Gisteren was deel 2 van mijn coupeuse-examen, waar ik half mei al de eerste dag van had gehad. De dag zelf was niet het spannendste gedeelte, want ditmaal hoefde ik niet de hele dag, maar slechts 40 minuten aanwezig te zijn. De enige test die ik die dag nog moest ondergaan, was het ter plekke corrigeren van de pasvorm van de pasrok die ik had genaaid voor een van hun pasdames, op basis van tijdens de vorige examendag gemeten maten. Maar die rok had ik thuis al in elkaar moeten zetten. En de andere rok, die ik tijdens de eerste dag moest tekenen en uit de stof moest knippen, op de maten van Judith, moest zelfs al volledig af zijn. Judith moest komen showen hoe die rok haar stond en ik hoefde alleen te vertellen welke keuzes ik had gemaakt, welke problemen ik tijdens het naaien was tegengekomen en hoe ik die had opgelost. Feitelijk was er dus weinig wat er nog fout kon gaan die dag. Dat was allemaal al van tevoren gebeurd… *zucht*

Want hoewel het tekenen van het patroon, waar ik eerst erg tegenop had gezien, me heel erg was meegevallen, viel het in elkaar naaien van de rok me juist heel erg tegen!

Ten eerste was er het loopsplit. Ik had vooraf wel geoefend met het naaien van rokken, maar ik had dingen gemaakt die ik zelf daadwerkelijk zou willen dragen: een strokenrok, een wikkelrok, etc. Niks met splitjes of plooien, want die vind ik gruwelijk truttig. Maar dat zijn blijkbaar juist de dingen waarop je tijdens een examen wordt beoordeeld. Daar kwam ik pas achter toen ik de oefenexamens van de afgelopen jaren ging maken en constateerde dat in bijna iedere examenrok wel een split of plooi zat. K*t. Ik had weliswaar een keer een werkstukje gemaakt van een split en daar aantekeningen bij gemaakt, maar dat was nogal een tijdje geleden en ik herinnerde me vooral dat ik het ernstig ingewikkeld vond om alles goed te krijgen. Bovendien was dat werkstukje met voering gemaakt en had ik geen idee hoe ik het zónder voering moest doen. Dus besloot ik om de examenrok ook maar te gaan voeren. Nog meer werk. Maar dan zou die vast ook mooier gaan hangen tijdens het dragen, hoopte ik.

Ten tweede was er de eenzijdig verdekte rits. Die had ik meermaals genaaid bij het maken van pasrokken op de maten van mijn lesgenootjes ter oefening, dus ik dacht dat dat kat in ‘t bakkie zou zijn. Maar ik had die rokken altijd met een tailleband erop gemaakt en in de examenrok moest er beleg in in plaats van een band. Euh… hoe werk ik de bovenkant van de rits dan netjes af zodat er nergens iets uitsteekt maar het flapje wel netjes de rits bedekt…? Paniek!

En dan waren er nog de oepsjes. Zoals dat ik aan de verkeerde kant een stuk van de stof had afgeknipt voor de split, terwijl ik echt 3x mijn aantekeningen had gecontroleerd of ik het niet verkeerd deed. Bleek dat ik in mijn aantekeningen rechts en links had omgedraaid. Zie je wel, ik had die split echt moeten oefenen, dan was ik daar eerder achter gekomen. :-/
En dat de vlieseline, die ik in het hoekje van de voering had gestreken om deze te kunnen inknippen bij de naad, had losgelaten, waardoor de voering op dat punt is ingescheurd. Snik.
En zo waren er nog een paar ‘jammer maar helaas, dit kun je niet meer ongezien herstellen’-dingetjes, waarover ik alleen nog maar de examencommissie kon informeren met een toelichting over hoe ik het had proberen op te lossen.

Het was ook nog een lastige klus om het ding passend te maken op Judith. Haar houding is wat scheef, waardoor alle rokken die ik eerder voor haar maakte, naar voren hingen. En ik kreeg het maar niet voldoende gecorrigeerd, waardoor ook de zijnaad van mijn examenrok naar voren helde. Vast niet okee, maar alleen het inkorten van de achterlengte (het enige trucje dat ik daarvoor had geleerd) loste het onvoldoende op. Dus moest ik ook dit maar accepteren.

De volgende keer moet ik ook een pasdame kiezen die dichter bij mij in de buurt woont. Want hoewel Judith fantastisch flexibel was en meermaals bezoekjes aan mij in haar volle agenda heeft inpland (beste vriendin evah!!! <3), is het wel makkelijker als je tussentijds regelmatig kunt passen in plaats van slechts 2x. Het eindresultaat heeft ze zelfs nooit voor de dag van het examen aan gehad en dus moest ik maar afwachten of al mijn wijzigingen goed hadden uitgepakt… :-X Wat dat betreft was ik jaloers op mijn mede-examenkandidaat die haar nog thuiswonende dochter bleek te hebben ingezet als pasdame!

Over de pasvorm van de rok ben ik dus ook niet tevreden. Aan de voorkant zag hij er best mooi uit, maar de achterkant zag er slonzig uit en in de zijnaad bleek de stof wat te trekken. Dat was pas te zien toen Judith het ding aan had.

Maar in ieder geval hing wél het loopsplit mooi dicht én waren beide kanten perfect even lang! Dat had ik de avond voor het examen nog zitten herstellen. Die avond had ik ook nog naailes, en toen heb ik in algemene bewoordingen aan de juf gevraagd hoe ik een enkelzijdig verdekte rits in combinatie met beleg moest naaien. Na haar uitleg (“Oh, ja, dat moet heel anders dan wanneer je een tailleband erop zet!” :-S) en ter plekke een proefmodelletje te hebben genaaid, ben ik eerder naar huis gegaan en heb ik de rits voor de 6e(!) keer uit mijn rok getornd om ‘m opnieuw erin te zetten. En heb ik gelijk dat loopsplit dus alsnog gecorrigeerd. Om kwart voor 12 ‘s avonds was de rok pas klaar, maar ik voelde me dankzij die laatste aanpassingen wel een stukje zekerder over dat hij nu ‘slaagbaar’ was.

Mijn troost is dat ook andere examenkandidaten, die ik ter plekke trof, vertelden dat ze wat issues hadden gehad. Ik was niet de enige die ergens een stuk stof te veel had weggeknipt, een techniek moest toepassen die die nog niet geoefend had, of die een rok had gemaakt die niet perfect paste. Daarentegen had iedereen wel vele malen strakker gestreken rokken dan ik… Mijn excuus ‘het is linnen, dus dat kreukt nu eenmaal als een gek’ ging dus niet op. Blijkbaar moet ik niet alleen teken- en naailessen volgen, maar ook strijklessen. :-S

Ik durf te hopen dat ik wel geslaagd ben. Een negen gaat het zeker niet worden, maar mijn pogingen moeten toch wel goed genoeg zijn om in ieder geval te slagen…? De examencommissie leek mijn uitleg en toegepaste alternatieve oplossingen goed te accepteren, maar ja, fouten zijn nu eenmaal fouten en de rok paste echt niet zo mooi.

Ik verwacht dus geen hoog cijfer. Tijdens de les van een paar weken geleden hoorde ik al van mijn juf dat de examencommissie ‘not amused’ was geweest over een paar dingen in mijn jeans, die ik de vorige keer had ingeleverd, en dat me dat ‘flink wat punten’ had gekost. Wat was het probleem? Ten eerste zat er twee millimeter verschuiving bij een aansluiting van een naad in het kruis. Ten tweede had ik verkeerd doorgestikt. Ik had inderdaad wat zitten hannesen met het dubbel doorstikken van het stuk naast de gulp en wist niet hoe ik dat mooi recht kreeg. Wat bleek: ik had de kruisnaad naar de andere kant moeten klappen en hem aan de andere kant door moeten stikken, zodat de naad op de gulp hier in door was gelopen. Oh. Het was niet eens bij me opgekomen om na te denken over de richting waar ik die naad naartoe klapte toen ik het achterpand in elkaar zette (wat je doet voordat je aan de gulp begint)!

Als dit soort dingen al ‘flink wat punten’ kosten, dan weet ik echt niet hoe streng al mijn andere oepsjes bij de rokken worden beoordeeld en hoeveel er daar voor van mijn cijfer af gaat… Ik moet op alle onderdelen een voldoende hebben om te kunnen slagen, dus ik ben er echt nog niet 100% zeker van.

Maar stel dat ik zak, dan kan ik volgend jaar pas herexamen doen. Vooralsnog zit het er dus gewoon op. Dus die avond ben ik met Judith gaan uit eten, om haar te bedanken voor alle tijd die ze voor mijn examen heeft vrijgemaakt, het gewillig ondergaan van kritische blikken en opmerkingen over haar lichaamsvormen en -houding, en het aanhoren van al mijn stress en frustraties! (Want hoewel ze de rok mag houden, is alleen al de kleur van de stof voldoende om er vanuit te gaan dat dat nou niet het beste bedankje ooit is.)

Dat was een fijne afsluiting van een stressvolle periode. En nu… afwachten op de uitslag. Als het goed is, belt mijn juf me vanavond op…