Vanochtend voor de 873e keer met Sammy naar de dokter geweest. Er was weer een nieuwe specialist bij de kliniek en die wilde hem toch ook even zelf gezien hebben. Zucht. (Heb gelukkig wel weten te bedingen dat dit consult gratis was – het is niet mijn probleem dat hun personeel wisselt, toch?)

Maar deze gaf me gelukkig een hoop vertrouwen: ze vertelde me dat Sammy geen pijn heeft, ook al loopt hij nu wat mank. Het is alsof hij gewoon te grote schoenen aan heeft, volgens haar. Niet zo handig, maar opereren vindt ze niet nodig. Alleen als hij zijn poot echt niet meer gebruikt, is dat een teken van pijn en moet er alsnog worden geopereerd.

En daar ben ik blij om, want al gun ik hem een gewoon loopje, hij heeft de afgelopen maanden bewezen geen rust te kunnen nemen, ook niet als ik hem opsluit, dus ik vrees dat hij in de herstelperiode na de operatie de boel weer gewoon opnieuw zou afscheuren waardoor de operatie voor niks zou zijn geweest. En 8 weken in een bench is ook onwijs zielig.

Okee dan, Sammy moet het hier dus maar mee doen. Hij mag nu weer door het huis lopen en naar buiten. Maar die schutting is best hoog en springen doet hij weliswaar ondanks zijn belemmeringen, maar niet van harte. Ik wil niet dat hij steeds hard neerkomt als hij op de heen- en terugweg van de schutting springt. Dus heb ik het hem wat gemakkelijker gemaakt om de tuin te verlaten.

Je moet wat over hebben voor je kat…

(Overigens moet ik vrijdag toch weer terug naar de kliniek. Want de specialist zei dat er misschien wél wat te doen was aan de structurele prut in zijn oogje, ook al zei de dierenarts dat het waarschijnlijk iets chronisch is. Dus nu staat er een afspraak met een oogspecialist. :’-) )