Hoera, ik ben 10 kilo afgevallen! \o/

Begin juli was ik er klaar mee. Ik zat onderuit op de bank en ik voelde een vetrolletje in mijn nek. Yuck, irritant! Mijn kettinkjes zaten ineens ook best wel strak. Ik was al bezig er een extra stukje tussen te zetten om ze ruimer te maken, toen ik bij mezelf dacht: waar ben ik nou helemaal mee bezig?? Dit slaat natuurlijk nergens op!

Ik had ooit met mezelf afgesproken dat ik nooit meer dan 60 kilo mocht wegen. Als ik daarboven kwam, zou ik gaan afvallen. Nou, inmiddels zat ik al op de 65 kilo! Schandalig.

Het was niet eens vanwege corona. Ik ben weliswaar flink minder gaan bewegen omdat ik niet meer dagelijks naar mijn werk fiets, maar ik snoep ook minder omdat er minder sociale gelegenheden zijn zoals verjaardagsfeestjes, kampvuuravondjes op festivals, etentjes met vrienden, of traktaties op het werk. Ik ben niet gewend overdag te snacken, dus ben ook niet meer tussendoor gaan snoepen door het thuiswerken. Als ik het niet in huis haal, eet ik het ook niet op – simpel. Er is gewoon in de afgelopen jaren structureel steeds een heel klein beetje bij gekomen. Ja, als je ouder wordt dan word je meestal ietsje zwaarder, dat is niet helemaal te voorkomen, maar ik vind het geen excuus voor deze hoeveelheid erbij.

Ik sprak met mezelf af dat ik weer terug moest naar onder die 60 kilo. 5 Kilo eraf moest te doen zijn, toch?

Van vriendinnen had ik al eens over intermittent fasting gehoord. Dat klonk mij wel goed in de oren. Het is namelijk geen dieet: het gaat erom dat je enkel tussen bepaalde tijden van de dag eet en dus een langere tijd ‘vast’. Je kunt dat extreem doen, bijvoorbeeld een of twee complete dagen in de week volledig vasten, maar ook iedere dag een kortere duur. Het grote voordeel is dat je dus niet de hele tijd calorieën zit te tellen, of moeilijk moet doen met koken omdat je bepaalde dingen niet mag. Dat zou ik namelijk echt niet trekken.

Ik besloot dat alleen tussen 10.00 en 18.00 uur eten haalbaar zou moeten zijn. Ik eet ‘s avonds toch altijd al rond half 6, dus dat hoefde ik dan niet te vervroegen. ‘s Ochtends moest ik dan mijn ontbijt overslaan. Normaal gesproken at ik rond half 10 een stuk fruit; dat verschoof ik naar 10.00 uur. Om 12 uur nam ik gewoon lunch, rond half 3 weer een stuk fruit, en vervolgens rond half 6 dus avondeten.

In theorie mag je van de principes van intermittent fasting, tijdens de periode dat je wel mag eten, ook gewoon alles eten wat je wil. Maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat je je dan volledig volstouwt, door alles in te halen wat je gemist hebt. Dus ontbijt verzetten naar 10 uur heb ik niet gedaan, ik sloeg het echt over. Avondeten bleef ik gezond doen zoals ik altijd al deed, al maakte ik nog net iets minder vaak calorierijke maaltijden. En ik besloot ook in het geheel niet meer te snoepen, om het afvalproces wat te versnellen: niet alleen ‘s avonds niet meer, maar ook niet overdag (bijvoorbeeld een koekje als er bezoek is).

En dat werkte! De eerste weken viel ik gelijk een kilo per week af! Optimistisch dacht ik dat ik dus in een paar weekjes mijn doel om onder de 60 kilo te komen wel gehaald zou hebben. Helaas pindakaas natuurlijk, want na 3 kilo in 3 weken te zijn verloren, kwam ik op dat beruchte plateau en viel ik even niet meer af. Daarna ging het veel langzamer, met ongeveer een halve kilo per week. Maar toch, progressie!

Na een maand of twee had ik mijn doel bereikt! Hoera!

Mjah. Dat was eigenlijk helemaal niet zo moeilijk geweest. Maar om heel eerlijk te zijn: slank was ik nog steeds niet. Er kon best nog wel wat van af… Volgens de BMI-calculator is mijn streefgewicht (rekening houdend met mijn lengte én leeftijd) namelijk slechts 55 kilo. Aangezien ik nu toch bezig was, kon ik net zo goed nogmaals 5 kilo eraf proberen te krijgen… toch?

Die laatste 5 kilo gingen een stukje lastiger dan de eerste 5: ik ben veel vaker een tijdje stil blijven staan. Maar de aanhouder wint en vanochtend stond mijn weegschaal dan éindelijk op het juiste streepje!  

Ik heb er al met al dus dik 5 maanden over gedaan om 10 kilo af te vallen. Geen slechte score, zeker als je bedenkt dat dat 18% van mijn gewicht is. Er is bijna éénvijfde Lenny minder!  

De meeste mensen die ik de afgelopen tijd gezien heb is het niet zo opgevallen vermoed ik. Je ziet hoogstens wat in mijn gezicht (eindelijk weer een beetje jukbeenderen en kaaklijn in plaats van alleen maar een dikke poef… :-S), want winterkleding is natuurlijk best dik, en broekspijpen laten nou eenmaal niet zien dat er minder onder zit. Zelf merk ik het wel degelijk: inmiddels passen niet alleen mijn kettinkjes weer en zijn mijn broeken (veel!) te wijd, ook mijn horlogebandje kan ineens een gaatje strakker, en er zit ruimte rond mijn kuiten als ik laarsjes draag.

Helaas is mijn taille-omvang nog steeds iets te wijd: 82cm i.p.v. de maximale grens van 80cm, maar volgens mij is dat genetisch… ik weet niet of het haalbaar is om ook daar nog veel meer af te krijgen. Ik kan me namelijk niet eens meer herinneren dat ik ooit 55 kilo woog. Mijn laatste herinnering is aan 57 kilo en dat was volgens mij in mijn studententijd. Vermoedelijk zit ik nu dus op mijn gewicht van vóór de puberteit. Nou, op je 42e is dat best okee, toch?

Het is eigenlijk best wel makkelijk vol te houden geweest. Alleen ‘s ochtends voelde ik me regelmatig wat flauwtjes en had ik niet zo veel energie om aan de slag te gaan. Maar omdat ik toch thuiswerkte, had niemand last van eventuele hangry-buien.   Corona is wat dat betreft eigenlijk een ideaal moment om af te vallen, want alle sociale dingen vallen weg en dus zijn er minder verleidingen die je moet weerstaan! Bovendien ga ik amper nog de deur uit, dus ik kan altijd avondeten op het moment dat ik wil.

En suiker is echt domweg een verslaving en een gewoonte. Als ik ‘s avonds snoepte, dan had ik de volgende avond weer zin in iets te snaaien. Maar als ik me twee of drie dagen beheerste, had ik daarna helemaal niet meer zo’n snackbehoefte en lukte het prima om een avond op de bank door te komen zonder aan snoepen te denken! Je moet je lichaam blijkbaar gewoon resetten.

Ik heb dan ook bijna niet gezondigd. Alleen op speciale momenten, zoals op mijn verjaardag, met Sinterklaas, of tijdens een Heksengodinnenweekendje, mocht ik van mezelf wat snoepen. Op die manier blijft het ook speciaal en kan ik er echt naar uitkijken! (Opvallend: die zak chocoladepepernoten en het pak gevulde speculaas krijg ik inmiddels ook niet meer in één avondje weg!) Dat wil ik er graag inhouden. Na dit weekend ga ik weer beginnen met ontbijten. Snoepen blijf ik idealiter beperken tot speciale gelegenheden. Hopelijk blijf ik op die manier vanaf nu ook netjes op gewicht!