Al een flink aantal jaar gaan we naar de Midwinter Fair in het Archeon. Maar afgelopen weekend waren we voor het eerst officieel ingepland in het muziekprogramma!

Meestal worden wij op evenementen onder het kopje ‘entertainment’ gestopt, omdat we rondlopen op het terrein. Alleen ‘echte’ bands mogen op de podia spelen. Dit jaar maakten we promotie, want nu stonden we eindelijk ook op het blokkenschema met muziekprogramma. Op zaterdag speelden we drie kwartier op het podium in de standhouderstent en een uur in het Solarium, en op zondag drie kwartier in datzelfde Solarium. De rest van de tijd liepen we weer gewoon door het park om op willekeurige plekken te spelen.

De opzet van de podia bleek wel anders dan afgelopen jaren. Voorheen stond er een verhoging midden tussen alle standhouders. Van de ene kant vond ik het spannend om daarop te mogen gaan spelen, want het voelt toch een stuk ‘officiëler’. Van de andere kant zag ik er een beetje tegenop, want zouden we daar niet afgaan? De meeste mensen komen toch niet echt voor jou – zowel de shoppende bezoekers als de standhouders moeten je verplicht aanhoren omdat ze nu eenmaal in die tent zijn. Maar dit jaar was er helemaal geen podium meer. Ze hadden een zijtentje gemaakt waar alleen een horecapunt en tafeltjes stonden. En in een hoek van die tent mochten de muzikanten spelen. Wel versterkt, maar niet op een verhoging. Dat kwam heel knus over en speelde erg lekker!

Hoewel versterkt spelen toch even wennen blijft. Zeker als er met ducttape een nogal zware microfoon aan je bourdonpijp wordt geplakt. Misschien toch maar eens overwegen om zelf microfoontjes aan te schaffen…

Ik was helemaal niet zo zenuwachtig, met als nadeel dat de vibrato in mijn stem tijdens de zangnummers wat minder aanwezig was. Ik heb de liedjes ook wel eens beter (en zuiverder) gezongen dan afgelopen zaterdag, maar volgens mij kwam het toch goed over. Een groepje luisteraars verliet na ‘The Foggy Dew’ weliswaar de zaal, maar ik hoorde ze “Prachtig! Prachtig!” zeggen tegen elkaar. *zucht van opluchting*

Helaas zijn er ook nogal wat rare mensen. Eerder die dag zaten we even te pauzeren en kwam er iemand tegen ons aan kletsen. Zo iemand die vervolgens niet meer ophoudt en al snel over zijn eigen medicatie begint – je kent het type wel. Met enige moeite wisten we weer te vertrekken. Blijkt die man tijdens het optreden ook in de tent aanwezig te zijn. Hij ging pontificaal voor me staan. Op één meter afstand (ongeveer naast het tafeltje dat je links op de foto ziet). Euh… ik zou de rest van de zaal ook nog graag willen kunnen zien? Om vervolgens hoorbaar mee te gaan zingen, wat het voor Ernic en mij behoorlijk lastig maakte om niet afgeleid te worden. Nog erger: hij spiekte op onze setlist en ging zelf roepen welk nummer er daarna ging komen. En probeerde tussen nummers door een gesprek met mij aan te gaan over of er al dan niet eigenlijk ook zang zou moeten zijn tijdens een van onze instrumentale nummers. Hallo, we proberen hier op te treden?! :-S Gelukkig taaide hij aan het eind weer af.

Ook moesten we helaas twee van onze laatste nummers overslaan omdat er te weinig tijd was. Terwijl wij gedwongen te laat waren begonnen vanwege een verlate soundcheck, aangezien de vorige band wél flink was uitgelopen. Niet helemaal eerlijk.  Het leven van muzikanten gaat niet over rozen…

Aan het eind van de zaterdag liepen we naar het Solarium voor ons laatste optreden. We schrokken een beetje van de lege ruimte, waar standhouders al min of meer aan het inpakken waren, en waar het deel waar we moesten spelen, niet meer verlicht was. De medewerkster bij het horecapunt keek verbaasd. Hoezo, wij zouden om half 7 optreden? Het ging hier toch om 6 uur dicht?
Na een telefoontje bleek dat niet het geval te zijn, maar de standhouders waren wel van plan om vroeg te sluiten.
We zijn toch maar gaan spelen in de hoop het zo wat levendiger te maken. En dat werkte! Volgens mij waren de standhouders ons erg dankbaar, want de meesten zijn toch gewoon open gebleven en er kwamen ineens weer meer mensen naar binnen.

Het spelen ging al met al best goed. We hebben veel leuke reacties gekregen, wat altijd erg motiveert.

Dankzij Suus en Gijs hadden we die avond ook een slaapplekje in de buurt, zodat we niet weer helemaal op en neer naar Nijmegen hoefden te rijden. Op zondag hoefden we pas vanaf 13.00 uur te spelen, maar we zijn wel eerder gegaan. Zo hadden we de ochtend lekker vrij om zelf van het evenement te genieten. En te shoppen! Ik kocht namelijk deze supermooie handgemaakte leren tas:

En ik heb een jas besteld! Ik wil al een tijdje zo’n fairy coat, gemaakt uit verschillende stukjes breisels. Zoiets is voor mij niet te moeilijk om zelf te maken, maar vind maar eens matchende stukjes stof en maak maar eens een mooie compositie… Ik wilde ‘m ook niet online bestellen, want dan weet je nooit wat je krijgt en of het past. Maar op de Midwinter Fair stond iemand die dit soort jassen zelf maakt en ook op bestelling. Dus kon ik ter plekke proberen welke maat me goed past, aanwijzen wat ik een mooie kleurencombinatie vind, en alle verschillende opties zoals mutslengte en mouwvorm, live bekijken. Binnenkort gaat ze stofjes voor me zoeken en krijg ik een suggestie. Spannend!!

Ik vrees dat ik al mijn inkomsten van het muziek maken dus gelijk weer heb uitgegeven, maar ach. Het was een leuk weekend en daar doen we het voor!