Je zou toch bijna zijn vergeten dat er zoiets bestaat als bedrijfsuitjes? Maar het kan weer, en dus regelden enkele collega’s dat we gisteren iets leuks gingen doen met ons team. (Onze manager: “We hebben de afgelopen jaren niks kunnen doen, dus het budget dat jullie hebben is nu 3x zo hoog.” Hoezee! )

Het was een verrassing wat we overdag gingen doen; de enige hint was dat het niet heel erg sportief ging worden. Dus googlede ik het adres dat was doorgegeven als verzamelpunt, want ik houd niet van verrassingen en ik moet weten welke kleding en schoenen ik aan moet doen.
Het bleek een pand te zijn waar meerdere dingen in te doen waren: karten, lasergamen, bowlen en midgetgolf. Gezien de hint vermoedde ik dat het een van de laatste twee ging worden. Het werd inderdaad midgetgolfen – in blacklight!

We deelden ons op in teams van 3 personen en gingen letterlijk aan de slag. Ik was gelukkig niet de allerslechtste, al scheelde het niet veel. Degene die de meeste slagen nodig had zat ook in mijn team, dus we stonden onderaan in de einduitslag. Maar ach, we hielden de moed erin en besloten dat je na 10x tevergeefs proberen om je bal de eerste hindernis door te krijgen, ‘m daarna achter die hindernis mocht leggen. En dat, als je per ongeluk je bal óver de hindernis heen mepte en die via verschillende muren alsnog het eindveld op stuiterde, dat ook gewoon telde. Het moest wel leuk blijven natuurlijk.

Daarna was het tijd voor een etentje. Een speciaal etentje, want het werd gecombineerd met een moorddiner! Vooraf hadden we onze rollen al toegestuurd gekregen met de opmerking dat je kleden in de stijl van je rol mocht, maar niet verplicht was. Hoera, hier werd ik blij van!

Ik besloot me wel een beetje in te houden en alleen wat accessoires mee te nemen, want mijn collega’s zijn natuurlijk geen LARPers. Mijn rol was die van lief Pools dienstmeisje, die bezig was aan een mislukte studie Nederlands. Gelukkig had ik nog een schortje liggen dat ik ooit had genaaid voor een rolletje als dienstmeisje op een LARP en een verenplumeau die ik daar toen voor had aangeschaft. Verder was het een kwestie van twee restjes kant tegen een diadeem aannaaien, en klaar!

Tegen mijn verwachting in hadden de meeste collega’s daadwerkelijk iets aangetrokken dat bij hun rol paste! En de meesten deden ook oprecht hun best om zich in te leven in de rol. Tot grote hilariteit natuurlijk, want er was wel enigszins getypecast… Zo waren onze manager en onze office manager, die al jaren goed bevriend zijn, de gastheer en zijn vrouw. Zodra we aankwamen en omgekleed waren, begonnen ze al gelijk te kibbelen als getrouwd stel en dat ging de hele avond zo door.

Het moordspel zelf was een beetje tenenkrommend, zowel omdat de begeleidende opnames die soms moesten worden afgespeeld echt dramatisch slecht waren, en de rollen en teksten bovendien voor geen meter woke en behoorlijk stereotyperend waren (de variant van het spel die oorspronkelijk was uitgekozen door de organiserende collega’s werd zelfs afgeraden door de organisatie achter het moorddiner, omdat die behoorlijk vrouwonvriendelijk was en tegenwoordig écht niet meer kan, dus ik wil helemaal niet weten wat voor teksten daar in zaten…), maar dat voedde wel extra onze hilariteit en dus was het een heel leuke avond! Ik vermoed dat de komende weken, enkele collega’s nog structureel geplaagd gaan worden met de geheimen die bij hen uitkwamen tijdens het moorddiner.