Vandaag is het precies een jaar geleden dat Mark en ik zijn getrouwd! Wat gaat de tijd toch snel…
Dat moest natuurlijk gevierd worden. Maar aangezien we deze vakantie al zo veel de hort op zijn, opteerden we voor een aantal uurtjes rustige quality time in het bos. Met kleed en goed gevulde picknickmand, welteverstaan!
Omnomnom, sushi! Omnomnom, worteltjes! Omnomnom, aardbeien! Omnomnom, olijfjes! Omnomnom, zoute crackertjes! Omnomnom, sapjes! Omnomnom, lieve fijne echtgenoot… <3
Het heeft even geduurd, maar het is volgens mij vrij normaal dat alles rondom de afronding van je bruiloft lang op zich laat wachten. En dan doe ik het volgens mij helemaal niet slecht: onze bedankkaartjes zijn bijna direct na ontvangst van de foto’s de deur uit gegaan en ons foto-album heb ik binnen drie maanden na dato afgerond.
Dit was het project met de minste prioriteit, waar niemand anders dan wij zelf op zaten te wachten.
Welk project? De trouwquilt! Oftewel ons ‘gastendoek’, als alternatief voor het gastenboek.
Vanaf de aanloop naar de bruiloft tot en met vandaag heb ik foto’s opgespaard van het hele traject, dat dus enkele maanden in beslag heeft genomen.
1. Stof kopen
Het begon met het inkopen van de stof. Het is nog niet makkelijk om meerdere stofjes te vinden in complementerende kleur, van ongeveer dezelfde textuur, die niet te donker zijn om op te schrijven. Maar het lukte!
2. Stof wassen en strijken
Stof wassen tegen het krimpen is wellicht niet echt nodig, aangezien het een muurquilt wordt en al die decoraties die erop komen niet in de was zullen gaan kunnen. Maar dat strijken is heel belangrijk, want als je de lapjes eenmaal geknipt hebt, is het meer werk om ze per stuk te gaan strijken. En als je gasten ze eenmaal versierd hebben, vallen ze niet meer te strijken.
3. Lapjes aftekenen
Het aftekenen van de individuele lapjes op je stof komt heel nauw, want als ze niet recht zijn en niet precies even groot, heb je straks een probleem omdat je lappendeken niet mooi op elkaar aansluit.
Dus knipte ik eerst een mal van karton, waar omheen ik met kleermakerskrijt lijntjes kon trekken.
De hoekjes van de mal perforeerde ik, zodat ik puntjes op de stof kon aanbrengen. Het idee was, dat deze de randen aangaven tot waar men het lapje mocht bewerken, zodat er voldoende ruimte over zou blijven voor de naad. En dan kon ik bij het samennaaien van de lapjes, de puntjes precies op elkaar leggen als ijkpunt.
Maar goed, dat was dus het idee. Achteraf bleken onze gasten de instructie ‘blijf binnen de puntjes’ totaal niet begrepen te hebben. Sommigen dachten dat ik de puntjes van het lapje zelf bedoelde en vonden het erg logisch dat je daarbuiten niet tekende… En hoewel ik de lapjes met de puntjes naar boven had neergelegd, gaan mensen door het stapeltje heen wroeten en komen ze ondersteboven terug op tafel, waardoor men niet ziet dat er puntjes op de achterkant van het lapje staan.
Dus tip voor de volgende keer: verbind de puntjes tot een vierkantje, zodat er een duidelijk kader ontstaat.
4. Lapjes uitknippen en verzamelen
Ik had natuurlijk alle lapjes alvast aan elkaar kunnen zetten tot een lappendeken, en deze neer kunnen leggen als groot te bewerken doek op de bruiloft. Maar het probleem is, dat je nooit vooraf weet hoeveel lapjes er gebruikt gaan worden.
Sowieso weet je nooit 100% zeker hoeveel personen er komen opdagen (ongelooflijk hoeveel mensen er schijt hebben aan je RSVP-verzoek… maar dat is een irritatie waar ik hier niet over zal beginnen).
Verder zullen sommige stelletjes, gezinnen en groepjes één lapje voor hen samen gebruiken, terwijl anderen ervoor kiezen om per persoon een lapje te versieren.
Dus om te voorkomen dat ik straks een quilt zou hebben met een groot aantal lege vakjes, besloot ik de lapjes los te verstrekken en ze achteraf pas samen te naaien.
Behalve het risico dat men de naadtoeslag zou negeren, bracht dit natuurlijk ook nog een ander risico met zich mee: je weet niet of je precies genoeg lapjes gaat hebben om een mooie rechthoek te maken en ook niet of de kleuren evenredig verdeeld zijn.
Zoals ik al aangaf dacht ik, onterecht, dat het eerste niet zo’n probleem zou zijn als ik er instructies bij zou doen. Om het laatste tegen te gaan, heb ik de lapjes bewust om-en-om op de stapel gelegd. Ik vreesde dat er anders veel te veel van een bepaalde kleur zou worden gebruikt en nauwelijks van een andere kleur. Natuurlijk gaan mensen toch wel door de stapel wroeten om een kleur naar wens te pakken, maar ik hoopte dat dit het in ieder geval iets zou reguleren.
5. Los gaan met het inkopen van versiermateriaal
Hoewel ik veel spullen nog had liggen, heb ik ook een hoop decoratiemateriaal bijgekocht. Let op, dit kan je gastendoek ongemerkt best duur maken…
Ik had onder meer:
– diverse soorten en kleuren garen
– diverse soorten en kleuren kraaltjes en pailletjes (tip: controleer vooraf of de gaatjes groot genoeg zijn om er een naald doorheen te krijgen – ik hield meerdere onbruikbare kraaltjes over)
– restantjes van de stof waar de lapjes van geknipt waren
– diverse kleuren textielstiften
– textiellijm
– textielverf
– 3d-textielverf (niet aan te raden; ook al staat er een gebruiksaanwijzing op, dan hebben mensen nog geen idee dat ze een dikke laag ervan moeten aanbrengen in plaats van het als lijm uit te smeren)
– mini-wasknijpertjes om de lapjes achteraf op te kunnen hangen
6. Alles klaarzetten op de dag van de bruiloft
Naast bovengenoemde materialen zorg je natuurlijk ook voor naalden, scharen (niet je beste stofschaar…), kwasten, een schaaltje om de verf op te doen, een bakje water om de kwasten uit te spoelen, etc.
Tip: zorg dat er niet het beste tafelkleedje van de trouwlocatie onder komt te liggen, want aan het eind van de avond is het één grote troep geworden :-X
7. Kliederen maar!
En je gasten mogen los gaan 
8. Lapjes nabewerken
Helaas, de bruiloft is inmiddels voorbij. Maar je kunt nagenieten van alle lieve, grappige en originele kunstwerkjes die je gasten voor jullie hebben achtergelaten!
Heel veel mensen verrasten me met hun creativiteit. Natuurlijk zijn er altijd niet-creatieve mensen, maar die kunnen dan gewoon hun naam en een wens met een textielstift op het stofje zetten. Prima, want zulke lapjes brengen wat rust in je quilt.
Voordat je de lapjes kunt gaan verwerken, zul je ze eerst moeten nabewerken om te voorkomen dat de kunstwerkjes op een gegeven moment uit elkaar vallen. Verwacht niet te veel naaitalenten onder je gasten, dus meestal zul je alle kraaltjes en dergelijke nog een keer goed vast moeten stikken.
Zo hadden we twee lapjes waar mensen hun wuppie-corsages op geplakt hadden, dus die heb ik met een steekje vastgezet.
Daarnaast had ik dus het probleem dat veel mensen geen naadtoeslag hadden overgehouden. En dan moet je zelf even creatief zijn. Zoals bijvoorbeeld het losmaken en een klein stukje verplaatsen van decoraties. Sommige teksten kon ik uitknippen en gecentreerd op een ander lapje naaien (een stel had zelfs een kattenkop uit het lapje geknipt – superleuk, maar dat kan natuurlijk nooit aan de rest vastgenaaid worden als je het niet op iets vierkants vastzet ). Bij andere werkjes moet je helaas accepteren dat er een stukje van de tekst of het kunstwerkje weg zal vallen.
9. Motief samenstellen
Dan ga je alles op de vloer uitspreiden om te kijken hoeveel lapjes je per kleur hebt.
Niet geheel verrassend hadden minder mensen de donkerpaarse lapjes genomen, want daar zie je natuurlijk ook wat minder op.
Ik had bewust vooraf nog geen middenstuk gemaakt, zodat ik het formaat en de kleur daarvan kon aanpassen aan de hand van de ruimte die zou overblijven. Dus legde ik de boel eerst in een zo goed mogelijk passend patroon neer en bekeek ik daarna hoe groot het deel was dat ik nog moest opvullen.
Gelukkig kwam alles behoorlijk mooi uit!
10. Middenstuk maken
Ik heb onze namen en trouwdatum erop gezet, plus wat versiering.
Als ik het nog eens zou moeten doen, zou ik het waarschijnlijk iets kleiner maken met een rand er omheen ofzo, want hoe groter je lap stof, hoe meer het gaat ‘hangen’ als je straks alle naden door gaat stikken. Of zorg ervoor dat je naden over het middendeel heen kunnen lopen.
11. Lapjes aan elkaar naaien
Dan komt er weer een heel precies karweitje: het aan elkaar spelden en vervolgens vastnaaien van de lapjes.
Ik heb ze ‘regel voor regel’ gedaan, zodat ik niet zou vergeten in welke volgorde de lapjes lagen.
Tip: gebruik een voetje dat geleidt langs de rand van de stof. Want je wil dat alle naden bij ieder lapje precies even ver van de rand komen.
Om de schade van de ontbrekende naadtoeslag wat verder te beperken, heb ik de naad een stukje kleiner gemaakt dan oorspronkelijk gepland. Aan een halve centimeter naad heb je namelijk in principe voldoende.
12. Naden strijken
Om ervoor te zorgen dat het geheel straks niet gaat bobbelen, strijk je de naden plat. Niet open, dan ontstaat het risico dat de vulling er straks tussendoor komt piepen! Idealiter strijk je de naad naar het donkerste lapje stof toe, zodat je de minste kans op doorschijnen hebt.
Pas natuurlijk op met decoratiemateriaal dat niet goed tegen hitte kan… 
13. Randen en lusjes
Als je alles netjes hebt genaaid, dan sluiten de lapjes mooi op elkaar aan. Ik was erg opgelucht dat dat bij mij inderdaad het geval was…
Ik bedacht me dat het mooi zou zijn om er nog een rand omheen te zetten, dus knipte ik nog vier stroken donkerpaarse stof af, die ik om het geheel heen naaide (naden naar buiten toe strijken!).
Verder voegde ik lusjes toe om ‘m straks op te kunnen hangen.
14. Sandwichen
Knip een grote lap stof voor de achterkant van je quilt, die iets groter is dan je lappendeken. Knip ook zo’n stuk van je vulling.
Tip: Vulling op maat knippen is een $!&*@-karwei. Het spul stretcht waar het maar kan, waardoor je nauwelijks een keurige rechthoek kunt definiëren. In plaats van alles netjes uit te meten, heb ik op een gegeven moment dus maar gewoon mijn voorkant bovenop de vulling gelegd en er een rechthoek omheen uitgeknipt :-X
Leg vervolgens het geheel op elkaar: eerst de achterkant (goede kant onder), dan de vulling, dan de bovenkant (goede kant boven).
Zorg dat alles goed plat ligt en begin vanuit het midden toe alle lagen op elkaar vast te spelden. Doordat je naar de randen toe werkt, verklein je de kans op bobbels.
Controleer goed of er aan de achterkant geen bobbels zijn ontstaan.
15. Doorstikken
Naai over alle naden heen, zodat je de bovenkant, vulling en achterkant aan elkaar stikt.
Zorg dat je goed de lapjes uit elkaar trekt en goed kijkt waar je naait! Het ging bij mij niet direct vlekkeloos, dus hier en daar lopen wat naadjes meer zichtbaar over de lapjes dan elders, maar ik had al snel door waar ik moest kijken en toen ging het wel zonder problemen recht.
Er zal overigens vast wel een heel handig naaimachinevoetje hiervoor uitgevonden zijn, maar dat heb ik helaas niet.
Tip: dit kan nogal proppen worden onder de naaimachine… Rol het geheel op als een soort perkamentrol (beide zijkanten naar elkaar toe rollen) en rol alleen het deel uit waar je moet naaien.
Als je het netjes hebt gedaan, ziet de achterkant er ook netjes uit:
Lang leve mijn naaimachine met IDT (dubbel transport)… ik weet niet of het me zonder zo mooi gelukt was!
16. Zijkanten afwerken
Okee, ik geef het toe: ik had me hier niet vooraf in verdiept. Ik dacht dat je gewoon, zoals een kussensloop, de voor- en achterkant met de goede kanten op elkaar kon leggen, drie zijkanten en-een-beetje ervan kon dichtnaaien, de boel binnenstebuiten kon draaien, daarna de vulling erin kon stoppen en tot slot met de hand de opening kon dichtnaaien, waarna je pas ging doorstikken. Nou, dat werkt dus niet. De vulling krijg je er zo never nooit niet mooi plat in.
Je moet echt eerst alles doorstikken en daarna met een biesje ofzo, de randen afwerken.
Probleem: ik kwam er naderhand pas achter dat, door het doorstikken, de vulling en de achterkant gingen bollen en daardoor iets kleiner werden. Nog een reden om eerst door te stikken en daarna pas de randen vast te zetten.
In tegenstelling tot mijn instructies hierboven, had ik dus niet de vulling en achterkant groter geknipt dan de voorkant, maar alles even groot gemaakt. Waardoor mijn voorkant niet meer aansloot op de achterkant.
Mijn geïmproviseerde oplossing: nog een strook aan de rand van de voorzijde aan naaien (waardoor die rand iets smaller is geworden), de naad platstrijken, de losse stofrand een stukje naar binnen omvouwen en de gehele flap tegen de achterzijde vastspelden.
Daarna weer over de naden van de rand stikken om de boel vast te zetten.
17. Klaar!!
Ophangen en bewonderen!!
Deze quilt werd mede mogelijk gemaakt door de gasten op onze bruiloft
Ik moet toegeven dat het meer werk was dan ik vooraf had ingeschat. En het is een behoorlijk precies karweitje. Maar het resultaat is geworden zoals ik in mijn hoofd had!
Hij is misschien niet 100% netjes en met al die gelijke lapjes is het een simpel patroon, maar gezien het feit dat dit mijn allereerste quilt ooit is, vind ik dat ik er best trots op mag zijn!
Nu alleen nog de vraag… waar gaan we ‘m ophangen?
Gisteren heb ik een fotoalbum van onze bruiloft gemaakt. De klus stond al een tijd op mijn to-do lijst, maar ik was er nog niet aan toegekomen. Ik zag er ook een heel klein beetje tegenop, omdat het een hoop werk is en het een boel foto’s zijn om door te spitten. Maar toen ik eenmaal bezig was met het maken van een selectie, werd ik met de minuut enthousiaster. Yay, napret!!
Van ‘s ochtends tot ‘s avonds ben ik bezig geweest. Als perfectionist dacht ik tot wel 10x toe: “Okee, nog één keer nakijken voor de zekerheid, en dan bestel ik”. Om vervolgens toch weer wat te verbeteren. Maar om 1 uur ‘s nachts kon ik dan toch op ‘bestel’ klikken
Dus iedereen die na het verstrijken van de levertijd bij ons op bezoek komt is hierbij gewaarschuwd: de kans is groot dat je op de bank wordt gedwongen en je geacht wordt kreten als ‘oeh’, ‘aah’ en ‘wat prachtig’ te slaken bij het doorbladeren van ons album. Tot aan de laatste pagina!
Ook vandaag was er wat napret, want er was nog cadeaugeld van de gekregen envelopjes te besteden!
We hadden er al een blu-ray speler van gekocht, want morgen is onze jaarlijkse filmdag en dan moet het apparaat natuurlijk niet er na driekwart dvd mee ophouden, zoals de vorige deed.
Ook zijn de nieuwe kasten en het rolgordijn van de vlopjes betaald.
En vandaag zijn we een nieuwe matras gaan kopen. Ook iets dat al heel lang op het lijstje stond, maar we steeds hadden uitgesteld in het kader van ‘ach, dat komt wel eens’ (volgens de winkel zou onze huidige matras 2 a 3 jaar meegaan, en we slapen er nu al 7 jaar op… :-X )
Ik vergelijk normaal gesproken altijd 50 verschillende artikelen en winkels voordat ik een weldoordachte keuze maak. Maar online matrassen vergelijken werkt niet, dus deze aankoop ging echt op de standaard Mark-manier.
Vanwege de goede service van Beter Bed toen een van de latjes uit onze bodem stuk was, besloten we gewoon weer naar die winkel te gaan. En omdat we nu op een traagschuim matras slapen en dat goed bevalt, was dat onze eerste keuze.
Dus wij de winkel in.
“Hallo mevrouw, wij willen een nieuwe matras!”
De mevrouw wijst een aanbieding aan. “Dit is de kwalitatief beste traagschuimmatras. En hij is in de aanbieding. Voor een 160×200 matras betaal je nu maar de helft.”
We proberen voor de vorm nog twee andere matrassen uit, die iets goedkoper zijn maar ook kwalitatief minder, maar veel scheelt het niet in de prijs en dus besluiten we in vijf minuten dat het het eerst aangewezen exemplaar wordt. “Wij willen die!”
De mevrouw neemt ons mee naar een tafeltje en vertelt ons dat we een aanbetaling moeten doen.
“Mogen we het hele bedrag ook direct betalen? Het staat nu toch op de rekening en dan hoeven we daar bij levering niet meer over na te denken.”
Dat kon. En binnen 10 minuten stonden we weer buiten. De mevrouw wilde graag meer klanten zoals wij
Nu alleen nog een nieuw servies uitzoeken. Dat is het laatste cadeautje dat we van het geld willen kopen (en de rest gaat in de spaarpot voor een nieuwe auto). Ook zoiets dat we veel te lang hebben uitgesteld.
We hebben momenteel 3 verschillende soorten borden door elkaar, waarvan de helft met een scheur, en het worden er steeds minder. Eergisteren is er wederom een ontbijtbordje gesneuveld* en hebben we er nog maar 3 ofzo, dus nu zit er wel wat meer haast achter.
Maar ja, als we dan nieuwe kopen, moeten het ook leuke zijn. Niet van die saaie witte. Alleen, wat dan?
Er is heel veel van dat gruwelijke ‘knus landelijk’ spul, of met oubollige motiefjes, of je krijgt iets met Libelletrutten-Marjolein-Bastin-fruit. Of het is superhip met onpraktische wokkelvormige bordjes.
Er zit soms wel iets tussen dat ik aardig vind, maar dan is het weer onmogelijk om er een complete set van 8 ontbijtborden, 8 dinerborden, 4 soepkommen en 4 mokken van te krijgen (in het kader van: doe maar iets meer borden dan nodig, voor het geval er weer eentje stuk gaat…).
Dit Fair Trade servies vond ik dan wel weer aardig, maar het is de vraag of er niet allemaal etensresten in de decoratie blijven hangen. En ze hebben er geen soepkommen van. Dat laatste geldt ook voor dit servies, dat dan weer ietwat saai is door de grijze kleur van de lijn.
Nog even doorzoeken dus, en hopen dat we in de tussentijd niet nog meer borden stuk maken.
* In de categorie ‘slechte ideeën’: een staaf zegelwas op een bord in de magnetron leggen, in de hoop dat het zacht genoeg wordt om het in stukjes te snijden/zagen, zonder dat er stukken afspringen.
Resultaat: een stuk uit het bord gesprongen en een aan het bord vastgekoekte, nog steeds onsnijdbare zegelwas. Doh.
Zojuist de ontwikkelde foto’s van de wegwerpcamera’s, die we tijdens het trouwfeest op de tafels hadden gelegd, teruggekregen van de Hema.
Het resultaat omvat onder andere:
* 3 foto’s van het plafond
* 1 foto van onder hun oksels krabbende voetbalteamgenoten
* 1 foto van een geschokt kijkende ober
* 3 foto’s van Marion’s kont
* een stuk of 15 foto’s van Mark en mij dansend, met precies-op-het-verkeerde-moment-geklikte gezichtsuitdrukkingen
* 1 foto van mijn oom die doet alsof hij een auto bestuurt
* 2 foto’s van mensen die een foto maken
* 1 foto van een eng kijkende man die ik niet ken
* 1 foto van iemand z’n hand
* 5 zwarte foto’s met wat lichtvlekken
* 1 foto van een bukkende barman
* 1 foto van Simon’s staart
* 1 foto van iemand’s kruis
* 1 foto van Mark’s collega die zijn neus dichtknijpt
* 3 extreem oncharmante foto’s van mijn oom, mijn neef en een vriend
* 1 foto van iemand zijn oor
* 1 foto van twee tantes die een harnas knuffelen, waarbij een van hen naar zijn kruis grijpt
Zo te zien was het gezellig… maar ik ben toch blij dat Ork ook nog wat foto’s heeft gemaakt
Sorry dat ik jullie blijf vervelen met foto’s van de bruiloft… maar ze zijn ook zo mooi geworden!
Hieronder mijn favorieten van de fotoshoot, die nog niet in de andere blogpost stonden:
En hier nog wat ‘gewone’ leuke exemplaren:
Dankzij Ork’s harde werk hebben we nu al de foto’s binnen! Ik heb de blogpost over onze bruiloft zojuist aangevuld met visuele ondersteuning, dus KLIK HIER voor de update. Enjoy!
Na al het drama rondom mijn trouwjurk, zijn jullie wellicht benieuwd hoe mijn mislukte zelfontworpen jurk er eigenlijk uitzag. En voor degenen die niet op de bruiloft waren, wat mijn uiteindelijke jurk is geworden.
Dus hierbij alsnog de foto’s ervan (alleen amateurfoto’s in de winkel zelf, want op een professionele foto komt hij altijd mooier over dan op eentje gemaakt door een leek met slechte belichting en zijn ze dus niet te vergelijken).
Mijn oorspronkelijke ontwerp was een halterjurk, waarbij de stof aan een kant van het middel ‘samentrok’. De jurk moest vanuit de taille uitlopen en er zou een laagje organza over een normale laag stof komen te liggen.
Wat betreft halter en plooien-bij-het-middel, zou het een soort combinatie van onderstaande twee modellen moeten worden:
Als kleur wilde ik eigenlijk lichtgroen hebben, maar ze had geen lichtgroene stof + organza die mij mooi stond. Dus uiteindelijk kozen we een laagje blauwe stof, met een soort paarse organza er overheen. Samen werd dat een mooi, feeëriek lichtpaars. Zoals hieronder, maar dan ietsje lichter door het organza, en zoals de stof op de tweede foto valt. Mijn complete ontwerp (ja, knullig getekend, maar ik ben dan ook geen professional) als laatste:
Maar helaas bleek de paarse organza heel anders van kleur te worden als hij driedubbel werd gevouwen om plooien te creëren. Het werd meer roze dan paars, en als ik iets niet wilde dan was het wel een roze trouwjurk. Bovendien zorgde het voor een streepjeseffect, zodat ik me net een zuurstok voelde. Verder liep de jurk pas halverwege mijn heupen uit, in plaats van vanaf de taille. En waar ineens die opgetrokken zijkant vandaan kwam…? Geen idee, ik had ‘m echt niet getekend!
Hieronder de foto’s (klikbaar, met mijn behuilde gezichtje gecensureerd):
Close-up waarbij je het zuurstokeffect en het te ver naar beneden doorlopen van de plooien goed ziet:
Je ziet wel dat ze ondanks alles vakwerk heeft geleverd. De jurk is professioneel gemaakt, goede kwaliteit en paste werkelijk perfect (ik vind dat ik er ook een heel mooi figuur in heb). Als je nagaat dat ze mijn maten bij de eerste afspraak heeft opgenomen, en vervolgens zonder tussentijdse passessie dit heeft gemaakt, dan is het echt briljant dat hij zo perfect past – zelfs de halter sloot naadloos aan! Dus nogmaals niets ten nadele van Anastasia, maar we hebben gewoon niet duidelijk gecommuniceerd wat de bedoeling was / wat zij ging maken, en ook heb ik het effect van de stof niet goed ingeschat.
Dus helaas, deze ging het niet worden, want hoe goed ik m’n best ook deed, ik kon (en kan) ‘m écht niet mooi vinden.
Wat het uiteindelijk is geworden? Toch een groene, zoals ik eigenlijk wilde! Strapless, en van een soort taft zijde. Helaas niet met zo’n mooie corsetsluiting, maar ja, je kunt niet alles hebben. (foto is wederom klikbaar)
En ik ben ook echt wel tevreden met bovenstaande jurk. Hij staat me goed, heeft de perfecte kleur en past prima bij mijn persoonlijkheid.
Dus uiteindelijk is het toch nog allemaal goedgekomen
[update] Blogpost aangevuld met foto’s gemaakt door Ork
De locatie
Onze bruiloft vond plaats op kasteel Wijenburg. We waren naar drie kastelen gaan kijken, maar deze was het mooist aangekleed en bovendien konden we het hele kasteel voor onszelf hebben.
We hebben de hele bruiloft op dezelfde locatie gehouden, wat een hoop stress en logistiek scheelde. We hebben ons ‘s ochtends zelfs op de locatie aangekleed en laten optutten, en we konden ‘s avonds in de bruidssuite blijven overnachten!
Kleding & accessoires
Zoals iedereen inmiddels wel wist, had ik geen witte trouwjurk. Wat het dan wel was, had ik nog voor iedereen (behalve mammie en Suus) geheim gehouden. Dat hij groen was, wist Mark wel al, aangezien ik voor hem een bijpassende stropdas had gezocht en van overtollige stof een pochetje had genaaid. Mark had een mooi grijs pak aan.
Eerlijk gezegd hoefde een boeketje van mij niet zo nodig. Maar een vriend van me is bloemist en zodra hij hoorde dat ik ging trouwen, bood hij direct aan om als cadeau, mijn boeketje te maken. Kijk, en dan wordt het wel bijzonder. Een boeketje dat speciaal voor mij met liefde is gemaakt, neem ik graag aan!
Aangezien hij in Zuid-Limburg woont, moesten mijn ouders het ophalen en iets vroeger arriveren om het boeketje af te leveren, zodat het er op tijd was voor de fotoshoot.
In plaats van sieraden, wilde ik iets bijzonders: een bridespaint. Jaren geleden had ik er al eens een foto van gezien en dat had ik onthouden. Het leek me supermooi om een paar sierlijke decoraties te laten schilderen op mijn arm en vanuit mijn rug over mijn schouder heen naar voren.
Ze heeft het echt heel mooi gezet, met verschillende tinten groen en wat glitters er tussendoor. Ik heb er ook heel veel complimentjes over gehad! En aan het eind van de dag ging het er met lauw water en zeep weer prima vanaf.
Fotoshoot
We besloten om de fotoshoot te doen voordat de gasten arriveerden, want we wilden hen niet alleen achterlaten terwijl ze voor ons kwamen. Bijkomend voordeel was dat we er dan nog helemaal netjes bij liepen en de make-up nog zat
Binnenkort volgt er een aparte blogpost met meerdere foto’s van deze fotoshoot, maar hieronder alvast een van onze favorieten (nee, we wilden niet alleen maar serieuze, statische foto’s )
De ontvangst & de corsages
Daarna nog eventjes op ons gemak geluncht in de bibliotheek van het kasteel, waarna we naar het terras zijn verhuisd om de binnendruppelende gasten te ontvangen.
Iedereen was gelukkig keurig op tijd (ik had bewust een half uur ingepland voor de ontvangst, in plaats van een exact tijdstip genoemd – het werkt!) dus konden we voorafgaand aan de ceremonie ook vast de groepsfoto’s maken.
Net als het boeketje, wilde ik eigenlijk ook de corsages schrappen, want ik vind het maar een suffe traditie. En bloemen zijn best duur. Maar toen kwam ik ineens een website tegen waar ze bruidspaar-wuppies verkochten! Ze waren zo schattig dat ik besloot om deze als alternatieve corsages te bestellen.
En zo kwam het dat al onze daggasten, inclusief oma, rondliepen met een witte en een zwarte wuppie (de ene met een sluiertje, en de ander met een hoge hoed) op hun schouder. Echt heel schattig 
De ceremonie
Een traditie die ik absoluut niet wilde schrappen, was het weggegeven worden door mijn pappie. Ik zie het niet als iets vrouwonvriendelijks (de vader draagt de verantwoordelijkheid over jou over aan de echtgenoot), maar een teken van zegening van ons huwelijk. Dus liep ik samen met pappie naar voren, op heel speciale muziek: die van de vroegere band waar mijn moeder in had gespeeld.
Ze speelde met haar band regelmatig op bruiloften, dus het leek me heel leuk als ze na al die jaren toch ook nog op mijn bruiloft zouden spelen. Dus had ik in het geheim mijn oom, die ook in de band zat, benaderd met de vraag of hij nog oude cassettebandjes had liggen met opnamen van hun muziek. Jawel, dat had hij, en hij wilde ze ook wel voor me op cd zetten! Dus het openings- en afsluitende nummer was op hun muziek, tot grote verrassing van mijn mammie!
Op het tafeltje van de trouwambtenaar hadden we een foto van Zulay neergezet. Zo kon ze er namelijk toch een beetje bij zijn, want ze hoort nu eenmaal bij ons gezinnetje! Vandaar dat we haar ook al op onze uitnodigingen gezet hadden.
We hadden gelukkig een heel leuke trouwambtenaar toegewezen gekregen. Je ziet helaas regelmatig dat de BABS er een potje van maakt en namen verhaspelt of gebeurtenissen verkeerd vertelt. Om dat te voorkomen had ik heel veel voor haar op papier gezet, maar ze heeft ook echt goed naar ons geluisterd en een hele leuke en erg persoonlijke speech voorbereid. Geen generiek verhaaltje over het kasteel en zijn geschiedenis, maar wel hoe wij elkaar hebben leren kennen, wat onze hobbies zijn, waarom we elkaar leuk vinden en een onliner over elkaar. Over die laatste moesten we erg lang nadenken, maar uiteindelijk besloten we dat Mark ‘het zilveruitje in mijn kouw sjotel’ was en ik de ‘kaas op zijn macaroni’. En dat soort dingen konden dus gewoon allemaal
Ook hield ze een verhaaltje over onze getuigen en wat zij voor ons betekenden, en vertelde ze over onze vrijgezellenfeestjes (wel wat lang, en wel erg letterlijk hoe wij het opgeschreven hadden, maar goed).
Omdat Mark geen trouwring wil dragen, deden we een handvastceremonie in plaats van het uitwisselen van ringen. Ik had daarvoor een heel betekenisvol handvastkoord met bedeltjes gevlochten. Na het ja-woord van Mark, legde hij een knoop in het koord. Vervolgens deed ik hetzelfde. De BABS legde daarna twee knopen in het koord en verklaarde ons man en vrouw!
Suus en Zwusje waren onze getuigen, en hingen hun eigen bedeltjes aan het koord, als teken dat ze aanwezig waren geweest.
Met onze handen nog samengebonden, zongen we een duetje: ‘Islands in the Stream’, van Kenny Rogers en Dolly Parton. Ook iets dat mijn moeder vroeger had gezongen, en wij hadden het als nummer uitgekozen om tijdens onze zanglessen te oefenen. Mark en ik vinden het heel leuk om met elkaar te zingen en we wilden dit dan ook heel graag tijdens de ceremonie doen.
Jammer genoeg gooide mijn stem roet in het eten, want ik was door een verkoudheid superhees en er kwam amper geluid uit. Maar ik wilde het niet schrappen, dus ik heb toch ‘gezongen’. Het klonk vast nergens naar, maar dat interesseerde me niet, het ging immers om het romantische moment van ons beiden en niet om een perfect optreden voor het publiek. Al moet ik zeggen dat ik niet weet of ik het terug durf te luisteren op de video-opnamen die zijn gemaakt…
Daarna moest het koord weer af, want de trouwakte moest ondertekend worden. Een activiteit die, heerlijk totaal ongepast, werd begeleid door het nummer ‘Liberté’ van Parla & Pardoux… het lievelingsnummer van Mark. Tsja, zijn bijdrage aan de dag moet natuurlijk ook worden gerespecteerd 
De middag: taart, muziek en wijn
Bij het naar buiten gaan, werden we stemmig met doedelzak, draailier en trekharmonica onthaald door enkele leden van de band Madlot, gehuld in Middeleeuwse kledij. Ik ken hen via het Gebroeders van Limburg festival en de sessies in Wageningen, en het leek me ontzettend leuk als zij de middag muzikaal wilden komen opluisteren met oude volksliedjes op instrumenten van vroegah. Ondanks hun jet-lag (ze waren net de dag van tevoren teruggekomen van vakantie) wilden ze dat graag doen.
Ik had ze ook gevraagd om onze daggasten een balfolkdans, genaamd ‘cercle’ of ‘tovercirkel’, te leren. Het is een dans waarbij iedereen in een kring danst en je steeds van partner wisselt en het leek me een superleuk alternatief voor onze openingsdans, in plaats van de gebruikelijke foxtrot.
Ik was eigenlijk een beetje bang dat niet iedereen dit zou kunnen waarderen. Want het is natuurlijk een specifiek soort muziek waar je wel van moet houden. En ook is niet iedereen fan van dansen. Maar tot mijn blijdschap deed bijna iedereen vrijwillig mee (enkele mindervaliden vanzelfsprekend uitgezonderd) en hadden ze de dans in no-time onder de knie!
Madlot deed het dan ook erg leuk. Ze vertelden tussen het spelen door wat over hun instrumenten, speelden toegankelijke deuntjes en legden heel duidelijk de (voor beginners wat versimpelde) pasjes uit.
We waren ontzettend dankbaar voor het goede weer, aangezien het ondanks alle voorspelde regen superzonnig en warm was, omdat dit soort muziek en dans buiten nu eenmaal veel leuker is dan binnen!
Taart aansnijden en eten kon dus ook lekker buiten. De Taartschuur heeft ondanks onze last-minute bestelling, prima werk geleverd en ons ontwerpje voor een ‘topsy turvy cake’ geweldig in praktijk uitgevoerd!
We sneden de taart met een zwaard aan, maar dat ding was eigenlijk veel te dik en te bot daarvoor. Gelukkig hoefden we het gevaarte alleen voor de vorm aan te snijden en deed een medewerker van het kasteel de rest, zodat alle gasten toch nog een enigszins fatsoenlijk uitziend stukje kregen. Wel moesten we natuurlijk even het zwaard aflikken
Aan het eind van de middag was er voor de liefhebbers nog een wijnproeverij, waar iets meer dan de helft van de gasten aan heeft deelgenomen. De wijnproeverij vond plaats in de supersfeervolle wijnkelder van het kasteel. Het idee was, dat mensen zo meteen konden kiezen welke wijn ze tijdens het diner wilden drinken.
Maar ja, er zijn altijd wel een paar gasten die misbruik moeten maken van de gelegenheid, hè?
Het diner
Uiteindelijk hadden we toch maar besloten om een tafelschikking te doen, en voor zover ik kan beoordelen heeft die goed uitgepakt, want niemand heeft ruzie gekregen
Als decoratie voor op de tafels, heb ik lege glazen potjes zitten verzamelen. We hebben maandenlang groente uit pot gegeten, Suus en Gijs hebben helpen sparen, en via de gezamenlijke lunch op het werk ben ik aan een hoop lege pindakaas-, Nutella-, Sandwichspread- en jampotjes gekomen. Ik denk dat ik er uiteindelijk zo’n 75 had!
Helemaal geslaagd was het niet, want ze bleken niet allemaal op de tafels te kunnen omdat er ook nog ruimte moest zijn voor de bijgerechten, terwijl deze decoratie het beste werkt in grote aantallen. Maar het was toch nog redelijk sfeervol.
De gerechten waren heerlijk en ik denk dat iedereen flink heeft zitten smullen. Toen we de menukaart doormailden met het verzoek een keuze te maken uit de drie verschillende opties, reageerden de meesten met ‘ik kan niet kiezen, het is allemaal lekker!’…
Jammergenoeg heb ik zelf maar heel weinig kunnen eten door het ziek zijn (en het strakke torseletje), maar gelukkig waren Mark en ik al een keer gaan voorproeven in het restaurant naast het kasteel (het komt uit dezelfde keuken), dus we wisten al wat lekker was
Na het diner hebben we ons even een half uurtje teruggetrokken om bij te komen, terwijl onze gasten natafelden met koffie en thee.
De ontvangst van de avondgasten
Daarna was het alweer tijd voor het feest. Het uurtje handjes schudden bij de ingang is me eigenlijk heel erg meegevallen. We hebben onze ouders bewust niet in de rij gezet, want dat vinden we zo stijf en formeel… al dat verplichte gefeliciteer van en door mensen die je niet kent!
Er was gelukkig ook geen lange rij met wachtenden, want als we druk waren met anderen, konden onze gasten zich vast bezighouden met het ‘schrijven’ in ons gastenboek. Nou ja, gastenboek… we hadden er een gastendoek van gemaakt. Ik denk niet dat we een standaard gastenboek later met plezier uit de kast gaan trekken en ik weet uit ervaring wat voor ramp het is om te proberen iets origineels in zo’n ding achter te laten. Dus sloeg ik 4 kleuren stof in die ik in vierkantjes knipte, plus en een hoop fröbelmateriaal dat ik ernaast legde, en een korte instructie. Iedere gast mocht een lapje versieren naar eigen inzicht en na afloop van de bruiloft ga ik alle lapjes aaneen naaien tot een quilt (een soort lappendeken)!
Ook hiervan was ik niet zeker of het een succes zou worden. Want niet iedereen heeft een creatieve inslag. Maar deze gasten konden ook gewoon met textielstift een berichtje achterlaten, wat diversen dan ook hebben gedaan. Van de andere kant zijn er ook mensen geweest die er een uur mee bezig zijn geweest om iets bijzonders te maken! En twee van mijn tantes (waarvan eentje een fourniturenwinkel heeft) hebben het lapje zelfs mee naar huis genomen om er écht de tijd voor te kunnen nemen…!
Ik zal helaas wel sommige lapjes wat moet gaan aanpassen en sommige teksten zullen voor een deel wegvallen. Want ondanks de instructies, heeft niet iedereen het concept ‘naadtoeslag’ begrepen en zijn ze niet binnen de aangegeven grenzen gebleven met hun kunstwerkjes. Of hebben ze de hoekjes samengebonden, waardoor het lapje in het geheel niet meer aan andere lapjes vastnaaibaar is. Maar ach, daar verzinnen we wel iets op.
We hebben heel veel lieve kaartjes en cadeautjes gehad. Oscar, ons enveloppenmonster, heeft genoeg te doen gehad en heeft alle geschonken envelopjes enthousiast verorberd
De openingsdans en stukjes
Zoals gezegd hadden we een bijzondere openingsdans. We begonnen met z’n tweeën een Scottish te dansen, terwijl de daggasten (en wat andere mensen die de dans ook kenden) zich vast in een kring om ons heen verzamelden. Halverwege ging het nummer (Richard Parker Fancy van Omnia) over van een Scottish naar een Tovercirkel, voegden Mark en ik ons in de cirkel, en gingen we verder met de gezamenlijke dans.
Wonder boven wonder kwamen alle daggasten opdagen om mee te dansen! En bleek iedereen zich de pasjes ook nog te herinneren! Okee, het ging niet 100% perfect en we hebben wat maten overgeslagen, maar uiteindelijk kwam iedereen weer tegelijk uit. Het was superleuk om te doen en ik denk ook heel leuk voor de overige gasten om naar te kijken.
Aan het begin van de avond hadden we ook nog tijd ingeruimd voor eventuele stukjes. Ik had eigenlijk wel verwacht dat mijn familie van mijn vaders kant, het familielied plus andere liederen-met-nieuwe-teksten ten gehore zou brengen, maar mijn pappie (en waarschijnlijk ook mammie, die zich er altijd ontzettend voor geneert), hadden waarschijnlijk een flinke vinger in de pap en besloten in plaats daarvan een powerpoint presentatie te maken met gephotoshopte foto’s van Mark en mij, dat een verhaaltje in de vorm van een sprookje over ons vertelde. Heel lief gemaakt!
De rest van de avond
We hadden Gert gevraagd om onze DJ te zijn. Arme Gert… hoewel het niet bepaald zijn muzieksmaak was, moest hij onze zelf samengestelde playlist draaien. Oorspronkelijk was het thema “80’s en 90’s muziek” (okee, en met een klein beetje 70’s), maar toen ging Mark zich met de playlist bemoeien en moest er o.a. happy hardcore en Rammstein bij, dus werd het thema “Oud & Fout”
Logischerwijs was niet iedereen op de dansvloer te vinden, maar we hadden voor genoeg zitplekken gezorgd. Mark en ik zijn in ieder geval flink gaan dansen!
Wel jammer dat je nauwelijks tijd hebt om met al je gasten te praten. Maar ja, dat krijg je nu eenmaal als je 120 man uitnodigt. Je hebt dan zo’n 2 minuten per persoon ofzo…
We hadden dan ook kaartjes op de tafel gezet met een gedichtje waarin we zeiden dat mensen zich niet hoefden te generen om te vertrekken zonder uitgebreid afscheid van ons te nemen. Het komt misschien wat onaardig over, maar we willen toch ook een beetje kunnen dansen op ons eigen feestje, zonder steeds onderbroken te worden… Hopelijk is het niet in verkeerde aarde gevallen.
Op tafels lagen ook wegwerpcamera’s. Ik ben erg benieuwd wat er op blijkt te staan… het is vast hilarisch
Voordat ik verloofd was, had ik al besloten om op mijn trouwdag niet aan bedankjes te doen. Ik vond het een stomme traditie, want hoe moet je nu iets vinden dat alle 120 gasten leuk vinden? De meeste mensen flikkeren het toch gelijk weg en dan is het zonde van het geld. Geen bedankjes op onze bruiloft dus.
Maar toen kreeg ik een idee. Wat als we nu eens stukjes bubbelplastic in zouden pakken? Ik ben gek op het kapotdrukken van bubbelfolie! En ik ben vast niet de enige die dit stiekeme pleziertje heeft. En als we nou in de aanloop naar de bruiloft al het bubbelplastic dat we in enveloppen en als verpakkingsmateriaal in dozen kregen, verzamelden, dan kostte het ons niets en maakte het me geen biet uit als mensen het zouden weggooien.
Het voor 120 mensen verzamelen van genoeg bubbelfolie bleek wat optimistisch, maar gelukkig hadden Roland en Petra nog een complete rol liggen waar ze niets mee deden en die ze wel wilden doneren.
Dus stond er bij de uitgang uiteindelijk toch een mand met allemaal kleine cadeautjes voor onze gasten. Helaas heb ik niet hun gezichten kunnen zien toen ze ze uitpakten. Ik vermoed dat ook een hoop mensen geen idee hebben waarom we verpakkingsmateriaal hebben ingepakt en wat ze er mee moeten, maar ik hoop dat de mensen die het wél begrijpen, er plezier aan hebben gehad. Ik ben alleen bang dat veel mensen helemaal geen bedankje hebben meegenomen, aan de hoeveelheid overgebleven pakjes te zien… Ach, we hebben in ieder geval Alice er met een grote grijns mee rond zien lopen, dus we hebben ten minste 1 persoon blij gemaakt
Om 1 uur ‘s nachts moesten we helaas het feest beëindigen (het kasteel heeft geen vergunning om later door te gaan) en kreeg iedereen buiten nog een puntzak met friet, zodat ze niet met een lege maag nog aan de rit naar huis hoefden te beginnen. En wij trokken ons terug in onze superdeluxe bruidssuite.
Het was een superleuke dag, met een heel persoonlijk tintje, en we zijn heel blij dat we ons huwelijk hebben kunnen vieren met alle lieve mensen waar wij om geven om ons heen!
Zo, inmiddels zijn we weer een beetje bijgekomen van de Grote Dag.
Het was een heerlijk feest. Bijna alles is gegaan zoals gepland en mijn tijdsschema bleek prima haalbaar en goed te werken. En ook niet onbelangrijk: ik ben de dag compleet stressvrij doorgekomen! Dankzij mijn eigen grondige voorbereidingen, dankzij mijn super-ceremoniemeester Petra, en dankzij de professionele zorgen van de mensen van het kasteel. Hoera!
Ook de weergoden hebben hun steentje bijgedragen. Want volgens de weerberichten die ik op de ochtend zelf las, zou het nog steeds maximaal 21 graden worden met 70% kans op neerslag. Ik had me er dus al bij neergelegd dat we alles binnen zouden moeten doen.
Toen we arriveerden op het kasteel om ons om te kleden en alles klaar te zetten, was de rode loper dan ook nog zeiknat van de nachtelijke regen en kropen er slakjes rond.
Maar toen we klaar waren voor de fotosessie, was het zonnetje inmiddels uitgebroken en heeft Ork ons snel mee naar buiten genomen om te profiteren van deze kans!
Zelfs toen rekenden we namelijk nog niet op een compleet droge dag. Maar toen de gasten arriveerden, was de temperatuur al flink gestegen en was alles droog. Zowel voor als na de ceremonie hebben we heerlijk buiten kunnen zitten en waren de parasols zelfs absoluut geen overbodige luxe. Het was eerder te warm dan te koud en er is geen spatje regen gevallen. Hoezee!
Het enige wat niet optimaal was, en wat ook niet te plannen viel, was onze gezondheid. Zoals ik al schreef, waren we beiden ziekjes. Mark was er inmiddels enigszins overheen, maar ik zat op het hoogtepunt van de ziekte. De nacht ervoor zat mijn neus dermate verstopt en had ik zo’n keelpijn, dat ik nauwelijks heb geslapen. Alle gedachten die door mijn hoofd schoten, hielpen natuurlijk ook niet om in slaap te komen. Proberen nergens aan te denken, lukte niet langer dan 3 minuten. Ik denk dat ik in totaal 2 uur slaap heb gehad en werd dan ook totaal gebroken wakker. Oh jee.
Het ziek voelen trok in de loop van de dag wel iets weg, maar mijn stem is er niet beter op geworden. Ik was superhees. En dat was echt jammer, want tijdens de ceremonie wilden Mark en ik een duetje zingen. We hadden er maanden op geoefend en ons er ontzettend op verheugd. Maar mijn stem was totaal niet in staat om er iets moois van te maken. Toch heb ik het samen met hem ‘gezongen’, gewoon omdat het te zonde was om het niet te doen. Het klonk nergens naar, maar dat interesseerde me niet zo veel – het ging tenslotte om ons romantische momentje, het was geen betaald optreden waarbij we het publiek tevreden moesten stellen.
De rest van de middag ben ik goed doorgekomen, maar tijdens het diner had ik het echt zwaar. Ik had ook totaal geen honger – de bruidstaart kreeg ik met moeite weg en tijdens het (overigens heerlijke) diner heb ik helaas steeds maar een paar hapjes van iedere gang naar binnen kunnen krijgen (of zou mijn strakke torseletje daar ook een rol in hebben gespeeld?).
We hebben ons na het diner dan ook even een half uurtje teruggetrokken om bij te komen, voordat we een uur moesten staan om handjes te schudden van de avondgasten. Het even kunnen liggen heeft me wel goed gedaan, en omdat ik ‘s avonds continu bezig werd gehouden heb ik ook dat getrokken tot het eind van het feestje.
Doordat mij oren en neus dichtzaten en ik me moeilijk verstaanbaar kon maken, denk ik wel dat ik de dag iets minder intens heb meegemaakt dan had gekund. Ik voelde geen epische momenten van verliefdheid of iets dergelijks. Ik voelde me geen prinsesje, of het stralende middelpunt van de belangstelling. Ik voelde me vooral een gast op mijn eigen toffe feest. Wat prima was, want Mark en ik vonden het erg belangrijk dat niet alleen wij, maar ook onze gasten een leuke dag hadden. En zoals ik al zei: ik had geen enkele stress als gastvrouw zijnde, en dat is een hele prestatie voor mij!
Ik kijk dan ook met veel plezier terug op de dag. We zijn er echt in geslaagd om de sfeer neer te zetten die we wilden. Het was heel erg persoonlijk, heel erg ons. Alle persoonlijke elementjes die we erin hadden verwerkt, werkten!
Zo hebben zo goed als alle gasten meegedaan aan het leren van de gezamenlijke openingsdans, terwijl lang niet iedereen van dansen houdt, en stonden ze er ook daadwerkelijk bij op het moment supreme. En ondanks dat niet iedereen graag fröbelt, heeft bijna iedereen zijn best gedaan om iets creatiefs te maken van het lapje stof dat als alternatief gastenboek diende. Er zijn mensen die bijna een uur bezig zijn geweest, en twee tantes hebben hun lapje mee naar huis genomen om er écht iets bijzonders van te gaan maken…
Supertof toch?
Maar nee, helaas voor de mensen die in sprookjes willen geloven: het was niet de mooiste dag van mijn leven. Dat had ik overigens ook niet verwacht, daar ben ik veel te nuchter voor Ik zou eigenlijk ook niet weten wat ik dan wél als mooiste dag van mijn leven zou bestempelen. Er zijn meerdere mooie dagen waar ik met veel plezier op terugkijk. En bovendien, als je thuiskomt, gaat het normale leven ook direct gewoon weer door hoor
We hebben wel heerlijk kunnen nagenieten in de superdeluxe bruidssuite, waar een fles champagne voor ons klaarstond. Lekker uitslapen in het hemelbed, en ‘s ochtends werd een luxe ontbijt klaargezet in het eetkamertje van de suite (ja, we hadden meerdere kamers!) met o.a. versgeperst sap, chocoladebroodjes, aardbeitjes, en meer. We hebben ontbeten in de superfluffy badjassen van het kasteel, die we naderhand mee naar huis mochten nemen. En daarna zijn we lekker in bad gegaan. Prrr….
Eenmaal thuisgekomen hebben we op ons gemak alle lieve kaartjes gelezen, de cadeautjes uitgepakt en de gastendoekjes bewonderd. Wat een creativiteit weer! Enkele memorabele presentjes:
)En onze boekenkast ziet er ook supervrolijk uit door alle kaartjes:
Een complete beschrijving van de dag zelf volgt binnenkort!
Ik heb alles geregeld wat ik kon regelen. Ondanks alle tegenslagen was uiteindelijk alles ruim op tijd klaar en hoefde ik alleen maar af te wachten tot het aanbreken van de trouwdag. En me zorgen te maken over het weer, want daar had ik geen invloed op. Maar ik had besloten om vanaf nu maar alles over me heen te laten komen en het te nemen zoals het was, ook al was het niet perfect, en lekker van de dag te gaan genieten.
Maar vanochtend werd ik wakker en wist ik meteen: ik ben ziek! Oh noez…
Mark heeft een flinke kou van Drachenfest meegenomen, waar we nu dus allebei mee zitten. Snotteren, niezen, tranende ogen en een dikke keel. Niet handig bij een laag make-up, niet handig als je wil zingen, en afgezien daarvan sowieso niet fijn als je je naar voelt terwijl je een leuke, zorgeloze dag wilde hebben 
Bah, bah en nog eens bah.
Ik weet zeker dat dit niet in 1 dag over is, maar laten we duimen dat het morgen minder erg is in plaats van erger dan vandaag.
