De afgelopen weken heb ik, naast verven, ontzettend veel gedaan in mijn nieuwe huis. Ik had alleen noch zin noch tijd om over ieder individueel dingetje te gaan bloggen.

Heel veel klusjes leken in eerste instantie iets dat je ‘even snel’ kunt doen, maar in praktijk blijkt dat tegen te vallen. Het gaat lang niet zo makkelijk als je dacht, of het levert nieuwe klussen op die dan óók gedaan moeten worden, of je bent uren op internet aan het zoeken naar het juiste materiaal.

Om te voorkomen dat jullie wekenlang met alleen gefrustreerd geklaag geconfronteerd zouden worden, hierbij een post over de meest uitdagende projectjes nu ze eenmaal af zijn.

Het kattenluik
In mijn vorige huis stond de deur tussen de woonkamer en de gang steeds open, zodat Sammy overal bij kon komen. Dat vond ik eigenlijk maar niks, want het tochtte nogal, zo’n open deur is niet knus en ik moest bezoek en vakantie-oppassen er continu aan herinneren om de deur niet dicht te doen. Maar omdat het een holle kunststof deur was die bij het huis hoorde, heb ik er nooit een kattenluik in durven zetten.

In mijn nieuwe huis zit een houten binnendeur die overduidelijk niet dezelfde is als wat er verder in het huis zit, dus die is al een keer vervangen. Bovendien vind ik hem niet zo heel mooi – ik houd niet van glas. Ik voelde me dus niet bepaald bezwaard om er een gat in te zagen, want als het mislukte en de deur geheel vervangen moest worden, zou ik daar niet zo rouwig om zijn.

Plan A was om een kattenluik te kopen dat in glas kon. Maar toen ik me inlas, bleek dat je helemaal niet zo makkelijk in glas snijdt als ze je doen geloven in films-met-inbrekers. Ten tweede bleek het glaspaneel te hoog te zitten, waardoor Sammy een sprong zou moeten maken om door het kattenluik te kunnen. Not gonna happen. Dus besloot ik het onderste glazen paneel te gaan vervangen door een houten paneel en daar het kattenluik in te plaatsen.

De glaslatjes (dankzij Google weet ik nu dat dit latjes zijn die de boel bij elkaar houden en dat je deze los moet halen om het glas te kunnen verwijderen) kwamen na wat tactisch wrikken gelukkig erg makkelijk los. Maar het glas bleek aan de andere kant muurvast in de opening gekit te zijn. Met geen ruimte om met een stanleymes er tussen te komen om het los te snijden. Na veel frustratie en een ingeving liet ik de föhn op de kit los en lo and behold, binnen een paar minuten was het glazen paneel eindelijk los!

Stap 1 geslaagd, dus ik naar de bouwmarkt. Maar welke dikte hout moet je dan hebben? Het mag niet zo dun als dat glas zijn want dan trap je er zo doorheen, maar ook niet te dik want dan passen er geen nieuwe glaslatjes meer bij in de uitsparing. Gelukkig vond ik een stuk hout van 8 of 9 milimeter dat een middenweg leek te bieden, al keek de meneer van de bouwmarkt twijfelachtig over mijn keuze.

Afmeting van het kattenluik uitgetekend op paneel en deur en uitgezaagd uit beide. So far so good.

De volgende uitdaging: het verschil in ruimte opvullen. Want het paneel valt een stuk naar binnen, terwijl de onderkant van de deur wel dik is (zie foto). Als het kattenluik over beide delen loopt, zou er anders een opening blijven aan de bovenste randen. Dus met pijn en moeite uitgemeten hoe dik en breed de opvulling moest zijn, restjes hout op maat gezaagd en op elkaar gelijmd tot de juiste dikte, en die weer op het paneel geplakt.

Weer een uitdaging: de boel in de juiste kleur schilderen. De deur leek me redelijk ‘gewoon wit’, maar er zijn 300 verschillende tinten wit dus je weet maar nooit. En moet het mat of glanzend zijn? Hoogglans of zijdeglans? Aangezien ik nog een potje ‘hoogglans wit’ in de schuur vond, heb ik die maar gewoon gebruikt. Hoera, deze bleek goed te matchen! Helaas, het was @%#-verf die voor geen meter droogde, en de gelijmde latjes zogen als een spons waardoor het 3x moest.

Uiteindelijk had ik dan éindelijk een passend paneel in de juiste kleur. De lelijke plekken waar de krant tijdens het drogen aan de verf was gaan plakken negeerde ik maar. Nu de nieuwe glaslatjes verstek zagen en plaatsen. Dat ging wonderbaarlijk goed: ze passen heel mooi en de koploze spijkertjes die je er in moet slaan om ze vast te timmeren, waren niet zo dramatisch hanteerbaar als ik had gevreesd (alleen jammer dat ze enkel in pakjes van minimaal 300 stuks komen, terwijl je er maximaal 12 nodig hebt).

Nu hoefde ik ‘alleen nog maar’ het luikje te monteren. Dat paste maar nét. Was de deur iets dikker geweest, dan had ik een verlengstuk voor de tunnel moeten kopen. Maar domgenoeg waren de meegeleverde schroeven aan de lange kant en zaten de schroefgaten in de paneeltjes precies tegenover elkaar. Waardoor de uiteinden van de schroeven bij het monteren elkaar raakten en zichzelf weer naar buiten drukten. *KRAK* zeiden mijn mooi gelijmde en geverfde opvullingslatjes. ARGH!! Dus nu zit er aan beide kanten een scheurtje in.

Maar het is af. En als je niet van al te dichtbij kijkt, ziet het er best goed uit. En nog belangrijker: Sammy snapt en gebruikt het luikje…

De kattenbakcamouflage
In mijn nieuwe huis was er geen plek in de gang of keuken waar ik de kattenbak enigszins uit het zicht kon stallen. En je wil hem niet in je woonkamer hebben, in verband met de geur. Op de eerste verdieping zetten was weer niet handig met het dagelijks moeten uitscheppen.

Ineens had ik een idee. De vorige bewoners hadden een extra deurtje gemonteerd naar de trapkast, zodat je makkelijker bij de hele lage ruimte onder de trap kon komen. Wat als ik daar nou eens een opening in zou maken en de kattenbak achter die deur zou plaatsen? Dan kon ik makkelijk de kattenbak iedere dag eruit halen en terug zetten, zonder dat je de hele tijd naar een lelijke bak of gigantische opening zit te kijken!

De opening was snel gezaagd met een decoupeerzaag. De enige vraag was of het niet te donker zou worden. Want katten hebben weliswaar een goed nachtzicht, maar als er echt geen licht is dan zien zij ook niks meer (we hebben het wel over een afgesloten kattenbak in een zo goed als afgesloten berghok in een gang die ‘s nachts niet wordt verlicht). Dat heb ik opgelost met een lampje met bewegingssensor op batterijen, dat aanspringt zodra de kat door de opening loopt. Mijn ma lachte me er om uit, maar ik ben best wel trots op mijn oplossing. B-)

Bijkomend voordeel is dat Sammy nu verplicht over het eerste én tweede roostertje moet lopen, waardoor de hoeveelheid door het huis verspreide kattengrit drastisch is verminderd vergeleken met het vorige huis!

Natuurlijk, ook hier een kattenluikje in zetten zou nog net wat mooier zijn, maar het is een heel dun deurtje en dat gaat niet passen. Tenzij ik ook deze opening verdik met latjes. Maar dat heb ik wel even gehad…

De badkamerventilatie
De vorige eigenaren hadden alleen een luchtroostertje in het plafond van de badkamer gemonteerd. Niet fijn, want dan krijg je uiteindelijk een vochtprobleem. Dus ik wilde een actieve afzuiging. Die haal je gewoon bij de bouwmarkt en schroef je in het plafond. Dacht ik.

Er bleek een reden te zijn dat de vorige eigenaren voor een simpel roostertje hadden gekozen. De luchtschacht in het plafond zit namelijk strak tegen de muur aan. Terwijl je een ventilator niet strak tegen de muur kunt monteren: die bestaat uit een buis die je in de luchtschacht moet schuiven, plus een vierkantje er omheen voor montage:

Voor een doorlink-buis was geen plek: tussen mijn houten plafond en het betonnen plafond zit maar 7 cm ruimte en daar krijg je zelfs geen flexibele buis in gefrot. Sterker nog: de uitstekende buis achter het ventilatortje is al langer dan je daar ruimte hebt! Er zat dus niets anders op dan een opbouwdoos bij de ventilator aan te schaffen (eigenlijk bedoeld voor montage in een raam), waardoor ik lang online heb moeten zoeken naar een ventilator waar zoiets bij geleverd kon worden, en de uitgang maar zo goed mogelijk boven de luchtschacht te positioneren, zodat er in ieder geval een groot deel overlap in de openingen zit.

Was het dat? Nee, want een stuk van de plafondplintjes moest eruit om de boel te kunnen monteren, maar de rand van het plafond dat erachter tevoorschijn kwam, bleek best ver van de muur af te staan. En de schroefgaten in de opbouwdoos vielen precies in dat gat. Dus ik moest eerst nog latjes tegen het plafond timmeren om daar de opbouwdoos tegen te kunnen monteren om daar weer de ventilator in te kunnen monteren. Grom.

Gelukkig zaten er wel al stroomdraden, zodat ik de boel op het elektriciteitsnet aan kon sluiten. De enige uitdaging was daarna nog om de vochtsensor goed in te stellen. Initieel had ik een ventilator met timer en naloop gekocht, die op de lichtschakelaar reageerde, pas een minuut nadat het licht aan ging aan sloeg, en nog even doorliep nadat je het licht weer uit had gedaan. Klinkt heel handig, maar in praktijk blijkt hij toch ook aan te gaan als je ‘s avonds alleen maar je tanden staat te poetsen. Dus ding teruggestuurd naar de winkel en eentje (flink duurdere) met vochtsensor gekocht, zodat hij écht alleen aan gaat als je staat te douchen.

Geprobeerd wat de juiste instelling is, en het afdekroostertje over de ventilator geplaatst. Wat blijkt: het afdekroostertje maakt de vochtsensor minder gevoelig, waardoor hij niet meer aan ging. :-S En om het afdekroostertje er weer af te halen moet je een dingetje op de zijkant indrukken. Dat dingetje heb ik per ongeluk aan de achterkant gemonteerd, dus bijna strak tegen de muur aan (ik had vooral gelet op de opening voor de stroomkabels, die eigenlijk maar op 1 plek kon komen). Dus eenmaal vastgeklikt, is hij extreem lastig weer los te krijgen. Grrr…

Inmiddels heb ik door een hoop trial-and-error, en het tijdelijk vastplakken van het roostertje met tape, volgens mij de juiste instelling gevonden en durf ik hem weer permanent dicht te klikken. Hopelijk werkt het ding nu éindelijk zoals bedoeld. Niet mooi, wel effectief. Het esthetische aspect komt wel als ik de badkamer een keer geheel naar mijn wensen laat verbouwen.

De plinten
Hoe moeilijk kan het leggen van plinten zijn? Ik heb een verstekbak en verstekzaag, dus gaan met die banaan? Uiteraard niet.

Onderaan mijn muren zitten houten latjes, waar de vorige eigenaren plinten tegenaan hadden geschroefd. Dat werkt prima met vloerbedekking. Maar ik heb laminaat gelegd. Dan moet je 1cm afstand houden van de muur, in verband met mogelijk uitzetten. De houten latjes zitten echter ter hoogte van het laminaat, waardoor je die 1cm moet berekenen tussen laminaat en latje. De totale afstand tussen muur, latje en laminaat wordt daardoor groter dan een standaard overzetplint aan kan!

De latjes van de muur halen was geen optie. De vorige bewoners hebben dat zo te zien ergens geprobeerd, waar ze een bed strak tegen de muur wilden zetten, en daar is de hele onderkant van de muur zowat afgebrokkeld. Lekker van af blijven dus, tenzij je bereid bent ook de muren compleet te restaureren.

De enige oplossing was twéé plinten leggen: eerst een plakplint om het gat direct naast het laminaat te overbruggen en dan nog eens een overzetplint om de houten latjes te verbergen. En die overzetplinten moest ik lelijk met schroeven bevestigen, want zo’n kliksysteem neemt ook wat ruimte in en de latjes zijn dermate dik dat de overzetplint nu al niet overal helemaal strak tegen de muur aan zit.

Mijn kasten staan dus best een stukje van de muren af, maar goed, het is niet anders. Het is nu in ieder geval redelijk mooi afgewerkt.

En daarmee beëindig ik deze klaag-over-klussen-post, lieve lezertjes. Don’t try this at home. Tenzij je ontzettend mindful en zen bent, of een ervaren doe-het-zelvert. Of als je net zo koppig en volhardend bent als ik.