K’s Choice is met afstand de band waarvan ik de meeste live concerten heb bijgewoond. Gisteravond stond ik voor de 5e keer in het publiek – en dan tel ik het concert waarbij ik zelf met hen op het podium stond, dus niet mee!  

Inmiddels ook traditiegetrouw, sleepte ik Kees mee er naartoe. Het was even duimen of dat ging lukken, want Kees loopt momenteel moeilijk, dus een staconcert was voor hem niet te doen. Maar gelukkig bood Doornroosje de mogelijkheid om een hoge kruk met rugleuning te lenen en mochten we bovendien samen met andere mensen met een beperking, eerder dan de rest van het publiek de zaal in zodat we rustig een goed plekje konden zoeken. Ideaal! Dus Kees heeft ook kunnen genieten van de avond. ^_^

Het betekende ook enorm goed uitzicht op het podium! Zaten we de vorige keren nog ergens op een balkon, nu had ik een perfecte plek voor close-up zicht. Het leverde ook veel betere foto’s op:

Het publiek bestond uit opvallend veel leeftijdsgenoten…
Helaas heb ik maar één ander koorlid ontmoet, want een ander koorlid kon er jammer genoeg toch niet bij zijn en de meeste koorleden zijn een paar dagen geleden naar de concerten in Amsterdam en Utrecht geweest (de groepsapp ontploft dus periodiek met foto’s en video’s    ).

K’s Choice speelde uiteraard hun nieuwe nummer ‘Time is a parasite’, maar eerlijk gezegd doet dat nummer me niet zo veel. Ook diverse andere nummers van hun meer recente albums die ze gisteravond speelden, behoren niet tot mijn favorieten. Maar gelukkig kwamen o.a. ‘Live for real’ en ‘Another year’ ook voorbij, evenals een prachtig nummer genaamd ‘Love is letting go’ dat een ode was aan een overleden collega. Als Sam en Gert samen zingen met alleen een akoestische gitaar als begeleiding, doet me dat meer dan het geweld van 4 elektrische gitaren tegelijk (die veelvuldig werden gewisseld voor wéér een andere variant – ze hadden zelfs een mannetje dat die dingen aan hen aangaf én die continu tussen de nummers door de hele verzameling bijstemde)!

Uiteraard probeerde ik mee te zingen, maar de begeleidingen die we vorig jaar tijdens het koorproject hadden geleerd, zaten helaas totaal niet meer in mijn hoofd. Dat krijg je als je 10 liedjes in 6 weken tijd erin ragt: het blijft net lang genoeg hangen voor het concert, maar niet op de langere termijn. Bovendien had ik het idee dat ze enkele nummers nóg lager waren gaan spelen dan toen we met het koor samen zongen. Sam’s stem is natuurlijk nog steeds in transitie, dus dat zal de komende tijd wellicht nog meer gaan gebeuren. Jammer, want inmiddels merk ik wel dat het effect heeft op hoe de nummers me aanspreken.

Fun fact: Sam heeft ook de tekst van hun liedje ‘Woman’ aangepast – inmiddels zingt hij “I’m not a boy, I’m a man, man!” in plaats van “I’m not a girl, I’m a woman, woman”.  

Het is afwachten in hoeverre de band na deze tour actief verder blijft gaan, want behalve die nieuwe single hebben ze geen compleet nieuwe cd geproduceerd. Ik blijf vooralsnog dus maar hun (vooral oudere) cd’s koesteren.

Hoera, onze allereerste videoclip is live!!

Vorig jaar hebben we met Androneda wat liedjes opgenomen in een studio en eerder dit jaar maakten we opnames voor een bijbehorende videoclip. Inmiddels zijn zowel de audiopartij als de video af en mag het dus de wereld in!

Da’s natuurlijk wel heel eng, want uiteráárd ben ik niet 100% tevreden erover.  
Als n00b een videoclip opnemen en in elkaar zetten is natuurlijk een uitdaging, want je zult altijd zien dat dat éne shot dat je heel graag had willen gebruiken in de video, niet goed is opgenomen, dus je moet klooien met het amateuristische materiaal dat je zelf hebt gemaakt.

Bovendien had van mij de geluidsopname beter gemogen. Zingen in een studio is heel wat anders dan zingen voor publiek en ik merk dat ik tijdens een live optreden veel beter emotie in mijn stem kan leggen dan wat je hier hoort.
Ook vind ik de galm die aan mijn stem is toegevoegd niet zo mooi – het is een beetje een badkamergeluid. We hebben geprobeerd dat door te geven aan degene die onze mix heeft gemaakt, maar het blijkt erg lastig om goed te formuleren hoe je het dan wél wil hebben. Ik heb inmiddels geleerd dat er meerdere soorten ‘galm’ zijn: dat er verschil zit tussen ‘reverb’ en ‘delay’ en dat er verschillende soorten filters hiervoor zijn die allemaal andere kamereffecten hebben. Maar wat voor soort ‘kamer’ vind ik dan wél mooi? Geen idee…

Op een gegeven moment hadden we het audiobestand al behoorlijk vaak geretourneerd met de opmerking dat de galm anders moest en beseften we dat het zo niet opschoot – als je dit goed met elkaar wil afstemmen, moet je eigenlijk gewoon ernaast gaan zitten tijdens het mixen en dat was geen optie meer. Dus om de arme Kees niet gillend gek te maken met mijn veeleisendheid (hij deed het immers net als wij om ervan te leren en voor de lol, niet om een perfecte cd-kwaliteit opname af te leveren), hebben we besloten dat het zo maar goed genoeg moet zijn.

En eigenlijk is het ook best leuk en mooi geworden.

Mijn ouders zijn er uiteraard wat minder blij mee. Maar sorry, pa en ma – dit is daadwerkelijk één van onze meest populaire nummers, zowel bij onszelf als bij onze luisteraars/dansers. Hij wordt regelmatig aangevraagd als toegiftnummer! (Afgelopen zaterdag nog: “Welk liedje zouden jullie nogmaals willen horen?” “De moord!!”   ) Tsja, ze zeggen nu eenmaal dat je moet schrijven over wat je kent, want daar krijg je de beste resultaten mee.

Eigenlijk is deze video zelfs een soort familieprojectje: mijn ouders verzorgden de inspiratie voor het liedje, mijn zusje maakte de opname voor één van de scènes, en mijn kleine nichtje speelt de rol van mijn zusje – hoe leuk is dat??  
(En voor de duidelijkheid: Ik hou heeeel veel van mijn ouders en heb ze dit al lang vergeven hoor. )

Dit weekend heb ik mijn oren weer gepijnigd door mezelf met 12 andere doedelzakspelers in één kleine ruimte te proppen. Oftewel: het was weer tijd voor het workshopweekend van Stichting Draailier & Doedelzak!

Ik volgde de workshop ‘doedelzak voor (ver)gevorderden’, gegeven door Paul James – een van de muzikanten van de bekende folkband Blowzabella. Zoals ik vooraf al vermoedde had de workshop geen specifiek thema of specifieke techniek waar we op gingen focussen. We hebben vooral liedjes meerstemmig gespeeld. Van de meeste partijen kregen we bladmuziek, andere deden we uit het hoofd en ook werd ter plekke wat bedacht. Mijn doel was zoals altijd niet om iets te leren, maar vooral om een leuk weekend te hebben, en dat is dan ook zeker weer gelukt! De nummers die we op zaterdag speelden waren gelukkig ook liedjes die me erg aanspraken, zoals Falco, mijn favoriete nummer van Blowzabella (en nu weet ik eindelijk hoe die ene leuke variatie precies gaat, die op de opname zo slecht te volgen is!) maar ook nog een wals en een mazurka, geschreven door de docent, die ik zeker uit mijn hoofd wil gaan leren.

Doordat ik de melodie van Falco al kende, begon de workshop voor mij lekker relaxed. Voor de andere liedjes moest ik harder werken, ook al kregen we bijna overal bladmuziek van. Want er werd wel verwacht dat je het liedje dan gelijk en op tempo van blad kon spelen, óók een enorm snelle gigue met lastige overblaas-loopjes! Argh. En op een gegeven moment kregen we een nummer dat de meeste anderen van de groep al kenden, maar ik niet. En de bladmuziek was in A, terwijl we het in G moesten spelen, dus moest ik al spelend de boel in mijn hoofd transponeren naar de juiste toonsoort en bijbehorende vingerzetting. Dus ik ben zeker uitgedaagd!  

Een bijzonder moment tijdens de workshop was toen we het tempo van een wals moesten testen. Ik en een andere deelnemer vrijwilligden om te dansen terwijl de rest speelde. Het is echt heel bijzonder om op een oppervlak van twee bij twee meter te walsen, terwijl je omgeven bent door een kring van doedelzakspelers en bijbehorende zee van geluid! ^_^

Naast lekker spelen heb ik ook weer leuke nieuwe mensen ontmoet en bekenden weergezien, en heb ik heerlijk gedanst tijdens het bal op vrijdagavond. Zaterdagavond kon ik helaas maar kort dansen, want de avond begon met twee luisterconcerten waardoor er daarna maar tijd was voor 2 balfolkbands, waarvan wij zelf met Androneda de laatste waren!!    Superleuk om daar weer te mogen spelen (in 2019 speelden we er ook en dat was ons allereerste optreden), maar uiteraard ook enorm vermoeiend om, na al een nacht nauwelijks geslapen te hebben (want: sessie tot half 2 en daarna nog een hoofd bomvol fijne gedachten) en vervolgens een hele dag intensief workshop te hebben gevolgd, ook nog zelf op te moeten treden!

Het was natuurlijk extra spannend om tijdens dit weekend te spelen, want er zijn enerzijds een hoop beginnende doedelzakspelers die wellicht naar je opkijken en die je wil stimuleren om vooral door te gaan met spelen. Anderzijds zijn er de docenten en andere veel verder gevorderde spelers dan jezelf, die vast met een behoorlijk kritisch oor naar je gaan zitten luisteren… Dus ook al was ik niet zenuwachtig (dat ben ik gelukkig zelden tot nooit meer voor een optreden), ik voelde wel behoorlijk wat druk om het goed te doen!

Doorgaans spelen op de bals tijdens dit workshopweekend bands waar de docenten van dat weekend in spelen – die zijn er immers toch al, dus dan is het een kleine moeite (en goedkoper) als ze dan ook gelijk optreden. Bandgenoot Wouter was een van de docenten, maar ik heb daardoor ook enkele vreemde blikken gekregen toen mensen vernamen dat ik geen workshop gaf, maar er zelf eentje volgde.  

Gelukkig ging het best goed. Ik had natuurlijk de hele dag al kunnen inspelen, dus mijn vingers waren soepel. Ik was wel bang dat mijn doedelzak veel te vochtig was geworden van de hele dag erin blazen, maar die heeft zich fantastisch gehouden! Wel had ik af en toe wat problemen om me te focussen op de nummers, omdat ik de hele dag iets anders had gespeeld. Er waren twee momenten waarop ik wist dat ik zo moest gaan inzetten, maar ik me realiseerde dat ik eigenlijk geen idee meer had wat ik ook alweer moest spelen!   Ik wist bijvoorbeeld alleen maar dat het melodietje met een E begon, maar hoe lang die moest duren en wat er daarna kwam…? Ik heb er maar op gegokt dat het vanzelf goed zou komen als ik begon met spelen en jawel hoor: zodra ik op goed geluk maar een E inzette, wisten mijn vingers nét op het moment supreme weer wat ze daarna moesten doen! Pfff….   

We kregen behoorlijk wat applaus en diverse complimentjes achteraf, over verschillende dingen, zoals mijn vooruitgang in zangvaardigheden maar ook de dansbaarheid van onze liedjes, en dat is natuurlijk superleuk om te horen. (Overigens zei mijn workshopdocent de volgende dag er geen woord over, dus waarschijnlijk is er ook nog een hoop ruimte voor verbetering…    )

Na het optreden was ik toch nog klaarwakker van de adrenaline en heb ik ook nog even meegedaan met de sessie, waardoor ik pas om 2 uur in bed lag en weer nauwelijks heb geslapen. Dus de zondag was wat tammer (en helaas waren de liedjes en partijen die we die dag speelden wat minder aansprekend), maar toch verliep de gezamenlijke eindpresentatie van ons groepje aan de andere groepen (waarvoor uiteraard dat nummer op bladmuziek in de verkeerde toonhoogte werd gekozen…) succesvol.

En nu ben ik D.E.D. Welterusten, wereld!

 

Zo, net terug van weer een middag/avond lekker dansen! Dat was maar liefst het 5e bal waar ik de afgelopen 11 dagen naartoe ben geweest….

En jeetje, wat was het overal vol en wat waren er veel nieuwe dansers, maar ook steeds weer dezelfde gezichten! Het is alsof ineens iedereen behoefte heeft gekregen aan veel balfolken.

Heb ik er inmiddels genoeg van? Natuurlijk niet! Wanneer is de volgende??

Sinds enige tijd werd er weer een folkbal georganiseerd in Rotterdam en wij waren met Androneda gevraagd daar gisteravond te komen spelen.

Het was voor het eerst in De Doelen Studio – een soort subzaaltje van concertgebouw De Doelen. Dat was heel luxe, want daardoor konden we als muzikanten gebruikmaken van alle faciliteiten van De Doelen. Dus arriveerden we officieel via de artiesteningang, waar we werden opgehaald door een ‘hospitality manager’ die ons begeleidde naar onze hoogsteigen kleedkamer, waar bakjes met chips, chocolade en fruit voor ons klaarstonden en waar je ook gebruik kon maken van douches, een strijkplank etc.!   Het podium zag er zo goed uit dat we besloten om ons achtergronddoek voor een keertje niet op te zetten. En na de soundcheck werden we getransporteerd naar een horecaruimte specifiek voor artiesten, waar we niet alleen gratis konden drinken maar waar ook avondeten werd geserveerd. Zo’n professionele ontvangst en faciliteiten kreeg ik ook in de Stadsschouwburg in Utrecht toen ik meezong in het koor met K’s Choice, maar het voelt toch net iets specialer als je specifiek zelf de hoofdact bent. Dus sterallures, here we come!! Vanaf nu mag het bakje met alleen blauwe M&M’s definitief op onze rider.

Het geluid goed inregelen blijft helaas toch een dingetje, want in De Doelen Studio worden uiteenlopende acts geprogrammeerd, dus de geluidstechnici hebben niet noodzakelijk ervaring met het goed uitversterken van doedelzakken en andere folk-instrumenten. Ik leer zelf ook steeds meer daarover en ben inmiddels tot de conclusie gekomen dat ik op mijn eigen monitor alleen maar mezelf wil horen, want Patricia en Wouter maken genoeg herrie naast me op het podium om ze toch wel te horen, en als ze hun volume verhogen (wat ik niet kan) dan hoor ik mezelf gewoon echt niet meer. En ik moet vragen of ze de doedelzak niet zachter op de monitor zetten dan de andere instrumenten, want in de zaal is dat blijkbaar wel nodig vanwege het scherpere geluid, maar op de monitor juist niet. De verhouding bourdon / speelpijp blijft ook steeds experimenteren; de ideale verhouding heb ik nog niet gevonden en is natuurlijk deels een kwestie van smaak.

Omdat Patricia afgelopen week niet in Nederland was, hebben we niet meer kunnen repeteren tussen ons optreden in Amsterdam en dat van afgelopen avond in, en dat merkten we helaas wel een beetje. Maar het optreden was wel een succes, want de opkomst was veel groter dan waar zowel de organisatie als de mensen van de locatie op hadden gerekend, er waren veel blije gezichten en we kregen veel enthousiaste reacties.

De setting van De Doelen Studio is eigenlijk meer gericht op zitten aan een tafeltje en luisteren naar de artiesten, dus de indeling van de ruimte was niet optimaal voor dansers. De meeste tafeltjes en bankjes mochten aan de kant worden geschoven, maar de dansvloer was meer langwerpig dan vierkant. Gelukkig zijn balfolkies creatief en het was superleuk om vanaf het podium te zien hoe er ook gedanst werd in de foyer en het garderobe-gedeelte, en hoe mensen tijdens de reidansen gewoon lekker tussen de tafeltjes in het eetgedeelte door dansten.
Hopelijk was het dermate succesvol dat ze de volgende keer een grotere zaal kunnen krijgen, of dat ze het voor elkaar krijgen dat het podium wordt verplaatst om een vierkante dansvloer te krijgen in plaats van een smal strookje tussen bar en podium.

Na afloop van het optreden werd er zeer enthousiast sessie gespeeld, want blijkbaar is er in Rotterdam een vast sessiegroepje en die waren ook in grote getale naar deze avond gekomen. Ik heb nog even meegeprutst op de doedelzak, maar had eigenlijk mijn nieuwe fluit mee moeten nemen. Les voor de volgende keer!

Dankzij mijn balfolkbandje kom ik ook eens op andere folkbals dan gebruikelijk. Er zijn diverse bals in Nederland op doordeweekse avonden en die in Nijmegen zijn voor mij geen probleem om bij te wonen als danser, maar de bals in het westen van het land zijn een grotere uitdaging. Gisteravond waren we met Androneda geboekt voor het bal in Amsterdam, dus ging ik toch eens daarheen. Gelukkig is mijn werk flexibel, want ik moest wel wat eerder weg om om 6 uur daar te kunnen zijn voor de soundcheck.

Het was een zaaltje met lekkere hangplekken met kussentjes langs de vloer (en blauw licht op de toiletten tegen drugsgebruik – het blijft Amsterdam), waardoor we na de soundcheck ons met een heerlijke kom soep en brood, verzorgd door de locatie, konden terugtrekken op een loungeplateautje en even konden uitzonen. Dit gaan we op onze hospitality rider zetten!

Het optreden gaat nooit 100% foutloos en ook nu hadden we wat uitdagingen, onder andere doordat bandgenootje Patricia normaal gesproken het geluid verzorgt voor de optredens daar. Aangezien er geen ervaren vervanger te vinden was, moest ze het samen met een wat minder ervaren vervanger erbij doen naast het optreden. De apparatuur werkte niet helemaal mee en daarnaast had ik mijn andere doedelzak meegenomen en die blijkt weer zijn eigen bijzonderheden te hebben wat betreft versterking: hij kwam heel scherp door de microfoons heen en de lucht uit de bourdonpijpen werd ook opgepikt, waar ik bij de andere doedelzak geen last van had. Maar ik wil deze toch eigenlijk wel graag blijven gebruiken. Ik gebruikte bij Androneda voorheen de borderpipes van John Swayne en hoewel ik die qua klank mooier vind dan mijn andere, ligt hij ondanks diverse aanpassingen nog steeds niet lekker onder/op mijn arm. De positie van de blaaspijp is niet optimaal en ik voel me beperkt doordat de bourdons over mijn arm liggen. Mijn andere doedelzak is mijn ‘Frankendoedel’ – zo noem ik hem liefkozend, omdat er inmiddels zo veel aan verbouwd is: oorspronkelijk kocht ik bij Frans Hattink een cornemuse du centre, die ik al snel liet ombouwen tot lage landen-doedelzak, waarna ik er een zak naar eigen ontwerp op liet zetten en uiteindelijk ook de speelpijp heb vervangen door eentje van Matthias Branschke. Ik gebruik hem voor optredens met De Soete Inval. Ik realiseerde me op een gegeven moment dat het me zo veel meer moeite kostte om op de borderpipes te spelen dan op de Frankendoedel – mijn druk viel herhaaldelijk weg tijdens een liedje en ik kon er maar niet de vinger op leggen (pun intended) waarom of wanneer. Op een gegeven moment was ik er klaar mee en wisselde ik tijdens het oefenen thuis even van doedelzak – en ik speelde alle nummers zó weg. Het plezier in het oefenen kwam ineens ook weer terug. Toen was het voor mij duidelijk: speelgemak en speelplezier gaat toch boven klank. En inderdaad, tijdens het optreden gisteren stond ik toch een stukje relaxter te spelen dan anders.

Alle complimentjes die ik de laatste tijd van dansers en luisteraars krijg over mijn zang zijn ook heel fijn. Want ook zangles is nogal een struggle en ik heb niet het idee dat het heel veel zoden aan de dijk zet, maar door deze feedback realiseer ik me dat ik op de een of andere manier toch vooruit ga. Gelukkig maar! Dus toch maar niet opgeven.

Dansers zijn trouwens wel sadisten… Wij houden doorgaans geen liedjes achter voor een toegift, in plaats daarvan mogen dansers (als ze hard genoeg hebben geklapt   ) een liedje kiezen dat ze nogmaals willen horen. Een eerder optreden werd gekozen voor de gigue – daar hebben we maar ééntje van en die is maar liefst 10 minuten! Als je net 2 uur hebt staan spelen is het best een opgave om die er nog uit te persen. Ditmaal zei ik dus dat ze alles mochten kiezen, behalve de gigue. Wat kiezen ze? ‘Oscar’, oftewel het meest emotionele zangnummer dat we hebben, want het gaat over mijn jeugdtrauma. Fijn hoor, nog een keer zingen met emoties vanuit je tenen over dat je kat dood is…    

Het werd een latertje, want na afloop is daar blijkbaar altijd een sessie en we bleven nog even plakken om na te kletsen en zelf een dansje te doen. Wat leidde tot zeer diepzinnige, filosofische vraagstukken met Dennis: waarom hebben mannen navelpluis en vrouwen niet, en sterker nog: waarom is het altijd blauw, ook al draag je geen blauwe kleding?? (Hebben jullie een idee? Gooi het in de comments!) Om kwart voor 3 ‘s nachts crashte ik in mijn bedje en nu is het wachten op de foto’s, want helaas heb ik die zelf niet gemaakt.

Ik ben wanhopig aan het proberen om het heerlijke gevoel van de Dansstage van afgelopen weekend vast te houden, maar dat lukt helaas niet zo goed met weer een normale werkdag en om half 9 ‘s ochtends een telefoontje krijgen van de garage – waar ik bleef voor mijn APK-afspraak? (Oh f*ck… :-X)

De Dansstage is een evenement waar ik ieder jaar erg naar uitkijk, want het is jezelf van vrijdagavond tot en met zondagmiddag onderdompelen in balfolk dansworkshops en bals, met allemaal fijne mensen en een geweldige relaxte en lieve vibe, plus een goede organisatie.

Dit jaar had ik me ingeschreven als leider, want als volger heb ik niet zoveel meer aan de workshops. Behalve het leren van de meer obscure dansjes, maar die pasjes ben ik dan altijd al lang weer vergeten tegen de tijd dat die dans langskomt op een later bal. Leiden gaat me inmiddels ook best goed af, blijkbaar. Ik was er zelf nog steeds niet helemaal van overtuigd, maar net als vorige keren kreeg ik achteraf regelmatig ongevraagd van mijn danspartners te horen dat ze vonden dat ik zo fijn en duidelijk leidde – ook als ik zelf niet het idee had dat het heel soepel ging. Ik heb toch nog steeds in mijn hoofd dat een dansje goed zou moeten gaan als ik maar goed genoeg leid, maar het is natuurlijk altijd een samenspel. Stom eigenlijk, want als volger zie ik het wel als een van mijn taken om alle oepjes van mijn leiders ongemerkt weg te poetsen, zodat de dans soepel blijft lopen! Ik ben blijkbaar weer eens te veeleisend voor mezelf. Maar goed, ik heb dus veel kunnen oefenen met leiden en heb wederom een stukje meer zelfvertrouwen erin gekregen.
Daarnaast volgde ik een workshop over Nederlandse dansen – wel specifiek vanwege de pasjes, want misschien kan ik die dan weer aan anderen gaan uitleggen als we met De Soete Inval ooit een dansinstructie voor oude dansen willen toevoegen aan ons aanbod!

Tijdens de bals die iedere dag na de workshops waren, heb ik meer gevolgd dan geleid, maar daar had ik gewoon even zin in. Er waren weer een hoop fijne connecties en verrassingen. Wat is het toch mooi als je een willekeurige onbekende ten dans vraagt en het een heel goede danser of match blijkt te zijn, waardoor het een fantastisch dansje wordt! <3 En dan heb je nog de mensen waarvan je al vermoedt dat het fijne danspartners zijn (bijvoorbeeld doordat je ze tegenkomt in een kringdans met partnerwissels – cercles en gigues zijn wat dat betreft een soort speed-dates voor dansers   ), waarna de ‘jacht’ begint om ze een keer te pakken te krijgen voor een volledige dans. Nadat ik op het bal van zondag eindelijk iemand die ik zaterdag al had willen vragen, wist te strikken voor een dansje, zei hij tegen me: “Ik had je zaterdag al willen vragen, maar kon je niet vinden!” Het is dus een ding!  

Ik sprak verder een hoop bekenden die ik al lang niet gezien had. Grappig genoeg spraken diverse personen me aan over mijn blogposts, met name de recente over sneaky bedrijven (wat leuk om te horen dat zoveel mensen mijn blog lezen – dat heb ik zelf niet altijd door omdat natuurlijk niet iedereen erop reageert), en over het feit dat ik zo actief ben. Eén van hen bleek zelfs mijn naam doorgegeven te hebben als alternatief voor de term ‘Truus’ (de bijnaam voor vrijwilligers van de Dansstage, die ze dit jaar wilden vervangen door middel van een verkiezing, omdat de naam niet genderneutraal en internationaal genoeg was). Het argument: “Truzen doen ook zo enorm veel dingen in beperkte tijd, het zijn net Lenny’s”  

Het enige minpunt van de Dansstage is dat je er fysiek zo extreem moe van wordt… Niet eens van het dansen (ik heb totaal geen spierpijn of zere voeten – al was ik heel blij met de maar liefst 3 paar dansschoenen die ik, naast mijn gewone schoenen, had ingepakt) maar wel van het veel te laat naar bed gaan en op tijd weer opstaan. Ik was dit jaar al moe voordat ik erheen ging, dankzij een aantal nachten gewoon slecht slapen, dus op vrijdagavond ben ik ‘al’ om kwart voor 1 naar bed gegaan en heb ik de laatste band gemist. Desondanks zat ik er op zaterdag rond het avondeten even flink doorheen: moe + hangry zijn geen goede combinatie, en ik wilde op dat moment alleen maar slapen, een dikke knuffel en/of chocola. Maar mensen van wie ik zo’n knuffel zou willen waren allemaal elders of druk met eten, en slapen zat er niet in, mede doordat ik wakker wilde blijven om het toetje niet te missen, want dat was de traditioneel zelfgemaakte chocolademousse en dan had ik in ieder geval die portie chocolade gehad.    Gelukkig begon het eten na niet al te lange tijd zijn uitwerking te hebben en na een uurtje of wat werd ik ook weer heel blij dankzij enkele specifieke danspartners, dus het is helemaal goed gekomen en heb ik die avond doorgedanst totdat we iets na kwart over 3 het gebouw uitgebonjourd werden.

De terugrit naar huis op zondag aan het begin van de avond was wel weer een uitdaging, maar ik heb het veilig tot thuis gered dankzij het blikje Red Bull, dat ik structureel voor geval van nood in de auto heb liggen (houdbaarheidsdatum: tot 2019 – kun je nagaan hoe weinig ik dat spul nodig heb   ).

En dan nu weer de harde werkelijkheid onder ogen zien – in mijn geval een rekening van dik €1.600 voor autoreparaties naar aanleiding van die APK-keuring… *kreun*