Ik zit nu in het vierde jaar van mijn coupeuse-opleiding en ik moet zeggen dat het me zwaar valt. Niet eens zozeer inhoudelijk of qua tijdsbesteding, al is het stiekem best moeilijke stof en drukt de opleiding echt wel op mijn agenda (wekelijks een hele avond van half 7 tot 10 uur les en dan nog een dagdeel huiswerk, wat eigenlijk te veel is samen met werk en al mijn andere activiteiten), maar vooral de manier waarop er les wordt gegeven. Dat strookt zó niet met hoe ik graag leer, dat ik merk dat ik eigenlijk altijd met tegenzin naar de lessen ga.

Op de een of andere manier lijk ik het namelijk gewoon nooit goed te kunnen doen, hoe hard ik ook mijn best doe – de lessen lijken zo opgezet te zijn dat ik schijnbaar eerst alles fout (en dus opnieuw) moet doen voordat ik iets leer. Bovendien kost alles veel meer tijd dan ik denk dat nodig was geweest. Ik probeer heel hard om zo efficiënt mogelijk met mijn tijd om te gaan, maar daar word ik iedere keer in gefrustreerd.

Zo maak ik altijd braaf zo veel mogelijk huiswerk als voorbereiding op de volgende les. Ik lever de getekende patronen dan bij de juf in, die ze nakijkt en me de volgende les er feedback op geeft, waarna ik verder ga met de uitwerking ervan, wat weer wordt nagekeken, etc., totdat ze helemaal klaar zijn en ik ze in mijn lesklapper kan stoppen, die straks bij het examen wordt beoordeeld. Maar het komt regelmatig voor dat ik haar feedback hebt verwerkt en verder ben gegaan met de uitwerking, maar ik in een latere ronde commentaar krijg op iets dat in de basis niet goed was, waardoor ik weer opnieuw alles moet uitwerken. Terwijl ze die feedback dus ook de eerste ronde had kunnen geven – maar blijkbaar was het haar toen niet opgevallen ofzo.
Zo begon de les gisteren ook, wat me niet in een optimaal humeur bracht.

Vervolgens haalde ik ander huiswerk tevoorschijn: stukjes stof die ik had geknipt, gelust en van vlieseline had voorzien als voorbereiding op kleine werkstukjes die ik moet naaien. De vorige les had mijn juf twee minuten voor het eind van de les tussen neus en lippen door geroepen: “Zorg wel dat je er vlieseline in strijkt hoor! Hier, hier en hier!” Ik heb haar toen afgeremd en alle patroondelen één voor één voorgelegd, en opgeschreven waar ze precies vlieseline in wilde hebben. Want ik zag het al aankomen dat ik zelf had bedacht waar dat moest komen en ik dan de volgende les te horen zou krijgen dat het niet goed was – ik weet inmiddels hoe dat gaat.
Dus thuis streek ik keurig vlieseline in alle patroondelen waar ze dat van had aangegeven.
Om gisteravond te horen te krijgen dat de vlieseline ontbrak in twee onderdelen. Waar ze de vorige les dus niet van had gezegd dat daar ook vlieseline in moest.
*Diepe zucht en ga verder*

Eén van de hoekjes van de vlieseline bleek per ongeluk nog los te zitten. Die moest ik dus even opnieuw op de stof strijken. Dus pakte ik de strijkbout om aan de slag te gaan.
Juf: “Zorg wel dat je de strijkbout op stand 2 zet hoor! Ik heb van de week veel moeite moeten doen om de bout schoon te krijgen, omdat iemand ‘m te heet had gezet!!”
Ik “Euh, ik dacht dat ik de vlieseline op stand 3 moest strijken – maar dan wel met een doek ertussen.”
Juf: “Nee, altijd op stand twee en géén doek!”
Dus ik deed aarzelend wat me gezegd werd. Want tsja, de juf zal het wel weten.
Met als resultaat dat de vlieseline per direct onder de bout wegsmolt. Snik.
Juf: “Heb je wel het merk Vlieseline gebruikt?”
Ik: “Nee, ik heb een ander merk.”
Juf: “Jaaaa, dan kan het inderdaad zijn dat je iets anders moet doen. Ik gebruik zelf altijd Vlieseline. Hier, een restantstukje vlieseline. Ga je stofje maar repareren. Eens kijken… deze vlieseline moet je strijken op stand 2 en er moet een doek tussen.”
En zo gaat het dus de hele tijd: er wordt stellig het ene ding beweerd en daarna geldt toch weer iets anders, waardoor alles weer opnieuw / hersteld moet.

Deze drie dingen gebeurden allemaal in het eerste half uur van de drieënhalf uur durende lesavond. En het is geen uitzondering.

Ik heb al vaker overwogen of ik misschien beter ergens anders les kan gaan nemen. Maar dat wil ik eigenlijk ook niet. Ik kom al 15 jaar bij haar (voordat ik met de officiële opleiding startte zat ik bij haar naaiclubje, waar je in vrije vorm leert over naaitechnieken op basis van kleding die je zelf wil naaien, op je eigen tempo), het zit zowat bij mij om de hoek en scheelt dus veel reistijd, en bovendien is ze inhoudelijk echt heel goed. Ze heeft bakken met ervaring en zit ook in de landelijke examencommisie, waardoor ze precies weet wat de eisen zijn en hoe er wordt beoordeeld. Ik denk dat onze groep dus echt wel als een van de besten voorbereid op de examens komt en dat haar slagingspercentage hoger is dan bij de meeste docenten, en dat we ook meer details leren dan de meeste mensen. Dat vind ik dermate waardevol dat ik me dan toch maar door alle lessen heen ploeter. Maar leuk is het niet.

Het helpt ook niet dat het lesmateriaal ruk is – het boek dat vanuit de overkoepelende modevakopleiding is verstrekt is vaak onduidelijk, bevat fouten en er staat lang niet alles in wat ik nuttig had gevonden. Dat zorgt er ook regelmatig voor dat ik dingen onnodig fout doe. Ik maak dus enorm veel aantekeningen en heb al bedacht dat ik na mei, als ik examen doe, dit boek voor mezelf opnieuw ga samenstellen zodat ik een naslagwerk heb waar ik écht iets aan heb.

Mocht ik in mei slagen voor het examen, dan ben ik helaas pas ‘costumière’ en nog geen coupeuse. Daarvoor moet ik nog zo’n anderhalf tot twee jaar erbij leren. Om het eerste deelexamen in een jaar te kunnen halen, moet je blijkbaar écht aanpoten volgens de juf. Voor mijn gevoel doe ik dat al, alleen maar om de opleiding nominaal te kunnen halen. Veel van mijn studiegenootjes doen er zelfs veel langer over dan er voor staat, omdat ze het anders niet redden. Dus ik denk dat ik de volgende fase iets rustiger aan ga doen om mijn mentale gezondheid te behouden. Het betekent helaas wel dat ik nóg langer aan de opleiding vastzit dan ik zou willen, dus het is een beetje kiezen tussen twee kwaden. Hopelijk houdt mijn motivatie om echt goed te leren patroontekenen en naaien me tot die tijd op de been.

Gelukkig heb ik volgende week eerst een weekje om bij te komen, want dan is er geen les vanwege pakjesavond. Wat ik gisteravond pas te horen kreeg, overigens. Want de juf had dit niet op de jaarlijks vooraf verstrekte lijst met vakantiedagen gezet, “omdat de middaggroep dan denkt dat ze die dag ook geen les hebben”. (Mijn suggestie om in het overzicht expliciet te vermelden dat het alleen om de avond ging, was blijkbaar te ingewikkeld.) *Snik*