Zoals inmiddels gebruikelijk vierden we gisteravond Sinterklaas met Bob, Alice, Suus en Gijs. Maar dit jaar waren ook Sascha en Ronald erbij. En alle kinderen. Het plan was om ‘s middags leuke kidsdingen te gaan doen, zoals pepernoten bakken. En ‘s avonds surprises met de volwassenen.

Als enige kinderlozen opteerden we ervoor om pas rond etenstijd te arriveren. Gelukkig nam niemand ons dat kwalijk.

Ik kreeg nog even een hartverzakking toen ik bij aankomst een blik door het raam naar binnen wierp en 5 koters door een speelgoed-ontplofte woonkamer zag draven, maar gelukkig viel het allemaal erg mee. De kinderen waren erg lief. Met wat passen en meten werd uiteindelijk iedereen aan de keukentafel gepositioneerd, met wat overredingskracht en ondersteuning ging er bij iedereen eten in, en het was gezellig.

Na het eten namen we afscheid van Ronald en Sascha en hun twee kinderen en werden de overige drie kinderen in bed gelegd. En was het tijd voor cadeautjes!

Andere jaren dobbelden we om kleine onzincadeautjes. Dit jaar zouden we lootjes trekken en ‘surprises’ doen. Bob had aan mij mondeling toegelicht dat er gewoon een cadeautje met een grappig gedichtje werd bedoeld. Maar toen ik via Mark hoorde dat Suus het had gehad over het maken van een echte knutselsurprise, gooide ik maar even de vraag in de groep wat er nu precies de bedoeling was, voordat de ene helft met een cadeautje en de andere helft met een surprise aan kwam zetten. Nee, een cadeautje was prima. Scheelde een hoop tijd ook. Okee dan.

Ik kwam er al snel achter dat Suus mij had getrokken. En bij het oplezen van het gedichtje bleek… dat ze al zowat halverwege een Alice in Wonderland-surprise was geweest, doen ze hoorde dat het toch een cadeautje werd. Ai… Gelukkig was ze zo creatief om wat materialen te hergebruiken en er een heus cadeau mee te knutselen.

Kijk wat ik kreeg:

Wat supergaaf gemaakt!! Ik vind ‘m helemaal leuk! <3 <3

Het was even een afweging waar ik ‘m ging laten. Ik zou hem echt als lamp kunnen gebruiken, maar met Sammy in huis, die continu op tafels springt en dingen omflikkert (zowel uit lompheid als uit baldadigheid), ben ik bang dat hij het niet lang gaat overleven. Dus heeft hij nu een mooi plekje gekregen op mijn Alice in Wonderland-toilet:

Een mooie herinnering aan weer een supergezellig avond, waarop we na het uitpakken van de cadeautjes, nog het hilarische spel Cards against Humanity hebben gespeeld. En veel te veel hebben gevreten, uiteraard. Maar dat hoort erbij. Volgend jaar weer!!