Het goede nieuws is dat ik €217,73 blijk te hebben opgehaald voor de Dierenambulance Nijmegen! Dat is zo’n 70 euro meer dan ik zelf had ingeschat. En aangezien het éénvijfde is van het totale bedrag dat ze hebben opgehaald, denk ik dat ik ze volgend jaar maar weer een handje ga helpen… :-X

Het slechte nieuws is dat het met mijn eigen beestje niet zo goed gaat. Aangezien Sammy met zijn achterpootje bleef trekken, ben ik voor de derde maal met hem naar de dierenarts gegaan en heb ik onder narcose foto’s laten maken. Wat blijkt: hij heeft bij béide achterpoten zijn kruisbanden gescheurd!

Bij honden komt een gescheurde kruisband wel eens voor, bij katten blijkbaar zelden. “Want”, zo zei de dierenarts: “katten zijn doorgaans een stuk flexibeler.” Ook mijn overburen, die gepensioneerd dierenarts zijn, waren verbaasd: “Volgens mij hebben wij tijdens onze hele carrière nog nooit die diagnose bij een kat hoeven stellen.” Mjah, moet je net die lomperik van mij hebben… die scheurt er niet één, maar gewoon twee tegelijk! Waarschijnlijk is het rechtsachter begonnen en heeft hij toen met zijn linkerpoot gecompenseerd, waardoor het ook daar mis is gegaan.

De grote vraag was: en nu? Opereren of rust houden? Beide opties hebben nadelen. Na overleg met de orthopeed werd besloten dat ik het eerst even moet aankijken om te zien of het vanzelf geneest. Dat betekent: 6 weken(!) lang rust houden. Dus niet springen en geen trap lopen. Mocht het na die tijd nog steeds niet hersteld zijn, dan moet er alsnog worden geopereerd. En dan worden het twee afzonderlijke operaties per poot. Waarna hij natuurlijk ook rust moet houden.

Euh… right. Hoe moet ik hem dat gaan vertellen??

De enige manier om Sammy niet te laten springen, is in huis opsluiten en zo veel mogelijk opstapjes verwijderen. Dus nu heeft het arme beest 6 weken huisarrest in de woonkamer en keuken.

De kattenluikjes naar buiten en naar de gang heb ik afgesloten. De vensterbanken heb ik gebarricadeerd, behalve degene die direct aan de bank grenst, want daar kan hij via de bank op zonder te springen. De eettafel en salontafel heb ik maar op hun kop gezet. Het schommelei staat op de grond. De stoelen zijn verwijderd. En de krabpaal is afgebroken.

De kattenbak heb ik verplaatst van de gang naar de woonkamer en omdat Sammy graag op mijn bed ligt (of onder de dekens) heb ik ter compensatie mijn winterdekbed beneden voor hem neergelegd.

Voor de bank heb ik een paar rieten mandjes neergezet als opstapje, maar ik weet zeker dat hij die gaat negeren. Dus de bank en het aanrecht zijn de enige mogelijkheden om nog te springen. Maar de enige andere optie is opsluiten op zolder en dat vind ik écht zielig…

Ook vervelend is dat het nu net een drukke periode is qua evenementen en uitjes. Ik ben heel weinig thuis, terwijl hij nu wel een beetje afleiding kan gebruiken. Daar voel ik me natuurlijk weer schuldig over. :’-( Eens kijken of ik misschien af en toe thuis kan werken.

Een paar weken geleden zag ik in ons huis-aan-huisblad een oproep van de Dierenambulance Nijmegen: ze zochten nog collectanten voor hun collecteweek in mei.

Tsja. Ik collecteer al jaren in oktober voor de Dierenbescherming en ik ben inmiddels zelfs wijkcoördinator. Ik doe dus al een hoop voor dieren, naast gewoon donateur zijn voor de Dierenbescherming en het WNF. En mei is een erg drukke maand, dus het kwam niet echt uit.

Vijf minuten later had ik desondanks een mail verstuurd om me op te geven. Dit is nu eenmaal iets wat mij aan het hart gaat, waar ik al eens gebruik van heb gemaakt (ik heb ze ooit gebeld voor een gewonde eend en een gewonde duif die ik op straat aantrof) en iets wat mij ligt om te doen (onderschat nooit het vermogen van kleine meisjes met lieve glimlach en marketingkennis om geld van mensen los te peuteren).

Vorige week haalde ik de collectematerialen op en maandagavond en dinsdagavond ben ik langs de deuren gegaan (de andere avonden lukken echt niet).

Het is nog best een verschil met wat je krijgt als collectant voor de Dierenbescherming. Erg goed is, dat je een hesje met logo krijgt en een netjes geprinte naambadge, in plaats van alleen een vodje papier dat je zelf moet invullen en opspelden. Dat is veel geloofwaardiger.

Van de andere kant stond er nergens in de instructies op welke tijdstippen er een vergunning is om langs de deuren te gaan en de collectebus is een nogal lullig dingetje. Na twee avonden lopen zit hij al overvol (maar misschien ligt dat aan mij ) en het probleem is dat je briefgeld niet door de gleuf mag stoppen, maar moet oprollen en door een minieme ronde opening moet frotten. Dat betekent dat je mensen tijdens het geven moet tegenhouden, wat natuurlijk raar is. En niemand krijgt dat geld er fatsoenlijk in. De meesten probeerden het niet eens – “Hier, doe jij het maar, jij kunt dat vast beter dan ik”.

Het is wel heel fijn dat ik mijn nieuwe wijk inmiddels behoorlijk ken. Ik weet al bij welke huizen ik niet zo veel hoef te verwachten, waar de gulle gevers zitten en welke flats irritant zijn om langs te moeten. Aangezien ik nu in mijn eentje de hele wijk die ik normaal gesproken onder al mijn collectanten verdeel moet doen, wat natuurlijk nooit gaat lukken, kon ik zelf bepalen welke straten ik deed of juist oversloeg.

Ter jullie vermaak heb ik de leukste encounters weer genoteerd:

Ik belde aan bij een huis waarvan ik me herinnerde dat er een weduwnaar woont die een half jaar geleden een hele tirade op had gehangen over dat goede doelen voor dieren onzin zijn en we eerst eens aan de mensen moeten denken. Ik zette me dus schrap en bereidde me voor om met lege handen weer weg te lopen. En ja hoor: de meneer keek gelijk moeilijk toen ik vertelde voor welk doel ik collecteerde, en stak van wal. “Ik heb er niet veel mee. Vroeger lag de hond onder de tafel en kreeg hij de restjes te eten. Die werd ook gewoon 15.” Ik legde geduldig uit dat de Dierenambulance bijvoorbeeld ook aangereden wilde dieren helpt. En waarempel: ik kreeg uiteindelijk een briefje van €5 mee!

Vriendelijk en geduldig blijven helpt echt enorm. Een andere man gaf aan de Dierenambulance niet te kennen en dus niet te kunnen beoordelen of ze zijn geld waard waren. Hij wilde vooral weten of de directie dik werd betaald? Ik legde uit dat het een lokale stichting is die gerund wordt door vrijwilligers, overhandigde hem een folder met informatie en gaf aan dat hij dit rustig thuis door kon lezen, en desgewenst later ook geld kon overmaken als hij had besloten dat het doel goed genoeg was. Ik wilde me alweer omdraaien, maar de man bleef praten over hoge directiesalarissen en gaf me uiteindelijk ook een briefje van €5!

Een meneer, nadat ik me had geintroduceerd: “Maakt u ook zo’n ruzie?”
Euh… pardon?
“Nou, je hoort allemaal van die verhalen…”
Blijkbaar had hij opgevangen dat er intern ruzie zou zijn binnen het bestuur ofzo. Maar ik verzekerde hem dat ik daar in ieder geval niks mee te maken had.

Eén dame bestudeerde grondig mijn badge en vertelde over hoe ze een paar weken geleden geld had gegeven aan een collectant, wat achteraf een oplichter bleek. Ik sympathiseerde. Toen ze uiteindelijk geld in de bus stopte, zei ze: “Hier, omdat je tijd hebt genomen voor een praatje, krijg je iets extra’s.”

Ik moest wel steeds goed opletten dat ik me voorstelde als collectant van de Dierenambulance, niet de Dierenbescherming. Dat riedeltje heb ik blijkbaar al zo vaak afgedraaid dat het in mijn systeem zit. Maar ik was niet de enige die er moeite mee had. Een kindje dat open deed: “Mam!! D’r is iemand voor euh… de dierenarts!!”

Een ander kindje was gewoonweg creepy. Hij was als eerste bij de deur en opende de brievenbus. Hij staarde erdoor en stak zijn vingers naar buiten. Moeder deed de deur open en weer dicht om geld te halen. Het kindje frotte zijn vingers weer door de bus, likte aan het raam(!) en maakte daarna zelf de deur open om zich met een enorme sprint uit de voeten te maken! Ik kon hem nog net bij zijn shirt vastgrijpen, maar doordat ik mijn handen vol had met collectebus en folders, wist hij zich los te wurmen. Hij was al bij het einde van de straat voordat ma zich naar buiten kon spoeden om er achteraan te gaan. Bij het terug naar binnen sleuren maakte hij allemaal geluiden alsof hij bezeten was door een of andere demoon. Ik kan je zeggen: als je nog twijfelt over het al dan niet nemen van kinderen, ben je gelijk genezen als je dit monstertje ziet… :-S

Een jongeman doet open en vertelt me dat dit misschien het verkeerde huis is voor een collecte.
“Oh”, grap ik, “jullie houden hier niet van dieren?”
“Jawel, maar we hebben geen geld.”
Het bleek een studentenhuis.

In veel gevallen gebruiken mensen die niet willen geven het excuus ‘ik heb geen kleingeld’. Eén dame zei juist: “Ik heb alleen kleingeld, is dat erg?” Terwijl ik me daarover stond te verbazen, keerde ze terug met haar hand tegen haar buik aangedrukt, die overvol geladen bleek met kleingeld. Ah… het was een gewichtskwestie. Want jee, wat was die bus aan het eind van de avond ontilbaar geworden!

Ik weet nog niet hoeveel ik heb opgehaald, maar aan het gewicht van de bus te voelen, een hoop. Het voordeel van collecteren in mei is dat het om 8 uur ‘s avonds nog licht is, terwijl in oktober mensen je tegen die tijd moeilijk aan beginnen te kijken of uberhaupt niet meer open doen. Ik hoop dat ik ook van de Dierenambulance feedback ga krijgen over het opgehaalde bedrag. We gaan het zien!

Inmiddels collecteer ik al jaren voor de Dierenbescherming en sinds vorig jaar ben ik ook wijkhoofd. Uiteraard sta ik dit jaar weer voor ze klaar, dus deelde ik twee weken geleden de bussen en routes uit aan mijn collectanten, ging ik vorige week ook zelf langs de deuren, en telde ik gisteravond de opbrengst van iedereen.

Mijn persoonlijke opbrengst lag dit jaar wat lager dan vorig jaar: €239,12. Niet heel veel lager, dus het kan ook komen doordat ik een paar andere straten op mijn route had. Slechts 1x kreeg ik een briefje van €5,-, alle andere mensen gaven alleen muntgeld. Hoewel ik bíjna meer had gehad: een meneer kon geen kleingeld vinden in zijn portemonnee en reikte dan maar naar het briefje van €10,-. Maar toen vond hij alsnog een muntstuk van €2,-. Shit.

Oh ja, gaat er nog iemand op vakantie naar Kroatië? Ik heb een hand vol kleingeld voor je… blijkbaar had iemand besloten om al zijn vakantieoverblijfselen in mijn bus te dumpen. :-S

De andere collectanten hebben het gelukkig beter gedaan dan die van vorig jaar, want iedereen had zijn route geheel af gekregen en de opbrengst varieerde van zo’n €150 tot €275 per persoon.

Dit jaar heb ik minder bijzondere situaties meegemaakt dan andere jaren. En sommige dingen blijven hetzelfde, zoals de kerstverlichting die uit de brievenbus komt, en de slecht werkende intercoms.

Ik heb misschien wat extra geld kunnen ophalen door bekenden onder druk te zetten. Ineens werd er open gedaan door een collega, die in mijn wijk blijkt te wonen! Ja, dan krijg je wel wat. Idem voor mijn naailesgenootje, die eerder tijdens de les al had gemeld dat ze nooit wat geeft aan collectanten. Maar toen ik ineens met de bus voor haar neus stond, kon ze natuurlijk niet weigeren. En haar dochtertje kwam ook nog eens vragen of ze iets uit haar spaarpotje mocht halen voor in mijn bus. Mijn naailesgenootje stond paf. “Goed opgevoed”, zei ik.

Maar kinderen maken me soms ook erg ongemakkelijk. Regelmatig doet er een kindje open. En dan moet je wachten totdat pappa of mamma met geld komt aanzetten. In de tussentijd verzamelt zich de hele kroost bij de deur en heb je minutenlang stilte, met 3 paar continu starende ogen op je gericht. Euh… awkward…

Mensen met huisdieren vind ik veel leuker! Niet alleen omdat die eerder geneigd zijn wat te geven aan de Dierenbescherming, maar ook omdat je de beestjes kunt aaien. Zo kwam een vrouw aanzetten met haar jonge kitten, die ik even mocht knuffelen. Aww! <3

Bij een ander huis liep ik het tuinpad op en spotte ik bij de deur een ‘geen collectanten’-sticker, dus belde ik niet aan en draaide ik me weer om. Maar toen zag ik de senior kater naast de deur zitten. Even aaien hoor… In de tussentijd had de bewoner mij gezien en deed uit zichzelf de deur open. En gaf me toch geld!

Zelfs de mensen die vertellen dat ze al lid zijn van de Dierenbescherming, geven vaak tóch nog wat geld. Erg bijzonder. Ook opvallend: hoeveel slecht opgevoede honden er zijn, en bijbehorende baasjes die hun dier niet onder controle hebben. De meeste honden komen blaffend naar de deur gestormd en dan volgt er structureel een scheld- en duwpartij, en moet eerst de hond worden opgesloten voordat er open kan worden gedaan. Mjah.

Je hebt natuurlijk ook de mensen die niets geven. Of een hele hand vol kleingeld uit hun portemonnee vissen, een muntje van €0,50 in je bus gooien, en je dan aankijken met een blik van: “Zo, dat was het. Of had je verwacht de rest van het geld in mijn hand ook te krijgen?”.

Bij een huis deed een oudere man open. Nadat ik had verteld dat ik kwam collecteren voor de Dierenbescherming, begon hij een verhaal over de laatste reis die hij met zijn vrouw had gemaakt voordat ze overleed, van India naar Nepal. Daar had hij dode mensen gewoon op straat zien liggen. Ineens veranderde de toon van zijn verhaal. Want, vertelde hij, toen hij terugkwam naar Nederland, hoorde hij over ‘een voedselbank voor honden’. Nou, ik begreep wel, toch??
“Tsja,” probeerde ik nog, “iedereen heeft zo zijn eigen problemen, hè?”
Maar nee, hij gaf uiteraard helemaal niks aan die onzin!

Ik had blijkbaar ook nog concurrentie van Giro 555, die voor Sulawesi inzamelde. Of we niet beter in een andere week konden gaan collecteren? Mjah, dat gaat niet zo makkelijk meneer, iets met vergunningen en organisatie. En het is niet alsof rampen rekening houden met vaste jaarlijkse collecteweken.

Al met al heb ik toch nog een mooi bedrag opgehaald. Wellicht mede dankzij mijn puppy-eyes en lieve glimlach. En mijn geslacht. Zoals een bejaarde vrouw zei: “Je hebt geluk, normaal gesproken doe ik niet meer open als het donker wordt. Ik zag je staan. Als je een man was geweest, had ik het niet gedaan.”

Eindelijk weer een beetje beter, dus eindelijk weer een goede nachtrust. Dacht ik.

Afgelopen nacht werd ik rond 5 uur wakker van krijsende katten buiten. Nee hè, Sammy was weer ruzie aan het maken met de buurkat!

Ik krijg dan gelijk visioenen van een bloedende lieveling, die zielig in de struiken zijn wonden zit te likken. Daar breekt mijn hartje van! Dus hop, ochtendjas aan en naar de voordeur.

Vanuit de open deur kon ik helaas niets zien. Het geluid bleek uit de tuin van de overburen te komen. Zucht, dan maar op blote voeten de straat op.

Na een paar keer Sammy te hebben geroepen, was hij echter niet verschenen. Wel stak de buurkat zijn kop om de hoek van een struik, om daarna weer te verdwijnen.

Inmiddels constateerde ik dat blote voeten op asfalt tijdens nachtvorst best snel heel erg pijnlijk wordt, dus zat er niet veel anders op dan terugkeren naar huis. Dus ik draai me om en loop terug naar mijn voordeur.

En wie zie ik daar doodleuk in de deuropening zitten? Sammy. Die me aankijkt met een blik van: “Wat doe jíj nou buiten op dit tijdstip, gek mens?”.

Argh. Het beest had al die tijd gewoon binnen liggen maffen! De kat van de overburen had met een van de andere buurkatten ruzie zitten maken…

Daar sta je dan, met je goede bedoelingen, om 5 uur ‘s nachts in je ochtendjas op straat. :-S

Zo, de collecteweek voor de Dierenbescherming zit er weer op. Vorige week ben ik langs de deuren in mijn nieuwe buurt gegaan, net zoals mijn twee andere collectanten. Vanavond en gisteravond telde ik samen met hen onze opbrengst. Maar… wat een verschil zat daar tussen! :-O

Een van de collectanten had 6 dagen lang, 2 uur per dag gelopen en… nog net geen €20,- opgehaald. Een andere collectant had ongeveer net zo veel uurtjes gelopen als ik (3 avonden, ongeveer 2,5 uur per keer) en die had dik €54,- opgehaald. En ik bleek… dik €325,- in mijn bus te hebben zitten!! Dat is inclusief €50,- die ik van Mark kreeg, maar dan nog. :-O

Als marketeer ben ik natuurlijk ontzettend geïntrigeerd en wil ik weten wat daar de oorzaak van is, zodat we daar volgend jaar beter op in kunnen spelen.

Waarschijnlijk heb ik straten gehad met meer vermogende bewoners. Of hele andere types. De collectant die het minst had opgehaald zei dat veel mensen klaagden dat ze geen contant geld in huis hadden en ze niet met pin konden doneren. Dat had ik nauwelijks. Maar de andere collectant liep in dezelfde wijk als ik, dus dat zouden meer dezelfde types moeten zijn. Bovendien heb ik echt wel een hoop zeer slecht onderhouden rijtjeshuizen gehad op mijn route, niet alleen maar de luxe bungalows die bij mij tegenover liggen.

Zou ik efficiënter mijn looproute hebben ingedeeld, waardoor ik meer huizen per uur kon doen? Maar de anderen hadden ook hun routes bijna helemaal afgelopen, en die hadden zelfs grotere routes dan ik. Zou ik dan toevallig op een moment gegaan zijn dat er meer mensen thuis waren? Of is het toch de kracht van ‘klein meisje met lieve glimlach’…?

Wat mij betreft ben ik volgend jaar weer wijkhoofd en kan ik experimenteren met een andere stratenindeling. Eens kijken of dat veel verschil maakt.

Zoals inmiddels traditie, heb ik de opvallendste gesprekken en situaties die ik onderweg tegenkwam, hieronder voor jullie genoteerd.

 

Je moet namelijk wel over enig doorzettingsvermogen beschikken als je collecteert. Niet alle voordeuren en bellen zijn even toegankelijk. Zo moest ik me een weg banen over een compleet met onkruid overwoekerd tuinpad en toen ik eenmaal bij de voordeur was, bleek het knopje van de bel te ontbreken (toch op het binnenwerk gedrukt – mij houd je niet tegen ook al straalt je hele huis ‘blijf weg, hier komt nooit iemand’ uit).

Het is ook opvallend hoeveel mensen twéé bellen hebben. Andere jaren merkte ik dat de bel vaak stuk was, dit jaar hebben de bewoners het blijkbaar massaal opgelost. Alleen zijn ze structureel te beroerd om de kapotte bel weg te halen, dus moet ik maar gokken welke de juiste is (en je zult zien: als je maar gewoon op beide drukt, blijken ze allebei af te gaan).

Toch is er ook flink wat creativiteit met elektriciteit, zoals je struik versieren met kerstlampjes, die stroom krijgen via een kabeltje dat uit de brievenbus in de voordeur komt…

Dan hebben we nog de interessante reacties zodra de deur open gaat:

Jongen: “Hallo, met Tom!”
Euh… dit is geen telefoongesprek, toch?

Bij een andere deur doet een pubermeisje open. Ze loopt terug naar de woonkamer, roepend: “Ma, d’r is iemand met collectebus van de Dierenbescherming aan de deur!”
Moeder komt naar de deur gelopen. “Oh, je komt voor een collecte. Dat ze dat gelijk even had gezegd, dan had ik geld meegenomen. Wacht even.”
Moeder loopt terug naar de woonkamer. Ze herhaalt tegen haar dochter wat ze tegen mij zei.
Dochter: “Dat zei ik! Je bent doof!”
Andere dochter: “Ja, ik hoorde het ook hoor!”
Moeder loopt zuchtend terug en stopt wat in mijn bus. “Pubers…”
Ik houd wijselijk mijn mond.

Verderop doet een jongen op skates de deur open en rolt de huiskamer weer in nadat hij mij ziet. Uit de huiskamer komt vervolgens een jongen met slaapdronken kop, warrig haar en gescheurde pyjama gesjokt (het is op dat moment 19.00 uur). Nietszeggend gooit hij wat in mijn bus en draait zich weer om, de voordeur open latend.
“Euh… bedankt en dag?”, zeg ik, terwijl ik aanstalten maak om weg te lopen en me afvraag of het de bedoeling is dat ik zelf de voordeur dicht doe.
“Er komt nog iemand”, mompelt de jongen.
En ja hoor, de jongen op skates retourneert even later ook nog met geld. Blijkbaar was het een studentenhuis ofzo.

Een omaatje kreeg na enig gemorrel met de sleutel de deur helaas niet open, dus communiceerden we maar via de brievenbus.
Wat altijd nog handiger is dan die stomme intercoms bij flats:
“Goedeavond, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming.”
“Voor wie?”
“Voor de Dierenbescherming!”
“Dat is niet bij ons.”
Zucht…

De volgende conversatie had ik nota bene drie keer:
“Goedeavond, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming.”
“Ja, en?”
“Euh… Ik hoop dat u wil doneren?”
Of een variant daarop:
“Goedeavond, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming.”
“Waarvoor?”
“Voor de Dierenbescherming.”
“Maar wat wílt u dan??”

Toen ik tegen één van de bewoonsters zei dat ik haar amper kon verstaan via de intercom was haar reactie: “Dat kan niet. Er zegt nooit iemand wat over.”
Mjah, misschien omdat je ze niet hoort omdat je intercom niet goed functioneert… :-S

Nog zo’n leuke:

“Goedeavond, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming.”
“De Dierenbescherming? Maar de dieren worden toch al beschermd?”
“Ja… door de Dierenbescherming…”

“Goedeavond, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming.”
“Welke dieren? Die zijn toch allemaal al dood?”
Euh…
Daarna volgde een relaas over overbemesting, vegetariër zijn, wolven in Duitsland en een vogelhuisje op zijn balkon. Fijn… mag ik nu alsjeblieft weg? :-S

Veel leuker was het verhaal van het oude, gebogen vrouwtje met lange zilvergrijze haren. Met authentieke krakende sprookjesstem begon ze na mijn introductie:
“Oh kind, ik heb geen dieren meer. Vroeger, toen had ik een volière, met zo’n dier met een grote pluimstaart… Kom, hoe heet het ook alweer…”
“Een pauw?”, probeer ik.
“Nee! Ach… Nou ja. Die sprong toen zó bovenop de vogel… en die heeft hem opgegeten!”
En ze leefden niet nog lang en gelukkig… :-O

Bij één huis vroeg ik me wel even af of ik een hulpinstantie moest informeren. Ik belde namelijk aan bij een huis wat duidelijk van een senior bewoner was. Binnen was het licht aan, maar voor de deur stond zo’n bezorgmaaltijd in warmhouddoos. Het lijkt me toch dat de senior thuis is als zijn maaltijd wordt bezorgd. Toen er in eerste instantie inderdaad niemand open deed, ging ik me afvragen of hij of zij misschien gevallen was in huis en hulp nodig had. Uiteindelijk werd er gelukkig toch open gedaan. En moest ik de dame even attenderen op de doos op haar deurmat, anders had ze de voordeur alweer dicht gedaan en had ze haar eten nog niet ontdekt.

Een andere meneer moest ik er op wijzen dat zijn sleutels nog in de voordeur staken. Ach, zo doe je niet alleen iets goeds voor de dieren maar ook voor je medemens.

Een week of wat na mijn verhuizing werd ik gebeld door de Dierenbescherming. De lokale wijkcoördinator voor de collecte had ineens afgezegd. Of ik dit jaar niet de functie van wijkcoördinator wilde vervullen, in plaats van alleen maar collectant te zijn?

Tsja, ik wist dat het er een keer van ging komen. En aangezien ik toch niks te doen heb in mijn leven (*kuch*) heb ik ja gezegd. Beestjes helpen is immers belangrijk genoeg om tijd voor te maken.

Dus staat er nu een grote doos bij mij thuis met collectebussen (graag zelf in elkaar zetten en verzegelen), instructieboekjes, bedankjes, en andere materialen. Gisteravond heb ik plattegrondjes zitten tekenen met de stratenverdeling. De bussen moet ik later deze week gaan afgeven bij de collectanten en na afloop van de collecteweek moet ik samen met de collectanten hun opbrengst gaan tellen (dat gebeurde andere jaren centraal, maar het decentraal laten doen scheelt blijkbaar een hoop tijd voor de Dierenbescherming).

Als wijkcoördinator hoef je niet zelf ook te gaan collecteren. Maar dat ga ik wel doen, anders halen we helemaal niks op…

Ik had 6 collectanten op mijn lijst staan die ik moest bellen. Dat was inclusief mijzelf. Maar eentje bleek verhuisd naar een andere wijk, een tweede had dit jaar geen tijd, en een derde heeft vanochtend alsnog afgezegd vanwege een ontstoken enkel. Dus dan blijft er niet veel over.

Oftewel, mocht iemand nog tijd over hebben in de week van 2 t/m 7 oktober: meld je aan als collectant! Je helpt ons en de dieren er enorm mee!

Zo, ik heb vandaag mijn karma-punten wel verdiend denk ik. Geld overgemaakt naar het Rode Kruis, kleding van Mark en mij uitgezocht en naar het inzamelpunt voor de Nijmeegse vluchtelingen gebracht, en voor de vierde en laatste avond met de collectebus langs de deuren gegaan voor de Dierenbescherming.

Het grote verschil met de andere jaren dat ik collecteerde: Sammy liep mee!!
Serieus: de eerste avond heeft hij me zowat de helft van de route gevolgd! Tot grote hilariteit van de mensen die open deden en mij met een kat ernaast zagen staan uiteraard.

Arme meneer die Sammy probeerde te aaien en werd bedankt met luid geblaas en een haal… Gelukkig wilde hij toch nog wat in de bus doen. :-O

Niet iedereen was helaas even vriendelijk. Zo zijn de oudjes in de bejaardenflats altijd een probleem.

(via de intercom bij de hoofdingang:)
“Goedenavond, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming!”
“Wat? Daar hebben wij geen bericht van gehad.”
“Euh… deze week is onze landelijke collecteweek.”
“Wij hebben geen bericht gehad dat er iemand aan de deur zou komen. U moet van tevoren aan de huismeester doorgeven dat u langskomt. Dan weten wij dat. Ik doe nu niet open. Dag.”
“…”

Right. En dan hebben we nog de buurt met de… laten we zeggen ‘wat lager opgeleide mensen’.

“Oh, is het voor de Dierenbescherming? Okee, dan geef ik wel wat. Als het voor vluchtelingen was kreeg je niks hoor! Die krijgen al genoeg!! [insert tenenkrommende rant over hoe slecht vluchtelingen zijn, wij worden benadeeld en uit wat voor zakkenvullers de overheid bestaat]

Af en toe moet ik dan ook grof geschut inzetten. Meestal is mijn lieve glimlach + verwachtingsvolle puppy-blik wel voldoende om de twijfelaars over te halen, maar soms is emotionele chantage nodig. Gelukkig was ik voorbereid.

“Dierenbescherming? Oh… euh… ik denk niet dat…” (wil deur alweer dicht doen)
“Oh trouwens, ik heb nog post voor u! Ik woon op hetzelfde huisnummer, maar dan op [straatnaam], dus de postbode heeft zich vergist.” *overhandigt tijdschrift*
“Oh, woont u daar? Ja, ik heb ook wel eens post voor u gehad en het in uw brievenbus gestopt. Wat een slordige postbode, hè. Het is toch wat. Hm, wacht even…”
*pakt portemonnee en stopt briefje van 5 euro in mijn bus*
Ha!

Net toen ik klaar was met mijn route en om wilde keren, stopte er een afgeragde, volledig met graffiti bekladde Volkswagen met open raampjes waar muziek uit schalde, voor het stoplicht. Propvol paffende jongens die de grootste lol hadden en naar mij wezen. Dus uiteraard liep ik op hen af. En nog net voordat het stoplicht op groen sprong, gooiden ze vanuit de auto enkele euro’s in mijn collectebus. Hilariteit alom bij hen, ik mooi weer extra geld voor het goede doel binnen.

Opvallend dit jaar was, dat er een stuk minder kapotte bellen waren dan andere jaren. De giften waren ook groter: in plaats van een hand vol stuivers kreeg ik zeer regelmatig een of meerdere munten van 2 euro. Blijkbaar gaat het weer beter met de economie. Voor de laatste dag moest ik dan ook om een tweede collectebus vragen. De eerste zat zó vol kleingeld dat hij nauwelijks meer te tillen was!

Volgend jaar weer een nieuwe ronde. Ik ben benieuwd hoeveel ik dit jaar heb opgehaald.

Vanuit mijn werkkamer hoor ik het kattenluikje klapperen. Gelijk daarna klinkt een gesmoord gemiauw. En nog een keer.

Verschrikt spring ik op en ren ik naar beneden. Sammy zal toch niet gewond zijn…?

Zodra ik de hoek van de trap om ben, zie ik hem al in de gang. Met iets in zijn bek. Een heel groot, heel zwart iets in zijn bek…

Sammy heeft een friggin’ kraai gevangen! En zojuist dus doodleuk naar binnen gesjouwd. :-X

Voordat ik doorheb wat er gebeurt, is hij de trap al op en de slaapkamer in gerend. Daar dumpt hij het arme dode vogeltje.

Nou ja, dood… zag ik nou zijn klauwtje bewegen?

Ja dus. Shit, een half dode vogel. Nou moet ik ‘m zeker uit z’n lijden gaan verlossen… Argh! :-S

Voorzichtig pak ik de vogel op. Hij voelt nog warm. Now what? Eerst maar eens naar beneden toe lopen. En ik loop richting trap.

Waarop de vogel ineens zijn kop naar me toedraait en begint te spartelen! Het slimme beest hield zich alleen maar dood!

Hij bijt in mijn vinger, ik laat los, en het beest flappert nu als een malle rond in Mark’s kamer. Heb ik weer…

Gelukkig landt hij niet veel later achter de monitor in de hoek, waardoor ik ‘m in kan sluiten en voorzichtig kan oppakken.

Nog steeds bijtend en klapperend met de vleugel die ik niet vast kon houden, ren ik met de vogel in mijn handen naar beneden en gooi ik hem door de achterdeur naar buiten, waarop hij heel hard wegvliegt. Gelukkig maar…

Sammy is me gevolgd en is Not Amused. Hij blaast tweemaal om te laten merken dat hij niet al die moeite heeft gedaan om vervolgens toe te moeten zien hoe ik zijn prooi weer laat ontsnappen! Dom mens…

Snel geef ik hem maar een paar stukjes kaas en complimenteer ik ‘m op vriendelijke toon met zijn prestatie. Sammy eet ze smakelijk op en gaat tevreden op de grond liggen. Zo. Dat was wel weer genoeg inspanning voor vandaag.

Nu moet alleen ik nog even de adrenaline kwijt…

Onze Sammy is een echte kat. Hij ligt graag in dozen, vangt muizen, gaat op je gezicht liggen als je probeert te slapen, en mept uit balorigheid random kleine dingen van tafel.

Desondanks heeft hij ook een paar bijzondere gewoontes. Eén daarvan is om onze benen droog te likken nadat we gedouched hebben. Als je de badkamer binnen gaat, loopt hij met je mee en wacht geduldig op een badmatje af tot je klaar bent. Zodra je de douche uit komt, komt hij aan je benen en voeten lebberen.

Vaag beest…

Met dat ruwe tongetje lijkt het wel een beetje op een gratis scrub-beurt.

Hebben jullie katten ook rare gewoontes?