Zo, ik heb vandaag mijn karma-punten wel verdiend denk ik. Geld overgemaakt naar het Rode Kruis, kleding van Mark en mij uitgezocht en naar het inzamelpunt voor de Nijmeegse vluchtelingen gebracht, en voor de vierde en laatste avond met de collectebus langs de deuren gegaan voor de Dierenbescherming.

Het grote verschil met de andere jaren dat ik collecteerde: Sammy liep mee!!
Serieus: de eerste avond heeft hij me zowat de helft van de route gevolgd! Tot grote hilariteit van de mensen die open deden en mij met een kat ernaast zagen staan uiteraard.

Arme meneer die Sammy probeerde te aaien en werd bedankt met luid geblaas en een haal… Gelukkig wilde hij toch nog wat in de bus doen. :-O

Niet iedereen was helaas even vriendelijk. Zo zijn de oudjes in de bejaardenflats altijd een probleem.

(via de intercom bij de hoofdingang:)
“Goedenavond, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming!”
“Wat? Daar hebben wij geen bericht van gehad.”
“Euh… deze week is onze landelijke collecteweek.”
“Wij hebben geen bericht gehad dat er iemand aan de deur zou komen. U moet van tevoren aan de huismeester doorgeven dat u langskomt. Dan weten wij dat. Ik doe nu niet open. Dag.”
“…”

Right. En dan hebben we nog de buurt met de… laten we zeggen ‘wat lager opgeleide mensen’.

“Oh, is het voor de Dierenbescherming? Okee, dan geef ik wel wat. Als het voor vluchtelingen was kreeg je niks hoor! Die krijgen al genoeg!! [insert tenenkrommende rant over hoe slecht vluchtelingen zijn, wij worden benadeeld en uit wat voor zakkenvullers de overheid bestaat]

Af en toe moet ik dan ook grof geschut inzetten. Meestal is mijn lieve glimlach + verwachtingsvolle puppy-blik wel voldoende om de twijfelaars over te halen, maar soms is emotionele chantage nodig. Gelukkig was ik voorbereid.

“Dierenbescherming? Oh… euh… ik denk niet dat…” (wil deur alweer dicht doen)
“Oh trouwens, ik heb nog post voor u! Ik woon op hetzelfde huisnummer, maar dan op [straatnaam], dus de postbode heeft zich vergist.” *overhandigt tijdschrift*
“Oh, woont u daar? Ja, ik heb ook wel eens post voor u gehad en het in uw brievenbus gestopt. Wat een slordige postbode, hè. Het is toch wat. Hm, wacht even…”
*pakt portemonnee en stopt briefje van 5 euro in mijn bus*
Ha!

Net toen ik klaar was met mijn route en om wilde keren, stopte er een afgeragde, volledig met graffiti bekladde Volkswagen met open raampjes waar muziek uit schalde, voor het stoplicht. Propvol paffende jongens die de grootste lol hadden en naar mij wezen. Dus uiteraard liep ik op hen af. En nog net voordat het stoplicht op groen sprong, gooiden ze vanuit de auto enkele euro’s in mijn collectebus. Hilariteit alom bij hen, ik mooi weer extra geld voor het goede doel binnen.

Opvallend dit jaar was, dat er een stuk minder kapotte bellen waren dan andere jaren. De giften waren ook groter: in plaats van een hand vol stuivers kreeg ik zeer regelmatig een of meerdere munten van 2 euro. Blijkbaar gaat het weer beter met de economie. Voor de laatste dag moest ik dan ook om een tweede collectebus vragen. De eerste zat zó vol kleingeld dat hij nauwelijks meer te tillen was!

Volgend jaar weer een nieuwe ronde. Ik ben benieuwd hoeveel ik dit jaar heb opgehaald.