Vandaag was de grote dag: ik ging mijn trouwjurk ophalen!

Heel veel tijd om me erop te verheugen had ik niet, want ‘s ochtends moest ik gewoon werken en de auto was nog steeds in de garage dus moest ik een leenauto ophalen (lees: een knalgroen bestelbusje met een gigantische ster en barst tot over 2/3e van de voorruit, waarbij ik de stoel amper ver genoeg naar voren kon zetten om de koppeling in te kunnen drukken).

Door alle stress was ik ook nog eens vergeten om het resterende bedrag te pinnen, dus moest ik op goed geluk in Nieuwegein rondjes lopen op zoek naar een pinautomaat. Bij gebrek aan ABN-AMRO pasje kon ik bij de eerste automaat niet zo’n groot bedrag pinnen, het postkantoortje bleek te klein om er met mijn ING pas geld te kunnen opnemen, en de Rabobank pinautomaat die ik uiteindelijk vond was buiten werking :-S

Zwetend en met pijn in mijn voeten van het rennen kwam ik net te laat aan bij het bruidsatelier, waar ik nog net mijn mammie, die al stond te wachten, een knuffel kon geven, voordat ik al het omkleedhokje in werd gedirigeerd.

Tijdens het uitkleden zag ik vanuit mijn ooghoeken de trouwjurk hangen. En ik wist het gelijk.

Dit is ‘m niet.

Gelaten liet ik me in de hoepelrok en onderrok hijsen, en in de torselet en de jurk zelf snoeren, waarna ik richting spiegel werd gestuurd.

Maar ook toen ik ‘m aanhad, vond ik ‘m niet mooi. Sterker nog, ik vond ‘m eigenlijk best wel lelijk.

En toen moest ik huilen.

Ik heb het stomme ding zelf ontworpen, maar wat ik in mijn hoofd had was toch echt behoorlijk anders dan wat ik daar aan had. De stof was heel anders uitgevallen dan ik had ingeschat, waardoor bepaalde plooien en de manier waarop de stof viel, heel anders benadrukt werden dan mijn bedoeling was.

De jurk bestaat uit een gewone stof en een laagje organza er overheen. Ik wilde een jurk in één kleur, maar de kleur die ik in mijn hoofd had bleek me niet te staan. En de enige andere kleur die mooi stond en die ik zelf mooi vond, was alleen te bereiken door een bepaalde kleur stof te combineren met een bepaalde kleur organza. Dat was prima zolang de laagjes tegen elkaar aan lagen. Alleen, in de trouwjurk was de organza geplooid en de stof van de onderjurk niet, waardoor je heel duidelijk twee kleuren door elkaar heen zag lopen en je een streepjes-effect kreeg bij de plooien. En het stuk dat was opgenomen aan de zijkant, had ik ten eerste helemaal niet zo besteld (dacht ik in ieder geval) en doordat de kleur zo prominent anders was, stak het ook erg af tegen de rest van de jurk en werd het voor mijn gevoel een soort zoetsappig Disney-gedrocht met zuurstokpatroon.

Niet dat hij slecht was gemaakt ofzo, Anastasia heeft wel gewoon goed werk geleverd. Alleen niet iets dat ik mooi vind.

Het arme mens had nog nooit meegemaakt dat een klant niet blij was met het eindresultaat en had dan ook geen idee hoe ze de situatie moest oplossen. Gelukkig kon ik haar wel duidelijk maken dat het niet aan haar lag, maar we voelden ons er allebei heel vervelend onder.

Haar nog wat kleine aanpassingen laten doen aan de jurk zou het niet beter maken. En ze kon ook geen hele nieuwe jurk voor me maken, want over een week gaat ze op vakantie. Dus wat nu?

Ze was heel coulant en wilde niet dat ik betaalde voor een jurk die ik niet mooi vond, maar de aanbetaling kon ze natuurlijk niet teruggeven en ook de schoenen moesten betaald worden, omdat die in de kleur van de jurk waren gespoten en dus niet meer verkoopbaar waren.

Uiteindelijk hebben we maar afgesproken dat ik de jurk daar zou laten hangen en dat ik op zoek ga naar een andere. Mocht ik niets vinden, dan moet ik deze maar alsnog kopen.

Ik heb alleen niet echt de illusie dat ik in 6 weken tijd iets in een kant-en-klaar-boetiekje  ga vinden dat ik echt mooi vind. De hele reden dat ik iets op maat naar eigen ontwerp heb laten maken, is dat ik weet dat hetgeen ik wil, ik niet in een winkel ga vinden.
En ook al ga ik dan maar voor iets dat ‘wel aardig’  is, dan moet het ook nog eens iets zijn dat met slechts enkele kleine aanpassingen passend te maken is. Want als er iets in mijn maat nog helemaal besteld moet worden, gaat dat nooit in 6 weken lukken.

En dat is nog afgezien van het feit dat Mark al een pak heeft gekocht gebaseerd op mijn kleur jurk, en dat ook het boeketje, de make-up en het kapsel afhankelijk zijn van de jurk en dat die proefafspraken ook nog ergens moeten plaatsvinden voor de bruiloft en nadat ik de jurk in huis heb…

Mijn moeder vindt ‘m overigens wel mooi. Maar iedereen kan 100x tegen mij zeggen dat hij wél mooi is; daar verandert mijn mening niet door.

Momenteel voel ik me een zielig hoopje ellende. En ook heel stom. Stomme perfectionistische ik. Waarom kan ik nou niet gewoon leuk voorpret hebben bij het organiseren van m’n bruiloft, net als iedereen? Ik weet altijd veel te precies wat ik wil en dan kan het alleen maar tegenvallen.
Maar van de andere kant het is ook weer niet zo dat de jurk nét niet perfect genoeg is voor me, en dat ik ‘m wel mooi zou hebben gevonden als hier en daar de details wat anders waren geweest. Het is geen kwestie van ‘dit kraaltje zit scheef en die plooi hangt te laag’; ik vind hem gewoon in zijn geheel echt niet mooi.

Maar ik moet me er waarschijnlijk bij neer gaan leggen dat ik op mijn bruiloft misschien een jurk draag waar ik niet blij mee ben. Terwijl de jurk een van de dingen was die ik erg belangrijk vond en waar ik in wilde investeren.

Ik wil me zo graag mooi kunnen voelen op mijn eigen bruiloft :’-( :’-( :’-(