Jaarlijks wordt er vanuit de stichting waar mijn naaijuf bij is aangesloten, een soort workshopdag georganiseerd. Vorig jaar ging ik voor het eerst naar de costumièredag en vandaag voor de tweede keer.

De opzet was precies hetzelfde: we werden ingedeeld in groepen op basis van niveau en kregen verschillende mini-workshops om specifieke naaitechnieken te oefenen. Tussendoor waren er presentaties en kon je snuffelen tussen kraampjes met stofjes en handige naaihulpmiddeltjes.

Het is grappig om de verschillende werkstijlen van mensen te zien: houden ze hun werkplek netjes of wordt het een complete chaos?
Een van de juffen, die eerst een stukje stof van me leende om iets te demonstreren, dat ik daarna zelf weer terug moest vinden op een stapel, en die daarna mijn stofschaar leende die ik ook zelf moest terugclaimen, waarna ze zonder te vragen mijn zoommaatje aan een andere deelneemster uitleende waardoor ik tevergeefs naar dat ding zat te zoeken toen ik hem nodig had, tegen een andere deelneemster: “Oh, ik ben altijd alles kwijt!” Ja, ik snap waarom…  

De gemiddelde leeftijd was wat hoger dan de mijne (“Hee, hoor ik je nou zeggen dat je ook historische outfits maakt?” “Ja, mijn kinderen gaan naar Elfia.” Ah.) en er was ook dit jaar geen enkele man in de zaal aanwezig…

Gelukkig verliep de dag wat minder chaotisch dan vorig jaar. Er werd vooraf duidelijk gecommuniceerd hoeveel werkstukjes je groepje ging doen en hoeveel tijd je er voor had. En ik had overal (net) genoeg tijd voor om het af te krijgen. Ik was aan het eind zelfs snel genoeg klaar om nog een bonusdingetje (een decoratief bloempje) te fröbelen! Het kan natuurlijk ook zijn dat ik inmiddels meer ervaren ben dan vorig jaar en dus domweg sneller dingen in elkaar zet… diverse groepsgenootjes slaagden er namelijk niet in om hun werkstukjes allemaal af te krijgen, en enkelen die het wel lukte, bedankten voor de bonusopdracht omdat hun hoofd inmiddels wel vol genoeg zat. Maar naar mijn eigen gevoel was de dag om gevlogen! Het scheelde dat de juffen niet zo streng waren als tijdens de lessen en examens – het was niet erg als je werkstukje niet tot op de millimeter perfect was, het ging er vooral om dat je de techniek begreep.

Met een tas vol tips & tricks en voorbeelden toog ik dus weer naar huis. Er is niet veel spul van de kraampjes aan mijn vingers blijven plakken: alleen twee setjes naalden en een tornmesje met ergonomisch heft, wat ik allemaal sowieso nog moest hebben. Maar wel nieuwe hoedjes, want we waren op tijd klaar en de hoedjeswinkel lag op de route tussen workshoplocatie en parkeerplaats. Dus vanaf nu weet ik hoe je paspelband moet maken en aanzetten (okee, dat wist ik al en dat hadden we vorig jaar ook al geoefend…), hoe je netjes een stuk stof ergens middenin repareert door er een nieuw stukje tussen te zetten (spoiler: met veel vloeken en schelden), hoe je een decoratief zigzag-bandje en soort van roosje maakt (oeh, zo’n bandje had ik op mijn bonnet moeten gebruiken!), en hoe je een blaasbalgzak maakt (superhip… not)!