Vorige week zaterdag was het dan eindelijk zo ver: mijn tripje naar de US of A begon!

Dankzij de NS arriveerde ik met een half uur vertraging op Schiphol, maar gelukkig hadden we ruim de tijd genomen en was het geen probleem. Ze adviseren namelijk om 3 uur (!) van tevoren aanwezig te zijn als je naar de USA wil, aangezien ze tegenwoordig erg moeilijk kunnen doen bij de douane. Mocht je eruit gepikt worden, dan kan het wel eens erg lang duren voordat je verder mag, en dat risico liepen we liever niet.

Maar gelukkig zagen we er blijkbaar niet uit als terroristen en zaten mijn manager en ik niet veel later op een rechtstreekse vlucht naar San Francisco.

Aangezien vliegen op zaterdag 11 september om de één of andere reden (…) zo veel goedkoper was dan op maandag vliegen, dat het de kosten van extra overnachtingen in een hotel compenseerde, hadden we enkele dagen over om San Francisco te bekijken, voordat we naar de Google Summit moesten.

San Francisco is nogal een aparte stad. Het was vroeger de ‘hippie stad’ en dat kun je nog wel een beetje merken: er lopen de meest vreemde figuren rond! Naast een hoop in zichzelf pratende zwervers zijn er ook een boel, laten we zeggen, ‘speciale’ mensen. En de prijs voor de bestgeklede persoon zal niemand daar winnen.

Desondanks zitten er flink wat dure winkels van bekende merken in het centrum. En natuurlijk de overbekende shopping malls. Dit exemplaar bestond maar liefst uit 7 gigantische verdiepingen, waar ik steeds rechts aan heb gehouden om niet te verdwalen:

Cultuurfout #1: in de lift op het knopje ‘B’ drukken om naar de begane grond te gaan. Oh ja, B staat hier voor ‘Basement’, de begane grond noemen ze ‘1’…

San Franciso staat bekend om zijn vele steile straten, wat ontzettend leuk was om te zien! Ook hoorden we continu politie- en brandweersirenes op de achtergrond, net als in de film.

In Amerika is inderdaad alles groter dan bij ons. Niet alleen is een ‘small coke’ maar liefst een halve liter, niemand rijdt er in een kleine auto. Hummers en aso-bakken zijn heel gewoon en de straten zijn standaard twee banen breed.

Heel bekend is de ‘crookedest street’; een stukje van Lombard street. Deze loopt zo schuin af dat ze er flink wat haarspeldbochtjes in hebben gemaakt, zodat je wel nog (heel langzaam) met de auto er vanaf kunt rijden:

Er rijden dan ook diverse kabeltrammetjes, die je helpen over de ergste heuvels heen te komen. De trams worden via een kabel in de straat de berg op getrokken, omdat ze anders niet omhoog komen! Bergaf gaan is vooral een kwestie van hard remmen.

Ik ben alleen niet zo’n type dat zich rond laat rijden door een vreemde stad; ik loop liever. Dus gingen we de eerste dag lopend vanaf ons hotel naar Alamo Square, waar nog diverse Victoriaanse huisjes staan:

Onderweg moesten we even de weg vragen. Deze man keek ons met grote ogen aan en raadde ons aan om de bus te nemen, want de weg erheen was een lang  steil stuk, waar marathonlopers zich blijkbaar jaarlijks stuk op renden. Mijn collega en ik bedankten de man voor het advies, keken elkaar aan en besloten gezamenlijk om lekker te voet te gaan

Ik vond het eerlijk gezegd geen enkel probleem. Natuurlijk was ik wel aan het hijgen toen we na een wandeling van 50 minuten eenmaal boven bij het park waren, maar ik kon nog prima weer het hele eind terug naar het hotel lopen.
Mijn collega dacht daar iets anders over: die had flinke blaren! Vandaar dat ik ‘m de overige dagen maar enigszins ontzien heb, en het hem ook niet heb aangedaan om Twin Peaks te beklimmen. We hebben die wel vanuit de verte gezien, maar aangezien het zo mistig was dat we toch geen uitzicht zouden hebben gehad, vond ik het niet zo erg om die te skippen.

Verder hebben we nog via een tripje door Chinatown (dat is echt een stad in een stad, heel raar!) door de  ‘Fisherman’s Warf’ (de haven) gelopen, waar we op de boot stapten voor de bezichtiging van Alcatraz.

Onderweg naar het eiland hadden we een mooi uitzicht op de Golden Gate bridge:

Met behulp van een leuke audiotour (met commentaar van ex-gevangenen en geluidseffecten) werden we rondgeleid door het cellencomplex. Laten we zeggen dat ik erg blij ben dat ik nooit in zo’n minuscuul celletje heb hoeven zitten!

Wat betreft het eten hebben we diverse dingen uitgeprobeerd. Zoals ontbijten in een ‘diner’ in jaren-50 stijl (inclusief rode leren banken en roze tl-verlichting), en avondeten bij de lokale fast-food keten Wendy’s (hee, dat hoort hier nou eenmaal bij de cultuur!). Ook hebben we ons ontzettend geamuseerd door  de pager die we bij The Cheesecake Factory kregen, toen we moesten wachten totdat er een tafeltje voor ons vrijkwam. Je kon dus gewoon rondlopen en als er een plekje was, lieten ze je pager afgaan!

Hoewel San Francisco best een leuke stad is, is het geen stad waar ik zou willen wonen. Ik vond het dan ook niet erg om na drie dagen op de trein naar Mountain View te stappen, waar Google’s hoofdkwartier zit, om drie dagen lang bijgepraat te worden over Google Analytics en de Google Website Optimizer, waarvoor wij als bedrijf gecertificeerd zijn.

Ik mag er inhoudelijk overigens niets over vertellen, want alles was 100% onder NDA (non disclosure agreement), op straffe van het verliezen van de certificering als we iets laten uitlekken! Er mochten tijdens de sessies dan ook absoluut geen foto’s van de sheets genomen worden.

Je komt ook nergens binnen zonder pasje. Het Google complex ligt op een complete campus en bestaat uit diverse gebouwen. Ze hadden speciaal voor ons beveiligers bij de ingangen gezet, zodat we zonder pasje bij de conferentiezaal en de kantines (ja, meervoud…) konden komen.

Alles op de Google campus straalt Google uit. Parasols, stoelen, microfoons; alles is in Google kleuren. Ze hebben zelfs fietsjes in Google kleuren, die je zo kunt pakken om snel bij een ander gebouw te komen!

En ja, natuurlijk hebben we daar even een tochtje op gemaakt.

De mensen daar werken zo’n 10 tot 12 uur per dag, dus hun hele sociale leven speelt zich eigenlijk op de campus af. Je kunt er volleyballen, helpen om de eigen groentetuintjes bij te houden, imker zijn om de eigen honing te kweken, je mag je hond mee naar kantoor nemen, of je rust even uit in de massagestoel (ik wil er ook één!). En had ik al de verwarmde toiletbrillen genoemd?

Het jezelf blijven ontwikkelen wordt overal gestimuleerd. Je mag een deel van je tijd besteden aan eigen projecten en ze hebben zoiets als ‘Learning On The Loo’, wat inhoudt dat medewerkers zelf nuttige tips over effectiever werken, het geven van presentaties, etc. op de toiletten ophangen zodat je tijdens het drukken nog iets oppikt!

Als gasten zijn we ook schandalig verwend. Ontbijt, lunch en avondeten werd voor ons verzorgd en ‘s avonds was er steeds tijd voor leuke dingen, zoals met z’n allen bowlen! Ze hadden een complete bowlingbaan voor ons afgehuurd en we kregen allemaal een Google Summit blouse, wat er erg grappig uitzag toen iedereen die aan had.

Het was een behoorlijk internationaal gezelschap van zo’n 265 man. Maar aangezien Nederland flink is vertegenwoordigd binnen de groep met gecertificeerde partners, hebben we goed kunnen netwerken (en sushi eten) met concullega’s van andere Nederlandse bureaus.

Maar drie dagen stilzitten en luisteren is toch wel behoorlijk vermoeiend. Dus ik was ook wel weer blij dat ik vrijdagmiddag naar huis kon vliegen. Vanwege het tijdsverschil (9 uur) en de lengte van de vlucht (10 uur) kwam ik pas zaterdag tegen het eind van de ochtend aan en heb ik die dag niet heel veel nuttigs meer gedaan, behalve foto’s bewerken, een poging doen om wakker te blijven, en knuffels inhalen met vriendje en poezie. Hopelijk kan ik vandaag nog iets nuttigs doen en ben ik morgen weer fit genoeg om weer aan het werk te gaan.

Het was in ieder geval een mooie ervaring. En dat terwijl ik bijna alles mag declareren bij de baas, op wat tramkaartjes en de entree voor Alcatraz na! Nee, ik klaag niet…