Vroeger vierde ik nog wel eens Sinterklaas met vrienden. Dan dobbelden we om cadeautjes, of deden we andere dingen rondom het elkaar geven van kleine presentjes. Helaas verwaterde die traditie enige tijd geleden, want druk en kinderen en iedereen was moe rond deze tijd. Dat vond ik wel jammer.
Richard’s vriendengroep (jonger en fitter en minder kinderen ) doen er wel nog jaarlijks aan, dus yay, ik mocht opnieuw naar de winkel om iets voor een nog onbekende persoon te scoren! Wat nog behoorlijk lastig was, want ik wist eigenlijk niet wat voor soort cadeautjes daar traditiegetrouw werden gegeven, wat iedereen z’n hobbies zijn, en hoe het geven van de cadeautjes vormgegeven zou worden. Bij onze eerdere Sinterklaasbijeenkomsten was het bv. nog wel eens de grap om een bijzonder gevormd cadeautje te kiezen, of iets dat geluid maakte als je er mee rammelde, want in de eerste rondes mocht je het nog niet uitpakken en moest je op basis van die aspecten beoordelen of je het wilde houden of dat je het juist zo snel mogelijk kwijt wilde aan iemand anders.
Hier bleek dat niet de bedoeling te zijn. We hadden van tevoren een aantal vragen moeten beantwoorden over onze muzieksmaak en afgelopen zondagmiddag deden we met z’n allen een Kahoot-quiz, waarbij we moesten raden wie welk antwoord had gegeven op vragen als “Welke videoclip vind je de leukste” (Kent u deze nog-nog-nog?? Nee? Okee, ik ben oud…) of “Wat is je favoriete film/musicalliedje?” (Zodra The Lonely Goatherd werd afgespeeld kon ik me niet inhouden en zong ik gelijk vrolijk “Jodele-ie, jodele-ie, jodele-ie-ie!” mee – sorry not sorry dat het antwoord overduidelijk was! ) Tussen de quizvragen door mochten degene met de hoogste scores cadeautjes pakken en aan iemand geven, die ze dan gelijk uitpakte.
Ik was blij dat ik met Richard een team kon vormen, want ik ben nog lang niet genoeg geïntegreerd in de groep om alles te weten van iedereens muzieksmaak, of bekend te zijn met alle inside jokes. En verder was het leuk dat we elkaar regelmatig hoofdschuddend konden aankijken met een blik van: “wélk nummer…?” of “WTF is dit nou weer??”. Ik vrees dat ik 95% van de liedjes die langskwamen niet kende (en ook niet wil kennen ).
Verder was er natuurlijk Heel Veel Sinterklaassnaai. En na afloop van de quiz was er ‘tafelfriet’. Oftewel: bedek de tafel en het kookeiland met aluminiumfolie en eet al het fastfood gewoon daar vanaf – scheelt weer afwas.
Anyway, uiteindelijk ging iedereen tevreden, met een volle buik én met cadeautjes naar huis. Een geslaagde dag dus! En misschien moeten Richard en ik het gebeuren volgend jaar maar hosten, want ze bleken niet bekend te zijn met de dobbel-om-cadeautjes-variant, dus hoog tijd om dat te introduceren.
Het was weer een heerlijk weekendje doorbrengen met de Heksengodinnen! ^_^ De vorige keer logeerden we bij Petra, ditmaal was het mijn beurt om mijn huis van vrijdagavond tot zondagmiddag open te stellen voor de dames.
Uiteraard combineerden we het met een creatieve workshop. In mijn prep-modus had ik voorgesteld om een workshop inmaken & wecken te gaan doen. Een mooie aanvulling op het drogen van voedsel, om een nood- of wintervooraad mee te kunnen aanleggen! Vroeger had ik gezien hoe mijn moeder van de bessen uit de tuin jam maakte en die in weckpotten deed, maar verder had ik er weinig van onthouden. Bovendien blijken inmaken/inleggen en wecken twee verschillende dingen te zijn: het eerste doe je met zoet/zure vloeistof, het tweede voornamelijk door hitte. En dan heb je ook nog fermenteren, wat je met bacteriën doet, maar dat was teveel om die dag ook nog te behandelen.
Na een avondje fijn bijpraten op de bank, togen we zaterdagochtend naar Het Vormer in Wijchen. Daar maakten we eerst stoofpeertjes. Jummie!
Vervolgens kregen we een hoop theorie over hoe inmaken en wecken werkt, wat je allemaal nodig hebt, hoe belangrijk hygiëne is, hoelang je de potten kunt bewaren en hoe je kunt zien of de inhoud nog goed is. Daarna gingen we aan de slag met courgettes, waar we ook allerlei dingen aan toevoegden:
De stoofpeertjes werden gestoofd, de courgette werd in het zuur gelegd en verwarmd, en vervolgens werd alles in potjes gestopt. Die we na afloop uiteraard mee naar huis mochten nemen!
Het was een gezellig workshop, hoewel we niet écht hebben geweckt – het was vooral warm voedsel in een pot gieten en goed afdichten. Echt wecken schijnt wat lastiger en bewerkelijker te zijn. Dat moet ik thuis dus nog een keertje zelf uitzoeken. Al met al vond ik het dan ook meer gezellig dan leerzaam, maar dat was uiteraard ook een belangrijk doel.
De rest van de middag besteedden we aan verder bijkletsen op de bank, waarna we verkasten naar een restaurantje voor het veroberen van Aziatische tapas. Jummerdejum! ^_^
Zondagochtend had Petra zelf voor ons een workshopje voorbereid, namelijk ‘soul collages’ maken. Het idee is dat je allerlei plaatjes die je aanspreken uit tijdschriften knipt, daar een collage mee maakt, en vervolgens een verhaaltje schrijft over wat de collage voor je betekent: wat lees je erin en wat vertelt het je. Iets aan de zweverige kant voor mij uiteraard, maar knippen en plakken is heerlijk zen en supergezellig om te doen met leuke vriendinnen onder het genot van een kopje thee en snacks! Het duurde dan ook niet lang voordat de tafel én de vloer bezaaid lagen met knipsels en papiersnippers.
De andere dames waren iets sneller dan ik. En na mijn eerste collage had ik eigenlijk het gevoel dat ik klaar was. Het bleek een post-apocalyptisch plaatje te zijn geworden (de tweede in de onderste rij). Het geeft mij weer temidden van een setting waarin je alleen maar kunt denken: “WFT is dit?? En hoe is dit zo gekomen??” Blijkbaar mijn huidige gemoedstand en de manier waarop ik de wereld momenteel zie. Toen dat uit mijn systeem was, vond ik het lastig om nog aan een tweede te beginnen en die (de eerste in de onderste rij) is dan ook niet zo goed gelukt. Ik probeerde vooral met gelijke kleurtinten te werken en een soort overgang van Afrika naar Nederland te maken. Plus een kat, omdat: kat. Maar ik vind de overgangen niet zo goed gelukt. Naderhand heb ik ‘m nog wat verder verbeterd, maar ik ben er nog steeds lang niet zo blij mee als met de eerste. Oh well, dat zegt waarschijnlijk ook wat over me.
Waar ik wél heel blij mee ben zijn mijn lieve vriendinnetjes!! <3 Wat is het toch fijn om een heel weekend samen te zijn, bij te praten en leuke dingen te doen! Het voelt ook helemaal niet als moeite om hen in huis te hebben, want iedereen is gewend gewoon zijn ding te doen. Er worden ongevraagd snackjes en drankjes meegenomen, keukenkastjes worden gewoon opengetrokken zodat ik niet steeds degene ben die voor iedereen thee of de ontbijttafel klaar moet zetten, als iemand eerder wakker is dan de rest gaat die gewoon vast lekker in de woonkamer haar ding doen, en iedereen ruimt uit zichzelf alles meer dan keurig op. <3
Fijn dat we dus ook al gelijk plannen hebben gemaakt voor wat we de komende anderhalf jaar willen gaan doen. Want volgend jaar vieren we als Heksengodinnen ons 15-jarige jubileum!
Een collega vertelde onlangs dat hij BattleKart had gespeeld met vrienden. Oftewel: een soort van live Mario Kart, die vanwege copyright niet zo mag heten.
Het idee is dat je in een hal gaat karten, en dat er dan op de vloer allerlei bonussen enzo worden geprojecteerd waar je overheen kunt rijden, zodat je deze bonussen tegen je tegenstanders kunt gebruiken. Waaronder de klassieke olievlek, een snelheidsboost, of raketten om je tegenstanders mee af te schieten. Degene die aan het eind van de tijdslimiet de meeste rondjes heeft gereden, is de winnaar.
Ik wist gelijk dat dat een uitje was voor de Wonderland Weirdo’s – en jawel, ze waren per direct net zo enhousiast als ik!
Hoewel de site nogal onduidelijk was over hoe het nou precies in zijn werk ging, het online boekingssysteem niet werkte waardoor ik per mail moest proberen te reserveren, en er onverwachte enorme files waren waardoor 3 van de 5 Wonderland Weirdo’s te laat kwamen voor ons eerste slot, slaagden we er uiteindelijk toch in om afgelopen zaterdag drie rondjes BattleKart (nou ja, en blijkbaar ook ongevraagd enkele rondjes BattleSnake, al dan niet vergezeld van twee onbekende andere spelers – zoals ik al zei was de communicatie erg onduidelijk) te doen!
De karts bleken elektrisch te zijn en het track werd op de vloer geprojecteerd. Dat was veel fijner dan ‘echte’ karts, want ten eerste scheelt het een hoop kabaal en vieze uitlaatgassen, maar ook kon je zo veel ruiger rijden (de karts waren zo geprogrammeerd dat je automatisch flink afremde bij een dreigende botsing – wat ons niet ervan heeft weerhouden af en toe goed op elkaar in te rijden ) en bovendien kon het track daardoor iedere ronde anders zijn.
Voordat jullie het vragen: uiteraard heb ik overwogen om als Princess Peach gekleed te komen. Maar ik had niet genoeg tijd om daar een outfit voor in elkaar te gooien. Ik voelde me dan ook wel een beetje kaal zonder kostuum en requisieten… Maar dat heeft me er niet van weerhouden om het gaspedaal flink in te trappen. (Er was ook nog een ander pedaal, dat de rem geweest schijnt te zijn, maar die had ik niet nodig. Woohoo, driften!!!). En met succes, want hoewel ik niet iedere ronde won, won ik er wel genoeg om aan het eind van ieder spelslot bovenaan de ranglijst te eindigen.
Dit is dan ook écht een spel voor mij en wat mij betreft had ik de hele middag gespeeld. Tot nu toe deden we steeds cooperatieve spellen, maar hier werd ik grondig competitief van. Afvuren die raketten! Droppen die olievlekken! Ha, so long, suckers!!!
Maar uiteraard waren er achteraf no harsh feelings en sloten we de dag zoals gebruikelijk af met een etentje. Nom! Het was dus weer een zeer geslaagd uitje, en dat BattleKarten is wat mij betref voor herhaling vatbaar!
Vorig jaar gingen Richard en ik kajakken op de Ourthe. Dat beviel dermate goed, dat we besloten dit jaar weer samen te gaan kajakken in de Ardennen! Alleen vonden we de tocht de vorige keer wat kort, dus in plaats van 15 kilometer, kozen we ditmaal voor een route van 21 kilometer, te weten op de Lesse.
Volgens de site stond er 5 uur voor die tocht. Uiteraard roeiden we in praktijk sneller, dus deden we er slechts 4 uur en 20 minuten over, inclusief een picknickpauze van ongeveer een half uur langs de kant en het ietwat asociaal inhalen van de dobberende wachtrij voor het fotomoment. Volgende keer dus nóg een langere route nemen…?
Uiteraard probeerden we onze peddeltechnieken te optimaliseren. Omdat Richard de vorige keer al achterin had gezeten, besloten we ditmaal mij achterin te plaatsen (ook al was het advies om de zwaarste persoon achterin te laten zitten). Na de picknickstop zijn we van plaats gewisseld en dat bleek toch net iets beter te gaan wat betreft bijsturen en daardoor in een rechte lijn varen in plaats van te zigzaggen. Waardoor weten we niet precies – uiteraard kan het niet aan mijn peddelvaardigheden hebben gelegen.
Goed team!Nog beter team!
We hadden geluk met het weer, want het was droog en de temperatuur van 20 graden was perfect om te kajakken! Hoewel het water niet ultiem hoog stond, zijn we maar één keer dermate vastgelopen op de bodem waardoor we (lees: Richard ) uit moesten stappen om de kajak weer vlot te trekken en dat was zowat gelijk aan het begin.
Ik vond deze route op de Lesse ook leuker dan die op de Ourthe, omdat het op sommige plekken toegestaan was om te picknicken en omdat er twee kleine watervalletjes in zaten. Die we uiteraard zonder problemen overwonnen! Het scheelde dat we zagen waar en hoe de kajakkers voor ons vastliepen.
Ook waren de uitzichten op grote rotspartijen én een kasteel de moeite waard.
Aan het eind van de tocht reden we naar het nabijgelegen Dinant om de dag af te sluiten met een hapje eten. Met als toetje authentiek Belgische wafels crèpes met chocolade (aangezien mijn Frans blijkbaar niet goed genoeg was om de ober het verschil tussen ‘gaufre’ en ‘crèpe’ te laten verstaan… )
Ik kan me niet herinneren hoevaak ik al naar Castlefest ben geweest. Ik begon mijn blog in 2009 en uit mijn eerste post over Castlefest kan herleiden dat ik er toen al vaker naartoe was gegaan. Sinds 2009 heb ik maar één editie gemist (die in 2011 vanwege mijn bruiloft) en in 2020 en 2021 ging Castlefest niet door wegens corona.
Ik ben er als bezoeker geweest, als muzikant met Tweededum & Tweedledee, en als vrijwilliger voor Stichting Draailier & Doedelzak. Dat laatste deed ik de afgelopen jaren, maar vorig jaar was ik toch wel een beetje te druk geweest, dus besloot ik om dit jaar o.a. de hoeveelheid festivals en vrijwilligerswerk wat af te schalen. Aangezien Richard op zijn beurt besloten had om eens een jaartje Wacken Open Air over te slaan, bood dat een mooie gelegenheid om dit jaar samen naar Castlefest te gaan – slechts één dagje, en gewoon als consument.
Hoewel ik dat in het verleden ook al vaker had gedaan, is de ervaring toch elk jaar weer anders. Het was bijvoorbeeld heel lang geleden dat ik met iemand samen naar het festival was geweest en dus de hele dag met dezelfde persoon was opgetrokken. Gelukkig was dit een bijzonder leuk exemplaar! <3 En ook doordat het festival steeds groter wordt. Dit jaar (de 20e editie) was het voor het eerst volledig uitverkocht. Het festival begon met zo’n 4.500 bezoekers en inmiddels zitten ze op de 55.000 ofzo. Persoonlijk vind ik dat geen optimale ontwikkeling, want het doet wel afbreuk aan de sfeer die er vroeger was. Het was toen knus, en nu voelt het heel massaal.
Toch viel het gisteren relatief mee. Zaterdag is altijd de drukste dag en ik had me mentaal voorbereid op structureel vaststaan in drommen mensen, maar dat was niet het geval. Deels omdat we er op tijd waren – tot een uur of 12 was het relatief rustig en konden we gemakkelijk alle kraampjes bekijken. Daarna werd dat lastiger, maar gelukkig hadden we tegen die tijd al het meeste gezien. De rijen vielen ook mee – er was alleen een enorme rij voor de drankstand op het Village-veld, maar voor de toiletten en muntjes hoefden we niet lang te wachten. Natuurlijk was er ook de uitrijd-file, maar omdat we niet op prime-time wilden vertrekken, viel die ook mee.
Ook trof ik relatief weinig bekenden. Natuurlijk herkende ik een hoop mensen, maar het was niet zoals voorheen, dat ik een uur erover deed om van de ene kant van het terrein naar de andere kant te lopen omdat ik onderweg steeds met spontaan tegengekomen met vrienden en kennissen kletste. Het kan zijn dat er minder van mijn vrienden heen gaan (het is de leeftijd), of misschien was ik teveel bezig met verliefd naar Richard kijken en heb ik ze domweg over het hoofd gezien.
Misschien gaan we volgend jaar wel verkleed als ANWB-stelletje
We hebben onder meer geshopt: ik twee kledingstukken en een ketting, Richard stof voor een nieuwe outfit en een mooie Viking-muts.
We bewonderden dingen, zoals een supergaaf gemaakte steampunk-helikopter, de wicker (voordat die in de hens ging) en we bekeken de show ‘De Kooi’, die erg leuk inelkaar was gezet.
En natuurlijk was er muziek, onder andere die van Trolska Polska.
Gedanst heb ik deze editie zo goed als niet, wat heel uitzonderlijk is. Tegenwoordig plannen ze de balfolkbands namelijk op vrijdag, en hoewel ik had gehoopt dat Trolska Polska wat dansbare liedjes speelde, bleef het bij (hoe verrassend) een polska en een schottis.
Na de traditionele wickerverbranding (die we oversloegen – veel te druk; we zijn in plaats daarvan even bij de vrijwilligers van Draailier & Doedelzak gaan buurten) hebben we nog één band geluisterd, maar rond kwart over 10 ging het kaarsje bij mij echt uit en heeft Richard mij half slapend naar huis gereden.
Het was een fijne dag. Maar ik heb nog geen idee of en in welke vorm we Castlefest volgend jaar gaan bezoeken.
Gisteravond gingen Richard en ik naar de bios. Er draaide niet bijzonder veel interessants, dus we kozen voor Jurassic World – Rebirth.
Na een kwartier ofzo vroeg ik aan Richard of we alsjeblieft naar een andere stoel in de zaal konden verhuizen, want de dame naast me had een zeer prominent aanwezige parfumlucht om haar heen hangen en de vanillegeur maakte me letterlijk misselijk… Gelukkig waren er genoeg lege plekken om uit te kiezen.
Over de film zelf is niet bijzonder veel te vertellen, want met een Jurassic World-film weet je precies wat je kunt verwachten: vluchten voor enge dino’s waarbij her en der wat minder leuke personages worden opgepeuzeld. Perfect voor op het grote scherm met goed geluid. 😛
De klassieke elementen zaten er dan ook allemaal weer in, zoals het verstoppen achter rekken terwijl een dino aan de andere kant langsloopt.
De vorige keer dat ik een Jurassic World-film keek, vond ik dat het een cross-over leek tussen de oude Jurassic Parc-films en die vulkaan-rampenfilms. Ditmaal leken ze ervoor gekozen te hebben om Jurassic Parc meets Godzilla te doen, lichtelijk geïnspireerd op Alien plus een zweem van cute Disney sidekick.
Nou ja, het was vermakelijk. En gelukkig heb ik vannacht niet over mens-etende dinosaurussen gedroomd. 😛
Nadat ik zondagavond terugkwam van een optreden op Middeleeuws Montfort, had ik een halve avond de tijd om mijn spullen te herpakken en één nachtje om in een normaal bed te slapen, voordat ik weer doorging naar het volgende kampeerevenement. Ik had Richard en mij namelijk ingeschreven voor een bushcraftweek!
Ik wilde al langer een keer een bushcraftworkshop volgen en had al een paar keer aan de Heksengodinnen voorgesteld om zoiets samen te gaan doen. Maar zoals veel andere voorstellen, kwam ook dit er niet van.
Een aantal weken geleden vertelde een collega me dat hij een bushcraft-dagje had gedaan en dat erg leuk had gevonden. Hij deelde de link naar de organisatie met me en ik nam een kijkje op hun website. Daar las ik dat ze niet alleen een workshopdag aanboden, maar dat je het ook een weekend kon doen én zelfs een hele week! Hmmm… die week zou natuurlijk wel intensief zijn, maar ook superleerzaam. En hoewel het te lang zou zijn voor een Heksengodinnen-uitje, vermoedde ik dat Richard ook interesse zou hebben om dat met mij te gaan doen. Alleen waren alle data voor dit jaar al volgeboekt. Ik besloot ze een mailtje te sturen om te vragen per wanneer de data voor volgend jaar bekendgemaakt zouden worden.
Binnen niet al te lange tijd kreeg ik een mailtje terug: de nieuwe data zouden in oktober volgen, maar wellicht zou er in de week van 21 juli een plekje vrijkomen. Had ik daar wellicht interesse in? Ik mailde terug dat ik het met mijn vriend samen wilde gaan doen en we dan dus twee plekjes nodig zouden hebben. Vervolgens kreeg ik bericht dat dat waarschijnlijk ook wel ging lukken – en ja hoor, weer een paar dagen later bleek dat we ons alsnog in konden schrijven! Gelukkig vond Richard het inderdaad een top-idee én viel die week precies in de periode dat we beiden sowieso zomerverkantie wilden nemen, dus toen was onze aanmelding een feit!
Maandagochtend reden we dus samen richting een scoutingterrein in de bossen van Testrik, bij Venray.
Ik zal er gelijk bij zeggen dat het niet meteen een week lang full-survivalmodus was hoor. Het was een workshopweek, oftewel er werd nog niet van ons verlangd dat we in zelfgebouwde onderkomens overnachtten, een latrine groeven om de hele week te gebruiken, en we alleen iets zouden eten als we dat zelf hadden gevangen (al was het alleen maar omdat je in Nederland geen vallen mag zetten en een jachtvergunning nodig hebt). Het idee was dat we iedere dag meerdere vaardigheden zouden leren, zoals zelf vuur en touw maken, en we mochten gewoon in onze eigen tenten slapen. Er was ook een toiletgebouwtje met wastafels en een (ijskoude ) douche. (Die ik dus niet gebruikt heb; ik heb me aan de wastafels met een washandje gewassen en heb één keer mijn hoofd onder de kraan gehouden om mijn haar te wassen. Brrr….) Koken deden we weliswaar boven het kampvuur, maar voor het eten werden er gewoon boodschappen gehaald.
We hadden twee instructeurs: eerst kregen we les van Bas en op donderdag nam Tars het stokje van hem over. Het waren twee heel verschillende types: Bas was een echte sfeermaker, hield de groep goed bijelkaar en vertroetelde ons, Tars was beter in grondig en gestructureerd uitleggen en delegeerde meteen diverse kamptaken aan ons. Uiteraard prefereerde ik het laatste.
Bas legt uit hoe je vuur maakt zonder lucifers of aansteker.
Ik was erg blij met de samenstelling van onze groep! Het is natuurlijk altijd maar afwachten wat voor types erbij zitten en of je een beetje met elkaar kunt opschieten, maar dat kwam helemaal goed. Mede dankzij instructeur Bas waren de slechte woordgrapjes de hele week lang niet van de lucht. We waren met 12 deelnemers, waaronder twee broers, een man en een vrouw die alleen waren gekomen, een gezin met twee kinderen (meisjes van 10 en 12) en een vader met zijn 16-jarige zoon. Ook de kinderen hebben zich uitstekend gedragen en meegedaan! Natuurlijk haakten vooral de jongsten af en toe even af en kwamen ze niet zo snel mee als de rest, maar ze hielden de groep niet op en waren ook niet lastig en behoorlijk zelfstandig. De meiden kregen geen bijlen om mee te hakken maar mochten wel net als wij met een bushcraftmes aan de slag gaan, wat prima ging. Daar was ik wel verbaasd over – kinderen zijn zo verschillend! Het zou niet in me zijn opkomen om mijn stuiterende, fysiek enigszins ongecoördineerde ADHD-nichtje hier mee naartoe te nemen, laat staan om haar zo’n scherp mes in handen te drukken…
Richard doet een poging tot vuur maken met een firesteel.
Na aankomst bouwden we onze tenten op en gingen we gelijk aan de slag met vuur maken en andere lessen. Na het avondeten begon de lucht te betrekken en kwam er een flinke plensbui naar beneden vallen, dus werd het een avondje doorbrengen onder de tarp en in onze tenten, in plaats van gezellig aan het kampvuur te zitten. Gelukkig was dat de enige hevige regenbui; de rest van de week hebben we alleen maar af en toe wat lichte druppels gehad. Ook de temperatuur in het bos was prima te doen. Gelukkig maar, want de weersvoorspelling vooraf was dat het 24 tot 26 graden zou worden met flinke buien, waarbij het alleen eind van de week wat droger zou worden, dus ik zag er wel een beetje tegenop om de hele week in die omstandigheden te moeten bikkelen (ook al was ik inmiddels wel wat hitte en regen gewend dankzij Middeleeuws Montfort…).
Sowieso heb ik (als volwassene) nog nooit zo lang gekampeerd – de meeste festivals duren maar 3 of 4 dagen en meestal vind ik dat ruim voldoende. De eerste dag was dan ook even acclimatiseren, maar de rest van de week vloog voorbij en ik vond het helemaal niet te lang! Het was juist heerlijk om er eventjes tussenuit te zijn, amper op mijn telefoon te kijken en geen nieuws mee te krijgen, en lekker intensief dingen samen met Richard te doen. <3
Ik moest de shelter die we met onze groep bouwden, natuurlijk wel even uitproberen. Het bedje van bladeren en mos lag verrassend comfortabel!
Niet alle vaardigheden ging ons uiteraard even goed af. Vuur maken was een uitdaging, maar dat lag ook een beetje aan de manier waarop we de instructies initieel hadden gekregen. Nadat de tweede instructeur er iets dieper op in was gegaan, begreep ik beter waarom het me in eerste instantie niet goed lukte. Richard en ik vrijwilligden vervolgens om de volgende ochtend extra vroeg op te staan om het kampvuur voor het ontbijt vast aan de gang te krijgen en dat ging toen wél heel goed!
Mijn nemesis was voornamelijk het boogmaken. Het idee was dat we een boog uit een plank hout sneden, met behulp van een haalmes. Man oh man, wat een pokke-klus om dat ding uit te dunnen… Ik liep al snel behoorlijk achter. Mijn boog wilde maar niet goed doorbuigen en moest nog dunner. Wat later realiseerde ik me pas dat mijn haalmes niet het scherpste was, mijn boog veel korter was dan die van de anderen (hij moest even lang zijn als de spanwijdte van je armen) wat natuurlijk uitmaakt voor hoe hard je moet trekken aan de uiteindes om hem even ver door te buigen, en ik had te laat meegekregen dat de meeste mensen het advies hadden gekregen om hem niet alleen dunner te snijden in de dikte, maar ook in de breedte, om hem soepeler te maken. Ik was dan ook niet bepaald gemotiveerd om hem af te maken, maar heb toch doorgezet.
Richard lukte het wel, want die heeft natuurlijk goede houtbewerkingsvaardigheden en heeft al vaker met dat bijltje gehakt een haalmes gewerkt. In no-time had hij dan ook zijn boog af en oogstte bovendien bewonderende blikken over hoe netjes die eruit zag. Trots op mijn lieverd! <3
Helaas is uiteindelijk geen enkele boog functioneel geworden. Die van mij en die van iemand anders braken toen we ze probeerden op te spannen. Bij de anderen brak structureel de zelfgetwijnde pees over. Achteraf concludeerden we dat raffia niet het beste materiaal was om een boogpees van te maken. Waarschijnlijk hebben we dat spul gekregen omdat een echt goede pees maken teveel tijd zou hebben gekost. Normaal gesproken duurt een workshop boogmaken namelijk twee hele dagen, en wij probeerden het in een middag te doen met gedurende de volgende twee dagen wat huiswerk tussendoor…
Ter compensatie ging mij het twijnen van de pees (en ook het op dezelfde manier maken van touw met brandnetels) juist heel goed af. Hee, ík heb ervaring met dingen die op garen en draad lijken! Richard en ik waren dus een uitstekende combinatie: hij een goede boogmaker, ik een goede peesmaker.
Links: touw maken van brandnetel. Rechts: een deel van mijn boog en mijn zelfgetwijnde pees.
Een van de andere activiteiten was sporen zoeken in het bos. Leren kijken is echt nog wel een ding!
Herten en reeën bleken er volgens de sporen in overvloed te zijn en we hadden zelfs een soort van huisdier in de vorm van een ree (of damhert?). Het beest is bijna iedere dag wel even zichtbaar langs ons kamp gelopen en leek zich niet te storen aan onze aanwezigheid.
Martersporen en onze kamp-bambi
Verder spotten we muizen en kikkertjes en werden we ‘s nachts wakker gehouden door een overenthousiaste uil.
Helaas waren er ook muggen, bromvliegen en teken in overvloed. Drie teken wist ik gelukkig tijdig van mijn arm af te slaan voordat ze zich konden vastbijten, maar drie andere exemplaren wisten zich in mijn been te settelen. Daarmee was ik bij lange na niet de winnaar onder de groepsleden; de tekentang heeft overuren gemaakt.
Oefenen met een strik maken.
Als je erin bent geslaagd om dieren op te sporen én te vangen, dan moet je natuurlijk ook weten hoe je ze klaarmaakt. Dus leerden we hoe je vis en gevogelte moet ontweiden. Zoals te verwachten was dat niet het favoriete onderdeel van iedereen, maar ik had er tot mijn verrassing zelf helemáál geen problemen mee. En zoals een groepsgenootje zei: de van een jager afkomstige duiven die we klaarmaakten, hebben echt een beter leven gehad dan de gefokte beestjes die je in de supermarkt koopt.
Vis schoonmaken en duif plukken, en het resultaat ervan. :-9 (Ik heb de meer confronterende foto’s maar weggelaten uit dit blogje. 😉)
Het meest bevredigende eindresultaat van een opdracht vond ik de rookhut, bedoeld om vlees te drogen en het zo langer te kunnen bewaren. Volgens mij gold dat voor de meeste groepsleden. Het was sowieso heel tof om het hele proces te doorlopen om hem met z’n allen te bouwen, er lapjes vlees in te leggen, deze te roken en ze naderhand op te eten. Maar het was ook gewoon een heel gaaf ding om te zien!
Een vaardigheid die niet officieel op het programma stond maar die wel een voorwaarde bleek om andere dingen te kunnen doen, was hout herkennen. Een eik, berk of naaldboom kan ik echt wel herkennen als die nog rechtop staat, en Richard weet prima wat voor soort hout hij voor zich heeft als het in een plank is gezaagd, maar wat nou als er een dode stam zonder bladeren en bast op de grond ligt…? Dat was dus ook heel nuttig om te leren. Niet dat ik nu alle bomen kan identificeren, maar in ieder geval wel de belangrijkste om vuur mee te maken.
De klus die me het makkelijkste af ging was het lepelsnijden. Dat had ik niet verwacht, gezien mijn onhandigheid bij het maken van de boog, maar dit was veel meer een precisie-klusje. Met mijn bushcraftmes kon ik beter overweg dan dat haalmes. (Tijdens de les over je gereedschap onderhouden en slijpen op de laatste dag van de week, zei de instructeur verbaasd toen hij mijn mes bekeek, dat het er amper gebruikt (lees: mishandeld) uitzag. ) Bovendien was het hout dat we ervoor gebruikten veel zachter.
Stap voor stap van houtblok naar lepel.
Naast bovengenoemde vaardigheden hebben we nog véél meer behandeld, zoals navigeren met een kompas en je oriënteren op de sterren, water zuiveren, een mok maken, welke planten eetbaar zijn of een medicinale werking hebben, en lijm en fakkels maken. Ik heb behoorlijk wat aantekeningen gemaakt die ik binnenkort netjes moet gaan uitwerken.
Na hard werken is het natuurlijk goed rusten en al helemaal als er een kampvuur is! ‘s Avonds regen we dan ook regelmatig wat marshmallows aan een stok. Richard had zijn gitaar meegenomen en dus hebben we ook nog wat kunnen muziek maken en zingen. ^_^
We hebben een stuk meer ambachtelijke vaardigheden behandeld dan ik vooraf had verwacht. Het was dan ook een bushcraftweek en geen survivalweek, en dan ligt daar meer nadruk op. Zelf vond ik de meer overlevingsgerichte vaardigheden het meest nuttig, maar gelukkig kun je heel veel bushcraftvaardigheden natuurlijk ook inzetten voor survival.
Aan het eind van de week kregen we allemaal een BSI-certificaat niveau 1 uitgereikt. Handig als je door wil voor instructeur, maar dat is niet mijn insteek.
Bushcraft zal ook niet mijn nieuwe hobby worden (als ik daar überhaupt tijd voor zou hebben). Ik vind het vooral belangrijk om bepaalde vaardigheden en kennis die mensen vroeger allemaal gewoon bezaten, zoals het bereiden van gevangen wild, te behouden. En ik wil graag wat meer zelfredzaam zijn, mocht hier ooit de pleuris uitbreken (wat helaas niet een geheel ongefundeerde angst is, gezien de actuele gebeurtenissen op het wereldtoneel). Dat gezegd hebbende – de algehele conclusie na zo’n week is toch wel dat we waarschijnlijk gewoon keihard doodgaan als we meerdere weken in een bos moeten overleven zonder tools zoals een mes, zaag en tarp.
Dus ook al gaat een wekenlange trektocht om vrijwillig flink af te zien in de natuur ‘m niet worden, ik zou wel graag nog wat aanvullende cursussen willen doen, zoals het ontweiden van zoogdieren en me verder verdiepen in eetbare en medicinale planten.
En het was ook gewoon een hele fijne week! Lekker even hélemaal weg van alle to-do-lijstjes thuis en de natuur in gaan. Het was ook heel fijn om zo intensief met Richard dingen te kunnen doen. We zijn echt nog meer naar elkaar toe gegroeid. We wisten al lang dat we een goed team zijn en zonder ruzie samen een tent kunnen opzetten, maar nu weten we ook dat we samen een duif kunnen ontweiden.
Overigens was Richard op de laatste dag van de bushcraftweek jarig, dus nadat we thuis grondig hadden gedouched, zijn we nog ergens gaan eten om het te vieren.
Inmiddels zijn alle spullen weer opgeborgen en de wasjes gedaan. Het enige wat nu nog rest, is mijn aantekeningen uitschrijven en de kampvuurlucht uit mijn haren proberen te krijgen (wat na 3x wassen nog steeds niet is gelukt…).
Een tijdje geleden bezochten we met de Wonderland Weirdo’s de Utrechtse Doloris Maze. Dat was een dermate leuke ervaring dat we meteen kaartjes kochten voor de Doloris Maze in Tilburg! Die was namelijk niet hetzelfde: de locatie in Tilburg was er het eerste en blijkbaar was die wat kleiner dan in Utrecht en wat meer sprookjesachtig van thema, vernamen we.
Afgelopen zaterdag betraden we dus heel nieuwsgierig de andere locatie. Ook deze was heel bijzonder gemaakt! Hoe lang we er precies in rond gebben gedoold weten we niet, we gokken op zo’n 2 uur. Minder lang dan in Utrecht, want hij was inderdaad kleiner en we hadden al redelijk snel door dat iederen van de groep inmiddels alle hoekjes en gaatjes had gezien, terwijl in Utrecht, na het aanhoren van elkaars verhalen toen we elkaar onderweg tegenkwamen, diverse personen erachter kwamen dat ze toch ergens een ruimte hadden gemist!
De Tilburgse Maze was wel desoriënterender dan die in Utrecht. In laatstgenoemde had ik op een gegeven moment wel een routenet in mijn hoofd over hoe ik van een bepaalde ruimte naar een andere ruimte kon komen, maar ook na 2 uur ronddolen in die in Tilburg moesten we nog steeds gokken hoe we nou bij die uitgang, waar we al 20x langs waren gelopen, konden komen 😄
Maar die in Utrecht was weer vele malen interactiever. Met heel veel van de installaties kon je iets doen, zoals het bevoelen, ompluggen, open maken of berijden. (Nee, ik treed niet verder in detail. 😉) Dus uiteraard zat ik in Tilburg ook gelijk overal aan – alleen zonder effect. Zelfs de objecten die er heel interactief uitzagen, bleken domweg niets te doen. Dat vond ik wel een teleurstelling en eigenlijk een beetje jammer aan de ervaring.
Conclusie: beide Mazes zijn interessant om te doorlopen, maar als je van plan bent om ze allebei te gaan doen, begin dan in Tilburg en ‘upgrade’ daarna naar Utrecht. 🙂
Om al onze belevenissen te kunnen nabespreken en bij te kunnen kletsen zijn we, zoals inmiddels tot traditie is bestempeld, bij een Grieks restaurant gaan eten. Mixed grill-schotel! *burp*
De volgende dag had ik geen tijd om erover te bloggen, want Richard en ik organiseerden een barbecue bij mij thuis en dat vergde een hoop voorbereidingen!
De gastenlijst was namelijk initieel best heftig: met onszelf meegeteld zouden we met 17 volwassenen en 2 kinderen zijn! Picnic sjouwde zich dus een breuk aan mijn boodschappen.
Maar zoals eigenlijk te verwachten was, hadden we een hoop last-minute afzeggingen. Om geheel uiteenlopende redenen: van niet lekker tot verkeerd in de agenda gezet (en daardoor een dag te vroeg komen opdagen, toen wij dus in Tilburg waren en zij in Nijmegen voor een dichte deur stonden 🤪). Eén persoon was erg laat omdat die initieel per ongeluk bij Richard thuis in Boxtel stond in plaats van bij mij in Nijmegen. Twee personen zijn om onbekende reden in het geheel niet komen opdagen terwijl één persoon juist onverwachts wél verscheen. 😝 Anyway, uiteindelijk waren er 10 van de 17 volwassenen over en daar zat mijn achtertuin nog steeds vol genoeg mee!
Omdat er ook 3 vegetariërs bij waren en ik nog niet eerder vegetarisch had gebarbecued (ik ben zelf flexitariër, maar bij speciale gelegenheden eet ik juist wél vlees), had ik vooraf een hoop vegetarische bbq-receptjes bijelkaar gegoogled. Die vergden wat meer voorbereiding dan ‘trek de plastic verpakking van het vlees af en plemp het op een schaal’. 😋 Maar gelukkig was Richard er om me met alles te helpen en dat scheelde de wereld ❤️
Ik ben glad vergeten om een foto maken van de gezelligheid toen de bbq-gasten waren gearriveerd, dus jullie moeten het helaas doen met een kiekje van de voorbereidingsfase. 😟
De hapjes werden gelukkig goed ontvangen! Hoewel het altijd enorm lastig is om in te schatten wie wat wil eten. En het ook iedere keer verschilt. De ene keer zijn alle hamburgers in no time op en blijf je met je speklapjes zitten, de andere keer is het precies andersom. Soms is het stokbrood niet aan te slepen, maar blijk je je fruitsalade aan de straatstenen niet kwijt te kunnen. De ene keer bleek je eigenlijk alleen maar bier en cola te hebben hoeven inslaan, de andere keer zijn er sippe gezichtjes omdat er geen Fanta is. Oh well. Volgens mij is er niemand met honger naar huis gegaan en is ditmaal gelukkig toch bijna alles opgegaan zodat we niet met een enorme voorraad eten zijn blijven zitten. Maar misschien is Alice en Bob’s “bring your own meat” barbecue-opzet toch niet zo’n gek idee voor de volgende keer… 😋
Nu uitbuiken. Want dit weekend heb ik wel genoeg vlees gegeten voor de rest van de maand! 🙈
Ook dit jaar mochten we weer aanhaken bij een midweekje CenterParcs van pa en ma. Ditmaal gingen we naar De Haan in België en het was zoals vanouds gezellig ❤️
Omdat zowel Richard als ik nog les moesten geven én volgen, arriveerden wij pas woensdagochtend, dus we hadden niet zo heel veel tijd met z’n allen samen. Desondanks hebben we genoeg gedaan. We zijn onder andere gaan zwemmen in het zwembad, uitwaaien aan de zee, minigolfen, lekker gaan uit eten, hebben geitjes geaaid en geïmiteerd, en hebben samen gezongen onder gitaarbegeleiding. ☺️
Niet heel veel anders dan vorig jaar dus, met als verschil dat Richard en ik ditmaal niet het zwembad zijn uitgestuurd door de badmeester. 😇 Meer heuglijk nieuws is dat Josh en Jurgen alleen hebben gebloed en niet naar het ziekenhuis hoefden. Er is slechts één wipkipbever gemolesteerd, er is slechts met mate gesjoemeld tijdens het golfen en de bijna verloren gewaande golfbal hebben we uiteindelijk toch uit de door dichte struiken omgeven greppel weten te vissen. Verder zijn alle relaties nog intact (in ieder geval zijn ze er niet slechter aan toe dan voor aankomst). Oftewel: wij noemen dit een geslaagd weekend! 😁❤️
Ik ben niet de meest sociale collega vrees ik, dus ik had helemaal niet meegekregen dat er al jaren een initiatief genaamd ‘kaRUoke’ liep: een periodieke (lees: eens per jaar ofzo) bijeenkomst van collega’s in een Nijmeegse karaoke-bar om daar helemaal los te gaan. Gelukkig ving ik het een tijdje geleden alsnog op tijdens een pauzegesprek en werd ik ook toegevoegd aan de Whatsapp-groep. Gisteravond maakte ik voor het eerst mijn opwachting.
Nou moet je weten dat al een tijdje niet ben gaan stappen. ‘Uitgaan’ betekent voor mij met vrienden in een restaurantje gaan eten, naar de bios, een concert, of gaan balfolkdansen. Het was dus onder andere even wennen dat het zaaltje tussen 21.00 en 23.00 uur was gereserveerd. Pfff, konden we niet een uur eerder beginnen? Toen ik om half 9 op de fiets richting het centrum stapte, had ik het gevoel dat de dag al bijna ten einde was en het tijd was om naar bed te gaan! Omdat ik dit hele weekend in Duitsland moet optreden en de komende twee nachten in een tent slaap, nam ik me voor het niet te laat te maken – om half 11 weer weggaan was prima, toch?
Ik arriveerde in een bedompt krap kelderkamertje waar mijn voeten per direct aan de vloer bleven plakken vanwege al het gemorste bier. Twee minuten nadat de eerste karaoke-hit was ingezet, had ik al spijt van het niet meenemen van mijn oordopjes.
Maar hee, dat karaoke-systeem werkte wel heel handig! Je kon gewoon een QR-code scannen met je telefoon en dan via je eigen schermpje, liedjes aan de playlist toevoegen! De volgorde van de playlist was bewerkbaar, je kon aangeven met wie je eventueel samen wilde zingen, en je kon de verhouding tussen algemeen muziekvolume, de microfoons en de achtergrondzang instellen! (En dus ook het totale volume, wat ik in de loop der avond tactisch steeds een paar tandjes zachter heb gezet )
De stemming zat er gelijk in en we zijn heerlijk los gegaan. Ik had verwacht dat er alleen collega’s van mijn divisie zouden zijn, maar er waren ook collega’s van andere afdelingen uitgenodigd en zelfs een populaire oud-collega was er gewoon weer bij. We zongen 80’s hits, duetjes en (de anderen) moderne nummers die ik niet heb meegekregen in mijn leven, al dan niet bedoeld meerstemmig . Voordat ik het wist was het al 11 uur. De enthousiastelingen boekten er spontaan nog een uurtje extra bij, maar ik besloot toch maar verstandig te zijn en weer naar huis te fietsen voor nog wat slaap.
Volgens mij heb ik aan mijn collega’s goed duidelijk weten te maken dat ik graag (karaoke) zing en ik er de volgende keer zeker weer bij zal zijn! (Maar misschien een uurtje eerder, en met oordopjes )
) doen er wel nog jaarlijks aan, dus yay, ik mocht opnieuw naar de winkel om iets voor een nog onbekende persoon te scoren! Wat nog behoorlijk lastig was, want ik wist eigenlijk niet wat voor soort cadeautjes daar traditiegetrouw werden gegeven, wat iedereen z’n hobbies zijn, en hoe het geven van de cadeautjes vormgegeven zou worden. Bij onze eerdere Sinterklaasbijeenkomsten was het bv. nog wel eens de grap om een bijzonder gevormd cadeautje te kiezen, of iets dat geluid maakte als je er mee rammelde, want in de eerste rondes mocht je het nog niet uitpakken en moest je op basis van die aspecten beoordelen of je het wilde houden of dat je het juist zo snel mogelijk kwijt wilde aan iemand anders.
) Tussen de quizvragen door mochten degene met de hoogste scores cadeautjes pakken en aan iemand geven, die ze dan gelijk uitpakte.
Ik voelde me dan ook wel een beetje kaal zonder kostuum en requisieten… Maar dat heeft me er niet van weerhouden om het gaspedaal flink in te trappen. (Er was ook nog een ander pedaal, dat de rem geweest schijnt te zijn, maar die had ik niet nodig. Woohoo, driften!!!). En met succes, want hoewel ik niet iedere ronde won, won ik er wel genoeg om aan het eind van ieder spelslot bovenaan de ranglijst te eindigen. 
)
) douche. (Die ik dus niet gebruikt heb; ik heb me aan de wastafels met een washandje gewassen en heb één keer mijn hoofd onder de kraan gehouden om mijn haar te wassen. Brrr….) Koken deden we weliswaar boven het kampvuur, maar voor het eten werden er gewoon boodschappen gehaald.
