Toen ik de beelden van Italiaanse balkons zag, waarop mensen muziek stonden te maken voor hun buurtgenoten, overwoog ik al om eens spontaan bij ons in de buurt te gaan spelen. Maar ja, ik wist niet of iedereen op een doedelzak zat te wachten en ik woon niet in een omgeving waar je makkelijk veel volk bij elkaar trekt als je gewoon maar begint te doedelen.

Tijdens een lunchwandeling trof ik mijn buren. “Hee, kun je niet een doedelzakconcert geven?”, vroeg mijn buurvrouw. “Dat zou ik leuk vinden!”
Hm, okee. Er zaten dus daadwerkelijk mensen op te wachten! Toen raakte ik al een stuk gemotiveerder. En besloot ik om een officieel concertje te organiseren, in plaats van zomaar spontaan ergens te gaan spelen.

De uitnodigingen stopte ik in de bus van een groot deel van de bewoners in de straat (‘mijn hoek’, zeg maar). De hele straat werd te veel, want ik had natuurlijk geen idee op hoeveel opkomst ik kon rekenen en er moest wel genoeg ruimte overblijven om 1,5 meter afstand van elkaar te houden!

Toen ik mijn setlist samenstelde (een half uur, langer denk ik niet dat mensen geïnteresseerd blijven in één doedelzak) werd ik alleen maar enthousiaster. Want ik had ineens geen beperkingen meer! Met mijn middeleeuwse groepje kan ik alleen maar middeleeuwse nummers (of in ieder geval oude nummers, die mogelijk uit de middeleeuwen stammen) spelen. Met mijn balfolkgroepje kan ik alleen maar liedjes spelen waar balfolkers op kunnen dansen. Maar nu kon ik gewoon liedjes kiezen die ik mooi vind en leuk vind om te spelen! Het maakt zelfs niet uit als het ‘afgezaagde folkdeunen’ zijn die niemand meer speelt omdat ‘iedereen’ ze kent – mijn publiek kent er namelijk helemaal niets van.

Ik heb dan ook een hoop oud Tweedledum & Tweedledee-repertoire afgestoft en aangevuld met nummers die ik nog nooit eerder in het openbaar heb gespeeld. Eindelijk een reden om die eens goed in te studeren!

En het was ook eindelijk een reden om weer eens wat leuks aan te trekken en make-up op te doen…

Vanmiddag stond ik om één uur met mijn instrument klaar op ons garagepleintje. (Maar goed dat ik net mijn garagedeur van een nieuw likje verf had voorzien. ) En jeetje, wat een opkomst! Ik denk dat er 15 van de 21 uitgenodigde gezinnen zijn komen opdagen! Gelukkig hield iedereen keurig afstand van elkaar. Mensen hadden tuinstoelen meegenomen, luisterden leunend op het hekje vanuit hun achtertuin, of stonden in hun garage. Het was meteen supergezellig zo in het zonnetje en je kon merken dat mensen dankbaar waren voor het uitje en een gelegenheid om elkaar weer even te spreken (wat achteraf ook uitgebreid gebeurde).

De doedelzakmuziek zelf werd ook erg gewaardeerd en ik kreeg als dank van diverse mensen kaartjes, lekkers en bloemetjes. <3

Diverse buren riepen dat we dit eigenlijk vaker moesten doen en dat die-en-die ook een instrument speelt en dus ook wel wat zou kunnen doen. En zo ontstond spontaan een plan om tijdens de eerstvolgende burendag een muzikale bijeenkomst op dit pleintje te organiseren, met uitleg van balfolkpasjes en met hapjes en drankjes.

Omdat ik het wel een beetje jammer vond om een week te oefenen en dan maar één concertje te geven, had ik een paar dagen geleden ook het zorgcentrum in de naastgelegen wijk, waar dementerende ouderen wonen, gebeld. Wellicht vonden ze het leuk als ik daar ook even kwam spelen? En ja hoor, de leiding was gelijk enthousiast. Dus ben ik later op de middag ook daar nog even gaan doedelen op het binnenplein van het gebouw. Met een iets aangepast repertoire: meer meeswing-walsjes in plaats van moeilijke bourrées, en een nummer als ‘Komt vrienden in de ronde’ in de hoop dat er wat herkenning zou zijn.

Nou, dit bleek inderdaad een heel andere doelgroep…

Ten eerste is ‘anderhalve meter afstand houden’ geen concept dat dementerende bejaarden begrijpen. Sterker nog, het hele concept ‘persoonlijke ruimte’ blijken ze niet meer te kennen. Twee senioren hebben op handbreedte afstand van me staan praten (ook tijdens het muziek maken, uiteraard…) en ze sluiten je echt domweg in zodat je ook niet aan de kant kunt!

De opkomst was zeer matig. Er was o.a. een vrouw die de hele tijd alleen maar rondjes liep met een kinderwagen met twee knuffels erin. Ze zei af en toe wat tegen me, maar er was geen chocola te maken van wat ze bedoelde. Er was een vrouw die even op het balkon kwam kijken, een ‘ga weg’-gebaar maakte en weer vertrok. Achter een raam zag ik wat beweging. Uiteindelijk kwamen een vrouw en later nog een man op het terrasje zitten. De vrouw leek nog goed bij; ze wiegde mee met de muziek en applaudiseerde.

Ik: “Het volgende nummer komt uit Turkije.”
Vrouw: “Dit nummer komt uit Turkije.”
Man: “Huh??”
Vrouw: “DIT NUMMER KOMT UIT TURKIJE!”
[…]
Ik: “Het nummer dat ik nu ga spelen is Spaans.”
Vrouw: “Dit nummer is Spaans.”
Man: “Huh??”
Vrouw: “SPAANS!!!”
[…]
Ik: “Dit was het laatste nummer, dankjulliewel voor het luisteren!”
Vrouw: “Vond je het leuk?”
Man: “Nee.”
XD

Ach, waarschijnlijk hebben ze van binnen stiekem wel genoten van de afleiding. Maar het is duidelijk dat ik écht geen type ben voor de zorg. :-X Diep respect voor die medewerkers hoor! (Idem voor mensen die de hele dag met kinderen werken.) Tsja, ik houd het maar op het leveren van een muzikale bijdrage aan de maatschappij. Hopelijk is dat genoeg om toch nog wat karma-punten bij elkaar te sprokkelen.