Na het succes van de vorige muziekmaaksessie besloten Richard en ik nogmaals af te spreken om samen liedjes te zingen. Gezien het weer zat een kampvuurtje met marshmallows er ditmaal helaas niet in, maar we maakten het desondanks gezellig. 🙂

Een nieuw liedje dat we hadden voorbereid voor gisteravond was “Farewell” van d’Artagnan met Patty Gurdy. Niet mijn favoriete zanger, maar het liedje is heel geschikt als duetje voor ons. En Patty’s intermezzo op de draailier blijkt ook supergoed op de G-doedelzak te werken! 😁

Ook zongen we nogmaals “The Islander” van Nightwish. De vorige keer begeleidde ik die op sopraan-blokfluit en viool, maar viool blijft toch moeilijk en ik ben er nog steeds niet genoeg gemotiveerd voor. Ik besloot mezelf een nieuwe uitdaging te geven: beide partijen spelen op de alt-blokfluit die ik een tijdje geleden van bevriende muzikanten cadeau kreeg. Want die was wel laag genoeg daarvoor, in tegenstelling tot de sopraan-blokfluit. Dat wil zeggen: het eerste riedeltje moet ik wel nog steeds octaveren. Als ik het in de juiste toonhoogte wil spelen zal ik mijn tenor-blokfluit erbij moeten pakken want dan heb ik een lage D nodig, alleen is dat de allerlaagste noot op die enorme fluit en mijn vingers slagen er nog niet in om al die gaten dicht te krijgen. 😄

De alt-blokfluit was al uitdaging genoeg, want het duimgat daarop half dichtdoen om over te blazen gaat om de een of andere reden een stuk lastiger dan hetzelfde doen op de sopraan. Misschien toch maar eens tips vragen aan iemand die er verstand van heeft…

Maar goed, ondanks mijn gepruts op de fluit verliep het zingen wel succesvol en ik heb een hoop oefening op de alt-blokfluit erdoor gekregen. Dit soort afspraken zijn natuurlijk de perfecte stok-achter-de-deur om aan de slag te gaan met een instrument. En bovendien is het onwijs gezellig! 😊