Het is inmiddels dik vier maanden geleden dat we onze lieve Zulay in hebben moeten laten slapen. Daar hebben we nog steeds verdriet om. En we missen haar nog steeds. Maar daarnaast misten we ook gewoon een kat in huis. En omdat ik besefte dat Zulay nooit vervangen zal worden, ook al komt er een andere kat in huis, gingen we vandaag naar het asiel.

Ik was eerlijk gezegd best wel een beetje nerveus. Hoe konden we zeker weten dat we een lieve kat uitkozen die bij ons past? Wat als ik de nieuwe kat minder leuk zou vinden dan Zulay en hem of haar dat ging verwijten?

Mark stelde voor dat we een kat kozen die totaal niet op Zulay lijkt, om ook niet de schijn te hebben dat we haar vervangen. Dat leek me op zich wel een goed idee.

De vorige keer dat we naar het asiel gingen, klikte het met zo’n twee katten. Maar ditmaal waren er behoorlijk wat die in aanmerking kwamen! Een groot deel sprong gelijk bij ons op schoot! Uiteraard waren er ook enkele die hoog en droog bleven zitten. Tsja, dan kan het nog zo’n leuke geschikte kat zijn, maar als ‘ie niet tevoorschijn komt kunnen we dat nooit beoordelen.

En dan was er nog de Evil Overcat. Die overkwam als een beest dat in eerste instantie deed alsof je mocht aaien, om dan ineens uit te halen. Zo eentje met een ‘I am plotting to kill you in your sleep’-blik. Hij bleef ons ook de hele tijd aanstaren. Nou… doe ons toch maar een andere.

Uiteindelijk besloten we te kiezen uit vier katten. Eentje bleek al 11 en licht dementerend, en bovendien niet zo goed in staat om eens een weekendje alleen te blijven. Dat laatste is uiteraard een probleem met LARPs en dergelijke, het eerste omdat het verlies van Zulay ons nog te vers in het geheugen staat en we het niet aankunnen om binnenkort alweer zo’n aftakeling te moeten meemaken. Wel zielig, want ze zat al een jaar in het asiel.
De andere kat was een dametje met volgens ons een heel interessant karakter, maar ze kwam niet heel actief naar ons toe.
De derde was zeker een goede optie geweest, maar deze leek behoorlijk op Zulay: zwart, met wit befje en witte pootjes. En hij heette Stitch, net als de kat van mijn schoonzusje.
Dus….

…mag ik jullie voorstellen aan: Sammy!!

Sammy is een flinke kater van 7 jaar oud. Met zijn bijna 7 kilo is het a whole lotta cat, zeker als je bedenkt dat we een poes van amper 3 kilo gewend waren!

Hij zat in het asiel omdat hij sproeide bij zijn vorige baasje wanneer zij aandacht gaf aan haar andere katten. Vandaar dat hij wel alleen moet blijven. In het asiel heeft hij nooit gesproeid; nu maar hopen dat dat zo blijft…

Onderweg naar huis heeft hij uiteraard de hele weg gemauwd. De dame van het asiel waarschuwde dat hij waarschijnlijk behoorlijk boos zou zijn als hij thuis uit het mandje mocht. Maar dat bleek gelukkig helemaal niet het geval te zijn. Hij stapte het mandje uit en ging direct het hele huis verkennen! Met zwiepende staart, oortjes naar voren en snuffelende neus, een voor een alle kamers onderzoekend. Als eerste met de pootjes tegen de achterdeur aan, om naar buiten te kijken.

Toen we op bed gingen liggen, kwam hij daar gezellig bij. Meteen lekker geknor en kopjes. En kwijl. Véél kwijl. Het is een echte kwijlebal vrees ik. Maar wel ontzettend lief.

Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat hij op schoot komt liggen (in het asiel heeft hij dat zowel bij Mark als mij al gedaan) en hij hier zijn draai en vaste ligplekjes heeft gevonden.

We hebben weer een kat!!