Ik zit momenteel lekker op de bank na te genieten van het weekend. <3

Gisteren was ik jarig, dus kwamen er een hoop vrienden en familie over de vloer. Vorig jaar konden we buiten zitten, maar dankzij de regen kon ik dit jaar uitproberen of er zo veel mensen tegelijk in mijn woonkamer passen (antwoord: ja! ).

Hoewel ik mezelf streng had toegesproken in de supermarkt (“Hamsterèèèn!!” “Nee Lenny, leg dat terug!”) en er veel meer mensen aanwezig waren tijdens etenstijd dan waar ik op gerekend had, heb ik toch nog eten over. Zucht. Maar goed, beter te veel dan te weinig.

Ik kreeg veel lieve en leuke cadeautjes, maar eentje was een beetje een mysterie: bij de zaklamp zat een doorzichtig plastic buisje. Waarvoor diende dat?? Het paste op geen manier voor of achter op de zaklamp. Thom bleek dezelfde zaklamp te hebben en zei dat hij zich destijds ook al had afgevraagd waar dat meegeleverde buisje voor was! Vreemder en vreemderder…

Maar voor iedereen die er wakker van heeft gelegen: ik heb vanochtend mijn Google-skills aangewend, en na eerst diverse pagina’s gevonden te hebben waarop andere mensen zich precies hetzelfde afvroegen, trof ik één pagina met een antwoord: het is een opvulbuisje,voor het geval je een accu ipv batterijen wil gebruiken. Om te voorkomen dat het binnenin gaat rammelen. Dus. We kunnen allemaal weer slapen.

Na een korte nacht was het vandaag tijd om mee te lopen in de Blijde Incomste, de optocht tijdens het Gebroeders van Limburgfestival. Sinds Tweedledum & Tweedledee gestopt is heb ik er weinig meer te doen, maar de Speellieden van Gelre konden wel wat ondersteuning gebruiken, dus ik mocht met hen meelopen.

Ik had van Wouter al vernomen dat hij ook op het festival zou zijn met zijn theatergroepje, dus ik had gezegd dat ik zou kijken of ik hem ergens kon vinden om even hoi te zeggen. Toen ik hem vond, bleek hij ook op weg naar de opstelplek voor de optocht, want zij zouden ook meelopen. En toen bleken we direct achter elkaar te zijn opgesteld! Twee groepen met muziekinstrumenten achter elkaar… Dat schreeuwt natuurlijk om samen spelen!

Dus werd er snel over en weer gecheckt welk repertoire we allemaal (ongeveer) kenden, en gingen we van start. Want dat doen wij muzikanten. Nooit eerder met elkaar gespeeld of gerepeteerd, geen idee of we de nummers op dezelfde manier spelen, onbekend wie wanneer zingt of een instrumentaal stuk inzet, geen kennis van elkaars non-verbale communicatie (“Argh, ik bedoel dat jullie solo moeten doorspelen als ik jullie indringend aankijk, niet dat jullie moeten stoppen!” “Oh, oeps”) – maar komt vast goed! XD

Gelukkig maak ik me er inmiddels ook niet meer druk om. Het komt inderdaad altijd wel goed. Ongeveer. En zo niet, dan merkt het publiek er toch amper iets van.

Ik merkte overigens ook weinig van het publiek. En als je me vraagt welke route we precies gelopen hebben: géén idee. Ik was te veel bezig met zorgen dat we gelijk bleven spelen (Hoe ging dat nummer ook alweer? Oh, ik hoor er ineens een onbekende tweede stem doorheen. Hm, dit gaat wel een stuk sneller dan we gerepeteerd hadden. En ik weet dat de mensen die voor me lopen nu aan het fluiten zijn, maar ik hoor er niets van), niet struikelen over mijn lange jurk met mijn middeleeuwse puntschoenen, de groep voor ons in de gaten houden (afstand houden, anders worden de kamelen zenuwachtig, maar ook weer niet een te groot gat in de stoet laten vallen) en tegelijkertijd proberen de verse paarden- en kamelenkeutels te ontwijken. Het leven van een muzikant gaat (letterlijk) niet over rozen… maar het was wel heel leuk om weer even onderdeel van het festival te zijn!