Het was weer een heerlijk muzikaal weekend!

Met ons Eurosing-team zijn we in de fase dat we een liedje voor de uitvoering moeten kiezen, dus dat was een hoop luisteren en keuzes maken. (Meh, dit is moeilijk! Ik had verwacht dat op een gegeven moment ‘het perfecte liedje’ wel zou komen boven drijven, maar ik ben over geen enkele van de kandidaten oprecht enthousiast. )
Zaterdag had ik weer een workshopmiddag van de Draailier & Doedelzak zaterdagcursus.
En vandaag mocht ik de opnamestudio in!

Niek, de zanger van de band waar ik al eerder het nummer ‘Homeland’ mee samen speelde, is namelijk ook bezig een eigen nummer in elkaar te zetten, samen met de eigenaar van een opnamestudio. Daar wilde hij ook graag een doedelzak in hebben, maar een doedelzak zat niet in de samples waar de studio over beschikt. Of ik wat wilde komen inspelen? Sure!

Mijn hemel, wat een hoeveelheid knopjes en stekkertjes zitten er in zo’n ruimte! Het was voor mij de eerste keer dat ik in een echte studio was – de nummers voor Tweedledum & Tweedledum hebben we gewoon in een kapelletje en in de huiskamer opgenomen. Ik was wel al eens in een radiostudio geweest, maar da’s toch ook echt heel wat anders.

Behalve dan dat je daar ook niet zomaar met elkaar kunt communiceren. Heel onhandig, als je wat probeert te zeggen en je microfoon staat niet aan. Of als je de mensen aan de andere kant van het raam ziet praten, en je geen idee hebt of ze gewoon aan het babbelen zijn, of dat ze het onderling hebben over het liedje, of dat ze je tussendoor instructies aan het geven zijn.

Het stond er zeker niet in 1 take op, want er was niet bepaald een uitgewerkt plan toen ik arriveerde. De intro hebben we ter plekke bedacht (ik zat thuis alweer veel te moeilijk te denken, het hoefden blijkbaar maar een paar lange tonen te zijn). En verder besloten we dat ik exact moest meespelen met de melodie, maar die had ik die ochtend pas een paar keer doorgenomen dus dat ging ook niet gelijk goed.

Wat het extra lastig maakte, was dat ik in eerste instantie mijn bourdonpijpen nauwelijks kon horen als de begeleiding door mijn hoofdtelefoon klonk. Het is sowieso heel moeilijk om eerst alleen je bourdons even te laten klinken en daarna pas een melodie mee te gaan spelen (het scheelt maar een fractie in druk of je speelpijp wel of niet meedoet), op exáct het juist moment (zodra je iemand achter het raam een seintje ziet geven ben je eigenlijk al te laat met druk aanzetten) en mijn bourdons zijn ook nog eens lang niet altijd stabiel genoeg om met beide tegelijk een strakke toon te produceren zodra ik aanzet. En als je jezelf niet hoort, is het helemaal een ramp. Maar toen er een extra microfoon achter me werd gezet en de microfoon voor me niet meer werd teruggespeeld in mijn hoofdtelefoon, lukte het eindelijk (ongeveer – volgens mij gaat het er uiteindelijk gewoon afgeknipt worden. :’-) ).

Na enkele takes stond dan eindelijk alles erop en waren we allemaal tevreden over het resultaat. Nu maar afwachten totdat het nummer volledig ingespeeld en afgemixt is. Dat kan nog wel even duren.

Voor mij was het een superleerzame én leuke ervaring! (En we gaan het nog wel even hebben over de verdeling van de royalties, mocht het een superhit worden. )