Het was de week van Dierendag, dus organiseerde ik weer de jaarlijkse collecte van de Dierenbescherming in mijn wijk en de buurwijk.

Het aantal beschikbare collectanten is altijd maar afwachten en na een paar afzeggingen hield ik er maar 3 over voor 2 wijken, inclusief mezelf. Alle collectanten woonden ook nog eens in mijn wijk, dus besloot ik zelf eens de andere wijk te doen. Ik was wel benieuwd of mijn ‘opvolger’ ongeveer hetzelfde bedrag zou gaan binnenhalen als ik altijd deed, en hoe de andere wijk zou zijn om te collecteren. Dat helpt mij volgend jaar ook om betere routeplanningen te maken.

Een nieuwe ronde betekende ook nieuwe verrassende situaties, die ik wederom heb genoteerd te uwer vermaeck!

Het blijkt dat diverse mannen het geld geven aan collectanten een vrouwentaak vinden. Ik zag een man de hal in lopen, die zag mij, liep de woonkamer weer in en na een kort gesprekje kwam een vermoeide vrouw in alleen een badjas de deur open maken om me geld te geven.
Bij een ander huis hoorde ik een man vanuit de woonkamer roepen: “Het is voor jou!”. Vervolgens hoorde ik een mopperende vrouwenstem: “…deur. Wat een onzin!”. Ze deed open en trok meteen van wal: “Mannen!! Ik sta te koken, hij zit op de bank tv te kijken, en dan moet ík de deur open doen!”. Ik heb maar medelevend bevestigd dat kerels nergens goed voor zijn.

Ook moeders hebben het zwaar. Een zeer vermoeid kijkende vrouw deed open, wrijvend over haar voorhoofd. Terwijl ze geld pakte, riep ze naar achteren: “Eddie, en nou kom je uit de schuur!!”
Vanuit achteren, een krijsende kinderstem: “IK BEN AL UIT DE SCHUUR!!!”

Terwijl kinderen zelf heel enthousiast worden van geld geven. Een vader kwam met zijn twee dochters aan de deur en toen ik uitlegde waar ik voor kwam, begon de oudste dochter te stuiteren tegen haar pa: “Jaaaa! Geld geven voor de dieren!!” Pa keek nog wat verward. “Het is Dierendag, duh!!” Toen pa geld had gevonden, had hij het aan de jongste dochter gegeven en die mikte gelijk alles in mijn bus, tot grote teleurstelling van de oudste, die er zelf ook iets in had willen doen. Aw.

Een andere vader zat binnen en gebaarde via het raam dat hij niks wilde geven. Zijn zoontje was buiten op zijn fiets, vroeg me waar ik voor collecteerde, en viste vervolgens wat kleingeld uit zijn broekzak en gaf me een stuiver. <3

Een moeder was buiten met haar dochtertje en wilde op zich wel geven, maar had geen cash geld in huis. Ik loop verder, waarna het kindje het hoekje om kwam gelopen: “Maar we hebben eigenlijk geen hond en geen kat.” Ik leg uit dat dat ook niet nodig is en dat het is voor dieren die het niet zo goed hebben. Als ze terugloopt naar haar moeder hoor ik: “Ja, ik moest het toch zeggen…”

Sommige mensen hebben al geld gepakt voordat ze weten voor welk doel ik eigenlijk collecteer. Het maakt hen niet uit, een collectant krijgt geld. Andere mensen kijken eerst kritisch, maar als ze horen dat het voor de dieren is, willen ze graag geven. Maar het is ook regelmatig precies andersom. Onderstaande situatie kwam meermaals voor:
Bewoner doet open.
Ik: “Goedenavond, ik kom collecteren…”
Bewoner draait zich al om naar een kastje of grijpt naar achterzak.
Ik: “…voor de Dierenbescherming.”
Bewoner: “Oh, daar geef ik niet aan”. Stopt portemonnee weer terug en doet deur dicht.

Helaas zijn er ook soms pijnlijke situaties. Zoals de jongen die open deed en meldde: “Dit huis staat leeg.” “Euh, jij bent er toch?”, grapte ik. “Ja… het is van mijn opa… we zijn aan het uitruimen.” Ai…

Of de eenzame oude man. Zodra ik klaar was met mijn introductie, stak hij meteen van wal. Hij had ook een hondje gehad, zo groot (gebaart met zijn handen). Maar die moest een spuitje. Een maand daarna was zijn vrouw overleden. Borstkanker. Wat had hij daar nog steeds een verdriet van. Hij miste haar nog steeds. Wist ik dat je maar één persoon in je leven tegenkwam wat ware liefde was? En toen kwam het hele verhaal van hun kennismaking, maar ook hoe zijn dochter en zijn kleinkinderen langskwamen en nog in de kamer sliepen waar niets was veranderd. En dat de buren nu een beetje voor hem zorgden. Ik had zo’n medelijden met de man; ik heb zijn verhaal helemaal uitgeluisterd totdat hij het zelf afrondde en afscheid nam. :’-(

Gelukkig zijn er ook hele leuke ontmoetingen. Zoals de vrouw die uitgedost in Dirndl-jurk open deed. “Ja, je zult wel denken… Ik heb zo een feest van de afdeling… een Oktoberfeest. Ik heb er zo’n zin in!!” Ze straalde helemaal en ik heb haar verteld dat ze er fantastisch uitzag! (Hij stond haar ook echt goed.)

Man: “Is het voor alle dieren?”
Ik: “Ja, voor huisdieren, maar bijvoorbeeld ook voor vee.”
Man: “Vee is belangrijk! Wat moeten we anders eten? Moeten we dan vlees gaan importeren, met al die stikstof enzo? Mannen hebben dat nodig! We kunnen toch geen planten gaan kauwen? Je vraagt een leeuw toch ook niet te stoppen met vlees eten?”
Mjah.

En dan was er nog de vrouw die zei dat ze eigenlijk geen geld wilde geven, omdat de Dierenambulance haar een keer in de steek had gelaten toen ze een adelaar (“of was het een buizerd ofzo?”) aan had gereden. Ze moest hem eerst zelf in een doos doen. Wist ik wel wat de spanwijdte van die beesten was??
Ik legde haar uit dat de Dierenambulance Nijmegen niet onder de Dierenbescherming valt maar zelfstandig is, maar dat het inderdaad een vervelende situatie was geweest. Ze snapte het wel, maar moest toch even haar verhaal kwijt. En deed toen alsnog geld in mijn bus.

Hoewel ik volgende week pas met mijn collectanten de inhoud van de bussen ga tellen, is mijn eerste voorzichtige conclusie over de andere wijk: mensen met compleet gemarmerde voortuinen, voortuinen vol kitscherige beeldjes of voortuinen gebruikt als winkelwagenstalling, geven niet noodzakelijk minder dan mensen uit mijn wijk.

De tweede conclusie: jezelf volledig laten natregenen in de hoop uit zieligheid meer geld te krijgen, heeft geen effect. Misschien werkt het op zich wel, maar doet de capuchon het effect teniet, omdat ik dan geen ‘schattig langharig meisje met pony-look’ meer heb.