Het was weer tijd voor een Heksengodinnenuitje! Vanwege wat fysieke en budgettaire beperkingen besloten we ditmaal geen bijzondere workshop of iets dergelijks te gaan doen, maar om lekker en ontspannen te gaan wandelen, en dan halverwege de route ergens te gaan picknicken. De dag was er gelukkig perfect voor geschikt, want het was heerlijk weer! En dankzij Judith’s coordinerende vaardigheden, wisten we onverwachts toch nog de aller-allerlaatste parkeerplekjes te confisqueren.
Zelf was ik wat minder helder. Ik was die ochtend dermate gefocust geweest op het aantrekken van geschikte wandelschoenen, een fancy hoedje kiezen voor de stijl & tegen de zon, en me goed insmeren met zonnebrandcrème, dat ik me pas halverwege de autorit realiseerde dat ik weliswaar de krentenbolletjes en vers afgebakken chocoladebroodjes in mijn tas had gedaan, maar de die ochtend met zorg geprepareerde fruitsalade in de koelkast had laten staan, naast het bakje olijfjes dat ik ook zou meenemen. Argh! En toen ik bij thuiskomst mijn ietwat gloeiende gezicht voelde, realiseerde ik me dat ik weliswaar keurig mijn hals, schouders en armen had ingesmeerd, maar compleet vergeten was om ook mijn gezicht te doen. Zucht. Gelukkig had ik dus die hoed op gehad.
Mochten jullie het je afvragen: ja, zo goed als alles is op gegaan.
We hebben goed ons best gedaan: na een uur gewandeld te hebben, hebben we meer dan 2,5 uur zitten picknicken, voordat we in een kwartiertje ofzo weer terug waren bij het startpunt.
Het is zo fijn om alles met de meiden te kunnen bespreken! De gespreksonderwerpen varieerden dan ook van werkperikelen tot LARP-herinneringen, van wereldproblematiek tot ‘oh kijk, taartjes!’, en van zelf je kozijnen schilderen tot je nieuwe model menstruatiecup.
Bijzondere dingen onderweg: een boomsculptuur en een hekpaal bij het startpunt die dienst deed als gevonden-voorwerpen-houder.
Na de wandeling hebben we ons geïnstalleerd op het terras van een nabijgelegen restaurantje, om na een drankje ook nog avondeten te bestellen. *burp*
Om verwarring te voorkomen: Petra had even mijn hoedje geleend.
Gelukkig hebben we ook al een datum in november geprikt voor een heel Heksengodinnenweekendje. Zin in!!
Na terugkomst uit Duitsland afgelopen zondagavond, was er no rest for the wicked – en voor mijn doedelzak ook niet, want maandagavond had ik gelijk repetitie met mijn andere bandje. Maar ik was eigenlijk veel te moe om een zinnige bijdrage te kunnen leveren, dus heel veel hebben we niet gedaan.
Dinsdagavond had ik eigenlijk coupeuse-opleiding, maar ik vond dat ik één les wel mocht overslaan om bij het concert van K’s Choice aanwezig te zijn.
Woensdagavond zou ik normaal gesproken naar Balfolk Nijmegen gaan, maar mijn mammie was jarig, dus reed ik in plaats daarvan naar Zuid-Limburg.
Donderdag was Hemelvaartdag en zou ik éindelijk een hele dag hélemaal niks hebben! Dinsdag kreeg ik echter een appje van de overbuurvrouw: of ze langs kon komen om weer eens bij te praten? Ach ja, waarom ook niet.
Niet veel later volgde er een tweede appje, ditmaal van Alice: oeps, ze was vergeten mij uit te nodigen voor haar verjaardagsfeestje, maar wellicht kon ik donderdagavond toch nog komen barbecuen? Sure. XD
Dus het verstellen van mijn 17e eeuwse jack is nog steeds niet helemaal klaar, zoals de bedoeling was, maar het was wel weer gezellig!
Nu inpakken voor een heel weekend optreden in België, dat ik ga doen in plaats van zondag te dansen bij Balfolk Wageningen. Zucht. Keuzes! Waarom valt altijd alles samen?
Ik ben me eigenlijk pas een beetje gaan verdiepen in het Eurovisie Songfestival toen ik meedeed aan Eurosing – de LARP. Het duurde even voordat ik doorhad waar het hele gebeuren om draait (niet noodzakelijk de beste zanger vinden). Inmiddels snap ik de lol er wel van. Maar in je eentje kijken is eigenlijk niet zo leuk.
Op mijn Facebook-tijdlijn verschijnen al enkele jaren posts waaronder flink wordt gespuid op de deelnemende acts. Hilarisch, maar ook van de boel digitaal volgen word ik niet optimaal gelukkig.
Na dinsdagavond weer allerlei posts langs te hebben zien komen en daardoor herinnerd te zijn aan het feit dat deze week weer Eurovision is (nee, zo goed volg ik de boel dus echt niet, en de Nederlandse inzending had ik zelfs nog nooit gehoord), bedacht ik spontaan dat ik de tweede halve finale met vrienden wilde gaan becommentariëren. (Want ten eerste heb ik zaterdag een optreden, dus de finale kan ik niet zien, en in de halve finale komt nog het dramatisch slechte langs, wat eigenlijk veel leuker is.) Dus oproepje op FB geplaatst, naar de supermarkt gerend voor snacks, en hop, het was geregeld!
Aldus zat ik om 9 uur ‘s avonds met Dagmar, Rinske en veel te veel snaai klaar op de bank. Bitchfest kon beginnen! 😁
Ready, set, go!
Heel vilein zijn we niet geweest hoor, maar het was wel gezellig. Ik merk dat ik nog een behoorlijke achterstand heb wat betreft songfestivalkennis, maar wellicht gaat het vanaf nu beter. Want wat mij betreft plannen we volgend jaar weer zo’n avondje!
Hè, net te laat om de drag queens op de achtergrond erbij in beeld te krijgen. 😛
Gisteravond ging ik gezellig met Mike uit eten om daarna een bioscoopje te pikken.
We aten in Nijmegen-centrum bij Frank’s Food & Grill – daar had ik al eerder heel lekker gegeten en ook nu was het weer zeer smakelijk. Het is alleen heel veel vlees. Ik ben flexitariër en eet dus wel vlees, maar niet altijd en als ik vlees eet, maar zo’n 75 gram per maaltijd ofzo (en zo mogelijk biologisch). Als ik uit eten ga wil ik juist vlees eten, want dan is het iets bijzonders (en wordt het goed klaargemaakt), maar hoewel het water me in de mond loopt bij de ‘mixed grill’, bedank ik toch echt voor een halve kilo vlees of meer hoor… dat kan ik tegenwoordig echt niet meer op!
Dus hield ik het bij de kip giros en zorgde ik ervoor dat mijn maag alsnog bijna ontplofte door het ‘Death by chocolate’-toetje.
Ik had voorgesteld om naar de nieuwe ‘Dungeons & Dragons’-film te gaan, want die leek me wel hilarisch. Helaas was op het voor ons handige tijdstip alleen de 4D-versie beschikbaar. Dat hoeft voor mij niet zo. De vorige keer constateerde ik al dat het maar beperkt wat toevoegde en ook nu vond ik het vooral gaaf bij de helicopterview-scènes, omdat de subtiel bewegende stoel je echt een beetje het gevoel geeft dat je zweeft. Maar de wind, sneeuw en het water mogen ze van mij weglaten, net als dat irritante gebonk in je rug. Ik vond het nog steeds ‘too much’ en niet altijd passend bij de scène of het perspectief.
De film zelf was ook niet zo hilarisch als ik had gehoopt, al was hij wel vermakelijk. Ik ben natuurlijk geen ervaren tabletop-speler. Ooit deed ik op een blauwe maandag mee aan de Hackmaster-campaign van Mark, maar ik was al snel klaar met al dat rollen met dobbelstenen, opzoeken van dingen in eindeloze tabellen, en wachten op je beurt voordat je eindelijk iets kon doen. Laat mij maar LARPen. Het meeste wat ik weet van tabletop roleplay is vooral van observatie van en verhalen van anderen. Dus misschien heb ik heel wat incrowd-grapjes gemist.
Toch was ook veel herkenbaar: de standaard party met klasses zoals een fighter, bard, druide, magiër, paladijn, etc. Ook was het wel heel duidelijk wanneer een persoon extreem hoog of laag had ‘gerold’… En uiteraard was er de klassieke situatie (die ook regelmatig bij LARP voorkomt), dat de spelers overenthousiast een ad-hoc actie ondernemen en zich achteraf realiseren: “Hm, hier hadden we wellicht iets beter over na moeten denken…”
Verder noemenswaardig was Hugh Grant. Ik heb de man op zichzelf altijd al enigszins irritant gevonden, maar in deze rol bereikte hij een heel nieuw niveau van irritantheid.
Het was dus wel een gezellig avondje, maar ik ben benieuwd hoe meer ervaren D&D’ers de film hebben ervaren. (Er zijn vast veel mensen in mijn vriendenkring die deze film ook hebben / gaan zien?)
Ik prijs me gelukkig met mijn gave vrienden! Niet in de laatste plaats omdat ze gave verjaardagsfeestjes geven.
Zaterdag vierde balfolkvriend Justus zijn 50e verjaardag, door middel van een groot feest dat wegens vergunningstechnische redenen geen feest mocht heten en daarom ‘Lenteconcert’ werd gedoopt. In een dorpshuis in de buurt van Eindhoven traden de hele middag en avond bandjes op en aangezien de eerste bands (hoe kon het ook anders) balfolkmuziek speelden, konden we heerlijk dansen op dit soort van mini-festivalletje. Ik had nota bene de eer om met de gastheer twee scottishes te doen! ^_^
foto door Sjaak Thomassen
Uiteraard zijn diverse andere gasten door ons de vloer opgesleept en ik weet bijna zeker dat we een paar van zijn familieleden hebben weten te overtuigen om vaker te gaan balfolken.
Vandaag reed ik naar het westen des lands voor het verjaardagsfeest van LARP-vriend Gijs, die zijn 38e verjaardag vierde met als thema ‘avontuurlijk’. Dat had hij supercreatief aangepakt, met allerlei activiteiten die er te doen waren. Zodra ik een voet over de drempel had gezet, werd ik gelijk een heuse escape room ingesleurd die nét op het punt van beginnen stond! Uiteraard zetten we een fantastische tijd (en chaos) neer, met nog 33 minuten over op de klok.
Ook de dresscode was ‘avontuurlijk’.
Indiana Jones tegen mij: “Wat ben jij? Bonnie, van Bonnie en Clyde?”
Ik: “Euh, nee, dit is geen kostuum, dit draag ik ook gewoon naar werk enzo.”
Verder waren er vele avontuurlijke hapjes, waaronder meelwormen en sprinkhanen, maar ook chocolade paaseieren met bijzondere smaakjes, waarmee je feitelijk Russische roulette speelde (ik pakte degene met de pepersmaak ). Ik heb mensen een balfolkdansje opgedrongen en het lijkt erop dat we een theatersporter wel aan het LARPen gaan krijgen. Gave vrienden hebben namelijk gave vrienden!
Ik had zo veel positieve verhalen gehoord over de nieuwe Avatar-film, dat ik hem ook graag wilde gaan zien. Beter laat dan nooit, toch? Gelukkig draaide hij nog in de bios, want dit is bij uitstek een film die je in de bioscoop wil gaan zien. Niet alleen vanwege het 3D-effect, maar ook omdat dit beloofde een mooieplaatjesfilm te gaan worden en dat nu eenmaal veel beter overkomt op een groot scherm.
Omdat ik het verjaardagsfeestje van Rick en Suus had moeten missen, vroeg ik hen mee zodat we alsnog wat gezelligs samen konden doen. Helaas kon Suus er ook ditmaal niet bij zijn, dus hebben Rick en ik het gezellig gemaakt met vooraf eerst een heerlijk etentje bij een Argentijns restaurant, waarna we heerlijk onderuit zakten in de luxe bioscoopstoelen met omhoogklapbare voeteneindes.
Het plot van de film was eigenlijk niet zo heel denderend. Ik had misschien even moeten nalezen wat er ook alweer in de eerste film was gebeurd, maar op een gegeven moment kwam het voldoende boven om te begrijpen wat er ook alweer op Pandora aan de hand was geweest. Dit vervolg draaide vooral om wraak: iemand uit de eerste film is nog steeds boos op de hoofdpersoon uit die film en komt terug om hem uit te roeien, en daarmee ook het verzet op Pandora tegen de menselijke overheersing te stoppen. Vele knokpartijen en explosies volgen, met een zeer zwart-witte ‘good guys versus bad guys’-insteek waarbij de mensheid duidelijk neergezet wordt als bruten die geen enkel oog hebben voor de natuur, behalve als je er geld mee kunt verdienen. Niet heel veel anders dan de eerste film dus
Waar je de film vooral om kijkt, zijn dus de mooie sfeerbeelden. En daar wordt voldoende tijd voor gemaakt! Een heel groot deel van de scènes wordt besteed aan het voorstellen van de onderwaterwereld op Pandora en alle prachtige wezens die daar leven. Alles is wederom supermooi gemaakt en doet ook behoorlijk realistisch aan.
Ik heb wel medelijden met de acteurs die, ook al zijn ze met CGI qua lichaam volledig veranderd, urenlang onder water hebben moeten doorbrengen om dit allemaal te filmen… Maar wij hebben in ieder geval een supergezellige avond gehad! ^_^
Omdat ik geen vast groepje heb om oud & nieuw mee te vieren, is het ieder jaar weer kijken waar ik kan aanhaken. Ik vier de start van een nieuw jaar het liefste met vrienden in een knusse setting, waarbij we iets te doen hebben, maar wat niet te massaal is. Dit jaar kreeg ik een uitnodiging van Olga die me erg aansprak: een themafeestje bij hen thuis.
Ik draag normaal gesproken nooit lipstick, en zeker geen knalrode, maar ik vind dat het bij dit soort outfits toch echt meerwaarde heeft. Misschien toch maar vaker gaan doen?
Het thema was jaren 20, maar het hoefde niets groots te zijn: “gewoon met dingen die je nog in huis hebt”, stelde Olga me gerust. Dat vond ik uiteraard lastig, zeker omdat ik na een snelle Pinterest-search, me realiseerde dat de taillelijn op de heup één van de kenmerkende dingen is van de mode uit die tijd, en ik geen enkel kledingstuk in de kast heb met die snit. Desondanks besloot ik me er inderdaad maar niet druk om te gaan maken en nam ik me plechtig voor er niets voor te gaan naaien of kopen – want nee, nog even in één of twee dagen een flapper dress naaien zou niet goed zijn voor mijn mentale gezondheid en het moest wel leuk blijven.
Na een tweede gang door mijn kast vond ik maar liefst twéé passende hoedjes – dat voordeel heb ik als crazy hat lady dan wel weer. Dankzij mijn vintage-smaak in schoenen was een geschikt paar Mary-Janes vinden ook geen probleem, en uit mijn stoffenkast trok ik een lap nepbont dat toevalligerwijs een afmeting had die ik best zonder aanpassingen om mijn nek kon draperen. Een lange ketting (okee, okee, die scoorde ik snel nog even voor een paar euro op Marktplaats) maakte het geheel af. Outfit: check!
Het enige wat er daarna nog opzat, was op de dag zelf wafels bakken (stel je voor dat er te weinig snacks zouden zijn… ik had de afgelopen dagen natuurlijk nog niet genoeg zooi gegeten ;-P ) en in de auto stappen naar Soest. Daar trof ik een gezellig versierd huis en gezellige mensen. Eerst kletsten we wat bij, maar al snel werden we uitgenodigd om mee te doen aan een die dag zelf nog door Arnout bedacht tabletop roleplay-spel (“We hadden een moordspel gekocht, maar dat bleek te heteronormatief”) in jaren 20- / Call of Cthulhu-setting. Het bracht me even terug naar Casino Mortale, want we bleken een team van inbrekers die na een semi-gelukte museumroof, in een vreemd huis moesten afwachten totdat hun contactpersoon hen kwam ophalen. En het huis bleek wel érg vreemd…
Het was heel leuk om te doen, ook al ben ik eigenlijk niet zo van het tabletop roleplay (moeten afwachten totdat iemand anders zijn beurt voorbij is totdat je actie kunt ondernemen… argh!). Bij het verdelen van de rollen had ik mezelf ‘de fashionista’ toebedeeld (een klein beetje stereotyperen mag, toch?) en er was voldoende ruimte om onderling wat te geinen, zoals met mijn partner-in-crime Joost, a.k.a. ‘Mr. Beige’.
Gelukkig dacht er iemand op tijd aan om de sessie even te onderbreken om de overgang naar het nieuwe jaar te vieren met knuffels en bubbels, en om buiten vuurwerk te gaan kijken (heeft iemand gemerkt dat het in veel steden verboden was om iets af te steken? Wij ook niet – ik heb in jaren niet zo veel vuurwerk gezien als vannacht. XD ). Daarna zijn we weer verder gaan spelen, waarna het met ons allemaal uiteraard slecht is afgelopen.
Ik had slaapspullen meegenomen voor het geval ik de rit naar huis niet meer aandurfde met mijn slaperige hoofd, maar de roleplay-sessie had me goed wakker gehouden en dus reed ik midden in de nacht toch nog terug naar Nijmegen en rolde ik rond kwart voor 4 mijn bedje in.
Het was een zeer geslaagde oud & nieuw-viering! ^_^
Op het werk hebben we jaarlijks een kerstborrel. Enkele jaren geleden besloot ik eens lollig te doen en wat kerstbal-oorbellen aan te doen, een kerstboomslinger om me heen te hangen en een rendiergewei op te zetten. Dat oogstte veel vrolijke reacties, dus kleedde ik me ook het jaar erna kerstig aan. En het jaar daarna schminckte ik me als rendier.
De twee jaren daarna was corona, en het eerste jaar hadden we dus maar een digitale borrel. Toen werd ik kerstelf.
Vorig jaar was iedereen sip en had niemand zin in wéér een digitale borrel, dus is het helaas niet doorgegaan. Maar goed, het betekent dus wel dat het 3 jaar geleden was dat we een fysieke kerstborrel hadden. Inmiddels zijn er behoorlijk wat personele wijzigingen geweest, dus veel van mijn collega’s waren helemaal niet bekend met mijn kerstoutfits.
Dat gaf wat lucht, want op een gegeven moment begonnen mijn collega’s al een paar weken van tevoren te vragen wat ik nu weer zou gaan dragen met de kerstborrel? Dus dit jaar zouden de verwachtingen vast niet zo hoog zijn. Dacht ik.
Collega 1: “Heh, al die nieuwelingen die wisten natuurlijk niet dat jij steeds wat bijzonders aantrekt met de kerstborrel, dus ik heb ze verteld dat jij altijd extreme outfits hebt! Ze zijn nu allemaal héél benieuwd!!”
Collega 2: “Hey Lenny, ik heb in de wandelgangen gehoord dat jij een jurk met lampjes aan gaat trekken! Klopt dat?”
Argh…
En ik wil niet teleurstellen natuurlijk. Plus, ieder excuus om all-out te gaan met een outfit grijp ik aan. Dus voor dit jaar naaide ik: een kerstboomrok, om over een hoepelrok te dragen. Inclusief lichtsnoer.
Nee, ik had hier uiteraard helemaal geen tijd voor, want mijn Dickensoutfit moest ook nog af, dus deze rok is op een schandalige wijze tot stand gekomen. Velours de panne in elkaar naaien met enkel de lockmachine – back to the old school LARP-days! En omdat het toch echt in één avondje af moest, heb ik de onderste slinger met de nietmachine tegen de stof aangezet… mijn naaijuf zou me direct van de opleiding schoppen als ze het wist. :-X (En laten we het niet hebben over het feit dat ik in de haast bij het bevestigen van de decoraties, de overrok op sommige plekken per ongeluk aan de hoepelrok heb vastgenaaid en ze dus als één geheel aan moest trekken…)
Waren de vorige outfits nog bij elkaar geraapt / in elkaar gezet met spullen die ik nog in huis had, voor deze outfit heb ik de stof en slingers speciaal gekocht. Het was weliswaar stof van slechts €3,50 per meter en cheap-ass slingers, maar het is toch weer een grens over gegaan. Net als destijds met mijn carnavalsoutfits voor een vorige werkgever: het begon met gewoon een LARP-kostuum uit mijn kast trekken (want ik heb helemaal geen carnavalskostuums, ik ben een enorm slechte Limburger). Daarna verzamelde ik spullen die ik had liggen tot een outfit. En uiteindelijk kocht ik items die ik liet bedrukken of beschilderde.
Tsja. If something is worth doing, it’s worth overdoing? De kerstrok was dan ook wederom een daverend succes. Maar wat ga ik volgend jaar nou weer doen om dit te toppen? Waar eindigt dit…??
Op mijn hoofd de kerstster-diadeem die ik ook in elkaar knutselde van karton en aluminiumfolie, plus oorbellen met kerstballen, voor het completeren van de kerstboom-look
Hoe dan ook was de borrel weer extreem gezellig. Ik houd normaal gesproken helemaal niet van borrelen, maar de kerstborrel is om de een of andere reden altijd superleuk. Ditmaal was er geen activiteit gepland, alleen maar drank, eten en muziek (we hadden allemaal 2 liedjes mogen aandragen voor de afdelings-Spotify-playlist), maar toch ben ik gebleven totdat de TL-verlichting weer aan ging, André Hazes werd gedraaid (“Het is tijd… de hoogste tijd”) en men begon met opruimen omdat het gebouw dicht ging.
Inmiddels had ik 3,5 glas rosé en nog geen avondeten gehad, dus de stemming zat er goed in. Het leverde niet alleen een nieuwe ICT-collegas-selfie op, maar ik kreeg eindelijk weer eens wat roddels mee (is het waar dat één van de managers vriendelijk is gevraagd elders in de organisatie een functie te zoeken??), vertelde ik de nieuwe garde de legende over hoe onze divisiemanager aan zijn Slayer-kersttrui kwam en had ik openhartige gesprekken met collega’s: toen we van de week tijdens een overleg grapten dat er te weinig capaciteit was, stelde iemand voor dat we ons maar allemaal in drieën moesten clonen. Waarop ik grapte: “Volgens mij zit helemaal niemand te wachten op drie Lenny’s” – waar iedereen hard om moest lachen. Maar mijn collega zei vanavond: “Ik vind dat we zés Lenny’s moeten hebben!” (Awww <3) “Maar weet je wat jouw probleem is, Lenny? Jij verwacht altijd dat iedereen voor rede vatbaar is. En dat is gewoon niet zo.” Die ga ik onthouden…
Los daarvan had ik van de week ook weer eens een conflict met een medewerker van een andere afdeling, die het had ‘geëscaleerd naar het management’ en vandaag kreeg ik via mijn manager te horen dat hij het met zijn manager had besproken (ja, we hebben nogal wat managementlagen in onze organisatie) en dat ze volledig achter me stonden en vonden dat het enige wat ik fout had gedaan was, dat ik het niet eerder naar hén had geëscaleerd zodat zij het voor me konden oplossen. Aww… they have my back! <3 Ik voel me dus ineens weer enorm gewaardeerd. Ondanks dat ik de afgelopen week heel wat collega’s heb vervloekt, sluit ik dit jaar dus met een heel positief (en ietwat aangeschoten) gevoel af. Nu lekker kerstvakantie – tot volgend jaar, collega’s!
Rinske was recentelijk jarig en als cadeautje kreeg ze van mij een cadeaubon voor een high tea voor twee personen. Inclusief het aanbod om, indien gewenst, voor passend gezelschap te zorgen. Geheel onbaatzuchtig uiteraard – stel je voor dat ze niemand had om mee te vragen? Dat zou toch sneu zijn? En het was maar goed ook dat ik dit aanbod had gedaan, want het arme schaap bleek inderdaad niemand anders te hebben en dus offerde ik me zoals beloofd op om haar te komen helpen bij het opsmikkelen van de heerlijke hapjes. Daar ben je vriendinnen voor, toch? O:-)
Om de spijsvertering op gang te helpen hebben we vooraf een wandeling gedaan in de buurt van het theehuis: Appeltern. Wat een mooi plekje is dat! Met een dijk en sluis en watertjes en schattige huisjes en enorm veel rust – en een heerlijk zonnetje op de koop toe!
Wandelroutes volgen blijft een ding – gelijk bij vertrek vanaf het theehuis liepen we al verkeerd – maar we slaagden er toch in om precies op tijd weer terug te zijn voor de noms. Dat regelt ons lijf blijkbaar wel instinctief. *burp*
Inmiddels zijn we zo ver dat we niet alleen maar de moeilijke stukjes uitlichten tijdens de workshops met je eigen stemgroep, maar dat we aan het eind van de dag ook álle liedjes achter elkaar gezamenlijk zingen. Da’s best een ding, want als je ook nog andere stempartijen om je heen hoort, is er natuurlijk veel meer afleiding van je eigen partij – al geeft het soms ook juist weer steun, als je bijvoorbeeld nu wél snapt hoe jouw eigen partij in het geheel past omdat er een soort van opbouw in zit.
Inmiddels mogen we ook écht niet meer de bladmuziek erbij pakken, behalve om aantekeningen te maken. Ik heb heel hard geoefend de afgelopen weken – meerdere dagen per week soms wel twee uur per dag. Ik ben nu op het punt dat ik alles op hoofdlijnen goed ken en alleen nog soms een paar afwijkende variaties vergeet. Bij de gezamenlijke repetitie kon ik goed horen dat er veel verschil zat tussen de koorleden wat betreft partijbeheersing: sommigen konden prima meekomen, anderen gingen continu de fout in (lastig, als die direct naast je staan…). Er waren ook momenten dat ik in mijn eentje stond te zingen terwijl de rest van mijn stemgroep stil was – dan voelt het alsof je iets fout doet, terwijl ik op die momenten toch écht zeker wist dat we daar iets moesten zingen (bijvoorbeeld een noot nog een maat langer aanhouden), zelfs al gaf de dirigent niets aan. Da’s natuurlijk het nadeel van op de dirigent vertrouwen: die man kan niet álles van vier verschillende stemmen aangeven, dus ik vertrouw liever op mezelf.
Aangezien ik tot nu toe iedere repetitie wel van één of twee mensen iets te horen heb gekregen in de trant van: “Oh, jij hebt dit duidelijk vaker gedaan” of “Dat klinkt goed bij jou”, vrees ik dat ik zo iemand ben geworden waar de rest van de groep naar luistert om steun aan te hebben. Niet geheel wenselijk wat mij betreft, want bij mij zitten de partijen dus ook nog maar nét erin en zoals gezegd doe ik het ook nog niet foutloos – en ik zou het ook fijn vinden om wat steun van anderen te krijgen! En ik vind sommige stukken ook heel lastig om mooi te zingen, of ze zitten net op het breekpunt van mijn stem als ze de hoogte in gaan. Morgen heb ik weer zangles en ik ben van plan om dan een paar nummers aan mijn zangjuf voor te leggen, zodat ze me hopelijk wat verder kan helpen. Want tijdens de workshops is er geen tijd voor individuele coaching.
We krijgen wel groepsgewijze aanwijzingen en die zijn soms hilarisch… We mogen van de coaches niet te veel babbelen tussendoor omdat dat ophoudt, maar opmerkingen zoals “Doe alsof je je strottenhoofd opkotst, vanuit de krochten van je keel” kun je toch niet met een strak gezicht aanhoren? XD
“Het moet allemaal oraal” klinkt hoe dan ook schunnig. En als ik hoor: “Gebruik de dixie” dan denk ik dat ik naar zo’n smerig toilethokje moet – wat heeft dat met zingen te maken? Maar dan blijken ze “Gebruik de dictie” te hebben gezegd. Ohhh…
Op de instructie “Beeld je in dat je superman of superwoman bent” volgde uiteraard gelijk de correctie “Supermens!”, want oh ja, LHBTIQ+-community… Maar als de coach aan degenen die geen bladmuziek kunnen lezen uitlegt dat een crescendo “zo’n eendebek” is, komt er toch echt commentaar van de vrouwelijke koorleden, die het symbooltje toch liever met een andere term associeren…
Naast de zangtechnische workshops is ditmaal ook de kleding die we tijdens het optreden willen gaan dragen beoordeeld. De dresscode is ‘jeans/blauw’. Oftewel: iets in het blauw en/of van jeansstof. Nou, ik heb beelden gezien van het Vlaamse koor dat dit een paar jaar geleden ook al eens heeft gedaan en… het ziet er niet uit. Jeans op een podium vind ik echt onwijs sjofel ogen en er is dan ook no-way dat ik in een spijkerbroek een podium op ga! Gelukkig is mijn nette blauwe jurkje onder voorbehoud goedgekeurd (er zit wat bling op, maar het mag niet te veel gaan schitteren in de lampen), dus kan ik in ieder geval zelf iets aan waar ik me prettig bij voel.
Volgende week is er nog een repetitie en de week erna is het optreden al, dus ook de komende twee weken ga ik weer hard oefenen om de liedjes op routine in mijn hoofd te krijgen, zodat ik kan gaan focussen op de manier waarop het gebracht moet worden. Want het is natuurlijk de bedoeling dat je niet als een zoutzak op het podium staat, maar de boodschap achter de tekst over probeert te brengen. Maar dat gaat lastig als je nog niet helemaal zeker bent van de timing van je inzetten en of je nou een ‘oeh’, ‘aah’ of ‘ooh’ moet zingen; je kunt je maar op één ding tegelijk focussen en als we eenmaal op dat podium staan zal er al genoeg andere afleiding zijn. (We zijn er al voor gewaarschuwd dat het geluid via onze monitors niet optimaal zal zijn en anders zal klinken dan we gewend zijn, aangezien de geluidstechnici niet te veel andere klanken willen oppikken via de microfoons die op ons gericht staan.)
Ik heb heel veel zin in het optreden en de repetities vind ik ook leuk, maar ik zal er niet rouwig om zijn als ik niet meer zo veel tijd in het huiswerk hoef te stoppen…
En omdat je na hard werken ook goed moet ontspannen, sprak ik na de repetitie met Kitty af om in Driebergen wat te gaan eten, voordat ik weer verder treinde naar Nijmegen. Lekker efficient gepland én gezellig! ^_^
