij vrat het ding energie. Net als het tafelmodel diepvries, dat ik bij mijn intrek in het huis via Marktplaats scoorde en waarvan ik dus geen idee heb hoe oud die is (maar hij was dermate luidruchtig dat ik ‘m soms tot in de woonkamer hoorde en dat is geen goed teken).

Ja, ik had alleen de apparaten kunnen vervangen, het aanrechtblad kunnen opschuren en opnieuw lakken, en her en der wat kleine reparaties kunnen doen. Maar ik ben van: als je het doet, doe het dan goed. Want er waren nog wel meer dingen die ik met een nieuwe keuken gelijk op kon lossen:

• De oven in de schuine hoek efficiënter plaatsen (het oogde wel leuk, maar was vreselijk onhandig schoon te maken, omdat er ik met mijn korte armpjes niet goed bij kon, en helemaal niet efficiënt qua kastruimte).
• Af zijn van dat onhandige kleine spoelbakje naast de gewone spoelbak. Ik heb het nut van dat ding nooit begrepen en het zijn nóg meer randjes die makkelijk vuil worden, die ik dan weer moet poetsen.
• De rare inham waar vroeger een inbouwkast heeft gezeten, netjes wegwerken in plaats van te vullen met losse apparaten.
• De losse prullenbakken netjes wegwerken in een kastje.
• De vloertegels opnieuw laten leggen, want eentje ligt momenteel een beetje los, waardoor die ‘klikt’ als je erop gaat staan.
• Eindelijk de lichtschakelaars op een praktische plek laten plaatsen, zodat je het licht niet meer pas aan kunt doen als je al helemaal door de donkere keuken heen bent gelopen.
• Het gasfornuis vervangen door een elektrisch exemplaar, zodat ik op termijn van het gas af kan. Met als bijkomend voordeel dat een inductiekookplaat ook heel wat minder randjes en onderdeeltjes heeft om schoon te maken dan mijn huidige fornuis.
• Eindelijk af zijn van dat lelijke deurtje met glas (ik houd ten eerste niet van glas en ten tweede is het ding niet doorzichtig genoeg om spulletjes mooi te kunnen showcasen, maar wel té doorzichtig om je meuk achter te kunnen verbergen), en OCD-tergende plaatsing van het handgreepje…

Eigenlijk wilde ik de keuken vorig jaar al laten vervangen, maar ik heb heel lang gedaan over het vinden van zowel een keukenmaker die kon leveren wat ik wilde, en een aannemer. Aannemers zijn gewoon écht niet te vinden! Gelukkig kende degene die ik uiteindelijk voor mijn keuken heb gekozen iemand waarmee hij vaker samenwerkte, en kreeg ik ook vertrouwen in die man. Dus nu zoeken ze het lekker onderling allemaal uit, zonder dat ik ertussen hoef te zitten!

De komende drie weken gaat er verbouwd worden, dus dat wordt een tijdje bikkelen. Maandag beginnen ze met de tegels eruit slopen. Er zitten momenteel twee lagen over elkaar heen, zowel de op de vloer als op de wand; de onderste laag zijn nog de originele tegeltjes uit de jaren ’60 en aangezien die in specie zijn gelegd, is mij uitdrukkelijk afgeraden zelf te proberen die eraf te bikken.

Wat ik wel vond dat ik zelf kon doen, was de oude keuken eruit halen. Hoe moeilijk kon dat zijn? Dus dat heb ik afgelopen weekend gedaan.

Zaterdagochtend heb ik eerst mijn tijdelijke keukentje in de woonkamer geïnstalleerd:

De losstaande diepvries en magnetron had ik dus al en de koelkast komt van Marktplaats. Na de verbouwing verpats ik de diepvries en magnetron, en stal ik de koelkast in de garage, want het lijkt me wel handig om bij verjaardagen, barbecues etc. tijdelijk wat extra koelruimte te hebben.

In de afgelopen maanden heb mijn avondeten goed gepland, zodat ik alles wat nog in mijn koelkast en diepvries zat, geleidelijk aan heb opgegeten, maar tegelijkertijd heb ik juist extra veel gekookt, zodat ik de diepvries langzaam maar zeker weer vol kwam te zitten met maaltijden die ik straks alleen nog maar in de magnetron op hoef te warmen. Ik heb voor zeker 16 dagen eten bij elkaar gespaard! 

Daarna reed ik naar een collega die in Duitsland woont, om wat apparaten op te halen die ik bij hem had mogen laten afleveren. Sommige dingen zijn in Duitsland namelijk veel goedkoper dan in Nederland, dus dankzij zijn lieve aanbod heb ik wel een paar honderd euro bespaard! Het kostte wat tetris-skills om zowel de vaatwasser als afzuigkap als steekwagen tegelijk erin te krijgen, maar ik was weer superblij met mijn fantastische car of holding <3

Eenmaal weer thuis heb ik alle keukenkastjes leeggemaakt en de spullen in dozen gedaan, en de boel schoongemaakt. Vooral dat laatste was een &$#@-klus. Maar ja, ik heb een deel van de keuken via Marktplaats weten te verkopen en ik vind dat ik het niet kan maken om de nieuwe eigenaars van de kastjes met ranzige, plakkerige panelen op te schepen, of de koper van mijn vaatwasser mijn etensresten uit de afvoer en de rubbers te laten pulken. (Ik geloof dat mijn kastjes niet zo schoon geweest zijn sinds ik introk in dit huis… maar ja, wie poetst er nou regelmatig de bovenkant van zijn keukenkastjes? )

Deed ik zaterdag nog alles alleen, zondag kwamen er hulptroepen voor de demontage. Want gelukkig heb ik fantastische mensen om mij heen! Naast die collega bij wie ik spullen thuis mocht laten leveren, was de aannemer zo lief om mij zijn aanhanger te lenen zodat ik de keukenrestanten kon afvoeren. En Mike was een dermate goede vriend dat hij zijn familie-uitje liet schieten om mij te komen helpen de boel te demonteren, en liet me ook nog eens gebruik maken van zijn auto voor het ophalen van die aanhanger (want een trekhaak heeft mijn fijne bakkie dan helaas weer niet). <3

Ik had bovendien de kopers van de kastjes zo ver gekregen om te komen helpen met de demontage, dus dat was ideaal! Minder hulp nodig van vrienden (die eigenlijk allemaal veel te druk waren – zelfs de bbq die ik vrijdagavond wilde houden als ‘keuken-afscheidsfeestje’ moest ik annuleren omdat zo goed als niemand kon), minder restanten om naar de milieustraat af te voeren, duurzaam bezig zijn door hergebruik – en ik kreeg er nog geld voor ook!  

Het was wel even afwachten wat voor mensen het zouden zijn: aanpakkers, of zo’n stelletje waarbij de vrouw haar nagels gaat lakken terwijl haar man alles doet? En zouden ze zich uit de voeten maken zodra hun onderdelen eruit waren, of zouden ze blijven helpen? Gelukkig bleken het hele fijne mensen, die al begonnen met afbreken voordat ik de kans had gehad om enige toelichting te geven. Ho, wacht, ik had een systeem! Chaos!! :-O Maar de man bleek een Handige Harry, die dit duidelijk vaker had gedaan, en nuttige tips en ideeën had waardoor alles nog soepeler ging. En even helpen met de oven eruit tillen? Geen probleem!

Het ging dus echt heel voorspoedig allemaal, op één onderdeeltje na! In de hoek van de keuken zat de afzuigkap namelijk tegen een soort aftimmering, die er met geen mogelijkheid uit wilde. Het bleken twee planken hout tegen elkaar te zijn, maar om de achterste laag van de muur te kunnen schroeven, moest de voorste eraf omdat die de schroefgaten bedekte. En die voorste zat weer via schroeven in de achterste plank tegen die plank aan geschroefd, waar je alleen via een klein ventilatiegat bij kon (in theorie – in praktijk kwamen we er zo goed als niet bij en enkele schroeven bleken dolgedraaid). Bijkomend probleem: de voorste plank was deels vastgezet met het voegsels van de tegels, die naderhand tegen de muur aan waren gezet. Hoe kregen we dit eruit?? En: hoe hebben ze dit ooit zo erin gekregen??? Die laatste vraag hebben we ons wel vaker gesteld, bij het zien van diverse constructies. Gelukkig hadden wij het voordeel dat niet alle onderdelen heel hoefden te blijven, dus uiteindelijk hebben we delen van die aftimmering gewoon doormidden gezaagd en bewerkt met een breekijzer.

Mike en ik waren om 11 uur begonnen, ongeveer drie kwartier later arriveerden de twee Marktplaats-helpers, om kwart voor 1 hebben we geluncht, en om 2 uur waren we klaar!  

Stiekem word ik erg blij van de boel strak organiseren en helemaal uitdenken wat er moet gebeuren om alles zo efficiënt en effectief mogelijk te laten verlopen, zoals het vooraf leegeten van de koelkast / opsparen van eten, beetje bij beetje bij elkaar sparen van nieuwe en tijdelijke apparaten, zo veel mogelijk spullen vast verkopen, vervoer regelen, zakjes klaarleggen om schroefjes van onderdelen netjes bij elkaar te houden, en zorgen dat alle helpers zelf een schroefboormachine meenemen zodat je tegelijkertijd kunt werken. Ik ga er vanuit dat straks bij de verbouwing er vanalles mis gaat, maar de delen die ik zelf in de hand heb, zullen in ieder geval goed gaan!  

Okee, okee, er was één oepsje. Toen Mike vanochtend arriveerde en we de aanhangwagen gingen ophalen, merkte hij op: “Maar… is de milieustraat wel open op zondag?” Euh… wacht… Duh! Daar had ik dus helemaal niet bij stilgestaan! Ik woon toch verdorie in een stad? En het weekend is toch hét moment om naar de milieustraat te gaan? Maar inderdaad: zondag gesloten, stond op de website. Argh!! Toch maar de aanhanger opgehaald (die is morgenochtend immers ook weer nodig voor de tegels), maar niet gevuld; de boel ligt momenteel los op mijn terras. Plan B is om een oudijzerboer zo veel mogelijk op te laten halen, eventueel gebruik te maken van de éénmaal-per-jaar-gratis-ophaaldienst van de milieustraat voor maximaal twee apparaten, en het overgebleven materiaal gewoon achterin de auto te mikken en op een andere dag naar de milieustraat te vervoeren.

Als bedankje en omdat het gewoon leuk is om zo’n vermoeiende maar nuttige dag op een leuke manier af te sluiten, zijn Mike en ik daarna nog in het centrum wat gaan eten en drinken. Het eerste tentje waar we ons op het terras plantten, had slechte bediening en toen we een borrelplankje bij onze drankjes wilden bestellen, bleek alles op te zijn. Dus zijn we verkast naar een andere gelegenheid, die specifiek dit soort plankjes op de kaart had staan. Maar toen eenmaal een medewerker de bestelling op kwam nemen, vertelde die dat de plankjes niet te bestellen waren vanwege personeelstekort. Zucht. We verhuisden weer naar een ander restaurantje, waar we wel zo’n plankje als voorgerecht konden bestellen. Dat werd op onze tafel gezet, waarna ik even later achter me het licht uit zag gaan en de muziek hoorde stoppen. De serveerster tegen de mensen bij het tafeltje voor ons: “Ik weet niet of u straks ook een hoofdgerecht bij ons kunt bestellen, want de stoppen zijn doorgeslagen en we hebben het nog niet opgelost. Momenteel ligt alles stil.” Argh… Maar gelukkig kregen we uiteindelijk toch nog eten. En omdat we te vol zaten voor hun uitbundige toetjes, zijn we daarna naar tentje #4 verkast om een ijsje te halen. Dat hadden we immers wel verdiend! ^_^

Aan het einde/begin van het jaar kijk ik altijd eens kritisch naar mijn abonnementen en andere contracten. Mijn vertrouwen in bedrijven is namelijk zeer laag, en ieder jaar wordt de terechtheid van mijn wantrouwen weer bevestigd. Ditmaal mogen de volgende bedrijven aan de digitale schandpaal:

KPN

Sinds een paar jaar ligt er een glasvezelkabel naar mijn huis. Dat leidde niet alleen tot hilarische taferelen, maar ook tot frustratie: KPN is enerzijds de aanbieder van glasvezelabonnementen, maar daarnaast hebben ze een ‘onafhankelijk’ bedrijf genaamd KPN NetwerkNL die de netwerken aanlegt en beheert. De theorie is, dat iedere aanbieder gebruik kan maken van een KPN glasvezelnetwerk en je dus vrij bent om een abonnement bij een aanbieder naar keuze af te sluiten. De praktijk was, dat KPN NetwerkNL dermate hoge tarieven rekende voor andere aanbieders dan KPN, dat het voor die andere aanbieders niet mogelijk was om voor normale tarieven een abonnement aan consumenten aan te bieden. Daar maakte ik destijds al melding van bij de ACM, maar er is sinds kort pas wat aan gedaan.

Ik had dus noodgedwongen een glasvezel-internetabonnement bij KPN afgenomen, bij gebrek aan andere aanbieders. Voor een 100mBit-verbinding betaalde ik inmiddels €50,79 per maand – katsjing!

Recentelijk kreeg ik ineens een foldertje van T-Mobile in de bus. (Waar ik niet om had gevraagd, want ik heb een nee-ja-sticker, maar dit was geadresseerd en dan mag het helaas wel). Het feit dat ze mij reclame stuurden over hun glasvezelabonnement, betekende blijkbaar dat ze inmiddels wel voor normale tarieven op het KPN-netwerk konden. En ja hoor, ze bleken zelfs een stuk goedkoper te zijn!

Ik checkte ook nog even de website van KPN. Daar stond op dat exact hetzelfde abonnement dat ik op dat moment had, slechts €42,50 kostte. En het was niet eens een tijdelijke aanbieding. Stelletje hufters… mensen die al langer klant zijn, maar liefst €8,29 per maand meer in rekening brengen dan nieuwe klanten, gewoon omdat het kan!   

Needless to say dat er een boos mailtje richting hun klantenservice is gegaan, samen met een opzegging.

Kemkens

Om te voorkomen dat ik ‘s winters in de kou kom te zitten, heb ik zo’n CV-ketelonderhoudscontract. Net iets goedkoper dan zelf periodiek een onderhoudsbeurt aanvragen. Het kost niet veel, maar ik checkte toch maar even wat ze nou precies afschreven van mijn rekening. Hee, in januari net iets meer dan in de maanden van 2022. Blijkbaar waren hun tarieven omhoog gegaan? Ik wist zeker dat ik daar geen notificatie van had gekregen, want dat soort berichtjes zijn voor mij doorgaans de trigger om weer eens vergelijkend warenonderzoek te gaan doen.

Dus checkte ik mijn contract en de voorwaarden, om te kijken of een ongemelde tariefsverhoging wel zomaar kon. Daarin stond:

1. Deze algemene voorwaarden en/of tarieven kunnen door het Bedrijf worden gewijzigd. Wijzigingen treden eerst in werking 30 dagen na de dag waarop de wijzigingen zijn bekend gemaakt, tenzij in de bekendmaking een latere datum van in werking treden is vermeld. Wijzigingen gelden ook ten aanzien van reeds bestaande abonnementen.
2. Als bekendmaking geldt een kennisgeving geplaatst op de website van het Bedrijf minimaal 30 dagen voorafgaand aan de ingangsdatum van de wijziging. Gewijzigde tarieven en/of voorwaarden liggen bij het Bedrijf ter inzage en zijn aldaar kosteloos verkrijgbaar. Het Abonnement wordt alsdan, met inachtneming van de wijziging, stilzwijgend voortgezet.

Euhm… ze melden dus alleen maar op hun website dat de tarieven worden verhoogd? Dus ik word als klant geacht om regelmatig op goed geluk naar die website te surfen om te kijken of ze toevallig besloten hebben hun tarieven te gaan verhogen?? Dat doet uiteraard niemand en het lijkt me dan ook geen wettelijk correcte methode om klanten te informeren.

Ik wijdde er maar eens een mailtje aan. Na wat non-antwoorden, kreeg ik als reactie: “Zoals aangegeven hebben wij geadverteerd in o.a. weekbladen dat de tarieven zullen worden aangepast en dat vervolgens ook naar de site wordt verwezen. Deze werkwijze is overigens niet anders dan wij al jaren doen en tevens hoe ook andere (nog grotere) bedrijven dit doen. De aankondiging volgt derhalve via dit medium waar een grote doelgroep mee wordt bereikt, het doorverwijzen naar de website is in onze ogen dan verder ook gebruikelijk.”

Dus ze geven geld uit aan advertenties in weekbladen om zogenaamd hun klanten te informeren, terwijl ze ook hun klanten gewoon een mailtje erover hadden kunnen sturen (zoals verrewege de meeste bedrijven het doen), wat niet alleen gratis is maar ook nog eens garandeert dat je al je klanten bereikt? Dat riekt naar het bewust proberen geen slapende honden wakker te maken.

Ik ging op de website maar eens op zoek naar de pagina over de tariefsverhoging. Die vond ik niet. Wel vond ik dat de tarieven voor nieuwe klanten €6,35 per maand waren, terwijl mij, voor exact hetzelfde onderhoudscontract, inmiddels €8,68 werd gefactureerd. Dezelfde hufterigheid als KPN dus.  

De dame van de klantenservice mailde mij een screenshot van een advertentie die ze in het weekblad van regio Oss(!) hadden geplaatst. In die advertentie stond een link naar hun website. Toen ik die intypte in mijn browser, kwam ik inderdaad op een pagina uit waarop ze aankondigden dat ze hun tarieven gingen aanpassen. Die pagina was echter alleen te vinden als je de directe link wist. Via het menu of een andere pagina van de website werd er niet naar gelinkt. Oftewel: zelfs als je periodiek de website bezocht om te kijken of de tarieven zouden gaan wijzigen, had je de aankondiging niet kunnen vinden! Stelletje…. &*%^@$#

De dame van de klantenservice gaf op geen enkele manier toe dat hun werkwijze niet in orde was. Wel ‘had ze met haar baas overlegd’ en mocht ze mij een nieuw contract aanbieden tegen hetzelfde tarief als op hun website stond. Ja, you better… Het is dat ik geen andere aanbieder kon vinden die qua tarief en inhoud van het servicecontract vergelijkbaar of goedkoper was, anders had ik bij hen uiteraard ook gelijk opgezegd. Wel gaat er een klacht over hen richting de ACM.

Verzekeruzelf

Als laatste maar zeker niet de minste: Verzekeruzelf, waar mijn inboedelverzekering loopt.

Die verzekering sloot ik oorspronkelijk af bij een verzekeraar genaamd NowGo. Die werd op een gegeven moment overgenomen door Ohra, die onderdeel is van Nationale Nederlanden. Omdat het tarief toen flink omhoog ging, ben ik overgestapt naar Verzekeruzelf, die valt onder Intrasurance. Beide zijn zogenaamde volmachtskantoren, die verzekeringen van andere verzekeraars mogen aanbieden. Waaronder… van Nationale Nederlanden, waar die van mij onder viel. Inmiddels is Intrasurance ook weer overgenomen, namelijk door Heinenoord Assuradeuren, die onderdeel zijn van… Nationale Nederlanden. :’-)

En ja, Verzekeruzelf is het bedrijf dat mij onterecht die transactiekosten wilden laten betalen, weten jullie nog? Niet te verwarren met De Nederlanden van Nu, die over ging in SV Direct, die is gaan samenwerken met Poliservice, die mij ‘servicekosten‘ in rekening durfden te brengen. Grom. En wat een puinzooi is dat verzekeringswereldje.

De strijd om de transactiekosten had ik destijds gewonnen, maar ik moest weer een nieuwe strijd aan. Want de mail over de overname en wat dat voor mijn verzekering betekende, was extreem onduidelijk:

Dus… aan het begin zeg je dat de voorwaarden en premie gelijk blijven, maar aan het einde zet je nog even de belangrijkste wijzigingen voor mij op een rij…?

En hoe irritant is deze shitload aan linkjes, die ik één voor één aan moet klikken in de hoop dat het iets is dat over mijn verzekering gaat? Kon je me niet gewoon alleen de link sturen naar de voorwaarden die voor mij van toepassing zijn? Na veel moeite vond ik het document dat waarschijnlijk op mij van toepassing was, maar… daar stond niets in over het maximale verzekerde bedrag dat gold en ook niets meer over de verzekering van muziekinstrumenten die ik in mijn huidige polis heb. Vind ik wel relevant om te weten, eigenlijk. Overigens stonden boven deze documenten het logo van Nationale Nederlanden in plaats van die van euh… waar was ik nou inmiddels bij verzekerd…?

Vervolgens kreeg ik een mail met de nieuwe polis, met daarin onderstaande premieberekening:

Hoofdrekenen is niet mijn forte, maar €4,57 plus €1,18 is €5,75, niet €6,78. Waar is het verschil van €1,03 gebleven?
Bovendien had ik tot nu toe een verzekerde som van €125.000 per gebeurtenis, en als ik deze verzekerde bedragen optelde kwam ik slechts op €59.080 uit. Trouwens, wtf is ‘cyberservice’? Die term had ik nog nooit eerder gehoord en ook daarover kon ik niets in de documentatie vinden.
Dat werd dus mailen.

Op mijn eerste mail kreeg ik alleen antwoord op de vraag over hoe het nou zat met bij wie ik eigenlijk verzekerd was. En ze meldden: “Na de premievervaltdatum, voor u is dit vanaf 1-5-2023, gelden er nieuwe polisvoorwaarden. U hebt nu alleen een inboedelverzekering met een All-Risk dekking. Dus de voorwaarden die voor u per 1-5-2023 gaan gelden kunt u terug vinden door op het volgende linkje te drukken: <link>.”
De polis waar naar gelinkt werd maakte mij ook niets wijzer over het maximale verzekerde bedrag, de verzekering van muziekinstrumenten, wat cyberservice was en wat nou de correcte premieberekening was. Dus weer mailen.

Die mail kreeg ik terug. Hun systeem had besloten dat mijn mail spam was. Ik probeerde het nogmaals. Zelfde resultaat. Een paar dagen later probeerde ik het weer, en weer kwam mijn mail retour met de melding dat die als spam was aangemerkt.
Dus vulde ik het contactformulier op hun website in. En wachtte ik op antwoord. En wachtte ik. En wachtte ik.
Toen duidelijk was dat ik geen reactie ging krijgen, stuurde ik een berichtje via Facebook Messenger. Daar kwam wel een reactie op: “Ja sorry mevrouw, we zitten in een overgang naar een nieuw systeem en zijn bezig met een inhaalslag.” Ik kreeg een ander emailadres, dat eindigde op @fidus.nl. Welk bedrijf was dat nou weer? Toen ik daar naartoe mailde, kreeg ik een standaardreactie dat het ‘veel drukker dan normaal’ was en ze binnen twee weken zouden antwoorden.

Na twee weken had ik uiteraard nog steeds geen reactie. Ik contacteerde hen opnieuw via FB. “Tsja mevrouw, excuses, het is veel drukker dan normaal, we antwoorden binnen twee weken”. Ja NIET DUS!
Uiteindelijk kreeg ik alsnog antwoord per mail:

Beste meneer […], ( )

Wij zijn ervan op de hoogte dat de premiespecificatie op uw polis niet klopt. Wij zijn namelijk de €1,03 (administratie)kosten vergeten te vermelden. Het eind bedrag op uw polisblad klopt wel.
Op uw polis is clausule 335 Conversie van toepassing. Deze clausule zorgt ervoor dat u de oude polisvoorwaarden behoud. Dus uw woning is verzekerd tot €1.500.000,- en uw inboedel voor €125.000,- per gebeurtenis. De dekking voor de muziekinstrumenten blijft ook hetzelfde.

Ah ja, de administratiekosten die ze mij, na mijn klacht daarover, niet meer in rekening brachten…

En die clausule had ik inderdaad op mijn nieuwe polis gezien:

Clausule 00335 – Clausule 335 Conversie
Indien ingeval van schade blijkt dat de polisvoorwaarden van uw vorige verzekeringsmaatschappij uitgebreider zijn dan die van Heinenoord Assuradeuren, zullen de voorwaarden van uw vorige verzekeringsmaatschappij prevaleren boven die van Heinenoord Assuradeuren. Deze clausule vervalt automatisch bij een risicowijziging op uw polis, of zodra de eerstvolgende hoofdvervaldatum wordt bereikt.

Maar dat gaat over de voorwaarden tot de premievervaldatum. Ze stuurden me eerder een linkje naar de voorwaarden die vanaf die datum gingen gelden. Die ook incompleet waren. Mensen, ik wil weten waar ik nu én straks voor verzekerd ben! Is dat nou echt zo moeilijk??

Het kostte uiteindelijk 8 mailtjes in de loop van 3 maanden (!!) (want iedere mail werd standaard beantwoord met de automatische reactie “Hartelijk dank voor uw e-mail. Het is op dit moment drukker dan u van ons gewend bent. Daarom kan het wat langer duren voordat u van ons een reactie ontvangt.”, waarna het ook structureel erg lang duurde voordat er een reactie kwam) om een antwoord op al mijn vragen te krijgen. Het is blijkbaar erg moeilijk om meerdere vragen in één mail te beantwoorden.

Inmiddels heb ik bijelkaar gepuzzeld wat cyberservice is, wat mijn premie (voorlopig) wordt én wat de voorwaarden en het verzekerde bedrag zijn en hoe het zit met instrumenten. Wat blijkt: de voorwaarden van de verzekering die na mijn vervaldatum gaan gelden zijn al bekend, maar het verzekerde bedrag kunnen ze nu nog niet geven want die kunnen op dat moment gaan wijzigen. Right.

Oftewel: ik kijk met argusogen uit naar waar ze (welk bedrijf dat op dat moment dan ook is) in mei mee gaan komen. En reken maar dat ik daar weer kritisch naar gaan kijken!

Waarom ik niet per direct en uit principe overstap naar een andere verzekeraar? Ik zou wel willen, maar ten eerste zijn de meeste echt veel duurder of bieden ze niet de juiste voorwaarden, en ten tweede is mijn ervaring dus dat ze allemaal shitty zijn. De verzekeringsbranche is echt een puinzooi met al die volmachtspartijen. Zou het helpen om bij de daadwerkelijke verzekeraar, in praktijk blijkbaar bijna altijd Nationale Nederlanden, te gaan klagen over hun agenten?

Moet ik nog uitleggen wat er op Eerste Kerstdag tijdens het bezoek aan mijn ouders gebeurd is? De vaste volgers van mijn blog weten het uiteraard: kersttraditie #1 – de Sheep Wars!

Altijd leuk, maar toch moeten we inmiddels onder ogen zien dat het een aflopende zaak is. De ideeën zijn op. Ma keek me na binnenkomst dan ook met een schuin oog aan: “Heb jij iets voorbereid?” Op mijn bevestigende antwoord pakte ze zuchtend een printje dat ze vorig jaar al had gemaakt als back-up en zette dat nog snel voor de boom neer:

Ik had, net als de afgelopen jaren, noodgedwongen naar de actualiteiten gegrepen om nog inspiratie op te doen en had als insteek de hoge energieprijzen en de recente overheidscampagne voor duurzaamheid gepakt. Bij vertrek na het gezellig eten en samen zijn, zag de kerststal er dus zo uit:

Maar wat bleek: ik hoefde de schaapjes helemaal niet in schunnige posities te zetten, dat had mijn kleine nichtje al gedaan!    Vorig jaar hadden we al gemerkt dat ze door ons geïnspireerd was geraakt en de handelingen met de schaapjes ook erg grappig vond.

Dus het is duidelijk: de energie is er bij ons uit en de volgende generatie is klaargestoomd om het over te nemen. Sheep Wars was een mooie traditie, maar onze missie is volbracht; laten we kijken hoe de volgende generatie er haar eigen draai aan gaat geven!  

Alles wordt duurder, dus ook papier. Wat gevolgen heeft voor de kosten die mijn Nederlandse Print-On-Demand-drukker rekent voor het drukken van mijn boek. Ze lieten me daarom recentelijk weten dat mijn marges wat lager zouden worden. Dat vind ik op zich geen probleem – ik ben inmiddels uit de kosten en ik hoef er niet noodzakelijk veel aan te verdienen. Wat wel een probleem was, was dat mijn marge bij een verkoop via Bol.com negatief was geworden. Dat kon en mocht uiteraard niet.

Hoe kan dat? Nou, Bol.com is een asociale organisatie die Amazon achterna gaat.

Als je jouw boek wil verkopen via de boekhandel, dan maken die boekhandels daar natuurlijk kosten voor en ze willen uiteraard ook nog wat op die verkoop verdienen. Dus moet je hen korting geven op de verkoopprijs. Da’s heel logisch en normaal. De gebruikelijke boekhandelskorting is 42%.

Bol.com vindt zichzelf echter heel wat en vindt daarom dat zij, als grootste boekwinkel van Nederland, meer korting mogen eisen. Hen moet je dus 45% korting geven.

Nou ja, dat moet niet, maar ik heb via mijn POD-drukker een aansluiting bij het CB (voorheen Centraal Boekhuis) zodat boekhandels mijn boek kunnen bestellen, en mijn drukker heeft dus (net als vele uitgevers) enkele jaren geleden een contract moeten tekenen waarin staat dat ze die extra korting aan Bol.com moeten leveren bij een bestelling.

Zelf een aansluiting regelen bij het CB en dat contract niet tekenen is helaas geen alternatief: dat kan niet zomaar (je moet als bedrijf geregistreerd staan) en is loeiduur. Dus effectief zit ik er gewoon aan vast.

Ik dacht nog even slim te zijn en mijn boek te laten registreren als O-boek in plaats van A-boek, omdat je op die manier af kunt wijken van de standaard boekhandelskorting, maar wat blijkt: mijn drukker heeft mijn boek al vanaf het begin als O-boek geregistreerd, met slechts 20% standaard boekhandelskorting (en een whopping 35% korting voor Bol.com). De reden: anders zou de marge te laag worden om er nog iets aan over te houden. Oh. (Ik snap het wel, maar ik was desondanks ietwat pissed dat ze me dat niet gemeld hadden. Want ik heb mijn boek dus lopen promoten bij boekhandels met de mededeling dat ze de standaard boekhandelskorting zouden krijgen! Ik snap nu ook waarom er minder boekhandels mijn boek in hun assortiment hebben opgenomen dan ik had gehoopt…)

Wat nu? Want de verkoopprijs ophogen wilde ik eigenlijk niet – ik verkoop mijn boek niet alleen via het CB maar ook via Amazon’s KDP en via IngramSpark en daar zijn de marges wel fatsoenlijk. Daar ook de verkoopprijs verhogen zal de verkoop van mijn boek niet bevorderen, maar het alternatief is om een andere prijs te hanteren voor verschillende kanalen – en dat is toch ook raar? (Overigens mag dat normaal gesproken niet eens vanwege de wet op de vaste boekenprijs, maar mijn boek is in het Engels ipv. in het Nederlands en valt daar dus niet onder.) Maar omdat ik weinig keus had, heb ik toch maar voor dat laatste geopteerd.

Ik kan hier echt héél slecht tegen. Alleen vanwege Bol.com’s machtsmisbruik is mijn boek in álle Nederlandse boekhandels nu een euro duurder dan ik wil / dan in het buitenland! En er is helemaal niets wat ik er tegen kan doen!  

Het veroorzaakt ook heel wat morele dilemma’s. Want eigenlijk moeten we met z’n allen zeggen: we kopen niet meer bij winkels zoals Bol.com en Amazon, want die maken de markt kapot. Maar ja, als het boek dat je wil hebben daar vele malen goedkoper is dan in de boekwinkel, dan ben je ook wel een beetje Gekke Henkie als je het voor meer geld aanschaft dan nodig. Want een boek is een boek – je krijgt geen beter of slechter exemplaar afhankelijk van de zaak waar je het ding aanschaft.

Een voorbeeld: ik had vorig jaar als kerstgeschenk van mijn werk een boekenbon gekregen. Die kon ik alleen bij een paar lokale boekhandels inwisselen, omdat mijn werkgever graag de lokale detailhandel wilde stimuleren na de corona-periode. Mooi. Een paar weken geleden wilde ik een boek hebben van een Amerikaanse schrijfster en herinnerde ik me die bon. Ik vergeleek de opties:

• Bij Amazon.nl: €15,50. Levertijd: een paar dagen.
• Bij de lokale boekhandel: €29,50. Levertijd: 3 weken.
• (Bij Bol.com was ‘ie niet leverbaar)

Het is dat ik die bon had en dat die bijna was verlopen, anders had uiteraard geen haar op mijn hoofd erover gedacht om ‘m bij de boekhandel te kopen…

Toen ik mijn boek uitgaf heb ik me ook afgevraagd of ik het wel via Amazon wilde verkopen, want die zijn dus ook niet goed bezig. Maar de meeste verkopen in het buitenland lopen toch echt via Amazon – ik verkoop significant minder boeken via IngramSpark. Als ik mijn boek online promoot is de standaardvraag: “Is ‘ie ook te koop via Amazon?” En de marges die ik bij Amazon krijg zijn de hoogste van allemaal.

Dus tsja, principes zijn mooi, maar je snijdt jezelf toch echt héél hard in de vingers als je je in deze situaties daaraan houdt.

Het komt er dus op neer dat ik gewoon via Amazon blijf verkopen en dat mijn boek in Nederland nu €18,50 in plaats van €17,50 kost, en dat als iemand het boek via Bol.com koopt, ik er welgeteld €0 op verdien. :-/

Gelukkig heb ik voor Nederlandse klanten die Amazon niet willen sponsoren, toch een goed alternatief: je kunt het boek nog steeds direct bij mij bestellen. Ik koop ze namelijk met flinke korting in bij mijn POD-drukker en omdat ik me niet aan de vaste boekenprijs hoef te houden én geen boekhandelskorting af hoef te geven, kan ik je het boek voor maar €15 aanbieden, terwijl ik dan nog steeds een mooie marge overhoud. Win-win dus! Maar ja, dat werkt alleen als mensen mij of mijn website weten te vinden.

Ik ga wel zien hoe het nu loopt. In Nederland verkocht ik de laatste maanden toch zo goed als nauwelijks meer wat, in tegenstelling tot in het buitenland. De teller staat momenteel op 335 verkochte exemplaren, en ik hoop er vanwege de kerstperiode binnenkort nog een paar extra te kunnen slijten.

Mocht jij nu denken: “Oh ja, ik zoek nog leesvoer voor de kerstvakantie”, of “Darn, ik wil al heel lang dat boek van Lenny een keer kopen maar ik vergeet het steeds”: ik heb nog 5 laatste exemplaren op voorraad waar ik graag vanaf wil, zodat ik meer kastruimte overhoud en alleen nog via print-on-demand kan gaan leveren.    Bestellen kan via mijn site!

Pre-corona was ik af en toe eens naar een HB-café geweest: bijeenkomsten georganiseerd door regionale groeperingen van het IHBV (het Instituut Hoogbegaafdheid Volwassenen), doorgaans bestaande uit een lezing die qua onderwerp aansluit bij hoogbegaafdheid, met daarna een borrel om te netwerken met gelijkgestemden.

Eigenlijk vielen de bijeenkomsten me altijd tegen. De lezingen waren maar kort en daardoor nooit diepgaand of inzichtvol (ja, dat is een anglicisme maar voor zover ik weet ontbreekt in het Nederlands hier een woord voor), en ik ervaarde helaas maar weinig klik met andere aanwezigen. Sterker nog, ik vond veel aanwezigen zelfs irritant: hb’ers hebben blijkbaar de onhebbelijke neiging sprekers continu te onderbreken om zelf een of andere brainfart te delen met de groep. (Het lijkt me sowieso dramatisch om spreker te moeten zijn voor zo’n kritische groep mensen… ) Ik had dan ook besloten maar niet meer te gaan.

Ik krijg wel nog steeds de IHBV-nieuwsbrief met daarin de agenda. Recentelijk zag ik daarin het HB-café van het Eindhovense team langskomen en die sprak me toch wel heel erg aan: Wim Daniëls zou langskomen en een lezing geven over taal en humor en vervolgens zouden wij na de pauze zelf worden uitgedaagd middels een creatieve opdracht om daar ook mee aan de slag te gaan. Mjah, als schrijver van een vervolg op ‘Alice in Wonderland’, dat tjokvol woordgrapjes zit, kon ik dit natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. Het leek me heel leuk om samen met andere taalcreatievelingen ter plekke iets in elkaar te knutselen. En bovendien: dit onderwerp zou vast mensen trekken waar ik wél een connectie mee had! Ik verwachtte namelijk dat hoogbegaafden meer dan gemiddeld interesse hebben in spelen met taal, gezien de doorgaans hoge mate van creativiteit en het associatieve denken van hb’ers.

Dus reed ik gisteravond toch maar weer helemaal naar Eindhoven. Waar de avond anders uitpakte dan verwacht.

Daniëls bleek hoofdzakelijk van plan te zijn om een soort cabaret-lezing te geven, met grappige anecdotes uit zijn jeugd over taal en etymologie. Die vond ik hilarisch (“‘Phimosis’: dat spel je met ‘ph’; net als in ‘Schiphol'” – en de man blijkt tevens een wandelende encyclopedie, die ad hoc tussen zijn hoofdverhaal door vertelde wat de herkomst van een woord of jouw achternaam is), maar helaas zaten veel aanwezigen daar toch niet helemaal op te wachten. Die wilden gewoon doen wat hb’ers blijkbaar het liefste doen: in discussie gaan… Dus werd zijn verhaal continu onderbroken door mensen die ook een Mening hadden, of die zichzelf ook heel grappig vonden, of gewoon zichzelf graag hoorden praten, zonder dat daar noodzakelijk een goede inhoudelijke discussie uit voortvloeide (Daniëls: “Okee. Er zit geen vraag in je verhaal?” XD ). Met als gevolg dat hij zijn voordracht eerder afrondde dan volgens mij de bedoeling was, omdat het al tijd was voor de borrel.

Hè, wacht… en de opdracht die we na de pauze zouden krijgen dan? Er was niet eens een pauze geweest?

Iemand van de organisatie vroeg vervolgens Daniëls of hij ons een opdracht wilde meegeven voor tijdens die borrel. Hm, was dat al die tijd al de bedoeling geweest dan? Maar zelfs dat eindigde in een teleurstelling: Daniëls antwoordde dat hij dat interactieve gedoe en ons in groepjes opsplitsen maar niks vond en dat hij dat dus niet ging doen.

Oh.

Misschien had hij dat van tevoren kunnen melden, toen de omschrijving van de lezing werd gemaakt en gecommuniceerd? Nou ja, dan maar even borrelen en hopen dat daar leuke mensen tussen zaten.

Helaas trof ik niemand die net als ik blij wordt van spelen met taal. Sterker nog: de meesten leken zelfs een beetje opgelucht te zijn dat de opdracht was geskipped! “Mjah, het is wel vrijdagavond, hè?” Snik.

Gedesillusioneerd stapte ik na een half uurtje dus maar weer in de auto richting Nijmegen (nadat ik iemand bij de kapstokken met moeite afgepoeierd kreeg, omdat ‘ie één kleine vriendelijke opmerking van mij aangreep om gelijk over zijn burn-out te gaan leuteren.). Ik heb mijn lesje nu echt geleerd: dit zijn niet Mijn Soort Mensen.

Wel heel jammer, want eigenlijk heb ik af en toe wel behoefte aan het ontmoeten van volledig gelijkgestemden. De fysieke en gevoelsmatige connecties vind ik vooral onder balfolkers, maar voor de mentale en creatieve stimulans lijk ik toch het beste bij de LARP’ers terecht te kunnen. Recentelijk hadden we het er bij Charm nog over dat er bovengemiddeld veel hb’ers onder LARP’ers zijn. Blijkbaar is dat toch een hobby die appeleert aan bepaalde persoonlijkheidsaspecten. Nu ik er over nadenk… het merendeel van mijn hechtere vriendenkring bestaat inderdaad uit LARP’ers. Ik heb veel vrienden en kennissen vanuit uiteenlopende hobbies waar ik graag mee omga, maar een onevenredig deel van mijn ‘inner circle’ komt toch echt uit de LARP-kringen. Er zijn bijvoorbeeld maar amper (oud-)collega’s waar ik nog mee afspreek en op naailes heb ik eerlijk gezegd met helemaal niemand een klik. Dus… toch maar eens kijken of ik nóg vaker tijd in mijn agenda kan maken om naar een evenement te gaan of daarbuiten met mede-LARP’ers te socializen?

Gisteren was er in Zaltbommel weer de jaarlijkse mogelijkheid om met een klein clubje gelijkgestemden te nerden over onze favoriete schrijver / boeken: het symposium van het Lewis Carroll Genootschap.

De lezingen waren uiteenlopend: van de presentatie van een boek dat voor een stukje geïnspireerd was door Lewis Carroll (‘Dodo’ van Mohana van den Kroonenberg), tot een verhandeling over het vertalen van ‘The Hunting of the Snark’, en van een praatje over door Carroll’s werken geïnspireerde popmuziek tot een voortgangsverslag van een project waar ik zelf aan deelneem: het schrijven van een Nederlandstalig boek over Lewis Carroll. We zijn nog heel erg zoekende over hoe we dat vorm willen/kunnen/moeten geven, en vanuit de zaal kwam er behoorlijk wat kritiek van één van de leden. Erg lastig om daar mee om te gaan, vooral als de kritiek heel negatief wordt gebracht in plaats van opbouwend. Maar goed, we gaan ons weer beraden en kijken in hoeverre we wat kunnen met alle feedback.

Voordat de lezingen begonnen (en in de lunchpauze en alle andere pauzes) doken we met z’n allen massaal op de maar liefst 3 tafels en diverse vensterbanken vol met te koop aangeboden boeken vanuit het Genootschap of aanwezigen. Snel, snel, de pareltjes eruit vissen voordat iemand anders het doet!

Ik had zelf natuurlijk weer mijn eigen boek meegenomen voor de verkoop (de laatste 5 exemplaren van mijn voorraad – wie maakt me los? ), plus 3 boeken die ik dubbel had ter donatie aan het Genootschap. (Ik krijg namelijk nog wel eens wat gratis aangeboden, vandaar. Het is geen kwestie van per ongeluk iets kopen wat ik al had – wat wel een ding is voor sommige verzamelaars, maar ik zag dan ook diverse mensen de boeken in hun digitale database opzoeken ter voorkoming hiervan. ) Mijn intentie was dus om met minder boeken thuis te komen dan waar ik mee arriveerde, maar dat is helaas niet gelukt. Van mijn eigen boek heb ik niets verkocht, maar dat had ik ook wel verwacht – de meeste aanwezigen zijn vaste kliek en degenen die mijn boek wilden hebben, hadden al lang een exemplaar. En daarnaast heb ik de 3 gedoneerde boeken gecompenseerd met de aankoop van 3 ‘nieuwe’:

Maar hee, ik ben niet met méér thuisgekomen dan waar ik mee vertrok, dus da’s best okee, of niet?

Deel #374.982 in de reeks ‘Lenny maakt ruzie met bedrijven’.

Ik kan het gewoon niet laten: ik erger me mateloos aan bedrijven die denken ergens mee weg te kunnen komen omdat het maar ‘iets kleins’ is waardoor het de meeste klanten toch niet op zal vallen, of waardoor ze vast geen zin zullen hebben om er moeite in te steken het op te lossen. Maar ik heb Principes. En de energie en het doorzettingsvermogen om me ergens in vast te bijten, deels júíst omdat anderen het waarschijnlijk niet gaan doen. It’s a tough job, but someone’s got to do it.

“Okee, Lenny, vertel. Waar heb je je nou weer druk over gemaakt?”

Nou, ik heb dus een aansprakelijkheidsverzekering. Ooit afgesloten bij De Nederlanden van Nu. Na een paar jaar ging die organisatie over in SV Direct. En die ging recentelijk weer ‘samenwerken’ met Poliservice en zou daardoor ook die naam krijgen. Ja ja, het is wat, met die verzekeringsbedrijven. Maar ze verzekerden mij (pun intended) dat mijn polis niet zou veranderen.

Na het welkomstmailtje van Poliservice, ontving ik ook een welkomstmail van VKG. Dat was het bedrijf waar Poliservice mee samenwerkte ‘voor de administratie van de verzekeringen’. In hun mail stond onder andere dit:

Mijn verzekering wordt niet gewijzigd… Mijn premie wijzigt niet… Okee, bla, whatever… Hee, wacht… ‘berekent een servicebijdrage bij het incasseren van uw premie’…?!

Na klikken op die link, bleek dat ze servicekosten ter hoogte van €1,50 exclusief assurantiebelasting ‘per betalingstermijn’ rekenden als je per maand, kwartaal of half jaar betaalde, en €3,- exclusief assurantiebelasting als je per jaar betaalde. Dafuq? En wat omvatten die ‘servicekosten’ dan precies? Volgens de site:

De servicebijdrage draagt bij aan het onderhoud en de ontwikkeling van de informatie- en communicatietechnologie die wij aan adviseurs en klanten ter beschikking stellen. Deze technologie zorgt voor een efficiënte distributie van financiële producten via financieel adviseurs naar hun klanten. Zoals een polismap Adviseur Online, het bundelen van de incasso’s van verschillende risicodragers, het combineren van verzekeringsproducten in één pakket en het betalingsverkeer via overboeking, iDEAL en incasso.

Ja, mooi niet dus!

Ten eerste: Ben je nou helemaal van de pot gerukt dat je de klanten van jouw klant laat betalen voor de dienstverlening die jij levert aan jouw klant?? Als jij kosten maakt om de administratie voor Poliservice te doen, dan breng je die kosten maar lekker in rekening bij Poliservice! (Ik snap heus wel dat ze dat niet doen omdat dan de premie omhoog moet en Poliservice dan dus niet zomaar mijn verzekering kan overnemen, maar dat is hun probleem, niet het mijne.)
Juridisch gezien: ik ben klant van Poliservice en heb me dus aan hun voorwaarden te houden, niet de voorwaarden van bedrijven waar zij mee samenwerken. Dus zak er maar lekker in, ik hoef VKG niets te betalen, want daar heb ik helemaal geen contract mee.

Ten tweede: Het is wettelijk verboden om kosten te rekenen voor automatische incasso’s. Je kunt vanalles in je voorwaarden zetten, maar als daar iets in staat wat tegen de wet is, dan geldt dat gewoon niet. In de PSD2, oftewel de Revised Payment Service Directive, staat een verbod op ‘surcharging’ en dat is precies wat ze hier doen:

Art. 7:520 lid 4 BW is toegevoegd in het kader van de implementatie van art. 62 lid 4 PSD2. Het bevat een verbod op surcharging, dat wil zeggen het in rekening brengen door betalingsbegunstigden – in de regel leveranciers van goederen en diensten – van kosten voor het gebruik door betalers van betaalmiddelen waarvan de tarieven zijn geplafonneerd door de Verordening inzake interbancaire afwikkelingsvergoedingen voor betaalkaarttransacties en voor betalingen die onder de SEPA-verordening vallen. Dat betekent in de praktijk dat wel kosten in rekening kunnen worden gebracht voor het gebruik van creditcards van het driepartijentype, maar niet voor dat van debitcards (betaalpassen) en creditcards van het vierpartijentype, en ook niet bij Europese overschrijvingen en Europese incasso’s.