Het is de week van Dierendag, dus ook dit jaar vrijwilligde ik weer als wijkhoofd en collectant voor de Dierenbescherming. Blijkbaar leverde dat flink wat karmapunten op, want ondanks de continue stortregens in de middag, klaarde het alle avonden dat ik wilde lopen wonderbaarlijk op, en ben ik volledig droog gebleven! \o/

Naast collecteren met bus, kon het ook dit jaar weer via QR-code. Die hadden we vorig jaar ook al, om meer afstand te kunnen houden bij het ontvangen van donaties, maar ik merk dat steeds meer mensen snappen hoe het ding werkt. Sommigen vragen al uit zichzelf of er ook een QR-code ofzo is, wegens gebrek aan cash geld in huis. Mooi, want ten eerste geven de mensen doorgaans een hoger bedrag als ze overmaken, en ten tweede scheelt mij dat een lamme arm van het kleingeld tillen.   (Tegen het gebruiken van ‘ik heb geen kleingeld in huis’ als smoesje om niks te hoeven geven, werkt het overigens niet. Want als ik ze dan wijs op de QR-code, zeggen ze alsnog nee.)

Jullie zijn van mij gewend dat ik blog over al mijn belevenissen tijdens het leuren langs de deuren, maar dit jaar zijn er eigenlijk niet zo heel veel bijzondere dingen voorgevallen. Natuurlijk zijn er altijd wel grappige reacties als ik vraag om geld, zoals:

“Ik geef al veel te veel weg, ik hou niks over!”

(Op heel vriendelijke toon:) “Eerlijk gezegd heb ik daar nou helemaal geen interesse in!”

Maar ik heb inmiddels de meeste bijzonderheden in de straten in onze buurt wel al eens gezien. Er zijn weinig nieuwe opvallendheden.

Vooral leuk zijn de lieve reacties en kleine gesprekjes met mensen.

“Hallo, ik kom collecteren voor de Dierenbescherming.”
“En hoe controleer ik dat?”
“Ik heb hier een legitimatiebewijs hangen. Dat mag u van dichtbij bekijken als u wil?”
“Nou ach, je ziet er zo betrouwbaar uit…”

“Ik heb twee tweetjes voor je, vind je dat genoeg?”
“Jazeker, daar ben ik heel blij mee!”
“Als je even wacht, vijf minuutjes, dan haal ik boven nog twee tweetjes.” *Loopt langzaam naar boven en roept van halverwege de trap:* “Ik ben al achtentachtig!”
Eenmaal beneden: “Ja, hier zijn ze dan. Ik hoop dat je er blij mee bent. Weet je, ik ben al bijna negentig!”

Uiteraard heb ik ook in mijn eigen straat gecollecteerd, want het levert natuurlijk meer op als mensen je kennen. Er wordt blijkbaar over me gepraat, want de schuintegenoverburen vertelden me dat ze misschien ook interesse hadden in een sedumdak – of ze binnenkort een keer langs mochten komen om van mijn opgedane kennis gebruik te maken? Natuurlijk mag dat.

En verderop in de wijk trof ik een oud-naailesgenootje, die me spontaan uitnodigde om even binnen naar haar twee nieuwe kittens te komen kijken. <3

Maar het allerbijzonderste was de wat oudere buurtgenoot van verderop om de hoek, die ik nog niet kende. Toen hij open deed:
“Jij bent toch die doedelzakspeelster?”
“Haha ja, dat hebt u goed onthouden!”
“Mag ik je wat vragen? Hou je van chocolade?”
“Euh, jazeker…?”
“Dan ga ik een cadeautje voor je kopen. Omdat je altijd de straat hier bijhoudt.”
“Oh… wat lief…!”
“Ja, jij bent ook lief!”
Daar was ik wel even door overdonderd… <3 <3 <3

Het was dus weer een leuke en succesvolle week. Volgende week komen mijn collectanten de busopbrengst tellen; hopelijk waren zij ook succesvol.

Oh, en mocht jij ook nog wat willen doneren: dat kan via mijn digitale collectebus! Alvast heel erg bedankt, namens de dieren. :-*