Uiteraard kon ik het niet maken om voor de baby van mijn bloedeigen Zwusje, geen baddoekje te naaien. En uiteraard kon het eigenlijk niks anders worden dan een Omnom!
Het enige probleem was dat Omnom niet echt een goede vorm heeft voor een baddoek. Ik bedenk meestal een beestje dat ik in een soort ruitvorm kan knippen, want je moet wel voldoende uitstekende zijkanten hebben om om de baby te kunnen wikkelen.
Om van Omnom een bruikbaar doekje te maken, moest ik hem dus behoorlijk uit verhouding trekken. Het lijkt uiteindelijk meer op zo’n spookje van Pacman vrees ik…
Maar het mutsje is gelukkig wel herkenbaar en schattig genoeg. En dat is toch wat je voornamelijk ziet als de deken in gebruik is.
Het zwarte biaisband dat om de rand zit, is overigens zelfgemaakt, want de fourniturenwinkel was dicht. Ook een manier om mijn stofrestjes op te krijgen.
Na lang wachten was het gisteravond om half 8 eindelijk zo ver: mijn petekindje Josh is geboren!!
Josh groeide met een hoog tempo in Zwusje’s buik, waardoor was besloten haar eerder te halen dan de uitgerekende datum (10 september). Vrijdag moest mijn zusje naar het ziekenhuis, maar het was zo druk met ‘normale’ bevallingen, dat ze zondag pas echt met haar aan de slag konden. Frustrerend voor hen, maar het leverde wel een paar hilarische Facebook-filmpjes op van een zich vervelende ADHD-schoonbroer.
De bevalling zelf schoot ook niet echt op, want eigenwijze baby was eigenwijs en wilde er niet uit. Ondanks het toedienen van weeënopwekkers, kreeg mijn zusje geen persweeën en dus heeft ze het helemaal op eigen kracht moeten doen. Het was dus zeker geen makkelijke bevalling en even werd gevreesd dat het toch een keizersnede moest worden. Maar uiteindelijk is het toch gelukt en nu is alles goed met moeder en dochter!
De manier waarop ik het nieuws vernam, was wel even sip. Pappa Jurgen had blijkbaar zowat twee seconden na de geboorte zijn kant van de familie al ingelicht, en had het aan mijn moeder (die bij de bevalling aanwezig was) overgelaten om onze kant van de familie te informeren. Maar in dit digitale tijdperk gaat nieuws extreem snel, waardoor ik ineens in de groepsapp die was opgericht voor het regelen van Zwusje’s babyshower, allemaal felicitaties langs zag komen. “Gefeliciteerd, opa en oma! En jij natuurlijk ook gefeliciteerd, peettante Lenny! Wat een schatje is het, hè?” Euh… blijkbaar heb ik iets gemist? :’-(
Een half uur later vernam ik het alsnog officieel. En ben ik gelijk de auto in gestapt en naar het ziekenhuis in Maastricht gereden.
Wat dat betreft baal ik wel dat ik ver weg woon van mijn familie. Alle andere (schoon)familie was er uiteraard al lang toen ik aankwam (een beetje druk voor de kersverse ouders, zo vlak na de bevalling de hele familie met de neus er bovenop, maar ze kennen hun familie en hadden er al rekening mee gehouden dat ze die toch niet lang buiten de deur zouden kunnen houden. ).
Heel lang heb ik mijn Zwusje, schoonbroer en petekindje niet kunnen zien, want na tien minuutjes met Zwusje gesproken te hebben, moesten we de kamer uit omdat ze gewassen moest worden (nee, dat was nog niet eens gebeurd!). Na 40 minuten in de wachtkamer door te hebben gebracht, konden we nog 5 minuten naar haar toe. En toen was het alweer tijd om te gaan.
Om kwart voor 1 ‘s nachts was ik weer thuis. Bijna 3 uur rijden voor een kwartiertje contact dus, maar ja, dat doe je nu eenmaal voor familie. Dit is immers iets héél bijzonders.
Het Gebroeders van Limburgfestival zit er helaas weer op. Dit blijft toch mijn favoriete festival denk ik. Lekker praktisch in de buurt (ik parkeer mijn auto na uitladen gewoon thuis en kom met de fiets terug), een knus veldje met prachtig uitzicht op de ruïne, een ideale opstelling van het kampement zodat we veel inloop krijgen, leuke mensen van andere groepen om mee te socializen, plus niet alleen in het kampement zitten met mijn ambacht, maar ook tussendoor optreden met Tweedledum & Tweedledee, wat het afwisselend houdt.
Dat laatste maakt het natuurlijk ook extra druk en het vereist wat plannen, maar dat heb ik er graag voor over.
We hebben veel geluk gehad met het weer, want de extreme hitte was wat afgenomen zodat ik door alleen het weglaten van mijn tussenjurk, het niet te warm had. Ook stonden we lekker in de schaduw. Op zaterdagavond kneep ik ‘m wel even, want er was code geel afgegeven en we zagen overal om ons heen een discoshow van bliksemflitsen. Maar gelukkig is al het noodweer vlak langs ons heen gewaaid. De harde wind zondag zorgde wel voor wat ongemak, maar niks wat we niet aan konden. We hebben het al veel erger meegemaakt.
Foto door Frans Roes
Dit jaar werd het festival door een nieuw bestuur georganiseerd. Andere jaren was er regelmatig gemor over de organisatie, dus we hoopten dat het dit jaar allemaal wat soepeler zou verlopen. Enerzijds is er een hoop verbeterd, maar er waren ook wat nieuwigheden waar we absoluut niet blij mee waren. Belangrijkste punt voor de evaluatie is wel het geneuzel rondom de consumptiemunten.
Er mocht namelijk niks op het terrein verkocht worden tegen contant geld. Als we iets dat we zelf hadden gemaakt, verkochten aan een bezoeker, dan moesten we met muntjes afrekenen. Hoe onhandig! Een muntje is €2,50 en een half muntje €1,25. Maar ik verkoop ook spulletjes van €0,50 tot €1,-. Moet ik mensen dan maar te veel laten betalen??
En inderdaad leverde het problemen op. Zo goed als niemand die iets wilde kopen, had op dat moment muntjes bij zich. Sommigen hebben ter plekke gewisseld met andere bezoekers, anderen zijn speciaal daarvoor munten gaan halen, maar ik ben ook verkopen misgelopen: die mensen keken moeilijk, zeiden dat ze later wel terug zouden komen met munten, maar dat gebeurt uiteindelijk niet.
Ze hadden ook nog eens besloten om niet alleen entree te heffen voor het festivalterrein, maar als je naar concerten wilde luisteren, moest je een extra muntje betalen. Van tevoren kon ik al zeggen dat dat frustratie ging opleveren bij bezoekers. Ze hebben immers het gevoel genaaid te worden, omdat ze al hebben betaald voor toegang en dan ineens bij moeten betalen. Ik was dan ook erg bang dat er niemand naar onze concerten zou komen luisteren. Want je moet het toch vooral hebben van de toevallig langslopende bezoekers op dat moment, die spontaan besluiten om even te komen luisteren. Hoe graag ik het ook zou willen, we zijn nog niet bekend genoeg om alleen met onze naam volle zalen te trekken.
De schade bij ons optreden viel gelukkig wel mee, omdat ze zo veel klachten hadden gehad dat ze ter plekke hadden besloten toch maar geen muntje als entree te vragen. Maar je weet natuurlijk niet hoeveel mensen er vooraf door hebben besloten niet te komen.
Onze optredens in de Nicolaaskapel gingen uiteraard niet vlekkeloos, maar goed genoeg. Op zaterdag hadden we geluk dat veel mensen waren blijven zitten na het vorige optreden, om ook even naar ons te luisteren. Tijdens het optreden verlieten diverse mensen de kapel weer, maar dat houd je toch.
Op zondag moesten we vanuit de Blijde Incomste-optocht gelijk door naar het optreden. Dat was best intensief: eerst een half uur wachten tijdens het opstellen, dan drie kwartier al spelend door het centrum lopen, en daarna snel door naar de kapel om daar een half uur op te treden. Zondag ging dan ook iets minder goed dan zaterdag. Maar we hoeven ons niet te schamen.
Op zondag waren we de eerste groep die die middag speelde, maar ik was positief verrast over de hoeveelheid mensen die al binnen op ons zat te wachten. Misschien heeft het geholpen dat ik zelf een aankondigingsposter had gemaakt waarop stond dat wij op dat moment in de kapel speelden. Want bij de kapel hangt ieder jaar een poster met alleen aanvangstijden en de naam van de groep. De meeste mensen zegt dat natuurlijk niks. Zeker aangezien het niet alleen concerten zijn, maar ook bijvoorbeeld voordrachten. Dus ik had er niet alleen ons logo bij gezet om wat meer aandacht te trekken, maar ook dat we middeleeuwse muziek op draailier en doedelzak spelen. Ik blijf natuurlijk marketeer, en als het festival het niet goed aanpakt, help ik ze wel een handje.
Maar ik moet onszelf niet te kort doen. Er zaten ook mensen die wél specifiek voor ons waren gekomen! Mijn doedelzakdocent zat in de zaal (argh… the pressure!) en enkele bekenden van Ernic. Er zat iemand die eerst bij mijn tent onze cd had gekocht en daarna ook nog even live naar ons kwam luisteren. En een jongetje dat we vooraf hadden gesproken en helemaal gek bleek op de draailier, had zijn ouders naar ons optreden meegesleept.
Achteraf las ik ook nog in een omschrijving van een foto-album op Facebook: “Leuk om Datura weer eens live te zien, helaas heb ik Tweedledum & Tweedledee gemist.” Da’s toch stiekem ook erg leuk om te lezen (niet dat hij ons gemist heeft, maar dat hij ons graag wilde zien ).
foto door Joop Ruck
Heel bijzonder is, dat ik dit weekend veel cd’s heb verkocht. Het was sowieso de eerste keer dat we direct na ons optreden wat verkochten: op zaterdag waren er twee mensen die er eentje van ons afnamen. Maar meer bijzonder is, dat ik maar liefst 5 cd’s vanuit ons kampement heb verkocht, aan mensen die ons niet kenden. Heel veel mensen hebben bewonderend staan kijken naar mijn uitgestalde weefsels, maar daarna zagen ze onze cd liggen en die wilden ze hebben… Blijkbaar hadden we dit jaar een erg muzieklievend publiek.
Dat ik geen weefsels heb verkocht, vind ik helemaal niet erg. Want het levert relatief weinig op en bovendien dient mijn verkoopstandje ook als publiektrekker en demonstratiemateriaal. Mensen kijken eerst wat ik heb gemaakt en als ze dat interessant vinden, komen ze naar mij toe om te vragen hoe ik dat doe. Dat is laagdrempeliger dan in één keer naar mij toe komen.
Het is erg egostrelend om te merken hoe veel respect mensen hebben voor wat ik weef. En opvallend, dat velen in eerste instantie helemaal niet beseffen dat mijn verkoopwaar en demo-bandjes allemaal door mijzelf gemaakt zijn! Ze vragen het soms expliciet en kijken dan enigszins ongelovig. Tsja, het is niet voor niets een ambacht.
Het ter plekke weven ging helaas weer eens voor geen meter. Ik had een fout tijdens het inrijgen gemaakt en heb er de hele zaterdag over gedaan om het patroon goed te krijgen. En op zondag, toen ik hoopte eindelijk meters te kunnen maken, kleefden alle draden continu in elkaar en had ik zo veel spanningsverschil dat ik nog steeds prut produceerde.
En dan zijn er nog steeds mensen die naar dat mislukte weefsel kijken en zeggen: “Mooi hoor!!”. Dat doet dan weer een beetje afbreuk aan de eerder genoemde complimenten. Dit is prutswerk mensen, zien jullie dat niet?? Maar nee dus.
Ach ja. Zowel re-enacten als muziek maken is soms toch een beetje parels voor de zwijnen vrees ik.
Gisteren was ik jarig. Maar deze maand had ik zo goed als geen mogelijkheid om mijn verjaardag te vieren. Alleen vanmiddag en vanavond kon ik wat tijd vrij maken.
Eigenlijk moest ik opbouwen voor het Gebroeders van Limburgfestival, maar ik kon regelen dat ik dat vanochtend vroeg kon doen (heel fijn, omdat het toen ook nog niet zo warm was!). Zometeen kan er dan bezoek komen, en dan ga ik morgenochtend alsnog terug naar ons kampement. Niet heel gezellig voor de groep, maar ik ben er dan toch nog één avond en nacht. Wat dat betreft heel fijn dat het evenement in Nijmegen is, 10 minuten fietsen vanaf mijn huis. Volgend weekend staan we in Ter Apel (Groningen), dus dan reis je niet ‘even’ op en neer om vast op te bouwen…
Naast re-enacten met ‘t Vaerdich Volk, heb ik zowel zaterdag als zondag ook een optreden met Tweedledum & Tweedledee op het festival. Dat wordt dus tussentijds even het kamp uit en muziek maken in de kapel, en meelopen met de optocht. Enigszins een gedoe met eetmomenten en corveetaken er op afstemmen, maar het komt vast goed.
En vanavond wordt ook nog eens mijn zusje ingeleid. De inschatting is dat mijn petekindje zondag of maandag wordt geboren. Het is nog even afwachten of het inleiden uberhaupt lukt, en dan natuurlijk ook hoe snel ze puf hebben om bezoek te ontvangen, maar ik houd er rekening mee dat ik zondag na het afbreken, mogelijk gelijk de auto in kan stappen om naar Zuid-Limburg te rijden…
Pfff. Maar nu ga ik proberen even te ontspannen. Bijna alles staat al klaar voor het bezoek en de barbecue (misschien een beetje warm om ook nog eens vuur te gaan maken, maar hee, het is in ieder geval droog!). Ik hoop dat ik genoeg eten heb. Van ongeveer een derde van de mensen heb ik namelijk niet gehoord of ze komen. Dus hoewel ik al inkopen had gedaan, heb ik vanochtend toch weer de traditionele paniek-want-ik-heb-veel-te-weinig-in-huis-boodschappentocht gemaakt. (Waarschijnlijk heb ik aan het eind van de dag veel over… ook traditioneel).
Druk gaat het helaas niet worden. Dat is het nadeel van op vrijdag je verjaardag vieren. Veel mensen moeten gewoon werken en hebben dan geen zin om nog van ver te moeten komen rijden. En in augustus zijn ook altijd veel mensen op vakantie. Maar ja, ik had weinig keuze.
Ach ja, zo blijft de barbecue ook wat beter behapbaar (pun intended).
Ik denk dat het volgend jaar overigens net zo zal gaan. Ik heb al drie evenementen gepland voor augustus 2017. Argh.
Gisteren speelden we in België, maar vandaag hoefden we gelukkig maar 40 minuten te rijden voor ons optreden. We speelden op het Mechteld ten Ham weekend in ‘s-Heerenberg – waar ik ook al eens een re-enactmentweekend heb gehad.
Het was heel erg leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Er waren namelijk diverse muzikanten die we nog niet kenden. Waaronder een ex-beroepstroubadour met een prachtige stem, waar ik echt wel een cd’tje van wil hebben. (Had hij niet bij zich. Ik moest de nummers maar gratis van Soundcloud downloaden…)
Ook ontmoetten we veel leuke andere entertainers. Het Mechteld ten Ham weekend is namelijk wat later qua tijdsbeeld dan wij gewend zijn en bovendien niet heel historisch correct, dus er waren veel groepen die we normaal nooit tegenkomen. Zoals deze hilárische Vliegende Hollander, die met zijn met de hand aangedreven schip op wielen door de straten reed.
Het weer zat helaas niet mee. Wat begon als wat miezerbuitjes, ging al snel over in flinke stortbuien. Gelukkig liet het publiek zich daar niet al te erg door tegenhouden en stak men gewoon een paraplu op.
Wij vonden gelukkig een leegstaand marktkraampje, dat we per direct kraakten. Tafel aan de kant en hoppa, wij hadden een afdakje om droog onder te kunnen spelen!
We hebben dus nauwelijks van standplek gewisseld. Op Castlefest werd ons dat niet in dank afgenomen door de standhouders, maar hier vond men ons wél leuk. De tegelbakker kwam ons zelfs expliciet bedanken voor het opleuken van zijn middag en als dank mochten we zomaar ieder een tegeltje uit zijn kraam uitzoeken! In ruil daarvoor hebben we hem onze cd cadeau gegeven, wat hij erg kon waarderen.
Aan het eind van de dag hebben we ook nog even in het lokale bejaardenhuis gespeeld. Dat was een verzoek van de organisatie, maar we bleken de enige band te zijn die daadwerkelijk was langsgekomen.
Tegen die tijd was mijn doedelzak zo vochtig dat er geen zuivere noot meer uit kwam, dus het was maar goed dat we toen mochten stoppen en het afsluitende toneelstukje – de heksenverbranding – mochten bijwonen. Uiteraard heb ik flink geholpen het publiek op te hitsen, want die heks moest natuurlijk dood! Kom nou, een beetje onze instrumenten vals maken en het de hele dag laten regenen…
We hebben ons prima vermaakt en hopelijk mogen we volgend jaar weer komen!
Vandaag ons eerste optreden in België gehad! En met twee eerdere optredens in Duitsland, mogen we ons nu met recht een internationaal optredende band noemen.
We waren namelijk gevraagd om muziek te maken tijden het jaarlijkse dorpsfeest in Vossem, dat dit jaar een middeleeuws thema had. Het was wel twee uur en een kwartier rijden, en even lang weer terug, voor slechts 3 uur optreden. Maar ach, je moet er wat voor over hebben hè. Dus ondernam ik voor de derde keer in anderhalve week tijd een tocht naar onze zuiderburen.
Ik verwachtte er niet veel van. Als dat dorpsfeest ook maar enigszins leek op wat er vroeger in mijn ouderlijk dorp werd georganiseerd, was het absoluut niet vergelijkbaar met een gemiddeld middeleeuws festival. En inderdaad: het was heerlijk kneuterig.
Het dorpsfeest bestond uit zes tenten op het dorpsplein. Iedere lokale vereniging had zijn eigen tent ingericht. En in elke tent werd er drank verkocht. Eigenlijk was het dus gewoon één groot terras. Plus een springkussen en een keetje waar kinderen geschminkt konden worden. XD
Volgens onze contactpersoon was het aan de verenigingen individueel overgelaten om de middeleeuwse aankleding te verzorgen. Het niveau was dan ook ‘trek een jute zak met gaten over je hoofd en je bent middeleeuwer’. Dus we vielen nogal op in onze outfits.
Toch was het erg leuk om te doen. De mensen waren supervriendelijk en er werd continu gecheckt of we wel genoeg te drinken hadden.
In het begin speelden we op het podium. Daarna begonnen de ‘Vossemse spelen’. Het was de bedoeling dat wij gelijktijdig de boel muzikaal opluisterden, maar ze hadden ons niet verteld dat die spelen ondersteund werden door commentaar via een microfoon, verbonden met de boxen op dat podium. Dus waar we vervolgens ook een plekje zochten om te spelen; er tetterde regelmatig een commentator doorheen.
Nou ja, zoals Ernic schouderophalend opmerkte: ze hebben ons ingehuurd om nu te spelen, dus spelen we nu.
Door de beheerders van de tent waar we op dat moment voor stonden te spelen, werden we getipt dat het gebruikelijk was dat bands die op de dorpsfeesten speelden, steeds bij een andere tent gingen staan. “Zodat de mensen niet denken dat alleen wij jullie betalen”. Tsja, je wil in zo’n dorp natuurlijk geen schijn van oneerlijke concurrentie wekken.
Dus hebben we daarna steeds op verschillende plekjes onze nummers gespeeld. Heel veel enthousiasme was er niet direct te bespeuren in het publiek, maar als je wat beter keek zag je her en der toch wat vingers meetrommelen, voeten meewiebelen, of zelfs enkele mensen die zich naar ons hadden omgedraaid. Volgens mij kunnen we daaruit concluderen dat we prima achtergrondmuziek zijn geweest voor de jaarlijkse bijpraat- en zuipsessie van de lokale bevolking.
Uiteraard maakte Mark gelijk misbruik van mijn moment van zwakte. En kreeg me zo ver om te beloven dat ik zou komen helpen met de jiu-jitsu-workshops, die hij de volgende dag moest geven.
Het is namelijk weer introductieweek en de nieuwe studenten hadden een sportdag, waarop alle sportverenigingen een korte kennismakingsworkshop verzorgden. Zo ook mijn oude jiu-jitsuvereniging, waar Mark nog steeds bij traint. Alleen hadden ze te weinig mensen. Of ik niet wilde bijspringen…?
Nou kan ik me niet eens meer herinneren hoe lang het geleden is dat ik gesport heb jiu-jitsu heb gedaan. Dat is minstens 8 jaar geleden, maar mogelijk nog veel langer. Maar dat maakte niet uit, want ik hoefde geen demonstratie te geven; alleen maar de studenten te begeleiden bij het uitproberen van de technieken. Vooruit dan maar. Mijn oude pak en band lagen toch nog ergens in de kast.
Eigenlijk moest ik die middag gewoon werken. Maar ik heb het nog steeds niet druk. In de zomerperiode is er op de universiteit echt geen drol te doen voor mij, want iedereen is op vakantie en nieuwe projecten worden pas weer in september opgestart. Ik besloot dat meehelpen met de introductieworkshops, nuttiger was dan een middag uit mijn neus eten en Facebook refreshen. Het past misschien niet in mijn functie-omschrijving, maar zo deed ik in ieder geval nog iéts relevants voor de universiteit!
Dus verplaatste ik me van het bestuursgebouw naar het sportcentrum. Gelukkig herinnerde ik me in de kleedkamer nog welke flap van het jasje boven moet en hoe die band ook alweer geknoopt moet worden.
Het was erg leuk om weer even op de mat te staan. Worpen gaan duidelijk niet meer zo soepel als vroeger, maar de klemtechnieken zitten er nog steeds prima in.
Tips geven aan de studenten was ook leuk om te doen. Je merkt duidelijk verschil in motivatie – de meeste psychologietrutjes krijg je amper aan het bewegen en kijken elkaar alleen giechelend aan, maar er zijn er ook die direct enthousiast over elkaar heen rollen. Het mooiste is de blik in hun ogen als de klem die ze uitproberen, na een paar aanwijzingen ineens wél werkt.
Uiteraard kreeg ik de vraag of het niet weer begon te kriebelen. Maar nee, ik heb echt geen behoefte om weer iedere week te gaan trainen. Ik zou het leuk vinden om mijn technieken weer even op te frissen, maar structureel jiu-jitsu oppakken gaat hem niet worden.
Ik ben niet zo’n heel spontaan persoon. Ten minste, niet naar de buitenwereld toe. Van binnen wel. Een beetje zoals een Vulcan – zelfbeheersing uit zelfbescherming.
Gisteren besloot ik wel even spontaan te doen. Ik stelde Mark voor om niet zelf te koken, maar om naar festival De Kaaij te gaan. Dat was nog maar twee weken en het was nu lekker weer en vanavond hadden we toch geen afspraken.
Aldus geschiedde.
Bij een foodtruck scoorden we lekkere hapjes. En daarna bij een andere foodtruck nóg meer lekkere hapjes. En een paar rosétjes, die we in de zon op het terrasje opdronken.
Met mijn al licht aangeschoten hoofd, spotte ik daarna een wagentje met het bord ‘karaoke’. En toen ging het mis.
Ze schonken binnen alleen maar bier en wijn, maar ja, als je daar staat mee te blèren op alles wat langs komt, is het wel zo netjes om een drankje te kopen, toch? Zeker als de eerste gratis werd gegeven vanwege het enthousiaste meezingen. En toen werd er ook nog eens een rondje gegeven. Want combineer een krappe wagen met alcohol en een microfoon en je maakt in no-time vrienden. Wiehiee, wat was het gezellig!
Op een gegeven moment viel de muziek uit (blijkbaar mochten ze maar tot een bepaalde tijd doorgaan, wellicht vanwege andere muziek op het festival) en wankelde ik blootvoets (waar waren mijn schoenen eigenlijk?) de wagen weer uit. Het bleek pas kwart over 9 te zijn. Argh.
Eigenlijk moest ik nog doedelzak oefenen voor de optredens komend weekend, maar daar is logischerwijs niet veel meer van gekomen.
Als ik nog een keer spontaan probeer te doen, hou me dan tegen, okee?
Na al die voorbereidingen was het afgelopen weekend eindelijk zo ver: Orenda II. Oftewel een LARP-evenement in Victoriaanse / Steampunk setting, dat zich afspeelt in een alternatieve versie van 1870.
De locatie was tot op het laatste moment geheim gehouden. We wisten alleen dat het in de buurt van de locatie van het eerste evenement lag, dus net onder de Zuid-Limburgse grens in België. Bij aankomst bleek het een oud fort te zijn. Dat binnen het spel een Australische gevangenis was, waar we moesten schuilen voor een storm en de as, veroorzaakt door een uitgebarsten vulkaan.
(C) Ork de Rooij, http://orkfotografie.nl
Dat betekende onder andere: mee-eten en contact hebben met de gevangenen. Ai…
Uiteraard was er nog veel meer aan de hand en het hele weekend zat vol met intriges, avontuur en ontdekkingen.
De locatie was heel sfeervol gemaakt. Zo was zowat de hele elektrische bedrading opnieuw gedaan, zodat we lokaal lichtuitval konden hebben en de lichtsterkte van de peertjes aan het plafond voortdurend wisselde – alsof er buiten daadwerkelijk een storm woedde.
(C) Ork de Rooij, http://orkfotografie.nl
Ik speelde weer de rol van Alice Liddell, oftewel de Alice uit Alice in Wonderland. Ik heb geen grootse plotjes aangezwengeld, maar vooral veel mooi klein spel gehad met andere spelers en figuranten. Zo ben ik begonnen aan een ‘trouble map’: een wereldkaart waarop ik alle vreemde gebeurtenissen die de aanwezigen hadden meegemaakt, of van hadden gehoord, noteerde, om hopelijk verbanden te kunnen leggen. Uiteraard stond daar ook de locatie van het konijnenhol naar Wonderland op, en de traumatische werelden van mijn partner-in-madness Howard Lovecraft.
Vooral leuk is om continu te doen aan ‘omdenken’. Of ik nu bij een theepartijtje ben, meespeel met een potje domino, of drilpudding als toetje krijg: zowat alles is een gelegenheid om gedachtenkronkels eruit te flappen. Terwijl ik tegelijkertijd ook mijn best deed om over te komen als een net opgevoede dame. Dat is een mooie uitdaging, om daar een balans in te vinden. Je hoeft je niet onbeschoft te gedragen om als onaangepast gekenmerkt te worden.
Een ander groot contrast was de Victoriaanse normen en waarden versus die van de lokale bevolking; de Aboriginals. Op zaterdagavond speelde ik even een ander rolletje, namelijk een van deze ‘primitieven’. Het idee was om de aanwezigen met hun eigen bekrompen moraal te confronteren. De spelers werden daarom uitgenodigd in een Aboriginalkamp, waar wij een ritueel hielden, dansend om kampvuurtjes. Gekleed als Aboriginals. Dus eigenlijk niet veel meer dan beschilderd met witte klei en rituele tekens en een om de heupen geknoopte doek…
Vooraf had de organisatie gepolst wie er bereid zou zijn mee te doen met een plotje waar bodypaint voor nodig was (wat we precies moesten spelen, kregen we pas een week van tevoren te horen!). Nou ben ik niet zo van de schmink omdat ik het heel vervelend vind om continu te moeten douchen. Maar dit plotje was aan het eind van de dag en na het douchen konden we feitelijk gelijk naar bed. Plus, ik vond het ook wel weer een uitdaging voor mezelf om het eens te doen. De groep spelers en figuranten bij Orenda zijn allemaal ervaren roleplayers en vormen een veilige omgeving. Ik had er vertrouwen in dat iedereen er volwassen mee om zou gaan.
En dat was ook zo. De gedachte vooraf was veel spannender dan het daadwerkelijk doen. De sfeer in het schminkhok was al heel goed (het schept toch een band om daar met z’n allen in alleen je onderbroek te staan ) en op het moment zelf was het een supermooie scène, zo in het donker met het licht van kampvuur en sterren, aangevuld met een rookmachine. Waarschijnlijk voelden de toeschouwers zich ongemakkelijker dan wij.
Ik was wel bang dat we zouden vernikkelen van de kou, maar we stonden bovenop het geasfalteerde dak van het fort, dat ook om 2 uur ‘s nachts nog flink wat warmte afgaf, plus de hitte van de kampvuren. Het was uitstekend te doen! Alleen jammer dat ik vooraf niet wist dat het ritueel op een ondergrond vol stenen en restjes glas ging plaatsvinden. Ik was er volledig vanuit gegaan dat we op het gras zouden staan en ik dus geen schoeisel aan zou hebben. Maar dat bleek niet veilig genoeg te zijn. En bij gebrek aan IC-correcte slippers, moest ik dus maar lappen wikkelen om mijn OC-schoenen. Dat vind ik zelf dan weer heel sip, want ik ben nu eenmaal iemand die details in een outfit (of in dit geval, gebrek aan outfit) belangrijk vindt. Maar goed, geen bloedende voeten is ook wel weer fijn.
En mijn angst om een compleet onhandelbaar kostuum te hebben gecreëerd, bleek ook ongegrond! Doordat we het grootste deel van de tijd in een vochtig, donker fort doorbrachten, was de temperatuur prima voor mijn wollen jurk. En hoepelrokken (ik was de enige die er een droeg…) blijken helemaal niet zo onhandig als ze lijken. Het metaal is flexibel genoeg om er mee door smalle doorgangen te gaan, door tactisch optillen kun je er probleemloos trappen mee op lopen, en als je zorgt voor wat meer ruimte in de breedte, kun je er ook prima mee in een stoel zitten. Het enige kostuumonderdeel dat me irriteerde, waren mijn knellende schoenen.
(C) Ork de Rooij, http://orkfotografie.nl
Het korset en de hoepelrok hebben me maar 1x gehinderd. Dat was toen we het avondeten buiten moesten nuttigen. Oftewel: volledig ingesnoerd en met hoepels om je heen, op asfalt moeten zitten. Hoe kan ik comfortabel zitten zonder mijn handen te gebruiken als steun (want: bestek en bord vast), en tegelijkertijd zonder knoeien, eten naar binnen krijgen?? En dat was ook nog eens pas om half 10 ‘s avonds, omdat alles ontzettend was uitgelopen. Niet fijn, als persoon met stipte biologische klok-maag. Maar dat, en het moment dat ik met blote voeten op een naaktslak stapte, waren eigenlijk de enige mindere momenten van het weekend.
Orenda is een LARP-evenement waar ik een ideaal bij me passende rol heb én de sfeer (zowel qua omgeving als qua groep) supertof is. Dus ik kijk nu al weer uit naar de volgende!
Afgelopen vrijdag waren Mark en ik precies 5 jaar getrouwd. Kenmerkend aan onze relatie is, dat we allebei niet thuis waren – Mark was naar een ski-hal en ik zat op Castlefest.
Uiteraard wilden we wel even aandacht aan elkaar besteden, maar van ons hoeft dat niet op exact de juiste datum. Daarom planden we voor afgelopen woensdag en donderdag een uitje naar Brugge, om gezellig even samen er op uit te gaan.
Brugge is echt een supermooie stad! Er staan nog heel veel oude gebouwen, uit de middeleeuwen en Renaissance. In de oorlog is maar weinig platgebombardeerd, dus het hele centrum is erg sfeervol.
Ik had bewust een hotelletje gekozen dat er niet alleen van de buitenkant, maar ook van de binnenkant nog redelijk authentiek uitzag. Zo’n moderne kamer vind ik afbreuk doen aan de ervaring!
We hoopten stiekem nog dat het er zou spoken, maar het klapperende geluid dat we ‘s nachts af en toe hoorden, bleek helaas van een niet goed gesloten raam te zijn.
Het weer zat niet heel erg mee, maar de eerste dag hebben we gelukkig grotendeels droog kunnen doorbrengen. We bekeken onder andere het Belfort en beklommen uiteraard alle trappen naar boven voor een mooi uitzicht.
We waren ook erg blij dat we de boottocht over de grachtjes de eerste dag hebben gedaan, want de tweede dag hebben we bijna alleen maar onder de paraplu gelopen.
De dag werd uiteraard afgesloten met een lekker Vlaams stoofpotje en Belgisch biertje.
De regen op de tweede dag was niet zo erg, want we hebben twee musea bezocht: het chocolademuseum (waar weinig aan was) en familiebrouwerij de Halve Maan, waar nog steeds de Brugse Zot en Straffe Hendrik wordt gebrouwen.
Na de rondleiding moest er uiteraard weer bier geproefd worden.
Ik ben niet zo van de souvenirtjes, maar de winkeltjes daar zaten niet alleen tjokvol met bier en chocolade, maar ook met kant. Waaronder kanten waaiers. Ideaal voor Orenda, dat komend weekend is! Dus toch nog even snel een accessoire voor bij m’n kostuum gescoord.
Toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het was fijne quality time! <3
