Wat ben ik trots op mijn pa! Hij verdiept zich als sinds ik me kan herinneren in de geschiedenis van ons dorp (ja okee, ik woon inmiddels al langer in Nijmegen dan in Ulestraten, maar nu is het even ‘ons’ dorp… net zoals je ‘wij’ zegt als het Nederlands elftal heeft gewonnen. ) en nu heeft hij een boek uitgebracht over Ulestraten tijdens de Tweede Wereldoorlog!

Hij presenteerde het boek tijdens de lokale viering van 75 jaar bevrijding. Op advies van de drukker had hij wat meer exemplaren laten drukken dan hij zelf nodig dacht te hebben, maar diezelfde dag was hij al door de voorraad heen! Dus nu is een tweede oplage in de maak.

En hoe kunnen mensen nou makkelijk intekenen voor die tweede oplage? Via een website natuurlijk. Maar ja, wie kan zo’n site maken en waar stal je die dan?
.
.
.
Euh, pa… je hebt een dochter die dit soort dingen kan? Oh ja!

Dus werd ik ingeschakeld voor het maken van de site (en het maken van een van de foto’s, omdat een van de neergestorte piloten begraven bleek op de Nijmeegse militaire begraafplaats!) en werd Zwusje ingeschakeld voor het ontwerpen van de omslag.

Hoewel ik niet verwacht dat iemand van jullie interesse heeft in een boek over een Limburgs dorpje, is hier dan toch de website van “Donkere Dagen… Ulestraten in de Tweede Wereldoorlog”! (Hoe meer links naar een website, hoe beter de vindbaarheid in Google O:-) )

Zo’n basic website zit qua bouw relatief snel in elkaar. Het vullen met content bleek de grootste uitdaging…

Het oorspronkelijke idee was namelijk dat de site gebruikt ging worden als ‘teaser’, voorafgaand aan publicatie. Er zouden een voor een stukjes uit de hoofdstukken op komen te staan. Met vervolgens de oproep om het complete boek te bestellen. Maar die stukjes, en andere content, kwamen maar niet.

Ineens hoorde ik via mijn ma dat de presentatie van het boek zou plaatsvinden. Huh? Hoewiewatwaar? En de website dan? Ook al gebruik je hem niet voor teasers, moet de site niet tenminste in de lucht zijn als de verkoop start?? En je moet er tijdens je presentatie toch meteen naar kunnen verwijzen??

Met pijn en moeite wist ik wat tekst los te peuteren van pa. Foto’s? Die zouden binnenkort volgen, net als de rest van de tekst. Dagen later had ik nog niets en ripte ik wanhopig foto’s van de site van een lokale omroep die aanwezig was geweest bij de boekpresentatie.

Vervolgens postte ma op Facebook een foto van pa met boek – een foto waarvan mij beloofd was dat ik hem zou krijgen. Met een link naar de website erbij. Argh argh argh, paniek. Gelukkig had ik wat tijd tussen mijn werkzaamheden op kantoor door en heb ik nog snel die foto van Facebook gekopieerd en ertussen gegooid, de statistieken ingeschakeld en de tijdelijke teksten die nog her en der op de pagina stonden (“PA: HIER MOET NOG WAT KOMEN OVER HOE MENSEN HET BOEK KRIJGEN”) er tussenuit gehaald.

En toen ik zojuist Google checkte op vindbaarheid van de site, kwam ik ineens ook nog een filmpje van die lokale omroep over de boekpresentatie tegen, dat twee dagen geleden geplaatst bleek te zijn. Waarom wist ik niet van het bestaan van dat filmpje? Dat is natuurlijk perfect materiaal voor de site! Hup, erop.

Ik ben blijkbaar een beetje vergeten hoe het is om projecten te doen met leken in plaats van communicatiemedewerkers… en hoe niet belangrijk andere mensen een website of een volledig georganiseerde en nauwkeurig getimede mediacampagne vinden.

Ik snap nu een beetje hoe de communicatiemedewerkers van onze faculteiten zich voelen, die moeten proberen het werk van hun wetenschappelijke collega’s te promoten. “Hee, dit is gaaf materiaal om aan de wereld te laten zien! Waarom wist ik / had ik / kreeg ik dat niet??”. :’-)

Maar ach, eerlijk is eerlijk: het is niet alsof de website mensen moet overtuigen om dat boek te bestellen. De doelgroep is heel klein en wordt heel persoonlijk benaderd; die mensen weten al lang dat ze dat boek willen. Dat heeft pa maar mooi op zijn eigen manier voor elkaar gekregen! Dus eigenlijk was één enkele lullige pagina met een e-mailadres ook al voldoende geweest. Maar dat is toch een beetje mijn eer te na…