Vorig jaar was het de bedoeling om met Richard een weekendje naar Xanten te gaan. Helaas moesten we toen de dag dat we arriveerden alweer huiswaarts vanwege het overlijden van zijn vader. We besloten het uitje gisteren in te halen, maar dan zonder overnachting, en te focussen op een bezoekje aan het archeologische park waar een oude Romeinse stad is opgegraven. Dat konden we best in een dagje doen, toch? Xanten ligt namelijk op minder dan een uur rijden van Nijmegen, dus we waren er zo en konden vast ook nog een beetje uitslapen voordat we vertrokken. Volgens de website waren ze open van 10.00 tot 19.00 uur – tijd zat.

Het park bleek behoorlijk uitgestrekt. Er is achterhaald welke gebouwen er op iedere plek in de Romeinse stad moeten hebben gestaan en een deel ervan is opgegraven en flinke stukken ervan zijn opnieuw gebouwd zoals het er vroeger uit moet hebben gezien (maar dan met moderner materiaal, zodat je duidelijk kunt zien wat de oorsponkelijke delen zijn en wat is herbouwd). Zo was er onder andere een arena, badhuis, tempel en herberg. We bekeken alles op ons gemak.

Ook was er een museum met Romeinse objecten. Die was aan de andere kant van het terrein, en aangezien het inmiddels al half 5 was en we pijn in onze pootjes begonnen te krijgen, besloten we om maar niet meer álle bordjes te gaan lezen, maar even door te stappen zodat we het museum ook nog konden zien.

Op een gegeven moment kwam een suppoost naar ons toe. Op zeer vriendelijke toon (en in het Duits): “Ik zie dat jullie hier zeer op jullie gemak rondlopen, dus ik vermoed dat jullie niet weten dat de parkeerplaats om 6 uur sluit? Het is nu kwart voor 6 en het is vanaf hier nog 20 minuten lopen naar de parkeerplaats. Ik zeg het maar even. Overigens sluiten wij ook om 6 uur”. Argh…!

Tsja, dat krijg je als je twee mensen met interesse in geschiedenis in zo’n park loslaat.    (Op een gegeven moment spitste ik in het museum mijn oren omdat ik een opname van een oud rietinstrument hoorde afspelen. Ik keek Richard aan en hij mij, want we hadden het allebei gelijk gespot. Even googlen wat dat voor instrument kon zijn uiteraard. Geschiedenis én muzieknerds dus. <3 )

Gelukkig konden we er nog uit en hadden we ook geen parkeerboete (je mocht er maximaal 3 uur staan met een parkeerschijf, wat we helemaal vergeten waren, want wij waren er volledig vanuit gegaan dat we wel genoeg tijd zouden hebben om alles te zien). We waren bíjna aan het eind van het museum gekomen en volgens mij hebben we de meeste gebouwen op het terrein gezien (behalve de horeca-molen, maar we hadden toch onze eigen lunch bij ons), dus we hebben niet al te veel gemist hopen we.

Het oude centrum van Xanten was slechts een paar minuutjes rijden verder, dus we zijn er lekker gaan eten (met een flinke coupe ijs bij een gelaterie als toetje) terwijl we onze vermoeide voetjes lieten rusten. Een geslaagde dag, zeker met dat heerlijke weer! ^_^

Eind 2023 was ik met Richard naar de winter-Efteling gegaan, maar het was echt al heel lang geleden dat ik er op een warme, zonnige dag was geweest. Gisteren gingen we er met een van zijn vriendengroepjes heen (een clubje (ex-)locals die in hun jeugd dermate vaak met hun abonnement in de Efteling zijn geweest, dat ze er allemaal met hun ogen dicht de weg kunnen vinden 😋) en het bleek de perfecte dag om dat in te halen, want het leek wel zomer!! 🌞😎

Omdat het een zonnige zaterdag was, vreesde ik dat het loeidruk zou worden, maar het viel gelukkig mee. Het was weliswaar druk, en we moesten regelmatig een tijdje in de wachtrij staan, maar het was lang niet zo erg als in Phantasialand en er waren ook attracties waar we bijna in één keer door konden lopen.

Aangezien in de winter veel dingen dicht zijn en er inmiddels vanalles bijgebouwd is, kon ik gisteren diverse attracties voor het eerst doen. Al moet ik zeggen dat ik niet helemaal weet wat er nou precies is veranderd sinds mijn vorige bezoeken…

Danse Macabre was in ieder geval voor iedereen nieuw, dus die tikten we als eerste af. Ik moet zeggen: ze hadden goed hun best gedaan de sfeer en diverse onderdelen van het oude Spookslot te behouden. Maar persoonlijk was ik geen grote fan van het Spookslot, dus de old school vibe deed me weinig en ik denk niet dat het een attractie is waar ik de volgende keer weer in wil.

Met de hitte was het perfect weer om de Piraña in te gaan! Ze bleken er wat water-elementen aan toe te hebben gevoegd, dus grotere kans om nat te worden. Aangezien ik na het verlaten van het gebouwtje per direct een flink plens over me heen kreeg én mijn kant van het bootje nét niet onder de waterval terechtkwam, was ik ‘de winnaar’ van ons bootje (volgens hun traditionele natheidsnormering)

Uiteraard deden we ook achtbanen. Ik kan me niet herinneren dat ik eerder in Joris en de Draak ben geweest, dus dat was een leuke belevenis. (Bij het instappen kwam mijn rugzak, die we volgens de instructies in het karretje mee moesten nemen maar waar totaal geen plek voor was, tussen de beugel en mij te zitten zodat die niet goed dichtkon. De medewerker, op een toon van ‘we hebben er weer een…’, tegen zijn collega: “Johan, kun jij met de haak komen?”, waarna ik werd ontkoppeld, ik mijn rugzak kon herpositioneren, en weer werd ingebeugeld. “De Haak” is vanaf nu een ding. )

Toen we in de wachtrij voor de Sirocco (de vervanger van Monsieur Canibale) stonden, keek Jeroen ons met glimmende ogen aan: “Wie wil er zometeen hard gaan…?” Oeh, pick me, pick me!! Dus claimden hij, Richard en ik ons eigen bootje en ragden we zo hard aan de draaischijf om onszelf rond te draaien dat de wereld om ons heen een blur werd. We hebben de anderen, die in het bootje naast ons zaten, alleen bij het in- en uitstappen gezien en ik vraag me nog steeds af hoe ik in een (ongeveer) rechte lijn de attractie weer heb kunnen verlaten. Deze ervaring was heftiger dan de achtbanen, kan ik zeggen!  (En toch moeten we de volgende keer eerst nog beter onze draai-strategie bespreken, want nu hadden we alleen geanalyseerd dat we het snelste zouden gaan als we tegen de klok in draaiden, omdat het plateau waar ons bootje op zat ook die kant op draaide, maar ik denk dat we onze handplaatsing effectiever hadden kunnen doen om te voorkomen dat we elkaar in de weg zaten. )

Villa Volta sloeg ik over, want Robyn, het kindje van Sandra, wilde per se blijven schommelen in een speeltuintje in plaats van dat vervloekte huis in, dus bood ik aan om achter te blijven om op haar te passen zodat Sandra, die de attractie wel heel graag wilde doen, met de rest van de groep meekon. Het resultaat:

• Ik heb dik een half uur Robyn op de schommel mogen aanduwen (“Harder! Hoger!”), en een deel van die tijd zelfs tegelijkertijd een ander kindje, dat op de schommel ernaast kwam zitten en óók door mij, grote kindervriend, geduwd wilde worden;
• Sandra kwam na een half uur in de wachtrij te hebben gestaan, weer haar kind ophalen, want met haar zwangere buik bleek ze niet goed in de beugel van de attractie te passen, dus moest ze weer uitstappen en kon ze alsnog niet mee;
• De rest kwam onverwacht vele minuten later pas aanzetten, want halverwege het ritje waar zij in zaten was de attractie stilgezet, omdat een kindje maar bleef opstaan, dus die moest eerst goed worden vastgegespt aan de ouder, waarna de attractie opnieuw werd gestart.

Later in de Droomvlucht vertelde Jeroen dat hij ooit bij een tafereel een half uur had vastgezeten.
Ik, toen we het tafereel waren gepasseerd en een schuine helling op werden getakeld zodat we met z’n allen naar één kant van het rijtuigje helden: “Nou, gelukkig maar dat je toen niet op dit stuk vastzat, dat zou een stuk minder prettig zijn geweest!”
Attractie: *KLOINK*
…waarop we precies op dat punt bleven vasthangen.   Gelukkig reden we na nog geen minuut alweer verder, maar ik heb vanaf dat moment maar mijn grote mond gehouden.

We hebben natuurlijk lang niet alles kunnen doen, ook al waren we er vanaf openingstijd tot sluitingstijd, maar het was wel heel erg gezellig!

Het was weer tijd voor een bijkletsweekendje met de Heksengodinnen. Ditmaal bleven we twee nachtjes bij Petra in Den Haag slapen, want het plan was om op zaterdag naar de DIOR-tentoonstelling in het Kunstmuseum te gaan en op zondag een stofjesmarkt die ook in Den Haag zou plaatsvinden, te bezoeken (yep, er was een thema!   ).

Die tentoonstelling was voor mij natuurlijk extra inspirerend, nu ik een coupeuse-opleiding volg. Lang niet alle outfits waren mijn smaak, maar ook dan kon ik de details van de constructie proberen te analyseren. (Wat leidde tot hilariteit bij andere bezoekers, toen ik zowat op de grond lag om onder een outfit te kunnen kijken om de details aan de binnenkant te kunnen zien…   )
Diverse malen besefte ik blij: ik weet hoe ik een patroon hiervoor kan tekenen!! Andere keren dacht ik: ik heb werkelijk geen idee hoe deze constructie in elkaar zit…   Mijn oog voor detail wordt ook beter, want ik spotte bij één outfit maar liefst twee niet op elkaar aansluitende naadjes! Daar zou ik gelijk een punt aftrek voor hebben gekregen, dus waarschijnlijk was het een vermaakte outfit.
Helaas besef ik ook dat, hoe goed mijn naai- en patroontekenvaardigheden ook worden, ik nooit kan opboksen tegen het leger van professionele borduurders die zo’n modehuis in dienst heeft om een outfit te verprachtigen met de meest gedetailleerde decoraties… Snik.

Na twee uur in het museum te hebben doorgebracht, was het tijd om even uit te waaien tijdens een strandwandeling. Het was er prachtig weer voor!

Uiteraard moest er ‘s avonds ook lekker gegeten worden in een nabijgelegen restaurantje.

Verder zag de salontafel er permanent uit zoals op onderstaande foto: overladen met thee en snaai en een leesbril want we worden oud. (Okee, en ‘s avonds ook wat alcohol, zoals op de bovenstaande foto.)

Helaas bleek op zondag het animo voor de stofjesmarkt toch te laag, dus heb ik niks van mijn lange lijst aan benodigde stofjes voor uiteenlopende projectjes kunnen afstrepen. Dan maar een ander keertje naar de lapjesmarkt in Utrecht.
De zondagochtend brachten we dus door met meer thee en bijkletsen en daarna was het weer tijd om naar huis te gaan. Gelukkig hebben we alvast een aantal volgende data voor dit jaar vastgelegd!

Richard en ik besloten gisteren spontaan om naar de bios te gaan. We zagen een trailer van William Tell, die een historische spektakelfilm beloofde die ons wel aansprak. We zagen echter ook gelijk dat we onze mond zouden moeten gaan houden over historische correctheid.  

….Dat is ons niet gelukt.    

Want mijn hemel, wat een hoop clichés kwamen in die film voorbij zeg! Op de poster staat “old school Hollywood epic” en ja, dat omschrijft het wel zo’n beetje: het is een verfilming van het bekende oude verhaal dat zich afspeelt in 1307 (je kent ‘m wel: die man die een appel van zijn zoon’s hoofd moet schieten), maar dan volledig verHollywoodst en in de stijl van de jaren ’80 films, oftewel: maak het bruin en van leer en het is middeleeuws.

Aldus zagen we de meest bijzondere leren en stoffen creaties voorzien van fantasy metalen sluitingen langskomen, harnas-onderdelen uit de toekomst maar ook Romeinse camouflage-schilden (?), en uiteraard mocht het klassieke schapenvachtje om de schouders niet ontbreken. Maar hee, we leven inmiddels in 2025 dus moest er ook girl power in: zwaardtrekkende vrouwen met lange wapperende lokken (hoofddoekje – wat is dat?), en de adellijke dames die het haar wel hadden opgestoken hadden er, laten we zeggen, ‘bijzondere’ creaties in verwerkt. Ik verwacht dan ook dat de outfits in deze film een hoofdrol gaan krijgen tijdens de eerstvolgende Snarkweek.  

Een van die girl power-personages is een soort ‘middeleeuwse’ Elizabeth Swann: feministisch eigenzinnig nichtje van de koning, die tijdens haar adellijke opvoeding blijkbaar niet heeft geleerd om netjes rechtop te zitten of lopen, geen personeel heeft om haar haar op te steken, en uiteraard dramatisch protesteert tegen haar gearrangeerde huwelijk. Ze hebben haar nog net geen scène laten doen waarin ze een adembenemend korset moet aantrekken.

Wel weer typisch jaren ’80 is de ultieme bad-guy Gessler (denk: sheriff van Nottingham), die permanent met een maniakale gezichtsuitdrukking rondloopt en geen greintje menselijkheid toont. Lijkt me heerlijk om te mogen spelen.

De slechte dialogen en bijzondere verhaalkeuzes worden gelukkig wat gecompenseerd door de mooie shots van de Zwitserse bergen en natuur, kastelen en middeleeuwse dorpjes. En hoewel degenen die de scènes monteerden helaas niet in staat waren om de bewegingen van dansers en klappende acteurs te synchroniseren met de muziek, gaven Richard en ik de filmmakers toch nog één punt voor het erin opnemen van een daadwerkelijk middeleeuws lied – hoezee!  

Oftewel: we hebben een heel gezellig avondje gehad. Want wat is er nou leuker om met iemand erop uit te gaan die op precies dezelfde manier kritiek kan leveren op middeleeuwse outfits en muziek?  <3 <3 <3

Met ons “Wonderland Weirdo’s”-groepje hebben we inmiddels diverse Alice in Wonderland-gethematiseerde uitjes gedaan. Van diverse gewone en VR-escape rooms tot een app-spel in kostuum. Gisteren voegden we er nog eentje aan de lijst toe: de Doloris Anoma Maze in Utrecht! Niet officieel Alice in Wonderland, maar zeker wel met een Wonderland-vibe!

Wat de Doloris Maze is? Ik kan het je niet echt uitleggen. Hun website ook niet. En foto’s maken was verboden. Maar het is een soort ‘kunstdoolhof’: een stuk of 38 ruimtes die op meerdere manieren met elkaar zijn verbonden via gangenstelsels waar je doorheen moet lopen / klauteren / kruipen / glijden / rollen en die voorzien zijn van interactieve kunstwerken, waar je leuke dingen mee kunt uithalen, die sfeervol zijn, waar je aan kunt voelen, of die wel wat weghebben van een escape room puzzel.

Het was echt een enorm leuke belevenis, veel leuker dan ik vooraf had verwacht en ook veel fysieker / actiever dan ik had verwacht! Als er normaal gesproken bij iets vooraf wordt gewaarschuwd dat je praktische kleding aan moet en fysiek capabel moet zijn, dan betekent dat meestal dat je gewoon enigszins fit moet zijn, maar hier moet je ook écht kunnen (& durven) klimmen en actief opletten dat je niet ergens vanaf klettert, je enkel verzwikt of je hoofd tegen iets aanstoot! En hoewel ik het prima te doen vond, moet je ook niet heel claustrofobisch zijn of bang in het donker. We zijn er dan ook niet geheel zonder blauwe plekken, schaafwonden en een gat in de kleding uit gekomen, maar dat was het waard. Want wat was dat sfeervol en leuk om te doen! Het gaf echt een Alice in Wonderland-vibe om je weg door dat doolhof heen te zoeken en je te verwonderen over al het moois dat je tegenkwam!

Het was bedoeld als ‘individuele, tijdloze’ beleving, dus hoewel je elkaar in het doolhof meermaals tegen ging komen, ging je individueel naar binnen om je zelfgekozen pad af te leggen. Naast het alleen lopen, was het ook de bedoeling om stil te zijn, zodat je volop kon genieten van de ervaring. Dat viel wel wat tegen, want nadat je de meeste ruimtes dacht te hebben gezien, was er natuurlijk de behoefte om met elkaar uit te wisselen welke ruimtes er allemaal waren gespot (om te voorkomen dat iemand een onderdeel misliep) en dan gezamenlijk naar die laatste ruimtes op zoek gaan. En er waren enkele zéér luidruchtige groepjes binnen, wat ik wel vond afdoen aan de ervaring.
Vanwege de ‘tijdloosheid’ van de beleving, mocht je niet alleen je mobieltje niet mee naar binnen nemen, maar ook geen analoog horloge. Je had dus geen idee hoelang je binnen was. Op de site stond dat de meeste mensen er 75 minuten tot anderhalf uur over doen, dus daar was ik ook vanuit gegaan: we zouden om 16.00 uur starten en ik had om 18.00 uur een restaurantje gereserveerd om na te kunnen babbelen over onze ervaringen onder het genot van een dinertje. Toen we uiteindelijk buiten stonden, bleek het 18.30 uur te zijn. Oeps…  

Toen zijn we maar eerst bij de locatie zelf gaan naborrelen met nacho’s. Want David moest helaas op tijd weer weg, dus daarna zijn we met de overgebleven vier (Richard is inmiddels geannexeerd door ons groepje) alsnog ergens anders gaan eten. Nomnom!

We waren dermate enthousiast over de beleving, dat we ter plekke besloten het nogmaals te gaan doen! Dus op de planning voor het volgende uitje staat de Doloris Meta Maze in Tilburg, want hoewel die hetzelfde concept heeft, hebben daar andere kunstenaars aan bijgedragen, dus die is compleet anders ingericht. ^_^

Vanuit een van Richard’s vriendengroepen kwam het leuke initiatief om met z’n allen naar Phantasialand te gaan. Het pretpark zou tot eind januari open zijn en er was een kortingsactie, dus konden we goedkoper naar binnen. Yay, leuk!

Dat ‘met z’n allen’ viel wat tegen, want er waren slechts 7 mensen die mee wilden gaan en die ochtend zelf bleken er 2 ziek van te zijn, dus gingen we met z’n vijven. Twee daarvan haakten ook eerder af, dus uiteindelijk waren we aan het eind van de dag met drie man overgebleven. Maar dat mocht de pret niet drukken.  

Ik was één keer eerder in Phantasialand geweest en volgens mij was dat tijdens mijn middelbareschoolperiode, dus veel was er niet van blijven hangen (eigenlijk alleen een boomstam-waterbaan en een optisch scheef mindfuck-huis). Bovendien is dat dermate lang geleden, dat er inmiddels een hoop veranderd is.

Wat me vooral opviel was hoe propvol het park stond! Ze hadden duidelijk geen ruimte om in de breedte uit te breiden, dus is elke vierkante meter zo optimaal mogelijk benut. Dat heeft wat nadelen, want er was amper ruimte gecreërd om even rustig ergens te gaan zitten om wat te eten of uit te rusten van al het staan. In de Efteling heb je een hoop loopruimte en bankjes door het park heen, maar hier mocht je blij zijn als er ergens een zitplek, laat staan tafeltje, te vinden was. Lunch hebben we dus maar staand genuttigd. Sowieso was het blijkbaar niet de bedoeling dat je er uitgebreid ging eten, want de meeste voedselverkooppunten waren afhaalpunten. Toen we aan het eind van de dag wilden avondeten, konden we bij één van de restaurants niet komen doordat alle toegangswegen er naartoe om onduidelijke redenen door het personeel waren afgesloten en twee andere restaurants die we konden vinden bleken al om respectievelijk 6 uur en half 6 te sluiten (wij arriveerden bij die eerste om 3 voor 6). Why?? Het park was immers tot 8 uur open? Dus ook het avondeten (broodje bratwust met frietjes) hebben we staand genuttigd, waarbij we een grote prullenbak als tafel hebben gebruikt.

Door gebrekkige bewegwijzering was het ook regelmatig zoeken waar nou precies de ingang van een attractie was. En hoewel wij dachten dat het in januari wel lekker rustig zou zijn, was dat zeker niet het geval. De populairste attracties hadden structureel wachttijden van 50 tot 70 minuten, dus we hebben het grootste gedeelte van de dag in de rij gestaan. In 8 uur tijd hebben we 5 attracties weten te doen. Maar het waren dan wel weer behoorlijk gave attracties!

We hebben vooral achtbanen en andere adrenaline-dingen gedaan. Het was dus helaas niet haalbaar om ze allemaal te bezoeken, maar we hebben in ieder geval ‘F.L.Y.’ (een achtbaan waarin je voorover hangt en dus het gevoel krijgt dat je vliegt (Superwoman!! To infinity – and beyond!!   ) en Taron (een supersnelle achtbaan) weten af te tikken. Oh, en Richard en ik durfden ook nog onderstaande roterende bank (Talocan) uit te proberen. Spot ons als tweede en derde van links op de achterste rij

Ondanks het vele wachten en staan was het dus wel heel leuk en gezellig! En we hebben ook heel erg mazzel gehad met het weer, want in Nederland regende het pijpenstelen maar toen we richting Duitsland kwamen, werd het droog. We hebben alleen een paar miezerbuitjes over ons heen gehad en hoewel ik flink wat warme kleding had ingepakt, was ook de temperatuur prima te doen!

(Leuk detail: Richard en ik waren, tot hilariteit van de anderen, als ervaren festivalgangers/kampeerders volledig op alles voorbereid met outdoor-kleding en volle rugzakken met voedsel, snacks en thermosflessen thee, terwijl de rest alles ter plekke kocht. Wat passen we toch goed bij elkaar.   )

Kortom: voor herhaling vatbaar. Maar dan hopelijk op een iets minder drukke dag.  

We zijn het nieuwe jaar goed begonnen!

Op oudjaarsdag bakte ik uiteraard traditioneel wafels. 😊

Tijdens het rusten van het deeg maakten Richard en ik van de gelegenheid gebruik om zijn zolder grondig uit te mesten en opnieuw in te delen. In het kader van: het oude eruit en het nieuwe erin!

Begin van de avond reden wij en de wafels naar Marcel en Irene, vrienden van Richard in Kaatsheuvel, waar hij normaal gesproken oud en nieuw mee doorbrengt. Vorig jaar was hij aangesloten bij ons Heksengodinnengroepje, dus nu was het weer hun beurt. 🙂

We hebben er met nog een aantal mensen uit zijn vriendenkring lekker gegourmet, spelletjes gespeeld (“Aye dark overlord” is een aanrader voor mijn mede-LARPers! 😃) en gekletst. Om 12 uur ‘s nachts heeft Richard daadwerkelijk nog even doedelzak gespeeld om de buurtbewoners de boze geesten te helpen verjagen. 😄

Uiteraard sliepen we vanochtend lekker lang uit, om daarna verder te gaan met de woningopruiming. De bedoeling was eigenlijk om alleen nog even een kast van zolder om te wisselen met eentje op de eerste verdieping, maar we waren dermate enthousiast bezig dat we ook gelijk zijn werkkamer volledig hebben uitgemest en heringedeeld. Zo, dat ruimt op! Wij beginnen het jaar met een frisse start! 😊

Het waren weer twee hele fijne kerstdagen <3

Op Eerste Kerstdag zijn Richard en ik naar mijn ouders gegaan, waar we ook Zwusje en haar familie troffen en lekker hebben gegeten. Cadeautjes werden gegeven (waarover in een volgend blogje meer), het cryptogram uit de krant is gezamenlijk opgelost én we hebben liedjes gezongen onder gitaarbegeleiding! ^_^

Vorig jaar hadden we afgesproken dat we niet meer aan Sheep Wars doen, want de inspiratie was een beetje op. Maar ja, toen zag ik bij de Intratuin dat ze grote dinosaurusfiguren een kerstmuts hadden opgezet en als decoratie hadden gebruikt. Hmm… dinosaurussen zouden ook echt wel heel vet staan in een kerststal…

Dus. Sorry, not sorry, ma.  

Tweede Kerstdag brachten Richard en ik samen bij mij thuis door. ‘Vrede op aarde’ was geen thema, want we hebben old school spelletjes gespeeld: Worms was in de aanbieding op Steam, dus we hebben elkaar hilarisch afgeknald door middel van Supersheep (toch weer een schapen-thema), Holy Handgrenades (toch nog een goddelijk aspect) en schuifelende Granny’s!  

Daarna kookten we, aten we weer veel te veel en vielen we met onze ronde buikjes bijna in slaap tijdens het kijken naar Hogfather (aangezien we Die Hard al op Kerstavond hadden gekeken).

Hopelijk was jullie kerst net zo fijn als de onze! ^_^

Yay, kerstsfeer! Tijd om gezellige, knusse uitjes met mijn liefste te doen. Zoals samen naar een Duitse kerstmarkt. <3 Want rond kerst mag het wel even kitsch en kazig, toch?  

Eigenlijk hadden we tijdens ons 1-jarig jubileum al willen gaan, maar dat bleek op een of andere Duitse feestdag te vallen, waardoor de markten pas ‘s avonds open gingen. En aangezien Münster, waar we heen besloten te gaan, toch dik 2 uur rijden is vanuit Nijmegen, zou het wel leuk zijn om wat meer tijd te hebben om daar rond te kunnen slenteren.
Gisteren was wel een prima dag, want het was best koud maar wel droog. We arriveerden toen het al begon te schemeren, dus was het meteen knus met alle lichtjes.

In Münster hebben ze maar liefst 6 kerstmarkten in het centrum (waar we er 5 van wisten te vinden totdat het echt tijd werd om weer naar huis te gaan). Ik had verwacht dat ze allemaal een andere sfeer en focus zouden hebben, zoals de ene meer gericht op handwerk enzo en de andere meer op kerstartikelen, zoals ook op de website stond beschreven, maar in praktijk kwamen we eigenlijk op iedere markt hetzelfde soort spullen en dezelfde etenswaren en drankstandjes tegen. Ik vond het assortiment aan spulletjes ook wat tegenvallen, dus uiteindelijk hebben we niets gekocht (onze queeste om een doedelzak- en een tank-kerstbal te vinden was wellicht ook een beetje te uitdagend   ). Nou ja, behalve een broodje bratwurst en een wafel met fruit erop dan. Nom!

Het was wel heel sfeervol (als je de mensen wegdacht – toen we rond half 5 arriveerden was het nog wel te doen, maar twee uur later moest je je echt door de meute worstelen), want alle kraampjes waren mooi aangekleed met zelfs veel decoratie op het dak, en het centrum van Münster zelf is ook heel mooi, met prachtige oude gebouwen.

Toen we weer naar huis wilden rijden kregen we helaas gelijk na vertrek vanuit de parkeerplaats een lekke band (waarschijnlijk had iemand zijn glas met gluhwein laten vallen), maar toen bleek weer hoe goed we bij elkaar passen, want beiden stroopten we gelijk onze mouwen op om de reserveband te monteren. Er stopte nog heel lief iemand langs de weg om te kijken of we hulp nodig hadden, en ook wat mensen bij de bushalte waar we de auto neer hadden gezet kwamen even kijken of het ons lukte, maar de enige uitdaging was om het krikpunt onder de auto te vinden (de beloofde pijlaanduidingen waren afwezig) en na een half uurtje waren we weer klaar om de snelweg op te gaan.  

Ik denk niet dat ik ieder jaar naar zo’n kerstmarkt wil, maar eens in de zoveel tijd is het een leuke belevenis! Oh, en er ontbrak ook live-muziek… dus Richard en ik gaan de organisatie misschien maar eens aanschrijven of ze niet een gecombineerde middeleeuwse band willen inhuren voor volgend jaar.