Mijn nichtje was pas jarig. Helaas bleken we niet langs te kunnen gaan, aangezien Mark het hele weekend weg was. Maar ik had wel al een cadeautje in gedachten en er materiaal voor aangeschaft. Dus heb ik het toch maar gemaakt.

De kinderen van mijn schoonzusje hebben al zo veel spullen en speelgoed, dus ik wilde niet met weer zoiets aan komen zetten. Iets nuttigs dat zelfgemaakt is, leek me veel leuker. Oftewel: een schortje! Waarin ze keukentje kan spelen, of ter bescherming tijdens het knutselen.

Op de lapjesmarkt in Utrecht zag ik een schattig gordijnstofje, dat me ook wel geschikt leek voor een schortje. Het was wel even wennen, om bij al die kraampjes met happy-de-peppy-stofjes te neuzen. Normaal gesproken loop ik daar met een grote boog omheen, omdat ik er ten eerste niets te zoeken heb en er bovendien ook niet zo’n fan van ben. Maar voor kinderen is het natuurlijk geweldig.
Alle naailesmoeders gingen uit hun plaat toen ze mijn stofje zagen en vroegen allemaal waar ik het gehaald had. Tsja, het is weer eens wat anders dan de middeleeuws-getinte stofjes die ik doorgaans meeneem…

Hier is het dan:

Ik heb mijn best gedaan om de stof zo te knippen dat de tekeningetjes er compleet op bleven staan en goed gepositioneerd waren.

Volgens de juf had ik biaisband moeten kopen in plaats van gewoon band, want volgens haar kon ik daar geen bochten mee maken omdat het niet schuin van draad was geknipt.
Puh. Kijk maar eens hoe ik hier mee de bocht door kom! (Verder ben ik helemaal niet eigenwijs…)

Zo’n schortje zit in no-time in elkaar en het kost geen drol aan materiaal, want het is allemaal ienie-mini-formaat. Het nadeel is echter dat ik geen flauw idee had hoe groot ik het ding moest maken, aangezien ik nooit iets voor kinderen maak.
Mijn eerste schets was volgens mijn moederende mede-naailessers veel te klein voor een driejarige. Op internet kon ik wel opzoeken hoe lang en breed een driejarige gemiddeld is, maar ja, volgens mij zijn de hoofd-romp-beenverhoudingen van kinderen ook weer anders dan die van een volwassene.

Uiteindelijk heb ik maar een Knippie van de juf geleend en een patroontje voor een overgooiertje aangepast. Zit de tailleband in ieder geval op de goede hoogte. Het lintje voor om de nek heb ik ook maar in de vorm van een strikje in plaats van een vaste lus gedaan, zodat die nog in hoogte in te stellen is.

Het schortje is nu misschien wat aan de ruime kant, maar dan groeit ze er binnenkort toch wel zo in.

Omdat de verjaardagsvisite niet doorging, ga ik er nog een tweede schort (van een ander stofje) bij maken voor haar zus en dan geef ik ze alsnog met kerst.

Normaal gesproken post ik geen foto’s van cadeautjes als ik ze nog niet gegeven heb, maar ik vermoed dat een 3-jarige toch niet mijn blog volgt (en dat mamma en oma hun mond kunnen houden ).

Nu voel ik me eigenlijk ook verplicht om iets maken voor de kinderen van mijn zusje. Maar die zijn al een stuk ouder. En bovendien jongens. Ik denk niet dat ik ze blij maak met een schortje. Misschien kan ik Lego gaan breien…?

(Oh en ma: nee, ik voel nog steeds niets rammelen. Echt niet.)