Gisteren was ik dus te gast in een podcast. Daarvoor vroegen ze me om een goede ‘headshot’ om in hun promotiemateriaal te kunnen verwerken. Argh. Ik heb ooit een selfie van mezelf met mijn boek gemaakt die er wel okee uitziet, maar vanwege de aanwezigheid van het boek kan ik die natuurlijk niet overal voor gebruiken, en bovendien is die niet meer bepaald recent (twee jaar geleden had ik nog lang haar en een pony). Ik had natuurlijk lang geleden al een keer professionele foto’s moeten laten maken van mezelf, want de foto van mij die nu achterin mijn boek staat, en die bij mijn biografietje in het boek “Alice in a World of Wonderlands” staat, vind ik niet bepaald optimaal. Maar ja, da’s achteraf gezien.

Op mijn werk worden eens in de zoveel tijd door onze huisfotograaf foto’s van ons gemaakt voor op onze profielpagina’s, en ik hoopte tot nu toe steeds dat daar iets bruikbaars uit voortkwam, maar dat heb ik inmiddels opgegeven. Dat is namelijk een beetje massaproductie. We worden in de gang gepositioneerd en binnen een paar seconden is er dan een handjevol foto’s geschoten waar je eentje uit mag kiezen, maar waar ik nooit blij mee ben. Dus wilde ik een fotomoment waarop er iets meer tijd genomen werd om me op mijn gemak te stellen en waar ik ook vooraf kon kijken wat de resultaten waren en indien nodig kon herposeren, voordat er een keuze voor me werd gemaakt waar ik aan vastzat.

Dus ging ik gisteren langs bij een fotograaf in het centrum van Nijmegen. Vooraf regelde ik nog last-minute een afspraak bij de kapper om mijn haar in model te laten föhnen, want daar ben ik zelf heel erg slecht in. Daarna kwakte ik met gekruiste vingers een hoop make-up op mijn gezicht (ook daar ben ik niet goed in) en nam ik de auto naar het centrum – tegen mijn principes, maar als ik een half uur fiets zit mijn haar natuurlijk totaal niet meer in model.

De fotograaf was een prettige man die me gelukkig goed op mijn gemak wist te stellen. Ik vind mezelf namelijk totaal niet fotogeniek (mijn sprankelende persoonlijkheid moet je live ervaren   ), mijn wangen en kin heb ik altijd lelijk gevonden en bovendien heb ik moeite met ouder worden – ik kan inmiddels echt niet meer de rimpels onder mijn ogen ontkennen, die alleen maar erger worden als ik enthousiast probeer te lachen op een foto en daardoor mijn ogen samenknijp. :-/
De eerste ronde foto’s waren dus best confronterend, maar daarna deed de fotograaf iets met het licht en ging hij wat verder weg staan, waardoor al die kreukjes iets minder prominent in beeld kwamen. En hij zei dat hij naderhand ook nog wat oneffenheidjes weg zou photoshoppen. Na twintig minuutjes had ik daadwerkelijk een setje van drie foto’s waar ik (relatief) blij mee was!

(Dat ik me blijkbaar opgelucht voelde en me mooi had uitgedost, werd grappig genoeg gelijk bevestigd toen ik amper drie stappen de deur van de studio uit was. Ik passeerde een man die de andere kant op liep, die me enkele seconden later ineens inhaalde en me aansprak:
“Spreek je Nederlands?”
“Euh, ja…?” (?)
“Ik wilde je even complimenteren met je leuke smile. Die vind ik heel erg bemoedigend!”
Awww…. <3 )

Inmiddels zijn de foto’s bewerkt en in mijn bezit. Dit is het resultaat:

De derde vind ik de leukste. De eerste twee lijken erg op elkaar, maar op de eerste vind ik mezelf wat breed ogen omdat de zijkanten van mijn schouders buiten beeld vallen. En bij nader inzien had ik een netter vallend jasje kunnen kiezen. Maar goed. Ik hoef nu in ieder geval niet meer te stressen als iemand om een foto van me vraagt voor professioneel gebruik.

Die lelijke profielfoto op de medewerkerspagina van mijn werk heb ik gelijk gewijzigd en ik ga nu de foto achterin mijn boek aanpassen, zodat in ieder geval de exemplaren die vanaf nu worden gedrukt, wel van een okee foto zijn voorzien. En aangezien de fotograaf zei dat hij heel graag een exemplaar van mijn boek wilde kopen als ik de foto erin had gezet, is dat een dubbele win.