Je moet wat over hebben voor je relatie.

Samen dingen blijven doen is bijvoorbeeld erg belangrijk bij het goed houden van de onderlinge band. Dus sjokte ik afgelopen vrijdag achter Mark aan naar een proefles streetdance.

Dankzij Murphey’s Law had ik het al enige tijd kunnen uitstellen. De eerste keer kon ik niet op tijd komen vanwege een vertraagde trein. De andere keer had Mark een ALV van jiu-jitsu. En daarna was de docente was ziek. Uiteindelijk hadden we het zo ver verschoven, dat de eerstvolgende keer dat we konden, het de laatste les van de cursus bleek te zijn. Dus we besloten om dan nog maar een weekje te wachten, omdat we dan vanaf het begin aan het dansje konden meedoen, in plaats van in te vallen bij een groep die ons ver voor was.

En toen we dan eindelijk zouden gaan, schopte Mark z’n teen uit de kom…

Maar helaas kwam ik er dit keer niet onderuit: hij zou gewoon aan de kant gaan staan kijken, terwijl ik lekker mee kon doen.

We werden begroet door de juf: een veel te enthousiast spring-in-het-veld meisje van een jaar of eenentwintig. Die daarmee volgens mij een van de oudsten van de hele groep was. Spontaan deed ik mijn haar in een hoge paardestaart voor een jeugdiger voorkomen (en het straktrekken van m’n rimpels). Daarna begonnen we met de cultuurshock les.

Nou moet je weten dat ik jarenlang stijldansles heb gehad. Enig idee hoe groot het contrast is met streetdance? Alle met bloed, zweet en tranen erin gedrilde elegante bewegingen kon ik gelijk overboord gooien.

Desondanks had ik niet zo veel moeite met het leren van de pasjes. Hoewel ik totaal ervaringsloos ben op het gebied van grove, grote en mannelijke bewegingen, waren de meeste deelneemsters (nee, geen mannen aanwezig) in het begin ook vooral bezig met het onthouden van de globale richting waar je armen en benen heen moesten, en kwam de precieze movement later wel.

Nee, ik flipte pas toen er ‘freestyle!!” werd geroepen. Argh!! Waar moest ik in godesnaam spontaan pasjes vandaan halen? Volgens de juf ging het er niet om dat ik streetdance bewegingen deed, ik moest gewoon “de muziek aanvoelen en bewegen naar de emotie die in je boven komt”.

De gemiddelde emotie die ik krijg van R&B muziek is ‘yo, yo, tijd voor een andere zender’. Maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen. Dus wiebelde ik maar wat heen en weer, in de hoop dat de andere meisjes niet al te veel mijn richting op zouden kijken.

Ik HAAT improviseren! Ik kom naar dansles om pasjes te leren. Ook met doedelzak en viool spelen moet je me niet vragen om zomaar wat tonen te produceren. Zelfs versieringen leer ik uit mijn hoofd. LARP is mijn enige activiteit waarbij ik vrijwillig improviseer en het nog leuk vind ook (geen idee waarom ik dat wel kan eigenlijk?).

Maar goed, terug naar de streetdance. Mark vond het wel leuk, vond het leeftijdsverschil niet zo’n probleem en herinnerde me eraan dat de cursus maar 3 maanden was. Zucht. Dus heb ik zojuist bij de H&M een flodderige joggingbroek gescoord, zodat ik niet al te gesofisticeerd overkom met mijn strakke fitnesskleding. Dan gaat het misschien nog ergens op lijken.

Wish me luck.