Na al die voorbereidingen was het afgelopen weekend eindelijk zo ver: Orenda II. Oftewel een LARP-evenement in Victoriaanse / Steampunk setting, dat zich afspeelt in een alternatieve versie van 1870.

De locatie was tot op het laatste moment geheim gehouden. We wisten alleen dat het in de buurt van de locatie van het eerste evenement lag, dus net onder de Zuid-Limburgse grens in België. Bij aankomst bleek het een oud fort te zijn. Dat binnen het spel een Australische gevangenis was, waar we moesten schuilen voor een storm en de as, veroorzaakt door een uitgebarsten vulkaan.

Dat betekende onder andere: mee-eten en contact hebben met de gevangenen. Ai…
Uiteraard was er nog veel meer aan de hand en het hele weekend zat vol met intriges, avontuur en ontdekkingen.

De locatie was heel sfeervol gemaakt. Zo was zowat de hele elektrische bedrading opnieuw gedaan, zodat we lokaal lichtuitval konden hebben en de lichtsterkte van de peertjes aan het plafond voortdurend wisselde – alsof er buiten daadwerkelijk een storm woedde.

Ik speelde weer de rol van Alice Liddell, oftewel de Alice uit Alice in Wonderland. Ik heb geen grootse plotjes aangezwengeld, maar vooral veel mooi klein spel gehad met andere spelers en figuranten. Zo ben ik begonnen aan een ‘trouble map’: een wereldkaart waarop ik alle vreemde gebeurtenissen die de aanwezigen hadden meegemaakt, of van hadden gehoord, noteerde, om hopelijk verbanden te kunnen leggen. Uiteraard stond daar ook de locatie van het konijnenhol naar Wonderland op, en de traumatische werelden van mijn partner-in-madness Howard Lovecraft.

Vooral leuk is om continu te doen aan ‘omdenken’. Of ik nu bij een theepartijtje ben, meespeel met een potje domino, of drilpudding als toetje krijg: zowat alles is een gelegenheid om gedachtenkronkels eruit te flappen. Terwijl ik tegelijkertijd ook mijn best deed om over te komen als een net opgevoede dame. Dat is een mooie uitdaging, om daar een balans in te vinden. Je hoeft je niet onbeschoft te gedragen om als onaangepast gekenmerkt te worden.

Een ander groot contrast was de Victoriaanse normen en waarden versus die van de lokale bevolking; de Aboriginals. Op zaterdagavond speelde ik even een ander rolletje, namelijk een van deze ‘primitieven’. Het idee was om de aanwezigen met hun eigen bekrompen moraal te confronteren. De spelers werden daarom uitgenodigd in een Aboriginalkamp, waar wij een ritueel hielden, dansend om kampvuurtjes. Gekleed als Aboriginals. Dus eigenlijk niet veel meer dan beschilderd met witte klei en rituele tekens en een om de heupen geknoopte doek…

Vooraf had de organisatie gepolst wie er bereid zou zijn mee te doen met een plotje waar bodypaint voor nodig was (wat we precies moesten spelen, kregen we pas een week van tevoren te horen!). Nou ben ik niet zo van de schmink omdat ik het heel vervelend vind om continu te moeten douchen. Maar dit plotje was aan het eind van de dag en na het douchen konden we feitelijk gelijk naar bed. Plus, ik vond het ook wel weer een uitdaging voor mezelf om het eens te doen. De groep spelers en figuranten bij Orenda zijn allemaal ervaren roleplayers en vormen een veilige omgeving. Ik had er vertrouwen in dat iedereen er volwassen mee om zou gaan.

En dat was ook zo. De gedachte vooraf was veel spannender dan het daadwerkelijk doen. De sfeer in het schminkhok was al heel goed (het schept toch een band om daar met z’n allen in alleen je onderbroek te staan ) en op het moment zelf was het een supermooie scène, zo in het donker met het licht van kampvuur en sterren, aangevuld met een rookmachine. Waarschijnlijk voelden de toeschouwers zich ongemakkelijker dan wij.

Ik was wel bang dat we zouden vernikkelen van de kou, maar we stonden bovenop het geasfalteerde dak van het fort, dat ook om 2 uur ‘s nachts nog flink wat warmte afgaf, plus de hitte van de kampvuren. Het was uitstekend te doen! Alleen jammer dat ik vooraf niet wist dat het ritueel op een ondergrond vol stenen en restjes glas ging plaatsvinden. Ik was er volledig vanuit gegaan dat we op het gras zouden staan en ik dus geen schoeisel aan zou hebben. Maar dat bleek niet veilig genoeg te zijn. En bij gebrek aan IC-correcte slippers, moest ik dus maar lappen wikkelen om mijn OC-schoenen. Dat vind ik zelf dan weer heel sip, want ik ben nu eenmaal iemand die details in een outfit (of in dit geval, gebrek aan outfit) belangrijk vindt. Maar goed, geen bloedende voeten is ook wel weer fijn.

En mijn angst om een compleet onhandelbaar kostuum te hebben gecreëerd, bleek ook ongegrond! Doordat we het grootste deel van de tijd in een vochtig, donker fort doorbrachten, was de temperatuur prima voor mijn wollen jurk. En hoepelrokken (ik was de enige die er een droeg…) blijken helemaal niet zo onhandig als ze lijken. Het metaal is flexibel genoeg om er mee door smalle doorgangen te gaan, door tactisch optillen kun je er probleemloos trappen mee op lopen, en als je zorgt voor wat meer ruimte in de breedte, kun je er ook prima mee in een stoel zitten. Het enige kostuumonderdeel dat me irriteerde, waren mijn knellende schoenen.

Het korset en de hoepelrok hebben me maar 1x gehinderd. Dat was toen we het avondeten buiten moesten nuttigen. Oftewel: volledig ingesnoerd en met hoepels om je heen, op asfalt moeten zitten. Hoe kan ik comfortabel zitten zonder mijn handen te gebruiken als steun (want: bestek en bord vast), en tegelijkertijd zonder knoeien, eten naar binnen krijgen?? En dat was ook nog eens pas om half 10 ‘s avonds, omdat alles ontzettend was uitgelopen. Niet fijn, als persoon met stipte biologische klok-maag. Maar dat, en het moment dat ik met blote voeten op een naaktslak stapte, waren eigenlijk de enige mindere momenten van het weekend.

Orenda is een LARP-evenement waar ik een ideaal bij me passende rol heb én de sfeer (zowel qua omgeving als qua groep) supertof is. Dus ik kijk nu al weer uit naar de volgende!