Afgelopen weekend speelden we voor de 3e keer met De Soete Inval op Middeleeuws Montfort en het was een succes!

Op de zaterdag was het niet heel druk, wat logisch was gezien de voorspelde regen. In de middag was er dan ook even een enorme plensbui, maar gelukkig hadden we die zien aankomen én was ons kampement ditmaal door de organisatie recht tegenover de horecaplek ingedeeld, waardoor we tijdens de hoosbui gewoon onder onze luifel konden gaan staan om muziek te maken voor de onder de horecaluifel schuilende mensen. En dat werd gewaardeerd, werd ons achteraf verteld. Logisch, want zo’n regenbui maakt het evenement toch eventjes sip, dus als er dan muzikanten gewoon enthousiast door staan te spelen, voelt het niet als afwachten totdat de regen voorbij is, maar als gewoon een voortzetting van de middeleeuwse sfeer. Wat ons betreft krijgen we dat plekje dus volgend jaar weer toebedeeld!

Tegen de zon hielp die locatie juist minder, want gedurende de dag stond de zon er precies van voren op, waardoor de luifel bijna geen schaduw gaf. Dat was op zondag een uitdaging, want toen was het juist behoorlijk heet en was het zoeken naar speelplekjes waar we niet wegsmolten. De hoeveelheid schaduwplekken op dat terrein zijn namelijk op één hand te tellen, en niet al die plekken zijn plekken waar je je als muzikanten kunt positioneren. Maar gelukkig hebben we het overleefd, want in tegenstelling tot twee jaar geleden kwam er af en toe een wolkje voor de zon en waaide het bovendien een beetje, waardoor het wel uit te houden was.

Op zondag was het ook echt loeidruk! Het publiek bleef ‘s ochtends maar langs ons binnenstromen en ‘s middags was er ook continu volk dat even bleef staan om te luisteren. En er zijn een hoop kinderen geweest die kwamen dansen – zelfs dezelfden meermaals op een dag!  

Mijn ouders waren zondag ook voor het eerst even langsgekomen! Montfort is namelijk de enige evenementlocatie die enigszins dicht bij hen in de buurt is, dus ze hadden hun kans gegrepen om te komen luisteren. (Niet dat ze vervolgens bij even ons in de tent kwamen buurten om te kletsen of een rondleiding te krijgen ofzo hè…  ze waren alweer naar huis voordat ik het wist, omdat ze ons niet wilden storen. Zucht.   )

Fysiek was het wel een heel zwaar evenement voor me. Ik was precies dat weekend ongesteld en het was weer een hele heftige, dus ik heb beide dagen met flinke buik- en rugkrampen moeten spelen. De eerste nacht heb ik daardoor zo goed als niet geslapen. De tweede nacht had ik twee glazen alcohol naar binnen gegooid en een paracetamolletje genomen, maar hoewel ik daardoor de eerste uren eindelijk kon slapen, werd ik om 3 uur wakker en moest ik vanaf dat moment iedere één tot anderhalf uur mijn slaapzak uit om naar het toilet te gaan. Ook gedurende de dag was het echt niet leuk om goed getimed tussen de optredens door even weg te moeten, en het is lastig om leuk te doen naar het publiek als het huilen je af en toe nader staat dan het lachen, maar hee – the show must go on! Gelukkig waren mijn bandgenootjes erg lief voor me en heb ik het uiteindelijk toch volgehouden. En omdat het leuk spelen was met ons groepje (het lukt steeds beter om meerstemmig te spelen en wat arrangementjes ervan te maken) en het publiek zo enthousiast was, heb ik toch een goed gevoel overgehouden aan het evenement!