Tag: Bruiloft

Styling: succes!

Vandaag was poging twee om een kapsel & bijpassende make-up te laten zetten voor de bruiloft.

Toen ik binnenkwam, vertelde de kapster/visagiste enthousiast dat ze inmiddels een veel beter beeld had van wat ik wilde en dat de vorige keer dus zeker geen verspilde dag was geweest. En ze had een kapsel bedacht dat ik vast leuk zou vinden!

Prima, laten we het proberen.

En ze ging aan de slag. En ze was klaar. En ze gaf me de spiegel.

Fail.

Maar ik hield de moed erin en ik probeerde uit te leggen wat ik er wel en niet leuk aan vond.

Poging twee was helaas slechts een klein beetje beter. Ik deed mijn best om niet te wanhopen.

Maar gelukkig was deze dame uitgerust met een ijzersterk enthousiasme, en voor de derde keer stak ze mijn haar op. Dit resultaat kwam daadwerkelijk dicht bij wat ik leuk vond! Dus ik liet het haar verder afwerken met stijltang, haarlak en accessoires.

Het is niet helemaal hoe ik het in mijn hoofd had, en ik zou het niet zo van een plaatje hebben uitgekozen, maar ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat het niet beter gaat worden dan dit. Ik dacht altijd dat lang haar hebben een voordeel was bij bruidskapsels, maar dat geldt dus blijkbaar niet voor zeer lang, dun en daardoor één lengte haar. Volume is gewoon niet iets dat ik moet verwachten, tenzij ik poedelkrulletjes accepteer.
Volgens mij is het kapsel dat we nu hebben gekozen, het hoogst haalbare. Dus leg ik me daar bij neer. En het staat ook echt wel leuk hoor! (maar het is niet perfect ;-) )

De make-up ging wonderbaarlijk genoeg in 1x goed! Ze had inderdaad goed geluisterd wat ik de vorige keer zei en nu vond ik het heel erg mooi staan. Niet te onnatuurlijk, maar wel duidelijk feestelijk. Alleen de lipstick vond ik wat donker, maar volgens haar zou het erg goed staan als ik eenmaal de jurk aan zou hebben. Ach, als we na de fotosessie gaan lunchen, is alles toch al weer van m’n lippen af. Ik ken dat.

De hele sessie duurde ditmaal ‘slechts’ 4 uur, maar het voelde een stuk korter dan de vorige keer, toen ik er nog een uur langer zat. Ik ben erg blij met deze kapster/visagiste, want het is duidelijk iemand die niet stopt voordat het bruidje blij is met het eindresultaat. Zo iemand heb ik nodig :-)

We hadden het er nog over dat zij altijd de aanstaande bruid beter wil leren kennen, zodat ze de make-up en het kapsel op de persoonlijkheid kan afstemmen. Daarom plant ze ook altijd eerst een kennismakingsgesprek voordat er een proefsessie komt. Want anders is het makkelijk om een verkeerd beeld van iemand te hebben.
Ze vertelde dat ze op basis van mijn eerste mailtjes dacht dat ik een heel zakelijk, streng persoon was. Maar dat ik, toen ik eenmaal was geweest, eigenlijk een heel lief iemand bleek te zijn. Aww…

Ik hoor dat wel vaker, dat ik in het begin nogal koel en afstandelijk overkom. Eigenlijk helemaal  niet goed. Maar ik laat mensen nou eenmaal niet snel toe, ik ben daar erg selectief in. Weer iets waar ik aan moet werken.

Maar, ik kan weer iets van de bruiloft-to-do-list afstrepen! Zou het dan daadwerkelijk nog allemaal goed gaan komen…? :-)

The cake is not a lie

Voor iedereen die op zoek is naar een mooie bruidstaart: ga vooral niet in zee met Charissa van Droomtaarten.nl. Ze maakt vast prachtige en lekkere taarten, maar is totaal onbetrouwbaar wanneer het aankomt op afspraken.

Zoals ik al eerder vertelde, was het al een heel gedoe om uberhaupt een afspraak met haar te plannen. Volgens haar kwamen haar mailtjes niet bij ons aan. Nou ja goed, het zou een technisch probleem kunnen zijn. Maar ook op haar voicemail reageerde ze heel traag.

Toen kwam dus het punt dat ik op de afgesproken tijd voor een dichte voordeur stond en ze me doodleuk vertelde dat ze de afspraak echt wel af had gezegd (och, was de mail weer niet aangekomen?) en dat ze, by the way, inmiddels ook verhuisd was.

Ter compensatie hiervoor zou ze de week erna bij ons thuis langskomen. Prima.

Okee, toen volgde iets dat mijn schuld was: ik vergat haar ons adres door te geven. Maar in plaats van zelf even na te bellen, is ze er gewoon vanuit gegaan dat de afspraak niet doorging, dus toen ik er zelf alsnog aan dacht, had ze al helemaal niets voorbereid. En werd de afspraak verzet.

Vervolgens kreeg ik een sms-je: ze was vergeten dat ze op diezelfde avond al een afspraak met een ander bruidspaar had. Of we de afspraak weer konden verzetten?

Nou heb ik echt heel erg mijn best gedaan om geen Bridezilla te zijn. Maar het weekend daarop vernam ik van Inge dat ze precies wist over wie ik het had, aangezien zij vorig jaar voor haar bruiloft ook met Droomtaarten.nl in zee was gegaan… en ook zij had moeite gehad met de communicatie. Sterker nog: nadat ze een afspraak met haar hadden gehad en de taart hadden besproken, belde ze twee maanden voor hun bruiloft af met een smoes dat ze de taart toch niet ging maken!

Dat was de druppel. Al het vertrouwen dat ze iets ging opleveren op onze trouwdag was compleet weg. Droomtaarten.nl? Nachtmerrietaarten bedoel je!
Dus onze afspraak geannuleerd en snel op zoek naar een andere taartenbakster. Maar ja, tweeënhalve week voor je trouwdag nog iemand vinden die daar tijd voor heeft… da’s niet makkelijk. De meesten waren dan ook op vakantie, of helemaal volgeboekt.

Gelukkig vond ik uiteindelijk De Taartschuur. Die zit in Tiel en is dus zeer snel ter plaatse om de taart af te leveren (dus weinig bezorgkosten). Ze reageerde bijna direct op mijn mailtje, kon onze bestelling er nog wel tussen proppen, en had twee dagen later al tijd voor ons voor een afspraak!

Toen Mark en ik vandaag om 12 uur bij haar op de stoep stonden en ze niet thuis bleek, stond het zweet wel even in m’n handen…

Maar 10 minuutjes later kwam ze thuis van inkopen doen, verontschuldigde ze zich, en nam ons mee naar haar bakschuurtje achter het huis, waar we hebben besproken hoe de taart eruit moet komen te zien.

Aanstaande zondag rijden we nog even langs om twee verschillende smaakjes te proberen en dan wordt ‘ie definitief besteld! Yay! We can has cake!

Ook dit komt dus toch nog, op de valreep, goed… Het lijkt verdorie wel een test van mijn zenuwen, die bruiloft!

Mijn Alice in Wonderland vrijgezellenfeestje!

Als echte controlfreak wist ik vooraf al precies wanneer mijn vrijgezellenfeestje zou zijn. En ik had ook zelf bedacht (nou ja, een suggestie gegeven over) wat we gingen doen. Ik wilde namelijk al tijden heel graag eens een ‘tea party’ in Alice in Wonderland thema houden en mijn vrijgezellenfeestje leek me daarvoor de ideale gelegenheid.

Petra wilde gelukkig deze zware taak wel op zich nemen en schakelde de overige genodigden in voor hulp bij de voorbereidingen.

Ik wist alleen waar de Alice in Wonderland tea party plaats zou vinden (namelijk bij Yvonne in de tuin) en via een uitnodiging per post met een gedichtje erop, vernam ik dat ik er om 13.00 uur verwacht werd, maar verder had ik geen idee hoe ze de dag hadden ingevuld. Spannend!

Ze bleken zich allemaal echt onwijs voor mij te hebben uitgesloofd!!

Toen ik me op de afgesproken tijd in mijn zelfgenaaid Alice in Wonderland jurkje (en met een kater van de afgelopen nacht) meldde aan de voordeur, bleek dat ze een heel parcours voor me hadden uitgezet. Via allerlei bordjes met teksten als ‘This way’, ‘That way’, ‘Up’ en ‘Yonder’, werd ik over de stepstones in de voortuin geleid, waarbij ik langs allerlei supermooi geknutselde bewoners van Wonderland liep! Ik zag bread-and-butterflies, toetereendjes, trommelkikkers, momeraths en paddestoelen.

Waarna ik aankwam bij een metalen deurtje (met oogjes) dat leidde naar een konijnenhol (lees: een met zwart landbouwplastic omgetoverde zij-ingang van de achtertuin)! Daar moest ik natuurlijk doorheen.

Ook hier was de mate van detail super: er stond zelfs een leeg potje ‘orange marmelade’ op een plankje! Zoiets kan ik echt ontzettend waarderen.

Na de ‘val’ door het konijnenhol eindigde ik in de achtertuin, die prachtig versierd was met lampionnen. In het midden stond een grote tafel, overladen met de meest uiteenlopende theepotjes en ander servies en heerlijke hapjes, met daar omheen mijn vriendinnen. Verkleed en wel! Zelfs de niet-LARP’ers in de groep hadden zich uitgesloofd om een karakter uit Wonderland uit te beelden.

Dat was de start van een heerlijk middagje theeleuten en lekkere zelfgemaakte hapjes snaaien. Ondanks de misselijkheid van de kater heb ik toch nog flink wat weg weten te krijgen, vooral nadat ik eenmaal een paracetamolletje had geslikt :-)

Ook wat betreft de hapjes hadden ze zich namelijk niet ingehouden. Er waren onder andere appeltaartjes, muffins, fruitsalade, petit fourtjes, chocoladerotsjes, tomatenspiesjes en pruimentaart. Er waren koekjes in ruit-, hart-, klaver- en schoppenvorm. Potjes met hartensnoepjes. Rupsjes, muisjes en andere dingetjes gemaakt van marsepein. Een blik met likschelpen (verwijzend naar de oesters die de Walrus en de Timmerman aten). En nog veel meer. En natuurlijk alles met mooie ‘eat me’- en ‘drink me’-labels. Wat een plaatje! (Ik heb volgens mij wel twintig keer gevraagd of er wel voldoende foto’s van alles gemaakt waren)

Maar dat was nog niet genoeg, ze hadden ook nog activiteiten bedacht om tussen het eten door te doen.

Als eerste mochten we ‘de rozen rood verven’. Witte gipsen bloemen-op-stok werden erbij gehaald en kwasten werden uitgedeeld. Verven maar!

Daarna was het tijd voor een potje croquet. De roze plastic lawn flamingo’s werden uit het gras geplukt en gebruikt om een arm klein bondage-egelknuffeltje (pootjes aan het kopje vastgenaaid, want hij moest natuurlijk wel rollen) door metalen poortjes te meppen. Waarbij Peggy als Queen of Hearts willekeurig ‘Off with her head!’ mocht roepen :-)

Activiteit nummer 3: Mad Hatter hoedjes versieren! Lekker knoeien met lijm, glitters, lint, pluizige bolletjes, dooie boa’s en andere meuk. Het leverde natuurlijk de prachtigste creaties op.

 

En vlak voor het avondeten (ja, dat was er ook nog) speelden we een quiz. Iedereen had herinneringen / meegemaakte situaties van zichzelf met mij opgeschreven en de anderen moesten dan raden wat er precies was gebeurd om punten te verdienen. Zelfs ik wist niet alle antwoorden meer en het was een heerlijke trip down memory lane voor mij. Niet iedereen kon meelachen met de herinneringen omdat ze er niet allemaal bij waren geweest in die periode, maar ik moest natuurlijk achteraf alles aan de rest toelichten. Oh, en what happens in tea-party, stays in tea-party… (*mental note: nooit meer Zwusjes uitnodigen wanneer er om geheime gênante momenten gevraagd wordt*)  ;-)

De dag werd afgesloten met nog een kopje thee en de waterpijp van Caterpillar Marion.

De hele dag heb ik met een gigantische glimlach rondgelopen. Wat een onwijs leuke dag! Wat een details! Wat een lekker eten! Wat een prachtige rustgevende locatie! En het weer was ook simpelweg perfect: prima temperatuurtje, regelmatig een zonnetje en geen spatje regen.

Maar het allerleukste van de dag was eigenlijk het besef dat ik zo veel lieve vriendinnetjes heb die allemaal onwijs moeite hebben gedaan om er een superdag voor mij van te maken.

BESTE VRIJGEZELLENFEESTJE EVAH!!!!!!

De vrijgezellennacht

Zondag zou mijn vrijgezellenfeestje zijn: lekker rustig theedrinken met vriendinnen in Alice in Wonderland stijl, in plaats van in een konijnenpak bepaintbald worden, of zelf op straat geld moeten verdienen om de genuttigde alcohol terug te verdienen. Dacht ik.

Maar natuurlijk had ik niet gerekend op de evil zijde van mijn vriendinnengroepje: Peggy en Marion.

Mark had op zaterdag zijn vrijgezellenfeestje. Nadat de mannen na een dag vol hindernisparcoursen en bowlen, ‘s avonds hun spullen bij ons thuis waren komen dumpen om vervolgens te gaan stappen, had ik me met poes en een zak chips (en met nog drie lagen make-up en mijn haar in de laatste opsteekpoging) op de bank geïnstalleerd. Eindelijk na 3 weken weer eens een avondje niets!

*ding dong*

Ik schoof een geïrriteerde poes van schoot en liep naar de deur, verwachtend dat er weer een paar mannen voor de deur zouden staan die wat waren vergeten. Maar tot mijn verbazing stonden daar Peggy en Marion en vroegen ze of Mark en ik toevallig zin hadden om mee te gaan stappen? Euh, nou eerlijk gezegd niet echt nee; Mark was er dus niet en ik had net een zwaar vermoeiende dag achter de rug. Oh. Maar mochten ze dan wel even binnen komen? Natuurlijk, ditmaal wel!*

Of ze wat wilden drinken? Ja graag, en ze hadden wat ze wilden drinken zelf meegenomen. Oh? Het bleek een fles Bacardi plus alle benodigdheden om er een lekker mixje van te maken…  En toen viel ineens het kwartje en snapte ik hun bedoelingen :-)

De fles Bacardi trokken we in anderhalf uur leeg. Grotendeels door een rietje.

Mark had inmiddels vernomen dat er twee meiden vast begonnen waren met mijn vrijgezellenfeestje (het was immers na twaalven en dus officieel zondag) en vanaf dat moment kregen we vanuit de kroeg verzoekjes via SMS om foto’s van dronken meiden. Nou, daar moest natuurlijk iets tegenover staan. Dus ontvingen we foto’s van heren met onblootte tepels. Maar wij eisten kontjes. Anyway, jullie begrijpen dat het allemaal een beetje ontspoorde :-)

Toen de fles leeg was, besloot Peggy dat we naar de stad moesten om de kontjes in hoogst eigen persoon te bevoelen en belde ze de heren op om dit mee te delen. Die eigenlijk klaar waren met stappen en juist naar ons wilden toekomen. Neeee, dat was overduidelijk niet de bedoeling en ze beval hen om vooral in de kroeg te blijven. Ondanks mijn tegensputteren dirigeerde ze mij vervolgens naar boven, trok een rokje uit mijn klerenkast met de mededeling “Hier, trek dit aan” en stonden we voordat ik het wist buiten. Protesteren had niet zo veel zin, zeker niet aangezien ik inmiddels toch niet zo heel goed meer uit mijn woorden kwam :-P

Na een bumpy ride bij Peggy achterop de fiets (geen idee waarom ik niet mijn eigen fiets heb gepakt, en geen idee waarom ze het nodig vond om te versnellen voor alle drempels), belandden we bij de heren in de kroeg. Party time!!

Heel fout natuurlijk om Mark’s vrijgezellenfeestje te crashen, maar volgens mij hebben we bewezen dat met dames erbij alles veel leuker is en je ook prima heel stout met anderen kunt dansen terwijl je verloofde erbij staat :-P

Er is een hoop belastend materiaal verzameld via mobieltjes, maar gelukkig door zowel de dames als de heren, zodat geen van beide partijen de boel online zal zetten uit angst voor wraak :twisted:

Tegen een uur of 5 werden we door het personeel als laatste aanwezigen de tent uitgewerkt. Hee, wie zegt er dat 30-plussers niet meer kunnen feesten??

Toen besloot iemand dat het tijd was voor het bewonderen van de zonsopgang aan de Waal.

En vervolgens bleek dat de heren geen vervoer terug naar huis hadden en mijn dames de andere kant op moesten fietsen om thuis te komen. De heren waren al gaan lopen terwijl ik met de dames de fietsen ging ophalen, toen ik me pas realiseerde dat ik dus in m’n eentje naar huis zou mogen lopen. Argh! Uiteindelijk hebben mijn vriendinnetjes me toch achterop de fiets genomen en halverwege de route bij de heren afgezet, waarna ik met Mark en de mannen die bij ons zouden blijven slapen, verder naar huis ben gelopen.

Om 6 uur ‘s ochtends kwamen we eindelijk thuis en crashten we ons bed in. Waarna ik na een paar uur alweer moest opstaan om op tijd op mijn officiële vrijgezellenfeestje te zijn… mreuh!

Jaja, van je vriendinnen moet je het hebben. Ze zijn pure evil. Maar wel lief. En ik heb me onwijs vermaakt, dus ik ben heel dankbaar dat ze me toch nog van de bank hebben weten te sleuren. Dankjewel, dames! :-)

* De dames refereerden bewust naar een gebeurtenis van een paar jaar geleden. Toen wij nog in het centrum woonden hebben ze het eens gepresteerd om rond een uur of 4 ‘s nachts behoorlijk dronken bij ons aan te bellen om te vragen of we mee gingen stappen, en zo niet, of ze even gezellig binnen konden komen, en waren ze stomverbaasd dat ik dat, nog half slapend, weigerde omdat we om half 7 alweer op moesten :-P

Mission: unaccomplished

8.30 uur: ophalen trouwjurk

Precies op tijd stond ik bij de bruidsboetiek. De jurk was klaar en zag er mooi uit! Na het wederom bedwingen van de neiging om de asymmetrische onderdelen recht te trekken, gaf ik akkoord en werd de jurk ingepakt. Restantbedrag afrekenen en.. ik had een trouwjurk!!

Mission: accomplished!

9.30 uur: de stad in om een bijpassende stropdas voor Mark te scoren

DO
“Goedemorgen, ik ben op zoek naar een stropdas in de kleur [censuur].”
“Een [censuur] stropdas? Oh, eh, nee, die hebben we niet. Die kleur is momenteel niet in de mode. Je zou het heel misschien bij [een andere zaak] kunnen proberen…?”
LOOP UNTIL resterende winkels=0

Mission: unaccomplished

11.00 uur: Afspraak in Arnhem om de bruidstaart te kiezen en voor te proeven

*ding dong*
“…”
*ding dong*
“…”
*tring tring*
“Hallo, met [taartenbakster]”
“Hallo, met Lenny. Ik sta voor uw deur. Wij hadden toch een afspraak…?”
“Euh.. oh… maar die had ik toch afgezegd?”
“Ik weet van niets…”
“Ohw… ik heb twee weken geleden gemaild of we een andere dag konden prikken. Ik vond het al vreemd dat ik niets meer van je had gehoord.”

Godverdegodver… Het was al eerder mis gegaan met de communicatie toen ik deze proefafspraak wilde inplannen. Toen hoorde ik ook al steeds niets van haar en reageerde ze ook niet op mijn voicemails. Net toen ik op het punt stond om naar een ander bedrijf te gaan, reageerde ze en planden we alsnog een afspraak in. Maar nu is er dus weer gezeik (oh ja, ze was ook verhuisd dus ik stond sowieso voor het verkeerde huis…). Als je weet dat het al meerdere keren mis is gegaan met de mail en je hoort 2 weken niets, dan bel je toch even ter bevestiging??

Nu komt ze, ter compensatie, a.s. dinsdag bij ons thuis langs. Maar ik weet eigenlijk niet meer of ik wel met haar in zee moet gaan. Haar website had de allermooiste taarten en precies wat ik zocht. En ze zal ook vast heel goed zijn in het maken van taarten. Maar ik moet er ook op kunnen vertrouwen dat ze daadwerkelijk iets levert op onze trouwdag… en dat vertrouwen heb ik niet echt meer.

Mission: unaccomplished

14.00 uur: Afspraak proefkapsel & proefmake-up

Aangezien ik net op tijd mijn trouwjurk had gekregen, kon ik die meenemen naar de afspraak en laten zien met welke kleur de make-up moest matchen en bij welke jurk-vorm het kapsel moest passen. We probeerden een kleur oogschaduw die ongeveer overeenkwam met de jurk.

Maar de manier waarop ze me had opgemaakt, vond ik helemaal niets. Er was een donker, naar beneden lopend vlak om m’n oog te zien. Het leek net alsof ik een blauw oog had!

Volgende poging op het andere oog: een neutrale kleur. Maar die zag je nauwelijks, het was helemaal niet bijzonder.

En zo ging het nog een paar keer door. Spul eraf halen en opnieuw. Bestaande make-up bijwerken. Eyeliner proberen in plaats van oogpotlood. Maar het paste allemaal totaal niet bij mij en op een gegeven moment zag ik het ook niet meer. We besloten om maar even verder te gaan met het kapsel en de make-up later af te maken.

Ze had verschillende soorten krulspelen in m’n haar gedaan om te kijken welke het beste pakte. Welgeteld 1 van de 6 rollers had effect… en dat waren dan ook gelijk behoorlijk fijne krulletjes. Niet echt wat ik wilde, maar goed, ik zag het wel even aan. Ze stak m’n haar op ongeveer volgens de afbeeldingen die ik had meegenomen en liet het resultaat zien. Ik schrok me dood. Nu leek ik een gefrituurde poedel met een blauw oog.

Ik heb er uiteindelijk 5 (!) uur gezeten waarin ze ook ongeveer 5x m’n haar opnieuw heeft gedaan. Volgens haar heb ik erg moeilijk haar omdat het zo lang, slap en allemaal op dezelfde lengte is. Tsja, dat dat wist ik al. Uiteindelijk kwam de manier van opsteken enigszins in de buurt van wat ik in m’n hoofd had, maar omdat er al zo veel krullen en haarlak in zat, werd het pluizen alleen maar erger. Volgens haar kwam het allemaal goed als ze het straks in 1x goed kon doen en moest ik hier gewoon even doorheen kijken. Maar dat lukte me dus niet.

Ik dacht in het begin dat het wel lekker zou zijn om even verplicht tot rust te komen en vertroeteld te worden in die stoel, maar na 2 uur gesjor aan m’n haar en gefrut aan m’n oogleden was ik er al helemaal klaar mee. Ik ben geen meisje-meisje, ik hou daar gewoon niet van. En toen waren we nog lang niet klaar.

De kapster/visagiste was gelukkig heel geduldig en bleef het opnieuw proberen totdat ik tevreden was. In haar plaats was ik al gillend weggerend denk ik. Maar na 5 uur leek het ons toch allebei beter om het maar af te ronden en de boel te laten bezinken.

Ik heb gevraagd om een tweede proefafspraak. Dat is niet gebruikelijk en kost me wel weer een extra bedrag, maar op dit moment heb ik er onvoldoende vertrouwen in dat het wel goed komt op de trouwdag zelf. I WILL BE PRETTY, DAMNIT!

Mission: unaccomplished

Dus tsja. Vanaf nu is het officieel en kan ik het niet meer ontkennen: ik ben gepromoveerd tot Bridezilla. Go me :-(

 

Bloed prikken & stof spelden

Gisteren toch maar weer even met Zulay naar de dierenarts geweest. Ik was bang dat ze verder was afgevallen, maar onze weegschaal is niet zo precies als die bij de dokter.

Daar bleek ze gelukkig nauwelijks meer afgevallen te zijn in de afgelopen maand, maar ze hebben toch maar even bloed geprikt. Arm beestje, er werd een hele pluk haar uit haar befje weggeschoren, waarna er een heel vies ruikend spulletje op werd gespoten ter ontsmetting (thuis is ze zeker een kwartier bezig geweest met het geurtje er weer aflikken).

In het reismandje zitten vond ze vanzelfsprekend ook helemaal niet leuk, maar het moest toch even omdat we een half uur moesten wachten op de uitslag. Iedereen die in de wachtkamer zat, riep ‘oooh’ en ‘awwww’ door haar zielige mauwtjes (ja, daar is ze heel goed in!)

De uitslag bracht geen verontrustend nieuws: ze heeft geen standaard ouderdomskwaaltjes. Wel waren twee waarden iets aan de lage kant, maar het was onduidelijk waar dat aan lag. Omdat ze ook een verharding in haar darmpjes heeft, moet ik haar de komende week maar op de gok een antibioticakuurtje geven, voor het geval het de naweeën van iets anders zijn die niet weggaan. En na deze week moet ik beoordelen of ze niet verder vermagerd is en of ze wat minder sloom is geworden. Lekker dan, in een week tijd zie je nauwelijks verschil in gewicht en ‘sloom’ is haar standaard modus operandi…

Daarna is het afwegen: kijken we het nog even aan, of laten we een echo maken?

Blijkbaar is het maken van een echo bij dieren erg moeilijk, dus is er een specialist die daarvoor van kliniek naar kliniek reist en slechts op enkele momenten in het jaar aanwezig is. Eind juli is hij weer bij onze kliniek.

Moeilijk hoor, want omdat we Zulay nog geen twee jaar geleden uit het asiel hebben gehaald, weten we niet of ze ander gedrag vertoont dan vroeger en ook niet precies hoe oud ze is. En omdat ze niet kan praten en katten notoir zijn in het verbergen van ziektes, is het ook heel lastig om te beoordelen of we het even aan moeten kijken en het vanzelf goed komt, of dat er echt iets aan de hand is.
Ik denk toch dat ik liever te veel laat onderzoeken, dan dat er achteraf toch iets aan de hand blijkt te zijn en we te laat zijn met ingrijpen; dat zou ik mezelf nooit vergeven.

In other news: gisteren ook mijn trouwjurk verder laten afspelden en onderaan korter laten knippen (wat een stof kwam daar uit…). Ik vind ‘m gelukkig ook de tweede keer nog steeds mooi en kreeg weer bewonderende blikken van binnenkomende anderen. Wat wel erg wennen is, is dat de jurk asymmetrisch is. Ik ben zelf extreem gevoelig voor niet-matchende dingen, dus ik zat de hele tijd te kijken of de zoom wel recht was, de plooi niet op de verkeerde hoogte hing en waarom de sleep een bepaalde kant op trok. Maar dat hoort dus. En de plooien (‘draperieën’) hangen ook iedere keer net ietsje anders en verschuiven tijdens het lopen. Zucht. Wat dat betreft is het niet helemaal de juiste jurk voor iemand als ik  :-P
Er zit een kleine sleep aan, waar ik niet echt fan van ben (sorry, mam), maar de verkoopster maakt er ook zo’n ophanglusje in, zodat ik wel in de jurk kan dansen zonder dat iedereen (inclusief ik) op de stof gaat staan. Zo kan ik de jurk misschien ook nog een keer voor een LARP aan.
Zaterdag is hij als het goed is helemaal af en kan ik ‘m precies op tijd voor de kapsel- en make-upsessie ophalen!

De BABS

Bij de gemeente Neder-Betuwe mag je een voorkeur doorgeven wie je als BABS (Bijzonder Ambtenaar Burgerlijke Stand) wil voor je huwelijk. Maar op hun website stonden alleen maar hun namen. Tsja, hoe moet je daar nou uit kiezen? Dus belde ik hen met de mededeling dat we iemand wilden ‘die niet al te formeel of gelovig is, en open staat voor eigen inbreng’. En daar zouden ze ons mee matchen.

Vorige week belde de aan ons toegewezen BABS ons op om een afspraak te maken. Normaal gesproken doe je dat 1 a 2 weken voor de bruiloft, maar omdat alle drie onze agenda’s een drama bleken, was gisteravond zowat de enige mogelijkheid! Dus dan maar wat eerder. Zo ben ik ook weer gerustgesteld omdat ik op tijd weet wat precies de bedoeling is en er weer iets van de to-do lijst gevinkt kan worden ;-)

Normaal gesproken komt je trouwambtenaar bij je thuis langs, maar omdat we niet in onze eigen woonplaats trouwen besloten we elkaar halverwege op een terras te ontmoeten.

Vooraf was ik een beetje nerveus over wie we zouden krijgen en of het wel zou klikken. Wie weet stond hij of zij wel helemaal niet open voor al onze eigen ideeën, die, toegegeven, nogal afwijken van de standaard ceremonie. Maar gelukkig bleek het een ontzettend leuk mens te zijn die alles wat we aandroegen hélemaal gewéldig vond.

Het was echt zo’n mensen-mens type, die niets leuker vindt dan andere mensen leren kennen. Ze ratelde vrolijk door over vanalles en nogwat en we moesten af en toe ons best doen om haar te onderbreken om hier en daar wat te nuanceren of aan te vullen. Maar ze heeft ook echt de tijd voor ons genomen zodat wij ons eigen verhaal konden doen. We hebben zeker 2,5 uur op dat terras gezeten en ze heeft vellen volgeschreven!

Zelf had ze volgens mij ook niet verwacht zo veel te schrijven. Haar voorgedrukte velden bleken al direct veel te klein voor al onze hobbies :-P  (“LARP…? Hoe spel je jiu-jitsu? En je speelt doedelzak??”) Toen ik opmerkte dat we standaard verhaaltjes over de trouwlocatie en de omgeving niet zo zagen zitten, riep ze meteen dat ze dat alleen deed als er tijdens zo’n gesprek als dit, niets uit het bruidspaar kwam, maar dat ze voor ons ruim genoeg materiaal had om er een leuke speech van te maken.

Van ons handvastkoord stond ze helemaal paf en ze vroeg meteen of ze van onze ceremonie een foto mocht hebben voor op haar nieuwe website, want dit was toch wel zoooo bijzonder en zooo uniek, dat had ze nog noooit meegemaakt! :-P

Het arme mens moet haar standaard praatjesopbouw ook nog best wel gaan omgooien voor ons, want blijkbaar is het normaal dat je eerst het ja-woord geeft en officieel getrouwd wordt, en daarna pas de ringen uitwisselt. Ik had in mijn hoofd dat je bij het ‘ja’-zeggen al de ring om de ander z’n hand schuift, maar blijkbaar is dat niet gebruikelijk. Maar ik wil graag de handvasting doen tijdens het ja-woord, niet als los ritueel er achteraan. Dan is het voor mijn gevoel namelijk veel symbolischer. Gelukkig deed ze ook daar niet al te moeilijk over en ging ze bedenken hoe ze dit kon integreren met het officiële juridische praatje.

Desondanks zullen we onze ceremonie toch nog een klein beetje moeten aanpassen. We wilden namelijk onze handen laten vastbinden terwijl we naast elkaar staan, en dan het koord om beide polsen tegelijk wikkelen (linkerhand van de ene, rechter van de andere). Maar wat blijkt: je bent wettelijk verplicht om elkaar de rechterhand te geven tijdens het ja-woord! Wat is dat nou weer voor archaïsche onzin… Gelukkig mocht ‘elkaars rechterpols vasthouden’ ook nog wel, zodat we wel nog wat ruimte hebben om onze armen daadwerkelijk aan elkaar vast te binden :-P

Wat blijkbaar ook gebruikelijk is, is dat de bruid bij binnenkomst rechts van de bruidegom loopt, en als je eenmaal getrouwd bent, je andersom de zaal verlaat. Voor degenen die deze etiquette kennen: verwacht niet dat wij ons hier bewust aan gaan houden, want zoiets interesseert me dus werkelijk geen hol :-P  (er zijn vast ook regels aan welke kant mijn pappie moet staan als hij me weggeeft enzo… ik ga niet eens de moeite doen om ze op te zoeken).

We hebben ook nog wat huiswerkopdrachtjes meegekregen voor dingen die we op papier moeten zetten en naar haar moeten mailen voor in de speech.
Ben erg benieuwd waar ze mee komt! We hebben er in ieder geval een goed gevoel over.

I can has wedding dress!!

Een last is van mijn schouders gevallen. Ik heb een trouwjurk gevonden!! En jawel – het is nog een gekleurde ook!

Vanochtend met mijn mammie vol goede hoop naar Assepoester gereden. Bij binnenkomst nam de hoop verder toe: oeh, kleurtjes!!

Met mijn moodboard in de hand ging ik naar een verkoopster. Die meteen alle hoop de kop indrukte. “Een wijd uitlopende jurk? Een organza laagje? Nee, zoiets hebben we helemaal niet. Dat is klassiek en wij hebben alleen strakke modellen in kleur. Of je moet een witte jurk nemen”.

Oh.

Zelf maar eens even met mammie tussen de rekken geneusd en wat aangetrokken, maar er zat geen enkel model tussen dat me beviel. Ze waren ook bijna allemaal van hetzelfde soort stof gemaakt – eentje die ik niet mooi vond. Het waren meer avondjurken dan trouwjurken en bovendien liet de kwaliteit van de afwerking duidelijk te wensen over. Mijn moeder constateerde dat het winkelpersoneel ook niet bepaald netjes omging met de kleding – ze zag een verkoopster tot tweemaal toe bovenop een sleep gaan staan. Terwijl je deze kleding direct van het rek koopt.

Teleurgesteld verliet ik de winkel. Als ik hier al niet kon slagen, hoe groot was de kans dan dat ik ergens anders nog een gekleurde jurk zou kunnen vinden?
Blijkbaar is het zo dat je OF witte jurken met een klassiek model hebt, OF gekleurde jurken met een modern model. Een gekleurde jurk met klassiek model is blijkbaar niet beschikbaar. Wie wil dat nou?? Nou ja, ik dus…

Dan maar naar de tweede winkel op ons lijstje: La Soiree. Die zat lekker makkelijk in Nijmegen.

Helaas zei de verkoopster dat ze recentelijk heel veel gekleurde jurken had verkocht en dat ze er nu niet meer zo veel had hangen. Wel zag ik een erg mooi wit exemplaar, die behoorlijk leek op het model dat ik had laten ontwerpen. En hij stond me ook erg goed! Zou dit ‘m dan maar worden?

Toch nog even die anderen passen.

Eén van de gekleurde jurken die ze voor me uit het rek had getrokken, had nogal prominent aanwezige decoraties, wat ik niet zo heel mooi vond. Maar toch maar even aangedaan.

Toen ik ‘m eenmaal aan had, viel het eigenlijk heel erg mee en bleek de decoratie juist mooi te zijn!
Alleen de onderkant van de jurk was behoorlijk aanwezig en niet mijn smaak. Jammer, want de kleur was echt helemaal goed en paste perfect bij mij!
Maar hij was natuurlijk ook veel te lang. Toen de verkoopster de overtollige stof wegfrotte, werd ook de vorm al een stukje mooier.
Maar ja, uit een opening aan de zijkant stak een hoop zwarte tule. Tule vind ik verschrikkelijk goedkoop uitzien! Ik associeer het bovendien met carnaval. Kant en tule wil ik absoluut niet in m’n trouwjurk hebben. Dus dan toch maar niet deze jurk.
Maar, zei de verkoopster, die tule kan ik er ook tussenuit knippen hoor! En ze moffelde het spul uit beeld.
En toen werd het ineens een heel andere jurk. En vond ik ‘m eigenlijk best wel mooi…

En de plooien dan? Kunnen die ook op een andere hoogte? En kan er een extra plooi aan de achterkant, zodat de sleep een iets andere vorm krijgt?

Ja hoor, dan kon ook.

En zo transformeerde de perfect gekleurde jurk met ‘mwah’-model, stapje voor stapje in een jurk die ik wilde hebben! Mijn gezicht werd ook steeds blijer naarmate er meer spelden in gingen :-)

Dus ik heb ‘m gekocht!

Meteen helemaal op maat laten afspelden en de afspraak bij de derde winkel op ons lijstje afgebeld. Volgende week donderdag mag ik nog een keer langskomen voor een tweede pas- en speldsessie (ik ga nu bovenop het ontwikkelproces zitten! Geen verrassingen meer voor mij!). En wellicht is hij dan dat erna weekend klaar! En hoef ik mijn proefmake-up en proefkapsel afspraak niet eens te verzetten! Yay! I CAN HAS WEDDING DRESS!!

Het is niet mijn droomjurk. Ik heb niet gehuild van vreugde en prinsessengevoel toen ik ‘m aan had (maar mammie had gelijk dat ik daar ook niet het type voor ben. Ik huil alleen als iets niet goed is ;-) ). Maar hij is wel heel mooi en bijzonder en hij past heel goed bij mij als persoon! Bovendien heb ik door alle wijzigingen toch nog een beetje het gevoel dat ik ‘m naar mijn wens ontworpen heb ;-)

Er zit nog steeds tule in, maar die dient ter opvulling (geen stijve hoepel nodig!) en zie je als het goed is niet zitten, dus da’s niet erg.

Ook een overtuigende factor: toen ik zowat in de etalage stond om de jurk bij daglicht te zien, liep er een stelletje langs dat zich tijdens het lopen omdraaide, de pas vertraagde en maar bleef kijken. De jongen stak vervolgens zéér breed glimlachend zijn duim naar me op. Ook door externe partijen goedgekeurd dus! :-)

De prijs was wel hoog: €1495,- euro… Maar, omdat het een showmodel was en de nieuwe collectie eraan kwam, kon ze me 30% (!) korting geven. Voor het doen van aanpassingen op afgeprijsde jurken berekende ze normaal gesproken wel kosten. Maar vooruit… even het resterende bedrag mooi afronden… okee, dan maakte ze er 4 euro van. Ehm… wat…?? Whaaa!!! Akkoord!! :-)

Enige probleempje: de kleur matcht niet super met Mark zijn pak. Het vloekt niet, maar het is ook geen optimale combinatie. Eens even kijken of we daar met accessoires nog wat aan kunnen doen.

Mijn eigen Alice in Wonderland jurk!

Ditmaal goed nieuws op het jurkenfront: mijn Alice in Wonderland jurkje is af!

Als authentieke controlfreak heb ik tegen alle tradities in, van tevoren aangegeven wat mij leuk zou lijken voor mijn vrijgezellenfeestje. Een Mad Tea Party!

De meest populaire pagina van mijn website is een lijst met tips voor een Alice in Wonderland themafeestje, maar ik heb zoiets nog nooit daadwerkelijk zelf gedaan. En mijn vrijgezellenfeestje leek me daar de ideale gelegenheid voor! Gelukkig zag Petra het ook wel zitten om dit te regelen en is ze voor me aan de slag gegaan. Behalve het thema, de datum en de locatie weet ik verder niets hoor… het is dus nog wel enigszins een verrassing wat het uiteindelijk wordt. ;-)

Geen idee dus of mensen in kostuum komen, maar ik vind dat ik toch wel op z’n minst zelf in een Alice jurkje op moet komen draven. En zeg nou zelf: een redelijk ervaren naaister die Alice in Wonderland liefhebber is, die geen Alice jurkje heeft?? Schandalig.
Bovendien, op vrijgezellenfeestjes is het gebruikelijk dat je in een of ander lullig kostuum wordt gehesen, dus dan kan ik er beter zelf voor zorgen, toch? ;-)

Dus bestelde ik een patroon en ging ik aan de slag.

Omdat ik niet alleen een controlfreak, maar ook een pietje-precies ben, wilde ik het jurkje zo exact mogelijk laten lijken op die in de illustraties uit het boek. Dat bleek wat eenvoudiger gedacht dan uitgevoerd…

Er zijn namelijk meerdere versies in omloop. In Alice’s Adventures in Wonderland blijkt Alice een net iets ander jurkje aan te hebben dan in het vervolg, Through the Looking Glass and what Alice found there:

 

In het tweede deel zitten er o.a. ineens ruches om het schortje, draagt ze gestreepte kousen en heeft ze een haarband in. En nog een paar andere details.

In The Nursery Alice, een verkorte versie van Alice’s Adventures in Wonderland voor de allerkleinsten, waren de afbeeldingen voor het eerst ingekleurd. Ik dacht dat ik op basis daarvan dus de kleur van de jurk kon bepalen. Maar ook hier bleek ze ineens wat anders aan te hebben!

Er zit ineens een of andere lap stof met strik onder haar schortje door. En de haarband is een strik geworden. En waar komen al die rechte plooien in haar jurkje vandaan? Argh!

Verder is in latere uitgaven van de Alice boeken de geel/oranje jurk blauw geworden. In de ene versie met blauwe lijntjes op het schortje (en gestreepte kousen!), in de andere versie met rode (en half-hoge kousen!). Disney heeft dit blauwe jurkje overigens overgenomen, en daardoor denkt iedereen nu dat Alice’s jurkje oorspronkelijk blauw was. Maar daar valt dus over te twisten.

Ik besloot voor de allereerste gekleurde versie te gaan – geel/oranje dus. Alleen was die kleur niet te vinden en is het een knalgele stof geworden. Achteraf gezien had ik dan misschien toch beter voor blauw kunnen gaan, maar goed.

Verder heb ik gekozen om de versie van Through the Looking Glass te maken. Daar is Alice 7,5 jaar oud, terwijl ze in het eerste boek 7 jaar is. En aangezien ik als 31-jarige voor minder dan een kwart van mijn leeftijd moet gaan doorgaan, leek het me verstandig om de oudste versie te kiezen ;-) (en bovendien vond ik die ook net wat leuker).

Tadaaaaaa:

Hij is echt extreem over-de-top-schattig geworden… Die pofmouwtjes!! :-O

Bij nader inzien moet ik een maillot kopen met iets subtielere strepen. En in het blauw in plaats van zwart. Maar ik heb al best lang moeten zoeken om deze te vinden.

(En ja, ik moet naar de kapper. Maar ik mag niets laten knippen tot mijn proefkapselafspraak geweest is)

Ik kan inmiddels ook geen rimpels meer zien. Man, ik heb in al mijn naaiprojecten samen nog nooit zo veel gerimpeld als in dit kostuum! Rimpelen van de mouwtjes van het jurkje, rimpelen van de mouwtjes van het schortje, rimpelen van de taille van het jurkje, rimpelen van het midden van het schortje, rimpelen van de ruches… aaahhh!!

Hij is niet helemaal perfect volgens het plaatje. Zoals ik al zei klopt de kleur niet helemaal, maar ik merkte ook te laat op dat ik de rand van het schortje bovenin hoekig heb gemaakt in plaats van rond.
Verder bleek bij het bestuderen van de illustraties dat haar schortje helemaal geen achterkant heeft!! Terwijl het onmogelijk is dat het ding alleen met een koordje in de nek vastzit, want dan zou er geen plek zijn om die mouwtjes aan vast te zetten. De illustrator is dus ook niet heel erg realistisch geweest. In het patroon dat ik kocht, hadden ze zich er ook gemakkelijk vanaf gemaakt: daar zat de bovenkant van het schortje gewoon in de schoudernaad vastgenaaid, zodat er helemaal geen achterkant was… lekker dan. Dus heb ik maar van die rechte bandjes erin genaaid. Niet volgens de illustratie, maar een zwevend schortje kan nu eenmaal niet.

Het is in ieder geval een stuk authentieker dan de meeste filmversies die je ziet. Die uit 1999 komt nog wel het meest in de buurt.

Dankzij mijn naaijuf heb ik ook nog iets geleerd: die zwarte streepjes aan de onderkant van de jurk zijn geen decoratieve streepjes, maar plooien. Omdat kinderen zo snel uit hun kleren groeien, namen ze zo’n jurkje vaak op door er een paar plooien in te naaien. Als het kind was gegroeid, haalden ze er een of meerdere weer los zodat de jurk langer werd!
Dat hoorde ik pas nadat ik de jurk al gezoomd had, dus moest ik er weer een stuk onder aan zetten, om genoeg stof te hebben voor de plooien. Met wat gepriegel heb ik die extra naad weggewerkt in de plooien. Vandaar dat de onderste plooi iets korter en donkerder is dan de rest. Maar goed.

Ondanks de kleine afwijkingen ben ik wel blij met het resultaat. Toen ik halverwege was noemde ik de jurk nog ‘het grote gele gevaar’, maar nu er een schortje met mouwtjes overheen zit, valt het weer mee.

En nu heb ik zin in mijn vrijgezellenfeestje!!

Mijn eerste keer

Zojuist voor het eerst naar een bruidsboetiek geweest. Het ging eigenlijk precies zoals ik verwachtte.

Van tevoren had ik gebeld of het zin had om een afspraak te maken, vanwege de korte termijn. Nee, geen probleem, ze hadden diverse dingen in kleur die op voorraad waren.
Maar toen ik de dame in de boetiek vertelde wat ik wilde en op welke termijn, werd ze zenuwachtig. En moest ze even bellen.

Wat bleek: de kerel die ik aan de lijn had gehad, had inderdaad gezegd dat ze jurken in kleur hadden. Waarmee hij bedoelde: jurken met gekleurde accessoires. Denk aan een kanten versiering, of een roosje op de rok. Mjah.

Dus probeerde ik het concept ‘gekleurde jurk’ aan de dame in de winkel uit te leggen. Ze keek wanhopig.

“We hebben deze wel… die heeft een kanten randje met wat zwart erop…?”

“Ja, maar die jurk is wit”

“En wat vind je dan van deze?”

“Dat is ivoor. Dat valt bij mij ook onder ‘wit'”.

“Oh, wat dacht je dan van deze?”

“Euh… die is ook wit”

“Wit? Neeeeeee…. deze is goud-achtig! Een beetje bronzig!”

“…”

“Wat voor kleuren vind je mooi dan?”

“Nou… dat maakt nog niet eens zo veel uit. Als het me maar mooi staat. Behalve roze.”

“We hebben wel een jurk in ongeveer deze kleur?” *wijst naar gordijnen van het pashokje*

“Zalmroze….?”

“Nee, dat is… nou ja… een soort… ehm… ”

Ach ja. Ze adviseerde me uiteindelijk om maar eens te gaan kijken bij Assepoester in Arnhem, dus dat versterkt mijn hoop dat ik daar wel ga slagen.

Verder heb ik ook gemerkt dat ik altijd wel ‘iets’ ga kunnen vinden. Lang leve mijn figuur, dat (nou okee dan, met wat hulp van een torseletje) eigenlijk overal wel in staat. Behalve van die zeemeerminmodellen, maar die hoef ik sowieso niet. Ik heb diverse strapless witte jurken aan gehad die me best wel mooi stonden en waar ik niet het gevoel bij had voor schut te lopen. Dus misschien kan ik toch nog enigszins kritisch zijn en even doorzoeken totdat ik iets vind waar ik écht blij mee ben. Lukt het niet, kan ik altijd nog voor een standaard witte jurk gaan.

En ook al ben ik niet geslaagd bij deze boetiek, de verkoopster was zo aardig me aan te bieden dat ik, bij wijze van uitzondering, ook een jurk van een andere winkel bij hun naaiatelier mocht laten vermaken, in het geval de betreffende winkel deze service niet aanbood.

Wordt vervolgd op donderdag!