Eigenlijk zou ik vandaag een enthousiaste blogpost over LARP-evenement Charm moeten plaatsen, waar ik vrijdag t/m zondag heen zou gaan. Maar die komt er niet, want ik ben niet gegaan.

Ik merkte de week ervoor dat ik er totaal niet naar uitkeek. Het was niet dat ik er tegenop zag, maar ik had gewoon veel meer zin om thuis te blijven en daar wat aan te rommelen en taakjes van mijn to do-list af te tikken.

De afgelopen weken ben ik namelijk weer veel te druk geweest. Boombal festival, twee verjaardagen waaronder mijn eigen, optreden op Middeleeuws ter Apel… En afgelopen maandag na dat optreden kwamen twee van mijn bandgenootjes gelijk weer bij me over de vloer voor een vijfdaagse logeerpartij, want zij hadden een opdracht in Nijmegen en konden niet vanuit huis heen en weer blijven rijden. Zangles en mijn coupeuse-opleiding zijn ook weer begonnen, dus de taakjes en huiswerk bleven zich opstapelen in plaats van minder te worden en ik had inmiddels gewoon genoeg mensen om me heen gehad.

Dus zwaaide ik vrijdagmiddag mijn Soete Inval-bandgenootjes met al hun spullen uit die weer naar huis gingen, zwaaide ik Richard (die donderdag ook was blijven slapen en rechtstreeks vanuit mij naar een optreden in Duitsland ging) en al zijn spullen uit, nam ik nog even wat trekharmonica’s aan van Menno die ze langs kwam brengen opdat ik ze maandagavond tijdens onze Androneda-repetitie aan Wouter mee kon geven en dacht ik: fuck this shit. Ik hóéf niet te gaan. LARP is een hobby, die leuk moet zijn.

Charm is geen evenement met voorgeschreven rollen, waarbij het een probleem voor het spel is als iemand niet komt, en ik heb er ook geen npc-rol waardoor mensen op me rekenen. Dus ook al is het jammer om alle leuke mensen niet te zien, jammer van het geld dat ik al had betaald, en jammer dat het leuke spel dat ik daar op zich wel heb niet verder gaat – ik kan best niet gaan. Vorig evenement had ik ook al moeten missen omdat dat samenviel met het workshopweekend van Stichting Draailier & Doedelzak, dus ik had toch al de introductie van de nieuwe setting en een stukje plot dat ook op mijn personage betrekking had, gemist.

Ik heb al eerder een Charm-pauze ingelast en eerlijk gezegd denk ik dat het goed is om dat weer te doen. Ik ben al een tijdje klaar met de ‘old school’ fantasy-LARPs en ging alleen opnieuw naar Charm vanwege de mensen, die ik anders helemaal nooit meer zie. Maar eigenlijk schijf ik me liever incidenteel in voor one-shot LARPs die me qua onderwerp en setting meer trekken.

Ik moet sowieso echt gaan schrappen in mijn activiteiten, want ik ben gek op mijn vriendje, maar het kost wel gemiddeld een dag per week om elkaar te zien en die heb ik niet. Ik ben dus nog steeds op zoek naar een schoonmaakster, als mijn strippenkaart op is stop ik waarschijnlijk met zanglessen (een avond per twee weken les hebben lukt, tussentijds oefenen niet voldoende), en niet meer naar Charm gaan scheelt ook weer 3 weekenden per jaar.

En dan nog iets heel anders wat meespeelde: de kans was groot dat ik afgelopen weekend weer ongesteld zou worden. Degenen die mijn blogje trouw volgen, hebben waarschijnlijk al meegekregen dat dat steeds meer een ding werd de afgelopen tijd. Het maakte optreden tijdens Middeleeuws Montfort lastig en zorgde ervoor dat ik een dag later dan gepland naar Boombal festival ging. Ik zag het echt niet zitten om tijdens een queeste midden in het bos te zitten, terwijl ik ieder moment dringend een toilet nodig kon hebben.

Nee, zo heftig ongesteld worden is niet normaal, en ook niet dat het steeds erger leek te worden. Dat vond de huisarts ook, dus die heeft begin dit jaar wat onderzoeken bij me afgenomen en me uiteindelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ze constateerden dat ik een myoom (ook wel vleesboom genoemd, oftewel een klompje spiercellen dat is gaan woekeren) in mijn baarmoeder had. ‘Had’, want vanochtend ben ik daar eindelijk aan geopereerd. Geen prettige operatie, maar ik ben heel erg blij dat er een duidelijke oorzaak is gevonden voor mijn problemen en pijn, in plaats van te horen te krijgen: “Vrouwenkwaaltje, leer er maar mee leven”.

Dus vandaag ga ik weer door met rustig aan doen en ik ga hopen dat ik vanaf nu in ieder geval om die reden niet meer op hoef te zien tegen de deur uit gaan.