Zes weken lang hebben we keihard toegewerkt naar dit moment: het daadwerkelijk optreden met K’s Choice in de Stadsschouwburg van Utrecht! En wat was het gaaf!!

Zaterdagmiddag werden we al verwacht. Eerst deden we een podiumtest: we hadden allemaal met stickertjes op de vloer een plaats toegewezen gekregen en er moest worden gecontroleerd of iedereen goed zichtbaar was en het plaatje er goed uit zag. Ik had er al op gerekend dat ik volledig vooraan zou staan, want we hadden vooraf onze lichaamslengte door moeten geven. En ik vermoedde ook dat ik direct naast de tweede stemmen gezet zou worden, omdat ik mijn partijen goed genoeg beheerste om niet te veel door hen afgeleid te worden. En ja hoor, dat was beide het geval.

Gelukkig vind ik het helemaal niet erg om vooraan te staan. Zo kan ik tenminste zelf ook iets zien en bovendien helpt het met het houden van je focus op het publiek en je performance: je kunt je immers niet achter iemand verbergen.
Extra bonus, wat ik niet had verwacht: ik was echt pal achter K’s Choice gepositioneerd! :-O Ik had verwacht dat ze een stukje verderop op het podium zouden zitten, maar hun stoelen stonden direct voor het koor. Waardoor ik bijna op aanraak-afstand van Sam stond en waarschijnlijk ook duidelijk zichtbaar op alle foto’s van hen sta!

Er was ook een extra moeilijkheid aan mijn positie: om de dirigent goed te kunnen zien, moest ik mijn hoofd naar links draaien. Alleen vanuit mijn ooghoeken naar hem kijken lukte niet zo goed. En er was iemand uit de tweede stem-groep achter mij geplaatst. Die persoon had daardoor als uitdaging dat die zich staande moest houden tussen onze stemmen, maar het betekende ook voor mij dat ik zowel links naast me als achter me, alleen tweede stem hoorde en enkel aan de rechterkant wat steun had van iemand anders. Gelukkig had ik mijn partij geoefend door alleen de opnames van K’s Choice plus de andere stemmen aan te zetten en mijn eigen partij weg te laten bij het afspelen, zodat ik gedwongen was op mezelf te vertrouwen. Ik heb tijdens het optreden dan ook nauwelijks naar de dirigent gekeken: eigenlijk alleen aan het eind van nummers, om het stoppen goed te timen, en tijdens het allerlaatste a capella-nummer, want dat was anders niet te doen qua strak samen zingen.

Naast de podiumposities liepen we nogmaals de performance door, oftewel op welke momenten we welke bewegingen moesten maken. Er werd geoefend hoe en waar we het podium op en af moesten lopen. En zelfs het applaus ontvangen werd gerepeteerd! Want buigen doe je gezamenlijk, op aangeven van de dirigent; denk maar niet dat je dan helemaal los mag gaan van blijdschap ofzo! Ook tussen de nummers door even aan je kleding pulken of aan je haar frunniken is zwaar uit den boze! (Vanuit de zaal klapten de coaches, om het publiek na te doen: “Hoera! Bravo!! Niet krabben!!! Hoera!!” ) Er zouden ook wat ‘special effects’ komen, maar daar konden we niet mee oefenen, dus we werden er alleen voor gewaarschuwd op welk moment we wat konden verwachten.

Dat was allemaal samen best een ding. Opletten of je de goede noten zingt kost al behoorlijk wat headspace, en ook nu werden last-minute nog wat dingen die eerder waren afgesproken gewijzigd, of werden er nieuwe dingen toegevoegd die we ook nog moesten doen.
Afgelopen zondag hadden we tijdens de repetitie te horen gekregen dat één van de nummers toch in een andere toonhoogte moest, waardoor wij als eerste stem het eerste stuk van het nummer maar liefst 6 noten hoger moesten gaan zingen (wat een deel van de groep niet zo makkelijk haalde) en het volgende stuk juist een stuk lager (wat een ander deel van de groep weer niet goed lag) en wat lastig was om nog even ingestudeerd te krijgen qua inzet-hoogtes, waardoor het nummer er niet bepaald goed in zat bij iedereen. Gelukkig heb ik een groot bereik, maar ook ik moest nog wel goed opletten op wat ik zong – en juist in dat nummer hadden we op een gegeven moment al een voorgeschreven beweging. Ter plekke werd ook nog bepaald dat we een specifiek zinnetje op meerdere momenten in gebarentaal moesten gaan uitbeelden én dat er een bepaalde ‘eindpose’ ingenomen moest worden. Argh.

Dan was er nog het lampje. Bij het allerlaatste nummer, waarin mijn solo zat én dat we a capella moesten zingen, terwijl we in een grote kring om het publiek stonden en dus daadwerkelijk voor een deel in de zaal naast de stoelen van de bezoekers stonden, werd het licht gedimd en moesten we op de juiste momenten onze ledlampjes aan- en uitzetten en onder ons gezicht omhoog schijnen (wat echt een supermooi effect gaf). Dat deed je door een knopje ingedrukt te houden. En dat kostte kracht!! De lampjes waren van die sleutelhangerledjes en die zijn natuurlijk gemaakt om een paar seconden ingedrukt te houden, geen nummer van drieënenhalve minuut lang, terwijl je focus elders moet zijn! Aan het eind van de repetitie hadden we dus allemaal kramp in onze vingers en heb ik maar besloten om het ding met twee handen vast te houden i.p.v. de afgesproken rechterhand – het was immers toch donker.

Geen idee hoe het me uiteindelijk is gelukt om alles te onthouden, maar volgens mij heb ik tijdens het concert bij alle 10 de nummers op alle momenten daadwerkelijk het juiste ding gedaan! Het helpt misschien dat ik ook LARP en dans, en daardoor gewend ben om expressief mijn lijf in de strijd te gooien, want bepaalde bewegingen waren ook gewoon heel logisch gezien de tekst en deed ik al min of meer automatisch.

Anyway; na een pauze was het tijd voor de generale repetitie. Eindelijk met K’s Choice samen!! Aangezien Sam in Amerika woont, was het namelijk niet mogelijk om dat eerder te doen. Dit was natuurlijk het moment waarop iedereen begon te fangirlen & fanboyen fanpersonen!
Die generale repetitie was ook best heftig, want bijna alle nummers deden we 2x en alles moest op vol vermogen, want de licht- en geluidsmensen moesten weten wat zij straks tijdens de show konden verwachten. En ook toen werden nog wat last-minute beslissingen en wijzigingen gemaakt. Aan het eind van de middag waren we dus al bek-af en waren onze keeltjes al rauw. Gelukkig konden we even ontspannen tijdens een avondmaaltijd voordat we ons moesten gaan omkleden en klaarmaken voor de echte show.

De kleedkamer van de 1e stemmen was zoals je kunt verwachten een compleet kippenhok. Gestresste mensen overal, her en der werd nog even wat gerepeteerd en onderling gepep-talked, aan de andere kant werden nog snel wat outfits gestreken en er was een levendige ruilhandel in make-up, glitter, blauwe nagellak en koekjes. Ik had, naar goed voorbeeld van Jan Kristof, een breiwerkje meegenomen. (Mede-koorlid: “Wat zie jij er zen uit! Daarom ben ik naast je komen zitten.”)

Want nee, ik was helemaal niet zenuwachtig. Ik heb gelukkig genoeg podiumervaring om er vooral naar uit te kunnen kijken. Wel heb ik op z’n moment een flinke focus. En ik maakte me een beetje zorgen om die solo, waar ik vanwege een avond bandrepetitie en een avond coupeuse-opleiding, effectief maar 3 avonden op had kunnen oefenen. Maar gelukkig ging die bijna helemaal goed! Alleen de tweede keer had ik de toonhoogte van de inzet niet gelijk perfect, maar ik wist hem wel snel bij te trekken. (Mijn mede-soliste had de tweede keer blijkbaar helaas helemaal niet gezongen… het was echt wel lastig én confronterend jezelf zo boven iedereen uit te horen tijdens een gevoelig a capella-nummer!)

Maar de voornaamste hindernissen die we moesten overwinnen, bleken de al eerder genoemde special effects. We hadden te horen gekregen dat er bij een nummer rook van achter het podium zou komen. Of we dan niet te veel wilden bewegen, want dan zou die rook te snel weg zijn. Okee, prima. Alleen: in praktijk kwam die rook lang niet alleen van achter het podium omlaag zetten, maar kwam die ook uit een pijp die direct achter mijn enkels in de podiumverhoging bleek te zitten. *POEF*, daar ging Lenny even in rook op!
En dan was er nog de sneeuw. Tijdens een ander nummer zou er helemaal aan het einde een regen van ‘sneeuw’ op ons vallen. Wij werden geacht ter afsluiting van het nummer onze armen omhoog te steken en omhoog te kijken tijdens het zingen, alsof we die sneeuw verwelkomden. De praktijk: al bijna vanaf het begin van het nummer werd er een enórme bak glimmende stukjes plastic over enkel de eerste rijen van het koor (lees: onder andere mij) én de dirigent en zelfs deels over K’s Choice heen gestort, die maar blééf vallen, waardoor een teug adem nemen om te zingen niet zonder gevaar was. Niet mogen krabben, prima, maar dit stuk sneeuw moet ik écht nú uit mijn mond halen wil ik er niet in stikken….    Gelukkig was dit het laatste nummer voor de toegift, want we zaten echt volledig onder het spul. Tijdens het buigen viel het van ons af, naderhand bij het omkleden klonk het vanuit het toilet “Hee, het sneeuwt hier!! XD” en vanochtend vond ik nog steeds snippers in mijn schoenen terug. :-S

Perfect ging het optreden dan ook zeker niet, maar voor zover ik heb kunnen beoordelen ging er niets dermate mis dat het storend of opvallend was voor het publiek, dus yay! Achteraf heb ik van één van de coaches zelfs een complimentje gekregen over de energie die ik uitstraalde op het podium, dus daar ben ik heel blij mee!

Wat ik wel een beetje jammer vind, is dat ik niet heel intens van dit soort momenten kan genieten, zoals sommige koorleden en de crew. Die waren naderhand helemaal euforisch en letterlijk in tranen. Maar ik ben ten eerste een heel rationeel persoon; ik kan nu eenmaal niet himmelhoch jauchzen (maar heb daardoor gelukkig ook geen periodes van diepe dalen). En ten tweede ben ik daar iets te veel een performer voor: ik sta daar een show te geven en moet dus wel een zekere professionele focus hebben. Ik weet op het moment zelf heel goed dat dit iets héél speciaals is en probeer alles zo goed mogelijk in me op te nemen, maar helemaal los gaan, dat kan nu eenmaal niet. De energie die je van me af ziet komen is een bewust geprojecteerde. Maar hee, het was hoe dan ook onwijs gaaf om hier aan mee te mogen doen en deze ervaring neemt niemand me meer af! <3

Het was wel heel raar om aan het eind van de avond alles afgerond te hebben en alleen in de nachttrein naar huis te zitten. Ik wist al wel dat het optreden gevoelsmatig in een flits voorbij zou zijn, maar het ging zelfs nóg sneller dan waar ik me al op had ingesteld. En dan is het dus zomaar ineens klaar, na 6 weken intensief repeteren. En we gaan het niet nogmaals doen. Ik ben dan ook heel blij dat we over een tijdje nog een terugkomdag gaan hebben, om gezamenlijk de video-opname van het complete concert terug te gaan kijken. Die mag niet publiek worden gedeeld, maar in januari wordt er als het goed is ook een korte documentaire online gezet voor iedereen die een kijkje wil nemen achter de schermen van het proces. Die zal ik tegen die tijd uiteraard met jullie delen!

En gelukkig was mede K’s Choice-fan Annet erbij in de zaal en was ze zo lief om foto’s en filmpjes voor me te maken. Hopelijk mag ik die binnenkort ontvangen en delen! ^_^
[edit] Nu met foto’s en filmpjes van Annet erbij!