Ken je dat? Je ziet in de winkel een fantastisch stofje liggen waar je inspiratie van krijgt, alleen heb je geen concreet naaiproject op de planning staan. Maar de mogelijkheden zijn eindeloos en dit stofje is zo fijn dat je het nu gewoon móét meenemen, want je zult zien, als je straks iets wil maken dan is dit niet meer te vinden!

Waarna het lapje stof oneindig in je kast blijft liggen. En die kast steeds verder gaat uitpuilen.

De vorige naailes vroeg ik aan mijn juf om extra huiswerk, en beklaagde ik me erover dat ik weinig te doen had op het moment vanwege corona. “Ga wat naaien”, was haar simpele antwoord.

Tsja, waarom ook niet. Ik had afgelopen zomer mijn best gedaan om diverse naaiprojectjes, zoals een winterjas, af te ronden voordat mijn opleiding zou beginnen. Want dan had ik vast al mijn tijd nodig voor huiswerkopdrachten. Maar dat valt (vooralsnog) heel erg mee.

Ik besloot dat het tijd werd om al die lapjes waar ik ooit iets mee wilde, daadwerkelijk te gaan gebruiken. Het eerste lapje dat ik uit de kast toverde, was een prachtige zachte groene stof. Eigenlijk bedoeld voor een fantasy LARP-outfit, of iets voor Castlefest. Maar dat laatste heeft nu weinig zin en ik doe eigenlijk geen fantasy LARPs meer.

Op mijn Pinterestbord trof ik een trui aan die ik ooit van een kledingsite had opgeslagen. Zo’n Wish-achtige site, waarvan je altijd maar moet afwachten of het originele ontwerpen zijn of gejatte kopieën en waar ik dus niet van zou bestellen. Bovendien kon ik aan het plaatje wel zien dat dit model mij waarschijnlijk niet ging passen – perfect voor lange slanke meisjes met poppenarmpjes, maar ongeschikt voor iemand als ik met flinke schouders en bovenarmen.

Op zich vind ik andermans ontwerp namaken niet zo netjes, maar als ik het kledingstuk sowieso niet zou kopen, en ik het alleen maak om zelf te dragen, dan verliest niemand er geld op als ik het wel doe. Zo maakte ik al eens globaal een trui na van een niet meer te achterhalen merk die ik in een tweedehandswinkel vond, en kopieerde ik de opzet van een Desigual-trui die mij niet paste (en achteraf vind ik mijn versie en kleurcombi zelfs mooier dan het origineel).

Mijn groene stofje was niet geheel vergelijkbaar met degene op het plaatje, die er gebreid uitziet, maar qua dikte en soepelheid leek hij wel gelijk, dus ik besloot het gewoon te proberen.

De basistrui zat snel in elkaar. De uitdaging zat in de kraag. Ik besloot eerst van een oud lapje een proefmodel te maken, want ik had niet genoeg groene stof om een kraag te kunnen verknallen.

Het lastige was dat deze proefstof anders viel dan de groene, dus het bleef een beetje afwachten hoe hij ging uitpakken.

Toen ik de kraag eenmaal van de groene stof had gemaakt, bleek hij toch wat te lang te zijn: in het meest opgestroopte deel bulkte het teveel en ik kreeg hem niet hoog genoeg. Prima, kraag ingekort. En toen bleek hij aan de minst opgestroopte kant te kort… *SNIK*
Achteraf vermoed ik dat de kraag in het origineel asymmetrisch is geknipt en dus niet alleen door het opknopen zo scheef hangt. Maar ja, daar kan ik nu helaas niets meer aan doen.

Uiteindelijk heb ik er maar een recht hangende kraag van gemaakt. Zoals in het voorbeeld was het sowieso niet geworden, want mijn kraag valt helemaal niet in rimpels. Ik weet niet of het komt door het model van mijn kraag of door de stof, of een combinatie van beide. Jammer.

Op de foto’s zie je vreemdgenoeg niet goed dat de uiteinden van de zoom in een punt hangen, net als in het origineel, maar dat doen ze dus wel degelijk.

Bestede tijd: 9 uur
Kosten: €20 (Alleen stof; garen had ik nog. En ja, het oorspronkelijke bonnetje zat nog bij de lap. :-))

Niet geheel geslaagd dus, maar wel draagbaar. En ik heb mijn stofvoorraad verminderd.