Helaas kon ik Pasen dit jaar niet met mijn familie vieren, want er was namelijk iets anders leuks: het jaarlijkse workshopweekend van Stichting Draailier & Doedelzak. Niet zomaar een weekend, maar een heus jubileumweekend vanwege hun 40-jarige bestaan! Dat betekende allerlei extraatjes, van grotere bands tot extra activiteiten tussendoor tot een dag extra – want het duurde ditmaal tot en met Paasmaandag!

Ook heel erg leuk: vorig jaar sleepte ik Richard voor het eerst mee en toen deed hij de workshop voor halfgevorderden. Aangezien hij het allemaal supersnel oppikt, had hij zichzelf dit jaar geüpgrade naar de (ver)gevorderden en zat hij dus samen met mij in de workshopgroep bij Julien Barbances van La Machine! <3 (Ik probeer heel hard niet jaloers te zijn, want ik kom er al sinds 2009 en ben zeker niet zo snel vooruitgegaan als hij.   <3 )

Ook dit jaar was ik volgens mij heel gemiddeld vergeleken met mijn groepsgenoten. Inmiddels pik ik de meeste melodietjes snel op gehoor op en ik kan de versieringen en ander lesmateriaal prima spelen – alleen alles tegelijk toepassen op tempo lukt uiteraard pas na thuis oefenen.

Volgens mij had de docent voor de eerste dag een duidelijk idee van wat hij ons wilde leren, was hij de tweede dag afgeleid doordat hij ook nog moest soundchecken en optreden met zijn band, en was hij de derde dag een beetje baldadig, want de structuur van de les en hoeveel tijd hij nam om dingen voor te spelen was erg wisselend en op de laatste dag zijn we gaan cursus-crashen bij andere workshops, waarbij we al tetterend over het terrein liepen om onverwacht andere groepjes te vragen of ze met ons mee wilden spelen.  

Maar het meest memorabel waren de schoenen van de docent. Onderdeel van de workshop was om te proberen met onze voeten de maat mee te stampen (argh… coördinatie-issues als je handen iets anders moeten doen dan je voeten!) en om het goed voor te kunnen doen had hij zijn wandelschoenen verwisseld voor een paar met mismatchende veters die aan bijelkaar gehouden werden met ducttape…  

We zijn vanwege het jubileum extra verwend met speciale hapjes, zoals ter plekke voor ons klaargemaakte eieren, taart met jubileumlogo, chocolade paaseieren die we zelf tussen de struiken konden zoeken, en meer.

En dan was er nog de presentatie van het jubileumboek! Ter ere van het 40-jarig bestaan hadden Wouter en Lies 6 jubileumliedjes gecomponeerd, die ze het afgelopen jaar tijdens een cursusreeks aan mensen hebben aangeleerd en dit weekend tijdens een concert ten gehore brachten. Omdat het zonde zou zijn om er daarna niets meer mee te doen, was het idee ontstaan om ze op te nemen in een deunenboekje, samen met bladmuziek van andere liedjes. Lies en Wouter hebben het project van het ontwikkelen van dat boekje ook gecoördineerd en ervoor gezorgd dat er muziek werd verzameld. Ik had gevrijwilligd om dat boekje vervolgens te gaan proeflezen, lay-outen en drukklaar te maken – ik heb daar immers ervaring mee omdat ik mijn eigen Alice in Wonderland-boek heb uitgegeven en ook mijn eigen coupeuseboek heb samengesteld en laten drukken.

Het was een hele toer om dit ding gerealiseerd te krijgen, want uiteraard zijn deadlines more like guidelines anyway en zijn er altijd meer wijzigingen dan je zou willen (waardoor die hele &*@#$ indeling weer verschuift en opnieuw moet ). Ik ken mezelf inmiddels en ik had me dus voorgenomen om niet teveel mijn Mening op dit project te drukken en vooral faciliterend te zijn. Dus ik heb diverse dingen losgelaten, maar omdat ik natuurlijk wel mijn professionele kennis en ervaring heb die ik wil meegeven, stond ik er bijvoorbeeld wel op dat de vormgeving zou voldoen aan de huisstijl van de Stichting (die ik min of meer zelf heb vastgelegd toen ik hun website maakte, gebaseerd op hun promotieposters    ). Want ik ben dan wel geen professioneel grafisch vormgeefster, maar wél marketing- & communicatiemedewerkster, en het veranderen van de kleur van een logo zodat het mooier in het design past, is toch écht een no-go… 

Maar gelukkig vinden ze me (volgens mij) nog steeds lief en al met al is het een superleuk resultaat geworden, dat heel goed past bij de Stichting! Het boekje bevat, behalve een voorwoord en introductie, 3 onderdelen: deel 1 bevat de speciaal voor het jubileum gecomponeerde liedjes, deel 2 bevat liedjes die docenten van en deelnemers aan de evenementen van de stichting konden aanleveren, en deel 3 bevat ‘klassiekers’ die vaak tijdens sessies worden gespeeld. Door het boekje heen staan her en der anekdotes die iets vertellen over waarom het betreffende liedje is geschreven / uitgekozen en/of wat de link ervan met Stichting Draailier & Doedelzak is.

En ja, ik heb zelf ook een liedje, dat ik voor Androneda schreef, aangeleverd, dus je vindt ‘De Cisthematische Scottish’ terug in deel 2!  

(Interesse? We hebben meer exemplaren laten drukken dan er pre-orders waren en ik heb geen idee hoeveel er tijdens het weekend zelf van zijn verkocht, maar er zijn vast een aantal boekjes over, dus als je contact opneemt met Stichting Draailier & Doedelzak dan kunnen ze je meer vertellen over hoe je er eentje bemachtigt!)

In de avonden konden we zoals gebruikelijk genieten van luisterconcerten en lekker dansen op de muziek van balfolkbands – extra veel dankzij de extra dag, wat heel leuk was maar natuurlijk nóg een nacht met veel te weinig slaap betekende. Ik heb er geen enkele nacht voor half 1 in gelegen, met een uitschieter tot 2 uur, en dan heb ik slechts één van de drie avonden met de sessie meegespeeld… Gezien het feit dat je in zo’n slaapzaal structureel geen oog dicht doet vanwege laat binnenvallende mensen, snurkers en een vreemde omgeving, heb ik geen idee hoe ik het voor elkaar heb gekregen dagelijks mijn aandacht bij de workshop te houden (en hoe degenen die wél iedere avond het licht uit deden, dat volhielden).

Moe maar voldaan reden we maandag dus weer naar huis. De data voor volgend jaar én die van het jaar erop staan alweer in mijn agenda!

Afgelopen weekend hadden we met Androneda een mini-tour in Noordoost-Nederland! Op vrijdagavond speelden we namelijk in Groningen en op zaterdag in Zwolle.

Omdat Groningen een behoorlijk eind rijden is, konden we gelukkig net als vorig jaar na het optreden blijven slapen in het ‘hotelletje’ van de lokatie. En tsja, als je dan de volgende dag halverwege de middag alweer in Zwolle moet zijn om te soundchecken, heeft het weinig zin om tussentijds op en neer naar Nijmegen te rijden. Aldus besloten we om de ochtend en begin van de middag in Groningen door te brengen. Althans, Wouter en ik, want Patricia moest die dag ook nog repeteren met een andere muziekgroep (muzikantenleven…).

Groningen is echt een leuke stad – er zijn veel meer leuke, unieke winkeltjes dan de standaard ketens die je in het centrum van Nijmegen aantreft.    We hebben er ontbeten, gewinkeld, geluncht en nog meer gewinkeld. Want Wouter is natuurlijk de ideale partner om hoedjes mee te shoppen.  

Het optreden in Groningen was voor mij een experiment, want ik wilde graag in ear monitors uitproberen omdat ik vaak problemen heb met mezelf op de monitor terug te horen, aangezien beide bandgenootjes om me heen zowel zachter als harder dan ik kunnen spelen en ik op de doedelzak maar één volume heb. Patricia had zo’n setje, dus die mocht ik voor deze keer lenen.

Ik was er al voor gewaarschuwd dat het wel héél anders klinkt om jezelf op die manier terug te horen en dat klopt – het is alsof je temidden van een band staat die muziek aan het maken is, terwijl je tegelijkertijd een opname van jezelf aan het luisteren bent. Maar het hielp wel om mezelf beter te horen, vooral bij de zang. Die ging dan ook weer erg goed. Het doedelzak spelen iets minder, omdat ik heel erg bezig was met het geluid én bang was dat die dingen halverwege het optreden uit m’n oren zouden vallen (mijn op maat gemaakte oordopjes bleken er niet op te passen dus ik had generieke dingen erop gezet). Het optreden begon ook nog eens verkeerd, omdat ik bij het eerste nummer in het geheel geen monitorgeluid terugkreeg. Dus moest ik tijdens het nummer de aandacht van de geluidsman trekken, die vervolgens, terwijl ik speelde, de batterij van het apparaatje aan mijn riem verving… Niet heel relaxed natuurlijk. (Er kwam ook nog eens bij dat het podium niet diep genoeg was opgebouwd, waardoor ik bijna op de rand moest gaan staan om niet met mijn bourdonpijp tegen ons achtergronddoek te komen, waardoor ik weinig bewegingsruimte had en ik mijn bandgenootjes niet goed kon zien.) Ik hoorde ook ontzettend veel omgevingsgeluid door de monitor terug, dus mijn eigen tonen werden aangevuld met geroezemoes van het publiek, plus een hoop gekraak. Ik weet dus nog niet in hoeverre het iets voor me is. Ik weet niet wat normaal is, wat een kwestie is van de boel beter inregelen, en wat wordt veroorzaakt door mijn eigen microfoontjes.

In Zwolle wilde ik daarom gaan uitproberen hoe het is om te spelen met één in ear monitor in en met mijn andere oor gewoon het geluid om me heen op te pikken, maar er was helaas geen tijd om daarmee te experimenteren. De locatie in Zwolle was nieuw – ze hadden er nog nooit een folkbal gehost. Patricia had contact gelegd met de locatie en dus hadden wij dit evenement als band zelf samen met de beheerder aldaar georganiseerd. De beheerder had wel iets verstand van geluidstechniek, maar was ons niveau niet gewend, dus heeft Patricia het grootste deel van de soundcheck zelf gedaan (met haar eigen mengpaneel, want dat van de locatie had te weinig kanalen, en monitors hadden ze ook niet, maar die konden we gelukkig van de organisatie in Groningen lenen). Dat kostte natuurlijk meer tijd, dus hebben we maar besloten alleen de gewone monitors te gebruiken.

Omdat we het zelf organiseerden, hebben we ook zelf de dansuitleg aan het begin van de avond voor onze rekening genomen. Ik mocht de pasjes uitleggen, Patricia fungeerde als mijn lieftallige assistente en Wouter deed de muzikale begeleiding. Een mooi team! Gelukkig heb ik al eens vaker dansuitleg gegeven, maar ik merk dat ik het toch nog net iets vaker moet doen om automatisch aan alle belangrijke elementen te denken. Al had ik het mezelf ook niet gemakkelijk gemaakt door zowel een wals als mazurka uit te leggen. Dat zijn dansen die normaal gesproken niet altijd aan beginners worden geleerd, maar wij hebben er nogal veel van in onze setlist dus als we willen dat nieuwlingen gelijk mee kunnen dansen, is dat wel een betere keuze dan hen de jig (waar we er maar ééntje van hebben) aanleren.

Het was dus ook spannend hoeveel mensen er zouden komen opdagen, maar zowel in Groningen als in Zwolle was de opkomst gelukkig zeer netjes! Zelfs Richard was naar Zwolle gekomen om naar ons te luisteren. <3 Iedereen leek positief, dus hopelijk betekent dat dat de locatie in de toekomst vaker beschikbaar komt voor het organiseren van folkbals.

Het blijft mooi om de reacties op onze liedjes te horen, vooral op de Limburgse. Ook al verstaan mensen niet alle woorden, “Het lange aafsjied” (over het lange traject van afscheid nemen van iemand die ongeneeslijk ziek is) raakt velen. Er was ditmaal ook een Venloose die me aansprak over Oscar. Als Noordlimburgse verstond ze ook niet alle woorden en ze zei dat het even duurde voordat ze doorhad dat het over mijn kat ging – in eerste instantie dacht ze dat het erover ging dat mijn ouders mijn broertje ofzo hadden vermoord   (Sorry pa en ma – het misverstand is inmiddels uit de wereld geholpen hoor!   )

Het spelen in Zwolle ging een heel stuk relaxter dan in Groningen. Niet alleen door het gebrek aan geklooi met monitors, maar natuurlijk ook omdat we dankzij het optreden van de dag ervoor, een stuk beter op elkaar ingespeeld waren. Ik heb voor het eerst écht lekker relaxed gespeeld en tijd gehad om ook een beetje leuk op het podium te bewegen. Het was ook aan mijn bandgenootjes te merken. Oftewel: we moeten gewoon vaker optreden! Heeft er iemand nog een evenementje in de aanbieding…?  

Nadat ik overdag mijn lantaarn had gerepareerd, was het wel symbolisch om ‘s avonds in muziekcafé De Lantaern in Zevenaar mee te spelen met Ierse folkband The ipaddies.  

Tijdens afgelopen Christmas carol sing-along bij bandlid Rob thuis, vroeg ik wanneer ze weer eens in de buurt zouden optreden zodat ik kon komen luisteren. Dat bleek op 8 maart te zijn, dus dat noteerde ik in mijn agenda. Na een tijdje kwam de vraag of ik wellicht dan ook weer eens met hen mee wilde spelen? Ik had dat al eens eerder gedaan tijdens hun cd-presentatie (toen hadden ze nog een andere naam), en dat was toen goed bevallen. Natuurlijk wilde ik dat!

Samen repeteren bleek een uitdaging, want zij repeteren altijd op dinsdagen, precies wanneer ik mijn coupeuse-opleiding heb. Maar de dinsdag voor het optreden viel in de carnavalsvakantie waardoor ik geen les zou hebben, dus die kans grepen we aan.

Ik had gelukkig mijn notities nog van wat ik 7 jaar geleden (!) op welk moment aan noten meespeelde met het nummer ‘Homeland’, dus dat was een kwestie van 1x samen doorspelen en constateren dat het wel goed ging komen. Maar het zou natuurlijk leuk zijn als ik nog wat meer nummertjes mee kon doen. Hoewel ‘The wild rover’ te laag ging voor mijn doedelzak, kon ik de melodie wel wat aanpassen om toch mee te kunnen tetteren. Mooi! Veel andere nummers stonden niet in C of G, de ligging van hun zangnummers bleek helaas te onhandig voor mijn stem en het was te kort dag om een tweede stem te gaan verzinnen en in te studeren, dus werd me een ocean drum in handen geduwd en mocht ik twee zeemansliedjes met oceaan-geluid opleuken. Heh, nice!
Het was even wennen aan de manier en snelheid waarop de balletjes in die drum rolden (en bleven rollen) om een intro en outtro mooi te kunnen timen met hun nummers, maar ik kan nu dus ook ‘ocean drum’ toevoegen aan de lijst met instrumenten die ik bespeel    (Richard en ik hebben inmiddels een soort van running gag over de hoeveelheid instrumenten die we samen kunnen opnoemen als vrienden vragen wat we spelen   )
Ook besloot ik mijn tamboerijn mee te nemen, want als uitsmijter zouden ze een paar meezingers zoals ‘Drunken sailor’ spelen, waar meer meeklappen meer beter voor is, dus kon ik zo het publiek helpen ophitsen.

En dus schoven Richard en ik zaterdagavond na een korte soundcheck lekker aan in de zaal om eerst zelf te kunnen genieten van het optreden van The ipaddies. In het publiek bleken meerdere bekenden te zitten – naast de vrouw van Rob ook iemand die ik jaarlijk bij het Christmas carol zingen tref, en de eigenaar van de studio waar ik jaren geleden een stukje doedelzak opnam voor het eigen nummer van zanger Niek!
Aan het eind van hun tweede set en aan het eind van de derde set werd ik door de band op het podium erbij geroepen als gastmuzikant.
Het was een groot succes, want de band speelde lekker, het geluid in de zaal was goed en het publiek was enthousiast. De toevoeging van de doedelzak werd zeer positief ontvangen en er werd gelijk gevraagd of we niet meer nummertjes hadden?

Ik vond het ook onwijs leuk om met hen mee te spelen én ik ben sowieso fan van hun muziek en de stem van zanger Niek, dus dat was echt een win-win. De algehele conclusie was uiteraard dus wederom: dit moeten we vaker doen!  ^_^

Na een heerlijk weekend tijdens de Dansstage is mijn hoofd weer eventjes gereinigd van alle dagelijkse en wereldse zorgen! ^_^

“Home is where the wifi connects automatically”, en dat was hier ook weer het geval (nou ja okee, ‘home’ én ‘work’, want de Dansstage vindt plaats op Universiteit Twente en daar kan ik met mijn Radboud Universiteit-wifiwachtwoord inloggen )

Ik begon vrijdagavond met een workshop slängpolska. Hoewel ik die ooit eerder volgde tijdens een Dansstage en toen halverwege afhaakte, sloeg hij nu wél bij mij aan, aangezien we gelijk in allerlei mogelijke variaties doken in plaats van vooral aandacht besteedden aan het ‘lopen’. Ik heb het geleerde dus ook gelijk toegepast tijdens de bals in de avonden, en aangezien een van mijn danspartners naderhand verbaasd was toen ik meldde dat het pas de tweede keer ooit was dat ik een slängpolska leidde, omdat ze het vond overkomen alsof ik duidelijk wist wat ik aan het doen was, was de workshop blijkbaar succesvol.

Ook leidde ik tijdens het bal op zondag voor het eerst een polska (geen workshop in gehad, ik wilde het gewoon uitproberen), wat echt wel even wennen is als je die alleen maar als volger hebt gedanst, omdat de timing van draaien anders is en het ook heel raar voelt om voor je danspartner te stappen om die te blokkeren. Met dank aan mijn bereidwillige en goed draaiende volgster werd ook dat een succes!

Helaas speelden de bands alleen op vrijdagavond een congo de captieux, waardoor ik de workshop van zaterdagochtend over die dans niet in praktijk heb kunnen brengen.

Het open bal op zaterdagavond had zoals ieder jaar een thema: sprookjes. Dit jaar was het thema gelukkig iets makkelijker om te volgen dan andere jaren. Ik kom er namelijk in eerste instantie om te dansen, dus ik wil niet dat mijn outfits dat in de weg staan of het veel te warm maken. Helaas bleek mijn paarse galajurk te lang om erin te kunnen dansen en de hoepel in mijn Victoriaanse baljurk ging ik niet eens proberen in te zetten voor balfolk, dus viel ‘prinses’ af en liet ik mijn tiara thuis. Mijn Alice in Wonderland-jurkje bleek beter dansbaar, dus opteerde ik daarvoor.
Er waren meer mensen die dit jaar in thema gingen dan andere jaren (waarschijnlijk om dezelfde reden), dus het was superleuk om alle outfits op de vloer langs te zien komen! Van eenhoorn tot ridder en van Sneeuwwitje tot Maleficent. Helaas heb ik het fotomoment gemist maar gelukkig wilde Dagmar (die met haar haar, dat langer is dan haar billen, wel Rapunzel moest worden) wel samen met me op de foto om het toch nog vast te leggen (mét frying pan, en check ook de zelfgehaakte Pascal op haar schouder! <3 <3 <3 ).

Ik heb ook weer veel nieuwe mensen ontmoet, wat erg gezellig was!

Slapen doe ik er wel een stuk minder… *kreun* Mijn hoofd blijft maar doordeinen op de cadans van de muziek en omdat in de blokhutten allemaal mensen met verschillende dag-/nachtritmes slapen, is het er nooit echt stil (of donker). En dan heb ik het nog niet over de squiekende stapelbedden. Misschien volgend jaar dus toch maar voor een hotel opteren…

Het was weer tijd voor een supergezellige traditie: het kerstliedjes zingen bij Rob en Carlie thuis!

Met een dik pak liedteksten en wat bladmuziek in de handen gaan we jaarlijks in hun woonkamer met hun (muziek)vrienden, familie, buren, collega’s en andere kennissen die zingen leuk vinden, kerstliedjes zingen en daarna lekker eten.

Ieder jaar zitten er wel weer een paar nieuwe bij en proberen we wat uit, zoals meerstemmig zingen of in dit geval een ‘ding-dong’ koortje tijdens ‘Ding dong merrily on high’. 🙂 Ik mocht ‘The Wexford Carol’ weer solo zingen terwijl de rest ‘oh’-tjes eronder zong en we zongen ook een prachtige variant op Auld Lang Syne (die mij subtiel als potentiële solo voor volgend jaar in de schoenen is geschoven – even oefenen hoor! 😋)

Met afgelopen donderdag de kerstborrel op het werk, afgelopen vrijdag met Richard de kerstboom optuigen en vandaag dat kerstliedjes zingen is de kerstperiode voor mij nu wel officieel van start! ^_^

Net terug van mijn 10e CaDansa-festival (van de 11 die tot nu toe zijn georganiseerd)! Met deze voor mij jubileumeditie kan ik zowat alle vakjes afvinken, want ik ben er in het verleden geweest als bezoeker, vorig jaar als vrijwilliger, en dit jaar als muzikant – want we mochten op de vrijdagavond optreden met Androneda!!  

Het is natuurlijk fantastisch om te mogen komen spelen op zo’n groot internationaal festival! Ik was dus best wel trots dat we op het programma stonden. Het zorgde ook voor druk, want dit was voor ons een kans om door internationale boekers gezien te worden, zodat we hopelijk ook binnenkort ergens in het buitenland mogen komen spelen. Oftewel: dit optreden moest goed gaan!

Maar ja, ik had met mijn altijd drukke schema al weinig tijd om te oefenen, en met vorig weekend een optreden op een festival met mijn andere band en het overlijden van mijn schoonvader, waardoor ik amper thuis ben geweest, alle klusjes zijn blijven liggen en verder zijn opgestapeld, en mijn herfstvakantie is komen te vervallen, had ik helemáál geen tijd om de technische uitdagingen in onze liedjes zo goed te oefenen als ik had gewild.

Ook had ik problemen met mijn instrument. Mijn doedelzak deed het al langer wat minder optimaal qua stemming, dus had ik de bouwer al gemaild of ik het instrument na CaDansa (wanneer ik even geen optredens meer heb gepland) kon opsturen voor onderhoud. Maar twee weken geleden, rond de workshopdag van stichting Draailier & Doedelzak en ons optreden die avond tijdens een middeleeuws avondje, begon hij meer kuren te vertonen en wilden de bourdons regelmatig niet meer goed gestemd raken of viel er eentje in het geheel uit. Dat was k*t, want het onderhoud bij de bouwer zou weken gaan duren dus dat kon ik niet eventjes vervroegen. Ik bedacht dat ik mijn andere G-doedelzak eventueel zou kunnen gaan gebruiken, alleen moest ik de Androneda-nummers daar dan wel actief op gaan oefenen, want een ander instrument met een ander riet vraagt aanpassingen aan bijvoorbeeld je vingerzetting en overblaastechniek. Maar door al die drukte vooraf had ik domweg geen mogelijkheid om dat te doen. Dus zat er weinig anders op dan toch maar met een iets minder optimaal spelend instrument het optreden te gaan doen.

Wij waren als eerste band op de vrijdagavond gepland, van kwart voor 5 tot 6 uur. Het was de bedoeling dat we als laatste band zouden soundchecken: om 3 uur. Handig, want dan konden we alle spullen gewoon op het podium laten liggen. Maar toen bleek een andere band veel later te komen en zouden die hun soundcheckslot gaan missen. Of wij een half uur eerder konden soundchecken en zij na ons? Natuurlijk, geen probleem. Vervolgens bleken ze weliswaar te laat, maar vroeger dan gedacht te arriveren. Of wij toch weer als laatste konden soundchecken, maar dan pas om half 4? Prima, wij zijn flexibel. Maar half 4 werd niet gehaald en uiteindelijk begonnen we pas iets voor 4 met de soundcheck, terwijl om half 5 de opening van de avond gepland stond en er ineens ook nog een dansgroep een demonstratie wilde doen, waar de stagemanager ook niet van op de hoogte was. Toen het geluid in de zaal was ingeregeld, hadden we nog maar een paar minuutjes over voor de monitorcheck en hebben we die dus moeten afraffelen en niet alle instrument-combinaties kunnen controleren. Best wel k*t. Het is dat ik zo verstandig was geweest om voorafgaand aan de soundcheck nog naar het toilet te gaan, want zelfs daar was bijna geen tijd meer voor, we moesten alleen even snel van het podium af voor het openingspraatje en dat dansje en daarna hup, gelijk weer erop.

Ik was dus een beetje van de wap toen we startten, en dat resulteerde erin dat ik me de eerste noten van ons openingsnummer niet meer op tijd herinnerde en ik te laat inzette met ook nog eens een verkeerde melodie (want Wouters intro van dat nummer lijkt erg op de intro van een van onze andere nummers). Argh!!
Tel daarbij op dat ik nog niet zo veel ervaring heb met versterkt spelen op een podium, waardoor ik er niet aan gewend ben hoe anders het daar allemaal klinkt dan tijdens een repetitie, en ik nog niet in staat ben om heel flexibel mijn spel aan te passen als blijkt dat er iets niet goed is gegaan en we niet helemaal synchroon lopen.
Tot overmaat van ramp bleek ik op diverse momenten mezelf weer eens niet goed te kunnen horen ten opzichte van mijn bandgenoten. Ik weet inmiddels dat ik op mijn monitor alléén mezelf moet laten terugkomen (ook al blijven de geluidstechnici maar vragen of ik écht niet de instrumenten van de anderen er een beetje bij wil), en ik heb zelfs tijdens het optreden gevraagd of mijn doedelzak nog wat harder gezet kon worden op mijn monitor, maar het had geen zin: op sommige momenten heb ik voornamelijk op gevoel gespeeld en niet op gehoor.
Oftewel: ik heb best wel wat fouten gemaakt en lang niet zo goed gespeeld als ik had gehoopt.  

Gelukkig zijn mijn bandgenootjes een stuk beter dan ik en hebben die een hoop weten op te vangen. Maar ik had na afloop wel een flinke kater ervan en voelde me enorm schuldig richting Wouter en Patricia. Nou is het altijd zo dat je zelf héél goed weet en hoort wat er allemaal niet goed gaat en dat de dansers een groot gedeelte daarvan helemaal niet meekrijgen, maar toch: een paar dingen moeten hen zeker zijn opgevallen en dit was gewoon hét optreden waarbij het goed moest gaan!    Dus de rest van de avond en een deel van de volgende ochtend zat ik nogal in meh-modus en voelde ik me heel erg een amateurtje tussen alle professionals (wat natuurlijk ook zo is – de meeste muzikanten die op het hoofdpodium spelen hebben bakken met ervaring).

Toch hebben we achteraf best wel wat complimentjes gehad en er is gevraagd naar cd’s of aangeboden mee te doen aan een eventuele crowdfunding daarvoor. Het stemmetje in mijn hoofd zegt dan: “De mensen die het niks vonden zeggen dat natuurlijk niet in je gezicht, dus wie weet hoeveel dat er zijn geweest.” Maar van enkele mensen kregen we wel degelijk eerlijke feedback en dat bleek vooral te gaan over de klank van Wouters en mijn doedelzak samen bij een specifiek nummer. Blijkbaar was het nogal schel en klonken ze niet goed samen. Ik was bang dat dat lag aan de slechte staat van mijn instrument, maar volgens Wouter had het op zijn monitor wel goed geklonken, dus wellicht was het een issue met de manier waarop de mix in de zaal overkwam?

En er gingen ook dingen wél goed: de zangnummers! Ik heb heel veel complimentjes over mijn zang gehad en ik was daar ook echt tevreden over. Mijn stem hoorde ik namelijk wel perfect terug op de monitors en ook nog eens met een mooie reverb erop. Dat doet zó veel voor mijn vermogen mooie nuances in mijn stem te leggen!
Het social media-team heeft zelfs besloten om ons nummer ‘Oscar’ te gebruiken als achtergrondmuziek voor de video-compilatie van de vrijdag… wat een eer!  
(Check ook een fragmentje van onze mazurka op hun Facebookpagina.)

Achteraf gezien denk ik niet dat mijn gepruts aan te weinig oefenen vooraf heeft gelegen; ik beheers onze nummers echt wel. Ik moet vooral meer podiumervaring gaan opdoen, was de conclusie na de nabespreking met mijn bandgenootjes. Niet in de war raken van de andere klank en verhoudingen door versterking en het kunnen opvangen van oepsjes is volgens hen niet iets wat we met repetities kunnen oplossen. Daar hebben ze wel gelijk in, maar het is wel een beetje een kip-ei-verhaal: als ik niet goed presteer op het podium dan worden we niet geboekt en als we niet geboekt worden kan ik geen ervaring opdoen.

(Mocht je het je afvragen: gek genoeg zijn het niet de zenuwen geweest. Het maakt mij niet uit of ik voor 20 bekenden of 700 wildvreemden speel of een praatje moet houden, dat vind ik helemaal niet eng. Ik eis gewoon in alle situaties van mezelf dat ik het perfect doe. )

Wat betreft de doedelzakuitversterking kreeg ik van iemand de tip om in-ear monitors te gaan gebruiken. Dat klinkt als een goede oplossing, want op het podium mezelf niet horen ten opzichte van mijn bandgenoten is een terugkerend probleem en als ze zelfs bij zo’n goed opgezet festival als CaDansa daar niet genoeg aan kunnen doen, moet ik het blijkbaar anders aan gaan pakken. Dus mocht iemand daar tips voor en/of ervaring mee hebben, dan hoor ik het graag!

Los van mijn ontevredenheid over ons optreden was het wel een enorm gave ervaring om daar te mogen spelen! Het is prachtig om vanaf het podium de enorme cirkels aan dansers tegelijkertijd te zien deinen, of om allerlei koppels individueel te zien opgaan in een dansje.
En wat zijn we ontzettend in de watten gelegd door de organisatie en de vrijwilligers! Er was een backstage waar we mochten loungen, waar ook ontbijt, lunch, avondeten en drinken voor ons werd verzorgd, en niets was teveel gevraagd. <3

Sowieso had iedereen zich weer enorm uitgesloofd om er een fantastisch evenement van te maken. Zo was de aankleding wederom weergaloos: de mascotte van dit jaar was een das en alles was aangekleed alsof je je in een dassenburcht bevond.

Hoewel vrijdag vooral in het teken stond van (voorbereiden op) optreden, heb ik op donderdagavond en zaterdag veel zelf kunnen dansen. Op zaterdagochtend volgde ik ook nog een workshopje, over het zingen van oude Scandinavische ballads. En ik heb ook fijn kunnen kletsen met bekenden.

Ik merk dat ik het festival ieder jaar op een andere manier beleef. En niet alleen vanwege de in het begin van deze post genoemde verschillende hoedanigheden waarin ik erheen ga. Soms heb ik heel makkelijk een klik met de andere aanwezigen en hoef ik maar op te staan en word ik al gevraagd voor een dansje, andere jaren moet ik moeite doen om een danspartner te vinden. Deze keer ging het me gemakkelijk af en heb ik heel fijn gedanst met heel veel mensen, zowel als leider als als volger.
In de begintijd van het festival ging ik slechts één dag, daarna alle drie de dagen, daarna weer wat gefragmenteerd en vorig jaar voor het eerst alle vier de dagen (want het festival is inmiddels uitgebreid). Maar eigenlijk is me dat te lang. Drie dagen is voor mij genoeg. Zeker gezien de belachelijke drukte van de afgelopen weken. Vandaar dat ik vanochtend al weer naar huis ben gereden in plaats van vanmiddag ook nog te gaan dansen. Het was mooi, het was bijzonder en het was goed, maar nu moet ik echt even rust hebben…